Το επίπεδο των ανθρώπων που ασχολούνται με BDSM

Συγνώμη τιιιι στραπατσίρεν? 
Ντι γκεστάλτ... 

Πηγαίνοντας προς την αυτογνωσία, ένα τσιγάρο δρόμος...(σε πολλά επίπεδα όμως) 

Κουλτούρα να φύγουμε λοιπόν...με Μπρεχτ και τσιφτετέλια... 

 

μωρ' τι΄ν τούτο τρελαθήκαμε τελείως?? Τι την βάλαν την καρέκλα στον τοίχο!!!

 

Θα σου εξηγούσα τώρα αλλά δεν θα καταλάβεις. Είναι που δεν έχεις την υποδομή. Και που δεν είδες και το προηγούμενο επεισόδιο.

 

Άμα είναι να συστήσεις κάτι, να το κάνεις σωστά, να γευτεί και λίγη Γαλλική κουλτούρα... 

 

ιιιιιιιιιιουστ!

 

Μακάρι να μπορούσα αλλά μπαίνει ο Βλάσης μέσα μου!!!
 

 

 

Μη νομίζετε, ακόμη και στους (αποβιώσαντες?) ποιητές, πέφτει το επίπεδο... 
Επανέρχονται όμως... 

 

1. H θυσία είναι παπαριά καμαρωτή, διγιότι προϋποθέτει είτε θύτη και θύμα είτε αυτόχειρα. Η συνειδητή επιλογή δεν είναι θυσία, είναι ε π ι λ ο γ ή για το άτομο που την εκτελεί. Η "θυσία" είναι η επιτομή της κλαψομουνίασης για κατανάλωση αφελών ή ηλιθίων διπόδων για καθαρά προπαγανδιστικούς λόγους, από τον καιρό που βγήκε η φωτιά και ως "θυσία" -να σας κάνω το χατίρι- έχει ελάχιστους αποδέκτες εν ζωή και άπειρους στο μέλλον κι αυτό δεν είναι εγκαρτέρηση, είναι common sense...

2. Έχει διστάσει/σκεφτεί/αποφασίσει πολύ πριν χρειαστεί να δράσει. Γι' αυτό λένε οι χάχες πως σκέφτεται γρήγορα και αποφασίζει αστραπή. Έχει δει κάμποσες κινήσεις μετά κι έχει και δυο εναλακτικές κάβα... Να ξαναθυμίσω πως μιλάμε για ηγέτες, όχι για σκέτους ήρωες -διάβαζε ωραίους τζαζεμένους- με λίγα λόγια, ένα μικρό κλάσμα από αυτούς που παγκοίνως πιστεύεται πως ήταν ηγέτες...

 

H θυσία είναι θυσία, όπως και αν την πεις. Το οτι ήταν επιλογή για το Λεωνίδα ή το Χριστό (διαφορετικά μεγέθη και από τελείως διαφορετική εκκίνηση ο καθένας) δεν αναιρεί το γεγονός της προσφοράς του -συμβολικά τουλάχιστον- πολυτιμότερου δώρου: της ζωής. Το γεγονός οτι αποφασίζεις να συναντήσεις το θάνατο (συμβολικά ή φυσικά) δε σημαίνει οτι δε φοβάσαι. Ούτε όμως οτι κλαψομουνιάζεις. Ο Σωκράτης, την ώρα που ήπιε το κώνειο, αστειευόταν με το φύλακα που του το έδωσε, ο οποίος είχε κλάσει μέντες. Ποιός είναι ο θύτης, ποιός το θύμα και ποιός ο αυτόχειρας σε αυτή την περίπτωση....

Η εύκολη και ανέξοδη κριτική, ειδικά όταν συνοδεύεται από πομπώδες απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και ύφος αυτόκλητου τιμητή της κοινής λογικής, δεν προσφέρει καμμιά υπηρεσία στους συνομιλητές-αναγνώστες μας, ούτε και στον ίδιο μας τον εαυτό.

 

Αγαπητή @brenda , όλα κι όλα! Εμείς οι "ανωτάτου" δε ρίχνουμε ποτέ το επίπεδό μας. Μπορεί να πέσουμε οι ίδιοι στα πατώματα για τα μάτια μιάς λαϊκογνόμενας, αλλά το επίπεδο, επίπεδο. Μπρεχτ και τα μυαλά στα κάγκελα...χαχαχα

 

Ο ηγέτης "διαβάζει" την εποχή του και τη στιγμή. Αν αποφασίσει οτι ο δρόμος επίτευξης του σκοπού του είναι η εγκαρτέρηση, θα το κάνει. Ο Γκάντι δεν ήταν λιγότερο ηγέτης επειδή επέλεξε την παθητική αντίσταση (αν και δεν ήταν και τόσο παθητική. Αρκετό αίμα Ινδών χύθηκε μέχρι την ανεξαρτησία)

Οσο για το δισταγμό, σε παραπέμπω στο εύστοχο σχόλιο του @cadpmpc . Θέλω μόνο να συμπληρώσω πως ο καιρός για δισταγμούς είναι πριν απο τις μάχες. Οπoιος διστάζει στη μάχη, τον τρώει το σκοτάδι  

 

Please reboot to retart..!
(no offense mate)...