Το μποστάνι του φόβου

Σκέψου μόνο, αν έχεις κάνει π.χ. extreme-sports, η "ειρηνική" εκδοχή του θέματος, πχ. bungee-jumping ή χειμερινά σπορ ή διαβίωση εκτός πιστών και λοιπών "διευκολύνσεων", ή rafting ή αναρρίχιση ή οτιδήποτε,
ή να έχεις κινδυνέψει από άλλους ανθρώπους ή καταστάσεις και έχεις νοιώσει: "Μαμάκα μου σώσε με!" (για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας) άσχετα αν έχουν σφίξει τα δόντια σου και η καρδιά σου έχει μπει σε κατάσταση "Δεν με νοιάζει, ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΩ!",
και αφού έχει δώσει ο Θεός (ή οι Θεοί ή το οτιδήποτε πιστεύει κανείς πέραν του εαυτού του) κι έχεις βγει από εκεί ολόκληρος και είσαι πλέον πάλι στην αστική ασφάλειά σου, και έχεις μαζέψει τρεκλίζοντας τρομοκρατημένα αλλά "πλέοντας" συναισθηματικά από αγαλλίαση και τα συντρίμια σου,
...η συνέχεια είναι φυσική απάντηση στο post.  

Μετά, συγνώμη αλλά είναι δυνατόν να μην σου γίνεται...κεντρικό ιστίο...αν βρεθείς με την κατάλληλη παρέα? Και να μην πάλλεσαι ολόκληρος από απεριόριστη ζωϊκή ενέργεια?  

Και αν εκείνη (η παρέα) θέλει ή η ατμόσφαιρα "το φέρνει για" κάτι "λίγο έξω από τα καθιερωμένα", να μην έχεις την ενέργεια να υψωθείς στην περίσταση Επιβλητικός, Θριαμβευτής και Κυρίαρχος σαν Πύργος ? Τότε ειδικά, ΕΙΣΑΙ η ίδια η περίσταση προσωποποιημένη. Και εκείνη υποτάσσεται φυσικά και απόλυτα γεμάτη απέραντη ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη.
Από Φόβο. Αυθεντικό, αληθινό, αβυσσαλαίο, ζωώδη Φόβο. Που κόβει την ανάσα. Στάνταρ.  


Και αν τυχόν είσαι στον άλλο "ρόλο", προσωπικά έχω βιώσει και τους δύο ρόλους τόσο στη ζωή όσο και ερωτικά, γίνεται να μην είσαι μετά από τέτοιες εμπειρίες 'υπερ-φορτισμένος" και πανέτοιμος για τα πάντα με απέραντη καρτερία και προσμονή, και πρωτόγονη αγωνία και Φόβο? Δεν γίνεται. Είσαι και παραείσαι, λέω μετά βεβαιότητας.  


Και αν καταφέρεις να τα προκαλέσεις όλα αυτά τα συναισθήματα στο ταίρι σου ή καταφέρει εκείνο να τα προκαλέσει σε εσένα (φόβος και ύστερη ανακούφιση-αγαλλίαση με κομμένη ανάσα από την τελικά διαψευσμένη τρομακτική αγωνία), ανάλογα τα γούστα του καθενός, ναι, όντως το σεξ αλλά και η σχέση αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή σου.  


Και ας το έχεις βιώσει χρόνια πολλά πριν, και ας μην είναι πια εκείνη η συγκεκριμένη παρέα στη ζωή σου και να έχετε χωρίσει τους δρόμους σας οριστικά.


Να, αυτά κάνει ο ρημάδης ο Φόβος σαν συναίσθημα, ο πρωτόγονος κυρίως αλλά λίγο-πολύ και όλοι οι άλλοι. Και όντως υπάρχουν και εκείνοι που είναι εθισμένοι σε αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Ξέρω κάμποσους.  


Έχω μία μυστήρια δι-αίσθηση ότι εσύ ειδικά @Tenebra_Silente με κατανοείς πλήρως και σε βάθος, το πιθανότερο και βιωματικά, τι περιγράφω πάνω-κάτω.  

