Το δώρο της ανάγκης

Πολυ σωστα.
Ελευθερη κριση χρειαζεται ,ωστε να αξιολογειται ανα πασα στιγμη αν η προσφερομενη αγαπη ειναι ανταποδοτικη και αξιζει η εξαρτητικη σχεση με το ετερον ημισυ.
Ο στιχος "σ'αγαπω γιατι εισ'ωραια,σ'αγαπω γιατι εισαι εσυ" του γνωστου και ωραιοτατου ασματος
θελγει μεν,παραπλανα δε.(Η αφορα εστω ελαχιστους ρομαντικους)

 

Να που κατατάσσομαι στους ελάχιστους ρομαντικούς  

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Παραδοξως τωρα το πηρα χαμπαρι το ποστ .... +1000:biggthumpup:

 

σαν υποτακτικός λυπάμε τον εαυτό μου και όσους με αγαπάνε, να γίνω Κυριαρχικός θα λυπηθώ εκείνη που θα αγαπήσω... και πάλι εκείνοι που με αγαπάνε θα πληγωθούνε


οπότε λαμβάνωντας υπόψην τις λιγότερες απώλειες προτιμώ την υποτακτικότητα μου και πνίγω την Κυριαρχικότητα έστω και αν αυτή είναι υποσηνείδητη σαν αρσενικό που είμαι ..

το moto για αγάπες κ.λ.π. μου φαίνετε αρκετά εγωιστικό ,ίσως το δεύτερο σκέλος να δηλώνει κλασσικό γυναικείο παλινδρομικό χαρακτήρα ...

 

«Ένας μεγάλος εγωϊσμός αποτελεί προστασία κατά της ασθένειας αλλά τελικά πρέπει να αρχίσουμε να αγαπούμε έτσι ώστε να μην αρρωστήσουμε, και σίγουρα θα αρρωστήσουμε, ως αποτέλεσμα της απογοήτευσης, αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε». (Φρόυντ)

Σε άλλο νήμα ανέφερα μερικές απόψεις μου, που δανείστηκα από το χώρο της ψυχανάλυσης, για να εκφράσω μερικές σκέψεις μου όσον αφορά την εξάρτηση και την αυτονομία ενός απελευθερωμένου και συναισθηματικά υγιούς ατόμου.

Θεωρώ ότι τα ενήλικα άτομα επωμίζονται τις ευθύνες των πράξεών τους και δεν τις φορτώνουν στους γύρω τους ή στους συντρόφους τους. Είναι δε αυτάρκεις, με την έννοια ότι δεν αποζητούν να τους δίνεται οτιδήποτε, έτοιμο στο στόμα, όπως από μία τροφό προς το παιδί. Γίνονται (και) οι ίδιοι τροφοδότες. Από εκείνο το σημείο και μετά, τίθεται το θέμα της επιλογής. Πώς να ζήσω τη ζωή μου; Πώς να την κάνω να αξίζει;

Ο ένας τρόπος είναι ως αρπακτικό. Θα παίρνω ότι θέλω από τους γύρω μου. Θέλω παρέα; Θα την επιλέξω. Θέλω ερωτική σχέση; Θα βρω κάποιον που να μου αρέσει και να του αρέσω και θα την κάνω. Θέλω να μένω μόνη μου; Μπορώ να το κάνω κι αυτό άνετα (και μάλιστα συνήθως έτσι περνούμε πολύ καλύτερα και αποφεύγουμε και τους πολύ βλάκες). 

Μπορώ επομένως να επιλέξω τον δρόμο του αρπακτικού ή τον δρόμο της μηδαμινής επιθυμίας ως προς τους γύρω μου, ένα είδος συναισθηματικής νιρβάνα. Θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε στη ζωή μου, να κάνω έναν καλό γάμο ώστε να μην χρειάζεται να εργάζομαι, να βρω έναν σύντροφο που να μου δίνει το μέγιστο της απόλαυσης (συναισθηματική κάλυψη δεν χρειάζομαι από την ημέρα που κατάλαβα ότι περισσότερο εγώ την δίνω στους άλλους, ούτε επιβεβαίωση χρειάζομαι από την ημέρα που νίκησα την ζήλια – πάνε μήνες τώρα), ή να γίνω ερημίτισσα και να μην μου σπάει τα νεύρα κανένας μαλάκας (ήταν πράγματι μία πολύ δελεαστική προοπτική).

