Το μικροαστικό BDSM.

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Πόσο αληθινό είναι αυτό... τα "χαζά" άτομα -όχι τόσο σε επίπεδο "IQ" αλλά αναζητήσεων- απλά "τρώνε" αυτό που σερβίρει η κοινωνία... που πλέον είναι πραγματικά "Fast Food"... όχι από αυτό που τρώς και γεμίζεις αλλά από αυτό που τρως... και αδειάζεις... κυριολεκτικά ή μεταφορικά...


Ανδυ

 

@deviantsub

Διψάμε για εκείνα που δεν έχουμε. Ή κάνει κάποιο λάθος η ds;

Έτσι συμβαίνει συνήθως, αν και ευτυχία είναι το αντίθετο, να συνεχίζουμε να ποθούμε αυτά που ήδη κατέχουμε…

Σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε στη ds να ξαναρωτήσει: η πυργοδέσποινα, είναι πιθανότερο να παραδοθεί ως υποτακτική στα χέρια του αριστοκράτη με το μανικιούρ, τα γαλλικά και το πιάνο, ή στα χέρια του κηπουρού της; Ποιον από τους δυο θεωρείτε ότι φαντασιώνεται όταν αυτοϊκανοποιείται;

Δύσκολο ερώτημα, καθότι την ζωή των αριστοκρατών ο γράφων την γνωρίζει μόνο μέσα από τα μυθιστορήματα. Ο Προυστ λοιπόν θα σας διαφώτιζε πληρέστερα. Νομίζω πάντως πως πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ φαντασιώσεων, μεμονωμένων συνευρέσεων και σταθερών ασύμμετρων σχέσεων. Ο κηπουρός πρωταγωνιστεί στις πρώτες, είναι καρατερίστας στις δεύτερες και κομπάρσος στις τρίτες. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ όχι αριστοκράτισσα αλλά έστω και μια απλή μικροαστή να γίνεται 24/7 εθελόδουλη σε Μπαγκλαντεσιανό μετανάστη και στους εφτά νομά σ’ ένα δωμά φίλους του. Ίσως και να σφάλλω βέβαια, αν έχετε αντίθετη γνώμη το συζητάμε.

"Νόθευση" του bdsm? ... Πώς νοθεύεται κάτι εγγενώς τόσο ανομοιογενές και ετερόκλητο;

Έλα μου ντε; Υποτίθεται πως νοθεύεται από την πρόσμιξη στοιχείων βανίλιας ή μικροαστισμού. Αυτό διερευνούμε.

@Αγαπητέ Master Do

Μετά τις διευκρινήσεις σας, διαπιστώνω σύγκλιση απόψεων.

@Αγαπητό κρίνο:

Εξαιρετικό σημείωμα. Ειδικά το σημείο όπου ερμηνεύεις τον κομφορμισμό των αστών με όρους ιστορικούς και κοινωνικούς ήταν για μένα διαφωτιστικό και σ’ ευχαριστώ. Ο αστός ξεπήδησε από τις μεσαιωνικές συντεχνίες που επέβαλλαν στα μέλη τους μια ομοιόμορφη συμπεριφορά. Η μόνη μου ένσταση; Για την κατανόηση του μικροαστισμού, η αναφορά στον τηλεοπτικό πολιτισμό είναι απαραίτητη, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων.

@Ελένη

Υπαινίχθηκα από την εισήγησή μου κιόλας την δυνατότητα, ένα άτομο που ανήκει σε μια ορισμένη τάξη, ν’ αποσκιρτήσει από την τάξη αυτή για ιδεολογικούς λόγους ή ν’ αμφισβητήσει, ολικά ή εν μέρει τον αξιακό της κώδικα. Οι μεγαλύτεροι επαναστάτες ήταν με αντικειμενικά κριτήρια μικροαστοί ή και αστοί ακόμη. Κάτι λέει αυτό.

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

@vautrin

απλα ηθελα να τονισω τον μεγαλυτερο βαθμο δυσκολιας που εχει εξ ορισμου η συγκεκριμενη ταξη και τα ατομα που την αποτελουν στο να "αποσκιρτησουν" κυριως εξαιτιας του γεγονοτος οτι τα στεροτυπα και οι κοινωνικες νορμες βρισκουν σε αυτη την πιο εντονη και φανατικη εφαρμογη τους.

 

Απάντηση: Re: Το μικροαστικό BDSM.

Καιρια επισημανση.
Για να μιλησουμε για "νοθευση" του βδσμ , η για "μικροαστικο" βδσμ, θα πρεπει πρωτα να μπορεσουμε να συμφωνησουμε σε ενα κοινα αποδεκτο ορισμο η εστω περιγραφη του βδσμ.
Αν δεχθουμε πως ο "χωρος" του βδσμ ειναι ενας κοινωνικος χωρος,εστω ιντερνετικος εν μερει,θα πρεπει να ψαξουμε για τον συνδετικο του ιστο.γι'αυτο που τον παριστανει, τον προσδιοριζει και τον αναδεικνυει ως τετοιο,με αλλα λογια ,για την κεντρικη φαντασιακη του σημασια (ετσι δεν ειναι camera obscura ; ).
Αν με ρωταγατε ποια ειναι αυτη,θα σας απαντουσα πως η κεντρικη σημασια αυτου του χωρου ειναι η κυριαρχια,ακριβεστερα,η οσο το δυνατον περισσοτερη κυριαρχια,εως τον απολυτο ,ει δυνατον βαθμο,
ο ελεγχος, με αλλα λογια ,η ισχυς.
Το παιχνιδι,η αν θελετε η υπορρητη "αναμετρηση" μεταξυ Κ και υ παιζεται στο επιπεδο ,στο ποσοστο της κυριαρχιας,της εξουσιας που ανταλλασσεται.Οι Κυριαρχοι επιδιωκουν οσο περισσοτερη γινεται -και μπορουν- και χρησιμοποιουν στο παιχνιδι αυτο διαφορες τακτικες,η μεθοδους.

