Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Ενδιαφέρων  
Άντε γράψε και καμία μπούρδα τώρα και για το υστερόγραφο  να το διαβάσω και να κοιμηθώ ήσυχος που δεν κατάλαβες τίποτα απ όσα έγραψα σήμερα:evil:

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Αυτό έκρινες ότι κάνω εγώ;
Μάλιστα. 
Ή μήπως είσαι της άποψης ότι "αλλήλων καταφρονούντες, αλλήλοις αρεσκεύονται και αλλήλων υπερέχειν θέλοντες, αλλήλοις υποκατακλίνονται"; Γιατί εγώ δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Ωραία, πάντως (και αναπόφευκτη, κιόλας) η ποικιλομορφία ανθρώπων κι απόψεων.

Θα τολμήσω (μετά δισταγμού και φόβου! εγώ το νεαρόν, αλαζονικόν κι συμπλεκτικόν πλάσμα...) να θεωρήσω τον εαυτό μου αρκετά κατασταλαγμένο στις απόψεις του.
Επίσης, όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Δεν συνυπάρχει κανείς μας με τους (εντελώς) διαφορετικούς. Κλίκες, ομάδες, όχθες, δεν ξέρω πως τα λένε.




---------- Post added at 00:53 ---------- Previous post was at 00:48 ----------

  <-- αυτό πιστεύω, μπορείς να το καταφέρεις. Εν συνεχεία, ξες τι πρέπει να κάνεις. Εν τέλει, λοιπόν, ήσυχος ύπνος.
Χωρίς καμία μπούρδα δική μου. 

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Προφανώς σε αυτό το φόρουμ όταν κάποιος λέει απλά την προσωπική του άποψη ή αυτό που νοιώθει, πρέπει να είναι και έτοιμος για "λιθοβολισμό" επειδή απλά οι άλλοι δεν συμφωνούν, θέλουν να εκφράσουν τα παράπονά τους και δεν έχουν άλλο τρόπο, δεν τους αρέσει το άβαταρ του ανθρώπου που καταθέτει την γνώμη του εκείνη την στιγμή και χίλια δυό άλλα που δεν θα τα αναφέρω,
Επειδή δεν έχω ενοχλήσει κανέναν τους δύο μήνες που είμαι εδώ, δεν έχω θίξει κανένα, δεν έχω προσβάλλει και δεν έχω αντιπαρατεθεί με κανένα απλά και μόνο γιά εντυπωσιασμο, παρακαλώ να σταματήσει εδώ αυτή η γκρίνια γιατί αλλοιώθηκε ένα τόσο όμορφο νήμα χωρίς λόγο.
Σεβαστές οι απόψεις όλων μας.
Και στο τέλος τέλος, ο καθένας κάνει αυτο που του αρέσει στην ζωή του και στο σπίτι του.
Εγώ αν θα μου συμβεί ο γιός μου να εξελιχθεί σε ομοφυλόφυλο θα πικραθω, άλλη μάνα θα χαρεί, άλλη θα κάνει κάτι άλλο.Ποιός είναι αυτός που θα εισχωρήσει σε ένα σπίτι ή μιά ψυχή και θα επιβληθεί?
Αυτά και καλημέρα σε όλους.
Θα τα πούμε (με κάποιους) στο Αθηνών Πολιτεία.

 

Να υπενθυμίσω ότι το νήμα δεν έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία συγκεκριμένα αλλά με την ενασχόληση του παιδιού με το bdsm. Για την ομοφυλοφιλία συγκεκριμένα υπάρχουν άλλα σχετικά νήματα.