Μετά άκουσα το τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, το Παράπονο, σε στίχους του Ελύτη, και κατάλαβα. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Είναι σημαντική η απόφαση που θα πάρουμε. Γιατί έχουμε μόνο μία ευκαιρία.

Τότε ξέθαψα και πάλι το απόσπασμα του Κierkeagaard, που το κουβαλάω επάνω μου από τα 18 μου, μην τυχόν και το ξεχάσω, το ζώον, που το ξέχασα. Έλεγε:

«Η Φιλοσοφία έχει δοκιμάσει τα πάντα στην προσπάθεια να βοηθήσει το άτομο να υπερβεί τον εαυτό του αντικειμενικά, πράγμα που είναι ένα εντελώς αδύνατο κατόρθωμα. Η ύπαρξη ασκεί την ανασταλτική επιρροή της, κι αν οι φιλόσοφοι σήμερα δεν είχαν γίνει απλοί γραφιάδες στην υπηρεσία μιας φανταστικής σκέψης, θα είχαν αντιληφθεί πριν από πολύ καιρό ότι η αυτοκτονία ήταν η μοναδική ανεκτή πρακτική ερμηνεία της προσπάθειάς της.

Η σύγχρονη φιλοσοφία των γραφιάδων περιφρονεί το πάθος. Κι ωστόσο το πάθος είναι το αποκορύφωμα της ύπαρξης για ένα υπάρχον άτομο – και είμαστε όλοι μας υπάρχοντα άτομα. Στο πάθος, το υπάρχον άτομο γίνεται άπειρο κι ωστόσο είναι ταυτόχρονα πολύ καθοριστικά ο εαυτός του».

Πώς ήταν δυνατόν να το είχα ξεχάσει εγώ αυτό; Εγώ που αγάπησα με τόσο πάθος τη ζωή; Που την κυνήγησα αμείλικτα; Σε ποιο σημείο ξέχασα να παθιάζομαι; Πώς τα κατάφερα να γίνω το κουφάρι ενός ανθρώπου; Το ομοίωμα μιας γυναίκας;

Η απάντηση ήταν ο φόβος. Ο φόβος της ήττας. Ο φόβος της απώλειας. Ο φόβος του άλλου. Θα αποδειχθεί λίγος. 'Η θα με απορρίψει. Ή θα γελάσει στα μούτρα μου...

Από τη στιγμή όμως που κατάλαβα ότι μπορώ να ζήσω είτε μόνη είτε όχι, έπρεπε να επιλέξω.

Έτυχε να συμβαίνουν δύο πράγματα αυτή την εποχή. Το ένα ήταν ότι είχα μία έντονη συναισθηματική επαφή, ερωτικής φύσεως, με κάποιον. Το άλλο ήταν ότι διάβαζα τα «Κείμενα για την Ελλάδα» του Νίτσε. Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις.

«Το δράμα δεν αρχίζει από το ότι κάποιος μεταμφιέζεται και θέλει να παραπλανήσει τους άλλους. Αντίθετα, αρχίζει από το ότι ο άνθρωπος βγαίνει από τον εαυτό του και πιστεύει πως είναι μεταμορφωμένος, μαγεμένος. Στην κατάσταση "που βρίσκεται κανείς έξω από τον εαυτό του", της έκστασης, ένα μόνο βήμα αρκεί: δεν επιστρέφουμε στον εαυτό μας, αλλά εισερχόμαστε σε ένα άλλο ον, τόσο που συμπεριφερόμαστε σαν μαγεμένοι. Από δω προέρχεται, σε τελευταία ανάλυση, η βαθιά κατάπληξη μπροστά στο θέμα του δράματος: το έδαφος τρέμει, η πίστη στο αδιάλυτο και στη σταθερότητα του ατόμου τρέμουν. Και όπως ο διονυσιακός ζηλωτής πιστεύει στη μεταμόρφωσή του, ακριβώς αντίθετα από τον Μπάτομ του Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας, ο δραματικός ποιητής πιστεύει στην πραγματικότητα των μορφών του. Όποιος δεν έχει αυτή την πίστη, μπορεί ν’ ανήκει σ’ εκείνους που φέρουν θυρσούς, στους ντιλετάντες, όχι όμως στους αληθινούς θεράποντες του Διόνυσου, στις Βάκχες…