 

Ειλικρινά δεν σου βγαίνω με κόκκινο τώρα. Απλά δεν θα ήξερα πως αλλιώς ν' απαντήσω, παρά μόνο "ευθεία". Εγώ προσπερνώ τους χαρακτηρισμούς των ψυχικά αρρώστων.
Πρώτον γιατί δεν θα είχα τα κατάλληλα εκπαιδευτικά εφόδια, για να κατονομάσω κάποιον/α ψυχικά άρρωστο/η. Και δεύτερον, γιατί θεωρώ αυτονόητο, ότι εδώ συζητάμε για σεξουαλικούς σαδιστές/μαζοχιστές μονάχα.
Το να προκαλέσεις φόβο σε κάποιον/α σίγουρα δεν προβλέπει την αίτηση συναίνεσης. Δεν είναι ότι θα πας σε κάποιον/α και θα του/της πεις : "Θα ήθελα να σε φοβίσω, δέχεσαι" ?
Θεωρητικά, είναι κάτι που μπορεί και να τύχει, δεν είναι πάντα κάτι προμελετημένο.
Προκαλώ φόβο σε κάποιον/α και με φτιάχνει, δεν σημαίνει ότι είμαι τρελός ( χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο, όχι γιατί αμύνομαι, αλλά γιατί δεν μπορώ να μιλάω για άλλους ), δεν με κάνει παράλογο.
Κάποια "κόλπα" δεν γίνονται με όλους/ες, θέλουν χρόνο και δεν είναι πάντα παιχνίδι. Τ' ότι εμπιστεύεσαι κάποιον/α, δεν σε κάνει "αδιάβροχο/η" στην πιθανότητα κάποτε κάποια συμπεριφορά, πράξη ή λόγια του/της, να σου προκαλέσουν φόβο.

Ο φόβος απ' το μυαλό ξεκινάει, στο μυαλό θεριεύει ή κατευνάζεται. Είναι κυρίως αυτοαναφορικός και αυτοεκτρεφόμενος. Μπορεί να υπάρχει τόσο στο Σ/Μ, όσο και στο D/s ( για το M/s δεν ξέρω, δεν εκφέρω άποψη ).
Κλείνοντας, όπως έγραψα και πριν, ο φόβος δεν σημαίνει την σίγουρη πλήρωση του γεγονότος. Και δεν είναι μόνο ο φόβος της σωματικής βλάβης το διακύβευμα.

Όλα τα παραπάνω είναι ειλικρινά άποψη μου, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη απ' την δική σου. Πάντως την δική σου την βρήκα αλήθεια πολύ ενδιαφέρουσα. Γιατί αν δεν κατάλαβα λάθος.
Ίσως και ν' αποστρεφόσουν την παραμικρή πιθανότητα "αγνώστου", αναπάντεχου. Κάτι που εγώ δεν βλέπω σαν "εξωγήινο", αλλά που θ' απείχε αρκετά απ' τον δικό μου τρόπο λειτουργίας.
Τουτέστιν, κάτι πήρα και απ' την δική μας κουβεντούλα.  

Υ.Γ.

Δεν με κούρασες καθόλου, τουναντίον, σ' ευχαριστώ για τον χρόνο που μου αφιέρωσες. Ως προς το να έρχονται τα πράγματα στην ώρα τους και πηγαία, με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο.  

 

Ειδικά στην τελευταία παράγραφο δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω απόλυτα @Soraya

Εκεί στην απομυθοποίηση, στη βιωματική γνώση, ανοίγει άλλη Πύλη για τελείως άλλο Κόσμο. Που μερικές φορές είναι τόσο απροσδόκητος που σε καθηλώνει από την απλότητα αλλά και τη μοναδική ομορφιά του.

