Το κουμπί.

Τα κουμπιά έχουν ιστορία από παλιά. Όχι πολύ παλιά βέβαια. Δηλαδή στην αρχαία Ελλάδα, ας πούμε, δεν τα είχανε, δένανε τους χιτώνες με υφασμάτινες κορδέλες ( έτσι είχανε και εύκολη πρόσβαση πανταχώθεν ). Κάπου το είχα διαβάσει, αλλά δεν θυμάμαι τώρα, νομίζω ότι οι Μογγόλοι του Τζέκιγκς Χαν , είχανε κουμπιά στις στολές τους. Τέλος πάντως όμως, για μας υπάρχουν, αν δεν κάνω λάθος, από το Μεσαίωνα. Κουμπιά για τα ρούχα, κουμπιά για υφασμάτινες θήκες, κουμπιά εδώ, κουμπιά εκεί, και μετά με τη βιομηχανική επανάσταση έγινε της κουμποτρυπούς και του κουμπιού. Φτιάξανε και παλαβά μηχανήματα και βάλανε πάνω τους κάτι στρογγυλά και μικρά, που μοιάζανε με κουμπιά και έτσι τα είπανε και αυτά κουμπιά και Μπιπ τα ζούλαγες και κάτι γινότανε. Ο κος Otis μάλιστα ( αν δε σας λέει κάτι, αρχίστε να κοιτάτε τα ταμπελάκια των ασανσέρ, αυτά που είναι μέσα και λένε πόσους σηκώνει και τέτοια, σίγουρα κάποια στιγμή θα μπείτε σε έναν ανελκυστήρα OTIS ) τα έκανε μάλιστα διάσημα, βάζοντάς τα στα ασανσέρ.

Και ΜΠΙΠ! Πατάω το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή. Και γεμίσαμε κουμπάκια. Σημειωτέον μάλιστα ότι πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις ( το κουμπί της ηλεκτρικής καρέκλας ή το κουμπί που εκτοξεύει μια πυρινική κεφαλή πχ ), τα περισσότερα είναι συνδεδεμένα με κάτι... ευχάριστο συνήθως. Όταν πας να ξεκινήσεις το game με το PS2 τί σου λέει η κονσόλα; Push the button, σου λέει ( καλά, άμα αρχίσαμε να μιλάμε και με τα προϊόντα της Sony, ζήτω που καήκαμε ). Πατάς το κουμπί στο μπλέντερ και κόβεται μόνο του το κρεμυδάκι, το πατάς στο Otis και δε χρειάζεται να ανέβεις στον 16ο με τα πόδια, στη φραπεδιέρα και σου κάνει τις σκόνες της Nestle και το νερό αλοιφή. Και οι δονητές έχουν κουμπιά και είναι χαρούμενες οι κυρίες, και εγώ κουμπιά πατάω τώρα, και εσύ που βαρέθηκες κιόλας και ετοιμάζεσαι να «τη κανά», το back button θα πατήσεις.

Έτσι λοιπόν πρέπει να εξηγείται αυτό που λένε, η έκφραση ντε.

«Κάθε άνθρωπος έχει το κουμπί του.»

Για πείτε μου τώρα. Έτσι είναι; Όλοι οι άνθρωποι έχουν το κουμπί τους; Και εάν έχουν, έχουν ένα ή περισσότερα; Και που είναι; Κρυμένα στα σώψυχά τους ή σε κοινή θέα; Και όσον αφορά στη θεματολογία του forum τώρα. Υπάρχει και εκεί κουμπί;

Θέλω να πω δηλαδή το εξής.
Είναι κάποιος άνθρωπος βανίλια! ( βαρίεμαι όλη την ώρα να αλλάζω γλώσσα ).
Ok?
Είναι βανίλια και πάει και τελείωσε;
Έχει μήπως και αυτός το κουμπί του ή όχι; Μπορεί κάποιος να του το πατήσει ή να πατηθεί από μόνο του ( σε καμιά περίεργη στάση ας πούμε ) ή να το πατήσει μόνος του και να μεταμορφωθεί σε Dom ή Sub ή κάτι τέτοιο; ( έχουν βγει πάντως κάτι transformers που αλλάζουν μόνα τους, με μηχανισμό, απλά και μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού, το ξέρω γιατί πήρα ένα στο ανίψι μου)

Anyway.

