Το επίπεδο των ανθρώπων που ασχολούνται με BDSM

Πάντως έχεις δίκιο. Σε στατιστικές που έχω διαβάσει, τα άτομα παγκοσμίως που ασχολούνται με το βδσμ, έχουν ανώτερη μόρφωση. Δεν ξέρω αν λέει κάτι ή μας βοηθάει να συμπεράνουμε κάτι, πάντως είναι αληθές.

Θα κάνω μία μικρή παρένθεση εδώ που ενδεχομένως να τσαντίσει μερικούς:

Το πρόβλημα με το παρόν thread που πυροδότησε τις αμπελοφιλοσοφίες πολιτικής (του κώλου) κορεκτίλας του στυλ π.χ. ''ένα τέτοιο thread προκαλεί ελιτισμό'' και ''έλα μωρε που η τυπική μόρφωση λέει και κάτι, κωλόχαρτα είναι τα πτυχία, ποιος τα γαμάει'' είναι η παγιωμένη στην Ελλάδα αντίληψη ότι κάποιος σπουδάζει προκειμένου να εντυπωσιάσει ή ότι κάποιος σπουδάζει χωρίς να το αξίζει (με τα λεφτά των γονιών του) ή γενικά ότι όποιος σπουδάζει δεν αξίζει και μπλα μπλα. Κάτι το οποίο έχει μία λογική καθώς σε αρκετά μεγάλο μέρος πτυχιούχων στην Ελλάδα παρατηρείται το φαινόμενο τα πτυχία να μην απασχολούν κανέναν καθώς αρκετά αξιώματα έχουν κληρονομικό χαρακτήρα. Απ' την άλλη στις περισσότερες σοβαρές χώρου του εξωτερικού το να σπουδάσει κανείς είναι μία επιλογή, οπότε δεν κάνει εντύπωση στους ανθρώπους αν κάποιος επιλέξει να ή να μην σπουδάσει.

Τα γράφω αυτά, γιατί ο OP, ένα thread άνοιξε ο άνθρωπος με την καλή του και χαλαρή όπως αποδείχτηκε διάθεση και άρχισαν τα όργανα περί ελιτισμού και των δεινών που επιφέρει ή happy εξυψωτικές δηλώσεις περηφάνιας του στυλ ''καλέ εγώ δεν ψηφίζω σε τέτοια evil thread'' κλπ.. Anyway..

 

Διάβασα όλα τα μηνύματα σήμερα, κάθε άνθρωπος ανάλογα με την μόρφωση του, τα βιώματα του, και την θεώρηση του για την ζωή, έχει την δική του άποψη. Τελικό συμπέρασμα; Το bdsm είναι "ιδέα"!!!

 

@voluptas:
Προσωπικά ή κορεκτίλα κάθε είδους μου τη βαράει κατακέφαλα (περισσότερα αν χρειαστεί).
Το γνωστικό αντικείμενο που έχει αποκτήσει ο κάθε άρθρωπας σε κάθε επίπεδο είναι απολύτως σεβαστό και ζητούμενο.
Το έλλειμμα παιδείας δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το γνωστικό αντικείμενο, για την ακρίβεια η ακαδημαϊκή εκπαίδευση τουλάχιστον διατηρεί τα προσχήματα.
Αυτό που λέμε ελιτισμό συνήθως συγχέεται με αυτό που λέμε ή ψώνιο ή σύμπλεγμα ανωτερότητας ή απλά μια κάποια ψύχωση, αλλά σίγουρα δεν είναι ελιτισμός, που ως έννοια αναφέρεται σε πολύ συγκεκριμένο πεδίο και την συμπεριφορά που απορρέει από το πεδίο αυτό.
Το σκεπτικό πως οι ¨βδσμ"ίζοντες έχουν παρκάρει τον κώλο τους στα θρανία περισσότερο χρόνο από κάποιους άλλους μπορεί να ισχύει, όπως ισχύει πως "οι πλούσιοι παίζουν τένις".
Γενικότερα οι συλλήβδην στατιστικές διαπιστώσεις με ενοχλούν ως εκεί που δεν πάει άλλο, όρα μέσος άνθρωπος / καταναλωτής / ψηφοφόρος κλπ, οι ταξιτζήδες είναι κουφάλες, οι υδραυλικοί απατεώνες, οι γιατροί φακελάκηδες, οι μηχανικοί λαμόγια κλπ...
Το συλλήβδην είναι η μήτρα παραγωγής του αυγού του φιδιού, που λέμε, και το σπέρμα για τους "σωτήρες" αυτών που αρέσκονται στο συλλήβδην και πάει κορδόνι...
.......
Ακόμα και γι' αυτούς που "αντιτάχτηκαν" στην προσέγγιση / λεκτική του @Painismyname: δεν θα ισχυριστώ πως δεν κουβαλάνε τα δικά τους "συλλήβδην και τσουβαλιάσματα", ίσως ούτε και για μένα.
Αυτό που γενικότερα ισχυρίζομαι είναι πως σε κάθε μέσο και με κάθε ευκαιρία, είναι καλό να διασαφηνίζονται έννοιες και νοήματα, ρητορικές και λεκτικές, ανεξάρτητα από τις όποιες θέσεις των συμμετεχόντων, μπας και κλπ κλπ...
Μπορεί να ακούγεται κομμάτι σταυροφορία, καλή πρακτική, καθέδρας υπόδειξη, ουτοπία, ουδόλως με ενδιαφέρει, απλά, για μένα, χρειάζεται να γίνεται.
Πώς λέμε, μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω..? Έτσι...

