Το μικροαστικό BDSM.

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Οταν κανείς διαφωνεί με ένα κείμενο ή γενικότερα με ένα συλλογισμό από τις πρώτες κιόλας φράσεις, ανοίγεται μπροστά του ο πειρασμός να υπεισέλθει σε κατάσταση "νεοελληνικού δικτυακού διαλόγου" και να ξεμπερδέψει με ένα "αφού είσαι βλάκας / άσχετος / ανιστόρητος"...

Πλην όμως, το γεγονός ότι ο vautrin εισάγωντας ένα θέμα συμπτύσσει με αρτιότητα σκέψεις σημαντικές και κρίσιμες, από τη διασαφήνιση των οποίων μπορούμε όλοι να ωφεληθούμε, με επαναφέρει στην τάξη. Ασε που ο vautrin δεν είναι βλάκας / άσχετος / ανιστόρητος.

Ισχυρίστηκα ήδη, αλλού, ότι ο μικροαστισμός είναι πράξη μίμησης. Η ερώτηση που θέτει ο vautrin "αν οι μικροαστοί μιμούνται κάποιον, τότε ποιόν μιμούνται;" είναι πολύ κρίσιμη. Γιατί απ΄την απάντηση της κρίνεται η πολιτική στάση του καθενός. Χρησιμοποιώ πάντα την λέξη "πολιτική" με την ελληνική έννοια, δλδ. τον τρόπο με τον οποίον σχετιζόμαστε με τους άλλους - τα πολιτικά κόμματα με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Με αυτήν την έννοια της πολιτικής, η σεξουαλικότητα είναι εξόχως πολιτικό θέμα (όταν δεν περιορίζεται στον αυνανισμό!), και γι αυτό τέτοιες αναφορές έχουν, πιστεύω, θέση στο φόρουμ.

Εφ' όσον ο vautrin έφτασε να θέσει αυτή την ερώτηση, συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες να καταλάβει την απάντησή μου, χωρίς να αποκλείω να την καταλάβουν και άλλοι. Για να εκθέσω την απάντησή μου όμως, στην απαιτούμενη πληρότητά της, χρειάζεται να αναπτύξω έναν συλλογισμό επί μακρόν.

Στον καλοπροαίρετο αναγνώστη ζητώ συγγνώμη, αλλά μιας που ο Δάσκαλος κωφεύει (κάπου θα τρελο-γαμάει πάλι ο γερο-κούνελος...) θα κάνω μια μικρή παρέκβαση, μεθοδολογική και ουσιαστική, πριν ξαναγυρίσω στο πώς επηρεάζει η κουβέντα περί "αστικής τάξης" των Ελλήνων την σχέση τους με το BDSM.

Η αλήθεια είναι πως πολλά από τα σχόλια κάλυψαν κρίσιμα σημεία, αλλά νομίζω πως μια αναδιατύπωση που θα συνδύαζε και θα μεγέθυνε όψεις από Mesodo, lilly & camera θα ήταν πολύ χρήσιμη.

Στο παπά που τυχόν διαβάζει και ίσως βαρεθεί το πολύ το κύριε ελέησον έχω να πω: "ρε, άει στο διάλο, τράβα να πληρώσεις κανά φόρο, που χαζολογάς, παπάς άνθρωπος με το bdsm forum!"  

Παρέκβαση: Τί είναι αυτό που το λέμε "αστός"

Οι λέξεις κουβαλάνε έννοιες σχεδόν ως συνηχήσεις. Κι αν το ταξίδι τους στο χρόνο, σε πετρώδη κι άνυδρα εδάφη, τις κάνει να τις αλλάζουν σα φιδόδερμα, αυτό δεν πρέπει να μας παρασύρει.

Από τεχνικής απόψεως, αν αποκαλέσουμε έναν Πακιστανό που πλένει τζάμια στα φανάρια "αστό" επειδή ζει στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων και εργάζεται στον τριτογενή τομέα (υπηρεσίες) δεν θα 'χουμε άδικο. Κι επίσης, λέγοντας σ' έναν Ινδό ότι η δική μας είναι μια "ταξική" κοινωνία, δύσκολα θα αποδεχτούμε ότι θα φάμε καμμιά σφαλιάρα. Και στις δύο περιπτώσεις θα έχουμε πει κάτι TRUE, αλλά δεν θα έχουμε πλουτίσει ερμηνευτικά.

Αν κάποιος με έχει διαβάσει έστω και λίγο, γνωρίζει την αναπόδραστη εμμονή μου στην πεποίθηση ότι οι αλήθειες είναι πολλές (νεωτερικότητα) αλλά όχι ισοδύναμες (μετανεωτερικότητα) καθώς η κάθε μια έχει τις δικές της ερμηνευτικές δυνατότητες. Δεν απαρνούμαι αυτή την εμμονή μου και σε αυτό το κείμενο.

Πάμε, λοιπόν.

Η ιστορία της Δυτικής επινόησης των "αστών", όπως αυτοί μπορούν να χρησιμέψουν στην κουβέντα μας, έχει δυό σχεδόν παράλληλα κλαδιά:

Το ένα αρχίζει στο Λίμπεκ και στις παρυφές του Αμβούργου όταν οι Χανσεάτες έμποροι παρακάμπτουν τους φεουδάρχες και στήνουν έναν μηχανισμό παραγωγής πλούτου (Αγορά) που είναι accountable μόνο στον Holy Roman Emperor και όχι στους τοπικούς άρχοντες.