Σε πολλές περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί η μεταμόρφωση. Και για να το ξεκαθαρίσω, το πάτημα του κουμπιού είναι μια μεταφορά και εννοεί τη μεταβολή από τη γνωστή κατάσταση σε μια άλλη και εγώ με τον τρόπο που έχω τοποθετηθεί μέχρι τώρα, αφήνω αδιευρκίνηστες τις συνθήκες του περιβάλλοντος ( του το πάτησαν, ή πατήθηκε τυχαία, ή το πάτησε από μόνος του κτλ ). Το πρόβλημα είναι λοιπόν εάν αυτά τα κουμπιά υπάρχουν. Εάν μπορεί ο καθένας από εμάς να αλλάξει κάποια στιγμή. Και ακόμα πιο πολύ. Σας έχει τύχει ποτέ να είστε με κάποιον/α και να τον χαρακτηρίσετε στο τέλος ανέραστο/η. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συγκινούνται; Φταίνε αυτοί ή φταίγατε εσείς; Μήπως δεν βρήκατε το κουμπί τους ή μήπως η θεωρία με τα κουμπιά είναι φούμαρα. Διάβασα προσεκτικά, παραπάνω από μία φορές το post φίλου μας, για την προσπάθειά του να μετατρέψει μια βανίλια σε αφέντρα και την άσχημη κατάληξή τους. Η κοπελιά αυτή, είχε κουμπί για να μεταμορφωθεί; Και ο φίλος μας τι; Δεν το βρήκε ή δεν το πάτησε; Και εάν είχε και ο φίλος μας δεν το βρήκε, γιατί δεν μπόρεσε; Εννοώ δεν είχε την ικανότητα ή ήταν τόσο καλά κρυμένο;

Οι απορίες μου είναι στο εξής επίπεδο. Ένα πράμα που έμαθα από τα μαθηματικά ( όσο περίεργο και αν σας φανεί ) είναι να μην κάνω ειδικευμένες κατηγοριοποιήσεις. Στην περίπτωσή μας, τα κουμπιά ( εγώ θα έλεγα ) ή υπάρχουν ή όχι.
Όταν δημιουργείται λέει, το πρώτο κύτταρο ( 2 τ ή 2 ρ ; ) από το οποίο στο τέλος θα βγει ένας άνθρωπος, έχει μέσα του όλες τις πληροφορίες. Κοινώς όταν το σπέρμα του μπαμπά μας τρούπωσε στο αβγό της μαμάς μας, αγόρια κορίτσια όλα ένα είμασταν. Και μετά λέει, κάποιοι συνδυασμοί από κάτι Χ και κάτι Υ, προκαλούν διαφορετικές ορμονικές ισοροπίες μέσα στη μήτρα, που κάνουν το ίδιο πράμα να γίνεται αγόρι ή κορίτσι. ( αλήθεια, το ξέρατε ότι η κλειτορίδα είναι το πέος που οι ορμόνες το έκαναν έτσι και ανάποδα; νόμιζω μάλιστα ότι τα αρχίδια μας είναι οι ωοθήκες ). Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν, όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας την πλήρη κληρονομιά. ( Όλες οι ιδέες, όλες οι σκέψεις... όλα τα ενδεχόμενα open? )
Δε μπορεί δηλαδή εγώ να έχω ένα κουμπί που αν το πατήσεις θα πέσω κάτω να γλείψω το πάτωμα, αλλά δεν έχω το άλλο που αν το πατήσεις θα σε σπάσω στο ξύλο και το έχεις εσύ που δεν έχεις το πρώτο. Η ικανότητα δηλαδή της μεταμόρφωσης είναι κάτι που ή το έχουμε ή όχι.
Και το πιο σημαντικό.
( Εάν υπάρχουν κουμπιά. )
Υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν και τα βρίσκουν; Και μπορούν και τα πατάνε; Και πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτό;
Και αλήθεια τώρα!
Υπάρχουν ανέραστοι άνθρωποι;
Δεν βρέθηκε ποτέ κανένας να πατήσει το κουμπί τους, ή βρέθηκε κάποιος που τους πάτησε το “Turn Off”.

 

Τώρα να πω πως έβγαλα άκρη τι ακριβώς ρωτάς, αν όντως ρωτάς κάτι, θα ήταν μεγάλο ψέμα!    

 

Ειναι απλο lara..θελει να πει οτι καθε άνθρωπος έχει καποιο ευαισθητο σημειο (κουμπι) που μονο αν το βρει καποιος αλλος μπορει να του "βγαλει" διαφορα πραγματα (πχ ερωτισμο κλπ).. ο φίλος Barkoulis παει στην Αθηνα από Χολαργο μεσω Λαμιας και μας μπερδευει λιγο..ειπαμε ο καθενας οπως τη βρισκει..

 

...και σταματάει για καφέ σε μερικά σημεία. Φίλε Barkouli δεν γινεσαι πιο συγκεκριμένος; Σίγουρα κάτι βαθύτερο έχεις να πεις από αυτό που αποκωδικοποίησε ο Κύριος Maley (χωρίς να θέλω να μειώσω τον αγαπητόταο Maley). Γιατί μπορεί να ξεκινήσει κάποιο ενδιαφέρον θέμα και, άρα, χρήσιμο για όλους μας.