Το κατάλληλο φως

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το απλό, για πολλές που έχουν παραδώσει τον έλεγχο τίποτα δεν τις τρομάζει περισσότερο όσο η σκέψη, να πάψουν να ανήκουν.

Κι όταν εισέλθει η s σε μια τέτοια διαδικασία στοχασμού σαν κλωθογύρισμα, αυτός ο εσωτερικός μονόλογος που τελικά την οδηγεί στο να κάνει και όχι να βιώνει, είναι σαν τη χιονόμπαλα που όταν ξεκινήσει να κατρακυλάει, μόνο μεγαλώνει και γίνεται χιονοστιβάδα.

Παρ΄ όλα ταύτα, οι δυνατές γνωρίζουν πως η εσωτερική τους ζυγαριά πρέπει να είναι ισορροπημένη. Αυτό είναι και το κρυφό αλλά εξαιρετικά διδακτικό νόημα της κορωνίδας του ανθρωπίνου πνεύματος, της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Δεν διχάζεται ο άνθρωπος μεταξύ δύο αντιθέτων, αλλά δύο ομοίων, σε μία περίοδο της ζωής όπου μια λάθος επιλογή οδηγεί στο ό,τι και να κάνει να είναι λάθος.

Δεν υπάρχει πιο στον Κύριο που άρχει. Είναι απόλυτο μέγεθος, ποιοτικό όχι ποσοτικό, ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.- Το μέσα της το γνωρίζει, όσο κι αν μην το έχει γευτεί όπως το λαχταρά. (Κι αν το έχει γευτεί, αυτή η αίσθηση δεν φεύγει ποτέ από μέσα της)

Δεν χρειάζεται το άπλετο φως στα σκοτάδια της, που της υπόσχονται τα άρλεκιν του χώρου σε έναν ιδεατό και εικονικό κόσμο, και που μάταια (ίσως) αναζητά. Στις σκιές βλέπει σαν να διαβάζει ένα βιβλίο. Η φαντασία της είναι αυτή που γεμίζει τα περιγράμματα. Χωρίς σκιές δεν δουλεύει η φαντασία και χωρίς φως δεν υπάρχουν σκιές, μόνο σκοτάδι. Σκοτάδι και φόβος.

Χρειάζεται το κατάλληλο φως. Αυτό ζητείται.

Στη θέση της, κι απ΄ τον ήλιο ακόμη φωτεινότερο αυτό το φως, είναι της Κυριαρχίας. Της απώλειας και παράδοσης του ελέγχου της, χωρίς περιστροφές, μεγαλοστομίες και φιοριτούρες. Χωρίς θεωρίες με αφηρημένες έννοιες της δήθεν ιεράς βίβλου του Μ/s. Όχι αυτής που χάρισε, αλλά αυτής που κατακτήθηκε.

Και ενώ η πρόσβαση σε αυτήν μπορεί πολλές φορές να είναι θέμα τύχης και η ικανότητα για την πλήρωσή της να είναι θέμα δεξιότητας, ενδεδειγμένης εκπαίδευσης ή του κατάλληλου χρόνου όταν συμβαίνει, η θέληση για υποταγή είναι πάντα θέμα ατομικής επιλογής. Πάντα.

Oπως κι αν την αντιλαμβάνεται ή την εισπράττει -Απαραίτητη προϋπόθεση αναπνοής, βασική ανάγκη για να την καθιστά λειτουργική, ευδαιμονία, καύλα, φύση, αδυναμία αποφυγής…-

Το κατάλληλο φως, μπορεί να είναι μόνο τώρα, όχι μετά. Είναι αυτό το συναίσθημα, του να φλέγεται από επιθυμία. Είναι το να ακριβοποθεί το άγγιγμα από τις δονήσεις της φωνής ή της ματιάς Του, που την κάνουν να νοιώθει μέσα της τα πράγματα να μπαίνουν στην θέση τους, εκεί που οι υπόλοιποι τη φορτώνουν μοναχά με θόρυβο.

Σε μια θέση ωστόσο, που την έχει μαγκώσει στα γρανάζια της διαδικασίας, όπου απουσιάζει η κατάσταση που στην ουσία θα την καθιστά όπου κι αν βρίσκεται, από corpora απούσα σε anima παρούσα, το μετά είναι μια άλλη λέξη για το ποτέ. Χίλιες φορές όμως το ποτέ από το πότε.

Εκεί ακριβώς, οφείλει να θυμάται πως τίποτα στην πλάση δεν μπορεί να έχει και μεγάλη ένταση και μεγάλη διάρκεια. Η ζυγαριά δεν θα ήταν έτσι... ζυγή.

Καλησπέρα σε όλους και όλες.