Ο άνθρωπος αγγίζει το ηδονικό συναίσθημα της ενθαδικής ύπαρξης σε δύο καταστάσεις, στο όνειρο και στη μέθη…Υπάρχουν δύο δυνάμεις που ανεβάζουν τον απλοϊκό άνθρωπο της φύσης στη λήθη του εαυτού του και στη μέθη, η ενόρμηση της άνοιξης και το ναρκωτικό ποτό. Οι επενέργειές τους συμβολίζονται στη μορφή του Διόνυσου…Οι γιορτές του Διόνυσου δεν συνάπτουν μόνο τον δεσμό μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου, συμφιλιώνουν επίσης άνθρωπο και φύση...Τραγουδώντας και χορεύοντας ο άνθρωπος εξωτερικεύεται ως μέλος μιας ανώτερης, πιο ιδανικής κοινότητας: έχει ξεμάθει να περπατά και να μιλά. Ακόμη περισσότερο: νιώθει μαγεμένος και έχει γίνει πραγματικά κάτι άλλο…Ο άνθρωπος δεν είναι πια καλλιτέχνης, έχει γίνει έργο τέχνης, περιπλανιέται με τέτοια έκσταση και ανάταση, όπως περιπλανιούνταν οι θεοί στα όνειρά του…Την κατάσταση αυτή μπορεί κανείς να την καταλάβει μόνο κατ’ αναλογία, όταν δεν την έχει βιώσει ο ίδιος: είναι κάτι όπως όταν ονειρεύεται κανείς και συγχρόνως αισθάνεται πως το όνειρο είναι όνειρο. Ο θεράποντας του Διόνυσου πρέπει να είναι σε κατάσταση μέθης και συγχρόνως να παραμονεύει πίσω από τον εαυτό του ως παρατηρητής. Η διονυσιακή αισθητική κατάσταση δεν φαίνεται στην εναλλαγή φρόνησης και μέθης, αλλά στη συνύπαρξή τους…

Οι ελληνικοί θεοί, στο βαθμό τελειότητας που τους συναντάμε στον Όμηρο, δεν είναι, ασφαλώς, αποκυήματα της ένδειας και της ανάγκης. Τέτοια όντα δεν επινοήθηκαν ασφαλώς από μια καρδιά ταραγμένη από τον τρόμο. Τις εικόνες τους πάνω στο γαλάζιο δεν τις πρόβαλε μια μεγαλοφυής φαντασία για να εγκαταλείψει τη ζωή. Μέσα απ’ αυτούς τους θεούς μιλά μια θρησκεία της ζωής, όχι το καθήκον ή η άσκηση ή η πνευματικότητα…Κάτω από την επίδραση μιας τέτοιας θρησκείας η ζωή συλλαμβάνεται στον ομηρικό κόσμο ως άξια για να την επιδιώξει κανείς…

Ο άνθρωπος είναι ως την τελευταία ίνα του αναγκαιότητα και απολύτως ΄ανελεύθερος΄ - αν με τη λέξη ελευθερία εννοούμε την τρελή αξίωση να μπορούμε να αλλάζουμε κατά βούληση την essentia [ουσία] μας σαν ένα ρούχο, μια αξίωση που κάθε σοβαρός φιλόσοφος μέχρι τώρα απώθησε με την πρέπουσα ειρωνεία…

Η απόλυτα ελεύθερη θέληση μπορεί να συλληφθεί μόνον ως στερούμενη σκοπού, περίπου όπως το παιχνίδι του παιδιού ή η ενόρμηση του παιχνιδιού στον καλλιτέχνη.»

Έχω άπειρα αποσπάσματα, και από άλλους στοχαστές, αλλά θα σας κουράσω. Εν ολίγοις, το ύψιστο χρέος του ανθρώπου είναι να αναζητήσει την ελευθερία, μέσα στα όρια του εφικτού, δηλαδή της υπόστασής του. Η ελευθερία περνάει αναγκαστικά μέσα από το πάθος, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, που είμαι και παιχνιδιάρα. Κι έτσι βρίσκω το ύστατο κουράγιο, και παίρνω το ύστατο ρίσκο, όχι της χρηστικής αγάπης, όχι της σχέσης όπου δύο άτομα απλά είναι συμβατά, αλλά του τρελού πάθους, της μέθης, της έκστασης, αυτής που δεν απορρέει από την ανάγκη, αλλά είναι ταυτόχρονα η πιο υψηλή ανάγκη ενός ανθρώπου. Και θα το σιγοψιθυρίσω μέσα στο αυτί του συντρόφου μου, έτσι εδώ μπροστά σας, πιστεύοντας σ’ αυτόν, ελπίζοντας ότι δεν ανήκει στους υπόλοιπους σκιαγμένους του πάθους:

