Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

You have a point here, όσο το σκέφτομαι.Αυτό που μετουσιώνεται αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο, είναι η ερμηνεία που δίνει ο εγκέφαλος στον πόνο.

Θα φωνάξω βέβαια!... αλλά για άλλο λόγο! 
Ποτέ δεν έχω ουρλιάξει παρακολουθώντας θρίλερ. Εχω μισοκλείσει τα βλέφαρα μόνο σε κάτι σπλατεριές απο την αποστροφή που ΄νιωσα. Μπλιάχχχ!
Εκοψα τα σπλάτερ και ησύχασα.Τα άλλα τα παρακολουθώ κουλαριστός. Ολα διέπονται απο μια συντηρητική προτεσταντική ηθική.(και όχι μόνο τα θρίλερ, και τα μπλοκμπάστερς και τα αστυνομικά και η επιστημονικές φαντασίες κι όλα).
Οι κακοί δεν το συζητάμε, θα τους φάει η μαρμάγκα. Μεσολαβούν δυο -τρείς "ανατροπές". Τελευταίος θα φαγωθεί/τιμωρηθεί ο πρωταγωνιστής κακός, αφου πρώτα μονομαχήσει με τον πρωταγωνιστή καλό , του δώσει το ξύλο της αρκούδας, αλλά εκεί που πάει να τα φτύσει ο καλός, τσάακ, κάτι θα κάνει ,κα'νας δευτερεύων καλός θα βάλει χέρι (η θα θυσιαστεί) , θα μπουρδουκλωθεί σε τίποτα σχοινιά ο κακός, σε τίποτα μαχαίρια, θα τα φτύσει πάντως, γκαραντί.
Οι δευτερεύοντες καλοί δεν είναι πάντα τόσο καλοί, συνήθως την έχουν κάνει στο παρελθόν την κουτσουκέλα τους , εξ ου και η μαρμάγκα που λέγαμε.
Οταν λοιπόν 98/100 θρίλερ έχουν αυτή τη δομή ,είναι τόσο, μα τόσο προβλέψιμα,τι να μας πουν οι Ψ για το φόβο της στέπας που νοσταλγούμε τώρα εμείς οι πολιτισμένοι και τρίχες κατσαρές.
Είναι να μη φωνάζω; 

 

Ναι. Γι αυτό δεν χύνουμε όταν η τανάλια του οδοντιάτρου βυθίζεται στα ούλα μας αναζητώντας το χαλασμένο δόντι, ανευ ένεσης ενώ καυλώνουμε όταν μας κτυπάει ο Κύρης/Κυρία μας.

@Madeleine Rk

Αυτό μου έλεγε και η γιαγιά μου που όταν συνομιλούσε με τον Άγιο Φανούριο. Εγώ τσιμουδιά. Με τα προσωπικά βιώματα δεν τα βάζεις ποτέ.  

@guruni

Δεν ρωτάτε σοβαρά, ε;  
Ενθυμούμαι ένα παλαιότερο νήμα με αυτό το θέμα, (νομίζω ότι το έχετε υπ' όψιν σας) όπου επιστήμη και αμάθεια συγκρούστηκαν σφόδρα... Ας το αφήσουμε να κείται ήσυχα ήσυχα.

 

Με θεωρείς φαντασιόπληκτη αγαπητή; ...δεν προσπαθώ, καν, να πείσω κανέναν, στο εγγυώμαι εγώ .

 

Στεκει, ακομα θυμαμαι τις ενδορφινες που δεν μπορουν να εχουν αναλγητικη δραση, γτ....δεν μπορουν να περασουν τον αιματοεγκεφαλικο φραγμο. <3

 

Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω...Ηδονή είναι ότι αντιλαμβανόμαστε ως ηδονή...Σε ηδονή μετουσιώνονται ακόμη και οι ήχοι, τα άσχετα ερεθίσματα, ακόμη κι ο αέρας που μας χαϊδεύει...Πόσο μάλλον ο πόνος...Την ώρα που εγώ δέχομαι το χτύπημα ή το ερέθισμα του πόνου, η καύλα χτυπάει κόκκινο, ρέει σε όλο μου το κορμί...
Ο πόνος γεννά καύλα, δεν μετουσιώνεται απλά σε καύλα, σε σημείο να μην βιώνεται πλέον σαν πόνος, εντός συγκεκριμένου πλαισίου...Οι αλγολάγνοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό...
Η ηδονή εν γένει, είναι θέμα υποκειμενικής αντίληψης, το είδος του πόνου που διεγείρει, η ένταση που μπορεί να γίνει ανεκτή, ή παράγει την ηδονή...
Ωστόσο, η αλήθεια είναι, ότι ανεξάρτητα από το θεωρητικό υπόβαθρο του καθενός, ποιο θεωρεί ότι είναι το όριο μέχρι του οποίου ο πόνος ηδονίζει, σε κατάσταση παραληρηματικής μέθεξης, όλα μετουσιώνονται σε απόλαυση...