Θα καταθέσω μια γενική άποψη προσπαθώντας να επαναφέρω το νήμα στην αρχική ερώτηση.
Αν και δεν έχω ακόμη παιδιά, μου φαίνεται αδιανόητο μια μητέρα να μη θέλει το καλύτερο για το παιδί της. Με τον όρο "καλύτερο" εννοώ και τις περιπτώσεις όπου το παιδί δεν θα "υποφέρει" για κανένα λόγο. Είτε αυτό είναι σεξουαλικές επιλογές/προτιμήσεις ή οτιδήποτε άλλο θα του προκαλέσει "προβλήματα".
Θέλω να πιστεύω πως η κάθε μητέρα (ή/και πατέρας) έχει ως πρωταρχικό μέλλημα να είναι το παιδί του ευτυχισμένο. Όσο ευτυχισμένος κι αν είναι κάποιος με τις επιλογές του όμως, αυτός που είναι "στην απ' έξω" (στην συγκεκριμένη περίπτωση οι γονείς) δεν μπορούν να μη βλέπουν το θέμα πιο "σφαιρικά" και να στενοχωριούνται για τις "επιπτώσεις" αυτών των επιλογών. Π.χ. τον ρατσισμό (και όχι μόνο) στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, τους πιθανούς κινδύνους στο θέμα bdsm (συνήθως λόγω ελλειπούς ενημέρωσης), το χαράμισμα της ζωής σε περίπτωση κάποιου εγκλήματος, κτλ κτλ. Θα σταματήσει μια μητέρα να αγαπάει το παιδί της αν είναι ομοφυλόφιλο, bdsmer, εγκληματίας, ανάπηρο, καθυστερημένο, άρρωστο κτλ κτλ; Σπανιότατα. Αυτό που σκέφτεται είναι η πορεία του στη ζωή και οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει (είτε από τον κοινωνικό περίγυρο ή/και από αλλού) λόγω της συγκεκριμένης του ιδιαιτερότητας. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι η "ανησυχία" του κάθε γονιού. Αν η κάθε μαμά μπορούσε να πάρει πάνω της οτιδήποτε στενοχωρεί ή/και δημιουργεί προβλήματα στο παιδί της, θα το έκανε. Δεν γίνεται όμως (όχι πάντα τουλάχιστον) γι' αυτό και το μόνο που της μένει είναι η στενοχώρια, πρώτον επειδή στενοχωριέται το παιδί της και δεύτερον επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι εκείνη για να το απαλλάξει από αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Καλώς ή κακώς, η Ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική (και όσο κι αν σας φανεί απίστευτο, όχι μόνο η Ελληνική κοινωνία αλλά και οι κοινωνίες σε χώρες που έχουν τη φήμη των "φιλελεύθερων/ανοιχτόμυαλων"). Ακόμη και η ίδια η μητέρα (ή/και γονείς) να είναι ανοιχτόμυαλη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο περίγυρος θα είναι επίσης ανοιχτόμυαλος και με κατανόηση. Είναι αρκετό να είναι η οικογένεια ανοιχτόμυαλη και να στηρίζει το παιδί στις όποιες επιλογές/ιδιαιτερότητές του; Θα απαλλάξει αυτό το παιδί απ' τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει έξω από αυτή; Όχι. Θα το κάνει ίσως πιο δυνατό στο να τα αντιμετωπίσει, αλλά that's about it. Θα πάψει η μητέρα να ανησυχεί και να στενοχωριέται ακόμη κι αν ξέρει ότι το παιδί της μπορεί να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα; Δύσκολο. Ακόμη και καμία ιδιαιτερότητα να μην έχει το παιδί, η μάνα δεν σταματά ποτέ να ανησυχεί: Μη το πατήσει αυτοκίνητο, μη μπλέξει με ναρκωτικά, μη πάρει διαζύγιο, μη... μη... μη...!

