Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Κακώς ειρωνεύεσαι, δεν είχε ειρωνικό τόνο η δική μου τοποθέτηση, απλή διαπίστωση ήταν.
Εξακολουθεί να μην δίνει κανείς μια απάντηση και αυτό κάτι λέει κατ' εμέ.
Εξάλλου δεν έχουν όλοι όσοι μπαίνουν σε ένα φόρουμ πολυετή πορεία στο "χώρο" και άρα όσα ίσως κάποιοι θεωρούμε βασικά και στοιχειώδη, δεν είναι καθόλου.
Επίσης όποιος θεωρεί ότι κάτι δεν τον αφορά, δεν το διαβάζει.
Και ανοίγει θέματα που κρίνει ενδιαφέροντα.
Το θέμα και κάποιες απαντήσεις του επιστρέφουν στις ρίζες και αυτό για μένα είναι κάτι πάρα πολύ χρήσιμο.

 

Όκ, διάβασε μια ακόμα άποψη  
Όταν το υ προσπαθεί καθημερινά ... δηλαδή : με ξυπνάει, μου φτιάχνει καφέ, μου μαγειρεύει, με κρατά καθαρό, περιποιημένο, έχει το σπίτι μου στα καλύτερα και χίλια δυο ακόμα, αυτό είναι κάτι που με φτιάχνει.
Όταν το υ προσπαθεί σεξουαλικά ... δηλαδή : στο κορμί της μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω, όταν θέλω και αυτό είναι κάτι που με φτιάχνει. Οχι λεπτομέρειες      

Και έλα να σου πω τώρα πως φτιάχνει και το υ. Αφού φτιάχνει εμένα, τον Κ, δεν είναι σίγουρα άχρηστη, τεμπέλα, κακομαθημένη, ζώον και ναυάγιο. Γιατι το λέω εγω και αυτό φτάνει.
Και έλα να σου πω στο τέλος πως φτιάχνει και τους τρίτους: Η μαλακία επιστρέφεται   Παρτε τα αρχίδια μου μαλάκες     δικαιούται να πει το υ εκεί που πρέπει να τα πει.
Δηλαδή, προσπάθεια - πόνος .. μια κατάσταση που μας φτιάχνει όλους  

Και το κερασάκι στην τούρτα:
Όλα στην πράξη κρίνονται... για αυτό και θα αφήσω μουστάκι.
Χαρά που θα κάνουν οι φίλες της        :          
Χαμός  

 

Πάντοτε στις καταθέσεις προσωπικών εμπειριών chapeau από μένα        

 

Οπως ακριβώς και την πρόκληση οργασμού με χρήση "ψιθυρίσματος" - είναι νομίζω αποδεκτό ότι υπάρχουν άτομα, κυρίως γυναίκες που στο κατάλληλο πλαίσιο μπορούν να έχουν οργασμό από ένα ψιθύρισμα, από "σωστή" φωνή και τα "σωστά" λόγια. Φαντάζομαι κάποιος στο φόρουμ θα έχει μια θεωρία η θα χει στραβοδιαβάσει καπου γι ατο πως ο ακουστικός πόρος σε συνεργασία με τον λαβύρινθο και τις (σαλεμένες του) συνάψεις προκαλεί απ΄τον ήχο έκλυση ενδορφινών. Ας την εχει. Ας φέρει επιχείρημα και την ταινία με τον Ρεντφορντ για να δέιξει ότι ισχύει κάπως και με τα άλογα  

Θέλω να πω: συμφωνούμε απόλυτα ότι υπάρχουν άτομα που οργάζουν μέσα σε πόνο, και ότι το πλαίσιο είναι το καθοριστικό συστατικό. Αρκεί ως εξήγηση. Δεν μας χρειάζεται σταθερό βιολογικό υπόβαθρο, και μαλιστα τόσο απλοικό όσο "πόνος=ηδονή γιατι μοιράζονται το ίδιο κύκλωμα". Αν το πλαίσιο είναι το καθοριστικό συστατικό, όπως λέτε, δεν υπάρχει στιγμή με καθαρό ερέθισμα πόνου. Είναι πιο ενδιαφέρον να μελετήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Ποιά είναι για τον καθένα η "σωστή" φωνή και τα "σωστά" λόγια. Ολοι όσοι διάβασα, κι εδώ κι αλλού, αναφέρθηκαν σε ψυχικές διεργασίες, που σωματοποιήθηκαν.

