Το νησί

ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ

Αφού πέρασε λίγη ώρα μια άλλη σκλάβα εμφανίστηκε. Γονάτισε πλάι στην αφέντρα της και της ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Μετά σηκώθηκε υποκλίθηκε και έφυγε. Η Νορέζ σηκώθηκε και είπε :
-Το γεύμα είναι έτοιμο, παρακαλώ ακολουθήστε με.
Η υπόλοιπη παρέα σηκώθηκε και ακολούθησε. Έκατσαν στο τραπέζι σε μια μάλλον βαριά ατμόσφαιρα. Μετά από κάποια λεπτά σιωπής και έκδηλης αμηχανίας ο δόκτωρ Σαμίρ μονολόγησε: -Είναι δική μου ευθύνη.
-Ο Νίκος ρώτησε. Ποιο πράγμα ;
-Για το ότι δεν σας εξήγησα καλύτερα κάποια πράγματα. Εδώ η δουλεία είναι μια καθημερινότητα. Δεν περιμένω να το καταλάβετε από την πρώτη μέρα, αλλά είναι κάτι που θεωρείται απόλυτα, φυσικό. Και μη μας κακόχαρακτηρίζετε. Εγώ και η σύζυγος μου, είμαστε από τους πιο καλούς ιδιοκτήτες σκλάβων της χώρας.
-Σκέψου τους κακούς σκέφτηκε από μέσα του ο Νίκος.
-Πρέπει να σας εξηγήσω ότι οι σκλάβοι δεν έχουν καμιά νομική υπόσταση, συνέχισε ο δόκτωρ Σαμίρ. Είναι απλώς πράγματα. Ο ιδιοκτήτης τους μπορεί να τους, μεταχειρισθεί, όπως οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Αν για παράδειγμα έχετε ένα βάζο που δεν σας αρέσει μπορείτε να το σπάσετε. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να γίνει και με ένα σκλάβο. Είναι ξέρετε πολύ συνηθισμένο, όταν κάποιος δεν είναι ευχαριστημένος ή έχει βαρεθεί με τον σκλάβο του, να τον πουλάει, να τον χαρίζει, να τον δανείζει, ή ακόμα και να τον σκοτώνει.
-Χωρίς συνέπειες; ρώτησε η Κατερίνα.
Ο δόκτωρ Σαμίρ την κοίταξε σαν να είχε ακούσει το πιο περίεργο πράγμα.
-Φυσικά, όπως σας είπα πρόκειται για αντικείμενα. Απλώς αν κάποιός σκοτώσει ξένο σκλάβο θα πρέπει να δώσει αποζημίωση στον αφέντη του.
-Και πως εσείς ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος όπως εσείς παραδέχεται αυτόν τον θεσμό ; Γιατί δεν κάνετε κάτι ; ρώτησε η Κατερίνα.
-Όπως; ρώτησε ο δόκτωρ Σαμίρ. Επανάσταση;
-Όχι βέβαια, αλλά θα μπορούσατε να τους αφήσετε ελεύθερους, κάποιους τουλάχιστον από αυτούς. -Καλώς ή κακώς αυτό δεν μπορεί να γίνει απάντησε ο Σαμίρ. Από την στιγμή που κάποιος χάνει την ελευθερία του απαγορεύεται να την ξαναβρεί. Έτσι είναι ο νόμος. Ο σκλάβος πεθαίνει σκλάβος. Dura lex, sed lex. Σκληρός νόμος αλλά νόμος.
Μετά από αυτά η ώρα πέρασε με συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, όπως συνήθως γίνεται. Ολοκλήρωσαν το γεύμα τους χωρίς άλλα απρόοπτα. Ο δόκτωρ Σαμίρ τους είπε:
-Η ώρα πέρασε. Θα πρέπει να είστε κουρασμένοι. Ώρα να σας οδηγήσω στο κατάλυμα σας.
Πράγματι, η ώρα είχε φτάσει τρεις και προερχόντουσαν από ένα ταξίδι, δύο ημερών. Ήταν έτοιμοι να καταρρεύσουν. Ας πηγαίνουμε λοιπόν, είπε ο Νίκος.



ΑΦΙΞΗ

Βγήκαν όλοι βάδισαν προς το αυτοκίνητο και ξεκίνησαν. Ο δόκτωρ Σαμίρ είπε: έλαβα το θάρρος να αγοράσω ένα σπιτάκι για εσάς. Φυσικά το κάνει δώρο η εταιρία. Την επίπλωση και διακόσμηση ανέλαβε η σύζυγος μου-ελπίζω να μείνετε ικανοποιημένοι από το γούστο μας, πετάχτηκε η Νεζάρ. Μετά από μια σύντομη διαδρομή το αυτοκίνητο βγήκε από τον δρόμο και προχώρησε σε ένα χωματόδρομο. Μετά από πεντακόσια μέτρα σταμάτησε μπροστά από μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Η πόρτα άνοιξε από μόνη της και το αυτοκίνητο συνέχισε την πορεία του, περνώντας διάφορους υπέροχους κήπους. Αυτή ήταν η είσοδός του σπιτιού, είπε ο Σαμίρ και αυτοί είναι οι περιβάλλοντες κήποι. Σε εκατό μέτρα το αυτοκίνητο σταμάτησε. Φτάσαμε ανακοίνωσε ο δόκτωρ Σαμίρ. Κατέβηκαν και βρέθηκαν μπροστά σε ένα απίστευτο θέαμα. Το σπιτάκι όπως το είχε αποκαλέσει ο Σαμίρ, ήταν τεράστιο. Η Κατερίνα θύμισε στον Νίκο την επίσκεψη τους στις Βερσαλλίες.
-Έχει περίπου το ίδιο μέγεθος.
- Ελπίζω μόνο να μην έχω την τύχη του Λουδοβίκου, αστειεύτηκε ο Νίκος.
-Παρακαλώ περάστε είπε η Νεζάρ. Μόλις μπήκαν τα έχασαν. Αν μείνανε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το σπίτι του Σαμίρ και της Νεζάρ τώρα κόντεψε να τους φύγει το σαγόνι.
-Τσίμπα με, είπε η Κατερίνα. Νομίζω ότι ονειρεύομαι. Τα πάντα μέσα ήταν σε απίστευτη πολυτέλεια. Και μύριζε χρήμα. Πολύ χρήμα.
-Να πως θα περνάω τις ώρες που θα είσαι εσύ στην δουλειά, είπε στον Νίκο, θα είμαι με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι.
-Λοιπόν ; ρώτησε η Νεζάρ. Πως σας φαίνεται.
-Δεν έχουμε λόγια απάντησε ο Νίκος, αλλά ίσως θα χρειαζόμασταν κάτι μικρότερο. Ήδη η γυναίκα μου στην σκέψη και μόνο του καθαρίσματος αγχώθηκε.
-Ο Σαμίρ και η Νεζάρ άρχισαν να γελάνε. Συνέχισαν για ένα, δύο λεπτά κρατώντας την κοιλιά τους από τα γέλια σαν να είχαν ακούσει το πιο αστείο πράγμα, στον κόσμο. Σε κάποια στιγμή σταμάτησαν, σκούπισαν τα δάκρυα που είχαν τρέξει από τα γέλια και η Νεζάρ ρώτησε;
-Και οι σκλάβοι για ποιο λόγο υπάρχουν ; Η Νεζάρ χτύπησε παλαμάκια, μια πόρτα άνοιξε και το δωμάτιο ξαφνικά πλημμύρισε κόσμο. Σκλάβους για την ακρίβεια.
-Να κάποιοι που μπορούν να σας βοηθήσουν στο καθάρισμα του σπιτιού σχολίασε η Νεζάρ και ξανάρχισαν τα γέλια με τον Σαμίρ.
-Μα καλά πιστεύατε ότι δεν θα φροντίζαμε να σας βρούμε σκλάβους; ρώτησε η Νεζάρ;
-Ξέρετε τους διάλεξε προσωπικά η σύζυγος μου η οποία ασχολήθηκε με την εκπαίδευση τους και την κατανομή των εργασιών, διευκρίνισε ο δόκτωρ Σαμίρ.
-Φυσικά τον τελευταίο λόγο θα τον έχετε εσείς αφού η ευθύνη του σπιτιού ανήκει στην οικοδέσποινα απευθύνθηκε η Νεζάρ προς την Κατερίνα. Το ζευγάρι κοιτάχτηκε μεταξύ του.
-Ξέρετε, εμείς, ίσως, δεν, μα……. μπόρεσε να ψελλίσει ασυνάρτητα ο Νίκος.
-Καταλαβαίνω , διέκοψε ο Σαμίρ. Δεν το είχατε σκεφτεί, και δεν είσαστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο. Αλλά δείτε το και αλλιώς : Πρώτον σας χρειάζονται. Ποιος θα φροντίζει ένα σπίτι σαν αυτό; Δεύτερον ακόμα και αν δεν σας χρειάζονται, δεν μπορείτε να τους δώσετε την ελευθερία τους, αφού το απαγορεύει ο νόμος, παρά μόνο να τους πουλήσετε. Εάν όμως αποφασίσετε να τους πουλήσετε πρέπει να έχετε υπόψη σας, ότι μπορεί να καταλήξουν σε κάποιον καθόλου καλό αφέντη, που θα τους μεταχειρίζεται με απερίγραπτη σκληρότητα. Ακόμα και αυτό όμως θα ήταν μια καλή περίπτωση αφού κάποιοι άντρες θα μπορούσαν να καταλήξουν στα ορυχεία και κάποιες γυναίκες σε πορνεία. Αλήθεια θα θέλατε κάτι τέτοιο; Ο Νίκος στραβοκάταπιε.
-Μάλλον όχι. Κατάλαβαν ότι δεν είχαν καμιά δυνατότητα επιλογής.
-Ας δούμε λοιπόν εμείς, τι έχουμε εδώ, όσο οι κύριοι θα παίρνουν το καφέ τους, πρότεινε η Νεζάρ στην Κατερίνα που έμοιαζε σαν χαμένη.

 

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ


Προχώρησε ακολουθούμενη από την Κατερίνα, και μπήκε σε ένα εντυπωσιακά επιπλωμένο μεγάλο δωμάτιο στο οποίο δέσποζαν δύο υπέροχες πελώριες δερμάτινες πολυθρόνες. Ανάμεσα στις δύο πολυθρόνες υπήρχε ένα τραπεζάκι πάνω στο οποίο αναπαυόταν ένα μαστίγιο. Το βλέμμα της Κατερίνας έπεσε απάνω του.
-Σίγουρά θα το χρειασθείτε μελλοντικά, σχολίασε η Νεζάρ. Πάντως δεν είναι ανάγκη να το έχετε συνεχώς μαζί σας. Υπάρχουν σχεδόν σε όλους τους χώρους του σπιτιού.
-Η Κατερίνα είχε αρχίσει να πιστεύει πως η Νεζάρ πρέπει να ήταν λίγο βλαμμένη. Άκου να της προτείνει να χρησιμοποιήσει μαστίγιο !! Πάντως δεν απάντησε τίποτε και η Νεζάρ συνέχισε ακάθεκτη την παρουσίαση:
-Αυτό είναι το προσωπικό σας δωμάτιο ακροάσεων εξήγησε. Παρακαλώ καθίστε για να αρχίσουμε.