Τώρα, όσον αφορά τη γνώση του ενός για τη ζωή του άλλου, προσωπικά πάντα, δεν θα ήθελα να ξέρω ή να δίνω λεπτομέρειες, εκτός αν επρόκειτο για κάτι σημαντικό ή για κάτι στο οποίο θα μπορούσα να βοηθήσω τον άλλο, είτε ως γονιός είτε ως παιδί.
Συγκεκριμένα για το bdsm, όπως δεν θα έλεγα στη μαμά μου ότι μου αρέσει το πισωκολλητό (ως vanilla) έτσι δεν θα της έλεγα ότι μου αρέσει και το να προκαλώ ή/και να μου προκαλούν πόνο στον ερωτικό τομέα (όχι απαραίτητα σεξουαλικό μόνο). Το ίδιο θα επιθυμούσα και ως μητέρα απ' το παιδί μου.
Απ' την άλλη, αν η ενασχόληση με το bdsm ήταν 24/7 ή/και συχνή, τότε ναι θα ήθελα το παιδί μου να μου κάνει μια συζήτηση σχετικά με το θέμα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μην ανησυχώ π.χ. για κακοποίηση αν το βλέπω να είναι γεμάτο μελανιές (και το ίδιο θα έκανα κι εγώ στα παιδιά μου όταν έκρινα ότι είναι σε μια ηλικία που μπορούν να καταλάβουν αυτά που θα τους πω).

Τέλος, κατ' εμέ, ο καθένας δικαιούται την άποψή του (και την έκφραση αυτής) όσο δεν προσπαθεί να την επιβάλλει και σε άλλους. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά σίγουρα και κάποιες δικές μας απόψεις δεν αρέσουν σε κάποιους άλλους. Μπορούμε πάντα να συμφωνούμε στο να διαφωνούμε  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Η λατρεμένη μου είναι δύο χρόνια μικρότερη από μένα, και μαζί της -δεν ξέρω γιατί- έχω αισθανθεί πραγματικά το μητρικό ένστικτο.

Είμαστε τελείως διαφορετικές και αταίριαστες προσωπικότητες, σε σημείο να μη μπορώ να μοιραστώ μαζί της, σχεδόν τίποτε.

Πριν αρκετό καιρό, μου τηλεφώνησε για να την ακούσω να παίζει κιθάρα!
Η λατρεμένη μου αγάπησε την μουσική!
Ένιωσα περήφανη και συγκινημένη.

Μια άλλη φορά, ήρθε στο σπίτι μου, κι έψαχνε την βιβλιοθήκη μου!
Η λατρεμένη μου θα αγαπήσει και το διάβασμα!

Η λατρεμένη μου είναι ένα κορίτσι που περπατάει στο δρόμο και προκαλεί δονήσεις. Δεν είναι όμορφο μόνο, είναι που φαίνεται τόσο απρόσιτο και γλυκό ταυτόχρονα...

Το λατρεμένο μου δεν έμεινε ποτέ μόνο του.

Ήθελε πάντοτε γύρω του άντρες.

Ήθελε πάντοτε να αρέσει, να την ποθούν.

Όμως κανένας άντρας δεν κατάφερε να δει μέσα στη ψυχούλα του.

Η Κ. όμως τα κατάφερε.

Έκανε τη λατρεμένη μου ν' αγαπήσει τη μουσική!

Είναι μαζί έξι μήνες τώρα.

Όσο κι αν τη βλέπω ευτυχισμένη κι ερωτευμένη, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τους γονείς μας, και τις δυσκολίες που πρόκειται να συναντήσει. Που δεν μπορεί να το μοιραστεί όλο αυτό, όπως θα του άξιζε.

Και παρακαλάω να της περάσει, σαν να είναι αρρώστια.

Κολλημένη; Κολλημένη.

Και ειλικρινής.

Και εκτός θέματος.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

   