Το άλλο, αρχίζει με την παρακμή της γαλλικής αριστοκρατίας, που ξεκινά να "δέχεται" ως ίσους της "ημίαιμους" γαιοκτήμονες, ιδίως αυτούς που έχουν χρήμα να αγοράσουν πρώτα τους τίτλους ευγενείας κι ύστερα τη γη, μετά τη Γαλλική επανάσταση.

(Παραβλέπω εδώ το "Βρετανικό παράδοξο" την απόκτηση δλδ. πολιτικού ερείσματος μιας αστικής τάξης που ακόμη πρακτικά δεν υπήρχε. Η Βρετανία θέλει μια μακροσκελή ανάλυση από μόνη της, αλλά εμείς, ως Ελληνες, εκτός του σύντομου ναυτικού φλερτ το '21, την είχαμε χεσμένη ως το '44: με την continental Europe αλληλεπιδρούσαμε, όσο αλληλεπιδρούσαμε, μέσα από το φίλτρο των Βαλκανίων).

Το να συζητάμε σήμερα, αν η πανώλη, οι Σταυροφορίες ή η ανερχόμενη αστική τάξη διέλυσαν τη φεουδαρχία στην Ευρώπη είναι "συζήτηση του καναπέος". Ομοίως και για το ρόλο του χριστιανισμού είτε ως ενεργόν συστατικό, είτε ως ενεργούμενο.

Βέβαια, η φεουδαρχία δεν κατέρρευσε σε μια μέρα και επίσης άφησε πίσω της πλείστα κατάλοιπα, όπως οι δουλοπάροικοι.

Ενα σημείο που ίσως βρείτε ενδιαφέρον είναι ότι αν κάποιος μικροκτηματίας ή νοικιάρης γης είχε μια δύσκολη χρονιά, και γενικώς χρεωκοπούσε, πήγαινε στον μεγαλο-ιδιοκτήτη της περιοχής και του παραδινόταν, ως ανίκανος να στηρίξει τον εαυτό του και τους οικείους του. Ζητούσε ασφάλεια με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες του. Σε μια σεμνή τελετή αυτό επισημοποιούνταν. Η τελετή λεγόταν bondage, αν σας λέει κάτι... (ίσως τώρα καταλάβατε καλύτερα και την επιλογή βίντεο κλιπ του MasterJp).

Με τα πολλά, το σίγουρο είναι ότι δημιουργήθηκε μια "τάξη" ανθρώπων που ΔΕΝ τους ένωνε το επάγγελμα ή τα χρήματα που έβγαζαν, αλλά τους ένωναν τουλάχιστον τρία κρίσιμα πράγματα:

* η ένταξη στο σύνολο των ομοίων τους που οριζόταν από τις ΑΞΙΕΣ που μοιράζονταν, με κατά το δυνατόν, αυτονομία

* η καταφυγή στην ακρίβεια του ΝΟΜΟΥ, ως ρυθμιστή των ανθρωπίνων σχέσεων

* η ηθική της ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ως αγάπη για το εργάζεσθαι και το δημιουργείν

Αγράμματοι γαιοκτήμονες, ποντοπόροι έμποροι και άκληροι γιατροί συνυπήρξαν ως αστοί - και δεινοπάθησαν στην πένα του Φλωμπέρ. Προσέξτε εδώ το πώς η φύση των πραγμάτων υποβάλει έναν τρόπο σκέψης: δεν υπάρχει εμπόριο χωρίς εγγύηση τήρησης των συμπεφωνημένων και δεν υπάρχει βιομηχανική παραγωγή χωρίς πίστη στο ότι η διαδικασία εγγυάται το αποτέλεσμα...

Διαβλέπει κανείς ήδη πως τα ειδοποιά χαρακτηριστικά του έτσι προσδιορισμένου αστού προσφέρονται για εύκολη μίμηση: ο μικροαστισμός υπάρχει εν σπέρματι στην αστική τάξη.

Αλλέως πως: δεν είναι ΑΝΑΓΚΗ να είσαι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και του εργοστασίου για να διατάζεις 500 εργάτες. Μπορείς να είσαι απλό λαμόγιο, να το έχεις χτίσει με τον αναπτυξιακό και να 'χεις πάρει τα μηχανήματα με leasing. ΑΠ' ΕΞΩ ίδιο θα φαίνεται.

Και στις δύο περιπτώσεις, θα έχεις -τύποις- την ίδια ιδιοκτησία, την ίδια χρηματική περιουσία και την ίδια κοινωνική αντιμετώπιση. Στην πρώτη περίπτωση, πιθανότατα θα πληροίς τα τρία κριτήρια, στην δεύτερη σίγουρα όχι. Και θα είσαι εξ αυτού μικροαστός.

Οι δρόμοι των "αστών" υπήρξαν σαφώς διαφορετικοί, στη Γαλλία (π.χ. ατομική περηφάνεια εντός της κοινότητας), στη Γερμανία (π.χ. θρησκευτική λατρεία της εργασίας) και στους παρα-δορυφόρους τους, ιδίως με την εμφάνιση του φιλελεύθερου ρεύματος. Στη sui generis Αγγλοσαξωνία τα πράγματα έφυγαν πέρα από κάθε έλεγχο με τον φιλελευθερισμό να οδηγεί(ται) στο "I am thy Father and thy Law; I am Indestructible as I provide No Name for thee to call upon Μe" δλδ. στο χρήμα, που διέλυσε την "αστικότητα" ως μεσεγγυητή όλων των συμφωνιών. Την κατάληξη τη βλέπετε γύρω σας: Γερμανοί επιχειρηματίες λαδώνουν και δεν ιδρώνει κανενός τ΄αυτί...