Ομως...η οσο το δυνατον περισσοτερη κυριαρχια...
... αυτη ακριβως,δεν ειναι η κεντρικη ,σημασια που αναδυθηκε στην διαμορφωση των νεωτερων κοινωνιων ,αυτη δεν ειναι που αντιστοιχει στην καπιταλιστικη τους διασταση;
Αν δε το μικροαστικο βδσμ συνισταται στην καπηλεια του συναισθηματος με φθηνο ρομαντσο,με απωτερο σκοπο την ψυχοσωματικη ποδηγετηση ( δηλαδη,την απολυτη κυριαρχια) αυτο για το οποιο εγκαλειται (το μικροαστικο βδσμ) ειναι η μεθοδος επιτευξης του σκοπου;

Θα συμφωνησω πως η μεθοδος ειναι ποταπη.Ομως ποταπος ειναι και ο τροπος που η κυριαρχη ταξη των σημερινων φιλελευθερων ολιγαρχιων προσπαθει να πουλησει κοινωνικη δικαιοσυνη,δημοκρατια και ελευθερια στο ποπολο ,προσπαθωντας να καλλιεργει την ψευδαισθηση της υπαρξης αυτης της δευτερης κεντρικης φαντασιακης σημασιας των νεωτερων κοινωνιων ,για να επιτυχει την πρωτη.

Η καπηλεια "ακριβων" ρομαντσων ειναι τρισχειροτερη απο αυτη των "φτηνων"
Η παραμυθα της "ελευθεριας" μεσω της υποταγης ειναι η μεγαλυτερη "καπηλεια" που εχω συναντησει στον χωρο του βδσμ ,αλλα και εξω απ'αυτον.

Ωραια, και που θες να καταληξεις ρε μεγαλε;θα μου πειτε,δικαιολογημενα.
...
"Tο BDSM δεν αποσκοπεί απλά στην ικανοποίηση σεξουαλικών επιθυμιών ή στην προσφορά στιγμών ευχαρίστησης. Το BDSM είναι τρόπος και φιλοσοφία ζωής . Στο BDSM , ως σκλάβος νοείται κάποιος που αφιερώνει τη ζωή του στην ευτυχία και την καλοπέραση της Κυρίας του. Σκλαβιά σημαίνει απόλυτη και χωρίς όρια υποταγή στην Αφέντρα, ψυχικά, σωματικά και εγκεφαλικά, και ο σκλάβος είναι ένα αντικείμενο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με οποιοδήποτε τρόπο για την ευχαρίστηση της Αφέντρας του . Ο σκλάβος αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της Αφέντρας του,επομένως η ζωή του ανήκει σε εκείνη, και μπορεί εκείνη να την κάνει ότι θέλει. Μοναδικός στόχος του σκλάβου είναι να ικανοποιεί την Αφέντρα του.Ένας πραγματικός σκλάβος είναι πραγματικά ευτυχισμένος μόνο όταν κάνει ευτυχισμένη την Αφέντρα του ."
(DARETOSIN o υπογραφων το ανωτερω)

....στην καπηλεια την ιδια, εκει θελω να καταληξω.
Στην καπηλεια του συν-αισθηματος και την επιβολη-υποβολη του "σωστου" τοιαυτου,ωστε να επιτευχθει ακριβως η οσον το δυνατον περισσοτερη,η απολυτη κυριαρχια, η ποδηγετηση,οπως την αναφερει ο αγαπητος Master Do.
Εδω εγκειται η ουσιαστικοτερη "νοθεια" του βδσμ κατα τη γνωμη μου ,εδω θα πρεπει να επικεντρωθουμε και οχι στις μικροαστικες η μη μεθοδους επιτευξης του εγχειρηματος.

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Σύντροφε underherfeet.
Θέλω να εμβαθύνω στη σκέψη σου και να θέσω κάποια σημεία
που κατά την άποψή Μου χρήζουν διευκρίνησης.

Μαζί σου.

