Το δίκοπο "Επειδή μπορεί..."

Οχι πως διαφωνώ σε αυτό που λέτε, αλλά όταν ακούω για πράγματα που κρίνονται στο τέλος (ξύρισμα γαμπρού, καμάρι νύφης κλπ.) σκέφτομαι πάντα ένα νησί του βορρά όπου οι άνθρωποι έχουν περισσότερες ευχές απ΄ότι εμείς παροιμίες, κι ανάμεσά τους υπάρχει και τούτη: "Είθε να κλείσεις ένα ολόκληρο μισάωρο στον Παράδεισο, πριν ο Διάβολος καταλάβει ότι πέθανες.."  

Εν παρόδω, η (κατά το δεύτερο ήμισυ της ευχής) φερώνυμη ταινία (Λουμέτ!), αποτελεί για μένα sadbait και όπου την πετυχαίνω συγκινούμαι με τον P.S. Hoffman στο ρόλο του καθημερινού ανθρώπου που τόλμησε να πιστέψει ότι μπορεί κι αυτός να πιάσει την καλή, με μια έξυπνη και "άκακη" ιδέα, για να ξεφύγει από τη μιζέρια του. Πόσο κρίμα που αυτός ο ηθοποιός πήρε ένα δρόμο που μας τον στέρησε τόσο νωρίς...

Εξαιρετική παρατήρηση και διατύπωση, μ' έκανε να μουρμουρίσω "πού ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια" για τις εδώ κουβέντες!

Αφού όμως έχουμε το συγκεκριμένο παράδειγμα που έβαλα με αφορμή την είδηση, που ακολουθεί το σχήμα Ανδρας - Κ, γυναίκα - υ, αν δεν ζούμε στον ανιστορικό χρόνο (κατά τις επιθυμίες της εποχής μας) πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι για πολλά χρόνια και για ενίους και σήμερα, το κοινωνικό πλαίσιο ταυτίζεται με το bdsm πλαίσιο όσον αφορά το "Επειδή μπορεί" του Άνδρα - Κ


Είναι αυτή ακριβώς η "ανατροπή" (προτιμώ το "εξισορρόπηση") που θέλω να καταδείξω με το δίκοπο. Μια εξισορρόπηση δλδ. που διαβάζεται ως "ανατροπή" σίγουρα κι από αυτό που αποκαλώ "Θολούμπα Κ/υ" στο σχήμα Ανδρας - Κ, γυναίκα - υ.

Ξέρετε τι εννοώ, τα "έτσι γινόταν από πάντα, είναι η φύση των θηλυκών αυτή, δες και τις ζέβρες, τους μυρμηγκοφάγους, τους ουρακοτάγκους, τους μακάκες και ΛΕΠΑ και ΛΕΠΑ... εντάξει η θεωρία; πάμε τώρα να σε κατουρήσω.."

Σέβομαι την ειλικρίνεια ανθρώπων όπως ο @bumblebee (και πολλών σιωπηλότερων) ότι οι καταγγελίες και τα τοιαύτα που προκύπτουν από το δίκοπο "Επειδή μπορεί" τους χαλάνε το παιχνιδάκι τους, αλλά από τη μεριά μου εκτιμώ ότι αυτή η εξισορρόπηση (το δίκοπο) θα κάνει πολύ καλό στο bdsm.

Ακριβώς επειδή όπως λέτε:

Για να είσαι στο ένα πρέπει προηγουμένως να έχεις βγει από το άλλο.

στο οποίο εγώ διαβάζω ότι και οι δύο πλευρές (Κ και υ) πρέπει να βγουν από το κοινωνικό πλαίσιο για να μπουν στο bdsm πλαίσιο.

