Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Όλα σας τα ερωτήματα, απαντώνται με ένα 'ναι' γιατί τα ερωτήματά σας συνδέονται με αυτό που λέμε "ψυχή" και η "ψυχή" του καθενός έχει άπειρες παραμέτρους. Με αυτό θέλω να σας πώ ότι ο τρόπος που σχετίζεται κάποιος με τον πόνο, αν δηλαδή τον αντιλαμβάνεται ψυχικά ως κάθαρση, αν νιώθει ενοχές, αν είναι ανοικτός σε διάφορες μορφές πόνου, αν είναι η ψυχοθεραπεία του κ.λ.π. είναι προσωπικός. Άρα όλα σας τα ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν και θετικά και αρνητικά ταυτοχρόνως ανάλογα τον συνομιλητή σας. Επίσης η σχέση μας με τον πόνο δεν μένει απαράλλαχτη μέσα στο χρόνο, συνελίσσεται με εμάς και με αυτό που ζούμε, με το ποσοστό πόνου και απώλειας ή ευδαιμονίας που γενικότερα έχουμε στη ζωή μας. Είναι αλήθεια ότι η επιθυμία για σωματικό πόνο, σωματικός μαζοχισμός δεν είναι πέραν και έξω από το τί συμβαίνει στην ψυχή μας. Κι αυτό γιατί αντιλαμβάνομαι κορμί και "ψυχή" ως ένα και αδιάσπαστο. Και άρα το σώμα εκφράζει ψυχικές καταστάσεις και η ψυχή σωματικές. Άλλος λοιπόν επικεντρώνει την επιθυμία του για πόνο στο σώμα για να προστατέψει την 'ψυχή' να περιορίσει δηλαδή τη επιθυμια του για πόνο μόνο στο σώμα, άλλος τυγχάνει πρωταθλητής και σχετίζεται με τον πόνο επιβεβαιωτικά, άλλος θεωρεί ως ένδειξη επιθυμίας αντι το χάδι το χαστούκι και άλλος ως απάγχωση από εσωτερικές πιέσεις, και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος. κλπ. κλπ. Παραμένω αποκλειστικά και μόνο στο θέμα του σωματικού πόνου, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό σας απασχολεί κυρίως.

Αν διευρύνονται τα όρια του πόνου; Φυσικά και διευρύνονται, μέχρι να σπάσει το σώμα  

 

Ολα ξεκινουν απο τον εγκεφαλο. Σε καποιο λοιπον τεταρτημοριο , ο πονος ξυπναει τους νευρωνες περισσοτερο απο το κανονικο με αποτελεσμα την εκλαβη τους σαν ηδονη. Τοσο απλα....

 

Μου αρέσει αυτό που είπε αυτός ο κάποιος, κάπου, κάποτε, απλά δεν ξέρω αν με ενδιαφέρουν τα στατιστικά, με ενδιαφέρουν τα γεγονότα και η αλήθεια...

 

Απλα googlαρε το... κανεις δεν θελει τα φωτα μου. Απλα διαβαζω τα κατα πολλους βαρετα αρθρα, που καποιοι γραφουν και προσπαθουν πραγματικα να μας φωτισουν.

 

Εμένα αυτή η ''εκλαβή'' με μπέρδεψε οφείλω να ομολογήσω, τόση ώρα, αυτό γκουγκλάρω...κατά τα λοιπά ναι, οι νευροφυσιολόγοι είναι φίλοι μας και πολύ ευχαρίστως να τους διαφωτίσουμε να μάθουν κάτι παραπάνω... 

 

Σχεδόν από την αρχή, συνειδητοποίησα πως η ηδονή δεν πηγάζει από το ερέθισμα του πόνου, αλλά από το πρόσωπο που μου τον επιβάλλει.
Δημιουργήθηκε έτσι σταδιακά η κινητοποίησή μου στην επιθυμία του, σαν ένα είδος αποστολής που προσφέρομαι να διεκπεραιώσω ωστε να ικανοποιηθώ μέσα απο την ικανοποίησή του.
Παράλληλα, εκείνος λειτουργεί ως σύνδεση, γεφυρώνοντας το ερέθισμα του πόνου με την ηδονή. Σύνδεση η οποία αν δεν υπάρξει, το ερέθισμα του πόνου μου δημιουργεί από αδιαφορία εως και άπωση.
Μέσω της σύνδεσης αυτής, αιωρούμαι στην ηδονή που ζυγιάζει από τη μια την απόλαυση της παράδοσης ελέγχου και από την άλλη την ικανοποίηση του να προσφέρω.
Και κάπως έτσι διαχώρισα την επιβολή του πόνου ως έναυσμα, με την απόλαυση του πόνου ως ερέθισμα.