 

Το γνωρίζω ότι δεν προσπαθείτε να πείσετε κανέναν, ούτε η γιαγιά μου ήταν φαντασιόπληκτη ώστε να σας θεωρώ τέτοια. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μπορεί κανείς να αμφισβητεί το προσωπικό βίωμα του άλλου, κάτι τέτοιο στερείται νοήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι το βίωμα της γιαγιά μου λέει ο,τιδήποτε για την ύπαρξη πόσο δε μάλλον να αποτελεί απόδειξη ότι υπάρχει ο Άγιος Φανούριος για τους τρίτους, ειδικά όταν αυτό ακολουθείται από ρήσεις του 'αν δεν το ζήσεις, δεν το πιστέυεις", διότι αγνοεί το τί έχει ζήσει ο άλλος.  

 

Άστοχη η σύνδεση με τη γιαγιάκα, μόνον οι μαζοχιστές/ριες με καταλαβαίνουν.

 

 

Στέκεστε στο φράχτη. "Ο πόνος γεννά καύλα εντός συγκεκριμένου πλαισίου", αναφέρετε. Άλλο δηλαδή αν κάποιος σας δώσει μια γερή κλωτσιά στα καλά του καθουμένου στο δρόμο και άλλο αν σας κλωτσήσει ο Κύρης σας, n est pas? Αυτό δεν λέτε; Γιατί αν δεν λέτε αυτό, και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να χύνετε, ασχέτως πλαισίου, ασχέτως ιδεών, σχημάτων κλπ που έχετε στο μυαλό σας. Θα χύνατε και στις δύο περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο που ενεργοποιούνται οι σιελογόνοι αδένες μας όταν τρώμε. Δεν σας κατανοώ πλήρως.

Να το πώ αλλιώς, μου λέτε ότι ένας ακραίος αλγολάγνος, θα ζητούσε ακρωτηριασμό μελών του χωρίς αναισθητικό και αφού βρει κάποιον, την ώρα που θα τον πετσόκοβε, θα ηδονιστεί, γιατί αυτός (ο αλγολάγνος) έτσι όρισε εντός του την ηδονή και ταυτοχρόνως έχει μεγάλες αντοχές στον πόνο; Ή μου λέτε κάτι άλλο;

Και σας παρακαλώ, ει δυνατόν, μην μου επικαλείστε γενικώς και αορίστως, τί ξέρουν και τί δεν ξέρουν οι αλγολάγνοι... διότι δεν ξέρετε τί είναι και τί ξέρει ή όχι ο κάθε φορά συνομιλητής σας.

 

Φοβούμαι οτι η συζήτηση γίνεται περί (π)όνου σκιάς. Επιχειρώ να συνοψίσω:

1) Το πλαίσιο παίζει καθοριστικό ρόλο. Αυτό είναι κάτι στο οποίο νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε. Είναι απαραίτητο να υπάρχει εμπιστοσύνη και αίσθημα ασφάλειας. Γι αυτό ο αλγολάγνος δεν καλοδέχεται τον πόνο από όπου κι αν προέρχεται (παρακαλώ οι αλγολάγνοι να με διορθώσουν αν κάνω λάθος). Βέβαια, υπάρχουν και οι εραστές του κινδύνου (ελληνιστί risk lovers). Οπότε μήπως να πούμε απλά οτι το πλαίσιο είναι ένα κατασκεύασμα στο φαντασιακό του αλγολάγνου, να καλύψουμε όλες τις περιπτώσεις?

2) Η ηδονή αφικνείται άμα τη εμφανίσει του πόνου ή πριν (ως φαντασιακή προσδοκία) και μετά (ως αποτέλεσμα ερμηνείας του, υποβοηθούμενης από την έκκριση ενδορφινών)? Εδώ νομίζω οτι το βίωμα παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο. Για αυτόν που το ζει, είναι η αλήθεια του. Αν η γιαγιά μου πιστεύειι πως βλέπει τον άγιο Φανούριο, αυτή είναι η πραγματικότητά της. Μπορεί να επιδέχεται ερμηνεία, όχι όμως αμφισβήτιση.