Ιδωμένοι όπως παραπάνω, οι αστοί, δλδ. με μη-μαρξική (ορθότερα: μη-οικονομιστική) ματιά μπορούν να λειτουργήσουν ερμηνευτικά για πολλά από τα συνήθη σχόλια.

Μπορούν (αυτοί οι αστοί) να απαντήσουν στην elfcat ότι οι εργάτες (όπου και αν υπάρχουν) δεν έχουν περιθώριο αναστοχασμού, άρα δεν κάνουν BDSM όπως οι αστοί, κατεξοχήν αναστοχαστικοί.

Μπορούν να εξηγήσουν στην deviant ότι, αν οι αστοί δείχνουν προς τα έξω μιαν εγγενή υποτακτικότητα, αυτό συμβαίνει γιατί η υπακοή στα συμπεφωνημένα και η πίστη στην ηθική (της εργασίας) είναι θεμέλιος λίθος τους.

Μπορούν να εξηγήσουν γιατί τους γαργαλά ένα BDSM που φεύγει από τις νόρμες, αλλά έχει τους δικούς του, εσωτερικούς κανόνες και γιατί ο seduction λέει ότι το BDSM είναι ε-ξ-ε-γ-ε-ρ-τ-ι-κ-ό, καθόσον σπάει μέρη της συμφωνίας γύρω από τη διαχείριση της σεξουαλικότητας.

Μπορούν ακόμη να εξηγήσουν και την -κατά βάση Χολιγουντιανή- φαντασίωση της deviant για τον νταβραντισμένο κηπουρό που γαμεί την Κυρά του, αλλά αυτό, και άλλα πιο ενδιαφέροντα, θα τα δούμε καλύτερα παρακάτω. Πρώτα να δούμε την ελληνική ιδιαιτερότητα (τρομάρα μας...)


Στην καθ' ημάς Ανατολή:

Τα τρία χαρακτηριστικά που ανέφερα (ομάδα με κοινές αξίες, ο νόμος ως ρυθμιστής, η ηθική της εργασίας) πέρασαν πάνω από την Ελλάδα, θαρρείς, και δεν την άγγιξαν.

Λογικό μου φαίνεται. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Οταν οι άλλοι χτίζαν όπερες, εμεις σκουπίζαμε τον κώλο μας με μολώχες - από τα χύσια των Οθωμανών, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς...

Κανείς εδώ δεν θέλει να είναι ενταγμένος ή να υπηρετεί αξίες (=υποχρεώσεις). Κανείς δεν αποδέχεται τον νόμο. Οσο για την ηθική της εργασίας και την αγάπη προς την εργασία, θα γκρεμιστούνε τα τσιμέντα απ΄τα γέλια...

Κάτι κινήθηκε σε δύο φάσεις, στην ύστερη Τουρκοκρατία και στο Μεσοπόλεμο, αλλά τι;

Ως προς την ύστερη Τουρκοκρατία, το εμπόριο όντως αναπτύχθηκε αλλά ο ελληνικός παράγων έδρασε κυρίως ως ναυλωμένος μεταφορικός στόλος ΑΛΛΩΝ χωρών, και πολύ λιγότερο για την εξαγωγή ελληνικών προϊόντων (των ποιών; ) πόσο μάλλον για την εισαγωγή και κατανάλωση από Έλληνες. Ιδού πώς ξεκίνησε η σημερινή κληρονομιά της Ελλάδας, δύναμης των εφτά θαλασσών και των πέντε λιμνών - σήμερα βέβαια εννοούμε κανά τσόγλανο που είχε κοχόνες να πηγαίνει νερό και να παίρνει πετρέλαιο από τίποτα εμπόλεμες αφρικανικές χώρες στα σέβεντις. Με την κάλυψη των Αγγλων, όπως το 1700-τόσο. Κομπραδόροι ξεκίνησαν, κομπραδόροι συνεχίζουν.

Ας επισημάνω επίσης ότι ο (αλβανικής καταγωγής) Ζάππας και καμμιά 10ριά σαν αυτόν ήταν πιθανότατα αστοί, αλλά δεν συνιστούν τάξη - πόσο μάλλον εθνική αστική τάξη: σε καρτ ποστάλ την βλέπανε την Ελλάδα από τις, συχνά παραδουνάβιες, χώρες που ζούσαν.

Ο Μάξιμος, αγαπητέ vautrin, ξέρει καλά ότι οι δικοί μας "ψευδοαστοί" του Μεσοπολέμου εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι ο Μεσοπόλεμος στην Ελλάδα δεν ήταν Μεσοπόλεμος (!) καθώς οι πόλεμοι και μάλιστα οι πιο κρίσιμοι για την εθνική οντότητα εκεί μέσα γίνονται. Γνωρίζει επίσης ότι στηρίχτηκαν στα νέα εδάφη, στην υποτίμηση (που θέριεψε εμπόριο και μεταφορές) και uber alles στο ουρανόπεμπτο προσφυγικό εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό - 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς δεύτερο βρακί μπήκαν στη χώρα από το '22 ως το '30, πώς να μην τους βάλουνε στη δούλεψή τους οι "βιομήχανοι"; Κι εγώ αν ήμουν Ελλαδίτης της εποχής βιομήχανος θα γινόμουνα, τί θα γινόμουνα, γανωματής;

