Το μποστάνι του φόβου

αυτό λέω κι εγω καλέ μου  
να είσαι καλά και εγώ χαίρομαι να διαβάζω τις σκέψεις σου.

 

Να 'μαστε πάλι εδώ. Τώρα, με καθαρό - και καλά - μυαλό και δίχως βιασύνες, μπορώ να σου απαντήσω με τον κατάλληλο τρόπο. Ναι, μια ιδέα από extreme sports καθώς και βιωματική εμπειρία του τι θα πει να αισθάνεσαι φόβο, ίσως και να την είχα.
Δεν θα γράψω κάτι το σοφό, λέγοντας ότι θα ήταν μια πέραν της λογικής κατάσταση κάποιες φορές. Δεν θα πω κάτι καινούριο, μιλώντας για το "κύμα" που σε παίρνει και σ' εκσφενδονίζει ή για την περίεργη αίσθηση γαλήνης του aftermath.
Να είσαι η περίσταση προσωποποιημένη, απίθανος χαρακτηρισμός αυτός που σκιαγράφησες. Θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια, είναι φορές που με ξετρελαίνει να προκαλώ φόβο στο υ μου. Δεν είναι προμελετημένο, μου βγαίνει πηγαίο.
Αλλά μου αρέσει να γίνεται σαν σχοινοβασία, να το κρατάω στην κόψη για τον απαραίτητο χρόνο, δίχως όμως να ξεπερνώ το point break. Κάτι που σίγουρα δεν είναι δυνατόν να γίνει με την οποιανδήποτε και πάντα.
Χρειάζεται πολύ "ψάξιμο", μακρά κατάδυση στα μύχια του άλλου κι ένα δέσιμο που θα πήγαινε πολύ βαθιά. Anyway, μακάρι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα αισθανθώ ξανά τον ατόφιο και ασυγκράτητο φόβο για κάτι ( είμαι ψυχάκι χαχα ).
Βλέπεις, μια αρκετά δυσάρεστη εμπειρία ( καμία σχέση με σεξουαλικό "παίγνιο" ) προ τετραετίας και η οποία θα ήταν η εκπλήρωση του μεγαλύτερου μου φόβου, σαν και να τον ξερίζωσε από μέσα μου.
Αλλά δεν ήταν ο πρωτόγονος, ο ζωώδης, μα ο αναμενόμενος και παιδί ενός χρόνιου και συνεχόμενου άγχους. Εκείνος που σε κατατρώει με την επίμονη και διαρκή παρουσία του δίχως να είναι εκτός ελέγχου.
Ο φόβος ανάλογα με τον άνθρωπο και τις καταστάσεις, ανάλογα με το ποσοστό χαλιναγώγησης του, θα είχε το θετικό ή το αρνητικό του πρόσημο. Όταν μεταβολίζεται και μπαίνει στο σωστό για μας κανάλι, είναι φορέας ακραίας ευχαρίστησης.
Όταν δεν γίνεται να ελεγχθεί, είναι παράγοντας παράλυσης και πιθανότατα εκτρωματικών αντιδράσεων ( σαν μια χειροβομβίδα που θα έσκαγε στο στομάχι μας. Αφού τα θραύσματα της θα "ξέκαναν" κυρίως εμάς τους ίδιους ).

Υ.Γ.

Μάλλον όταν ξυπνάω, είμαι ακόμη πιο τίγκα χαχαχα....Καλή σου μέρα φίλτατε...   

 