Σεβαστή απόλυτα η άποψή σου αλλά πιστεύω πως η πρωταρχική συνεκτική ουσία του bdsm
είναι-με μία φράση- η διαπραγμάτευση της Διαστροφής.
Το Σχήμα Κ/υ έπεται ή -αν προτιμάς- περικλείεται.
Είμαι ο ίδιος που έχω υπεραμυνθεί κατ’ επανάληψη του ειδικού βάρους της Κ/υ.
Ο ίδιος ο οποίος πρόσφατα και σε ανύποπτο χρόνο κατέθεσα :

Δηλαδή έχω καταθέσει ήδη άποψη σαφή και συγκεκριμένη
η οποία λέει ότι στο «χώρο» συνυπάρχουν αυτοδικαίως όλες οι τάσεις
και αυτές τον συναποτελούν,
επιβάλλεται όμως να τις αποσαφηνίσουμε και να μην τις συγχέουμε.
(και η οποία σημειωτέον πέρασε απαρατήρητη).
Δεν είναι διόλου τυχαίο πως διάφοροι (καλοπροαίρετοι, θέλω να πιστεύω)
έχουν κατ’ επανάληψη εκλάβει αυτή Μου την τοποθέτηση ως προσπάθεια επιβολής
του αξιακού πλαισίου της Κ/υ σε ΟΛΟ το φάσμα της Διαστροφής (bdsm).
Μου δίνεται λοιπόν εδώ η ευκαιρία να διατυπώσω και την αντίστροφη λειτουργία της θέσης Μου.
Όπως οφείλουμε να διαχωρίζουμε, -όπου αυτό απαιτείται,-
κατά τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Κ/υ εμπεριέχεται στη Διαστροφή
και τον εναλλακτικό ερωτισμό και ΔΕΝ τον εμπεριέχει.
Σε πολιτική αριστερίζουσα γλώσσα:
Το bdsm δεν καπελώνεται από το Σχήμα Κ/υ, ούτε είχε ποτέ κανείς παρόμοια πρόθεση.
Το Σχήμα όμως επιβάλλεται να είναι αυτόνομο, με τα όποια δάνεια και ανταλλαγές
από τη γενικότερη (perv) διαστροφή.
Πλεονάζω σε διατυπώσεις και επαναναδιατυπώσεις επειδή ο λόγος σου
Μου έδωσε πολύτιμη ευκαιρία και σε ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ας πάμε τώρα στην καθ’ εαυτήν Κ/υ.

Λεπτολογώ, αλλά, «αναμέτρηση» δεν νοείται σε ένα παιχνίδι
όπου και οι δύο μπαίνουν συνειδητά και –αν μη τι άλλο- γνωρίζουν τι θέλουν.
Υποτίθεται πως το Ένα μέρος μπαίνει για να «αναλάβει»
και το έτερο για να «παραδώσει οικειοθελώς». Κάνω λάθος;

Εάν κάποιος, ο οιοσδήποτε, Κ ή υ, πιστεύει και έχει θέσει ως στόχο Τ/του
τοιούτου είδους ψυχοσωματική ποδηγέτηση στο bdsm Τ/του,
τότε εγώ δεν έχω καμία διάθεση να τον ανακόψω, ή να τον κριτικάρω.
Προσωπικά πιστεύω και πράττω άλλου είδους Έλεγχο και Κυριαρχία.
Απολαμβάνω διαφορετικά.
Μετέρχομαι «ακριβότερα» συναισθήματα αν προτιμάτε.
Όσον αφορά την πρώτη από τις δύο άνωθεν παραγράφους,
συμφωνά απόλυτα αγαπητέ, αλλά πρεσβεύω την απόκλιση
(και) από εκείνο το κοινωνικοπολιτικό τετελεσμένο.

Ναι σε όλα!
Ακριβώς γι’ αυτό δεν προτείνω την αναπαραγωγή του μοντέλου
ΚΑΙ στον απελεύθερο ερωτικό Μου χώρο!
Τον έχω για να πηγαίνουν τα φαρμάκια κάτω….
Ακριβώς επειδή όπως κι’ εσύ λες:

ΔΕΝ αναπαράγω αυτό που απεχθάνομαι (ή και ανέχομαι υποχρεωτικά)
στη vanilla διάσταση της ζωής Μου.

Και ξεκαθαρίζω:

Σε απλά ελληνικά:
Είμαι κατά της φθήνιας.
Είμαι κατά της καπηλείας.
Είμαι κατά της ποδηγέτησης.
Δεν ήταν τυχαίες οι επιλογές των παραπάνω όρων.
Αυτές Μου τις αντιρρήσεις περιέκλεισα μέσα
στον όρο "μικροαστικό bdsm". Ως νοοτροπία.
Γι' αυτό και είχα έγκαιρα αποσαφηνίσει, αν θυμάστε,
πως καμία σχέση του "μικροαστικό" με αντίθετο το "μεγαλοαστικό".
Δεν θεωρώ Κυριαρχία την έντεχνη χρήση των παραπάνω
για να έχω ‘Έλεγχο και Απόλαυση.
Το αντίθετο.
Θεωρώ πως όσοι κατ’ επίφαση Κ καταλήγουν να χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους,
απλά στερούνται άλλων ικανοτήτων.
Στοιχειώδες.

 

Re: Απάντηση: Re: Το μικροαστικό BDSM.