 

Θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη τέχνη είναι να γνωρίζει κανείς σε ποιες περιπτώσεις και πώς γενικεύει και σε ποιες περιπτώσεις και πώς εξειδικεύει. Εφαρμοσμένα μαθηματικά και ασφαλώς λήψη αποφάσεων που η λήψη αποφάσεων είναι, μετά το τελικό στάδιο σύνθεσης, υπόθεση συναισθηματική, τουλάχιστον σε θέματα πιο σύνθετα από "διψώ - νερό", αν και ακόμα και αυτά πρόσφατα αποδείχτηκαν ιδιαίτερα σύνθετα και μακράν και πέραν των διαθέσιμων υποδομών. Χωρίς να παραβλέπω ότι η πρόσβαση στις διαδικασίες λήψης αξιόλογων αποφάσεων είναι ιδιαίτερα μεθοδευμένη, ιδιαίτερα προβληματική πλέον και όντως μπορεί να παράγει "δικτάτορες" με τη μαθηματική έννοια όπου αυτός που τελικά αποφασίζει για όλους, λόγω συνδυαστικών εμπλοκών είναι αυτός που θα επέλεγαν οι λιγότεροι και ουδεμία ένδειξη για τη συναισθηματική του συγκρότηση υπάρχει πέραν του ότι κατάφερε να φτάσει "εκεί". Στη γενικευμένη του μορφή, αποδεδειγμένα "αυγό φιδιού" και συγκεκριμένα, πολιτιστική επανάσταση Κίνας και όχι μόνο, έχει υπάρξει τούτο, χωρίς καμία παρεξήγηση των καλών προθέσεων του peleas.

Γιατί όμως πάντα η "έπαρση" και το "κόμπλεξ ανωτερότητας" πρέπει να ενοχλούν τόσο απίστευτα πολύ, λαμβανομένης υπόψη της παντοδυναμίας, στην κυριολεξία, του μέσου όρου; Από μόνα τους αυτά τα δύο χαρακτηριστικά είναι ακίνδυνα, προκαλούν συνήθως ασήμαντες βλάβες στον φερόμενο ως επαρμένο. Επαρμένος ήταν π.χ. ο Αλκιβιάδης. Αν τον είχε ακούσει ο Κόνων στους Αιγός ποταμούς ίσως να μην είχαν χάσει οι Αθηναίοι τον Πελοποννησιακό πόλεμο, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή. Εκτός από αυτό, αμφισβητώ ότι η μόρφωση (civilisation and culture μαζί) φέρνει έπαρση και υπερτονισμό εγώ, αφενός γιατί έχω δει εξόχως επαρμένους τεχνήτες και μη μορφωμένους γενικά, ιδίως αν "έχουν πιαστεί" και πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη και αφετέρου για τον λόγο ότι στην πορεία προς την μόρφωση κάποιος έχει συγκρουστεί με το Εγώ του ή έχει βρεθεί με άλλους τρόπους με το Εγώ συντετριμμένο πολλές φορές.

