Το δεύτερο καλύτερο φιλαράκι ( μετά τα χέρια )...

Σπάνια σε προδίδει, είναι πάντα καλόβολο και μάλλον δύσκολα όταν το καλείς, δεν απαντάει.
Παρά μόνο αν δεν έχεις προβλέψει, να το φοράς/να το έχεις αφήσει να ξεκουράζεται σε κάποιο συρτάρι.
Εγώ θα τ' αποκαλούσα χαμογελαστό ( γιατί στο πρόσωπο μου ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο, όταν το κραδαίνω ).
Για κάποιους/ες θα μπορούσε να είναι σκληρό ή μαλακό ( αναλόγως του υλικού απ' την οποία θα ήταν φτιαγμένο ),
θορυβώδες ή τραγουδιστό ( εξαρτάται απ' την αντοχή του/της ιδιοκτήτη/ριας του δέρματος που θα φιλούσε ),
αυστηρό ή αισθησιακό ( οι όποιοι συμβολισμοί θα του έδινε ο/η καθένας από μας, σίγουρα ποικίλλουν ).

Είπα ν' ανοίξω μια κουβεντούλα για την ζώνη. Λίγα λόγια όποιου/ας θα ήθελε, να μοιραστεί μαζί μας τις απόψεις/φαντασιώσεις/εμπειρίες του/της με κείνη.
Ποιο θα ήταν το υλικό που προτιμάτε, σε ποια σημεία του σώματος θα σας άρεσε, με κείνη να χτυπάτε ή να σας χτυπούν.
Αν την χρησιμοποιείτε ( πάνω στους άλλους ) ή την αντιλαμβάνεστε ( πάνω σας ) σαν μέσο τιμωρίας ή σαν απλή ευχαρίστηση.
Ποιοι θα ήταν οι συμβολισμοί - αν βέβαια υπάρχουν - που στο μυαλό σας θα ήταν συνυφασμένοι με τ' αντικείμενο?
Τέλος, η σταθερότητα ή οι εναλλαγές τόσο στην ένταση όσο και στο νούμερο των χτυπημάτων, που συνηθίζετε να δίνετε/λαμβάνετε.

* Οι προσθήκες στο θέμα του παρόντος είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενες.
Οι παρεκτροπές ( τρολιές ή χούμορ ) δεν αποκλείονται ( που και να ήθελα, να τις "απαγορεύσω". Θα ήταν σαν να προσπαθούσα να ψαρέψω φάλαινα με πετονιά ).
Το νήμα αφήνεται στα χεράκια ( ή μάλλον στις ζώνες ) σας, με την ευχή να μην γίνει τελείως μπάχαλο.
Κι αν γνωρίζετε κάποιο προγενέστερο με παρεμφερές θέμα, είστε ελεύθεροι/ες να παραθέσετε τον σύνδεσμο ( link ) του και σ' αυτό να μην δώσετε καμία σημασία.  

 

Έλεγα, ζωνούλα ( που κάνει και αγαπησιάρικο/παιχνιδιάρικο ).
Ακόμη μια από μαλακό υλικό δεν την έχω δοκιμάσει πάνω σε κάποια, για να την ρωτήσω, τι είδος πόνου θα της προκαλούσε.
Μέχρι στιγμής χρησιμοποιώ κάποια από σκληρό δέρμα, διπλωμένη μια ή δυο φορές ( αναλόγως την απόσταση απ' την οποία θα χτυπούσα ).
Ως προς τον ρυθμό και την ένταση των χτυπημάτων, είναι φορές που μου αρέσει σταθερός, άλλες με αυξομειώσεις ( ή σε κρεσέντο τόσο ως προς τα "διαλείμματα",
όσο ως προς την ένταση των χτυπημάτων ).
Όπως ήδη έγραψα στο εισαγωγικό νήμα, για μένα είναι απλά η ικανοποίηση της όποιας σαδιστικής μου ορέξεως, δεν αντιλαμβάνομαι την χρήση της ως τιμωρία.
Αν και κάποιες στο παρελθόν, σε συζητήσεις που είχαμε κάνει, είχαν συνδέσει την ζώνη με εικόνες της παιδικής τους ηλικίας
( δηλαδή τον πατέρα που έβγαζε την ζώνη του και τις "σωφρόνιζε" ).