3) O μηχανισμός συσχέτισης πόνου-ηδονής: Ως γνωστό, ο πόνος είναι πρωτεύων συναγερμός κινδύνου για το σώμα. Αρα, μόλις κάνει την εμφάνισή του, τα νεύρα στέλνουν σήμα στον πρωτεγκέφελο, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την εντολή έκκρισης αδρεναλίνης, ώστε να εκκινήσει η διαδικασία fight or fly. Στους αλγολάγνους υποθέτω πως σταδιακά έχει δημιουργηθεί μιά νέα σύναψη στον εγκέφαλο που συνδέει τον πόνο με την απόλαυση. Επομένως το σήμα του πρωτεγκέφαλου "παρεκτρέπεται" προς την οδό της ευχαρίστησης και η διαδικασία αντίδρασης στον "κίνδυνο" δεν ενεργοποιείται καθόλου.

 

Nαι, πειράζει να το πούμε '' κατασκεύασμα στο φαντασιακό του αλγολάγνου'' Αυτή η βία δεν πονάει “πραγματικά".
Δεν είναι όλα για όλους, και το ρίσκο προσωπικά το λατρεύω, οπότε ναι, είμαι risk lover.

 

1. Ο αλγολάγνος επιδιώκει τον πόνο εντός και εκτός πλαισίου. Αλλά επειδή δεν είναι τρελός ούτε νήπιο προσπαθεί να το καναλιζάρει και καλά κάνει.
2. Η εσωτερική πραγματικότητα της γιαγιάς δεν αμφισβητείται. Αλλά αν η γιαγιά επιδιώξει να την μετατρέψει σε αντικειμενική πραγματικότητα, τότε και θα αμφισβητηθεί και θα σατυριστεί και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας.
3.Αυτή η υπόθεσή σας περί δημιουργία νέα σύναψης, την έχετε βγάλει από το μυαλό σας ή την βασίζετε σε επιστημονικά στοιχεία; Αν ναι, σε ποια, αν όχι γυρνάμε στο παράδειγμα της γιαγιάς. Δεν σας αμφισβητούμε για όσα αποτελούν εσωτερική πραγμαιτκότητά σας και μένουν εκεί και μόνο εκεί, μαζί με τον Άγιο Φανούριο.

Διευκρινίζω. Επειδή το νήμα δ ι ε ρ ε υ ν ά και επειδή το θέμα του πόνου είναι ένα από τα βασικά ζητήματα του βδσμ, προσπαθώ να ξεφύγω από το "πόνος ίσον ηδονή" την οποία θεωρώ μια πολύ απλή, σχεδόν απλοϊκή εξίσωση. Ο πόνος συναντάται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας αλλά δεν ηδονιζόμαστε, απλά πονάμε. Πονάμε όταν σπάμε το κεφάλι μας, πονάμε μετά από μια εγχείριση, όταν σπάμε το πόδι μας, Απλά πονάμε. Τότε η σύναψη που επικλαλείστε, κοιμάται; ή έχει πάει διακοπές; Ίσως λοιπόν αξίζει τον κόπο κανείς αντί να λέει πόνος ίσον ηδονή, να διερευνήσει τί ακριβώς αλλάζει στο βδσμ και ο πόνος συνδέεται με την ηδονή. Αν θέλει μπορεί να μην το διερευνήσει και να μείνει στην εξίσωση μάντρα. Προσωπικά βρίσκομαι πέρα από αυτήν και προς τούτο αναρωτιέμαι.

 

Eίναι κοινώς γνωστό οτι ο εγκέφαλος λειτουργεί με συνάψεις, οι οποίες δημιουργούνται με σύνδεση των νευρώνων μέσω ηλεκτρικών εκκενώσεων χαμηλού φορτίου. Οι συνάψεις που επαναλαμβάνονται "σκάβουν" διαδρομές στον εγκέφαλο, οι οποίες δημιουργούν παγιωμένους τρόπους αντίδρασης. Οι συνάψεις αυτές δημιουργούνται ακούσια ή εκούσια. Η επιστήμη του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού για παράδειγμα, βασίζεται στην αξιοποίηση αυτής της γνώσης.

Αναφορικά με το εύλογο ερώτημά σου "Πονάμε όταν σπάμε το κεφάλι μας, πονάμε μετά από μια εγχείριση, όταν σπάμε το πόδι μας, Απλά πονάμε. Τότε η σύναψη που επικαλείστε, κοιμάται; ή έχει πάει διακοπές;" Δεν είμαι ειδικός, αλλά εικάζω πως όταν μου συμβαίνει κάτι που το θεωρώ εκτός πλαισίου, κινητοποιείται η πρωταρχική σύναψη που λέει "πόνος=κίνδυνος"