 

+1

 

Ξαναδιαβάζοντας όοοοοολο το εξαιρετικό από κάθε άποψη νήμα προϊόντος του χρόνου, θα σας δώσω δίκιο σε ό, τι έχω ιδία ευθύνη υπογραμμίσει καθώς έχω καταλήξει πλέον σε νέες συνειδητοποιήσεις τέσσερα μόλις χρόνια μετά. Εξελίχθηκα εγώ σαν άτομο και αυτό επηρέασε τα μάλα την σχέση μου με τον πόνο. Και τον σωματικό και τον ψυχικό.
Και μέσα από το προσωπικό μου μονοπάτι είδα την αλγολαγνεία μου να υποχωρεί, τόσο στο ενεργητικό, όσο και στο παθητικό της κομμάτι. Δεν την "χρειάζομαι" πια, οπότε, με κάποιον τρόπο ελευθερώθηκα.
Με βοήθησε να "γιατρευτώ" και ενδεχομένως να "γιατρέψω" αντίστοιχα.
Συζητήσεις σαν αυτήν βοηθούν τον καθένα να βάλει τα πράγματα σε μία σειρά, να κατανοήσει όχι μόνο τους νευροχημικούς μηχανισμούς και διεργασίες, αλλά κυρίως την δική του προσωπική πηγή της αντίληψης.
Τέθηκε εδώ ένα ζήτημα, του πόσο καλά ξέρουμε τον εαυτό μας, πηγή όλων των χρήσιμων απαντήσεων είναι πάντα οι σωστές ερωτήσεις.
Που, πως, πότε, γιατί.
Δεν με ενδιέφεραν τόσο τα στατιστικά, όσο τα βιωματικά και επιστημονικά στοιχεία, αγωνιούσα πολύ για απαντήσεις και γι αυτό έκανα και τόσες ερωτήσεις.
Όχι για να αυτοαναλυθώ ή να "γιατρευτώ", αλλά για να καταλάβω και να μπορέσω να πάω ένα βήμα παραπέρα. Νιώθω τυχερή γιατί νιώθω πως πήγα παραπέρα, πιο πέρα από τα δικά μου προσωπικά όρια της καύλας και του πόνου. Κατάλαβα τα αίτια της ανάγκης, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αποτελεί ανάγκη πλέον.
Έχει επανειλημμένα ειπωθεί πως η εμβάθυνση και η αποκωδικοποίηση, δυνητικά μπορεί να οδηγήσει στην μερική ή ολική αποκοπή.
Η σχέση μου με τον πόνο δεν έχει σημαντικά αλλάξει, έχει αλλάξει όμως η νοηματοδότηση κι αυτό επιφέρει μία σειρά από αλλαγές.
Αν μπορώ να συνεισφέρω στην κατανόηση της σχέσης που αναπτύσσουμε με τον πόνο θα πω τα εξής, καθαρά προσωπικά μου συμπεράσματα.
Για τους μη σαδιστές αλγολάγνους, ενεργητικούς ή παθητικού υπάρχει κάποια συνάρτηση μεταξύ πόνου και ηδονής, μεταξύ πόνου και αγάπης επίσης.
Σίγουρα έχει σχέση με τον τρόπο που έχουμε (ή μας έχουν) μάθει να συνδεόμαστε, να αγαπάμε. Ο καθένας έχει την προσωπική του ιστορία πάνω σε αυτό και καταστάσεις, βιώματα ή σχέσεις όπου μπορεί να ανατρέξει.
Η λεγόμενη "σκληρή αγάπη" που πολλοί από μας βιώσαμε σε κάποια στάδια της ζωής μας - κυρίως στα πρώιμα-, μοιάζει χονδρικά να αποτελεί ένα μοτίβο, μέσα, πάνω και γύρω από το οποίο τείνουμε να κινούμαστε και στις υπόλοιπες φάσεις της ζωής μας.
Επιλέγοντας ρόλους σαφώς.
Κι αυτό έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία μας.
Καμία φορά εναλλάσσουμε τους ρόλους, ή μεταβαίνουμε από τον έναν στον άλλον, πάλι συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθώντας να σπάσουμε το μοτίβο, ή έστω να το ταρακουνήσουμε.
Η καύλα δεν τελειώνει, αλλά εξελίσσεται, όπως κι εμείς στο πέρασμα του χρόνου.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, μαθαίνοντας ποιοι πραγματικά είμαστε πριν γίνουμε αυτό που άλλοι καθόρισαν, το τοπίο ξεκαθαρίζει.
Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν πως έχουν κάνει δουλειά με τον εαυτό τους και νιώθουν καλά με αυτό που είναι. Συχνά όμως αυτό δεν ισχύει, καθώς απλά ξύνουν την επιφάνεια. Και οι πράξεις πάντα είναι πιο εύγλωττες από τις λέξεις.
Με κίνδυνο να λιθοβοληθώ ως ακραιφνώς αιρετική, θα πω πως αν ένας άνθρωπος δεν βιώνει χαρά και απόλαυση μόνο μέσα από τις επιλογές του, τότε μπορεί να μην είναι επιλογές, παρά ιδεοψυχαναγκασμοί.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά στον χώρο γνώρισα αρκετούς ανθρώπους που είχαν αυτό το χαρακτηριστικό, εμού συμπεριλαμβανομένης. Σε φαινομενικά άσχετα πράγματα, όπως η τάξη, η καθαριότητα ή ο ελιτισμός.
Σπάζοντας το μοτίβο, βρίσκεις ποιος είσαι πραγματικά και διαπιστώνεις αν είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος και χωρίς τον ψυχαναγκασμό σου.
Γιατί μπορεί να μην είναι αυτό που σου δίνει χαρά, παρά η λάθρα αναζήτηση της αγάπης, μέσα από διάφορα μονοπάτια.
Με κίνδυνο λοιπόν να πάψεις να είσαι αυτός που ήσουν και να πάψεις να αναζητάς αυτούς τους συσχετισμούς με τους "σημαντικούς άλλους" της ζωής σου, κατ'εμέ αξίζει να σπάσεις τα μοτίβα σου και να κάνεις βουτιά μέσα στον πραγματικό σου εαυτό.