 

Αγαπητή Margaret
A) σε καμια περίπτωση δεν σε ειρωνεύτηκα και συγγνώμη αν το εξέλαβες έτσι 
B) δεν νομίζω ούτε ότι χρειάζεται να έχεις διαδρομή στον χωρό ούτε να δώσει καποιος απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση και αναζητηση έτσι όπως είναι ακριβώς διατυπωμένη
Φτάνει να σκεφτεί ότι στην περίπτωση που πονάς χτυπώντας κατά λάθος είναι κάτι που δεν θέλεις και σε χαλάει ενώ στην άλλη εντάσεις με δικια σου θέληση τον πόνο όσο από αυτόν αντέχεις τέλος πάντων σε μια αγαπημένη σου διαδικασία οποτε και μονο με την σκέψη ότι τον θέλεις εκεί αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό
ξεκινώντας λοιπόν από αυτή την σκέψη και σιγά σίγα απαντάς μονο σου σε πολλά τέτοιου τύπου εύκολα ερωτήματα. 
Αν αρχίσουμε να πρέπει να χρειάζονται και αυτά εξήγηση ε τότε όντως ξεκινάμε από το Λολα να ένα μήλο 

 

Ok, εγώ έκανα λάθος κρίση λοιπόν  
Απλά επιμένω πως το ότι κάτι δεν ΜΑΣ ενδιαφέρει δεν σημαίνει ότι δεν ΕΙΝΑΙ ενδιαφέρον.
Και επιμένω σθεναρά.

Και νομίζω ότι με αυτό περικυκλώνουμε και ξαναπερικυκλώνουμε το ερώτημα αλλά δεν το απαντάμε.
Αυτό ακριβώς ρωτάει η @soutzoukakia :
Τι με κάνει να τον θέλω;
Πώς μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό επειδή τον θέλω;
Και τι είναι αυτό το "διαφορετικό" στο οποίο μεταμορφώνεται...

Δεν χρειάζεται τίποτε εξήγηση. Και σίγουρα όχι αν δεν θέλουμε να το εξηγήσουμε. Αν όμως θέλουμε να το εξηγήσουμε τότε μπαίνουμε σε σκέψη ή και σε διάλογο...
Και διαφωνώ ως προς το "Λόλα ένα μήλο". Γιατί μπορεί να ξέρω να τρώω τηγανιτές πατάτες εδώ και 3 δεκαετίες. Αλλά το πραγματικό γιατί μου αρέσει η γεύση τους, ακόμη δεν το ξέρω.
Για την ώρα δεν μου χρειάζεται εξήγηση καλύτερη από το "γιατί έτσι μας αρέσει".
Αλλά δεν ισχύει για όλα τα θέματα το ίδιο...

 

Το θέμα μια χαρά είναι γι αυτό και το παρακολουθούσα
ΞΑΝΑ διάβασε πως είναι διατυπωμένη η ερώτηση και ψάξε μήπως από τον τρόπο υποβαθμίζεται το θέμα και όχι από μένα.
Το να γράφουμε για να γράφουμε μου θυμίζει το τι καλά που είμαστε καλά

 

Γνωρίζω όλες τις λέξεις που χρησιμοποιείτε, δεν καταλαβαίνω τί προσπαθείτε να πείτε΄, επειδή τις βάζετε σε προτάσεις που δεν βγάζουν νόημα.