-Να αρχίσουμε τι; σκέφτηκε η Κατερίνα που βυθίστηκε στην πολυθρόνα, άπλωσε τα κουρασμένα πόδια της στο υποπόδιο που βρισκόταν μπροστά της και περίμενε. Η Νεζάρ την ρώτησε :
- Άντρες ή γυναίκες; Η Κατερίνα δεν κατάλαβε . Η Νεζάρ διευκρίνισε:
-Πρώτα θα σας παρουσιάσω τους σκλάβους ή τις σκλάβες;
-Ότι σας είναι πιο εύκολο απάντησε μουδιασμένα. Η Νεζάρ ξαναχτύπησε παλαμάκια και εμφανίστηκε μπροστά της ένας ακόμα πιο πελώριος μαύρος από αυτόν που είχαν δει στο σπίτι του Σαμίρ και της Νεζάρ. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση και η Νεζάρ είπε :
-Φέρε τις σκλάβες, α και κάνει ζέστη συμπλήρωσε. Είναι ο Αχμέτ ο επιστάτης εξήγησε.
-Και σε τι χρησιμεύει; ρώτησε με αφέλεια η Κατερίνα.
-Όταν κάποιος σκλάβος είναι απείθαρχος τον επαναφέρει στην τάξη εξήγησε η Νεζάρ. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της ο Αχμέτ επέστρεψε ακολουθούμενος από οκτώ, εννιά σκλάβες, και τέσσερις μικρούς σκλάβους, δύο εκ των οποίων κρατούσαν τεράστιες βεντάλιες. Οι δύο μικροί σκλάβοι βρέθηκαν στα πλάγια, γονάτισαν πλάι στις πολυθρόνες και άρχισαν να ανεβοκατεβάζουν τις πελώριες βεντάλιες στέλνοντας κύματα δροσιάς.
-Μα νομίζω ότι υπάρχει κλιματισμός, είπε η Κατερίνα.
-Ναι, συμφώνησε η Νεζάρ αλλά κάποια επιπλέον δροσιά, πάντα είναι καλοδεχούμενη. Οι σκλάβες και οι άλλοι δύο μικροί σκλάβοι εντωμεταξύ είχαν γονατίσει με χαμηλωμένα μάτια και περίμεναν σε μια απόσταση πέντε, έξι μέτρων :
-Δεν θα σας κουράσω παρουσιάζοντας σας και τους εξήντα περίπου σκλάβους που διαθέτετε, αλλά αυτούς κυρίως που θα σας φροντίζουν. Αυτοί είναι οι προσωπικοί σας σκλάβοι και σκλάβες. Σκοπός τους είναι να υπηρετούν αποκλειστικά εσάς, αφού οι άντρες συνήθως δεν δίνουν και τόση σημασία στην εμφάνιση τους. Δυστυχώς εμείς οι γυναίκες χρειαζόμαστε τόση περιποίηση, για να είμαστε αρεστές στους άντρες παρατήρησε η Νεζάρ αφήνοντας να της ξεφύγει ένας ελαφρύς αναστεναγμός. Αυτός είναι ο Ομάρ είπε η Νεζάρ δείχνοντας τον μικρό σκλάβο που ήταν δίπλα της και της έκανε αέρα. Ο άλλος λέγεται Ζερέζ. Η δουλεία τους είναι να σας δροσίζουν. Οι άλλοι δύο λέγονται Ναρέφ και Τζελάλ, και δουλειά τους είναι να φροντίζουν τα παπούτσια σας και να φέρνουν κάθε μέρα κάποια ζευγάρια για να διαλέξετε. Αυτή η σκλάβα είναι η Νουρέντ και αυτή η Αλάφ που θα σας βοηθάνε να ντύνεστε, αυτή η Χενάρ που θα σας φοράει τα παπούτσια σας, αυτή η είναι η Ραζόρ που θα φροντίζει τα μαλλιά σας, αυτή…… και με τον ίδιο τρόπο παρουσίασε και τις υπόλοιπες. Φυσικά αν δεν μείνετε ικανοποιημένη από την κατανομή αρμοδιοτήτων μπορείτε να τις επανακαθορίσετε. Η Κατερίνα δεν είχε μιλήσει καθόλου. Η αμηχανία την είχε κυριεύσει. Και το χειρότερο δεν θυμόταν κανένα από τα ονόματα που είχε ακούσει. Η Νεζάρ συνέχισε τον μονόλογο της.
-Φυσικά αν κάποιο όνομα δεν σας αρέσει μπορείτε να το αλλάξετε. Οι σκλάβοι λέγονται, όπως επιθυμεί ο ιδιοκτήτης τους. Α και κάτι ακόμα. Σαν παλιά αγγλική αποικία επίσημη γλώσσα του νησιού είναι τα αγγλικά, τα οποία και όλοι μιλάνε. Συνεπώς δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα συνεννόησης. Και για να επιβεβαιώσει το λόγου το αληθές, διέταξε μια σκλάβα:
-έλα εδώ. Η σκλάβα σύρθηκε στα πέντε-έξι μέτρα απόσταση που τους χώρισαν και βρέθηκε μπροστά στην Νεζάρ.
-Όχι σε μένα, ανόητη στην αφέντρα σου, είπε η Νεζάρ. Η σκλάβα έκανε μια μικρή μεταβολή και σύρθηκε και πάλι μπροστά στην Κατερίνα αυτή την φορά.
-Βγάλε τα ρούχα σου διέταξε η Νεζάρ. Η αμηχανία της Κατερίνας αυξήθηκε ακόμα περισσότερο. Ένιωθε πια εντελώς άβολα. Η σκλάβα τίναξε από πάνω της τα υποτυπώδη ρούχα που φορούσε, και η Κατερίνα αντίκρισε το γυμνό της σώμα. Τότε συνειδητοποίησε πόσο όμορφη ήταν η σκλάβα. Και όχι μόνο αυτή. Κοιτάζοντας και της υπόλοιπες πίστεψε για μια στιγμή ότι ήταν σε επίδειξη μόδας. Όλες τους ήταν καλλονές. Ψηλές με υπέροχα σώματα, πανέμορφα πρόσωπα, σμιλεμένα στήθη. Κρίμα, σκέφτηκε στην Ευρώπη θα ήταν τουλάχιστον τοπ μόντελ ενώ εδώ……
-Μην ντρέπεστε διέκοψε η Νεζάρ, τους συλλογισμούς της Κατερίνας. Η γύμνια των σκλάβων είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό. Άλλωστε το σώμα της, σας ανήκει και έχετε κάθε δικαίωμα να το δείτε. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω κάποια πράγματα συνέχισε η Νεζάρ. Όλοι ανεξαιρέτως οι σκλάβοι και σκλάβες φοράνε στον λαιμό κάτι που υποδηλώνει την κατάσταση τους. Στην περίπτωση μας φοράνε αυτό το όμορφο αλυσιδάκι που διάλεξα και ελπίζώ να σας αρέσει. Πράγματι στον λαιμό της φορούσε ένα αλυσιδάκι από το οποίο κρεμόταν μια σκαλιστή μινιατούρα που απεικόνιζε την μορφή ενός σκλάβου. Το αλυσιδάκι δεν υπάρχει τρόπος να βγει διευκρίνισε η Νεζάρ, κι έτσι παντού και πάντα θα θυμούνται την θέση τους. Βέβαια αν δεν σας αρέσει μπορείτε να τους βάλετε μια πιο χοντρή αλυσίδα, ή κάποιο περιλαίμιο όπως πολλοί συνηθίζουν.
-Όχι είναι εντάξει απάντησε βιαστικά η Κατερίνα.
-Αυτό, συνέχισε την παρουσίαση η Νεζάρ είναι το σημάδι που υποδηλώνει το σε ποιόν ιδιοκτήτη ανήκουν και έδειξε ένα σημάδι πάνω στο μπράτσο της σκλάβας. Γίνεται με καυτό σίδερο και έχει τα αρχικά σας. Η Κατερίνα έσκυψε πιο μπροστά και διέκρινε μια λέξη KATERINA.
-Σκέφτηκα ότι είναι πιο πρωτότυπο από το Catherine είπε η Νεζάρ.
-Καλοσύνη σας, ήταν η μονολεκτική απάντηση.
-Είθισται οι σκλάβοι καθώς και το σπίτι να ανήκουν στην ιδιοκτησία της γυναίκας, και όχι του άντρα αφού συνήθως απουσιάζει για επαγγελματικούς λόγους και το βάρος του σπιτιού πέφτει στην οικοδέσποινα. Φυσικά και ο κος Νίκος θα μπορεί να χρησιμοποιεί όπως επιθυμεί, το προσωπικό.
-Υπέροχα σκέφτηκε με πικρόχολη διάθεση από μέσα της η Κατερίνα, έχω την πλήρη κατοχή, ψιλή κυριότητα και επικαρπία φέρνοντας στο μυαλό της τα φοιτητικά της χρόνια στην Νομική.
-Για τις ρόγες όπως βλέπετε διάλεξα αυτά τα διακριτικά κρικάκια και έδειξε τα μικρά χρυσά κρικάκια που στόλιζαν τις ρόγες της σκλάβας, που ελπίζω να σας αρέσουν επαίνεσε τον εαυτό της η Νεζάρ και συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση. Φυσικά υπάρχουν και μεγαλύτερα μεγέθη εάν επιθυμείτε. Εκείνη την στιγμή η Κατερίνα χαμήλωσε το βλέμμα κοιτώντας κάτι που της τράβηξε την προσοχή. Η Νεζάρ κατάλαβε.
-Σήκω για να δει καλύτερα η αφέντρα σου , είπε στην γονατιστή σκλάβα. Η σκλάβα σηκώθηκε και πλησίασε την Κατερίνα σε απόσταση αναπνοής. Τότε είδε καλύτερα τι ήταν αυτό που δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά. Τα χείλη της στο επίμαχο σημείο ήταν τρυπημένα. Μέσα από κάθε τρύπα ήταν περασμένο ένα μικρό κρικάκι. Αυτά τα κρικάκια ενωνόντουσαν με ένα μικρό λουκέτο.
-Τι είναι αυτό; ρώτησε με έκδηλο ενδιαφέρον.
-Πολύ απλό, απάντησε η Νεζάρ. Δεν πιστεύω να νομίζετε ότι κάθε σκλάβα μπορεί να γυρνάει και να κάνει ότι θέλει ; Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει το αιδοίο της. Αυτό το λουκετάκι κρατάει την κλειτορίδα ενωμένη. Λέγοντας αυτά σηκώθηκε πλησίασε την σκλάβα και ακούμπησε το μουνί της με το μικρό δάκτυλο του χεριού της.
-Βλέπετε, είπε. Ανάμεσα της δεν μπορεί να μπει τίποτα. Πολύ περισσότερο ανδρικό πέος.
-Και πως… Η Κατερίνα δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της και ένα χρυσό κλειδάκι βρέθηκε στα χέρια της Νεζάρ.
-Με αυτό ανοίγει. Φυσικά μόνο εσείς επιλέγετε πότε θα ανοίξει, για πόσο και για ποιόν.
-Μα….. , πήγε να πει η Κατερίνα.
-Δεν πιστεύω να φαντάζεσθε ότι οι σκλάβες επιλέγουν πότε, με ποιους και με ποιο τρόπο θα ικανοποιηθούν.
-Μπορείτε να πηγαίνετε είπε η Νεζάρ προς την σκλάβα, αλλά και προς όλες τις άλλες. Όλοι οι παριστάμενοι σηκώθηκαν υποκλίθηκαν βαθιά και αποχώρησαν. Οι μόνοι που παρέμειναν ήταν οι δύο μικροί σκλάβοι που ακατάπαυστα εξακολουθούσαν να στέλνουν κύματα δροσιάς με τις βεντάλιες τους. Η Κατερίνα γύρισε και τους κοίταξε. Δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από δεκατεσσάρων δεκαπέντε χρονών.
-Οι καημένοι, σκέφτηκε η Κατερίνα θα πρέπει να τους έχουν πονέσει τα γόνατα, τόση ώρα. Γυρίζοντας στην Νεζάρ είπε :
-οι σκλάβοι αυτοί είναι πάνω από μία ώρα στα γόνατα και θα πρέπει να είναι κουρασμένοι. Θα μπορούσαν να αποχωρήσουν ή τουλάχιστον να σηκωθούν. Η Νεζάρ την κοίταξε σαν να είπε το πιο εξωφρενικό πράγμα που είχε ακούσει ποτέ και απάντησε :
-Κάποτε, μετά από πέντε-έξι ώρες στα γόνατα, μια σκλάβα μου, ζήτησε την άδεια να σηκωθεί για λίγο για να ξεμουδιάσει. Για τιμωρία την άφησα γονατιστή πάνω σε χαλίκια επί δέκα συνεχόμενες μέρες, πρωί, μεσημέρι, βράδυ χωρίς ούτε λεπτό ανάπαυση. Στο τέλος της τιμωρίας το δέρμα είχε φύγει από πάνω της και είχαν φανεί τα κόκαλα της. Μετά από αυτό κανένας άλλος ποτέ δεν ζήτησε κάτι τόσο παράλογο. Άλλωστε, συνέχισε δείχνοντας προς τους μικρούς σκλάβους τους έχω εκπαιδεύσει καλά. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε κα Κατερίνα, ότι ένας σκλάβος υπάρχει αποκλειστικά για να ικανοποιεί παντού και πάντα τον ιδιοκτήτη του, όπως εκείνος επιθυμεί.
Η Κατερίνα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να νικήσει. Απέμεινε σιωπηλή.
- Ώρα για τους υπόλοιπους, είπε η Νεζάρ. Χτύπησε πάλι παλαμάκια. Ο Αχμέτ ξαναεμφανίστηκε συνοδευόμενος από επτά-οκτώ γεροδεμένους νεαρούς σκλάβους. Οι σκλάβοι κατά τον ίδιο τρόπο γονάτισαν πέντε έξι μέτρα Μακριά και έσκυψαν τα κεφάλια τους.
-Εσύ, είπε η Νεζάρ δείχνοντας κάποιον από αυτούς πλησίασε να σε δει η αφέντρα σου. Ο σκλάβος σύρθηκε μπροστά στην Κατερίνα. Η Κατερίνα τον παρατήρησε καλύτερα. Ήταν γύρω στα 15 χρόνια μικρότερος της, περίπου στα 22-23.
-Δεν πιστεύω να θέλατε η συνοδεία σας να απαρτίζεται από ηλικιωμένους, είπε η Νεζάρ με ένα πνιχτό γελάκι. Αυτοί οι σκλάβοι αποτελούν την προσωπική συνοδεία σας. Θα σας μεταφέρουν και θα σας συνοδεύουν όπου πάτε. Φυσικά μπορείτε να τους χρησιμοποιήσετε και με άλλο τρόπο. Βλέποντας στα μάτια της Κατερίνας την απορία, η Νεζάρ αντί για απάντηση διέταξε τον σκλάβο. Γδύσου. Σε λίγο ο σκλάβος ήταν απόλυτα γυμνός.
-Ελπίζω να μην μπει τώρα μέσα κανένας Νίκος σκέφτηκε η Κατερίνα. Σαν να διάβασε το μυαλό της η Νεζάρ είπε :
-μην ανησυχείτε, οι σύζυγοι μας είναι αυτή την στιγμή εξαιρετικά απασχολημένοι με τα επαγγελματικά τους σχέδια. Άλλωστε ακόμα και να ερχόντουσαν εδώ ένας γυμνός σκλάβος δεν είναι και κάτι κακό.
-Για τον Νίκο μάλλον θα ήταν σκέφτηκε η Κατερίνα άλλα δεν το είπε. Την απασχολούσαν άλλα πράγματα αφού το βλέμμα της είχε καρφωθεί αχόρταγα πάνω στο σώμα του σκλάβου. Ήταν γεμάτο μυς, ένα πράγμα σαν ταύρος. Το βλέμμα της κατέβηκε πιο κάτω στον πιο σημαντικό μέλος του ανδρικού σώματος. Τα μάτια της γούρλωσαν.
-Κοίτα ένα πούτσο σκέφτηκε από μέσα της. Ήταν πελώριος. Με τεράστια διαφορά από όποιον είχε δει στην ζωή της. Πάνω του κάτι λαμπύριζε. Η Νεζάρ κατάλαβε.
-Σήκω για να σε δει καλύτερα η αφέντρα σου διέταξε. Όταν βρέθηκε κοντά της, είδε : την βάση του πέους περικύκλωνε ένα κρικάκι, πλάτους μισού εκατοστού. Πιο πάνω ένα δεύτερο πιο στενό, ποιο πάνω άλλο ακόμα πιο στενό. Πέντε η έξι το σύνολο ήταν τυλιγμένα γύρω του μέχρι και το κεφάλι του πέους του. Μια δερμάτινη λωρίδα τα ένωνε και αφού έκανε κύκλο γύρω από τα γεννητικά του όργανα έκλεινε με ένα λουκετάκι. Γύρισε προς την Νεζάρ η οποία εξήγησε.
-Ονομάζεται πύλη της κόλασης. Είναι ένα είδος ζώνης αγνότητας αφού δεν επιτρέπει την στύση. Ο μόνος τρόπος για να μεγαλώσει το πέος του είναι να το επιθυμεί ο ιδιοκτήτης του. Η μάλλον η ιδιοκτήτρια έσπευσε να συμπληρώσει με ένα γελάκι. Το κλειδί είναι εδώ και το έδωσε αυτή την φορά στα χέρια της Κατερίνας. Χρυσό κλειδί για τις γυναίκες, ασημένιο για τους άνδρες. Καλή διασκέδαση ευχήθηκε στην Κατερίνα. Η Κατερίνα την κοίταξε σαν να έβλεπε εξωγήινο.
-Μην με κοιτάς έτσι χρυσή μου. Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Θα είσαι πολλές ώρες μόνη σου στο σπίτι, αφού βλέπεις οι σύζυγοι μας είναι πολύ απασχολημένοι με τις επιχειρήσεις τους. Μια τόσο ωραία γυναίκα κάπως πρέπει να περνάει την ώρα της. Οι άνδρες μας άλλωστε δεν κάνουν το ίδιο στα πορνεία που πηγαίνουν ; Όλες το κάνουμε εδώ. Τι πιστεύεις άλλωστε, ότι είναι δυνατόν να περιμένουμε πότε θα ξεκολλήσουν οι άνδρες μας από τις δουλειές τους για να ασχοληθούν μαζί μας. Να ξέρεις ότι τόσο οι σκλάβοι, όσο και οι σκλάβες είναι τέλεια εκπαιδευμένοι. Από εμένα προσωπικά. Μην σκέφτεσαι. Απλώς απόλαυσε το. Και όμως η Κατερίνα σκεφτόταν. Ένας από τους λόγους που είχε έρθει εδώ ήταν για να βρεθεί πιο κοντά με τον άντρα της. Και τώρα……

