"Το δικό μου BDSM"

απέχει το ορίζω απ το θολωνω. το ότι να 'ναι δεν αποτελεί ορισμό. η υπεκφυγή και η γκρίνια δεν αποτελούν ορισμό. το και έτσι και γιουβέτσι δεν αποτελεί ορισμό. η διαρκής αυτοϋπονόμευση προσδιορίζει κάτι άλλο απ αυτό που εκβιάζεται να οριστεί.

 

Με λίγα λόγια...
Ούτε ολίγον έγκυος υπάρχει ούτε το λίγο πεθαμένος...
...
Επί της ουσίας, μιας και από κει άρχισε το "πράμα", το κατά @margarita_nikolayevna ..:

..."Μάστερ είναι αυτός που θέτει τους ορισμούς. Υπό αυτή την έννοια σε βεβαιώνω δεν θα βρεις ούτε έναν Μάστερ που να μην γράφει μεγαλοπρεπέστατα στα π@π@ρια του τις επιμέρους πρακτικές.
Δεν θα βρεις όμως και ούτε έναν που να διαφωνεί με το ότι αυτός είναι που θέτει τους ορισμούς κι έχει κάθε ευθύνη που απορρέει από αυτό"..:

αποτελεί έναν ισχυρισμό στο πλαίσιο της παραδοχής ενός συγκεκριμένου πλαισίου μέσα στο οποίο δεχόμαστε πως μπορούν να υπάρξουν χ,ψ γεγονότα/καταστάσεις εν κενώ μεν αχρεωστήτως δε, με το αχρεωστήτως να σημαίνει πως στην πραγματικότητα ουδεμία πέραν του εν τω πλαισίω συμπεφωνηθέντος ευχολογίου, ουδέν/μηδέν/νάδα/ζερό -πώς στα διάλα το λέμε στα ρομέικα, αμάν πχια- αντίκρυσμα υπάρχει, Δ Ι Ο Τ Ι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή σύνδεση των αξιακών συστημάτων εντός πλαισίου παραδοχών και εκτός πλαισίου παραδοχών (γουέλκαμ του ριάλιτι) ειμή μόνον με μια επιπλέον παραδοχή, δηλαδή το αποκαλούμενον "κοινώς" αντιλαμβανόμενον παίγνιον, με το κοινώς εντός εισαγωγικών -για συγγνωστούς εις ορισμένους λόγους- ευχαριστώ για την κατανόησή σας εκ των προτέρων.

Γι' αυτό και στην παραπάνω παράγραφο υπάρχουν οι λέξεις ευχολόγιο/παίγνιον/συμφωνηθέν πλαίσιο/κοινώς...
Διότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι "παλιολέξεις" αυτός ο διάλογος, και όποιος κατ' αναλογίαν αντίστοιχος διάλογος θα ήταν περιττό να γίνει υπό το συντριπτικό βάρος της έννοιας του προσωπικού αξιακού συστήματος, το οποίο νομοτελειακά θέτε, υποχρεωτικά θέτε, τελολογικά θέτε, ό,τι θέτε τεσπά, θα περιστρεφόταν γύρω από άλλα ζητούμενα ή/και σκοπούμενα (δεν είναι του παρόντος)...

Το αν, τακτικώς έστω, κάποια άτομα εκτιμούν πως μπορεί να υπάρχει υπό τις όποιες θεωρητικές προϋποθέσεις, η δυνατότητα αξιακής συμπόρευσης εντός και εκτός "παιγνίου", έχει καλώς, στην οπτική "η ζωή είναι σαν το πόκερ" ή "το πόκερ είναι σαν την ζωή", προσωπικώς σε τέτοια θέματα θα συνιστούσα την αποφυγή παρομοιώσεων, διότι μ' αυτά και μ' εκείνα θα καταλήξει το πράμα και ολίγον έγκυος και ολίγον πεθαμένο...
Οι ελάχιστοι υπόλοιποι -εντελώς ελάχιστοι όμως(?)- αόκνως εργαζόμενοι μεθ' εαυτών και αλλήλλων ανθυπομειδιούν μετ' επιγνώσεως επενδύοντες εις εαυτούς κατ'α το δοκούν και εν τω αναλογούντι μέτρω...

Σε κάθε περίπτωση, άλλο το "παίζουμε" και άλλο "το παίζουμε", να προτιμάτε το πρώτο, δισεκατομμύρια παιδιά ξέρουν καλύτερα ό,τι μεγαλώνοντας ξεχάσαμε...

