Το δέος του νοσηρού

Απάντηση: Re: Το δέος του νοσηρού

Bingo!
Στη θεαση εικονων βιας,φρικης,καταστροφης,ειτε αυτες αφορουν ατομα,ειτε ομαδες ανθρωπων,η ακομα και κοινωνιες ολοκληρες,ερχομαστε αυτοματα στη θεση του/των αναξιοπαθουντων:Ριγος,,τρομος η πρωτη αντιδραση -σκεψου να 'μαστε στη θεση τους...- ανακουφιση,- ουφ ,ευτυχως σ'εμενα/εμας δεν γινονται αυτα τα πραματα - η/και ανησυχια η δευτερη,-ρε μπας;...μηπως μετα ειναι η σειρα μας;- οταν ενεργοποιουνται οι συγκρισεις,γινονται οι αναλογικοι υπολογισμοι και σκεψεις....

 

Απάντηση: Το δέος του νοσηρού

Οταν η ''νοσηροτητα'' αναγαγεται σε υψηλης αισθητικης τεχνη, κερδιζει επαξια το χειροκροτημα και φυσικα την αποδοχη μου.

 

Το (σοκ και) δέος του νοσηρού παίχτηκε live (ή τέλος πάντων virtually) στο φόρουμ τις προηγούμενες μέρες - "Ατάκες κυριάρχων...". 

 

Απ' ότι βλέπω η παρούσα συζήτηση έλαβε χώρα μερικούς μήνες πριν εγγραφώ εγώ στο forum. Χθες το βράδυ βρέθηκα σε μια συνάντηση στην οποία συζητήθηκε το θέμα, και σήμερα ο Mstr Thf μου έστειλε τον σύνδεσμο. Θα δω αν μπορώ να προσθέσω κάτι καινούργιο στη συζήτηση.

Πρέπει να ήμουν στην έκτη δημοτικού όταν, παίζοντας έξω από το σχολείο ένα απόγευμα, συνάντησα έναν συμμαθητή μου, το Νικόλα, και πιάσαμε συζήτηση περί κοινών ενδιαφερόντων. Συνειδητοποιούσαμε λοιπόν πως είχαμε πολλά κοινά, και πήγαινε να αναπτυχθεί μια φιλία, μέχρι τη στιγμή που ο Νικόλας ανέφερε ότι του άρεσε ιδιαίτερα ένα συγκεκριμένο είδος κόμικ. Επρόκειτο για κάτι του τύπου «Ζακουλα», «Orribile» ή «Terror». (Εξώφυλλα μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.mycomics.gr/Zakula/zakula.htm) Περιοδικά τέτοιου είδους είχαν μπόλικη τσόντα, και ως εκ τούτου ασκούσαν κάποια αδιαμφισβήτητη γοητεία σε αγοράκια της ηλικίας μας, αλλά την έμπλεκαν πάντα με τρομακτικού βαθμού ωμότητες και φρικαλεότητες, πράγμα που για εμένα τουλάχιστον είχε σαν συνολικό αποτέλεσμα να μου δημιουργούν σοβαρή αποστροφή. Tον ρώτησα τι βρίσκει σε αυτά τα περιοδικά, και μου είπε με ένα πρόσωπο που έλαμπε, μάτια γουρλωμένα, και χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, ότι αυτό που του άρεσε ήταν ακριβώς αυτή καθ' αυτή η φρικαλεότητα: η απεικόνιση, για παράδειγμα, της εξωγήινης αλεστικής μηχανής που αλέθει ανθρώπινα κορμιά και παράγει ένα σωρό από ματωμένες σάρκες, όργανα, μάτια κλπ. για να φάνε οι εξωγήινοι. Λοιπόν είπα στον Νικόλα «τα λέμε αύριο», συνέχισα στο δρόμο μου, κι έκτοτε δεν ξαναείχα καμία διάθεση να του πιάσω κουβέντα. C-:=

Τι είναι αυτό που ελκύει ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στη θέα του νοσηρού; Δεν είμαι σίγουρος. Πιστεύω ότι το λόγο θα έπρεπε να έχει κάποιος ψυχολόγος, ή τέλος πάντων την απάντηση θα έπρεπε να την αναζητούμε σε κάποιο επιστημονικό σύγγραμμα. Αλλά ελλείψει κάτι τέτοιου, θα εικάσω ότι πρόκειται για μια τάση που είναι μάλλον αποτυπωμένη στο γονιδίωμά μας, και τη χρωστάμε, όπως και σχεδόν κάθε τι άλλο που συνθέτει τη συλλογική μας ιδιοσυγκρασία, στην κληρονομιά μας από τα πρωτεύοντα. Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για μια ορμέμφυτη τάση που έχουμε να δείχνουμε ενδιαφέρον για κάθε τι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σημαντικό συμβάν σε μια κοινωνία πρωτευόντων, και δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να ταιριάζουν σε αυτή την περιγραφή: όταν ένα ζώο τραυματίζεται σοβαρά, είτε αυτό είναι μέλος της αγέλης, είτε είναι μέλος κάποιας ανταγωνιστικής αγέλης, είτε απλώς ένα υποψήφιο θήραμα, αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα δραματικά και άξια προσοχής γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη ζωή ενός μακρινού προγόνου μας. Έτσι, είμαστε γενετικά προγραμματισμένοι να του δώσουμε προσοχή. Αν πρόκειται για μέλος της αγέλης μας, είναι ώρα για να τεθούν σε λειτουργία μηχανισμοί συμπόνοιας, αλληλεγγύης και προστασίας. Αν πρόκειται για μέλος ανταγωνιστικής αγέλης, είναι ώρα για τυμπανοκρουσίες επί θώρακος. Ενώ αν πρόκειται για θήραμα, είναι ώρα για φαγητό. Με άλλα λόγια, τα μακράν πιο σημαντικά πράγματα για ένα δίποδο του 450.000 π.Χ.

 

Να προσθέσω και κάτι ακόμα στο παραπάνω που έγραψα: προφανώς, η θέα ενός σπασμένου κόκαλου, μιας ανοιχτής πληγής, γενικά η θέα του αίματος, μας σοκάρει. Από την άλλη μεριά όμως, έχουμε και το ένστικτο του κυνηγού που επιθυμεί να επιτύχει ακριβώς αυτό στο θήραμά του: μια ανοικτή πληγή αρκετά μεγάλη ώστε ν' αδειάσει η ζωή από μέσα του. Κι έπειτα, έχουμε να φάμε το ζώο, ανοίγοντάς το με τα χέρια μας και με πρωτόγονα εργαλεία που μόλις και μετά βίας κόβουν, μετατρέποντάς το όλο από την κορφή έως τα νύχια σε μια μεγάλη ανοιχτή πληγή. Όλη αυτή η φρίκη είναι μέρος της επιβίωσής μας: αν κάποιος έλεγε «δεν αντέχω» θα πέθαινε της πείνας. Προφανώς λοιπόν, διαθέτουμε κάποιους μηχανισμούς διαχείρισης αυτής της φρίκης, ώστε να μπορούμε να λειτουργήσουμε κατάλληλα και αποτελεσματικά αναλόγως των περιστάσεων. Η γοητεία του νοσηρού είναι μάλλον μια περίπτωση αστοχίας αυτών των μηχανισμών.

 

Στις κλίμακες με τις οποίες μετράει το χρόνο η εξελικτική βιολογία, η σημερινή πραγματικότητα δεν υφίσταται. Το τι είμαστε εμείς σήμερα έχει διαμορφωθεί κατά 99.999% κατά τη διάρκεια της προϊστορίας.