Στην τελική, οι άνθρωποι που στρέφονται στο bdsm γιατί αλλιώς κλπ. κλπ., θα αναγνωρίσουν ότι οι bdsm σχέσεις είναι σχέσεις εκτός κοινωνικού πλαισίου, όσα άρθρα Κόσμο κι αν γραφτούν στα σόσιαλ κι όσες αποχρώσεις κι αν φτάσει το γκρι (συνήθως πάει ως 254), και σιγά-σιγά θα είναι αυτοί που θα κάνουν μεταξύ τους bdsm σχέσεις και όχι αυτοί που καβαλάνε σε διαφορετικές παρερμηνείες ίδιων στερεοτύπων, εκατέρωθεν.

Ετσι, όταν οι άνθρωποι κάνουν bdsm σχέσεις θα ξέρουν ότι βγαίνουν από το κοινωνικό πλαίσιο, οπότε

• και η ευθύνη του Κ μέρους θα είναι του bdsm πλαισίου, και όχι η κοινωνική,
• και η συναίνεση του υ μέρους θα είναι του bdsm πλαισίου, και όχι η κοινωνική.

(Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση σκέφτηκα ότι αν αλλάξω το "κοινωνική" --> "εμπορική" θα είμαστε σίγουροι ότι γράφω στο 2025, και θα εξηγηθούν και όλα τα μαλλιοτραβήγματα που μας έχουν κοινωνήσει διάφοροι κατά καιρούς στο φόρουμ - δεν ήταν παρά "τόσα έδωσα, πόσα πήρα;")

Για την αποφυγή παρανόησης τα παραπάνω δεν αφορούν καθόλου μα καθόλου s/m practitioners, φετιχιστές, top / bottom, λιμπερτίνους, εναλλακτικούς ερωτιδείς, γκαρσονιερίστες, "έβριμπόντι ιν δις τάουν φακς, εξέπτ μι", κλπ. κλπ. δλδ. ανθρώπους που δεν δεσμεύονται από κάποιο πλαίσιο, αλλά μόνον από την (ιερή ή ανίερη) επιδίωξη της ευχαρίστησής τους και τις κατά τόπους συνεννοήσεις τους.

Μένει τώρα το πιο "απλό" κομμάτι της κουβέντας, να ορίσουμε τί είναι το bdsm πλαίσιο, έστω απ΄την οπτική του τί περιλαμβάνει, πέρα από την εντός πλαισίου συναίνεση.

Ας πάρουμε μιαν ανάσα  

Στο μεταξύ, @Stalker, έχετε ένα δίκιο, για βαλίτσα είχα πει και ντιβανομπάουλο άνοιξα με την "συναίνεση". Πριν κοντοσταθώ για λίγο, να πω κάτι και για τη λέξη-βαλίτσα Κυριαρχία, στο πνεύμα του νήματος. Σίγουρα θα περιείχε κάποιες φράσεις που ίσως γεφυρώνουν κι αυτό που έγραψε η @mystique, όπως:

Στο bdsm, Κυρίαρχος είναι κάποιος "Επειδή μπορεί" να MHN κάνει όλα αυτά που μπορεί να κάνει "Επειδή μπορεί", αλλά επιδιώκει να κάνει εκείνα ΜΟΝΟΝ τα πράγματα που αιτιολογούνται από το "Επειδή θέλει".

Δεν οφείλει ο Κυρίαρχος να κάνει ΟΛΑ εκείνα τα πράγματα που ξεκλειδώνει γι αυτόν το "Επειδή μπορεί". Δεν το οφείλει σε κανέναν.

Dream

ΥΓ. Στα περί Κυρίαρχου, τα γραμματικά γένη είναι άνευ σημασίας.

 

Είναι σχεδόν αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαφωνία σε αυτό που λέτε, όμως δεν αναφέρομαι σε αυτές τις περιπτώσεις. Αναφέρομαι, και νομίζω ήταν ξεκάθαρο, παρά την προβληματική ορθογραφία, σε δύο περιπτώσεις:

Α) στην περίπτωση που κάποιος –α κατηγορείται αδίκως με ολέθριες για την ζωή του – της και τη καριέρα του της συνέπειες. Παράδειγμα ενδεικτικά, Kevin Spacey, Βασίλης Παπαθεοδώρου κ.α.