"Είμαι από αυτές που ο Θεός σημάδεψε στο κούτελο. Όπως ο Κάιν, είμαι σημαδεμένη και κηλιδωμένη. Αν έρθεις μαζί μου, ο κόσμος θα σε αποστραφεί, θα σε καταδιώξει, θα σε πει βρόμικη. Η αγάπη μας μπορεί να είναι ακλόνητη έως το θάνατο, και πέρα απ' αυτόν -αλλά ο κόσμος θα την αποκαλεί βρόμικη. Μπορεί να μην πειράζουμε κανένα πλάσμα ζωντανό με την αγάπη μας· μπορεί εξαιτίας της ν' αποκτήσουμε τη μεγαλύτερη κατανόηση, τη μεγαλύτερη ευσπλαχνία, αλλά τίποτα απ' αυτά δεν θα σε σώσει από τη μάστιγα του κόσμου, που θα αποστρέψει το βλέμμα και από τις πιο γενναιόδωρες πράξεις σου, καταλογίζοντάς σου μόνο διαφθορά και αθλιότητα. Θα δεις άντρες και γυναίκες να ατιμάζουν ο ένας τον άλλον, να φορτώνουν στα παιδιά τους το βάρος των αμαρτιών τους. Ανάμεσα σ’ εκείνους που ο κόσμος επιδοκιμάζει , θα βρεις άπιστους, ψεύτες, απατεώνες. Θα ανακαλύψεις πως έχουν γίνει άκαρδοι , λαίμαργοι, εγωιστές, σκληροί και λάγνοι· και τότε θα γυρίσεις και θα μου πεις «εσύ και γω αξίζουμε περισσότερο απ’ αυτούς την εκτίμηση. Γιατί λοιπόν μας καταδιώκει ο κόσμος;». Και θα σου απαντήσω : «Γιατί σ' αυτό τον κόσμο υπάρχει ανοχή μόνο για τους λεγόμενους φυσιολογικούς». Και όταν θα γυρέψεις σ' εμένα προστασία, θα σου πω: «Δεν μπορώ να σε προστατεύσω, ο κόσμος μου έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να προστατεύω· είμαι εντελώς ανήμπορη, το μόνο που μπορώ είναι να σ' αγαπώ».

(απόσπασμα από το "Πηγάδι της Μοναξιάς" της Radcliffe Hall)

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Συμφωνώ , αν και τα βλέπω λίγο υπερβολικά όλα αυτά που λες 

 

"To παιδί μου έχει θέμα με τις γυναίκες που τον έχουν σούζα". Φαίνεται απ'τις επιλογές του και την ακατανόητη στάση του όταν μπλέκει. Κοινό μυστικό. Δε το ξέρει μόνο ο γονέας. Αξιοπρεπής και διακριτική αντίδραση, όταν οι αρχικές υποψίες για κάτι γενικότερα διαφορετικό με τις γυναίκες, επιβεβαιώθηκαν κατά λάθος πέρυσι και έγιναν βεβαιότητες για κάτι πολύ ειδικό. Κάποια πράγματα είμαι σίγουρος ότι είναι βεβαιότητες για κάποιον γονέα, κάποια άλλα υποψίες. Η αξιοπρεπής και διακριτική στάση διατηρήθηκε πάντα. Καθόλου υστερία, καθόλου συζήτηση.

 

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΡΙΑ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η μανία για μητρότητα είναι ναρκισσιστική

Της ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ

«Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον αγώνα για το δικαίωμα στην έκτρωση και την προφύλαξη των γυναικών φτάσαμε σε μία εποχή που γυναίκες 40, 50 και 60 χρόνων σαν μανιακές κυνηγούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα από την απόκτηση παιδιού. Μόνο που η μητρότητα δεν είναι η διαδικασία. Είναι το μετά. Μετά, τι κάνουμε;».

Είναι τα λόγια της Τζούλια Κρίστεβα, καθηγήτριας Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris VII, ψυχαναλύτριας, μέλους της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων, γλωσσολόγου, κοινωνιολόγου, μυθιστοριογράφου, ενεργού φεμινίστριας, μαθήτριας της Σιμόν ντε Μποβουάρ, που ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στο Διεθνές Φόρουμ Ψυχανάλυσης. Χθες το απόγευμα μίλησε και στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα «Η γυναίκα στην ψυχανάλυση».

«Οι γυναίκες σήμερα κατακλύζονται από την επιθυμία για απόκτηση παιδιού», μάς λέει. «Χρησιμοποιούν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρει απλόχερα η επιστήμη. Παλεύουν με μανία, πολλές φορές ακόμα και να υπερβούν τη φύση. Εξαντλούνται. Είτε το παιδί έρχεται ως η μόνη επιτυχία μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει αποτύχει στη ζωή είτε ως μία ακόμα επιτυχία μίας καριερίστριας, η σημερινή τάση για απόκτηση παιδιού έχει κάτι από φρενίτιδα και κίνητρα καθαρά ναρκισσιστικά. Αλλά η μητρότητα είναι το μετά. Είναι το να μπορείς να σκέφτεσαι μπαίνοντας στη θέση του άλλου, του παιδιού. Αυτό μου είχε πει η Αγία Τερέζα της Αβιλα, στην οποία αφιέρωσα το νέο μου βιβλίο, όταν τη ρώτησα τι είναι η συμβολική μητρότητα. «Είναι να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να δέχεσαι, να καταλαβαίνεις την ετερότητά του».