Νάμαστε καλά, μπορεί και νάναι χρήσιμο στην συλλογική υστερία του κυρ-κορωνιού και τα θολά επέκεινα αυτού...

(Έδιτ: Αααα.., ξέχασα, επίσης..!)
_____
Διασαφήνιση: προφανώς η λέξη μάστερ χωρεί εντός πλαισίου, υπό την ίδια λογική που χωρεί και στο τάβλι ή στον ψήστη κοψιδιώνανε κουλουπού, όταν δεν θα υπάρχουνε φλατέρθερς, βαρειομεταπτυχιακάριοι θαυμαστές του Λιακόπουλα ή ημιμαθείς δοκησίσοφοι διαμαρτυροπαραπονούμενοι σαν μανιάτισες μοιρολογίστρες για το μεροκάματο της προσοχής, θα τα ξαναπούμε...
Εν προκειμένω ό.ε.δ..!

 

Λογοδιαρροια. Ακατάσχετη φλυαρία.

Απο: https://el.m.wiktionary.org/wiki/λογοδιάρροια

Ως σύμπτωμα διπολικής διαταραχής

Σε ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις, η ανεξέλεγκτη και ακατάπαυστη ομιλία παρατηρείται στα μανιακά επεισόδια της διπολικής διαταραχής. Η παθολογική λογόρροια (logorrhea) συγγενεύει με τα σχιζοφρενικά συμπτώματα της καταφασίας (λεκτική στερεοτυπία), της «σαλάτας λέξεων» (ασυναρτησία), της «χάλασης συνειρμού» (loosening of associations) και της «πίεσης λόγου» (pressured speech). Ο λογοκόπος φαίνεται ότι παρουσιάζει καθήλωση (fixation) στο στοματικό στάδιο. Επίσης, ο φλύαρος, θέλοντας με την πολυλογία του να αγαπηθεί ―γιατί αυτό ψυχολογικώς είναι το βαθύτερο αίτιο της «προσκολλήσεως» και σχεσιακότητάς του με τους άλλους (J. Lacan)― μισείται και αποφεύγεται. Νομίζοντας, εξάλλου, ότι τον θαυμάζουν, γίνεται, στην πραγματικότητα, περίγελως.

 

Αγαπημένε, δεν ξέρω με τι παίζετε σεις οι λάτρεις της κβαντικής και λοιπών θετικών επιστημών (προσωπικά δηλώνω αδαής), τι πειράματα κάνετε με πλοία που πηγαινοέρχονται στο λιμάνι της Φιλαδέλφεια αλλά μη μου βάζεις στο μοριακό σας γκατζετομπλέντερ το πεδίο του δημόσιου διαλόγου με την διαλεκτική μιας ερωτικής - πολλώ δε μάλλον Κ/υ - σχέση...

Παραμένει, ωστόσο, κοινός ιστορικός κανόνας πως όσοι έθεσαν τους ορισμούς, κυριάρχησαν σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες (θρησκευτικές, πολιτικές κλπ), τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο επόμενος, που τους άλλαξε.

 

Η διαδικασία λέγεται "συμπέρασμα βάσει προκειμενων", όπου προκείμενες τα γραφόμενα κάποιου.
Για να κάνεις διάλογο, πρέπει να δεχτείς ότι ο άλλος σου λέει την αλήθεια του.
Αλλιώς σου λέει μπούρδες οπότε δεν απαντάς καν.
Από τις δικές σου προκείμενες σε αυτό που κουοταρα, τι θες να δεχτώ;

 

Να δεχτείτε ότι δεν απαντήσατε.

Καλή σας μέρα!  

 

Δέχομαι ότι δεν πήρατε χαμπάρι από το τι απάντησα. Δεν πειράζει, μια απόπειρα διαλόγου δεν κοστίζει κάτι.

 

Το "από το τι απάντησα" τα λέει όλα.

 

Έτσι! Είναι να σου πετύχει συνομιλητής αητός!

 

Χρησιμοποιούσα το ορίζω με τη μαθηματική του έννοια, ονοματίζω, προσάπτω ιδιότητες. Με την πρωταρχική είναι ακριβώς όπως τα λες.

 

Έχετε δίκιο. Αδυνατώ να καταλάβω τη σύνταξη. Ας σταματήσουμε εδώ

 

Και να, που κάποιος, δηλώνει άποψη και κρίση για κάποιον που δεν γνωρίζει, αν και πως ορίζει κλπ. Ετσι, από... κυριαρχικό σαδισμό. Το λες και αλεγράρισμα ή φαιδρότητα.