«Για μένα είσαι το κέντρο του κόσμου. Είσαι το Α και το Ω. Χωρίς εσένα δεν ζω τη ζωή που θέλω, τη ζωή που έχω ανάγκη να ζήσω. Ζω μία ζωή χωρίς πάθος, μια ζωή όπου με κατευθύνει η ανάγκη, η χρηστικότητα, δηλαδή αυτό που επιθυμώ να λάβω (να αρπάξω) από τους άλλους. Αλλά εγώ δεν μπορώ, δεν θέλω, να ζήσω ανελεύθερη. Αυτό το πράγμα είναι μία άθλια καρικατούρα της ζωής. Κι εγώ δεν είμαι ομοίωμα γυναίκας για να το αντέξω.

Και άρα, σ’ αγαπώ και σε χρειάζομαι, όσο χρειάζομαι και το οξυγόνο που αναπνέω».

ΥΓ. Το θέμα μάλλον δεν άπτεται του BDSM, αν και το BDSM βοήθησε... 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Συμφωνώ απόλυτα με αυτό το είδος ανάγκης. Αναρωτιέμαι όμως, δεν μπορεί να μπει σε άλλη έκφραση από το "δώρο της ανάγκης"; Από άποψη αισθητικής και μόνο.
Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις των όσων παραπάνω αντέδρασαν, γιατί εύκολα στο μυαλό μας η λέξη ανάγκη ταυτίζεται με την λέξη εξάρτηση. Είναι λάθος να το ταυτίζουμε, αλλά αυτό το λάθος ξεκινάει μάλλον από το κοινωνικό ασυνείδητο παρά από το ατομικό.



Παραθέτω ένα απόφθεγμα που μου 'ρχεται συνειρμικά διαβάζοντας τα παραπάνω.

"Για να απαλλαγούμε από τη βία υποχρεωθήκαμε να υποταχθούμε στη δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη ή βία; Χρειάστηκε να διαλέξουμε ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο κυρίους,
τόσο λίγο ήμασταν φτιαγμένοι για να ζούμε ελεύθεροι."
Βώβεναργκ
​

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Θεωρείς πως η σκλάβα είναι το ανώτερο σκαλί της υποτακτικής?

Υ.Γ. Λυπάμαι αλλά όταν διαβάζω μεγάλες φράσεις για ελεύθερα χωρίς ανάγκες άτομα αναρωτιέμαι αν αυτά τα άτομα δεν έχουν ανάγκη να φάνε, να πιούνε, να κλάσουν, να χέσουν ....

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Δεν ζω τη ζωή με συγκρίσεις και κρίσεις και δεν την αντιλαμβάνομαι σαν σκάλα, στην οποία πρέπει μάλιστα να ανέβω. . Όχι δεν θεωρώ ανώτερο ή κατώτερο σκαλί τη σκλάβα σε σχέση με την υποτακτική. Βασικά, αν το καλοσκεφτείς, είναι σε ποιο σκαλί της σκάλας θεωρεί ότι στέκεται αυτός που αρέσκεται να συγκρίνει ε? Το ανέφερα παραπάνω ως αστείσμό, όχι σαν θέση μου. 

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Ναι, έχεις δίκιο. Όλες οι λέξεις μου είναι λάθος ως επιλογή. Και το "δώρο" και η "ανάγκη". Συγχωρείστε με, προσπαθώ να επικοινωνήσω κάποια έντονα πράγματα που άρχισα να αντιλαμβάνομαι και δυσκολεύομαι ακόμη να βρω τον τρόπο.