 

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ


Όση ώρα οι δύο κυρίες ασχολιόντουσαν με τα « οικοκυρικά » οι κύριοι, είχαν να κουβεντιάσουν τα δικά τους.
-Πέστε μου ρώτησε ο Νίκος τον δόκτωρ Σαμίρ. Πως θα πρέπει να κινηθούμε κατά την γνώμη σας ;

-Η βασίλισσα έχει πεθάνει πριν πέντε περίπου χρόνια εξήγησε ο Σαμίρ. Ο βασιλιάς από τότε έχει πέσει σε βαθιά μελαγχολία και δεν πολυενδιαφέρεται. Το κουμάντο ουσιαστικά κάνουν οι δύο γιοι του. Έτσι υπάρχει ένας άτυπος αγώνας διαδοχής ανάμεσα τους. Βέβαια μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίες διαφορές μεταξύ τους. Είναι εξίσου άπληστοι και διεφθαρμένοι. Αυτό βέβαια είναι καλό για μας. Με ένα σεβαστό ποσό μπορώ να εγγυηθώ ότι οι επόμενες δουλείες και το τιτάνιο θα γίνουν δικά μας.
-Και πως θα τους προσεγγίσουμε; ρώτησε ο Νίκος.
- Θα γίνει μια δεξίωση στο βασιλικό μέγαρο. Εκεί θα γνωρίσετε και τους δύο πρίγκιπες. Όπως σας έχω βέβαια επισημάνει διατηρώ εξαιρετικές σχέσεις με τον Νοράι ο οποίος διαχειρίζεται τα δημόσια έργα αλλά και με τον άλλο δεν πάω πίσω.
-Σωστά απάντησε ο Νίκος. Διαίρει και βασίλευε.
Εκείνη την στιγμή τους διέκοψαν η Νεζάρ και η Κατερίνα οι οποίες εισήλθαν στο δωμάτιο. -Ικανοποιημένη από το προσωπικό; ρώτησε ο δόκτωρ Σαμίρ την Κατερίνα.
Στο μυαλό της Κατερίνας ήρθαν ο γυμνός σκλάβος και η γυμνή σκλάβα.
-Απόλυτα, απάντησε μονολεκτικά.
-Ωραία είπε η Νεζάρ. Και τώρα επιτρέψτε μου να σας ξεναγήσω στο υπόλοιπο σπίτι.



ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ


Η Νεζάρ ξεκίνησε μπροστά και ο Νίκος με την Κατερίνα ακολούθησαν (αφού ο δόκτωρ Σαμίρ ευθαρσώς δήλωσε, ότι δεν είχε κουράγιο για να κόβει βόλτες και θα προτιμούσε να πιει το τσάι του με την ησυχία του).
-Από εδώ είναι η τραπεζαρία και δίπλα οι κουζίνες άρχισε την ξενάγηση η Νεζάρ. Πράγματι μια υπέροχη τραπεζαρία με βαριά έπιπλα φανερώθηκε μπροστά τους.
-Αν τρώμε εδώ θα πρέπει να φωνάζουμε για να ακουστούμε μεταξύ μας είπε ο Νίκος στην Κατερίνα, βλέποντας το μέγεθος του τραπεζιού.
-Από εδώ το μεγάλο σαλόνι τους έδειξε η Νεζάρ μια αίθουσα σε μέγεθος ποδοσφαιρικού γηπέδου. -Ωραία θα παίζουμε μπάλα εδώ απάντησε ο Νίκος και όλοι γέλασαν. Μετά από την ξενάγηση σε διάφορα δωμάτια , για διάφορες χρήσεις η Νεζάρ είπε :
-Και τώρα επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω τα προσωπικά σας διαμερίσματα.
-Άντε να δούμε και που θα κοιμόμαστε, σκέφτηκαν και οι δύο. Ανεβαίνοντας τις σκάλες για τον επάνω όροφο η Νεζάρ ανακοίνωσε:
- Από δεξιά τα διαμερίσματα του κυρίου Νίκου και από αριστερά της κας Κατερίνας. Οι δύο τους κοιταχτήκανε. Η Νεζάρ διευκρίνισε : ο καθένας έχει το προσωπικό τους, υπνοδωμάτιο το προσωπικό του σαλόνι και μπάνιο. Οι καλοί τρόποι συνέχισε τον μονόλογο της, άλλωστε ορίζουν ότι πρέπον είναι ο κύριος να επισκέπτεται την κυρία.
-Πολύ Βικτοριανό σκέφτηκε ο Νίκος και είπε στην Κατερίνα: Οι Αγγλικές συνήθειες που λέγαμε. Πρώτα μπήκαν στο υπνοδωμάτιο της Κατερίνας. Ένα τεράστιο κρεβάτι με τέσσερις σκαλιστές κολώνες, δέσποζε στον χώρο. Ήταν πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο περίπου είκοσι πόντους πάνω από την γη. Υπήρχε μία τεράστια καρέκλα σαν αυτή που είχε κάτσει προηγούμενα η Κατερίνα και στο πάτωμα το απαραίτητο υποπόδιο, και μαξιλάρια. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με βαθύ κόκκινο, και το πάτωμα στόλιζαν μεταξωτά χαλιά. Υπήρχαν κάποια περίτεχνα αγαλματίδια τα οποία θα έπρεπε να κοστίζουν μια περιουσία. Προχωρώντας η Νεζάρ είπε :
-Από εδώ το μπάνιο σας. Τρόπος του λέγειν βέβαια αφού θύμιζε μικρή πισίνα στο μέγεθος. Τα πάντα ήταν με μάρμαρα και γρανίτη. Η ξενάγηση έκλεισε με το σαλονάκι, αν μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι, αφού σε μέγεθος θύμιζε διαμέρισμα.
-Είναι μάλλον περιττό να σας δείξω τα διαμερίσματα του κου Νίκου αφού είναι σχετικά παρεμφερή, και από ότι ξέρω οι άνδρες δεν πολυενδιαφέρονται για θέματα διακόσμησης, μονολόγησε η Νεζάρ.
-Σωστά συμφώνησε ο Νίκος.
-Οπότε συνέχισε η Νεζάρ ας συνεχίσουμε την ξενάγηση μας με κάτι λιγότερο ευχάριστο. Ακολουθήστε με . Την ακολούθησαν και μετά από μια μακρά πορεία άρχισαν να κατεβαίνουν ατέλειωτα σκαλοπάτια. Η Νεζάρ άναψε ένα δαυλό και συνέχισε την πορεία. Σε κάποια στιγμή φτάσανε μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα. Μπροστά τους υπήρχε ένας διάδρομος. Αριστερά και δεξιά του διαδρόμου υπήρχαν βαριές σιδερένιες πόρτες.
-Από εδώ είπε Νεζάρ προχωρώντας προς το τέλος του διαδρόμου βλέπετε τα μπουντρούμια. Είναι χρήσιμα για τους απείθαρχους σκλάβους, πρόσθεσε με νόημα. Αλλά αυτό εδώ είπε φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου είναι ακόμα πιο χρήσιμο. Είναι γνωστό σαν μαύρο δωμάτιο. Ο Νίκος και η Κατερίνα ανατρίχιασαν. Μπροστά τους είχαν μια πλήρως επιπλωμένη αίθουσα βασανιστηρίων. Υπήρχαν διάφοροι πάγκοι (σίγουρα όχι γυμναστικής), σταυροί διαφόρων μεγεθών και τύπων, αλυσίδες παντού και αμέτρητα όργανα των οποίων δεν γνώριζαν την χρήση.
-Είναι το δωμάτιο συμπλήρωσε η Νεζάρ που κανένας σκλάβος δεν θέλει να επισκεφτεί. Και τώρα επιτρέψτε μου να σας δείξω τον περιβάλλοντα χώρο. Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στον γύρω χώρο, επιστρέψανε στο σπίτι για το δείπνο. Μετά το δείπνο και αφού πρώτα ανανέωσαν το ραντεβού τους για την μεθεπόμενη μέρα , ο Σαμίρ και η Νεζάρ δήλωσαν ότι θα αποχωρούσαν για να τους αφήσουν να ξεκουραστούν. Ο Νίκος και η Κατερίνα με ανακούφιση τους συνόδεψαν μέχρι την πόρτα όπου και τους ευχαρίστησαν για ότι είχαν κάνει μέχρι τώρα γιʼ αυτούς.
-Και τώρα μόνοι, είπε ο Νίκος.
-Έ όχι και μόνοι ακριβώς με άλλους πενήντα γύρω-γύρω αντέτεινε η Κατερίνα.
-Λοιπόν πως σου φαίνεται; ρώτησε ο Νίκος.
-Ίδωμεν απάντησε σιβυλλικά η Κατερίνα. Για την ώρα το μόνο που θέλω είναι να πάω στο κρεβάτι μου να καταρρεύσω.
-Καληνύχτα γλυκιά μου ευχήθηκε ο Νίκος με ένα τρυφερό φιλί.