Έχω την εντύπωση, ότι σου αρέσει να τριγυρνάς στην κουζίνα του φόβου. Με βρίσκεις σύμφωνο, η συνταγή για να πετύχει, χρειάζεται τις κατάλληλες δόσεις, όπως και τα υλικά.
Δεν γίνεται να χρησιμοποιούμε την ίδια συνταγή με όλους/ες. Βέβαια, κάποιες φορές να προσφέρεις και στον/στην σύντροφο ( ή "συμπαίκτη/ρια" ) μια πιο μεγάλη μερίδα, ίσως και να βοηθούσε για να σπρώξεις παραπέρα τα όρια του/της.
Αλλ' αυτό θα ήταν ένα υπολογισμένο ρίσκο από μεριάς εκείνου που τον φόβο θα προσπαθούσε να τον προκαλέσει. Αφού δεν είναι σίγουρο ότι θα είχε τ' αποτέλεσμα που θα είχε στο μυαλό του/της.
Anyway, τις περισσότερες φορές η δαμόκλειος σπάθη είναι "αντιπαραγωγική", ο υφέρπων όμως φόβος, εκείνος που σου κλείνει το ματάκι καθισμένος σε κάποια σκοτεινή γωνία.
Εκείνος του "μην ανοίξεις εκείνη την πόρτα", κατ΄εμέ έχει την γλύκα του, τόσο για κείνον/η που θα τον "μαγείρευε", όσο και για κείνον/η που θα τον "γευόταν".
Τα mind games έχουν πάντα μια άγρια ομορφιά. Και όσο πιο δύσκολα τόσο πιο όμορφα.    

 

Αν στηριζόταν μόνο στον φόβο, θα ήταν σαθρή και για μένα ( και πιθανότατα να ήταν ετοιμοθάνατη εν τη γενέσει της ). Όπως προέγραψα, η εμπιστοσύνη είναι καλό να υπάρχει, αλλά με το να είναι τυφλή, θα είχα της αντιρρήσεις μου.
Αφού είμαι κατά της τυφλότητας στην εμπιστοσύνη, κατ' εμέ πρέπει πάντα να υπάρχει κι ένα ανοιχτό παραθυράκι που να αχνοφωτίζει την κρίση μας στ' οτιδήποτε και με τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε, όσο κοντινός/η μας κι αν θα ήταν.
Ο φόβος δεν φέρνει πάντα το ψέμα, ούτε μια Κ/υ σχέση είναι by default και πάντα τρυφερή, δηλαδή δεν είναι έτσι για όλους/ες ή καλύτερα, δεν έχει πάντα κι αυτές τις χροιές για όλους/ες ή με όλους/ες.
Εξαρτάται βέβαια απ' το πως αντιλαμβάνεται ο/η καθένας/καθεμία μας την τρυφερότητα. Και σίγουρα εξαρτάται απ' το τι θα μας φόβιζε ( αποφεύγω συνειδητά την λέξη τρόμος ).
Καθώς και σε ποιον βαθμό θα έπρεπε - πάντα για τον καθένα/καθεμία μας - να εκδηλωνόταν, για να μας προκαλούσε μόνο αρνητικές σκέψεις ή αντιδράσεις.

Υ.Γ.

Μην ζητάς συγνώμη για τα ορθογραφικά, έγινες κάτι παραπάνω από κατανοητή.
Μετά, εγώ να δεις πόσα "μαργαριτάρια" πετάω τόσο στον γραπτό, όσο και στον προφορικό λόγο. Που για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης ν' αναλύσω, θα ήταν ανεπίτρεπτα.
Καλή σου μέρα  

 

Θα ηθελα αν είναι δυνατόν κάποια παραδείγματα πρόκλησης φόβου για να καταλάβω καλύτερα το θέμα.

Όταν λέμε προκαλώ φόβο στο άλλο μέλος της σχέσης τι μπορεί να εννοούμε?!
Φοβάμαι μην ξεφύγει μια πιο δυνατή βουρδουλια ενώ ξέρει τα όρια πόνου μου ?φοβάμαι να μην αναζητήσει (και) άλλο ταίρι ενώ του έχω ξεκαθαρίσει ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν ανεκτό? Φοβάμαι ότι θα με εκθέσει δημόσια σε μια έξοδο ενώ γνωρίζει ότι απεχθανομαι το public humiliation?!
Φοβάμαι ότι θα ξεπεράσει μια κόκκινη γραμμή μου? Φοβάμαι να του πω την αποψη μου για κάτι ενώ η σχέση αρχικά έχει καθοριστεί ως πιο ελεύθερη?!
Με όλα τα παραπανω παραδειγματα θέλω να πω πως.. κατα την άποψη μου δεν γίνεται να μου προκαλεί φόβο χωρίς να ξεπερνά τα συμφωνημένα, τις κόκκινες γραμμές μου.. και αν γίνεται αυτό (κάποιοι θα το ονομάσουν εξέλιξη!! Ή " αναθεώρηση/επαναπροσδιορισμός της σχέσης"!!!)εγώ το ονομαζω εκμετάλευση.. εκμεταλλεύεται και καταπατά τους όρους που είχαν συμφωνηθεί. Άρα πάει η εμπιστοσύνη!

