Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

http://33.media.tumblr.com/d3befc35511b1748d99fd51598ce0c36/tumblr_njahqcipLa1t6hh7fo1_400.gif

 

Την επιθτρέφω! Γλώθθα κόμποθ!   (Αλήθεια που θα κόλλαγε να αναλύσουμε «γιατί» γουστάρουν οι pure sadist (του Ντε Σάντ); Βδσμ δεν είναι εδώ; )

Ο Πόνος είναι ΜΟΝΟ σωματικός. Τα Άλγη (λύπες) είναι αυτό που λέτε «ψυχολογικός πόνος». Δεν πρόκειται για αυτό που περιγράφει η @elfcat στο #148, αυτό είναι χαρά, η τύπισσα γουστάρει τρελά να ξεφτιλιστεί – συναινεί, χύνει σαν βρύση. Νομίζω ότι ο @underherfeet στο #137 έχει δίκιο. Είναι λοιπόν, ή όχι bdsm sadist ταχτική να δίνεις στον άλλο λύπες; Αυτό είναι στην ουσία το ερώτημα της @brenda . Αν ο άλλος μετά πάρει κάνα κουτί χάπια και αυτοκτονήσει; Προάγει μια τέτοια ταχτική την ασφάλεια; Θα ήταν συναινετικό μήπως; Μήπως τέτοιες πρακτικές αφορούν πιο pure sadist τύπους (είτε romantic pure sadist είτε demonic pure sadist; ) Αυτό ήθελα να πω...

Επίσης όταν μιλάμε για Πόνο, Άλγη, Ψέματα, Μάχη, Όρκο, Λοιμό ή Φόνο κ.τ.λ. (ναι, όλα αυτά αδέρφια είναι!) δεν θα έπρεπε να τα απομονώσουμε από το ευχάριστο για εμάς (ηδονικό ή μη) πλαίσιό τους. (Γι αυτό δεν «κολλάει» ο πόνος που μας προκαλεί ο οδοντίατρος ή ο καρκίνος). Αυτός που ηδονίζεται και διαπράττει για την σεξουαλική του διασκέδαση έναν φόνο είναι demonic pure sadist ενώ αυτός που κάνει φόνο για να κλέψει είναι απλός εγκληματίας (υπάρχει διαφορετικό κίνητρο και ποινή, αλλά ίδιο αποτέλεσμα)...

 

Συγνώμη αλλα δεν βγάζει νόημα συτο που γράφετε... Ευτελισμός που εινςι χαρα, δεν εινςι ευτελισμός, ταπείνωση που εινςι χαρα δεν ειναι ταπείνωση. Νομιζω οτι η πολλή μετανεωτερικοτητα, βλάπτει σοβαρά τα νοήματα και άρα τη συζήτηση. Κι επίσης, ποιοι ειναι οι pure sadists στον ντε Σαντ, που ειναι εκτός ερωτικού/σεξουαλικού πλαιςιου; Κλωτσάνε τίποτα γριές που περνάνε το δρόμο οι ήρωες του ντε Σαντ; Μήπως μπερδευεςτε με το Κουρδιστό Πορτοκαλι; Αυτο ειναι του Μπεργκες. Και μες στο bdsm ο σαδιςτης για τη δικη του απόλαυση πράττει, οχι της υποτακτικης του. Άμα νοηματοδοτειτε υποκειμενικά, δικαίωμα σας, αλλα μην σας κάνει εντύπωση που δεν θα μπορέσουμε να κουβεντιάσουμε....

 

难道我换一种语言更好？

Σε κάθε περίπτωση αυτό που γράφετε* εσείς δεν το εννοούσε στην ερώτησή της η @brenda στο #133 (εκτός αν έχω πλανηθεί τόσο πολύ!), το οποίο εκτιμώ ότι μιλά για τα πραγματικά Άλγη που αρέσκετε κάποιος να δίνει σε κάποιον άλλο.

Δεν είπα πουθενά ότι οι ήρωες – σαδιστές του Ντε Σαντ ή ο ίδιος χτύπαγε γριές. Ας αφήσουμε αυτό το θέμα...

(Επιστρέφω τον πληθυντικό, όχι όμως τις ύβρις τύπου «Νομιζω οτι η πολλή μετανεωτερικοτητα, βλάπτει σοβαρά τα νοήματα και άρα τη συζήτηση»). Θα παρακαλούσα να συζητήσουμε χωρίς προσωπικούς χαρακτηρισμούς για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Ευχαριστώ…

* Υπάρχει σχετικό νήμα του @MasterJp υπό τον τίτλο «Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)» που είναι εξαιρετικό...