Νούμερο χτυπημάτων και "περιοχές" ? Ποτέ πάνω από 15-20, ως προς τις επιφάνειες πρόσκρουσης, ο κλασικός πισινός ( χτυπήματα τόσο οριζόντια,
όσο και κάθετα και κάποιες φορές σαν "σταυρός" ), οι γάμπες ( με μεγαλύτερη προσοχή ),
το εσωτερικό των μηρών ( ξανά με μεγάλη προσοχή ), τα στήθη ( με την ζώνη διπλωμένη τουλάχιστον 2 φορές και πιασμένη απ' τη "μέση" της λόγω της εγγύτητας του προσώπου και των ματιών ), η πλάτη, σπανιότατα το αιδοίο ( με φορά από πάνω προς τα κάτω, μ' "ελεεινή" προσοχή και πολύ χαμηλή ένταση ). Ποτέ τα πλευρά, ποτέ τα γόνατα, ποτέ με την αγκράφα.
Αγαπημένη ζώνη ever, μια ημίσκληρη δερμάτινη σε σχήμα πλεξούδας ( μετρίου πάχους και αρκετά βαριά ). Αγαπημένος τρόπος χτυπήματος, με σπάσιμο του καρπού, σπάνια με "ολόκληρο" το χέρι ( δηλαδή που να παίρνει φόρα απ' το ύψος του ώμου. Συγνώμη αν δεν το περιγράφω μ' επάρκεια, αλλά δυσκολεύομαι να το περιγράψω ), με κοφτά χτυπήματα και κυρίως με την απόληξη του "διπλώματος" και όχι με ολόκληρη την επιφάνεια της ζώνης ( θα την ονόμαζα δαγκωνιά ).

Αυτά... 

 

Περιμένετε με, περιμένετε με, θα απαντήσω εγώ καλέ, αλλά ακόμα δεν έχω προλάβει   λατρεύω ζώνη  

 

Δέρμα μασίφ χωρίς "φόδρα" δέρματος στο εσωτερικό ή εξωτερικό, μέιντ ιν Σπέιν...
Πλάτος περί τα 5 εκατοστά, πάχος 4 χιλιοστά, χρώμα φυσικό.
Εξωτερικά ξυρισμένο πέλος, εσωτερικά με το "χνούδι" του (δυο διαφορετικές αισθήσεις - διάχυτη/εστιασμένη thud/sting για τα άτομα που ό,τι γνωρίζουν είναι από το διαδίκτυο, μπηχτή είναι αυτό).
Χάλκινη πόρπη. Δεν έχει, εννοείται, γαζιά, τα γαζιά περιορίζουν το εργαλείο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και διπλωμένη στα δυο, αλλά και μονή (αυτό είναι το ζητούμενο).
Με τη ζώνη ο καρπός είναι ο κυρίως ρεγουλατόρος της έντασης, όπως άλλωστε σε όλα τα μικρού/μεσαίου μήκους "εργαλεία" (από άκαμπτα έως πλήρως εύκαμπτα).
Στα μεγαλύτερα εύκαμπτα είναι πιο πολύπλοκη η κίνηση του χεριού και του σώματος συνολικά (ξέρω έναν πραγματικά μάστορα του είδους, έναν παλιομηχανόβιο, μωρέ)...
Εν ολίγοις "το εργαλείο κάνει τον μάστορα κι ο μάστορας το εργαλείο"...
(Έχω και μια ολόιδια με φόδρες δερματος μέσα/έξω και γαζιά, κυρίως την χρησιμοποιώ διπλωμένη, σε περιπτώσεις "τάδα όλα μάνα μ'")...

 

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση σου. Με κάθε ειλικρίνεια, απαντήσεις σαν την δική σου ήταν του είδους, που θα ήθελα να διαβάσω.
Επεξηγηματική όσο χρειάζεται, καίρια, "καλής χρονιάς" θα έλεγα.

Υ.Γ.

Ώρες ώρες είσαι για "κουτουλιές" χαχα, αλλά chapeau στην γενικότερη σκέψη σου.  

 

Κι εσύ παλιάρθρωπας είσαι, μια χαρά...  