Β) στις περιπτώσεις που η αναφορά και μόνο στη συναίνεση ακυρώνει το ίδιο το πνεύμα της σχέσης M/s – καθώς η αναδρομική αναθεώρηση της υποταγής ή της παραχώρησης «των κλειδιών» μπορεί να ανοίξει αναδρομικά θεματάκια που μέχρι εκείνη τη στιγμή τεκμαίρονταν εντός του πλαισίου.

Γιατί συγχέουμε σκόπιμα ( ; ) την συστηματική κακοποίηση με το παράδειγμα που έδωσα;

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Η μία είναι η ξεπλύστρα και η άλλη η ρετσινιά, τα παραπάνω παραδείγματα αλλά και πολλά ακόμα (δεν κάνω αποδελτίωση και συλλογή για τα αρχεία του οδηγητή) αποδεικνύουν ότι η δεύτερη όψη είναι εξίσου οδυνηρή με την πρώτη. Φυσικά και δεν διαφωνεί κανείς για την πρώτη αποτελεί προκατάληψη να μην κοιτά και την δεύτερη.

Μάλλον ήμουν σε ηλικία μικρότερη των βαθμών μυωπίας του κακοΛύκου τότε, αλλά αν θυμάμαι καλά η σχέση για την οποία κατηγορήθηκε ήταν απόλυτα συναινετική και μάλιστα υπήρχε συζήτηση αποκατάστασης μέσω γάμου. Αν δεν απατώμαι η αποκατάσταση μιας τέτοιας σχέσης μέσω γάμου γίνονταν τότε με τις ευλογίες της εκκλησίας, τώρα δεν ξέρω. Επίσης ως γνωστόν τα όρια της βιολογικής ή διανοητικής ωριμότητας για την ανάπτυξη τέτοιων σχέσεων καθορίζονταν ανέκαθεν από πολιτισμικά κριτήρια. Η γιαγιά μου για παράδειγμα παντρεύτηκε στα 12 και έζησε μια εξαιρετικά ευτυχισμένη ζωή. Οι Ρομά τα δικαιώματα των οποίων, αφυπνισμένοι υπερασπιζόμαστε σθεναρά, δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τέτοιου τύπου επιχειρήματα σαν αυτό που παραθέτετε, σχεδόν συκοφαντώντας τον κακόΛύκο. Σε άλλους πολιτισμούς επίσης συμβαίνει το ίδιο. Οι γονείς συναινούν για την «τύχη» των τέκνων τους και οι κακοΛύκοι κάνουν πάρτι. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω ίσως γιατί δεν έχω μάθει σε ζογκλερικά και ασκήσεις εδάφους είναι τα δύο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαστε υπέρ της αυθαιρεσίας του νόμου που τραβάει στο σημείο «χ» την γραμμή ή αν είμαστε κατά. Είμαστε υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων ή κατά; Είμαστε υπέρ της πολυπολιτισμικότητας και της εθιμικής ποικιλομορφίας ή κατά; Δεν κατανοώ πώς μπορούμε να σταθμίζουμε κάθε φορά τους ζυγούς με τα δικά μας πρότυπα ή κριτήρια χωρίς να γινόμαστε ηθικά και λογικά ασυνεπείς.

Αυτή ακριβώς είναι η λογική και ηθική ασυνέπεια που από την μια καταδικάζει τον Mustafa Ururyar που πολύ σωστά αναλύει ο battousai αλλά «ξεπλένει» (όπως λέτε κι εσείς) τον PM Keir Starmer για τo Grooming Gangs Scandal.

Θυμάμαι είχα κάπου διαβάσει ότι ο υπέρ της δουλείας Αριστοτέλης (όχι ο Ωνάσης) έλεγε ότι καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς και πραγματικά σκέφτομαι τι πρακτική εφαρμογή θα μπορούσε να έχει κάτι τέτοιο σε μια προδιαγεγραμμένη ρητορική μίσους.