Δεν είναι τόσο έντονο και εκρηκτικό-σαρωτικό όσο ο ζωώδης Φόβος, αλλά με κάποιον αδιόρατο τρόπο είναι, φαντάζει μάλλον, πιο απόλυτο, πιο Μεγαλειώδες.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

 

Πριν την απάντηση, χρήζει τσιγάρο, καφές και κάποια τηλεφωνήματα που εκκρεμούν. Δεν θέλω να σου γράψω στο "πόδι". Η δι-αίσθηση σου ( μόνο που το "κομμάτιασες" μου φτάνει ), ίσως και να μην έπεσε τελείως έξω.
Θα σε παρακαλούσα να μην απαντήσεις σ' αυτή μου την "παρέμαβση", για να μπορέσω να την σβήσω μετά και να σου απαντήσω, όπως θα "πρεπε"  

 

Προφανώς παρεξήγησες κάποια από τα γραφόμενά μου. Θα σου αφήσω χρόνο, αν θέλεις κι εσύ φυσικά, να τα δουλέψεις μέσα σου για να καταλάβεις και να κατανοήσεις πως μόνο κατακριτέα δεν ήταν. Απλά ήθελα να τονίσω και να δώσω έμφαση στην συναίνεση.
Ναι δν θα πας να ρωτήσεις "μπορώ να σε φοβίσω"
μα θα το κάνεις πράξη όταν γνωρίζεις πως η-ο άλλη-άλλος σε εμπιστεύεται και έχει συναινέσει να υποταχθεί σε εσένα  

 

Θα περιμένω @Tenebra_Silente   Άλλωστε επίτηδες τα έγραψα για να "ιντριγκάρω" λιγάκι, με χαρωπή και παιχνιδιάρικη διάθεση.  

Σεβαστή @sokolata η αντίληψη που έχεις για το θέμα.

Ισχύει ΚΑΙ αυτό που λες απόλυτα. Έχει να κάνει με το μοναδικότητα και την προσωπικότητα του καθενός.

 

Ως υποτακτική χρειάζομαι αυτό που λέμε "ο φόβος φυλλάει τα έρημα"....
Αλλά όχι σε επίπεδο να νιώθω διαρκώς ότι κρέμεται μια δαμόκλειος σπάθη πάνω απο το κεφάλι μου, αλλά να έχω την γνώση των επιπτώσεων της εκάστοτε πραξης.
Ο απροσμενος φόβος έχει κι αυτός τη γλύκα του...
Όλες οι συνταγές θέλουν τις σωστές δοσολογίες για να πετύχει η κάθε γευση που θέλουμε να αφήσουμε στο σύντροφό μας την εκάστοτε στιγμή.
Ό,τι και να παραπέσει ή ό,τι κι αν λείψει χαλάει η γευση που έπρεπε να έχει το "γλυκό"...

Α! και ο χρόνος "ψησιματος" είναι εξαιρετικά σημαντικός σε κάθε περίπτωση!  

 

Χμμμ... αυτό που περιγράφεις @Lady in Corslet μου ακούγεται αυθεντικό.

Κάπως έτσι, μέσες-άκρες, φανταζόμουν κι εγώ στο μυαλό μου ήταν θα πρέπει να είναι η αντίληψη μίας υποτακτικής για το θέμα, αν και με τους ανθρώπους υπάρχουν τόσες και τόσες παραλλαγές και μοναδικότητες στην αντίληψη που δεν βρίσκεις γενικό κανόνα για τίποτα, τελικά.

Αλλά νομίζω ότι μου πρόσθεσες, εμένα τουλάχιστον, κάτι σε γνώση. Thnx.  

 

Πιστεύω ότι ο φόβος είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο είτε στην δυναμική (D/s , M/s) την ίδια είτε στο παιχνίδι (s/m).

Στην δυναμική, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κρατάει το υ σε μία επαγρύπνιση. Βέβαια θα πρέπει ο τρόπος και ο χρόνος που χρησιμοποιείται να παρουσιάζει εναλλαγές αλλιώς άμα πέσει και ο φόβος στη συνήθεια ε, κρίμα και άδικο. Άρα νομίζω το "μόνιμο απειλητικό σύννεφο πάνω από το κεφάλι" δεν είναι λειτουργικό και αν είναι δεν είναι για πολύ.
Δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο στο σύνολο της δυναμικής και ίσα ίσα θεωρώ τους Κ που έχουν αυτή τη νοοτροπία "i am dom hear me roar" εντάξει, λίγο για γέλια.