(αν και ο {πρώιμος} Μάξιμος είναι απολαυστικός, με βάλατε και τον ξαναδιάβασα vautrin, απόδειξη ότι γερνώ και ξεχνάω, δεν θα σας το συγχωρήσω 

Το ότι αυτοί οι "αστοί" του Μεσοπολέμου ήταν τυχάρπαστοι χρηματοθήρες το μαρτυρά η σχεδόν πλήρης εξαφάνισή τους μετά τον πόλεμο, όταν έδωσαν τη θέση τους σε (άλλους; ) δοσίλογους και μαυραγορίτες. Και μη μου πει κανείς ότι μας κατέστρεψε τη χώρα ο Β' ΠΠ. Ρωτήστε και κανάν Γερμανό τί θα πει κατεστραμμένη χώρα και πώς επανέρχεται η αστική τάξη. Οταν υπάρχει...

Το ρεζουμέ είναι ότι αν πέσει στη Δύση καμμιά βόμβα που σκοτώνει μόνο αστούς, οι δικοί μας θα πάνε αδικοσκοτωμένοι.

(Θυμάμαι τον Νίκο Δήμου να αυτοπροσδιορίζεται κάπου ως "Βαλκάνιος Αστός". Ως αστείο πιστεύω το λέει. Πιθανώς ο μόνος αστός στην Ελλάδα στην πλήρη έννοια της λέξης να υπήρξε ο Λαμπράκης. Παρατήρησα με ενδιαφέρον το πώς αποσιωπήθηκε το γεγονός στις νεκρολογίες του).

Για το BDSM θα πούμε τίποτα;

Μια που ήρθαμε ως εδώ, θα πούμε...

Το τρίτο κριτήριο της "αστικότητας", η ηθική της εργασίας (αν σηκωθώ νωρίς, και ξεκινησω νωρίς, κλπ. κλπ.) είναι για την σεξουαλικότητα πάρα πολύ κρίσιμο. Επειδή, στη Δύση, η σχέση με την εργασία, ρυθμίζει την σχέση με την απόλαυση (ο χριστιανισμός επέβαλε να οριστούν ως αντίποδες, και ο Καλβίνος ήταν σαφής όταν κατήργησε τον μοναχισμό: "ο Θεός σε θέλει να εργάζεσαι").

Η αστική τάξη λοιπόν, στα όρια που της επέτρεπε η ενασχόληση με την ιερή εργασία της, μπορούσε να αναστοχαστεί πάνω στην σεξουαλικότητά της. Η κεντρική τάση ήταν φυσικά να την κάνει "παραγωγικότερη": γαμίσια στις επίσημες αργίες, ώστε να ξεκουράζεται ψυχοσωματικά για να αποδίδει στην εργασία / δημιουργία.

Τα κατάλοιπα της φεουδαρχίας (νωπή, ως κάποια φάση) επέτρεπαν την χρήση ανθρώπων ως "σεξουαλικών σκλάβων" - απόηχος των πραγματικών σκλάβων μέχρι το τότε πρόσφατο παρελθόν. Σημειώστε πως έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο μέρος των σεξουαλικών σχέσεων εκείνης της εποχής, όπου η βία ήταν σύμφυτη με την πραγματικότητα, θα ονομαζόντουσαν με σημερινούς όρους σχέσεις κακοποίησης.

Στο περιθώριο, στο άκρο, αυτής της διαχείρισης της σεξουαλικότητας, καθώς εγκαθιδρύονταν οι νέες σχέσεις κυριαρχίας, εμφανίστηκε η τάση κάποιων ανθρώπων να αποκολλούν τις σχέσεις κυριαρχίας από τους κοινωνικούς ορισμούς τους (αφέντης / αφέντρα έχει τον υπηρέτη / την υπηρέτρια για τα "χοντρά" αυτό που λέτε οι lifestylers "service slut") και να τις συστηματοποιούν. Η τραυματική βία στην οποία εκτέθηκαν όλοι στον Πρώτο κυρίως, αλλά και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο "κοινωνικοποιεί" το BDSM πέρα από την αστική τάξη, και η veritable κυριαρχία γίνεται πλέον μίμηση κυριαρχίας: το τραύμα αναζητά εθιστικά την επανάληψη (και είμαι έτοιμος εδώ να αποδεχτώ και τον ψυχικό εθισμό αλλά και τον σωματικό, με τις ενδορφίνες της φυσικής βίας, πράγμα που απαντά σε απορίες άλλου νήματος για τη "νοσηρή" γοητεία του σκοτεινού).

Τέλος, επειδή η επανάληψη του τραύματος δεν οδηγεί σε διέξοδο, το ritual αποκόβεται και γίνεται lifestyle. Πανέξυπνο τρυκ, όπου δεν αλαφραίνει η διαδικασία, αλλά αλαφραίνει η σημασία της. Αντί για αποφλοίωση, επιλέγεται η απο-πυρήνωση.

Είναι (ελπίζω!) φανερό ότι εννοώ πως ο μικροαστός, σε ένα διπλό επίπεδο παράνοιας, μιμείται επειφανειακά ένα BDSM το οποίο έχει ήδη απο-πυρηνωθεί, πράγμα που τον αναγκάζει να το φαντασιώνεται περίτρανο! Και φυσικά να μάχεται -καλή ώρα εδώ μέσα- του "ομοίους" του για το ποιανού η φαντασίωση του ψευδούς είναι αληθινότερη!