 

Αν θυμάμαι κάπως υποφερτά τα όσα μας έλεγε ο αγαπημένος Ντολμανσέ, ο κατά Σάντ γνήσιος σαδιστής πράττει με σκοπό την κατίσχυση και τον αξιακό μηδενισμό και παράπλευρο αποτέλεσμα αυτών είναι η ηδονοληψία. Ο σαδιστής του Σάντ δεν το χει σε τίποτα να γίνεται και παθητικός αλγολάγνος κατά περίσταση ο δε μαζοχισμός δεν υφίσταται ακόμα τότε στο σχήμα, θα ήταν δε παράλογο και όλως διόλου αδιάφορο να υφίσταται συναίνεση του βασανιζόμενου. Αυτός απλά βεβηλώνεται και εξαπατάται ως την τελευταία του ανάσα.

Όταν, στο εικοστό πια αιώνα, μπαίνει στο κάδρο ο μαζοχιστής και μάλιστα με αξίωση απόλυτης απόλαυσης δια του εξευτελισμού πρωτίστως και στη βάση αυτή Μέσω του πόνου, αλλά αναγκαστικά χωρίς βεβήλωση γιατί τα ξέρει πια όλα, όσο και να μην το θέλει, το σκηνικό, αναγκαστικά, αλλάζει, άλλωστε πρέπει κάπως να συμβαδίσει και με το νομικό πλαίσιο, όχι;

@patras dragon

γιατί το λέτε ότι το άλγος αφορά τον ψυχικό πόνο μόνον; Είχα την εντύπωση ότι αφορά όλους τους πόνους. Εκτός αν σας διάβασα λάθος.

 

Για να δείτε το χάος, που προκαλεί ο τρόπος που νοηματοδοτειτε γενικώς, που προβαίνετε για πείτε μου στην φράση μου που αναφέρετε στο ανωτέρω ποστ, που ειναι οι π ρ ο σ ω π ι κ ο ί χαρακτηρισμοί;

Καλη συνέχεια να έχετε.

 

(Επειδή είναι off topic στέλνω inbox μια μεγαλύτερη ανάλυση του #182)...

 

Σε ότι αφορά εμένα και το ερώτημά μου, όντως αφορούσε τον ψυχικό πόνο και την σύνδεσή του με την ερωτική απόλαυση του ενεργητικού αλγολάγνου. Δεν πλανηθήκατε διόλου, αντιθέτως χρησιμοποιήσατε το παράδειγμα των χαπιών, που αν και δεν ήταν καθόλου αυτό που είχα στο μυαλό μου, αναφερόταν σε ένα side-effect του Άλγους, όπως το λέτε, το οποίο είχε ενδιαφέρον...
Εν πολλοίς, αποπειραθήκατε τουλάχιστον να το απαντήσετε, καταθέτοντας την δική σας οπτική και σας ευχαριστώ...
Δεν θα υπεισέλθω στα λοιπά που αναφέρθηκαν, θεωρώ ότι στο δικό μου μυαλό, είναι σαφέστατος ο διαχωρισμός ψυχικού και σωματικού πόνου, ανεξάρτητα με τις απόψεις που εκφράστηκαν στο νήμα, που όσο σεβαστές και να είναι, δεν με βρίσκουν καθόλου σύμφωνη...
Η εξομοίωση των δύο ειδών και η αναφορά συσχετισμού πόνου και καύλας, θεωρώ ότι είναι άσχετη με την ουσία του δικού μου τουλάχιστον ερωτήματος...
Δεν θα το επαναδιατυπώσω, καθώς η θεωρητική προσέγγιση έχει διττές ερμηνείες, που δεν με ενδιαφέρουν, αφορούν απόψεις τρίτων, και όχι των ιδίων των ενεργητικών αλγολάγνων, δεν φτάνουν στην ουσία αυτού που με απασχόλησε, αλλά δεν έχω και σκοπό να κουράσω κανέναν περαιτέρω...
Ευχαριστώ όσους μπήκαν στην διαδικασία να προβληματιστούν πάνω στο θέμα... 

 

Άμα λοιπόν τα νετρίνα έχουν μάζα και μεταμορφώνονται από ένα είδος σε ένα άλλο με εντελώς διαφορετική όμως μάζα, γιατί να μην μπορεί ο σωματικός ή ο ψυχολογικός πόνος να μετουσιωθεί σε ηδονή?
Εκτός σωματιδιακής φυσικής...

http://www.ethraki.com/index.php/technology/item/9792-cern-faster-than-lightspeed

Όπως κάνω προσπάθειες να καταλάβω στοιχειωδώς την φυσική γιατί αφορά την ζωή μου (και όχι μόνο), που δεν έχω και καμμία φυσική κλίση, έτσι προσπαθώ να καταλάβω και πράγματα που με αφορούν όσο να πείτε περισσότερο, μιας κι έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες της δικής μου φύσης.

Κι επειδή δεν του καίγεται καρφάκι του σύμπαντος για εμάς, κι επειδή μπορεί να ζούμε σε δέκα παράλληλα σύμπαντα, -καλά εδώ μέσα ζούμε σε χιλιάδες ούτε καν παράλληλα- κι επειδή όλα επιδέχονται αμφισβήτησης, και καμμία επιστημονική αλήθεια δεν είναι απρόσβλητη, κι επειδή κι επειδή, επειδή...κάθησα και ξανα-διάβασα 16 σελίδες νήμα για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τις αιτιάσεις του @thanasis , κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι όλοι δίκιο έχουμε. Στον μικρόκοσμό μας. Μέσα στο μυαλό μας έστω. Ή στον κόσμο μας. Ή στην καρακοσμάρα μας, δεν έχει και πολύ σημασία. Ένα δημόσιο συζητητήριο μπορεί να είναι παράδεισος ή κόλαση (σχηματικά πάντα μιλώντας).