Αγαπητέ μου φίλε underherfeet,

Θεωρώ ότι η τοποθέτησή σου είναι λανθασμένη, καθώς δεν λαμβάνει υπόψη της τις βασικές παραμέτρους του μπιντιεσεμικού σχεσιακού συστήματος. Υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα στο παρόν φόρουμ που εξηγούν αριστοτεχνικά και διαυγώς το μπιντιεσεμικό "πρόβλημα", αλλά ίσως είναι ανεπαρκή για όσους δεν βιώνουν ήδη τις βασικές παραμέτρους στις οποίες θα αναφερθώ. Δεν μπορώ να ξέρω πώς είναι να είναι κάποιος τυφλός και κουφός, αλλά δεν αρνούμαι την ύπαρξη αυτών των ατόμων. Και ξέρω ότι η αντίληψη της ύπαρξης είναι γι αυτούς δραστικά διαφορετική από την δική μου. Δεν κατανοώ επομένως γιατί οι μαρτυρίες όσων βιώνουν αυτές τις βασικές παραμέτρους, τυγχάνουν τόσο μεγάλης άρνησης. Πρόκειται για έλλειψη εμπάθειας; Για ανεπαρκή φαντασία; Ή κάτι άλλο;

Κατ' αρχάς συμφωνώ με αυτό:

Προσωπικά, θεωρώ ότι πρόκειται για μία διαλεκτική με τον θάνατο, καθώς και η κυριαρχία, ουσιαστικά, αυτό είναι. Αυτό θα εξηγούσε λιτά και το θέμα του πόνου, που είναι τόσο σημαντικός - κατ' εμέ, πιο σημαντικός από τον εξευτελισμό, τον οποίο, ως μη ενοχικό άτομο, τον θεωρώ μπασταρδεμένη έκφραση του πόνου. Το αντιπαρέρχομαι όμως.

Δεν γνωρίζω τί είδους BDSM είναι αυτό που χρησιμοποιεί την καπηλεία του συναισθήματος. Υπάρχουν πάρα πολλές τοποθετήσεις στο φόρουμ από Κ που δεν βαριούνται να εξηγούν πότε-πότε, που βδελύσσονται έντονα την καπηλεία του συναισθήματος (θα χαρώ να παραθέσω όσα λινκς επιθυμείς, υπάρχουν εν αφθονία). Συμμερίζομαι αυτήν ακριβώς την "σχολή" του D/s, η οποία επικεντρώνεται στην συνειδητότητα και στην παράδοση στον Κ του υφιστάμενου από το Υ ελέγχου, ο οποίος συμπεριλαμβάνει έναν πολύ καλό έλεγχο του συναισθήματός του. Δεν ξέρω γιατί αυτό το κακέκτυπο BDSM που περιγράφεις να πρέπει να ονομαστεί μικροαστικό. Είναι πάντως κακέκτυπο, κατά την άποψή μου, όπως είναι όλες οι απατεωνιές. Πράγμα που αναγνωρίζεις κι εσύ.

Εκεί όπου - κατά την άποψή μου - κάνεις το λάθος, είναι εδώ:

Η ελευθερία ενός Υ φαίνεται να είναι κάτι υπαρκτό, όπως έχει κατατεθεί πολλάκις από πάρα πολλά Υ. Είναι κάτι που ένιωσα και νιώθω κι εγώ, και μάλιστα τα αποτελέσματα είναι ορατά, απτά, πραγματικά, καθώς μεταφράζονται σε ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο με τον αντιλαμβάνομαι τη ζωή και κυρίως στον τρόπο που πράττω. Δεν κατανοώ γιατί μία μαρτυρία του είδους - η οποία δεν είναι μεμονωμένη, αλλά συνεπικουρείται από αρκετές άλλες - τυγχάνει τέτοιας αμφισβήτησης. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι εμπειρίες των άλλων πρέπει να αντιμετωπίζονται με τόση δυσπιστία. Αν κάποιος μου πει ότι έχει πονόκοιλο, δεν γελάω. Ούτε καταθέτω επιχειρήματα για να αποδείξω ότι δεν πονάει. Μου αρκεί να βρω την αιτία του πόνου του, αν επιθυμώ να τον βοηθήσω στην θεραπεία του. Ή απλά και μόνο για να κατανοήσω αυτό που του συμβαίνει.

Το κειμενάκι που παρέθεσες, του DARETOSIN, δεν είναι διόλου μακριά από την αλήθεια.

Εσύ το ονομάζεις καπηλεία. Εγώ το ονομάζω μία απλη διαταραχή του locus of control. Εξηγώ: είτε δρω αυτοκαταστροφικά, είτε όχι, στα παπάρια μου. Αυτό είναι πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Μπορεί να αποβεί καταστροφικό - και συνήθως αποβαίνει. Ακόμη, δυσκολεύομαι να θέτω στόχους για τον εαυτό μου και να τους διεκδικώ, κάνοντας αυτό που απαιτείται. Γιατί; Διότι στα παπάρια μου και πάλι. Δεν φαίνεται λοιπόν να έχω αρκετό κίνητρο για να κάνω αυτά που με ωφελούν ή για να αποφύγω αυτά που με βλάπτουν. Όσον αφορά την απόλαυση, κι αυτή μισερή είναι. Κι αυτή στα παπάρια μου. Έχω πηδήξει κυριολεκτικά εκατοντάδες παλούκια και τί κατάλαβα; Όχι και πολλά (βαριέμαι, που λέει και η Τζούλια). Γιατί; Τί μου συμβαίνει; Γιατί δεν είμαι όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι;

Κακώς καταλήγεις στην καπηλεία. Δεν πρόκειται περί καπηλείας, αλλά περί μίας απλής διαταραχής του μηχανισμού της απόλαυσης. Πονόκοιλος είναι, και τον θεραπεύω όπως μπορώ καλύτερα.

Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει διόλου το γεγονός ότι οι σκλάβες, οι πραγματικές σκλάβες, και όχι οι βανιλλίζουσες ερωτευμένες που θέλουν και τα φραμπαλά τους και άνευ τούτων γκουντμπάι κύριος που εγώ σου δίνω τόσα κι εσύ...,λολ, διακατέχονται από βαθύτατα αισθήματα ευγνωμοσύνης γι Αυτόν που απάλυνε τον πόνο τους. Που τις ελευθέρωσε, ουσιαστικά, ώστε να έχουν την δυνατότητα στοχοθέτησης, πράξεων μη αυτοκαταστροφικών και ωφέλιμων και - κυρίως - την δυνατότητα της απόλαυσης. Ακόμη, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτές οι γυναίκες - εάν είναι συνειδητοποιημένες και αρκούντως αναλυτικές, όπως η υποφαινόμενη - αναγνωρίζουν την εξάρτησή τους. Και ξέρουν ότι μόλις χαθεί το locus of control - το οποίο μπορεί και να έχουν μετατοπίσει εντός τους, μέσω μίας conditioned αντανάκλασης - θα αρχίσει και πάλι ο κοιλόπονος. Φευ...

Δεν υφίσταται καπηλεία συναισθήματος. Υφίσταται ένα πρόβλημα, το οποίο βρίσκει την λύση του μέσα από τον μηχανισμό του ελέγχου. Ο μηχανισμός αυτός, για να λειτουργήσει, εμπεριέχει τον πόνο και την απόλαυση, όπως και την εξάρτηση και την ευθύνη και την συνέπεια και την δέσμευση εκατέρωθεν, αλλά και την πορεία προς ένα είδος προσωπικής ελευθερίας μέσα από το πλαίσιο ελέγχου της σκλαβιάς. Και ο Κ, προσωπική ελευθερία βιώνει, vis-a-vis της ιδιοκτησίας του. Αν κρίνει ότι αξίζει τον κόπο η ελευθερία αυτού του είδους, ζαλώνεται την μη έχουσα δικό της locus, κι από δω παν κι άλλοι...

Αυτή είναι η άποψή μου.

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Οι απαντησεις σας αγαπητοι Master Do και dora μας τραβανε εξω απο το θεμα του νηματος
(ναι ξερω,εβαλα και γω λιγακι το χερι μου)
Ελπιζω στην κατανοηση του αγαπητου Vautrin
Λοιπον...

Eγω παλι θα το εθετα καπως ετσι:
Η διαπραγματευση της διαστροφης, οπως το λες,ειναι η "γυρη" που μας μαζευει ολους/ες εδω σαν μελισσουλες. 
Σ'αυτο το μορφωμα,που συμπεριλαμβανει ασφαλως τον σαδομαζοχισμο αλλα και τα διαφορα φετιχ και τις διαπλοκες τους,αναδυεται σαν κεντρικη σημασια το σχημα Κ/υ ,το οποιο (σχεδον) παντοτε ,συνδυαζεται ,αλλοτε αλλως,με τα υπολοιπα στοιχεια ,οχι σαν καπελο,αλλα σαν το βασικο και απαραιτητο νημα που χρειαζεται για να υφανθει μαζι με τα υπολοιπα υλικα η φορεσια-σχεση.
Αυτη τουλαχιστον ειναι η δικια μου εκτιμηση ,μεσα απο τις συνομιλιες μου και την παρακολουθηση των τεκταινομενων στο φορουμ.

να παμε! 

Ναι και οχι...
Οταν αναφερομαι σε "αναμετρηση" - σε εισαγωγικα- εννοω την εκταση της κυριαρχιας την οποια κερδιζει το Κ η παραχωρει το υ.
Νομιζω πως ο δεικτης ,- αν θεωρησουμε μια "κλιμακα" κυριαρχιας απο το 0 ως το 10 - ξεκιναει απο καπου αναμεσα,(αυτο εξαρταται απο τις αρχικες προθεσεις του Κ ,αλλα και του υ και τον βαθμο αυτοπροσδιορισμου του τελευταιου) και τεινει να προσλαβει την ανωτατη δυνατη τιμη,αναλογα με την δυναμικη εξελιξη της σχεσης.

Eδω θα συμφωνησω απολυτως...

Και εδω,ομοιως. Ειχα εξ αλλου εξ αρχης ζητησει αυτη τη διαυγαση. 

Παμε τωρα και στην Δωρα ..,

Tυφλος -τυφλος, αλλα την κεντρικη σημασια την ειδα! Ειμαι ενορατικος τυπος φαινεται... 
(η μηπως δεν ειναι η κεντρικη σημασια του βδσμ η βασικη παραμετρος μιας τετοιας σχεσης; )

Καθε φαντασιακη σημασια ,καθε κοινωνιας ,εκει αποσκοπει.Να δωσει ενα νοημα στον κοσμο της ,στη ζωη και τελικα,στον θανατο.Το λεει κι'ο Κορνηλιος (οχι ο δικος μας ) αυτο.Ας μην επεκταθουμε ομως γιατι θα μας παρουν με τις πετρες...