Σταματώ εδώ, ενεός όπως πάντα, μπροστά στους ψυχικούς μηχανισμούς του ανθρώπου...


Πώς μου το 'πε;

Οι αδρές αυτές ψυχο-κοινωνικές αναλύσεις που παραβλέπουν πολλά, δεν αναιρούν επ ουδενί τις προσωπικές ψυχικές ιστορίες που εμπλέκουν συγκεκριμένα πρόσωπα στο BDSM: πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ως πού ισχύουν οι γενικεύσεις μας, αλλά δεν μπορούμε και να τις αποφύγουμε εντελώς, αλλιώς θα μείνουμε μουγγοί.

Στην παραπάνω ανάλυση μου, όπως θα είδατε, εξακολουθεί να ισχύει η άποψή μου ότι το σύγχρονο BDSM ως κοινωνικο-ψυχική θεωρία και ως πρακτική συνδέεται με τον Μαρκήσιο ντε Σαντ εφαπτομενικά και μόνον. Δεν λέω πως αυτό είναι η επιθυμία μου, λέω πως είναι η πραγματικότητα, όπως την διαβάζω. Η ανασύσταση του ντε Σαντικού bdsm είμαι βέβαιος πως μπορεί να επιτευχθεί, πλην όμως σε δεδομένα δωμάτια και για ελάχιστες ώρες. Οποιος το πετύχει, ας βάλει μια φωνή, βάζω τη λιβρέα μου και σπεύδω!

Και τώρα, μετά από αυτό το τεστ αντοχής του νευρικού συστήματος του αναγνώστη, μπορούμε να πάμε στο δυσκολότερο όλων, να απαντήσουμε στην ερώτηση:

"αν ο μικροαστός μιμείται, ποιόν μιμείται;"

Προφανώς, τον αστό.

ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ....

Επειδή ο αστός υπήρξε as such ΜΟΝΟΝ ως ένα "σύνολο από εξωτερικότητες" όπως προσπάθησα να δείξω παραπάνω (δλδ. ο αστός είναι αποτέλεσμα φαντασιακής θέσμισης, πράγμα που παρατήρησε εύστοχα και η camera) ο καθένας μικροαστός "μιμείται" τον αστό που ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ότι υπήρξε (ή υπάρχει).

Ο μικροαστός επινοεί αξίες για να βεβηλώσει (π.χ. χέστηκε ο αστός για τον μετανάστη!), νόμους για να παραβιάσει (π.χ. χέστηκε ο αστός για το παράνομο παρκάρισμα!) και ανηθικότητες απέναντι στην εργασία (π.χ. χέστηκε ο αστός να κουτσομπολεύει για το αν αναρριχάται κάποια στην εργασιακή κλίμακα με τσιμπούκια!)

Ονειρεύεται έτσι μια φαντασιακή "τάξη των πραγμάτων" που θα επικρατούσε αν ήμασταν όλοι μας αστοί, την οποία "τάξη πραγμάτων" ποτέ δεν είχαν οι αστοί και ποτέ δεν χρειάζονταν.

Προσέξτε ότι αν έτσι έχουν τα πράγματα ο μικροαστός είναι ντε φάκτο ατομιστής: αφού ο καθένας τους κυνηγάει την φαντασιακή του ταύτιση με κάτι ανύπαρκτο, πώς αλλιώς; Και ξερόλας, και φοβικός και απ' όλα. Φυσικά θα τον νοιάζει η γνώμη των άλλων - τί άλλο τρόπο έχει να βεβαιωθεί ότι η μίμησή του πετυχαίνει;

Συντηρητικός, βεβαίως βεβαίως, όπως καθένας που κατέκτησε κάτι (αυτός, την μίμηση του προτύπου του) αλλά όπως θα προσέξετε ο κάθε μικροαστός είναι συντηρητικός με κάτι διαφορετικό: άλλος με τον μετανάστη, άλλος με την εγκληματικότητα, άλλος με το σεξ των ανδρών κλπ. κλπ.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα (αλλά όχι πολύ - vautrin δεν ξέρω τι εμπειρίες ζωής έχετε από αλλού στην Ευρώπη, σκατά είναι κι αυτοί).

Είναι λίγο χειρότερα, επειδή οι άλλοι Ευρωπαίοι μικροαστοί κάπου είχαν και κάποιον πραγματικό αστό να τον περιεργαστούνε και να τον μιμηθούνε, έστω και ως προς τις εξωτερικότητες, κι έτσι όταν βγάζουν λεφτά νοικιάζουν θεωρείο στην Alt Opera, δεν πετάνε πανέρια, με γαρύφαλλα από τάφους, στην Ζήνα. Εδώ, τίποτα. Ολα στο φαντασιακό μας.

Είναι τραγικό, αλλά αληθινό: όπως διεφάνη προσφάτως, κι οι τσούλες τους είναι πιο πρωτογενείς απ΄τις τσούλες μας! Σ' όλη τη Δύση, μια γυναίκα επιλέγει να γαμιέται για λεφτά μέχρι να γίνει διάσημη, σε τούτο τον ποδανότοπο οι γυναίκες γίνονται διάσημες για να μπορέσουν μετά να γαμηθούν για λεφτά!