Γενικά όμως, το συναίσθημα του φόβου είναι κάτι που βρίσκω φοβερά απολαυστικό και από την "πάνω" και από την "κάτω" μεριά. Επειδή όμως η πρόκληση φόβου ίσως είναι πιο εύκολη από το να σου προκαλεί κάποιος τον φόβο θα ήθελα να αναφέρω ότι από την "κατω" μεριά, για να μπορέσει κάποιος να μου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα πρέπει να είμαστε πολύ κοντά και πολύ έντονα δεμένοι ψυχικά.
Εξηγώ. Σαν άνθρωπος δεν φοβάμαι γενικά, αν πάει κάποιος να με τρομάξει ή να με φοβίσει, αντιδράσεις τύπου "and zero fucks were given that day" είναι τουλάχιστον βέβαιες.
Άρα, για να έχει κάποιος τέτοια επιρροή πάνω μου, που να μπορεί να μου προκαλέσει φόβο σημαίνει ότι τον εμπιστεύομαι σε μία πολύ ευαίσθητη περιοχή του ψυχισμού μου που δεν είναι ακριβώς προσβάσιμη στο ευρύ κοινό...

Από την άλλη, στο παιχνίδι, ο φόβος είναι ένα πολύ αγαπημένο συναίσθημα (και λίγο πιο εύκολο από εκείνο της δυναμικής) αλλά που χρειάζεται επίσης μια καλά εδραιωμένη εμπιστοσύνη για να μπορείς να το νιώσεις με άνεση και να το βιώσεις χωρίς άγχος.

Και σαν "πάνω" μόνο μία πρόταση: είναι και εκείνη η στιγμή βρε παιδί μου, που σε κοιτάει ο άλλος με τεράααστια γουρλωμένα μάτια και αναρωτιέται αν όντως σοβαρολογούσες με αυτό που είπες οτι θα κάνεις....Ε δεν συγκρίνεται....

Αυτά!

 

Μου τυχαίνει συνέχεια να προκαλώ φόβο, για τελείως άσχετη αιτία με τον έρωτα, στην καθημερινότητα εννοώ, απλά επειδή αντέδρασα βίαια και δυναμικά σε μία κατάσταση,

και όταν ηρέμησα από τον θυμό και την ορμή μου να περιμένω με μία μικρή αγωνία αντιδράσεις αντεκδίκησης ή τουλάχιστον αντίδρασης-απάντησης, μόνο και μόνο για να εισπράξω υποταγή και σεβασμό, ή φοβισμένη απομάκρυνση,

ακόμα και σε περιπτώσεις που ήξερα ότι αν πχ. εγώ ήμουν το αντικείμενο της επίθεσής μου, όχι μόνο δεν θα υπέκυπτα αλλά αντιθέτως θα γινόταν "της Κορέας" που λένε.

Το περίεργο είναι ότι σε γενικές γραμμές ενώ οι περισσότεροι άντρες αποζητούν φιλία και κάποιοι λίγοι "βράζουν βουβά στο ζουμί τους" μετά από τέτοια συμπεριφορά, οι περισσότερες γυναίκες δείχνουν έναν ιδιαίτερο...θαυμασμό (!!!), με άλλες απλά να δείχνουν φόβο κι αποστροφή (!!!).


Ο Φόβος λειτουργεί μυστήρια στην ψυχή του καθενός.


Στον έρωτα, νομίζω ότι η τελευταία πρόταση της @Mauve για τα τεράαααστια γουρλωμένα μάτια τα λέει όλα και για μένα. Δεν συγκρίνεται, αν και συνήθως εγώ προσωπικά "μου βγαίνει" να μην ανακοινώνω αλλά να τα προκαλώ αυτά τα γουρλωμένα μάτια ενώ πράττω σιωπηρά και αποφασιστικά.

