Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Ποτέ των ποτών!  Για να επισκεφθώ οδοντίατρο ζητάω γραπτή δέσμευση ο,τι πρώτα θα μου κάνει αναισθητική ένεση !
Είναι προαπαιτούμενο για να συναφθεί μνημόνιο συνεργασίας!

οκ, πιο σοβαρά τώρα:
Μέσω του πόνου δεν αντιλαμβάνομαι το περιβάλλον μου ,@margarita_nikolayevna ,το περιβάλλον το αντιλαμβάνομαι μέσω των αισθήσεών μου.
Μέσω του πόνου λαμβάνω σήμα ότι κινδυνεύω, ότι υφίσταμαι βλάβη και οτι πρέπει να αντιδράσω, να προφυλαχθώ ,να εντοπίσω την πηγή του πόνου και να την απομακρύνω.Μέσω του πόνου γνωρίζω οτι κάποιο στοιχείο του περιβάλλοντος που αντιλαμβάνομαι με τις αισθήσεις μου με βλάπτει, η κάτι στον οργανισμό μου δεν λειτουργεί καλά.
Οταν παίρνω την πρώτη μου ανάσα δεν πονάω, φοβάμαι κυρίως ,γιατί αποχωρίζομαι ένα ασφαλές ,ευχάριστο περιβάλλον και εισέρχομαι βίαια σε ένα καινούργιο, άγνωστο.
Άλλο πόνος, άλλο φόβος, όπως ήδη ελέχθη.

Το πώς εισπράττω και το πώς σχετίζω τον πόνο με την ηδονή είναι πολυσύνθετο ζήτημα, εξατομικευμένο στον καθένα, αν και στο βαθμό που, αυτό συμβαίνει.
Δεν νομίζω πως έχει νόημα να αρχίσουμε να παραθέτουμε επιστημονικές θεωρίες, οποιος ενδιαφέρεται γκουγκλάρει και ενημερώνεται.

Χρωστάω όμως μιαν απάντηση...

Αν και νομίζω πως αυτό θα αφορούσε ένα ξεχωριστό νήμα ...

Γι΄ αυτό.Είναι άμεσα συνδεδεμένα.
Είναι και κάτι άλλο που υποψιάζομαι οτι με εξιτάρει.Η ανατροπή της σχέσης ισχύος και κυριαρχίας μεταξύ των δύο φύλων, όπως υφίσταται παραδοσιακά στον κόσμο μας, όπως μας έχουν μάθει να είναι ,και ο συμβολισμός ,η επικύρωση της ανατροπής αυτής μέσω της καθυπόταξης από, και της λατρείας των κάτω άκρων της γυναίκας .

Δεν είναι ηδονική όμως για μένα κάθε μορφής ταπείνωση. Κάποιες μορφές μπορεί να τις ανεχτώ , στα πλαίσια των αμοιβαίων παραχωρήσεων και συμβιβασμών που είναι απαραίτητες σε μια σχέση ,κάποιες άλλες όμως δεν είναι καν ανεκτές. Είναι όμως άλλης τάξης ζήτημα αυτό, δεν έχει να κάνει με τον πόνο.
Δεν ξέρω αν έλυσα την απορία, προσπάθησα όμως όσο καλύτερα μπορούσα.  

 

ένα είναι ότι με ερεθίζει

και δεύτερο (πιο εγκεφαλικό) όταν με πονάει, όταν με χτυπάει, πασχίζει, λαχανιάζει, δρα, παιδεύεται για μάθει να χρησιμοποεί το μαστίγιο σωστά, κάνει πράγματα δηλαδή και για εμένα αυτό με τρελλαίνει!

 

Ένας Σαδιστής Κ, θα μπορούσε σε μια σκλάβα/υπό, να της διδάξει τον πόνο & πως να τον απολαμβάνει;
Εδώ οδηγούμαστε μοιραία στο παλιό ερώτημα "υπάρχει μη μαζοχίστρια υποτακτική;"

 

Ναι βεβαίως ο πόνος όπως και ο φόβος είναι στρατιωτάκια που κάνουν σκοπιά και έχουν ως αποστολή να μας ειδοποιούν εγκαίρως ότι κάτι δεν πάει καλά.  

Οι αισθήσεις μου όμως μπορούν να μου δίνουν οδυνηρά ερεθίσματα και μάλιστα πολύ...
Πχ... σήμερα το πρωί που ξύπνησα, αντελήφθην ότι είναι μέρα και δεν ξύπνησα μέσα στη νύχτα γιατί είδα φως. Επειδή όμως κοιμάμαι στα εντελώς σκοτεινά, κάθε πρωί που ανοίγω το παντζούρι μπαίνει φως και μου πονάει τα μάτια μέχρι να συνηθίσουν στη νέα κατάσταση. (και μάλιστα σήμερα που μου συνέβη σκέφτηκα το νήμα αυτό )

Επίσης την ύπαρξη άλλων οδηγών στο δρόμο (ένα κομμάτι του περιβάλλοντος μου δηλαδή) μπορώ να την αντιληφθώ και ως οδυνηρή (και πολύ οδυνηρή ενίοτε).
Και η πίεση (από τη σωματική επαφή) ένα είδος πόνου είναι. Απλά δεν το αντιλαμβάνομαι ως τέτοιο.
Και διαφωνώ για το μωρό που παίρνει την πρώτη ανάσα. Ναι υπάρχει ο φόβος αλλά το κλάμα της ζωής προέρχεται από το κάψιμο (και μάλιστα πολύ πολύ οξύ) που νιώθει το μωρό από την πρώτη φορά που οι πνεύμονες του δέχονται οξυγόνο...
     

