Το μισητό που έγινε αγαπημένο

Από τότε τον θυμάμαι να συμπεριφέρεται σαν ζώο.
Αγενής,αμόρφωτος,χαζός.

Στην πρώτη γυμνασίου ήμουν ένα πολύ αθώο παιδί.Έκανα αστεία σε όλους,μου άρεζε να γελούν οι άνθρωποι.
Ήταν η περίοδος που το σώμα μου αποκτούσε σχήμα-γινόταν γυναικείο.
Φορούσα κοντές μπλούζες και κοντά σορτσάκια χωρίς ενοχές,χωρίς φόβο.
Γιατί έπρεπε να φοβάμαι άλλωστε;
Γιατί;
Γιατί το σώμα μου θεωρούνταν για κάποιους χυδαίο και πρόστυχο;
Περνούσα απαίσια.
Το γυμνάσιο μου φαινόταν τόσο καταπιεστικό,τόσο μονότονο.Έχασα τις φίλες μου,σπάσανε όλες οι παρέες,οι γνωστοί γίνανε άγνωστοι.
Ένιωθα ότι κανένας δεν με αγαπάει ,ήθελα να αυτοκτονήσω.Ήταν το μόνο που σκεφτόμουν.

Μέσα σε όλα αυτά,στην θλίψη μου,έρχεται ο Ομέρ(το ζώο που λέγαμε,τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος)με την παρέα του να με αποτελειώσουν.
Μου σφυρίζανε και με κοιτούσαν με πολύ αηδιαστικό τρόπο.Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.
Κάποιες φορές όταν ήμουν μόνη-και σχεδόν πάντα ήμουν μόνη,μου έκοβαν το δρόμο,κυρίως ο Ομέρ,οι άλλοι δύο-τρείς απλά κοιτούσαν.
Γελούσαν όμως,γελούσαν όταν ακουμπούσε το σώμα μου κι εγώ βούρκωνα,γιατί δεν το ήθελα.
Δεν ήθελα.
Ήμουν δώδεκα ,μόνη,με κατάθλιψη και δεχόμουν όλη αυτή την αηδιαστική βία.Κάποια στιγμή έγινε καθημερινότητα.
Σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο.
Έμεινα από απουσίες.
Την επόμενη χρονιά ο Ομέρ,ενώ ήταν μόνος του αυτή τη φορά με ακούμπησε ξανά χωρίς να το θέλω.
Αλλά αυτή τη φορά αντέδρασα,η οργή και το μίσος,νίκησαν τον φόβο και τη θλίψη.
Τον χτύπησα μέσα στο σχολείο, δεν θυμάμαι με τι ακριβώς αλλά πονούσε,είχε βουρκώσει.
Αυτός.Αυτή τη φορά πονάει αυτός.
Όλα σταμάτησαν.
Σαν να άρχισαν να με φοβούνται ένιωθα αλλά δεν με ένοιαζε,εγώ ήμουν ασφαλής και ήρεμη πια.
Τελείωσα το σχολείο και έφυγα,πήγα να σπουδάσω.

Φέτος την Πρωτοχρονιά επισκέφθηκα το νησί όπως πάντα,να δω τα αδέρφια μου.
Μια Δευτέρα τον είδα στο σούπερ μάρκετ να κουβαλάει κάτι κούτες.
Απ' ότι έμαθα δεν έφυγε ποτέ από το νησί.Έτσι κι αλλιώς που να πάει,ένα τούβλο ήταν πάντα.....

 

Λυπάμαι που πέρασες όλα αυτά. Βγήκες πιο δυνατή, αυτό μετράει.