Νομίζω δηλαδή ότι ο Φόβος μερικές φορές είναι κάτι σαν ένα εργαλείο στη δίψα σου να κάνεις τον άλλο να νοιώσει έντονα συναισθήματα, να νοιώσει δηλαδή "ζωντανός" κατά κάποιον τρόπο, και να έχεις εσύ την ευχαριίστηση ότι του το πρόσφερες και ήσουν η αιτία για αυτό.

Για να μην ξεχνιόμαστε δεν είναι το μοναδικό εργαλείο, αλλά σε αυτόν τον τομέα λειτουργεί θαυμάσια.


Κι ο φόβος προκαλείται κυρίως από τα μάτια. Το βλέμμα σου. Και αυτός είναι ο καλύτερος και ο απολαυστικότερος τρόπος, όταν "σου βγαίνει" να τον προκαλέσεις, για όποιον το απολαμβάνει αυτό να τον προκαλεί.

Φαντάζομαι το ίδιο θα ισχύει και για όποιον του αρέσει να τον νοιώθει.


Και για μένα ο αναπάντεχος είναι προτιμότερος, αλλά ακόμα περισσότερο αν έχεις δημιουργήσει από πριν την αίσθηση στον στόχο σου ότι αδιόρατα "βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά...γκλουπ...πότε θα αστράψει άραγε?..." κι όχι τόσο αιφνιδιαστικά και τελείως απρόσμενα.


Από την "πάνω" μεριά: Τίποτα καλύτερο από το να "μυρίζεις" την αγωνία του θηράματός σου και να το νοιώθεις να ανατριχιάζει στην ανεξιχνίαστη προσμονή του τι μπορεί να επακολουθήσει...  

 

θα ηθελα να εκφρασω την αποψη μου στο αν μια κυριαρχικη σχεση πρεπει να στηριζετε πανω στο φοβο η να τον περιεχει δηλ αν η σκλαβα πρεπει να φοβατε τον αφεντη της
σε καμια περιπτωση δεν πρεπει να τον φοβατε παρα να τον σεβετε και να του εχει τυφλη εμπιστοσυνη
ο φοβος γενναει αρνητικα συναισθηματα και μοιραια φερνει το ψεμα κατι που δεν ειναι καλο σε καμια σχεση ποσο μαλλον σε αυτη
για να μη μακρυγορω ο φοβος δεν πρεπει να υπαρχει αντιθετα η κυριαρχικη σχεση ειναι τρυφερη και ομορφη οσο περιεργο και αν ακουγετε αυτο....δεν πρεπει να υπαρχει φοβος αλλα σεβασμος και γι ανα μηλας για φοβο ..........
πρεπει να τον ζησεις για να ξερεις τη σημασια του

υγ
ζιταω συγγνωμη για τειχων ορθογραφικα λαθη

 

Μπρε συ, μπορεί και να διαφωνούμε σε διάφορα πράγματα, αλλά τουλάχιστον όταν μιλάμε εγώ κι εσύ, κατακρίσεις δεν τις βλέπω. Σίγουρα δεν βοηθάει η χρήση του γραπτού λόγου.
Μάλλον δεν βοηθάει και ο τρόπος έκφρασης μου, "κοφτός" απ' την μια και χαώδης απ' την άλλη. Η συναίνεση ( και η εμπιστοσύνη απ' την οποία πηγάζει ) είναι το θεμέλιο ενός bdsmικού πλαισίου.
Σ' αυτό δεν χωράει αμφιβολία, ούτε και για μένα. Τώρα, ότι είναι πιο εύκολο, ν' ακουμπήσεις και να πλάσεις τον φόβο, όταν κάποιον/α θα τον γνώριζες αρκετά. Όταν θα υπήρχε ήδη μεταξύ σας ένα στιβαρό υπόβαθρο.
Για μένα είναι αλήθεια κι εκείνο.

Υ.Γ.

Συζητησούλα κάνουμε, δεν προσπαθώ ούτε ν' ακυρώσω τις απόψεις των άλλων, ούτε να επιβάλλω την δική μου.
Θα ήμουν τελείως χαζός αν το έκανα. Αφού θα έχανα τις "εύγευστες" σας σκέψεις.