Γι αυτό λοιπόν συνεχίζω να μην κατανοώ την θετική σημασία της λέξης. Επίσης δεν καταλαβαίνω αν πρόκειται μόνο για μια θεωρία.. ο φόβος σαν αίσθηση ότι κάτι θα γίνει χωρίς να γίνεται ποτέ.. (κι εκεί δεν το βλέπω θετικά αφενός μεν από κάποια στιγμή και μετά ξενερωνω με τις "απειλές " αν δεν βλέπω να συμβαίνουν,αφετέρου δε καταντά προβλέψιμος.. )
Ή αν γίνεται και πράξη. Και αν γίνεται πράξη αυτόματα ξανά πηγαίνω στο πρώτο μέρος που ανέπτυξα.κατά πόσο δηλαδή ξεπερνάει αρνητικά τα συμφωνηθέντα! (Αν δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσει κάτι από αυτά τι και γιατί να φοβηθω..!?)

 

@sokolata Θα μπορούσα να σου δώσω πολλά παραδείγματα αλλά δυστυχώς όχι σε αυτό το πλαίσιο που περιγράφεις.

Αν η δυναμική / σχέση / παιχνίδι κινείται μέσα στα όρια που περιεγραφες δεν βλέπω πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ο φόβος.

 

Γι' αυτό σε κάποιο πέρασμα του εισαγωγικού post έγραψα, αν θεωρείτε τον χειρισμό του φόβου θεμιτό σαν πρακτική. Τα παραδείγματα που έδωσες "παίζουν" όλα, αλλά δεν θα ήταν μόνο εκείνα, όχι για όλους/ες.
Για μένα σίγουρα η καταστρατήγηση των όποιων κόκκινων γραμμών, θα ήταν μέγιστο foul.
Όχι επειδή θα ήταν ανήθικο ( έχω γράψει πολλές φορές, ότι οι δικοί μου τουλάχιστον ηθικοί φραγμοί θα ήταν αρκετά ξεθωριασμένοι ), αλλά γιατί σύμφωνα με τον δικό μου κώδικα κάποια πραγματάκια δεν τ' ακουμπάμε.
Η πρόκληση όμως αμφιβολίας στο μυαλό του/της άλλου/ης ότι ακόμη και οι κόκκινες γραμμές του/της, θα μπορούσαν να καταπατηθούν, κάποιες φορές θα είχε το γούστο της. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι θα καταπατηθούν.
Ίσως και να κάνω λάθος ( επαναλαμβάνω ότι δεν ανήκω στον ψυ κλάδο για να έχω βαθιές γνώσεις επί του θέματος ) αλλά μπορεί και να υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στον φόβο και στην όποια φοβία.
Ο φόβος - πάντα για μένα - είναι κυρίως θεωρία όπως λες κι εσύ, είναι μια εγκεφαλική κατάσταση ( πέραν από συναίσθημα ), η ιδέα ότι θα εκπληρωθεί ένα δυσάρεστο για μας γεγονός και που θα είχε αρνητικές συνέπειες.
Χωρίς να έχει πάντα ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, ούτε μια βέβαιη ένταση αναφορικά με την όποια βλάβη. Δεν νομίζω ούτε κι εγώ ότι οι "απειλές" θα είχαν κάποιο αποτέλεσμα στον μέσο άνθρωπο.
Ίσως όμως και να είχε αποτέλεσμα η πλήρωση ενός μικρού τους δείγματος, τέτοιου που να μην παραλύει, αλλά που να δημιουργεί στο "θύμα" την αίσθηση, ότι ο/η άλλος/η θα ήταν ικανός/η, να έφτανε στα όποια άκρα.
Ομολογώ, ότι θα ήταν ένα είδος ψυχολογικού σαδισμού αυτός που περιγράφω. Σίγουρα κάποιους/ες θα τους έβρισκε αντίθετους/ες και το θεωρώ παντελώς λογικό. Σίγουρα δεν θα βλέπανε που θα ήταν το γούστο, τόσο για το "πάνω", όσο και για το "κάτω" μέρος.
Άβυσσος η ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων γι' αυτό κάποιες καταστάσεις για να εκδηλωθούν με τρόπο ευχάριστο για τους εμπλεκόμενους. Απαιτούν μυαλά που θα έπαιρναν εξίσου "ανάποδες" στροφές, ή αρκετά κοντινά σαν "λαβυρίνθους".