Πάμε από την αρχή: συνάψεις ονομάζονται συνήθως οι δομές που επιτρέπουν σε δύο κύτταρα του εγκεφάλου (νευρώνες) να επικοινωνούν, χημικά ή ηλεκτρικά. Η επικοινωνία μπορεί να έχει διάφορα σήματα, π.χ. ενεργοποίηση ή απενεργοποίηση του διπλανού νευρώνα. Η θεωρία του Hebb, που έχει κατά πολύ επεκταθεί και τροποποιηθεί σήμερα, προέβλεπε χοντρικά ότι δίκτυα νευρώνων που ενεργοποιούνται ή απενεργοποιούνται συστηματικά ΜΠΟΡΕΙ να εξηγούν το έως σήμερα άλυτο πρόβλημα της ΜΝΗΜΗΣ, δλδ. πώς διατηρούνται και πώς ανακτώνται οι αναμνήσεις.

Με τον πόνο και την ηδονή τί σχέση έχουν όλα αυτά; Μοναχά αν έχετε κάποια άλλη επιστημονική ενημέρωση που γενικά αγνοεί η επιστημονική κοινότητα, λίγη φειδώ στα "είναι κοινώς γνωστό".

Δηλαδή εικάζετε ότι έχει διπλοκύκλωμα ο εγκέφαλος των αλγολάγνων για τον πόνο; Και πάει μια απο δω, μια απο κει; κατά βούληση; Ή μπορεί ακούσια να χύσουν και στον οδοντίατρο;

Αφού δεν είστε ειδικός, γιατί δεν μας λέτε την άποψή σας χωρίς ορολογίες; Η γιατί δεν ρωτάτε έναν ειδικό αν σας ενδιαφέρει το θέμα; Οταν τον ρωτήσετε, ρωτήστε τον και σε ποιό στάδιο της ζωής μας αναπτύσσονται τα ΝΕΥΡΩΝΙΚΑ κυκλώματα για την αναπνοή, τον πόνο, το κυκλοφορικό κλπ. Και γιατί την ασθένεια στην οποία δεν μπορείς να νιώσεις πόνο την ονομάζουν "συγγενή αναλγησία".

Εδώ, σόρι, αλλά πρέπει να αναφωνήσω: Ελεος!!! Ζούμε στο 2015, υπάρχει και η wikipedia, αν δεν παρακολουθει κανείς τις εξελίξεις του κάθε πεδίου:

The balance of scientific evidence reveals NLP to be a largely discredited pseudoscience. Scientific reviews show it contains numerous factual errors, and fails to produce the results asserted by Bandler & Grinder.

Εκεί, θα βρείτε πληροφορίες και για την κονόμα που έκαναν οι μάγκες, αφού κωθώνια υπάρχουν και θα υπάρχουν. Γιατί ΠΑΝΤΑ μια ψευδοεπιστημονική θεωρία έχει ατζέντα, μια επιστημονική όχι.

 

Αν αναφερόμαστε σε διέγερση πέρα από το κατώφλι πόνου, τις φορές που οργάστικα έτσι ήταν για να δραπετεύσω από τον πόνο.

Αν αναφερόμαστε σε λίγο πόνο, την κατάλληλη στιγμή, αυτός είναι πολύ καβλωτικός και ενίοτε οργαστικός, πλην ουδείς σαδιστής τον έχει σε υπόληψη  

Συμφωνώ μαζί σας ότι αυτό που αξίζει ανάλυση είναι αυτό που συμβαίνει τη στιγμή του ερεθίσματος. Εκεί μετράει πολύ η ποιότητα της αλληλεπίδρασης.

Οι μεταπόνοι, όπως τους λέω, είναι άλλη ιστορία.

@soutzoukakia,

το δεύτερο ερώτημα που θέτεις είναι "γιατί πόνος;"

Μια ψυχαναλυτική θεώρηση του ακραίου μαζοχισμού καταλήγει στην ερμηνεία ότι πρόκειται για ισχυρό λίμπιντο το οποίο οδηγείται στην ανάγκη του πόνου επειδή δεν κατέστη δυνατό να διευθετηθεί με άλλη ψυχοδιανοητική προσέγγιση όπως θα μπορούσε να είναι η φαντασίωση.

 

Αν το πρόβλημα είναι διατυπωμένο... προβληματικά εξαρχής, τότε δεν θα το παρακολουθούσες   Αλλά είναι "μια χαρά" όπως λες  

Αναλύω το τι διαβάζω εγώ στο ερώτημα και εκ του τι διαβάζω με ενδιαφέρει και σταματώ μετά από αυτό γιατί πραγματικά θεωρώ καταχραστήκαμε πλήρως το νήμα και την ευγένεια της νηματοθέτιδος να μη μας τα χώνει τόση ώρα...  