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που λέω είναι επώδυνο και αδιέξοδο. Δεν καταπίνεται εύκολα. Και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Επειδή οδηγεί στο πολύ σκληρό συμπέρασμα ότι για να αντέξει την τρελή ψυχική ανισορροπία που του προκάλεσε η "εξ αντανακλάσεως" θέσμισή του, και μάλιστα όταν μιλάμε για αντανάκλαση ενός πράγματος που ο ίδιος δημιούργησε, ο μικροαστός κατέφυγε στο "δωμάτιο με τους καθρέφτες", στον μιντιακό κόσμο (οι παλιοί ίσως θυμούνται μια φωτό από την καταληκτική μονομαχία σε ταινία του Μπρους Λι που είχε βρει ο Fanshaw).

Λέω δλδ. το βαρύγδουπο και οδυνηρό: ο μιντιακός κόσμος είναι επινόηση του μικροαστού, όχι παγίδα που του έστησαν. Μόνο εκεί μπορεί να βρει το comfort που ζητά η αέναη αποτυχία του να φτάσει αυτό που επινόησε. Εκεί, μέσα από τις χιλιοποίκιλες ταυτίσεις, ΚΑΘΕ μικροαστός μπορεί να βρει το (κυριολεκτικό) alter ego του με "σάρκα και οστά". Ο κατακερματισμός του μιντιακού κόσμου, του επιτρέπει να συνδέσει τα κομμάτια της φαντασίωσής του για να φτιάξει τον αστό που ονειρεύεται (και τον οποίο προφανώς επιδιώκει να μιμηθεί τέλεια!)

Τρανταχτό: όποιος είχε στη δούλεψή του προσωπικό ή έχει ζήσει κοντά σε ανθρώπους που είχαν τέτοιο προσωπικό ξέρει ότι ο κηπουρός είναι 99% ένας γερο-καμπούρης, συχνά ο άντρας της βάβως που ξεσκατίζει και ταΐζει τα μικρά. Κι ότι και ο Κύριος, και η Κυρία, έχουν άλλες και άλλους να τους ξεφλοκάρουν και να τους μουνοτρίβουν αντίστοιχα. Ακόμη κι Μικρός Κύριος, οδηγείται στις παστρικές (μια μέρα που δεν έχει σχολείο) μετά τα 16 του - δεν πηδάει τη βάβω!

Κι όμως... η φοβερή φαντασίωση του cross-class fucking που τάχα μου επιδιώκουν οι αστοί έχει καθολική αποδοχή... Ολες οι ταινίες (επίσημες τσόντες και μη) αυτό δείχνουν... κάτι "χαζά κορίστια" την παρουσίαζαν χτες το πρωί σ' ένα ραδιόφωνο της Αθήνας... την προσάρμοσαν κιόλας με pool boy και "γούρνες" στην Εκάλη... Μιλάμε για την απόλυτη μιντιακή κατασκευή που έφτιαξε ο μικροαστός για τις ανάγκες του! Αλλά άμα it's all in the mind, νευρώνας σας είμαι εγώ να θα διαφωνήσω;

Dream

(τώρα, να πω την κοινωνική θέση μου πριν ή μετά την κρίση; ας πούμε το έτσι κι αλλιώς αληθές: de facto μικροαστός... όμως, ισχύει και για μένα ο "ταξικός ύμνος" του μικρoαστού: "Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις...")

ΥΓ1. Επαναλαμβάνω ότι δεν περιέγραψα την μία, αγία και αποστολική αλήθεια. Απλώς περιέγραψα ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που εδράζεται σε πραγματικά στοιχεία και μας δίνει το περιθώριο να ερμηνεύσουμε πάρα πολλά, αν όχι όλα τα παρατηρούμενα φαινόμενα.

ΥΓ2. Τραγική (όπως πάντα) η καθ' ημάς αριστερά... πιστεύει (όπως πάντα) ότι τα όνειρα των ανθρώπων κανοναρχούνται από το εισόδημα. Μπερδεύει δλδ. τα αντικείμενα που εμφανίζονται σ΄ ένα όνειρο, με τα σενάρια των ονείρων... Ε, ρε Ζίζεκ που τους χρειάζεται για να καταλάβουν τον αναστοχασμό... LRB · Slavoj Ζizek · ‘You May!’

 

«Και τώρα Παρίσι οι δυο μας!»

Εξαιρετική και πλήρης από κάθε άποψη η παρέμβαση του Dream Master, τον οποίο κι ευχαριστώ. Το που συμφωνούμε και που διαφωνούμε είναι νομίζω εμφανές, οπότε δεν θεωρώ σκόπιμο να επιμείνω ή να επιχειρήσω να αντιπαρατεθώ.

Θα σταθώ μόνο σ’ ένα σημείο, δίνοντας μια υπαινικτική απάντηση, όντας σίγουρος πως θα την κατανοήσει: εκτός από τον Φλωμπέρ, υπάρχει κι ο Μπαλζάκ, ή μάλλον, για την ακρίβεια, ο Μπαλζάκ προϋπήρξε του Φλωμπέρ… Ελπίζω να ενθυμείσθε τον Ραστινιάκ και τον Νισεμζέν και να μην σας ξαναβάζω σε κόπο φίλτατε…