Όσον αφορά την επικοινωνία, τολμώ να μεταφέρω μια δική μου σκέψη αυτών των ημερών ότι μόρφωση είναι, μεταξύ άλλων, να μπορεί να ακούσει και να καταλάβει με ακρίβεια κάποιος τι του λένε. Καλλιέργεια είναι η θέση που παίρνει και ο τρόπος με τον οποίο παίρνει θέση σε αυτό που αντιλήφθηκε ότι του λένε. Και στα δύο αυτά, οι προσλαμβάνουσες βοηθάνε. Αυτά θα θεωρούσα προσωπικά ως κύρια κριτήρια και όχι τα πτυχία με τη στενή έννοια.

 

Δεν ενοχλούν πάντα. Ποιός μπορεί να κατηγορήσει το Σέξπηρ (ή τον φερόμενο ως Σέξπηρ) για έπαρση όταν είπε πως τα έργα του θα διαβάζονται τα επόμενα χίλια χρόνια... Οσο για τον Αλκιβιάδη, καλύτερα να μην αρχίσουμε να μετράμε ζημιές... 

Θα χώριζα (με κάποιο βαθμό αυθαιρεσίας) τη μόρφωση σε πνευματική και ψυχική. Η πνευματική συνήθως οδηγεί σε έπαρση. Η ψυχική, η οποία διατρέχει το βίωμα, εμπεριέχει την αλληλεπίδραση με τους άλλους. Ενα Εγώ μπορεί να τσακιστεί από τις συνθήκες της ζωής, ανεξαρτήτως ψυχικής μόρφωσης. Όμως, ένας άνθρωπος που καλλιεργεί τις αρετές -οι οποίες βιώνονται, άρα άπτονται του ψυχικού οργάνου- είναι σε θέση να μειώσει το Εγώ του συνειδητά. Από την άλλη μεριά έχω συναντήσει ανθρώπους αγράμματους, χωρίς υψηλό δείκτη καλλιέργειας, που διέθεταν εκείνο το φίλτρο σοφίας μέσα από το οποίο διήθιζαν τις καταστάσεις, αναπτύσσοντας υψηλό κοινωνικό αισθητήριο. Επομένως η μόρφωση δεν είναι αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για κοινωνική επικοινωνία που ξεφεύγει από τα δεσμά του Εγώ. Απλά, υπό κάποιες συνθήκες, επιταχύνει την πορεία του ατόμου προς την αυτογνωσία...

 

Aν και συμφωνώ αρκετά σε αυτά που γράφεις περί ελιτισμού και θεωρώ είναι πολύ σωστός ο διαχωρισμός και η επεξήγηση στον ελιτισμό που έκανες, κάπως διαφωνώ στο τμήμα που παρέθεσα. Νομίζω και πάλι σε παγίδα κορεκτίλας πέφτεις. Έτσι μου ακούγεται τουλάχιστον το ότι το έλλειμμα παιδείας δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με την ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Θεωρώ ότι δεν έχει απαραίτητα σχέση, το συνήθως συμβαίνον όμως ποιο είναι;

Νομίζω στην Ελλάδα του 2015 απλώς τονίζεται διαρκώς η έλλειψη παιδείας λόγω των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο (όχι ότι τώρα δημιουργήθηκε το πρόβλημα, αλλά τώρα φάνηκε, εντοπίστηκε και πλέον ενοχλεί). Θεωρώ είναι απλώς επίκαιρο το ζήτημα. Αναμφισβήτητα, τα τελευταία 100 χρόνια, η πρόσβαση στην ανώτερη παιδεία παγκοσμίως είναι ανοικτή στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (πλην ορισμένων χωρών κλπ). Όπως και στην υγεία, στις τέχνες κλπ. Αυτό είναι πρόοδος. Εγώ τα θεωρώ αλληλένδετα. Το γεγονός ότι περισσότερος κόσμος έχει πρόσβαση στην ανώτερη μόρφωση και όχι ένα 5-10% όπως συνέβαινε 500 χρόνια πριν, θεωρώ σχετίζεται με τη βελτίωση ορισμένων πραγμάτων στην γενικότερη παιδεία του κόσμου. Δεν προτείνω ότι δεν μπορεί να ισχύσει το αντίθετο, κοιτάζοντας όμως γύρω μας τι συμβαίνει; Ελπίζω να μη φαίνομαι σνομπ ή ελιτιστής γιατί δεν είμαι.