Εγώ εξακολουθώ να μην βλέπω κάτι το μεμπτό στον τρόπο σκέψεως σου. Κι εξακολουθώ να παίρνω τροφή για σκέψη, τόσο απ' τα δικά σου γραφόμενα, όσο κι από κείνα όλων όσων ήδη έγραψαν σ' αυτό το νήμα.
Κράτησα στην "άκρη" μια απ' τις προηγούμενες παρεμβάσεις κάποιας εκ των "συγκατοίκων" μας, γιατί θα ήταν πάρα πολύ κοντά στον τρόπο λειτουργίας μου.
Και θα ήθελα να "μαζέψω" την καρκάλα μου, πριν απαντήσω. Γιατί έχω την εντύπωση, ότι θα "ξεφύγω" αρκετά χαχα... 

 

*Η πρώτη ανάγνωσή μου ήταν "το ΜΠΑΣΤΟΎΝΙ του φόβου". Παρακαλώ, όχι βιαστικά συμπεράσματα  

Όταν φοβήθηκα, ζήτησα από τον Κύριο που με είχε να με αφήσει να φύγω. Ο φόβος εξαφάνισε την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό μου προς εκείνον.

Ο φόβος, όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι, με ακινητοποιεί όχι μόνο σωματικά μα κυρίως συναισθηματικά. Πιο σωστά, με αδειάζει.
Τον διαχωρίζω από το ξάφνιασμα, την αναμονή-προσμονή για το άγνωστο επερχόμενο, το αναπάντεχο, το δέος.

 

Ο τίτλος ήταν για εκφοβισμό του αναγνώστη  . Αποφεύγω το σχόλιο, γιατί θα έγραφα την κλασική μπούρδα που θα με είχε σαν στόχο χαχα... 
Η συναισθηματική ακινητοποίηση ή άδειασμα όπως γράφεις, είναι μια πολύ γεμάτη "εικόνα".
Ως προς τον διαχωρισμό που κάνεις με το ξάφνιασμα, το άγνωστο επερχόμενο και το δέος, άλλη μια γουλιά καφέ και άλλη μια σκέψη για μένα.
Τελικά αυτό το νηματάκι είχε μια κατάληξη, που ειλικρινά δεν περίμενα ( από θετικής απόψεως ). Και γι αυτό θα είχα να ευχαριστήσω όλους/ες εσάς που γράψατε.  

 

- Ο φόβος και η εμπιστοσύνη είναι έννοιες ασύμβατες?
- Υπάρχει ηδονή στο φόβο? Υπάρχουν φοβολάγνοι?
- Ανασφάλεια και φόβος συνδέονται?

- It' s the relatioship, stupid!

 

Το Θεός υπάρχει και φέρει το nick σου χαχαχα...Περιεκτικότατος όπως πάντα, έβαλες άλλη μια ψηφίδα στο puzzle ( κι εδώ δεν κάνω πλάκα )  

 

Φίλτατε @Tenebra_Silente , το ήξερα ότι θα καταλάβεις  
Για όσους δεν κατάλαβαν, όταν η σχέση είναι καλά στερεωμένη και δυνατή, ακόμα και ο φόβος μπορεί να μπει στο ερωτικό παιχνίδι χωρίς να αποτελεί απειλή.