Τουτέστιν, σε απλά ελληνικά, η συγκρότηση μιας κοινωνικής τάξης προηγείται της διαμόρφωσης των αξιών της. Αυτό που ένωσε τους αστούς ήταν η κατοχή κεφαλαίου, δηλαδή το χρήμα, όχι οι ηθικές αρχές της νομιμοφροσύνης και της επιχειρηματικότητας. Ο αστός έγινε νομιμόφρων κι «εργατικός» εκ των υστέρων, αφού απέκτησε παράδες, αλλά το πώς απέκτησε τους παράδες είναι άλλου παπά ευαγγέλιο κι αυτή την διαδικασία ο καθολικός και βασιλόφρων γερο-Ονορέ (ντε) την περιέγραψε καλύτερα από τον καθένα, γεγονός που τον κατέστησε τον αγαπημένο συγγραφέα του θείου Κάρολου. Συνοψίζεται δε στο τρίπτυχο: πλιάτσικο, εκμετάλλευση, καιροσκοπισμός, ή, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο παππούς μου, «τα λίγα με κόπο και τα πολλά με κόλπο». Α, και με την Usura ε; μην ξεχνιόμαστε. Υπ’ αυτό το πρίσμα η εγχώρια αστική τάξη δεν διαφέρει και τόσο από την ευρωπαϊκή κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, όσοι βαριούνται την λογοτεχνία, μπορούν να παρακολουθήσουν το πώς αναδύεται μια νέα αστική τάξη σε ζωντανή μετάδοση από τις χώρες του πρώην (αν)υπαρκτού…


ΥΓ: Έχω ταξιδέψει αλλά δεν έχω ζήσει στο εξωτερικό. Μεγάλη διαφορά.
ΥΓ2: Η άρια και το απόσπασμα του Μολιέρου αφιερώνονται στον Αφέντη των Ονείρων. Ένας ακόμη υπαινιγμός… Ο μικροαστός μιμείται τον αστό που μιμείται τον ευγενή…

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Αφ’ ης στιγμής Σύντροφοι vautrin και DreamMaster
ετέθη το ζήτημα “μικροαστικό bdsm»,
επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του κάθε ικανού διανοητή
να γείρει το νήμα της στάθμης στο ένα σκέλος (μικροαστικό)
ή στο έτερο (bdsm).
Εάν το νήμα δεν αδρανήσει στην απόλυτη κατακόρυφο (τσακ στη μέση που λένε)
και αναλωθούμε στην ανάλυση του μικροαστισμού ως ταξική έννοια,
πιστεύω πως θα ολισθήσουμε.
Αναφορικά με τις εκτιμήσεις Σας θεωρώ (συνοπτικά μέχρι θανάτου)
ότι εμπίπτουν στο «αφού έχουμε κι’ οι δύο δίκιο, ποιος έχει άδικο;» (Χότζας)

Όμως,
Τι κι΄αν καταλήξουμε στο οριστικό γενεαλογικό δέντρο της αστικής τάξης
διεθνώς και πανελληνίως, εάν δεν ακτινογραφήσουμε το μόρφωμα
του μικροαστισμού μέσα στον ιστό του bdsm;
Μάλλον η εγχείρηση θα επιτύχει (είτε χειρουργήσει ο Φλωμπέρ είτε ο Μπαλζάκ)
αλλά ο δύσμοιρος ασθενής θα αποβιώσει.

Είναι ηδονικό το κέρδος που αποκομίζω σαν μάρτυρας των καταθέσεών Σας,
πλην όμως ομολογώ όχι στη μία αγία καθολική και αποστολική αλήθεια
αλλά στο εν συμπέρασμα εις άφεσην ασαφειών,
προσδοκώ ανά(σ)ταση Κυριαρχικών και υποτακτικών
και Ζωή του μέλλοντος bdsm.

Υ.Γ. DremMaster
Όταν «αισθαντικά» εισήγαγα τον μικροαστισμό
σαν σύμπτωμα νοσηρής νοοτροπίας στο Χώρο Μ/μας,
-δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω- η αίσθηση που αποκόμιζα
για καιρό από τούτο εδώ το μετερίζι διισταμένων απόψεων επί παντός επιστητού
ήταν ότι οι vanilla πρακτικές και νοοτροπίες εισπηδούν καθημερινά
στο ελληνοπρεπές bdsm.
Οι όποιες τοποθετήσεις και αναλύσεις περί ταξικών κατεστημένων
λειτουργούσαν απλά και μόνο ως σημεία αναφοράς.
Μ’ άλλα λόγια η ταξική, κοινωνικοπολιτική προσέγγιση του ζητήματος,
(όσο και απολαυστικά να την κάνεις –που την κάνεις- )
σκοπεύει να επικουρήσει κι’ όχι τόσο να επιβληθεί.
Συνοψισμένο σε ένα μότο:
Ας αφήσουμε την αστυνομική ταυτότητα στον προθάλαμο
πριν εισέλθουμε.