 

.......Με κατάλαβε αμέσως,κι εγώ τον κατάλαβα.Μόνο μίσος και οργή.Ακόμη.
Θέλω εκδίκηση ναι.Τώρα, μετά από τόσα χρόνια.
Του είπα ότι θέλω να μιλήσουμε,να πάμε για καφέ.Την επόμενη μέρα μετά τον καφέ,στο πρώτο "ραντεβού",
του πρότεινα να έρθει σπίτι μου.Φυσικά και δέχτηκε,δεν σκέφτηκε καν τα κίνητρά μου,βλάκας μια ζωή.
Με το που μπαίνουμε στο σπίτι του δίνω ένα χαστούκι πολύ δυνατό,αλλά δεν αντέδρασε.
Σκοπός μου ήταν να βρω έναν τρόπο να τον δέσω και να τον σαπίσω στο ξύλο.
Δεν το έκανα όμως.
Όταν τον κοιτούσα στα μάτια και παράλληλα στο γυμνό του σώμα,ένιωθα μόνο έλξη.
Ήθελα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω ,γιατί ήταν όμορφος.Μου άρεσε.
Εκείνο το βράδυ μπορεί να πηδηχτήκαμε και τρείς φορές.
Το πρωί του είπα να φύγει και να ξεχάσει ό,τι έγινε,έτσι κι αλλιώς για έναν μουσουλμάνο σαν κι αυτόν,
υπέθετα ότι είμαι μια πόρνη που κοιμήθηκε μαζί του στο πρώτο ραντεβού και άρα αξίζει να καεί στην πυρά.
Δεν έγινε έτσι όμως.
Ερχόταν έξω απ' το σπίτι μου κάθε βράδυ,του φώναζα να φύγει και ότι θα τον σκοτώσω,αλλά τελικά
τον άφηνα.Κάθε βραδιά μέχρι το πρωί,όσο ήμασταν μαζί-ένιωθα ευτυχία.
Τον ερωτευόμουν όλο και περισσότερο.
Ερωτευόμουν την φωνή του,τα χέρια,τα μάτια,την μυρωδιά,το χαμόγελο.
Το παρελθόν όμως δεν ξεχνιέται ποτέ.Είναι εδώ να σε τρώει,να σε πονάει.
Τελικά δύο εβδομάδες αργότερα έφυγα από το νησί κακήν κακώς.Ξέρει που είμαι αλλά η πόλη είναι τεράστια-
δεν θα με βρει ποτέ.Με παίρνει ακόμη τηλέφωνω και μου στέλνει μηνύματα,δεν απαντάω.
Δεν μπορώ να συγχωρώ,μα ούτε θέλω.

 

Η συγχώρεση του Ομέρ και του κάθε Ομέρ αφορά εμάς τους ίδιους.
Όσο κρατάμε αρνητικά συναισθήματα για ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή που μας έβλαψαν,μόνο στους εαυτούς μας κάνουμε κακό.
Συγχώρεση δε σημαίνει ξεχνάω τι μου έκανες.
Θυμάμαι τι μου έκανες,απλά δε με επηρεάζει πια.
Επίσης,συγχώρεση δε σημαίνει απαραίτητα ότι θέλω να ξαναφτιάξουμε τη σχέση μας.
Ο καθένας τον δρόμο του.
Είναι πολύ μεγάλο φορτίο το μίσος,ο θυμός,η εκδικητικότητα και στον μόνο που κάνει κακό,είναι σε αυτόν που το κουβαλάει.
Σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις τη δύναμη και τον συγχωρήσεις κάποια στιγμή.
Και τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει λύτρωση.

 

I can relate to a point με την OP, έχω νιώσει την ανάγκη να τα κάψω όλα σε μια πυρά.

Μόνο που τελικά αποδείχτηκε ότι η πυρά ήταν νεκρική και όταν έσβησε μην έχοντας τι άλλο να κάψει, η καμένη γη ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.

Το αν σε χτυπήσουν στο ένα μάγουλο γύρνα και το άλλο δε σημαίνει κάτσε ακίνητος να τις φας.

Μου πήρε πολλά πολλά πολλά χρόνια να το καταλάβω.

Αφιερωμένο