Περί ανάγκης (όπως την νοούν οι περισσότεροι και όχι όπως την περιγράφω εγώ, ως υπαρξιακό χρέος):

Η ανάγκη θεωρείται μία λέξη τζιζ. Και πάλι όμως, αν το σκεφτείτε καλά, μόνο ένας Μόγλης θα επιβίωνε εκτός κοινωνίας, ακόμη και αυτός εντάχθηκε σε μία άλλη. Οι υπόλοιποι από εμάς είμαστε ενταγμένοι σε ένα σύστημα όπου, είτε το θέλουμε είτε το όχι, λαμβάνουμε στήριξη από κοινωνικά συστήματα που δεν τα επιλέξαμε εμείς. Η οικογένεια, το φιλικό περιβάλλον κλπ. Ακόμη και ο πιο αυτάρκης, κάποιον πρέπει να έχει, ένα σύστημα γύρω του (διαβάστε για την συστημική θεραπεία, όταν κάποιος νοσεί, χρήζει θεραπείας όλο το σύστημα δυνάμεων γύρω του, όχι μόνο ο ίδιος). Οι αρρώστιες (συχνά θανατηφόρες, ακόμη και οι ψυχιατρικές) κάνουν θραύση εκεί που υπάρχει κοινωνικό κενό (γέροι χωρίς συγγενείς ή παρατημένοι στη μοίρα τους, ψυχικά ασθενείς που τους πετάξανε οι δικοί τους, άτομα που επέλεξαν ή βρέθηκαν στο κοινωνικό περιθώριο). Ελάχιστοι επιβιώνουν στις σπηλιές. Η ανάγκη έχει πολλές μορφές. Όπως και η αυτάρκεια. Η αλαζονεία έχει μόνο μία.

Και ο πιο δυνατός άνθρωπος κάποτε χρειάζεται τον διπλανό του, ακόμη και έναν άγνωστο. Δεν το θεωρώ ντροπή. Το θεωρούσα ντροπή. Όχι πια. Χαλάρωσα...

Ωραίο το απόφθεγμα. Δεν καταλαβαίνω την έννοια της δικαιοσύνης. Μπορείς να εξηγήσεις;

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Σ ευχαριστώ καλή μου για την διευκρίνηση  

Για να είμαι ειλικρινής τα θεωρώ διαφορετικά ως προς τις βαθυτερες αναγκες τις οποίες έχουν οι μεν και οι δε. Δηλαδή ενώ κάθε σκλάβα είναι υποτακτικής φύσης δεν έχει τις ίδιες ανάγκες΄με την υποτακτική οπότε και δεν μπορεί να τεθεί μέτρο σύγκρισης μεταξύ δύο ανόμοιων πραγμάτων.
Πέραν τούτου πιστεύω πως το μοναδικό που μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει είναι να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος ως αυτός που είναι και όχι ως κάτι άλλο, να γίνεται καλύτερος από τον χτεσινό του εαυτό και να μην συγκρίνει εαυτό με οποιοδήποτε άλλο.

Ο καθένας έχει προτερήματα και ελαττώματα, δυνατά κι αδύνατα σημεία, ανασφάλειες και συμπλέγματα, καλές περιόδους και άσκημες...

Και ο καθένας είναι ένα μοναδικό σύνολο όλων των πιο πάνω και άλλων τόσων, οπότε κάθε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο είναι παράλογη όσο η σύγκριση πορτοκαλιών και μήλων.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Σε αυτό το απόφθεγμα τις έννοιες τις αντιλαμβάνομαι με δύο τρόπους.

Ο πρώτος είναι πολιτικός. Με απλές αντιστοιχίες, το δίπολο Δικαιοσύνης/Βίας θα ήτανε π.χ Ειρήνη / Πόλεμος. Δημοκρατία / Φασισμός. κλπ συνειρμοί.

Ο δεύτερος, όσον αφορά την σεξουαλικότητα, θα ήτανε π.χ. Γάμος / Ελεύθερες Σχέσεις .

Διεκδικόντας δηλαδή την δικαιοσύνη, θα κοίταγε κανείς να νομιμοποιήσει την συντροφικότητά του με κρατικά ή και θρησκευτικά συμβόλαια, όπου θα προστατεύεται από κάποιες δεσμεύσεις και σε ένα επίπεδο περαν του "έχω δώσει τον λόγο μου" (π.χ. η μοιχεία μπορεί να οδηγήσει σε ένα διαζύγιο, στη διάλυση όχι μόνο του δεσμού αλλά και του συμβολαίου).