 

Re: Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Με λίγα λόγια, μικροαστισμός στο bdsm είναι η εισχώρηση vanilla πρακτικών και νοοτροπίας; Έστω πως κατανοώ τι σημαίνει ο όρος vanilla νοοτροπία (που, παρεμπιπτόντως, ουδέποτε εξηγήθηκε, αλλά πάντοτε χρησιμοποιείται ως κάτι το άκρως αρνητικό). Είναι παράλογο, πόσο μάλλον νοσηρό το να υπάρχουν στοιχεία τέτοιας νοοτροπίας; Οι bdsmers δεν κουβαλούν στοιχεία του vanillικού τους παρελθόντος; Ή μήπως η κοινωνία στην οποία ζουν, με την οποία αλληλεπιδρούν σε καθημερινή βάση, δεν αποτελείται, κατά κύριο λόγο, από vanilla άτομα; Και γιατί θεωρείται πως αυτό είναι σύμπτωμα μόνο του καλούμενου "ελληνοπρεπούς" bdsm; Στον υπόλοιπο κόσμο, όποιος συνειδητά εισέρχεται στο χώρο του bdsm, διαγράφει μεμιάς το παρελθόν του, σηκώνει τείχος γύρω του, αποκόπτεται από οποιαδήποτε πρακτική και νοοτροπία δε συνάδει με το "ορθό" bdsm;

Και μία απορία: Αναφέρθηκε πολλάκις πως χαρακτηριστικό του μικροαστού είναι η τάση του προς το μιμητισμό. Τι είναι φαινόμενο μικροαστισμού, τότε; Το να διατηρείς κάποια vanilla στοιχεία, τα οποία, για να συνεχίσεις να τα έχεις, πάει να πει πως σε εκφράζουν; Ή μήπως το να εφαρμόζεις άκριτα πρότυπα, συμπεριφορές και πρακτικές, ούτως ώστε να νιώθεις πιο κοντά στον "ορθό bdsmικό δρόμο";

 

Επαναφέροντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον νήμα...

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Α,αυτο ειναι ευκολο!
Οι τραπεζιτες... [/QUOTE]

Συμφωνώ.  
Την καλησπέρα μου σε όλους...

 

Απάντηση: Το μικροαστικό BDSM.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το θέμα.
Πέραν απο την αρχική τοποθέτηση του Vautrin, την ιδιαίτερη προσέγγιση του θέματος από τον DreamMaster καθώς επίσης και τις τοποθετήσεις όσων την κατανόησαν, υπηρετώντας έτσι τον διάλογο, σκέφτηκα πως εκτός απο την θεωρητική προσέγγιση υπάρχει και η μαγεία του θεάτρου που καταθέτει άποψη με το δικό της τρόπο...
... Ο Ντάριο Φο είναι απο τους σημαντικούς εκείνους ανθρώπους του "λαικού" θεάτρου που διαχώρισαν την θέση τους απο την αστική τάξη και τις "ψυχαγωγίες" της και με τον ανατρεπτικό πάντα τρόπο του, ενδυναμώνει στην εργατική και αγροτική τάξη τα δυναμικά, ενεργητικά τους στοιχεία (οξυμένη παρατηρητικότητα προς τον "Αφέντη"-για λόγους επιβίωσης-,"βέβηλη" διακωμώδηση του αξιακού συστήματος και των συμπεριφορών του "Αφέντη" και του περιβάλλοντος του, ) ως διατήρηση-ενίσχυση της δικής τους πολιτιστικής "γήινης" ταυτότητας και μαχητικότητας, με έντονη την κοινή βίωση και τον εορτασμό του πόνου και της χαράς που αναλογεί στον καθένα στην διαρκεία της ζωής του.
Ο Ντάριο Φο υπηρετώντας την διαλεκτική στο θέατρο δημιουργεί ένα ελεύθερο,λυτρωτικό, ερωτικό και ηδονιστικό περιβάλλον που "βλέπει τον κόσμο ανάποδα" κι αναπτύσεται απο "τα κάτω προς τα πάνω".

Σχετικά με την συζήτηση γύρω απο το "αστικό-μικροαστικό" BDSM το ενδιαφέρον για εμένα δεν βρίσκεται στην αναπαραγωγή-μίμηση των εξωτερικών χαρακτηριστικών που ταξιδευούν απο τα "πάνω προς τα κάτω" και από τα "έξω προς τα μέσα", και σύμφωνα με τις επιταγές που ορίζει το life style.
Το life style είναι εκείνο που ορίζει και τον αστικό χαρακτήρα του BDSM κι ενώ δίνει χώρο έκφρασης στην ηδονιστική διαδικασία, πιθανώς την εγκλωβίζει ταυτόχρονα εντός συγκεκριμένου πλαισίου ατομιστικής σκέψης και μοναχικότητας.......
Το ενδιαφέρον για εμένα βρίσκεται στην "βέβηλη" διακωμώδηση της "επιφάνειας" και στην ανάπτυξη μιας ερωτικής,ελεύθερης και ηδονιστικής διαδικασίας απο τα "μέσα προς τα έξω", κι από τα "κάτω προς τα πάνω", σπάζοντας συνεχώς τα όρια κι απελευθερώνοντας όλες τις εκφράσεις της ηδονιστικής ζωής...
Κάτι τέτοιο ενισχύει κατ' αρχήν τους δεσμούς των ζευγαριών, κι αναπτύσωντας την διαλεκτική τους σχέση, προετοιμάζει "κοινότητες", αφήνοντας έναν κενό χώρο ανάπτυξης ενός εναλλακτικού ερωτισμού με κινηματικό χαρακτήρα σε σχέση με τους περιορισμούς της εποχής που ζούμε, αντί να τη βρίσκει ο κάθε ένας από εμάς, μόνος του με τους οικείους του στο "κάστρο" του, ή στο "ομοίωμα" του κάστρου του...

Το life style είναι μαγικό... Κάνει τα μηδενικά, νούμερα!!!...

Ένα μικρό απόσπασμα απο το "Mistero Buffo" του Ντάριο Φο

[ame="http://[/ame]

 

Τι υπέροχο νήμα, το επαναφέρω!..