• Το "γιατί" του πόνου: (Διαβάζω εγώ) Αναζητώ το μετά ή το πίσω από την περιγραφή. δηλαδή αναζητώ την αιτία. Αποζητώ να νοηματοδοτήσω.
  
• Αναγνώριση (διαβάζω εγώ) : ανάλυση των δομικών συστατικών που οδηγούν σε αυτό και -ει δυνατόν- καταγραφή τους.
  
• συναισθημάτων που (διαβάζω εγώ) : τι συν- υπάρχει με το αίσθημα του πόνου. Δηλαδή ποια άλλα αισθήματα τον συνοδεύουν και τον κάνουν συν-αίσθημα.
• προκαλεί (διαβάζω εγώ) : Μετά τη νοηματοδότηση αναζητώ νόημα και στα επακόλουθα.
• και επιθυμιών που τον παρακινούν (διαβάζω εγώ) : Επειδή η επιθυμία να πονάω ακούγεται παράδοξη σαν φράση, αναζητώ την αιτία που μπορεί να οδηγεί έναν άνθρωπο σε κάτι που επί της αρχής δεν είναι καλό/απολαυστικό για τον ίδιο.

Τα βρίσκω εξόχως ενδιαφέροντα. Το ότι τα βρίσκω εγώ δεν σημαίνει ότι είναι για όλους.
Όπως πολλά θέματα μπορεί να είναι ενδιαφέροντα αλλά δεν ενδιαφέρουν εμένα. Σε όλα αυτά δεν απαντώ, δεν σχολιάζω, τα προσπερνάω για να ασχοληθούν αυτοί που τα κρίνουν ενδιαφέροντα.
Αυτά  

 

Οχι φυσικά! Κάθε άλλο! Με είδατε εμένα να ξεκινώ με ορολογίες και νευρολογίες; Αν ήταν θα είχα πάει σε κανά ιατρικό συνέδριο. Το μόνο που ζητάω είναι να μην κάνουμε ψευδοεπιστήμη. Πρότεινα λοιπόν να δούμε όλους τους παράγοντες (αναφέρθηκαν πολλοί) που οδηγούν στην απόλαυση μέσα από τον πόνο, γιατί ισχυρίστηκα ότι δεν είναι "π'ονος=ηδονη", αλλά η ηδονή προκαλείται από όλες τις ψυχο-διανοητικές μας διεργασίες και τις ψυχικές αναφορές που έχει ο καθένας μέσα μας για τον πόνο, αλλά και απέναντι στη σκηνή που βρισκομαστε. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι αν αφαιρέσουμε όλα τα άλλα, ο πόνος per se δεν σε πάει στην ηδονη. Αυτό κάνει το νήμα ενδιαφέρον, αλλιώς αν ήταν μια σύναψη που έκανε ή δεν εκανε τσακ, τί να πούμε...

Συμφωνώ μαζί σας σε όλα όσα γράψατε και σε όσα σβήσατε / σβήστηκαν. Μια επιφύλαξη για το παρακάτω:

Κι όμως... ΚΑΝΕΙΣ απ΄όσους μίλησαν εδώ ή και αλλού που έχω διαβάσει (πέρα από τί έχω νιώσει εγώ) δεν το συνόψισε έτσι, ως "έλλειψη πόνου". Δίνουν όλοι πάρα πολλά χρώματα στην συνολικη εμπειρια τους, αποτέλεσμα της οποίας και οχι αιτία είναι πιθανώς η έλλειψη αναγνώρισης πόνου.

Δειτε για παράδειγμα τί λέει η @brenda (υπογράμμισα εγω)

Εγω σε αυτά διαβάζω ένα παραλήρημα με την καλή έννοια, μια έκσταση, η οποία έχει προκληθεί από την συνολική εμπειρία και το πλαίσιό της, όχι από τις νευρικές απολήξεις!