Εμένα τα ερωτήματά μου πάντως να πω ότι δεν απαντήθηκαν επαρκώς, όχι γιατί ψάχνω να επιβεβαιώσω την αλήθεια έτσι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι -το σύνηθες-, απλά γιατί η διαλεκτική που αναπτύχθηκε περιείχε πολύ περιτύλιγμα και λίγη ουσία.

Κάνοντας κατάχρηση της καλοσύνης της @soutzoukakia και χωρίς να ξέρω ποιες είναι οι προθέσεις της για το νήμα, λέω μήπως ενάμιση μήνα περίπου μετά, κάτι έχει αλλάξει μέσα μας και μπορούμε να δώσουμε συνέχεια στην συζήτηση, που εμένα μ΄άρεσε πολύ, θα μπορούσε και να βοηθήσει την κατανόηση ενός ευαίσθητου θέματος, παρόλες τις εντάσεις της, ελπίζοντας ότι τα ομόφωνα συμπεράσματα δεν είναι τα μόνα που μας ενδιαφέρουν, αλλά μπορούμε και να αγγίζουμε θέματα με ουσία, ξετυλίγοντας προσωπικές σκέψεις...

Συνεχίζω να έχω την αίσθηση ότι το κομμάτι των ψυχολογικών διεργασιών που οδηγούν στην απόλαυση μέσω του πόνου δεν έχει καλυφθεί πλήρως, ούτε επιστημονικά, ούτε βιωματικά.

Σταθήκαμε σε ένα κάρο άσχετα σημεία, αλλά δεν σταθήκαμε, κατ΄εμέ όσο έπρεπε στο αν αυτή η ανάγκη υπάρχει με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους παθητικούς αλγολάγνους/μαζοχιστές, πως ακριβώς εκφράζεται σε κάθε περίπτωση, αν δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί τελικά -αυτά τα alien- έχουν κοινούς κώδικες έκφρασης της βαθύτερης ψυχολογικής τους ανάγκης και πως καταφέρνουν να μετουσιώσουν τον πόνο σε ηδονή. Εφ΄όσον υπάρχει μία σχετική συμφωνία ότι πρόκειται για εσωτερική διεργασία, μήπως πηγαίνοντας στον πυρήνα της καταφέρναμε να ''αποκρυπτογραφήσουμε'' περισσότερα πράγματα?

Όπως την έννοια της ''Κάθαρσης'' μέσω του πόνου?
Της ψυχοσωματικής ανακούφισης και της απαλλαγής από ψυχοφθόρες σκέψεις και στρες?
Συνδέονται με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή με άκρατο εγωϊσμό?
Είναι αλτρουϊστής ο παθητικός αλγολάγνος?
Είναι εξαρτημένος από τον πόνο? Είναι έξη η αλγολαγνεία?
Μπορεί να αντιστραφεί η διαδικασία?
Απεξαρτώνται ποτέ αν υποθέσουμε ότι εξαρτώνται οι αλγολάγνοι? Και αν ναι πως?
Νιώθει καλά με τον εαυτό του και την επιλογή του?
Νιώθει ενοχές γενικά σαν άτομο? Και αν ναι, συνδέεται το ενοχικό του κομμάτι με την απόλαυση?
Είναι ανοιχτός σε νέες μορφές πόνου?
Διακρίνει μορφές πόνου που τον ''φτιάχνουν'' (σε ερωτικό context, για να μην πελαγοδρομήσουμε πάλι με τους οδοντιάτρους κλπ) και αυτές που τον ''χαλάνε''?
Εκπαιδεύεται σε νέες μορφές πόνου και αν ναι, για ποιον λόγο? Ποια είναι τα κίνητρά του?
Διευρύνονται τα όρια και οι αντοχές του και μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσει?
Είναι ο πόνος η ''ψυχοθεραπεία'' μας? (Σε αντιδιαστολή με την εξάρτηση/έξη)
Τα ερωτήματα τα διατυπώνω εντελώς σοβαρά και θα εκτιμούσα αντίστοιχα σοβαρές απαντήσεις.
Το χιούμορ δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, φυσικά, ομοίως και η καλή προαίρεση.

 

το κείμενο με ίκτερο βρίσκεται ανάμεσα σε δυο tags (τα λένε; )
Βρες αυτό: [USΕR=3549] κάπου στη μέση του κειμένου σου
και αυτό: [/user] στο τέλος
και σβήστα.

 

Μερσί, I did it...    

 

καμιά κατάχρηση, ίσα ίσα, χαρά μου!