Οπως η σχέση αναλυτή - αναλυόμενου;

«Ναι. Ο αναλυτής ενσαρκώνει τη συμβολική μητρότητα. Από τη μητρική διάσταση καλείται να μπει στη θέση του αναλυόμενου, να δει τα πράγματα από την πλευρά του και να τον βοηθήσει να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Ο στόχος είναι ο αναλυόμενος να το αντιληφθεί. Καθώς όμως ο αναλυτής κάθεται σιωπηλός, όχι πολύ παρεμβατικός λόγω της διαδικασίας, παίρνει για τον αναλυόμενο τη θέση του μπαμπά ή της μαμάς. Και ο αναλυόμενος βιώνει την απαγόρευση, τον ευνουχισμό, τον σεξουαλικό περιορισμό. Στάδια στα οποία ο Λακάν έδωσε το όνομα του πατέρα ή συμβολικό. Επειδή ο αναλυόμενος είναι, λοιπόν, σε κατάσταση μεταβίβασης δεν μπορεί να βγει, να καταλάβει τη δουλειά του αναλυτή. Αυτός είναι ο στόχος».

«Το πάθος για τη μητρότητα» είναι η νέα σας ερευνητική δουλειά. Τι αναζητάτε;

«Μιλάμε στην ψυχανάλυση για τον ρόλο του πατέρα και λιγότερο για τον ρόλο της μητέρας. Απουσιάζει η εικόνα της λαϊκής, σύγχρονης μητέρας, μια εικόνα της που να μην είναι θρησκευτική-Παναγία.

Η μητέρα συμβολικά είναι ένας "φάκελος", ένα "κουτί". Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι σχέση αγάπης και μίσους. Ο δεσμός είναι πολύ ισχυρός, ενστικτώδης, βιολογικός, σωματικός, αδιαμεσολάβητος. Η μητέρα μεταδίδει τη γλώσσα και τις αξίες. Σέβεται την αυτονομία του παιδιού, είναι αλληλέγγυα, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός του. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται το παιδί να γίνει ξένος. Αν δεν το δει η μητέρα ως ξεχωριστή οντότητα, δεν θα μπορέσει το παιδί να γίνει ο εαυτός του. Χρειάζεται η μητέρα να κάνει επανεκκίνηση μετά τη γέννα, να υπερβεί το πάθος και να γίνει πηγή ελευθερίας. Η πλειονότητα των μητέρων τα καταφέρνουν. Ομως, με τις πιέσεις που βιώνουν στις μέρες μας, συχνά αποτυγχάνουν. "Το παιδί έρχεται από εμένα και είναι κομμάτι μου. Το λατρεύω", σκέφτονται. Στέκονται πάνω από το παιδί όχι ως αντικείμενο, αλλά ως ναρκισσιστικό έργο. Η ψευδαίσθηση αυτή των γυναικών με θυμώνει. Γι' αυτό έχουμε εγκληματικότητα, μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Αφού τα "έχουν", τα καταστρέφουν. Και δεν χρειάζεται να τα σκοτώσουν για να τα "σκοτώσουν". Τα σκοτώνουν ψυχικά. Ορισμένα γίνονται μέχρι και ψυχωσικά. Γι' αυτό θέλουμε την αποπαθοποιημένη -χωρίς πάθος- εικόνα της μητέρας. Ωστόσο, τα παιδιά καταφέρνουν να μιλήσουν, να πάνε σχολείο, μέχρι και πρόεδροι γίνονται... (γελάει). Δεν θα 'πρεπε όμως η μητρική αγάπη να βασίζεται στο κέρδος. Είναι αγάπη εξιδανικευμένη, που ενέχει την πλήρη παράδοση και αφοσίωση».