Διαβασε τον αποπανουθε σου συντροφο.Το εξηγει με σαφηνεια.
Αυτος ειναι και ο νονος του "μικροαστικου" βδσμ
Εξη σελιδες εδω περα κι'αλλες τοσες στο αλλο νημα εχουμε ξοδεψει για να εγκαθιδρυσουμε τον ορο,να τις πεταξουμε ετσι και ν'αρχισουμε να ψαχνουμε γι'αλλο; 

Ο τροπος που βιωνεις εσυ (και οχι μονο) μια κατασταση δεν αναιρει το δικαιωμα ενος εξωτερικου παρατηρητη να την κρινει και να την χαρακτηριζει διαφορετικα.
Για θυμησου λιγο το 1984...ο κεντρικος ηρωας, (κακουργα αρτηριοσκληρυνση ,πως τον ελεγαν; ) τελικα υποταχθηκε πληρως στον Μεγαλο Αδελφο ,σκεφτοταν κι'αισθανοταν οπως αυτος ηθελε,κι'αισθανοταν ελευθερος κι'ευτυχισμενος,οπως και πολλοι αλλοι συμπολιτες του εξ αλλου ,με λιγοτερες η και καθολου αντιδρασεις στην Αστυνομια της Σκεψης η οποια επεβαλλε τελικα τον δικο της Νομο.
Εσυ τι πιστευεις ,ηταν ελευθερος/οι;

Περι ορεξεως βεβαια,κολοκυθοπιτα.Κλισε μεν,χρησιμο δε να το υπενθιμιζω για να μην παρεξηγουμεθα.

Δεν ειναι απλος πονοκοιλος Δωρα . Ετσι φαινεται.
Στην ουσια ομως,ειναι διασπαρτος καρκινος.
Κι'αυτη ειναι η δικια μου αποψη.

 

Re: Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Είναι η ουσία. Υπάρχουν αρκετές παράμετροι, τις οποίες επιμένεις να αρνείσαι, σε ουμανιστικό επίπεδο, άκρατου ρομαντισμού...Ο οποίος πάντα στρεβλώνει αυτό που βλέπουμε...

Ω, δεν το ήξερα. Δεν διαβάζω ποτέ "στριφνά" κείμενα. 

Σόρρυ. Δεν τα διάβασα (λίγο χαζολόγησα, εδώ κι εκεί). Δεν καταλαβαίνω τί είναι "μικροαστικό".

Οκέι. Είπαμε, ρομαντικός.

Πιστεύω ότι είναι "ανήθικο" / ανώφελο/ άνευ νοήματος - σύμφωνα με την προσωπική μου αίσθηση περί αξίας της ανθρώπινης πραγμάτωσης - να επιβάλλουμε μία "λοβοτομή" για να επιτύχουμε την ευτυχία.

Δν ξέρω αν μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή την αντιστοιχία στον χώρο του BDSM, όπου κυρίως μας ενδιαφέρει η απόλαυση. Ίσως μπορούμε, αν λάβουμε υπόψη ότι η πραγματική (με την έννοια πολύ δυνατή και worthwhile) απόλαυση, διεκδικείται και κερδίζεται, δεν δίδεται ως δώρο. Τότε η άποψή μου είναι ξεκάθαρη: αυτή που γνωρίζει τί της κάνουν, και παραμένει εκεί, ακόμη και όταν πλέον έχει πάψει να υφίσταται το conditioning, δικαιούται την ευτυχία (την ελευθερία δηλαδή) που βιώνει. Και ο Κ της δικαιούται την δική του.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με τα "θύματα" μίας τρομακτικά μεγάλης έλλειψης και μίας ακόμη πιο τρομακτικά μεγάλης ζήτησης (μεγάλης σε ένταση εννοώ), και με τους "θύτες" που έχουν ψοφήσει της πείνας και σαβουριάζουν ό,τι κάτσει. Προσωπικά, εάν ήμουν εγώ σε θέση ισχύος, δεν θα επέλεγα να σχετιστώ κατ' αυτόν τον τρόπο. Όχι λόγω της προσωπικής μου ηθικής, γιατί εγώ δεν είμαι τόσο ρομαντική - και δεν παριστάνω ότι έχω ξεχάσει τις εποχές που κι εγώ τρεφόμουν σαβουρηδόν - αλλά επειδή δεν θα μου έφτανε η απόλαυση που θα αποκόμιζα.

Όλο κι όλο που έχεις να κάνεις, είναι να βγάλεις τον πατέρα μου από τον τάφο του, να τον πιάσεις από το λαιμό, και να τον ταρακουνήσεις γερά, φωνάζοντας δυνατά: "Γιατί ρε δεν της δίδαξες την έλλειψη; Δηλαδή την διαχείριση της επιθυμίας; Γιατί;"

Εγώ την απάντησή του, την ξέρω. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

 

Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα του μικροαστισμού με αφορμή ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις που διατυπώθηκαν.

«Τι θα πει ο κόσμος;»

Μεγάλωσα σε μικροαστικό και μάλλον σεμνότυφο περιβάλλον. Η γνώμη των άλλων βάραινε όχι τόσο στις επιλογές μου, όσο στην μυστικότητα με την οποία τις περιέβαλα. Για κάμποσα χρόνια κρατούσα κρυφές τις σεξουαλικές μου διαστροφές ως εφτασφράγιστο μυστικό. Όταν τελικά αποφάσισα να μιλήσω στους οικείους μου για την σεξουαλικότητά μου, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν με έκραξαν, δεν με απομόνωσαν, δεν μου ‘κοψαν την καλημέρα. Συνάντησα περισσότερη αποδοχή κι αδιαφορία απ’ όση ήλπιζα και περίμενα.