 

Έχω κάτσει μέσα σε μαγαζί με ζώνες μιάμιση ώρα, διαλέγοντας ζώνη-δώρο.
Η πιο υπομονετική πωλήτρια του κόσμου με εξυπηρέτησε, συμμερίστηκε την ανάγκη μου να βρώ ακριβώς αυτό που ήθελα και μου κατέβασε όλο το μαγαζί κυριολεκτικά, μέχρι που να βρω αυτό ακριβώς που έψαχνα, δύο διαφορετικές επιφάνειες, δέρμα με πόρους, αγυάλιστο από την μία, πιο στιλπνό από την άλλη, σωστό μήκος για να ταιριάζει στην μέση, ασημένια πόρπη, (σιχαίνομαι τα χρυσά και τα μπρούτζινα, μου κάνουν πολύ ''δεύτερα'') όχι πολύ βαριά, με ένα απλό, κλασσικό κλείσιμο, ιδανικό για στοχευμένα χτυπήματα και υπέροχα σημάδια... 

 

Aγαπάμε πωλήτρια..!

 

Η μόνη αξίωση που έχω από την ζώνη, είναι να αγκαλιάζει το σώμα Του πριν ελευθερωθεί και απλωθεί πάνω μου...

Ο κύκλος που περικλείει το σώμα Του ανοίγει, απλώνεται και σκάει γεμάτος από ενέργεια Του πάνω στο γυμνό διψασμένο σώμα... μια επαφή, μια σύγκρουση, μια έκρηξη...

Η γλώσσα γλιστράει πάνω στην λεία, αυστηρή επιφάνεια- δεν μπορείς να δαγκωσεις, να σφιξεις, να παραμορφωσεις. Ο περιορισμός έχει δική του αυστηρή αρμονία. . η καθε αδεξια προσπάθεια προσαρμοζεται υποχρεωτικά στο αυστηρό και λείο... το γλιστρημα γινεται χάδι- αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης, προσμονής, ικεσιας. .

Το δέρμα σέρνεται αργά και βασανιστικά πάνω στο δέρμα. . ο κύκλος ξανακλεινει πάνω στις παλλωμενες φλέβες- στενος, πολύ πιο στενος.. Η ήχοι βαθαινουν, ο αυστηρά ορισμένος τόπος αυξάνει την ένταση, όλο το Είναι πάλλεται υποταγμενο στην ήρεμη δύναμη του μαγικού κύκλου ξανά και ξανά....σε κάθε χτυπο της καρδιάς...

Το μάγουλο ακουμπάει τις αυστηρές γραμμές... Το πιο μαλακό δικό μου αγαλλιαζει πάνω του...μυρωδιά, μυρωδιά, μυρωδιά...ένας μικρός στροβιλος προς τα μέσα. . ποιος είπε πως οι επίπεδες επιφάνειες δεν έχουν βάθος? ...

 

Ποιος είπε, ότι από κάτι φαινομενικά "ρηχό", δεν μπορεί να ξεπηδήσει μια λιμνούλα - δηλαδή η παρέμβαση σου - με απύθμενο βάθος?
Ευχαριστώ και σένα για τον "πίνακα" με τα ζωντανά χρώματα.  

Υ.Γ.

Αυτή η αίσθηση οικειότητας που για μένα έχει η ζώνη, βλέπω με χαρά ότι συναντάται και σε άλλους.
Ξεδιπλώνοντας την πάνω στην όποια εκείνη, ένιωθα πάντα σαν να της προσέφερα άλλη μια απ' τις ψηφίδες μου, λίγη απ' την καθημερινότητα μου
αποτυπωμένη σε μια περιορισμένη επιφάνεια. Και όχι απλά ένα κομμάτι κατεργασμένου δέρματος.

 

@Tenebra_Silente, ευχαριστώ  
Το κάθε ρηχό προσαρμοζεται στο βάθος μας, και το κάθε κομμάτι κατεργασμενου δέρματος μεταφέρει σε εκείνη τον Λογο σου.  

 

Πέρα απ' ένα ευχαριστώ για την συμμετοχή σου, οτιδήποτε άλλο έγραφα, θα ήταν περιττό.

* Και στην "περίπτωση" σου, ισχύει ότι και για cad