Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τα πάντα αλλά για το συγκεκριμένο έχω να πω ότι σε εμένα συνέβη ακριβώς το αντίθερο. Το σημειώνω ώστε να μην νομίζει κανείς ότι αυτό ισχύει για τους πάντες.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα Dora και αυτό και το παραδίπλα που άνοιξες. Δεν μπορώ να δώσω ρεπ.

 

Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Παρόλο που είμαι σθεναρός υποστηρικτής του εγωιστικού γονίδιου καλή μου, ας μη ξεχνάμε και την θεωρία της απροσδιοριστίας την οποία ο Σιγισμούνδος φαίνεται πως αγνοεί (δικαιολογημένα γιατί είναι σχεδόν σύγχρονή του), αλλά που μάλλον δεν θα ήταν και εύκολο να την μεταφέρει στα της διερεύνησης του ανθρώπινου μυαλού (κι εγώ τον μετά Χριστόν προφήτη κάνω εν προκειμένω).
Ίσως η Βοναπάρτη κάτι να είχε μυριστεί, αλλά και γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος...
Επί του θέματος...
Καλούς λογαριασμούς κάνει το γονίδιο, πλην όμως ο ανθρώπινος νους είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα καταφέρνει και το προσπερνά στη γωνία και με χαρακτηριστική άνεση...
Και δεν είναι ίδιον των σοφών αυτή η δυνατότητα / ικανότητα...
Το γονίδιο μπορεί να επιτρέπει την ύπαρξη της φαντασίας, μπορεί και να μη μπορεί, απλά να του ξεφεύγει και εξ ίσου απλά να το ανέχεται αφού δεν μπορεί να κάνει αλλιώς...
Ό,τι κι αν ισχύει, αυτό που θέλω να πω είναι, πως η οποιαδήποτε ποσοτικοποίηση της αντίληψης των σχέσεων είναι προσέγγιση καθαρά λογιστική σε θέματα βαθειάς πολιτικής και ηγεσίας.
Και ο έρωτας και οι σχέσεις συνάπτονται της πολιτικής όπως και η ηγεσία σε μια οποιαδήποτε σχέση που αμφισβητείται, διερευνάται, δοκιμάζεται για να γίνει τελικά γίνεται αποδεκτή, πολλώ δε μάλλον σε μια σχέση βδσμ...
Α, ξέχασα... Επειδή δεν τα πάω καλά με όλα αυτά τα ψυχοτέτοια, ας μου επιτραπεί να προτείνω πως η μόνη ποσοτική παρέμβαση που χωρεί σε μια σχέση είναι η αύξηση της ενέργειας της ίδιας της σχέσης, δηλαδή η πληροφορία (η πιο καθαρή μορφή ενέργειας που υφίσταται). Με λίγα λόγια επικοινωνία και δη επί της ουσίας.
Επικοινωνείτε λοιπόν... Επί της ουσίας... Στην χειρότερη περίπτωση, αν μη τι άλλο, δεν θα χάσετε τον καιρό σας σε ένα εκ των προτέρων χαμένο παιχνίδι που σας έμπλεξε αυτό το παλιοεγωιστικό γονίδιο, απλά υπακούοντας στις ανώμαλες ορέξεις του που σας τις μεταφράζει ως καύλα και μας σέρνουν όλους ανεξαιρέτως στο παιχνίδι του χρησιμοποιώντας σοφούς για να επικαλύπτουμε τις οδύνες και τα λοιπά σχετικά (μπλιαξ)...
Προτείνω λοιπόν:
...A little help from our friends...
φτάνει και περισσεύει...

 

Re: Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Τα έκανες όλα έναν αχταρμά. Γι αυτό στο GRE ελάχιστοι πετυχαίνουν υψηλά σκορ στο τμήμα του Analytical Writing Measure. Ας μην πω τί σκόραρα εγώ, θα με μισήσετε... 

Δεν μιλούμε για το εγωιστικό γονίδιο και την επιβίωση, αλλά για τον μηχανισμό του μαζοχισμού. Πρόκειται για έναν ψυχολογικό μηχανισμό, κατά πάσα πιθανότητα απόρροια του πολιτισμού μας και όσων αυτός επιβάλλει. Εάν το εγωιστικό γονίδιο μας ωθεί προς την επιβίωση, αυτό δεν μας εξηγεί και γιατί ο μαζοχισμός πρέπει να διατηρεί τις ισορροπίες του έτσι ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση. Με άλλα λόγια, ναι μεν το εγωιστικό γονίδιο φροντίζει να επιβιώνουμε. Αλλά ο μαζοχισμός, ως μία μικρή παράμετρος, μία περιθωριακή στατιστική μέσα στις κοινωνίες, επιζητεί την δική του εξήγηση.

Η Βοναπάρτη μυρίστηκε ότι έχει μεγάλη σημασία η κλειτορίδα για την γυναικεία απόλαυση. Έκανε ότι μπορούσε για να την φέρει στο προσκήνιο. Δεν σχετίζεται σε τίποτα με το θέμα που πραγματευόμαστε, κατά την άποψή μου. Ήταν μία γυναίκα που αγαπούσε την απόλαυσή της, την επεδίωκε. Δεν βλέπω πώς την συνδέεις με την αναγκαιότητα του μαζοχισμού, στα λιγοστά άτομα για τα οποία ο μαζοχισμός αποτελεί αναγκαιότητα.