Λέω αδιαφορία, επειδή στα ερωτικά θέματα, την αδιαφορία την προτιμώ κι απ’ την αποδοχή ακόμη, διότι ο μικροαστικός κομφορμισμός, όπως κάθε νόμισμα, έχει δύο όψεις: από την μια, υπερβολική έγνοια για την γνώμη των άλλων, κι από την άλλη, υπερβολική ενασχόληση με το τι κάνουν οι άλλοι, στην κρεβατοκάμαρα ή στο μπουντρούμι τους. Το «κέρδος» που αποκόμισα από την παρουσία μου στον χώρο, η αλλαγή ή αν θέλετε η βελτίωση που σημειώνω στον χαρακτήρα μου έγκειται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο: το BDSM μ’ έκανε ανεκτικότερο και λιγότερο επικριτικό απέναντι στις διαστροφές ή τις ιδιαιτερότητες των άλλων.

Αναρωτιέμαι επίσης αν η δική μου εμπειρία αποτελεί την εξαίρεση ή τον κανόνα. Η αντίδραση της κοινής γνώμης είναι ένα καθοριστικό αντικειμενικό δεδομένο ή μια φοβία που κουβαλάμε μέσα μας; Πόσο ανοιχτόμυαλος ή στενόμυαλος νομίζετε πως είναι ο σύγχρονος μικροαστός; Πόσο επηρεάζουν τις δικές σας επιλογές οι γνώμες των ατόμων του κύκλου σας;

Ο μιμητισμός.

Η διαπίστωση πως ο μικροαστός δρα κατ’ απομίμηση, αποτελεί ένα από τα λίγα σημεία στα οποία παρατηρήθηκε σύγκλιση απόψεων. Χωρίς να διαφωνώ, έχω την αίσθηση πως ο μιμητισμός είναι φαινόμενο περισσότερο ελληνικό παρά εν γένει μικροαστικό, ή για να το διατυπώσω διαφορετικά, νομίζω πως ο μικροαστός συμπατριώτης μας μιμείται πιο πολύ απ’ ότι ο Γάλλος ή ο Αμερικάνος μικροαστός, γεγονός που ερμηνεύεται εύκολα από την περιφερειακή θέση που κατέχει η χώρα μας στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη και στον οικονομικό καταμερισμό. Δεν είμαστε πλέον ο ομφαλός της γης αλλά μια επαρχιακή γωνιά της Ευρώπης μακριά από τα κέντρα των εξελίξεων. Δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα και εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, κι η διαπίστωση αυτή αφορά τόσο τα προϊόντα όσο και τις ιδέες, τις μόδες, τα πρότυπα, τις αντιλήψεις. Εισαγόμενο ροκ, εισαγόμενο BDSM, εισαγόμενο lifestyle, εισαγόμενη και καθυστερημένη σεξουαλική επανάσταση, εισαγόμενος κομμουνισμός, που λέει κι ο Master Do. Στολίζουμε δέντρο τα Χριστούγεννα αντί για καραβάκι, γιορτάζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο κι όχι την πάνδημο Αφροδίτη. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν και κατά πόσο αφομοιώνουμε τις επιρροές μας προσαρμόζοντάς τες στα δικά μας μέτρα, (αυτό το θεωρώ αναπόφευκτο), αλλά κατά πόσο είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, αυθεντικό και πρωτοποριακό. Υπ’ αυτό το πρίσμα η έκκληση για ένα ελληνοπρεπές BDSM, με συγκινεί βαθύτατα, όπως και κάθε ανεφάρμοστη ουτοπία. Το νήμα που θα μας συνέδεε με μια αρχαιοελληνική ή βουκολική σύλληψη της σεξουαλικότητας έχει κοπεί λόγω της έλευσης της νεωτερικότητας και πώς να το ματίσεις; Συνταγή δεν υπάρχει, αν και «η ελληνικότητα δεν είναι συνταγή, είναι γεύση».

Η ιδιώτευση.

Θεωρώ την ιδιώτευση ως σημαντικό χαρακτηριστικό της μικροαστικής νοοτροπίας. Η ιδιώτευση δεν ταυτίζεται με την αδράνεια, δεν είναι η απουσία δράσης αλλά η ατομικιστική δράση, η άρνηση κάθε συλλογικότητας, η υπερβολική ενασχόληση με τον μικρόκοσμό μας σε συνδυασμό με την αδιαφορία για τα τεκταινόμενα γύρω μας. Μ’ αυτή την έννοια ο μικροαστός βρίσκεται στον αντίποδα του homo universalis. Ο φόβος μου είναι μήπως η μονομανής προσήλωση στα του οίκου μας και στα του dungeon μας, ενισχύει άθελά μας αυτή την μικροαστική νοοτροπία του ωχαδερφισμού και της αντικοινωνικότητας την στιγμή μάλιστα που έχουμε την ψευδαίσθηση πως πράττουμε κάτι αντισυμβατικό ή και ανατρεπτικό ακόμη. Ο μικροαστός αναζητά την ατομική ηδονή κι ας γκρεμίζεται ο κόσμος δίπλα του· αυτός που αποτίναξε τον μικροαστισμό από πάνω του, ζει στον κόσμο κι ενδιαφέρεται ενεργά για τον κόσμο στον οποίο ζει κι απολαμβάνει τις ηδονές του.