ΣΥΝΗΘΙΖΟΝΤΑΣ


Η Κατερίνα πήγε στο δωμάτιο της και έπεσε βαριά στην πολυθρόνα. Μόλις συνειδητοποίησε ότι έκλεινε τρεις μέρες στο πόδι. Πρώτα δύο μέρες με ατέλειωτες αεροπορικές μετακινήσεις και σήμερα όλη την ημέρα με τον Σαμίρ και την Νεζάρ. Φορούσε επί τρεις ημέρες τα ίδια ρούχα τα οποία επιπλέον ήταν ακατάλληλα για τις περιστάσεις : καρό μάλλινη φούστα, μάλλινο μπλουζάκι, χοντρό καλσόν και μπότες. Από το κρύο βρέθηκα σε συνθήκες καύσωνα σκέφτηκε. Τρεις μέρες το μόνο μπάνιο που έχω κάνει είναι στον ιδρώτα σκέφτηκε. Εκείνη την στιγμή ένα διστακτικό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα.
-Περάστε, φώναξε και η πόρτα άνοιξε. Ένα κεφάλι σκλάβας φάνηκε. Η σκλάβα φανερά αμήχανη είπε :
-Τα ρούχα σας, βγήκαν από τις βαλίτσες και είναι όλα στην θέση τους. Επιθυμείτε να σας φέρω νυχτικό; ρώτησε.
-Ναι απάντησε η Κατερίνα. Τελικά δεν είναι και άσχημο να σε υπηρετούν σκέφτηκε. Η σκλάβα σε λίγα δευτερόλεπτα επέστρεψε. Άφησε το νυχτικό που κρατούσε πάνω στο κρεβάτι και μετά πήγε μπροστά στην Κατερίνα γονάτισε μπροστά της και έσκυψε μέχρι που το κεφάλι της άγγιξε το πάτωμα.
-Για σκέψου σκέφτηκε η Κατερίνα. Μέχρι προχθές βρισκόμουν στην Ευρώπη και σήμερα κάθομαι σε μια καρέκλα μεγέθους θρόνου, ακουμπάω τις μπότες μου σε υποπόδιο και έχω κάποια να με προσκυνάει. Δεν είναι και άσχημα. Έμεινε για ένα δύο λεπτά αμίλητη και στοχαστική.
-Η Κυρία επιθυμεί να της βγάλω τις μπότες; ρώτησε η σκλάβα, που η Κατερίνα μέσα στην ονειροπόληση της είχε ξεχάσει ότι περίμενε στα ποδιά της, σπάζοντας την σιωπή και επαναφέροντας την Κατερίνα στο τώρα. Η Κατερίνα δεν ήξερε τι να κάνει. Είχε να βγάλει τις μπότες τις επί τρεις μέρες και φορούσε χοντρό καλσόν. Τα πόδια της ήταν μέσα στον ιδρώτα και δε πρέπει να μύριζαν ιδιαίτερα ωραία.
-Μάλλον όχ…. πήγε να απαντήσει, αλλά σταμάτησε. Δεν τέλειωσε την φράση της. Ήταν τόσο κουρασμένη που ένιωθε ότι δεν είχε την δύναμη να τις βγάλει μόνη της. Στο κάτω, κάτω για μια φορά θα το κάνω.
-Ναι απάντησε στην σκλάβα. Βγάλτες. Ένα περίεργο ρίγος διέτρεχε το σώμα της Κατερίνας.
-Η σκλάβα σήκωσε το κεφάλι πλησίασε και κατέβασε το φερμουάρ απαλά-απαλά. Μετά ανασήκωσε λίγο το πόδι και τράβηξε την μπότα μέχρι που βγήκε. Την ακούμπησε σχεδόν ευλαβικά στο πλάι και επανέλαβε την διαδικασία.
-Να σας βγάλω και το καλσόν; ρώτησε.
-Ναι απάντησε η Κατερίνα. Με αργές, μεθοδικές κινήσεις κατέβασε και έβγαλε το καλσόν. Μια μυρωδιά είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο. Η Κατερίνα σκέφτηκε : χρειάζομαι επειγόντως μπάνιο. Τελειώνοντας η σκλάβα ξανακούμπησε το κεφάλι της στο πάτωμα και έμεινε σιωπηλή.
- Αν την αφήσω δυο, τρία λεπτά εδώ θα λιποθυμήσει από την μυρωδιά σκέφτηκε η Κατερίνα. Καλύτερα να της πω να φύγει. Πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα της η σκλάβα ρώτησε:
-Η σκλάβα σας μπορεί τώρα να αποχωρήσει;
-Ναι, πήγε να απαντήσει η Κατερίνα αλλά έμεινε και πάλι με την φράση στην μέση. Αυτό μας έλλειπε να μου πάρει τον αέρα από τώρα.
-Όχι, απάντησε με αυστηρό τρόπο. Η σκλάβα παρέμεινε ακίνητη στην θέση της με το κεφάλι στο πάτωμα. Ένα περίεργο ρίγος την ξαναδιαπέρασε.
-Ας την αφήσω λίγο έτσι για να μάθει ποιος κάνει κουμάντο εδώ, σκέφτηκε. Είχε αρχίσει να διασκεδάζει. Μια απερίγραπτη, μυρωδιά και η σκλάβα να μην μπορεί να κάνει ούτε βήμα. Και όχι μόνο αυτό. Να είναι αναγκασμένη να είναι στην πηγή της μυρωδιάς. Μετά από κανένα δεκάλεπτο της είπε :
-Μπορείς να πηγαίνεις. Η σκλάβα σηκώθηκε και κατευθύνθηκε σχεδόν τρέχοντας προς την πόρτα.

-Στάσου, της φώναξε, έλα πίσω. Η σκλάβα ξανάτρεξε προς την Κατερίνα και έπεσε πάλι στα πόδια της κατά τον ίδιο τρόπο. Η Κατερίνα το καταδιασκέδαζε. Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το μαστίγιο που αναπαυόταν στο τραπεζάκι δίπλα της. Το κατέβασε πάνω στην πλάτη της σκλάβας. Η σκλάβα δεν κουνήθηκε από την θέση της.
-Μήπως ξέχασες κάτι, ρώτησε η Κατερίνα; Η σκλάβα δεν απάντησε. Τι θα μπορούσε να έχει ξεχάσει; Το μαστίγιο ξανάπεσε με περισσότερη δύναμη. Αυτή την φορά η σκλάβα τινάχτηκε, αλλά και πάλι παρέμεινε στην θέση της. Την τρίτη φορά η Κατερίνα ρώτησε.
-Δεν θα έπρεπε πριν φύγεις να καληνυχτίσεις την αφέντρα σου; ρώτησε απλώνοντας νωχελικά το πόδι της πάνω στο υποπόδιο. Η σκλάβα κατάλαβε. Τα σαρκώδη χείλια της τύλιξαν το μεγάλο δάκτυλο της Κατερίνας. Η Κατερίνα τράβηξε το πόδι της και είπε.
-Μπορείς τώρα να πηγαίνεις και στείλε κάποιον να μου φέρει τις παντόφλες μου. Η σκλάβα ξαναπροσκύνησε και σε κλάσματα δευτερολέπτων εξαφανίστηκε. Το ρίγος διαπέρασε το σώμα της Κατερίνας για τρίτη φορά. Δεν ήταν ρίγος συνειδητοποίησε. Ήταν ηδονή.




ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΟΡΕΞΗ


Μέσα σε ένα λεπτό το γνωστό διστακτικό κτύπημα ξανακούστηκε στην πόρτα. Ήταν ο Ναρέφ και ο Τζελάλ, οι δύο μικροί σκλάβοι που δουλειά τους είναι να φροντίζουν να φέρνουν κάθε μέρα κάποια ζευγάρια παπούτσια για να αποφασίσει η αφέντρα πιο θα φορέσει. Μπήκαν μέσα με χαμηλωμένα μάτια, και με γρήγορες κινήσεις πλησίασαν την Κατερίνα και έπεσαν στα πόδια της κολλώντας φυσικά τα κεφάλια τους στο πάτωμα. Η Κατερίνα παρατήρησε ότι σχεδόν και οι δύο τρέμανε από τον φόβο τους. Η προηγούμενη σκλάβα σκέφτηκε θα πρέπει να είχε προλάβει να τους ενημερώσει για τις βουρδουλιές που δέχτηκε. Οι σκλάβοι στα χέρια τους κρατούσαν από ένα μεγάλο μαξιλάρι. Πάνω τους στο καθένα αναπαυόταν από δύο ζευγάρια παντόφλες. Τα αγαπημένα μαύρα ψηλοτάκουνα πασουμάκια της, τα τσόκαρα της, οι σαγιονάρες της και ένα ζευγάρι χωρίς τακούνι.
-Τα υπόλοιπα που είναι ρώτησε;
-Ξέρετε Αφέντρα νομίζαμε ότι φτάνανε αυτά. Η Κατερίνα σηκώθηκε όρθια πιάνοντας το μαστίγιο.
-Πως τολμάτε να νομίζετε; ρώτησε με αυστηρή φωνή; Εσείς θα αποφασίσετε τι θα φορέσει η Αφέντρα σας; Οι δυο μικροί σκλάβοι ήταν στα όρια του πανικού. Ο ένας κατόρθωσε να ψελλίσει :
-Συγνώμη αφέντρα εμείς…..
-Σιωπή τον διέκοψε η Κατερίνα δεν σου έδωσα την άδεια να μιλήσεις. Με μια απότομη κίνηση ανεβοκατέβασε το μαστίγιο. Ένας ανατριχιαστικός συριγμός ακούστηκε και η άκρη έσκασε στο πάτωμα δίπλα στους έντρομους σκλάβους. Μετά πέταξε το μαστίγιο στο τραπεζάκι έκατσε στην πολυθρόνα της ακουμπώντας τα γυμνά της πόδια, πάνω στο υποπόδιο και είπε:
-Τέλος πάντων για αυτή την φορά σας συγχωρώ. Αφήστε αυτό το ζευγάρι και φύγετε, έκανε δείχνοντας με το πόδι τα χαμηλοτάκουνα πασουμάκια της. Τα πασουμάκια βρέθηκαν ως δια μαγείας μπροστά στο υποπόδιο της, οι δύο σκλάβοι φίλησαν με ευλάβεια το μικρό δακτυλάκι ο ένας του αριστερού και ο άλλος του δεξιού ποδιού της και σηκώθηκαν να φύγουν σχεδόν τρεχάλα. Φτάνοντας στην πόρτα μια φωνή τους γύρισε πίσω.
-Σταθείτε. Γύρισαν και οι δύο πίσω τρέχοντας και τρέμοντας. Έπεσαν μπροστά της για ακόμα μια φορά, ενώ μέσα τους αναρωτιόντουσαν.
-Τι μας περιμένει;
-Ξέχασα να σας πω, είπε η Κατερίνα. Στείλτε μου την σκλάβα που είναι για να μου φοράει τα παπούτσια μου. Μόνη μου περιμένετε να τα φορέσω;
Το καταχαιρόταν. Ο φόβος που ένιωθε ότι σκορπούσε της άρεσε. Ακόμα πιο πολύ όμως της άρεσε η αίσθηση ότι μπορούσε να κάνει ότι θέλει. Η πόρτα ξαναχτύπησε. Έλα μέσα απάντησε. Μπήκε η σκλάβα που η Νεζάρ την είχε συστήσει σαν Χενάρ. Με τον ίδιο τρόπο στάθηκε μπροστά στην Κυρία της. Μετά από ένα λεπτό σιωπής άκουσε κάποιον ανατριχιαστικό ήχο και ένιωσε κάτι να καίει την πλάτη της. Δεν μίλησε. Το μαστίγιο ξανάπεσε. τρίτη, τέταρτη, πέμπτη φορά.
-Ποια είναι η δουλειά σου; ρώτησε η αφέντρα της.
-Να σας βάζω και να σας βγάζω τα παπούτσια, απάντησε η τρομοκρατημένη σκλάβα.
-Και γιατί δεν ήρθες να βγάλεις τις μπότες μου ;
-Θα ερχόμουν αφέντρα , αλλά με πρόλαβε η…… Άλλη μια βουρδουλιά έπεσε στην πλάτη της.
-Να μην ξαναγίνει. Άλλη μία.
-Κατάλαβες. Άλλη μία.
-Μάλιστα αφέντρα.
-Και για ποιο λόγο δεν ήρθες τώρα να μου φορέσεις τα πασούμια; Το μαστίγιο ξανακατέβηκε.
-Μόνη μου περίμενες να τα φορέσω; Άλλη μία.
-Όχι αφέντρα.
-Τότε; Αυτή την φορά όταν το μαστίγιο έπεσε έβγαλε μια πνίχτη κραυγή. Η Κατερίνα σταμάτησε. Κοίταξε την πλάτη της σκλάβας Καλυπτόταν από λεπτές γραμμές που είχαν αρχίσει να ματώνουν. Έπεσε στην πολυθρόνα της.
-Βάλε μου τα πασούμια και φύγε. Να μην με ενοχλήσει κανείς για απόψε είπε. Η σκλάβα έκανε ότι της διέταξε η αφέντρα της, της φίλησε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού και έφυγε τρομαγμένα. Η Κατερίνα σηκώθηκε και πήγε προς το κρεβάτι. Άλλαξε μόνη της τα ρούχα με την νυχτικιά της και ξάπλωσε. Αμέσως βυθίστηκε σε ένα βαρύ, ύπνο με όνειρα. Πολλά όνειρα. Ωραία όνειρα.