Τα κλινικά παραδείγματα που αναφέρθηκαν στην ανωτέρω ανακοίνωση δείχνουν ότι ο ανθρώπινος νους κάθεται και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα του σώματος. Εάν έχεις διαφορετικά στοιχεία, γιατί δεν τα παραθέτεις; Αυτό θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον. Οι γυναίκες αυτές αρρώστησαν για να αντικαταστήσουν την ψυχική οδύνη που τόσο είχαν ανάγκη, κατά πως φαίνεται.

Η εξέλιξη ενός καρκίνου δεν είναι θέμα πολιτικής και ηγεσίας. Προτείνω να συνέλθουμε από την οποιαδήποτε παράκρουση μας απειλεί, ναι; 

Το θέμα είναι καθαρό και ξάστερο, η διαύγειά του πονάει. Οι μαζοχιστές αρρωσταίνουν αν δεν έχουν συγκεκριμένες ποσότητες πόνου. Αν δεν ανακαλύψουν το BDSM, θα φροντίσουν ώστε να τις έχουν.

Αμφιβάλλω σφόδρα εάν η επικοινωνία είναι αυτό που θα μας σώσει. Εγώ προσωπικά, χρειάζομαι κάτι περισσότερο... 

 

Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Τα λόγια είναι περιττά... (Ελαφρολαϊκόν άσμα)

 

Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Διόλου περιττά δεν είναι τα λόγια αλλά ούτε και το κρίσιμο κομμάτι, επιφυλάσσομαι αφού ξαναδιαβάσω το Φρόυδικό πόνημα ο συσχετισμός με ογκογενέσεις απλά bad science απορώ πώς την πάτησε η dora salonica.

 

Απάντηση: Re: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Ακούγεται πολύ λογικό. Έτσι ίσως εξηγείται και το γιατί άνθρωποι του μόχθου, που παλεύουν για την καθημερινή επιβίωση και την απόκτηση αυτονόητων για άλλους αγαθών, είναι ψυχολογικά ήρεμοι και ισορροπημένοι. Αντίθετα άνθρωποι που η ζωή τους φέρθηκε καλά , γεννήθηκαν πλούσιοι με όλα τα προβλήματά τους λυμένα, εμφανίζονται αυτοκαταστροφικοί με ροπή προς την κόκα , τον αλκοολισμό και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Στο γραφείο μου είμαι απόλυτα απαραίτητος. Έχω πείσει τον εαυτό μου, πως δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω γιατί αυτό θα ήταν καταστροφικό. Λοιπόν εδώ και 18 χρόνια, δεν χρειάστηκε να λείψω ούτε μια μέρα από την δουλειά, για λόγους υγείας. Είναι ίσως ακριβώς αυτό που περιγράφεις Ντόρα και αν η θεωρεία αυτή, είναι πράγματι σωστή, εκτός από λογική που είναι, όταν φτάσει η ώρα της συνταξιοδότησής μου την έχω άσχημα. Θα χρωστάω πολλά, για όλα αυτά τα απροβλημάτιστα χρόνια και θα μου βγούν όλα μαζεμένα. 

 

Re: Απάντηση: Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού

Την τελευταία φορά που την πάτησε η dora salonica στεκόταν στην εκκλησιά και έλεγε I do. 

Εάν διαβάσεις προσεκτικά την ανακοίνωση που παρέθεσα, πουθενά δεν κάνει λόγο για βεβαιότητες. Επιχειρεί να καταγράψει γεγονότα και κάνει μερικές παρατηρήσεις, ως επί το πλείστον εύστοχες, κατά την άποψή μου. Ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός ήταν ότι οι καρκινοπαθείς ένιωθαν πολύ ήρεμοι και ευτυχισμένοι, έχοντας βρεθεί και πάλι στη θέση του θύματος. Αντί να τους καταρρακώσει η ασθένεια, αυτοί ήταν ευτυχισμένοι. Πιστεύω ότι αυτό είναι άξιο λόγου, τουλάχιστον.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η μετουσίωση που ένιωθαν μέσα από την προσωπική τους κακοποίηση και τις κακουχίες, είχε αντικατασταθεί από την μετουσίωση που ένιωθαν ως μελλοθάνατοι. Με άλλα λόγια, μέσω της θυματοποίησής τους, μέσω του μαζοχισμού τους, επιχειρούσαν να δομήσουν τον εαυτό τους. Γιατί έτσι εξυψώνονταν στα δικά τους μάτια, αποκτούσαν υπόσταση.

Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι το ίδιο το σώμα είχε αντιδράσει κατά τρόπο ώστε να προκαλέσει μόνο του τον όγκο. Αυτό δεν μπορούμε να το αποδείξουμε αυτή τη στιγμή. Φαίνεται παρόλα αυτά ότι υπάρχει σωρεία ψυχοσωματικών ασθενειών, οι οποίες σχετίζονται κατά πως φαίνεται με την ψυχολογία μας, το πώς αισθανόμαστε. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι όλες οι ασθένεις είναι ψυχοσωματικές. Δεν έχω αρκετές γνώσεις όμως ώστε να μπορώ να πάρω θέση επ' αυτού.

(Αγαπητέ cad, τα λαϊκά άσματα είναι δικαίωμά σας, όμως με εκνευρίζει πολύ να με αποκαλούν "καλή" τους. Να το κόψετε.)