 

Το παράδειγμα του Shakespeare δεν ξέρω αν είναι το απολύτως κατάλληλο, καθώς από την εποχή του ακόμη υπήρχαν αιτιάσεις λογοκλοπής, εμφανέστατες στο έργο του, κατηγορήθηκε από τότε ακόμη ότι αντέγραφε ιδέες και φράσεις του Πλούταρχου και άλλων κλασσικών. Η άτυπη διαμάχη του με τον Marlowe, αποτυπώθηκε, ιδωμένη μέσα από τα μάτια του Jarmusch, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια ακλόνητη ιστορική τεκμηρίωση. Γεγονός είναι δε, ότι ο Shakespeare δεν ήταν και ιδιαίτερα μορφωμένος, έχοντας παρατήσει το σχολείο στα δεκαπέντε του και μη έχοντας καμμία γνώση ούτε καν ξένων γλωσσών, σε αντίθεση με τον Marlowe που μιλούσε πολλές και είχε δύο πανεπιστημιακούς τίτλους, συμπεριλαμβανομένου ενός Master....
Για να κοντολογήσω και να μην μακρηγορήσω άλλο , το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι η έπαρση δεν αφήνει απαραίτητα αλώβητο ούτε τον ταλαντούχο, ούτε τον μορφωμένο. Δεν ξέρω αν η θεωρία συνωμοσίας έχει βάση, σύμφωνα με την οποία ο συγγραφέας δεν ήταν ο δημιουργός όλων του των έργων, ή και κανενός από αυτά, αλλά είναι και πάλι η ίδια η έπαρση που μας κάνει να αναρωτιόμαστε μέχρι που θα έφτανε ένας άνθρωπος παρακινημένος από την ανάγκη του για αποδοχή και θαυμασμό. Ποια όρια θα ξεπερνούσε και αν η δίψα του για τιμές και υστεροφημία θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε ιταμές πράξεις. Και τον τρόπο που συνδέονται αυτά με την μόρφωσή του.
Αναφέρεις μετά την ψυχική καλλιέργεια σε σχέση με την κατάργηση του Εγώ, και είναι άπειρα τα σημεία στα οποία θα μπορούσα με παραδείγματα να διαφωνήσω. Και βασικά δεν αντιλαμβάνομαι τον διαχωρισμό. Δεν τον στοιχειοθετείς επαρκώς.
Υπάρχουν εγωιστές εξαιρετικά μορφωμένοι που έχουν την έπαρση στο τσεπάκι τους, έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους.

Οι εξαιρετικά ευαίσθητοι άνθρωποι, που προσέχουν που πατούν, από φόβο να μην σπάσουν ούτε μία τόση δα μικρούλα ισορροπία μέσα τους ή μέσα στους άλλους, αυτοί βεβαίως είναι η μειοψηφία, ειδικά σήμερα.
Ο δρόμος προς την αυτογνωσία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε είναι μία δουλίτσα, που την κάνεις, τελειώνεις και μετά επιχαίρεις σε συνάρτηση με το πόοοοοοοοοσο συνειδητοποιημένος και συνειδητός είσαι μέσα στην ζωή που ζεις. Αυτό μόνο αυτογνωσία δεν είναι, μάλλον με επιδειξιομανές τσιρκολίκι μου μοιάζει....