 

Τώρα ίσως εκτρέψω υπερβολικά το νήμα οπότε λέω μια φράση και σταματάω (είπε και δεν την πίστεψε ΚΑΝΕΝΑΣ ):
Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται τον έρωτα και όχι τον άλλο. Που πείθονται ότι με κάποιο τρόπο αυτό που έχουν είναι έρωτας για να πουν ότι έζησαν το πολυτραγουδισμένο, το πολυσυζητημένο, κάτι που τέλος πάντων "γιατί οι άλλοι και όχι εγώ;;;".

Ή δεν έχετε δει θρίλερ με μισόκλειστα μάτια, ουρλιάζοντας αλλά έτοιμος να σκοτώσετε όποιον πει "ρε μήπως να το κλείσουμε;;;"... 

Επειδή έχω ασχοληθεί με το θέμα (των θρίλερ) και σε ακαδημαϊκό επίπεδο, η απάντηση που δίνουν οι ειδικοί σε αυτό (και όχι μόνον οι Ψ) είναι το εξής: στην κοινωνία που ζούμε δεν κινδυνεύουμε, τουλάχιστον όχι κατά τον τρόπο που κινδυνεύαμε ως είδος όταν ζούσαμε έξω στις σαβάνες και τις σπηλιές. Μέσω αυτού του "μαζοχιστικού" κατά τα φαινόμενα χόμπυ μας (να βλέπουμε θρίλερ) επιζητούμε να ακονίζουμε και να κρατάμε ζωντανό το αίσθημα εκείνο του φόβου που μας κρατά σε εγρήγορση, που μας έχει alerted.

Για κάποιο λόγο (που τον συζητάμε αν θέλουμε) θεωρούμε σημαντικό το να μην αφήσουμε να εξασθενίσει - εξαφανιστεί αυτή μας η τάση/έκφανση/πλευρά.

Μπλέκουμε όμως το φόβο με τον πόνο πάλι και ο @underherfeet θα φωνάζει...  

Και πάλι όμως αυτό νομίζω είναι φόβος και όχι πόνος.   Βασικά είναι δέος (δηλαδή σε μια πρόχειρη εξίσωση: φόβος+θαυμασμός).

Δική μου αίσθηση είναι (και το ομολογώ) ότι μεταξύ άλλων κοιτάμε έτσι γιατί χαιρόμαστε που δεν είμαστε εμείς στη θέση αυτών των έρημων των Φιλιππινέζων, των κατοίκων της Σουμάτρα, των Φουκουσιμιανών...

Το μεγαλείο της ισχύος (της Φύσης εν προκειμένω) προκαλεί δέος. Και ίσως μια τάση "μίμησης". Δηλαδή κοιτώ, κοιτώ, κοιτώ το ισχυρό και προσπαθώ να εντοπίσω πάτερνς και αιτίες του και αν τις επαναλάβω πιθανότατα θα γίνω ο αρχηγός.Πολλώ δε μάλλον αν το νικήσω.
Ή και ας μην το νικήσω. Αλλά ας βγω ζωντανός από αυτό και να πάω πίσω να περιγράψω στους άλλους τι είδα και αντιμετώπισα...  

Δεν νομίζω ότι απολαμβάνουμε την αδυναμία μας.
Νομίζω ότι απολαμβάνουμε την ύπαρξη του ισχυρού.
Με την ελπίδα ότι αν δεν γίνουμε στόχος του μένους του, μπορούμε να απολαύσουμε της προστασίας του. Και αυτό είναι μια βαθύτατα ερωτική σχέση κατά τη γνώμη μου... 

 

Άποψη μου ειναι, οτι ο πόνος δεν μετουσιώνεται, δεν μετατρέπεται σε ηδονή. Ηδονή μας προκαλεί το πριν και το μετα. Οςα αναφέρθηκαν μέχρι εδω ειναι κυρίως σκέψεις και αισθήματα που προηγούνται η έπονται του πόνου. Η λύτρωση, το είμαι ζωντανός, ο φόβος του πονου, η επιθυμία για υπερβαςη, η κάθαρση, η ανακούφιση ειναι ιδέες, ή σωματικά επακόλουθα του πόνου. Την ωρα που κάποιος δέχεται ενα κτυπήμα, α π λ ως π ο ν α ε ι. Το πλαισιο στο οποιο δίνεται το χτύπημα ή ο πόνος ορίζει την απόλαυση ή την αποστροφή. Και αν στον πόνο δίνουμε μεγαλη σημαςια είναι γιατί ειναι αψευδής, ανυποκριτος, ως αναδραςη, ενω η ηδονή οχι.

 

Καυλώνω, αφού... για να το πιστέψεις πρέπει να το ζήσεις.

 

Τα ερεθίσματα ,οδυνηρά και μη ,πάντα μέσω των αισθήσεών μας τα προσλαμβάνουμε ,τα μεταφέρουμε μέσω του νευρικού μας συστήματος στον εγκέφαλο και εκεί τα αποκωδικοποιούμε. Αυτό πονάει, αυτό βρωμάει, αυτό είναι ωραίο , το άλλο είναι θεόπικρο -φτού, εκείνο είναι παράφωνο και ουρλιάζει δίπλα στ'αυτί μου άρα δεν ξαναπάω Κιάμο.
...Εντάξει, όταν παίρνω την πρώτη μου ανάσα πονάω κιόλας. 

 

Στο subspace?

 

Το έχω κάνει! Όχι λόγω γενναιότητας αλλά επειδή υπερισχύει η "βελονοφοβία" μου  

Στο θέμα, προσωπικά έχω διαπιστώσει ότι είναι η ανακούφιση που ακολουθεί που με κάνει να θέλω τον πόνο.

 

Ο ερωτας και η υποταγη μπορουν να επιβαλλουν τον πονο.