 

Απάντηση: Το νησί

Συνεχισε..

 

Πολύ καλογραμμένο και το απολαμβάνω qs, ευχαριστώ  

 

Πολύ καλό. Ειδικά ο χαρακτήρας της Κατερίνας. Μπράβο!

 

Καλό. Δομείς καλά τους χαρακτήρες σου. Συνέχισε, Μου αρέσει. Σε ευχαριστώ και εγώ.

 

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την άλλη μέρα η Κατερίνα ξύπνησε με ένα φρικτό πονοκέφαλο. Θυμήθηκε τη χθεσινή βραδιά. Οι τύψεις τη κυρίεψαν. Πώς μπορούσε να είναι τόσο άκαρδη; Το πρωί είχε κακοχαρακτηρίσει, την Νεζάρ για την συμπεριφορά της και το βράδυ είχε φερθεί ακόμα πιο απαίσια. Μα τι είχε πάθει; Σαν να μην ήταν ο εαυτός της. Ντρεπόταν πολύ. Αφού κάθισε για λίγο χαμένη στις σκέψεις της σηκώθηκε έκανε ένα γρήγορο ντους, ντύθηκε μόνη της και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του Νίκου. Ο Νίκος είχε ξυπνήσει και ήταν ήδη ντυμένος.
-Κοιμήθηκες καλά; ρώτησε την Κατερίνα καλημερίζοντας την με ένα ζεστό φιλί .
-Ναι έπεσα ξερή απάντησε εκείνη.
-Ωραία πεινάω σαν λύκος, πάμε να φάμε πρωινό ; πρότεινε ο Νίκος.
-Ναι, αμέ του απάντησε. Κατέβηκαν στην τραπεζαρία όπου το τραπέζι ήδη ήταν στρωμένο. Ο Νίκος άρχισε να τρώει γρήγορά. Σε κάποια στιγμή η ματιά του έπεσε στην Κατερίνα. Στριφογύριζε μηχανικά το πιρούνι στο πιάτο της χωρίς να τρώει.
-Έχεις κάτι την ρώτησε.
-Μπα, όχι, απλώς δεν πεινάω. Ο Νίκος δεν επέμεινε και επέστρεψε στο φαγητό του.
-Νίκο, άκουσε μετά από κάποια λεπτά να του λέει η Κατερίνα. Ξέρεις δεν νιώθω καλά.
-Μήπως είσαι άρρωστη θέλεις να καλέσουμε κάποιον γιατρό; πρότεινε.
-Όχι δεν εννοούσα αυτό. Δεν νιώθω ψυχολογικά καλά.
-Έ, βέβαια ξανάπε ο Νίκος, κάθε μεγάλη αλλαγή προκαλεί άγχος, αλλά θα συνηθίσεις.
-Κάνε μερικές μέρες υπομονή κα θα δεις.
-Ούτε αυτό εννοούσα Νίκο.
-Αλλά τότε;
-Αυτοί οι άνθρωποι. Οι σκλάβοι εννοώ.
-Σε πείραξε κανένας, σου συμπεριφέρθηκε κανένας άσχημα; ρώτησε ο Νίκος.
-Ε, όχι. Μάλλον εγώ συμπεριφέρθηκα άσχημα.
-Δεν σε καταλαβαίνω, εξήγησε μου.
-Χθες το βράδυ όταν πήγα στο δωμάτιο μου ήρθε μια σκλάβα να με ρωτήσει αν χρειάζομαι τίποτα.
-Το ίδιο και μένα, είπε ο Νίκος αλλά έτσι και αλλιώς δεν χρειαζόμουν οπότε απάντησα ότι δεν χρειάζομαι τίποτα ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον και καληνύχτισα ευγενικά. Εσύ δηλαδή τι, ακριβώς έκανες;
-Ε, να ήμουν πολύ κουρασμένη και της ζήτησα να μου βγάλει τις μπότες.
-Ε δεν είναι και τόσο τραγικό για μια φορά είπε ο Νίκος.
-Και μετά ζήτησα και μου έφεραν τις παντόφλες μου.
-Ε τους ψιλοταλαιπώρησες λίγο, αλλά ελπίζω να μην ξαναγίνει. Τουλάχιστον , αφού δεν μπορούμε να τους χαρίσουμε την ελευθερία τους ας κοιτάξουμε να κάνουμε την ζωή τους πιο εύκολη. Δεν νομίζεις;
-Ναι, δίκιο έχεις συμφώνησε η Κατερίνα και απέφυγε να αναφέρει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες της βραδιάς.
Ο Νίκος πρότεινε :
- Δεν πάμε μια βόλτα γύρω, γύρω; Η Κατερίνα συμφώνησε. Πέρασαν μαζί όλη την υπόλοιπη μέρα. Το απόγευμα πριν από το δείπνο ο Νίκος ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο :
-Η ωραία Κυρία δέχεται επισκέψεις στο δωμάτιο της;
-Μετά χαράς απάντησε εκείνη. Ανέβηκαν απάνω και έκαναν έρωτα, όπως τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους. Όταν και οι δύο τέλειωσαν κατέβηκαν και απόλαυσαν ένα ρομαντικό δείπνο. Ήταν και οι δύο ευτυχισμένοι. Η Κατερίνα είχε ξεχάσει ήδη τα γεγονότα της χθεσινή βραδιάς.
-Μου φαίνεται ότι είναι ώρα να πάμε για ύπνο, αύριο θα είναι κουραστική μέρα πρότεινε ο Νίκος. --Θέλεις να κοιμηθούμε μαζί;
-Καλύτερα όχι αφού δεν συνηθίζεται εδώ , και θα μας κουτσομπολεύουν απάντησε η Κατερίνα.
-Δίκιο έχεις συμφώνησε ο Νίκος. Καληνυχτίστηκαν με ένα παθιασμένο φιλί και τράβηξε ο καθένας προς το δωμάτιο του.




ΑΫΠΝΙΕΣ
Η Κατερίνα μπήκε στο δωμάτιο της και έκλεισε την πόρτα. Γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Κάρφωσε τα μάτια της στον ουρανό του κρεβατιού και απέμενε σιωπηλή. Μετά από μία ώρα ο ύπνος δεν είχε έρθει ακόμα. Δεν νύσταζε.
-Θα κάνω ένα μπάνιο σκέφτηκε, θα με χαλαρώσει και θα κοιμηθώ. Μπαίνοντας στο μπάνιο παρατήρησε ότι δεν υπήρχαν μεγάλες πετσέτες.
-Γαμώτο σκέφτηκε που θα βρω καμιά πετσέτα. Κοίταξε το ρολόι της και είδε ότι ήταν αρκετά αργά. Αν κόψω καμιά βόλτα όλο και κάποιον θα βρω, να μου πει που υπάρχουν πετσέτες. Με αυτή την σκέψη άνοιξε την πόρτα του δωματίου για να βγει έξω. Σκόνταψε σε κάτι που ήταν στο πάτωμα. Άνοιξε το φως που υπήρχε έξω από το δωμάτιο της και είδε που σκόνταψε. Μια σκλάβα ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα λεπτό στρώμα, σκεπασμένη με ένα σεντόνι.
-Μα τι στο….. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της η σκλάβα μισοξύπνησε και μισάνοιξε τα μάτια. Όταν συνειδητοποίησε ότι από πάνω της στεκόταν η Αφέντρα της πετάχτηκε ξαφνικά, γονάτισε μπροστά στην Κατερίνα και ακούμπησε το κεφάλι της στο πάτωμα.
-Τι κάνεις εδώ; ρώτησε η Κατερίνα.
-Είμαι εδώ μήπως χρειαστείτε τίποτα το βράδυ.
-Ωραία θέλω να κάνω ένα μπάνιο, φέρε μου μια πετσέτα.
-Μόνη θα κάνετε μπάνιο; ρώτησε η σκλάβα.
-Ε, τι μαζί θα κάνουμε; πήγε να πεί η Κατερίνα αλλά συγκρατήθηκε.
-Μα υπάρχουν τόσες σκλάβες για να σας φροντίσουν κατά την διάρκεια και μετά το μπάνιο. Θέλετε να τις φωνάξω; Η Κατερίνα ξανακοίταξε το ρολόι της. Ήταν σχεδόν μία μετά τα μεσάνυχτά και όλοι κοιμόντουσαν.
-Μπα όχι , πήγε να πει αλλά στιγμιαία το μετάνιωσε.
-Ναι θέλω είπε. Άλλωστε δεν τις είχε απασχολήσει καθόλου σήμερα.
-Να έρθετε στο δωμάτιο μου. Έκανε μεταβολή και ξαναπήγε μέσα.
Σε δύο λεπτά ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα.
-Ελάτε είπε. Όλες οι προσωπικές της σκλάβες μπήκαν στο δωμάτιο γονάτισαν και περίμεναν τις εντολές της αφέντρας τους. Η Κατερίνα είπε:
-Θέλω να κάνω μπάνιο. Αμέσως δύο σκλάβες σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς το μπάνιο. Σε λίγο ακούστηκε νερό να τρέχει.




ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ

Ένα κεφάλι σκλάβας φάνηκε στην πόρτα του μπάνιου και είπε :
-Αφέντρα, το μπάνιο είναι έτοιμο. Η Κατερίνα σηκώθηκε και προχώρησε. Οι υπόλοιπες την ακολούθησαν. Μια σκλάβα την βοήθησε να βγάλει την νυκτικιά της, μια άλλη τα εσώρουχα και μια τρίτη τις παντόφλες. Μπήκε στο τεράστιο μπάνιο συνοδευόμενη από δύο σκλάβες που εν τω μεταξύ είχαν γυμνωθεί. Η μία πήρε ένα σφουγγάρι και απαλά άρχισε να της πλένει το στήθός. Η άλλη την πλάτη. Οι ρώγες της άρχισαν να σκληραίνουν. Η σκλάβα προχώρησε παρακάτω… Οι ρώγες της σκληρύνανε ακόμα πιο πολύ… Μετά από ένα τέταρτο το μπάνιο τέλειωσε. Ένιωθε υπέροχα. Βγήκε έξω. Μια σκλάβα της έβαλε μια πετσέτα στα μαλλιά, την ίδια ώρα που δύο ακόμα τύλιξαν το σώμα της με μια τεράστια πετσέτα. Έκατσε σε μια πολυθρόνα και μια σκλάβα γονάτισε μπροστά της για να της στεγνώσει τα πόδια. Αφού την στεγνώσανε καλά καλά μια σκλάβα ήρθε με τα εσώρουχα της.
-Δεν θα τα φορέσω, είπε. Φέρτε μου μερικά νυχτικά και παντόφλες για να διαλέξω. Σε λίγο μια σκλάβα εμφανίστηκε με πέντε-έξι νυχτικά και οι δύο μικροί σκλάβοι με τα μαξιλάρια που αυτή την φορά είχαν πάνω από δέκα ζευγάρια. Διάλεξε ένα μαύρο αραχνοΰφαντο νυχτικό και ψηλοτάκουνα πασουμάκια. Η νύχτα ήταν πολύ ζεστή ,
-Ζεσταίνομαι είπε σε μια σκλάβα. Η σκλάβα εξαφανίστηκε και σε δύο λεπτά ξαναγύρισε με τους άλλους δύο μικρούς σκλάβους με τις τεράστιες βεντάλιες. Οι εμφανώς αγουροξυπνημένοι σκλάβοι γονάτισαν αριστερά και δεξιά στην καρέκλα της Κυρίας τους και άρχισαν να στέλνουν κύματα αέρα. Η Κατερίνα ανακάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα της, ακούμπησε τα πόδια της στο υποπόδιο και διέταξε μια σκλάβα :
-Φέρε μου κάτι να πιω. Η Κατερίνα δεν είχε φορέσει το νυχτικό της. Ήταν ακόμα γυμνή. Η σκλάβα εμφανίστηκε σε λίγο με ένα ποτήρι ουίσκι. Η Κατερίνα ήπιε μια γουλιά και έριξε μια ματιά. Μπροστά της είχε γονατιστές, δέκα σκλάβες και τους τέσσερις μικρούς σκλάβους. Στο μυαλό της ήρθαν μερικές φίλες της από την Αθήνα καθώς και η αδελφή της. Αν με βλέπανε θα είχαν πεθάνει από την ζήλια τους. Ίσως κάποια στιγμή τις καλέσω σκέφτηκε και κατέβασε και το υπόλοιπο ουίσκι.
-Και άλλο είπε στην σκλάβα και κούνησε το ποτήρι.
-Ελάτε να με φροντίσετε, διέταξε απευθυνόμενη προς τις υπόλοιπες. Μια σκλάβα πήρε θέση από πίσω της και με μια βούρτσα άρχισε να της χτενίζει τα μαλλιά. Δύο στάθηκαν στα πλάγια και η κάθε μία άρχισε να της φροντίζει από ένα χέρι. Δύο ακόμα πήραν θέση μπροστά της και ξεκίνησαν να της περιποιούνται από ένα πόδι η κάθε μία. Μια τελευταία γονάτισε λίγο πιο πίσω κρατώντας ένα καθρέφτη. Με μια μικρή διακοπή πήρε το ποτήρι με το ουίσκι και το κατέβασε μονορούφι. Το αλκοόλ είχε αρχίσει να τρέχει στις φλέβες της.
-Και άλλο, είπε δείχνοντας το άδειο ποτήρι. Το τρίτο ποτήρι σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ήταν στα χέρια της. Πάλι το κατέβασε μονορούφι και πάλι σε λίγο αντικαταστάθηκε.
- Έχω αρχίσει να ψιλομεθάω σκέφτηκε. Ούτε και αυτό όμως κράτησε για πολύ. Μετά από κάποια ώρα υπολόγισε ότι πρέπει να είχε κατεβάσει τουλάχιστον μισό μπουκάλι. Τώρα πια ήταν αρκετά ζαλισμένη. Και όμως δεν ήθελε να κοιμηθεί. Αντίθετα ένιωθε όμως μια περίεργη έξαψη. Οι σκλάβες είχαν τελειώσει από ώρα άλλα δεν είχαν μετακινηθεί από την θέση τους. Ήταν όλες γονατιστές με το κεφάλι στο πάτωμα και περιμένανε. Η ώρα ήταν περασμένες δύο. Έριξε μια ματιά στα νύχια της. Τα είχαν βάψει με ένα λαμπερό κόκκινο, χρώμα.
-Ας τις ταλαιπωρήσω λίγο σκέφτηκε χαιρέκακα.
-Δεν μʼ αρέσουν είπε. Να τα ξεβάψετε και να τα βάψετε σκούρα κόκκινα. Οι σκλάβες υπάκουσαν, με κάποια δυσκολία αφού ήταν εμφανώς νυσταγμένες. Άλλωστε οι περισσότερες βρισκόντουσαν από τα χαράματα στο πόδι. Ξαφνικά άκουσε ένα θόρυβο. Γύρισε και κοίταξε αριστερά και δεξιά για να εντοπίσει από πού προερχότανε. Τον εντόπισε : μια σκλάβα από αυτές που περιμένανε γονατιστές είχε αποκοιμηθεί. Η Κατερίνα πετάχτηκε από την πολυθρόνα της και αρπάζοντας το μαστίγιο που αναπαυόταν στο τραπεζάκι δίπλα της, διέσχισε τα πέντε έξι μέτρα που την χωρίζανε από την κοιμισμένη σκλάβα. Ένα χτύπημα στην πλάτη ήταν αρκετό για να την ξυπνήσει. Η σκλάβα πετάχτηκε μέσα από τον ύπνο της προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
-Άθλια, φώναξε με οργή η Κατερίνα, πως τολμάς να κοιμάσαι μπροστά στην Αφέντρα σου, και το μαστίγιο ανεβοκατέβηκε δύο τρεις φορές ακόμα.
-Συγνώμη αφέντρα είπε η σκλάβα φιλώντας τα πόδια της Κατερίνας. Η Κατερίνα δεν μίλησε. Επέστρεψε στην πολυθρόνα της ακούμπησε τα πόδια της στο υποπόδιο και είπε στις σκλάβες που περιμένανε να ολοκληρώσουν το βάψιμο των νυχιών της .
-Εσείς συνεχίστε το βάψιμο.
-Εσύ, είπε σε μιαν άλλη σκλάβα πήγαινε να φωνάξεις τον επιστάτη. Σε λίγο ο Αχμέτ ο επιστάτης βρισκόταν εκεί.
-Δέσε την σκλάβα στο κρεβάτι διέταξε η Κατερίνα. Σε λίγο η σκλάβα ήταν δεμένη όρθια με ανοιχτά χέρια και πόδια στους στύλους του κρεβατιού. Η Κατερίνα κοίταξε τον Αχμέτ έδειξε την σκλάβα και είπε μόνο μία λέξη :
-Τριάντα. Ο Αχμέτ έβγαλε το τεράστιο μαστίγιο που είχε περασμένο στην ζώνη του και κατευθύνθηκε προς την σκλάβα. Ήδη ήταν ξεγυμνωμένη και περίμενε καρτερικά. Ο Αχμέτ σήκωσε το μαστίγιο…. Το πρώτο χτύπημα δημιούργησε μια χαρακιά στην πλάτη της σκλάβας. Το δεύτερο συνοδεύτηκε από ένα βογκητό. Στο τρίτο το βογκητό έγινε πιο δυνατό. Η Κατερίνα παρακολουθούσε πίνοντας το ουίσκι της. Ήταν πια αρκετά μεθυσμένη. Ένα κύμα ηδονής την είχε κατακλύσει. Η σκλάβα έκανε απεγνωσμένες κινήσεις για να αποφύγει το μαστίγιο. Ήταν μάταιο. Το αριστερό της χέρι ήταν δεμένο στην μια κολώνα και το δεξί της στη άλλη. Η πλάτη της ήταν εντελώς εκτεθειμένη και απροστάτευτη. Την δέκατη φορά που το μαστίγιο αυλάκωσε την πλάτη της, το βογκητό μετατράπηκε σε κραυγή. Την δέκατη πέμπτη η κραυγή μετατράπηκε σε ουρλιαχτό. Τα γόνατα της είχαν λυγίσει. Δεν την βαστούσαν πια. Μετά την εικοστή τα ουρλιαχτά ήταν ασταμάτητα. Δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια της. Ζητούσε απεγνωσμένα έλεος από την αφέντρα της. Υποσχόταν ότι δεν θα το ξανακάνει, ότι θα είναι η καλύτερη και πιο υπάκουη σκλάβα. Η Κατερίνα δεν έδινε σημασία. Απολάμβανε το ποτό της. Η ηδονή την είχε κυριεύσει. Η αίσθηση εξουσίας την είχε συνεπάρει. Το συναίσθημα ότι μπορούσε να κάνει ότι ήθελε την έκανε να νιώθει θειική δύναμη. Όταν ο Αχμέτ τέλειωσε η πλάτη της είχε γεμίσει αιμάτινες γραμμές. Το κεφάλι της σκλάβας είχε γείρει μπροστά. Ήταν ημιλιπόθυμη. Ο Αχμέτ γύρισε και ρώτησε:
- Ικανοποιήθηκε η Κυρία; ρώτησε ο Αχμέτ.
- Όχι απάντησε η Κατερίνα. Η σκλάβα τόλμησε να αμφισβητήσει την τιμωρία και να ζητήσει έλεος. Ένας σκλάβος απλώς δέχεται την τιμωρία του. Ποτέ δεν έχει δικαίωμα να ζητάει κάτι. Άλλες τριάντα. Μόλις το μαστίγιο έπεσε ξανά επάνω της η σκλάβα ούρλιαξε με όλη της την δύναμη. Όλα τα υπόλοιπα χτυπήματα συνοδεύτηκαν από πνιχτά βογκητά και βουβό κλάμα. Η σκλάβα είχε μάθει το μάθημα της. Όταν ο Αχμέτ τέλειωσε αυτό που κάποτε ήταν πλάτη είχε μετατραπεί σε μια αιμάτινη άμορφη μάζα. Το μαστίγιο είχε οργώσει όλη την πλάτη. Κομμάτια κρέας είχαν φύγει αφήνοντας να φανούν τα κόκαλα.
-Λύστε την διέταξε η Αφέντρα. Μόλις την έλυσαν κατέρρευσε λιπόθυμη στο πάτωμα. Με ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο μισοσυνήλθε.
-Τώρα μπορείς να μου ζητήσεις συγνώμη, είπε η Κατερίνα. Η σκλάβα κατάλαβε χωρίς δισταγμό τι έπρεπε να κάνει . Σύρθηκε με κόπο στο πάτωμα και διέσχισε τα επτά-οκτώ μέτρα που την χώρισαν από την Αφέντρα της.
-Η ταπεινή σας σκλάβα ζητάει συγνώμη επειδή στάθηκε ανάξια να σας υπηρετήσει, είπε και άρχισε να φιλάει με λατρεία τα πόδια της Κατερίνας. Η Κατερίνα δεν απάντησε. Μετά από δέκα λεπτά που η σκλάβα της φιλούσε ασταμάτητα τα πόδια, η Κατερίνα τράβηξε το ένα της πόδι το έβαλε πάνω στο κεφάλι της σκλάβας και είπε:
-Υπάρχεις και ζεις μόνο για να με υπηρετείς. Ποτέ μην το ξεχάσεις.
-Ναι, Αφέντρα μου δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
-Ούτε και οι υπόλοιποι σκέφτηκε η Κατερίνα κοιτώντας τις υπόλοιπες σκλάβες και σκλάβους που παρακολουθούσαν έντρομοι.
-Άχμετ είπε, ένας μήνας αλυσοδεμένη στο μπουντρούμι θα την βοηθήσει να συνέλθει.
-Μάλιστα Αφέντρα απάντησε ο Αχμέτ και άρπαξε την σκλάβα, για να την οδηγήσει στο υπόγειο. Γύρισε προς τους υπόλοιπους που ήταν στο δωμάτιο.
-Επιθυμώ να αναπαυτώ. Μπορείτε να πηγαίνετε είπε. Έκτος από εσάς είπε κοιτώντας προς τους δύο μικρούς σκλάβους που ασταμάτητα την δρόσιζαν με τις βεντάλιες τους. Θα μου κάνετε αέρα όσο κοιμάμαι. Εσύ είπε σε μια σκλάβα να με ξυπνήσεις το πρωί, μόλις έρθει η Νεζάρ. Και με τα λόγια αυτά κατευθύνθηκε στο κρεβάτι της.