Ποιο το αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης σε γυναίκες, άνδρες, στην οικογένεια;

«Η οικονομική κρίση μας πληγώνει, μας εξευτελίζει και αφήνει ανοιχτή την τρομακτική απειλή της κατάθλιψης. Ο ψυχικός κλονισμός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η γυναίκα, που έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, έχει ταυτότητα και δύναμη. Εκείνη δομεί την οικογένεια και την ανακατασκευάζει όταν χρειάζεται. Η γυναικεία αντοχή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δομές να βοηθήσουν τη γυναίκα, να την καθοδηγήσουν, να τη στηρίξουν όταν εκείνη ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι γυναίκες που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή είναι μετανάστριες.

Η θέση του άνδρα, από την άλλη, έχει αποδυναμωθεί. Τα συμπτώματα αυτής της αποδυνάμωσης είναι η ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας και η καταφυγή σε πνευματικές πρακτικές (θρησκεία κ.ά.)».

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

To διάβαζα και κουνούσα καταφατικά το κεφάλι, μπράβο της, εύγε, τι καλά που τα λέει ... μέχρι που είδα αυτό:

Τι λέει το άτομο; Ότι η ανδρική ομοφυλοφιλία μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης;

Τύπου "πρώτα ήμουνα straight, αλλά τώρα που έμεινα άνεργος, δεν πειράζει πάω και με άντρες!" ...

Μήπως είναι λάθος του μεταφραστή;
Μήπως είναι λάθος του δαίμονα του τυπογραφείου;
Μήπως είναι δάκτυλος του Αγιατολλάχ Άνθιμου;

...

Μόλις θυμήθηκα ότι οι μελέτες στις ΗΠΑ δείχνουν πως ο μέσος ομοφυλόφιλος έχει *υψηλότερο* εισόδημα από τον μέσο straight άνδρα. Ως εκ τούτου προέκυψαν ολόκληρα πακέτα προϊόντων που απευθύνονται σε ομοφυλόφιλους επειδή αποτελούν καλό κομμάτι της πίτας της αγοράς {π.χ. κρουαζιέρες, ξενοδοχεία, κλπ}.

 

Re: Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Xαχα, το σκέφτηκα κι εγώ αυτό, κι είπα να το αφαιρέσω αλλά δε μου πήγαινε να λογοκρίνω το άρθρο.

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Σε πρώτο χρόνο φαντάζει όντως τραβηγμένο.
Επειδή όμως
* Το πρόσωπο που το υποστηρίζει δεν είναι τυχαίο.
* Οι έρευνες που παραθέτεις έχουν λάβει χώρα προ οικονομικής κρίσεως.
* Δεν είναι λογικά ασύμβατο κάποιος επί πτωχεύσει
να αναζητά μέσα στην απελπισία του σανίδα σωτηρίας στη ...δωσίλογη σεξουαλικότητά του.*
* Οι εξελίξεις πλέον ξεπερνούν σε ταχύτητα τα αντιληπτικά αντανακλαστικά μας.

Μήπως πρέπει να το ψάξουμε;

Μήπως -ειδικά εμείς οι «αλλιώς» - λέω εγώ τώρα -
πρέπει να επιταχύνουμε τα αντιληπτικά «ρεφλέξ» μας σε εποχές σαν τη σημερινή,
για να δικαιούμαστε εκτός του ονόματος και τη χάρη του «αλλιώς»;

Αλήθεια, δεν γνωρίζω κατά πόσον η madame έχει δίκιο,
πάντως καλό θα ήταν να το ψάξουμε

και ακόμα καλύτερο να είμαστε περισσότερο προετοιμασμένοι
ακόμα και για το έως τώρα αδιανόητο.

(*) Η εκποίηση της σεξουαλικότητας στο εμπόριο δεν αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία.
Μάλλον το αντίθετο, ειδικά σε μη ρομαντικές για την ανθρωπότητα περιόδους.