Ένα από τα αγαπημένα μου ρητά πάντως, δεν το έχει πει κανένας φιλόσοφος και κανένας επιστήμονας, το έχει πει η Shirley McLane, και λέει το εξής: ''H αυτογνωσία είναι δουλειά μιας ολόκληρης ζωής και μάλιστα όχι μόνο της παρούσας.'' Ένα παράδειγμα ταλαντούχου ατόμου που γίνεται και σοφότερο μεγαλώνοντας, έχοντας ζήσει μία εξαιρετικά γεμάτη ζωή. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο πλήρεις και αξίζουν τον θαυμασμό μου, αν μπορώ και να ωφεληθώ από τα συμπεράσματά τους για την ζωή και την ύπαρξη, τόσο το καλύτερο. Δεν είναι πάντως απαραίτητα οι ''μεγάλοι διανοητές'' που στην ζωή τους το μόνο που κατάφεραν ήταν να δυστυχήσουν και να κάνουν και τους γύρω τους δυστυχισμένους, φορτώνοντάς τους με άπειρα ψυχολογικά προβλήματα.

Δεν είναι τα πολλά πτυχία που θα τους κάνουν πρότυπο για τους άλλους. Είναι η ενσυναίσθηση, παραχρησιμοποιημένη και κακοποιημένη έννοια, αν κάτι τέτοιο υπονοούσες με τον όρο ψυχική μόρφωση (πολύ νεολογιστικό για τα δικά μου κριτήρια).
Η άσκηση όμως στο να υπολογίζουμε τα συναισθήματα των άλλων, να μην ιππεύουμε με ευκολία, τον όποιο κάλαμο μας προσφέρουν τα όποια επιτεύγματά μας, η διατήρηση της σωφροσύνης, της ευθυκρισίας, αλλά και της ευαισθησίας μας, πέρα από το περιχαρακωμένο Εγώ μας, δεν είναι θέμα μόρφωσης, είναι θέμα αντίληψης και χαρακτήρα.

 

Γιατί τελευταία χανόμαστε στη μετάφραση, καλό μου κορίτσι?

Από που συνάγεται πως υποστηρίζω οτι ο δρόμος προς την αυτογνωσία είναι εύκολος?
Διευκρινίζω επαρκώς τι εννοώ με τον όρο "ψυχική καλλλιέργεια": την ανάπτυξη των αρετών μέσα από μιά βιωματική πορεία αυτογνωσίας, η οποία θα περιέχει αλληλεπίδραση με τους άλλους. Δεν αναφέρω το πώς μπορεί να γίνει αυτό. Ενας δρόμος είναι η μαθητεία.
Ο χαρακτήρας δια-μορφώνεται, υπόκειται δηλαδή σε μόρφωση δια μέσω της ψυχής, όπως την όρισα πιό πάνω
Δεν καταλαβαίνω πού διαφωνούμε...

Οσο για το Σέξπηρ, η παρένθεση τα λέει όλα...

 

Μα είπα εγώ ότι διαφωνούμε? Ευκαιρία βρήκα να αναπτύξω κι άλλες προσωπικές απόψεις... 
Πάντα, για κάποιον λόγο, μου δίνεις το πάτημα... 
Μην μου ανασκευάζεις την ψυχική μόρφωση, το έγραψες, το είδα... 
Η ψυχική καλλιέργεια είναι όντως πιο εύκολα αποδεκτή, τουλάχιστον από μένα... 

 

Γι αυτό είπα "χανόμαστε". Εβαλα και τον εαυτό μου μέσα  
(Είμαι λίγο τσιτωμένος τελευταία)

ΟΚ, αν σου πάει η καλλιέργεια, πες το έτσι. Παραπέμπει σε αλληλεπίδραση θηλυκού (γη) και αρσενικού (άροτρο)  

 

Ετυμολογικά δεν στέκει, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, ωστόσο... 

 

Iσχυρίζομαι πως επί της ουσίας έχει καταντήσει προσχηματικό, γεγονός μάλλον χειρότερο απο το να μην υπήρχε για κάποιο μαγικό λόγο (σαφώς και υπάρχουν, στον όποιο βαθμό, οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες).

Και φάνηκε και εντοπίστηκε και ενοχλεί... Σωστόν! Ονοματεπώνυμο αποφεύγουμε να τού δώσουμε, όπως ο διάλος το λιβάνι, που λέει κι η παροιμία. Ίσως να μη το κάνουμε γιατί τα προσχήματα διατηρούν εαυτούς και αλλήλλους σε κάτι που βολεύει λίγο-πολύ όλους. Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό, μακριά από μένα τα μυωπικά...

Ούτε σνομπ ούτε ελιτιστής. Κάθε άλλο.
Είναι προφανές.