Ευχαριστώ και πάλι για τον προβληματισμό σας, ήταν πολύ γόνιμος. Είχα σκεφτεί να ζητήσω από κάθε συνομιλητή, μαζί με την άποψή του, να δηλώνει παράλληλα και την κοινωνική τάξη στην οποία θεωρεί ο ίδιος ότι ανήκει. Θα είχε νομίζω ενδιαφέρον να δούμε πως βλέπει ο καθένας τον εαυτό του και τον περίγυρό του.

 

Δηλαδή λες ότι οι ινδουιστές γνωρίζουν κάτι παραπάνω; Εγώ αμφιβάλω

 

Δεν γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την ύπαρξη και το άτομο μέσα στο κοινωνικό σύνολο οι Ινδουιστές, δεν έχω αρκετές γνώσεις επί του θέματος για να επιχειρήσω μία τέτοια σύγκριση ανάμεσα στον ευρωπαϊκό διαχωρισμό των τάξεων και σε αυτόν των Ινδουιστών.

Οι γνώσεις μου επί του θέματος προέρχονται μόνο από το βιβλίο της Αρουντάτι Ρόι, "Ο Θεός των μικρών πραγμάτων", μία ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο νέους που προέρχονται από διαφορετικές κάστες. Βρίσκω ανόητη μία θεώρηση που απαγορεύει τον έρωτα και τον συγχρωτισμό ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, ευγενείς και εργάτες κλπ. Θέλω να διατηρήσω το δικαίωμα να ερωτεύομαι και να πηδιέμαι με όποιον θέλω εγώ, για τους δικούς μου λόγους. Όχι να μου υπαγορεύει η κοινωνία τί μπορώ και τί δεν μπορώ να κάνω. Η δική μου αίσθηση περί των τάξεων, είναι ότι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε παλάτια δεν χρειάζονται χρυσά πόμολα στις πόρτες. Αυτό τα λέει όλα, πιστεύω.

Αν μου επιτρέπεις να μοιραστώ μαζί σου - και με το φόρουμ - μία μικρή, διδακτική ιστορία, που μου διηγήθηκε η μητέρα μου. Μία ιστορία της κατοχής. Η κυρία Ζωή ήταν μία γυναίκα που ζούσε στο Βόλο. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια, είχε παντρευτεί έναν διπλωμάτη, με τον οποίο είχαν κάνει ταξίδια σε όλο τον κόσμο, και ο οποίος είχε πεθάνει και την είχε αφήσει μόνη και χωρίς κάποιο εισόδημα ή περιουσία. Ήρθε και η κατοχή, και χρήματα να είχες δεν σήμαινε τίποτα. Η κυρία Ζωή, για να ζήσει, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαί, παρέδιδε μαθήματα γαλλικών (μιλούσε άπταιστα γαλλικά καθώς και άλλες γλώσσες, έπαιζε πιάνο κλπ). Ζούσε σε άθλιες συνθήκες πλέον. Αρρώστησε κάποτε και την πήγαν στο νοσοκομείο. Ήταν του θανατά, έπνεε τα λοίσθια. Δύο γιατρουδάκια της κακιάς ώρας πήγαν να την εξετάσουν. Βρήκαν μία γριά κουρελιάρα, με το κεφάλι γεμάτο ψείρες. Θεώρησαν ότι είναι μια ζητιάνα, ένα τίποτα. Με άθλια γαλλικά, ρολλάροντας τα ρο τους, είπαν ο ένας στον άλλον, για να μην τους καταλάβει η ζητιάνα: "Απρρέζ ιν ερρρ ελ μουρρρά".

Η κυρία Ζωή άνοιξε το ένα μάτι, έτσι όπως ήταν μισοπεθαμένη, τους κοίταξε για μια στιγμή με περιφρόνηση για τα άθλια γαλλικά τους και τους είπε με άπταιστη προφορά των Παρισίων, από τα σαλόνια όπου η ίδια κάποτε είχε μεσουρανήσει:

"C'est mieux de mourir, au lieu de vous entendre."

Τα γιατρουδάκια κοίταξαν το ένα το άλλο και το έβαλαν στα πόδια. Εξαφανίστηκαν και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Κανένας δεν έμαθε ποτέ την τύχη τους. Ελπίζω όμως να πήραν το μάθημά τους. Όσο για την κυρία Ζωή έζησε, παρά τις προγνώσεις των ανοήτων. Βγήκε από το νοσοκομείο και πέθανε αργότερα, μετά την κατοχή, σε βαθιά γεράματα.

 

Μεταφράζω, προς διευκόλυνση όσων δεν ομιλούν την γαλλικήν:

Apres une heure elle mourra: σε μία ώρα θα πεθάνει.

C'est mieux de mourir, au lieu de vous entendre: είναι προτιμότερο να πεθάνω, παρά να σας ακούω.