 

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΩΙΝΟ

Την επόμενο πρωί ένα φως έπεσε στα μάτια της. Συγχρόνως ένιωσε ένα άγγιγμα στο πόδι της. Μια γλώσσα άρχισε να κινείται ανάμεσα στα δάκτυλα της, και μετά να της γλύφει τα πέλματα και τις φτέρνες.
-Μα τι….. σκέφτηκε και πριν να προλάβει να ολοκληρώσει την σκέψη της θυμήθηκε. Ήταν η σκλάβα που είχε διατάξει να την ξυπνήσει το πρωί. Μισάνοιξε τα μάτια της και κοίταξε γύρω. Η σκλάβα ήταν γονατιστή στο τέλος του κρεβατιού και συνέχιζε το έργο της.
-Ωραίος τρόπος για πρωινό ξύπνημα σκέφτηκε. Αριστερά και δεξιά του κρεβατιού οι δύο μικροί σκλάβοι συνέχιζαν να της κάνουν αέρα. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν περίπου έντεκα. Από τις μία το βράδυ, τους είχε για δέκα ώρες στα γόνατα. Θυμήθηκε ότι μόλις προχθές με την Νεζάρ τους λυπήθηκε μέσα σε μία ώρα και χαμογέλασε.
-Μπορείτε να πηγαίνετε είπε στους δύο σκλάβους, που πήραν τις βεντάλιες τους και αποκαμωμένοι εξαφανίστηκαν. Κοίταξε πιο πέρα και είδε ότι όλες οι υπόλοιπες σκλάβες ήταν στην άκρη και περίμεναν υπομονετικά. Τεντώθηκε για λίγο, συνεχίζοντας να απολαμβάνει το εξαίσιο γλείψιμο της σκλάβας και έφερε στο μυαλό της την χθεσινή βραδιά. Σήμερα δεν είχε ξυπνήσει όπως εχτές. Δεν είχε καμιά τύψη, καμιά ενοχή, δεν είχε μετανιώσει για τίποτα. Τράβηξε το πόδι της, από το στόμα της σκλάβας και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Μια άλλη σκλάβα ήταν ήδη γονατιστή στο πλάι του κρεβατιού. Φίλησε με σεβασμό τα πόδια της Αφέντρας της και μετά της φόρεσε τα πασούμια.
-Ο Κύριος σου, που είναι; ρώτησε.
-Έφυγε νωρίς το πρωί με τον δόκτωρ Σαμίρ απάντησε η σκλάβα. Θα επιστρέψει αργότερα είπε.
- Ωραία, σκέφτηκε η Κατερίνα, μόνη στο σπίτι.
-Η κα Νεζάρ ειδοποίησε ότι σε λίγο θα είναι εδώ, την ενημέρωσε.
-Φέρτε μου ρούχα, να ντυθώ, διέταξε. Με περιμένει περπάτημα σκέφτηκε και από αυτά που της φέρανε διάλεξε ένα απλό τζιν , ένα τοπάκι και δερμάτινα χαμηλοτάκουνα πέδιλα. Κοίταξε τα χέρια και τα πόδια της. Οι σκλάβες είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά. Μέχρι να ντυθεί η ώρα είχε περάσει. Μια σκλάβα την ενημέρωσε : η κα Νεζάρ ήρθε.
Κατέβηκε, την υποδέχτηκε με τους απαραίτητους ασπασμούς πήγανε στο ίδιο σαλονάκι που είχαν κάτσει και προχθές , και θρονιαστήκανε στις τεράστιες δερμάτινες πολυθρόνες να τα πούνε. Δύο τρεις σκλάβες περιμένανε στην γωνία μήπως οι κυρίες επιθυμούσαν κάτι. Και πραγματικά επιθυμούσαν.
-Φέρτε μας τσάι και σκλάβους για να μας κάνουν αέρα, κάνει ζέστη διέταξε η Κατερίνα.
- Η Νεζάρ, γύρισε και την κοίταξε. Βλέπω μαθαίνετε γρήγορα σχολίασε. Κοιτώντας προς το μαστίγιο που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι δίπλα του ρώτησε.
-Λοιπόν, μάθατε την χρήση του;
-Μαθαίνω, απάντησε μονολεκτικά η Κατερίνα. Σε λίγο πλάι τους βρισκόντουσαν δύο αχνιστά φλιτζάνια τσάι και δύο καταταλαιπωρημένοι σκλάβοι. Κοιτώντας τους η Νεζάρ πρόσεξε τους μαύρους κύκλους και τα κόκκινα μάτια τους.
-Δεν πρέπει να έχουν κοιμηθεί καλά επεσήμανε.
- Η αλήθεια είναι πως όχι, απάντησε η Κατερίνα, πρέπει να έχουν κοιμηθεί καμιά ώρα αφού το βράδυ είχε πολύ ζέστη και τους χρειάστηκα. Μάλλον θα χρειαστώ και άλλους δύο γιʼ αυτή την δουλειά.
-Βλέπω μαθαίνετε όχι απλά γρήγορα αλλά αστραπιαία ξανάπε η Νεζάρ και γελάσανε και οι δύο.
-Λοιπόν πως θα περάσουμε την μέρα μας; ρώτησε η Κατερίνα.
-Με μια ξενάγηση στην πόλη απάντησε η Νεζάρ.
-Πόσο μακριά είναι;
-Είναι περίπου μισή αλλά δεν πηγαίνει αυτοκίνητο αφού οι δρόμοι είναι αρκετά στενοί.
-Δηλαδή αρκετό περπάτημα παραπονέθηκε η Κατερίνα.
-Ποιος μίλησε για περπάτημα; ας πηγαίνουμε μας περιμένουν ήδη και κατευθύνθηκε προς τη έξοδο.
-Ποιοι; αναρωτήθηκε η Κατερίνα ακολουθώντας σιωπηλά. Βγαίνοντας στο προαύλιο η απορία της λύθηκε : δύο φορεία τις περιμένανε.
-Αυτό είναι το δικό μου και αυτό το δικό σας, έδειξε η Νεζάρ και με τα λόγια αυτά κατευθύνθηκε προς το δικό της. Η Κατερίνα περιεργάστηκε το δικό της : ήταν εντυπωσιακό σε μέγεθος. Μέσα στο κουβούκλιο υπήρχε ένας μεγάλος καναπές. Στα πλάγια υπήρχαν κουρτίνες. Οκτώ σκλάβοι περίμεναν γονατιστοί για να το σηκώσουν. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Ένας σκλάβος έπεσε στο έδαφος. Η Κατερίνα πάτησε στην πλάτη του μπήκε μέσα και κάθισε. Μια σκλάβα την ακολούθησε μπήκε μέσα και γονάτισε στα πόδια της Κυρίας της. Η Κατερίνα ακούμπησε τα πόδια της πάνω στην πλάτη της σκλάβας και σκέφτηκε.
-Τέτοια ζωή μου αξίζει. Με ένα απαλό τίναγμα το φορείο σηκώθηκε και ξεκινήσανε.



ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ & ΨΩΝΙΑ

Μετά από μισής ώρας πορεία το φάνηκαν τα πρώτα οικήματα. Μπήκαν στην πόλη και σταματήσανε σε μια πλατεία. Κατέβηκαν και οι δύο.
-Εσείς θα περιμένετε εδώ είπε η Νεζάρ απευθυνόμενη προς τους σκλάβους και γυρνώντας προς δύο τρεις σκλάβες είπε :
-Εσείς ακολουθήστε μας. Θα μεταφέρετε τα ψώνια μας. Λοιπόν ας αρχίσει η ξενάγηση είπε στρεφόμενη από την Κατερίνα. Η βόλτα τους κράτησε αρκετή ώρα. Η Κατερίνα διαπίστωσε σύντομα ότι η πόλη ήταν μια κλασική ανατολίτικη πόλη, με μικρά σκονισμένα δρομάκια. Σε πολλούς δρόμους και κυρίως σε πλατείες είδε αρκετούς σκλάβους δεμένους με διάφορους τρόπους.
- Τιμωρημένοι από τους αφέντες τους εξήγησε η Νεζάρ. Αφού ψωνίσανε τα απαραίτητα ρούχα και παπούτσια, η Νεζάρ πρότεινε.
-Κάνει τρομερή ζέστη, τι θα λέγατε για κάτι δροσιστικό; Ξέρω ένα ωραίο καφέ εδώ κοντά.
-Καμιά αντίρρηση έσπευσε να συμφωνήσει η Κατερίνα. Φτάνοντας έξω από το καφέ η Κατερίνα πρόσεξε ότι υπήρχε ένα δοκάρι από το οποίο κρεμόντουσαν αλυσίδες. Η Νεζάρ τράβηξε την μια σκλάβα και έδεσε την αλυσίδα που είχε στον λαιμό της με μια από τις αλυσίδες που κρεμόντουσαν στο δοκάρι. Το ίδιο έκανε και με τις υπόλοιπες.
-Υπάρχει κίνδυνος να το σκάσουν; ρώτησε η Κατερίνα.
-Όχι φυσικά, απάντησε η Νεζάρ. Ακόμα και αν το σκάσουν ξέρουν πως θα συλληφθούν. Άλλωστε που θα μπορούσαν να πάνε ; Η πλησιέστερη ακτή απέχει πάνω από πεντακόσια χιλιόμετρα. Απλώς δεν μπορούν να μας συνοδεύσουν στο καφέ και είναι ένας καλός τρόπος να θυμούνται την θέση τους.
-Στους σκλάβους πρέπει να φέρεστε πάντα με αυστηρότητα επισήμανε η Νεζάρ. Αφού ήπιαν τα αναψυκτικά τους βγήκαν έξω η Νεζάρ έλυσε τις σκλάβες και συνέχισαν την βόλτα τους. Η Κατερίνα γύρισε κι τις κοίταξε : κουβαλούσαν με δυσκολία τα ψώνια που είχαν κάνει οι Κυρίες τους. Μια ώρα που τις περιμένανε κάτω από τον καυτό ήλιο τις είχε κάνει σαν κοτόπουλα.
-Έτσι είναι η ζωή σκέφτηκε η Κατερίνα μην νιώθοντας καμιά τύψη. Την σκέψη της διέκοψε η Νεζάρ που είπε στην Κατερίνα:
- Θα ήθελα να σας κάνω ένα προσωπικό δώρο. Παρακαλώ απʼ εδώ και έδειξε την είσοδο ενός καταστήματος. Μπαίνοντας μέσα η Κατερίνα θυμήθηκε μια επίσκεψη που είχε κάνει σε ένα sex shop στην Αθήνα. Εδώ βέβαια δεν υπήρχαν δερμάτινα ή latex κορμάκια. Υπήρχε όμως μια ατελείωτη ποικιλία από μαστίγια αλυσίδες, κουκούλες και όργανα βασανισμού.
-Το μαγαζί πουλάει διάφορα πράγματα απαραίτητα σε κάθε ιδιοκτήτη σκλάβων έσπευσε να εξηγήσει η Νεζάρ. Θα ήθελα να σας δωρίσω αυτό είπε πιάνοντας ένα μαστίγιο που κρεμόταν δίπλα της. Ονομάζεται κόμπρα και είναι το πιο σπάνιο και δυσεύρετο μαστίγιο, ο εφιάλτης κάθε σκλάβου. Παρόλο που είναι δυσεύρετο χάρη στην φιλία μου με τον ιδιοκτήτη κατάφερα να σας εξασφαλίσω ένα. Η Κατερίνα έσπευσε να το περιεργαστεί. Είχε μια υπέροχή σκαλιστή λαβή, και μήκος γύρω στο ένα μέτρο. Ήταν από λεπτά μαύρα δέρματα, περίτεχνα πλεγμένα, και η αφή του ήταν απαλή σαν του μεταξιού.
-Κόβει σαν ξυράφι έσπευσε να διευκρινίσει η Νεζάρ. Οι περισσότεροι σκλάβοι θα προτιμούσαν ευχαρίστως να πεθάνουν παρά να το νιώσουν στην πλάτη τους. Θα σας συνιστούσα να το χρησιμοποιήσετε με μεγάλη προσοχή. Η Κατερίνα ευχαρίστησε, και είπε :
-Θα το έχω υπόψη μου.
Σε λίγο φτάσανε σε ένα μεγάλο υπαίθριο χώρο. Υπήρχαν παντού πάσσαλοι στους οποίους ήταν δεμένοι σκλάβοι. Η Κατερίνα κοίταξε πιο προσεκτικά. Υπήρχαν σκλάβοι όλων των ηλικιών, για όλες τις χρήσεις. Ηλικιωμένοι και παιδιά για ελαφρές οικιακές εργασίες, εξήγησε η Νεζάρ, γεροδεμένοι άνδρες για βαριές εργασίες σε αγρούς και μεταλλεία, όμορφες νεαρές σκλάβες για την ευχαρίστηση των ιδιοκτητών τους, και νεαροί σκλάβοι και πάλι για την προσωπική ικανοποίηση των ιδιοκτητών τους. Η Κατερίνα πρόσεξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία ήταν μαύροι. Η Νεζάρ της εξήγησε ότι πράγματι το ογδόντα με ενενήντα τις εκατό των σκλάβων , όντως ήταν μαύροι. Το υπόλοιπο δέκα τις εκατό ήταν Ινδικής και Αραβικής καταγωγής.
-Σπανιότατα επισήμανε υπάρχουν και κάποιοι λευκοί σκλάβοι αλλά σήμερα δεν βλέπω να υπάρχει κανείς. Και τώρα ας ψάξουμε για αυτό το οποίο ήρθαμε. Με τα λόγια αυτά αρχίσανε να προχωράνε ανάμεσα στους σκλάβους. Αυτοί μου αρέσουν έδειξε η Κατερίνα δείχνοντας δύο μικρούς σκλάβους.
-Ωραία σε λίγο θα αρχίσει η δημοπρασία και θα μπορέσετε να τους διεκδικήσετε απάντησε η Νεζάρ. Πράγματι σε λίγο πάνω σε μια μεγάλη εξέδρα ανέβηκε ο πρώτος προς πώληση σκλάβος.
- Ιδού κυρίες και κύριοι ένας σκλάβος με δύναμη ελέφαντα και ταχύτητα αλόγου τον παρουσίασε ο δημοπράτης. Πουλήθηκε με σχεδόν συνοπτικές διαδικασίες και προχώρησαν στην παρουσίαση του επόμενου. Σε ένα τέταρτο είχε φτάσει η σειρά των σκλάβων που ενδιέφεραν την Κατερίνα.
-Από εδώ κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζω αυτούς τους εξαιρετικούς νεαρούς σκλάβους οι οποίοι είναι ιδανικοί για να προσφέρουν υπηρεσίες σε απαιτητικές κυρίες. Είναι σε άριστη κατάσταση και θα τους έχετε στις υπηρεσίες σας για πάρα πολλά χρόνια. Λοιπόν ακούω προσφορές.
-Ένα χέρι υψώθηκε : χίλια ριάν.
-Η Κατερίνα πλειοδότησε: χίλια εκατό.
-Χίλια διακόσια αντιπρότεινε ο ανταγωνιστής.
-Η Κατερίνα σκέφτηκε: δεν θα φάμε όλη μας την ημέρα με αυτόν και ξαναφώναξε : δύο διακόσια.
Ένας ψίθυρος ακούστηκε από το συγκεντρωμένο πλήθος.
-Το ποσό της εξήγησε η Νεζάρ , είναι ασυνήθιστα μεγάλο.
-Ένα, δύο ,τρία κατακυρώθηκαν στην Κυρία είπε ο δημοπράτης.
-Συγχαρητήρια της είπε η Νεζάρ. Μόλις αγοράσατε προσωπικά τους πρώτους σας σκλάβους.
-Τα δύο διακόσια ριάν πόσο είναι; ρώτησε η Κατερίνα.
-Περίπου σαράντα πέντε ευρώ απάντησε η Νεζάρ.
-Για φαντάσου, με τα λεφτά που κοστίζει ένα μπουκάλι κρασί σε ένα εστιατόριο της Αθήνας απέκτησα δύο ανθρώπους σκέφτηκε εντυπωσιασμένη η Κατερίνα.
-Πάμε να τους παραλάβουμε διέκοψε τις σκέψεις της η Νεζάρ. Η Κατερίνα και η Νεζάρ ακολουθούμενες από τον επιστάτη Αχμέτ πλησίασαν την εξέδρα. Η Κατερίνα έδωσε τα χρήματα στον δημοπράτη, ο οποίος αφού τα έβαλε στην τσέπη του είπε στον Αχμέτ που τις συνόδευε:
- Θα χρειαστεί να πάτε στον σιδερά. Ο Αχμέτ με την σειρά του είπε στους δύο σκλάβους που περιμένανε. Ακολουθήστε με. Από πίσω τους ακολουθήσανε και η Κατερίνα με την Νεζάρ μαζί με τον σκλάβο που τους συνόδευε. Μπήκαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Ο σιδεράς που ήταν μέσα στράφηκε προς τις δύο Κυρίες και ρώτησε.
-Ποια από εσάς είναι η νέα τους ιδιοκτήτρια;
-Εγώ απάντησε η Κατερίνα.
-Τότε θα είχατε την καλοσύνη να διαλέξετε τι θα φοράνε στον λαιμό τους; ρώτησε ο σιδεράς και με μια κίνηση της έδειξε μια μεγάλη ποικιλία από αλυσίδες που υπήρχαν πάνω σε ένα τραπέζι. Η Κατερίνα έδειξε κάποιές που υπήρχαν πάνω σε ένα τραπέζι και είπε :
-Αυτές. Ο σιδεράς τις πήρε και αφού τις τοποθέτησε προσεκτικά τις σφράγισε καλά καλά ώστε να μην υπάρχει τρόπος να αφαιρεθούν.
-Και τώρα το σημάδι είπε. Τράβηξε τον ένα σκλάβο και αφού τον έδεσε χειροπόδαρα πάνω σε ένα πάγκο, κατά τρόπο που δεν μπορούσε ούτε να σαλέψει, στράφηκε προς την Κατερίνα και την ρώτησε πως λέγεται. Αφού η Κατερίνα απάντησε, πήρε κάποια μικρά γραμματάκια τα οποία τοποθέτησε πάνω σε μια στρογγυλή επιφάνεια σε μέγεθος σφραγίδας. Ακολούθως τοποθέτησε το δημιούργημα του σε ένα μαγκάλι με αναμμένα κάρβουνα. Σε δύο λεπτά το σίδερο είχε κοκκινίσει. Ο σιδεράς το έβγαλε από την φωτιά και πλησίασε τον σκλάβο που ήδη ήταν κάθιδρος από την αγωνία του. Ακούμπησε το πυρακτωμένο σίδερο πάνω στην σάρκα του σκλάβου, και μια μυρωδιά από καμένη σάρκα μαζί με μια σπαρακτική κραυγή κατάκλυσε το δωμάτιο.
-Τελειώσαμε με αυτόν είπε. Τον άλλο τώρα. Αφού ακολούθησε την διαδικασία και με τον άλλον στράφηκε προς την Κατερίνα και είπε:
-Κυρία μου οι σκλάβοι είναι έτοιμοι προς χρήση. Με ένα νεύμα η Κατερίνα ευχαρίστησε και μαζί με την Νεζάρ βγήκανε από το δωμάτιο και κατευθυνθήκανε προς εκεί που τους περιμένανε τα φορεία τους. Φτάνοντας στο φορείο η Κατερίνα στράφηκε προς τον Αχμέτ και διέταξε :
-Να τους δέσεις πίσω από το φορείο, και με τα λόγια αυτά μπήκε μέσα βυθίστηκε το κάθισμα άπλωσε τα πόδια της πάνω στην σκλάβα που ήδη περίμενε και τράβηξε τις κουρτίνες. Το φορείο ξεκίνησε.




ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

Φτάνοντας στο σπίτι την περίμενε μια έκπληξη. Ο Νίκος είχε επιστρέψει και την περίμενε στην είσοδο. Μόλις κατέβηκε από το φορείο πατώντας πάνω στην πλάτη ενός σκλάβου κατευθύνθηκε προς το μέρος του και τον υποδέχτηκε με ένα ζεστό φιλί. Το πρόσωπο του Νίκου ήταν συννεφιασμένο.
-Τι έχεις; τον ρώτησε.
-Κατερίνα που είχες πάει;
-Μια βόλτα στην πόλη απάντησε η Κατερίνα.
-Και τι είναι όλα αυτά; ξαναρώτησε ο Νίκος.
-Ποια; Το φορείο, όλοι αυτοί οι σκλάβοι;
-Και πως ήθελες να πάω, περπατώντας;
-Γιατί θα πάθαινες κάτι; αφού το περπάτημα πάντα σʼ άρεσε της θύμισε ο Νίκος.
-Και αυτούς γιατί τους έχουμε; Ο Νίκος σήκωσε με απόγνωση τα μάτια του.
-Και καλά το φορείο, είναι ανάγκη να ακουμπάς τα πόδια σου πάνω στην σκλάβα. Τα τακούνια σου είναι αρκετά μυτερά.
-Δεν πειράζει, σκλάβα είναι έτσι και αλλιώς απάντησε αδιάφορα η Κατερίνα.
-Και το άλλο, συνέχισε ο Νίκος πατάς κάποιον άνθρωπο για να κατέβεις;
-Γιατί τι θα πάθει; απάντησε η Κατερίνα.
-Κατερίνα δεν σε αναγνωρίζω. Και αυτοί πάλι τι είναι; ξαναρώτησε και έδειξε τους δύο μικρούς σκλάβους που ήταν δεμένοι πίσω από το φορείο.
-Έκανα μερικά ψώνια απάντησε η Κατερίνα.
-Κατερίνα τρελάθηκες; αγόρασες σκλάβους; φώναξε ο Νίκος.
-Αν δεν τους αγόραζα εγώ θα τους αγόραζε κάποιος άλλος απάντησε αδιάφορα.
-Τι είναι τούτο; ξαναρώτησε δείχνοντας το μαστίγιο που κρατούσε στο χέρι της η Κατερίνα.
-Α αυτό είναι δώρο της Νεζάρ, ωραίο δεν είναι; απάντησε η Κατερίνα φέρνοντας το πιο κοντά για να το δει ο Νίκος καλύτερα.
-Δεν πιστεύω στα αυτιά μου Κατερίνα. Νομίζω ότι είχαμε συμφωνήσει ότι αφού δεν μπορούμε να τους αφήσουμε ελεύθερους, τουλάχιστον θα τους φερόμαστε καλά, τι σε έπιασε; τι έχεις πάθει;
- Απλώς προσαρμόστηκα, απάντησε ξερά η Κατερίνα. Άλλωστε δική σου ιδέα ήταν να έρθουμε εδώ. Έ λοιπόν ήρθα. Ο Νίκος δεν ξαναμίλησε. Κατάλαβε ότι δεν θα έβγαζε άκρη. Θυμωμένος γύρισε την πλάτη του και προχώρησε με ταχύ βήμα προς το σπίτι. Η Κατερίνα χαμογέλασε και σκέφτηκε:
-Θα του περάσει. Και τώρα ας ασχοληθούμε με τους νέους σκλάβους σκέφτηκε, και γυρνώντας προς τον επιστάτη διέταξε:
-Αχμέτ φέρε τους στο δωμάτιο ακροάσεων.
Σε λίγη ώρα οι δύο σκλάβοι βρισκόντουσαν δεμένοι χειροπόδαρα στα πόδια της νέας τους Aφέντρας. Η Κατερίνα τους είπε :
-Μπορείτε να σηκώσετε τα κεφάλια σας. Θα έχετε την ευκαιρία για πρώτη και τελευταία φορά να αντικρίσετε την αφέντρας σας. Οι σκλάβοι με κάποιο δισταγμό σήκωσαν τα μάτια τους προς την Κατερίνα και την κοίταξαν φευγαλέα. Η Κατερίνα είπε:
-Αρκετά. Οι σκλάβοι έσκυψαν και πάλι. Η Κατερίνα συνέχισε.
- Η δουλεία σας είναι να μου κάνετε αέρα. Οι δύο άλλοι σκλάβοι που ήδη έχω για αυτήν την δουλειά θα σας εξηγήσουν το πως. Και τώρα μπορείτε να πηγαίνετε. Αχμέτ, φώναξε και ο επιστάτης ήρθε μπροστά στην Κυρία του.
-Καιρός κάποια πράγματα να ξεκαθαρίσουν είπε η Κατερίνα. Θέλω σε μισή ώρα όλοι οι σκλάβοι και οι σκλάβες να είναι συγκεντρωμένοι στο μεγάλο σαλόνι. Επιθυμώ να τους μιλήσω.
Πράγματι σε μισή ώρα η Κατερίνα μπήκε στο σαλόνι διέσχισε τους συγκεντρωμένους σκλάβους που υποκλινόντουσαν και κατευθύνθηκε προς μια πολυθρόνα που ήταν σε κεντρικό σημείο. Κάθισε αναπαυτικά, κοίταξε τους πενήντα παρευρισκόμενους και είπε:
-Σας κάλεσα σήμερα γιατί από την ημέρα που ήρθα δεν είχα την ευκαιρία να σας μιλήσω. Ίσως κάποιοι από εσάς να σκέφτονται ότι επειδή είμαι ξένη και όχι από την Ζανβέρ θα έχω μειωμένες απαιτήσεις. Λάθος. Μου ανήκετε ολοκληρωτικά. Έχω εξουσία ζωής και θανάτου απάνω σας. Μπορώ να σας κάνω ότι επιθυμώ. Από εσάς ζητάω απόλυτη υποταγή. Όποιος δεν με ικανοποιεί θα τιμωρείται αλύπητα. Η λέξη οίκτος μου είναι άγνωστη. Από εδώ και πέρα κανείς δεν θα με αντικρίζει στα μάτια. Όποιος βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί μου, πάντα θα είναι στα γόνατα και αμέσως ακούστηκε ένας ήχος από τους σκλάβους που έσπευσαν να εκτελέσουν την επιθυμία της Αφέντρας τους. Η Κατερίνα κοίταξε τους σκλάβους που ήδη ήταν όλοι γονατιστοί και συνέχισε: Θα θυμάστε μόνο ένα πράγμα. Ζείτε μόνο επειδή το επιθυμώ εγώ. Υπάρχετε μόνο για να ικανοποιείτε τις επιθυμίες μου. Και με τα λόγια αυτά σηκώθηκε διέσχισε την αίθουσα και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της. Μετά από μια ώρα μια σκλάβα ήρθε και της ανακοίνωσε ότι το δείπνο ήταν έτοιμο. Ο Κύριος συμπλήρωσε, είπε ότι δεν επιθυμεί να δειπνήσει.
-Μάλιστα σκέφτηκε η Κατερίνα, έχουμε και μούτρα. Δεν πειράζει κακό του κεφαλιού του. Η Κατερίνα ήξερε ότι όταν ο Νίκος θύμωνε, του κρατούσε για ένα-δύο μέρες και μετά του περνούσε. Τέλος πάντων θα του περάσει σκέφτηκε.

 

Πολύ καλή και ενδιαφέρουσα η συνέχεια της ιστορίας. Συγχαρτήρια!

 

πρέπει να το εκτυπώσω για να μπορέσω να το διαβάσω...

go on young slave continue your work  

 

την ψωνησε η Κατερινα  
πολυ ωραιο gs,καλη συνεχεια