Ναι φυσικά και αυτονόητα με τον νόμο. Πάντα όμως όχι όποτε μας συμφέρει. Θα κάτσουμε και θα το πιούμε το κώνειο όπως έκανε και ο κατά τα άλλα σοφός Σωκράτης. Σωστά;

Κύριε Lagos περιμένω ακόμα απάντηση στο ερώτημα που σας έκανα για εκείνη την καλλιτεχνική φωτογραφία με τις χοντρές που ανεβάσατε.

Συμφωνώ

 

Παίρνοντας ως δεδομένο την ανυπαρξία bdsmικής κοινότητας η οποία θα μπορούσε έστω αρχικά να επιλαμβάνεται τέτοιων θεμάτων, μπορώ να καταλάβω τον φόβο αυτών των ανθρώπων για τη σπάνια περίπτωση κατά την οποία χωρίς όντως να έχουν πράξει κάτι αξιοκατάκριτο, να βρεθούν στη θέση να χρειάζεται να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, με μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας, αφού οι όποιες αιτιάσεις τους θα προσιδιάζουν στις δικαιολογίες των απανταχού κακοποιητών και της νοικοκυρέικης κοινωνίας που τους τρέφει.
Θα πρέπει όμως να μάθουν να ζουν με αυτόν αναπροσαρμόζοντας ενδεχομένως τον τρόπο τους του σχετίζεσθαι γενικά έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο. Είναι ζωτικής σημασίας να συνεχίσουν να υπάρχουν τα ευήκοα ώτα και συνεπώς τα κοινωνικά αντανακλαστικά απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε.
Θεωρώ πως αυτό είναι και το μόνο που μπορεί να προσφέρει το δίκοπο στο bdsm.
Δεν μπορεί κατ΄ εμέ να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης-όταν αυτή δεν υφίσταται ήδη- έτσι ώστε να υπάρξει θεωρητικά και πρακτικά ο διαχωρισμός bdsmικού και κοινωνικού πλαισίου.
Ο διαχωρισμός έχει ιδεολογική προέλευση και προυποθέτει τη σωστή ανάγνωση και των δυο πλαισίων έτσι ώστε να μην αφήνεται χώρος σε ενοχές ή ανασφάλειες που οδηγούν-μεταξύ άλλων- σε προσπάθειες να δικαιολογηθούν όσα δεν χρειάζονται δικαιολογίες.
Επίσης θα ξέρουν ότι οι άνθρωποι δημιουργούν και ορίζουν τα πλαίσια και όχι το αντίθετο. Γι αυτό και πχ ως γνωστόν ο μαλάκας εκτός bdsm είναι μαλάκας και εντός. Και αντίστροφα σε ότι αφορά τις γνωριμίες εντός χώρου.

Προς τούτο θα πρέπει να συζητηθούν πράγματα όπως η συνέπεια λόγων και έργων, οι καθαρές κουβέντες και ξήγες, οι όροι, τα όρια, το modus vivendi, η ύπαρξη πλάνου και μπούσουλα, η λειτουργικότητα σε πολλά επίπεδα, κλπ, κλπ. "Απλό" το κομμάτι, μεγάλη η κουβέντα.

Το σχόλιο μου θα ήταν στο περίπου το εξής:
Ταυτόχρονα ζητώντας, παίρνοντας το δικαίωμα και κυρίως δίνοντας την αίσθηση ότι αν το αποφασίσει θα κάνει το οτιδήποτε " επειδή μπορεί", γνωρίζοντας, μόνο αυτός, ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ. Η πράξη θα το κάνει γνωστό και στον απέναντι και αυτό είναι ότι καλύτερο και για τους δυο.



ΥΓ: Το δικό μου sadbait παραμένει το ίδιο εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια. Το αριστουργηματικό Umberto D. του Vittorio de Sica.