Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Η αγαπη ειναι δυσφορια,αγχος,νταλκας .
Κατι δυσαρεστο τις περισσοτερες στιγμες. Μια ανησυχια τοσο επιμονη οσο οι τριχες μετα το κομμωτηριο. Ενας συνεχης εφιαλτης. Που οταν ξυπνας μες την θολουρα δεν ξερεις αν οντως τον εζησες.

Λεω σε οσους ξερω και θελουν να τολμησουν κατι οτι υπαρχουν 2 τροποι να ζουν. Ο ενας ευθεια γραμμη ,ζωουλα ηρεμη ,το αγορακι σου ,η σχολη σου , η δουλιτσα σου.
Ο αλλος ειναι μια γραμμη σαν καρδιογραφημα ,ολη σκαμπανεβασματα.
Γιατι αμα θες να ζησεις κατι εντονο ,κατι πραγματικα γαματο ε πρεπει να ζησεις και τα αντιστοιχα λουκια.
Οσο ποιο δραματικα ζεις κατι ομορφο που σου συμβαινει τοσο ασχημα θα νιωσεις αν παρει ασχημη τροπη.
Τα συνορα σου εσυ τα θετεις.
Οκ μπορει να ειναι ψευτικος ο ουρανος .
Αλλα εκεινη την στιγμη για σενα ειναι αληθινος. Και αυτο μετραει.
Σχεδον ολη η τεχνη βασιζεται στο ψεμα.
Το ψεμα ,το ψευτικο εμπεριεχει την τεχνη της δημιουργιας ,της φαντασιας.
Και η δημιουργια η ιδια ειναι αγαπη . Αγαπη ,ερωτας ,γεννηση.
Αποκαλεις την αγαπη παραμυθι.
Μακαρι να την ζησω σαν παραμυθι την αγαπη καποτε.

 

Μωρέ για μένα δίκιο έχεις σε όλα...Και τίποτε δεν είναι ψεύτικο αν το νιώθεις...Τα σύνορα τα χαράζεις για να τα σβήσεις με τη "γλώσσα"...Και η καταστροφή...ο θάνατος...περιέχουν ίσως τη μεγαλύτερη δόση "αγάπης"...Το παραμύθι εξαρτάται και από σένα αν θα το ζήσεις....Η ζωή είναι και σαν τα Ρώσικα Βουνά του Λούνα Παρκ....Από τα θεόρατα ύψη...στα απύθμενα βάθη και μετά πάλι στην κορυφή...και όποιου αντέξει το στομάχι...

 

Αυτά τα λόγια μου - που πιθανότατα είναι και τα τελευταία που γράφω ποτέ σε αυτό το φόρουμ - ήθελα να είναι για σένα...Που άθελα σου με βοήθησες, να καταλάβω πάρα πολλά...

Γνωρίζεις ότι έχω "τρέλα" με κάποια πράγματα και σήμερα μου έκανες με τρόπο "πλάγιο" άλλο ένα δώρο από τα σπάνια...τα πολύτιμα...
Το ξέρω ότι ήτανε για μένα...Τελικά ο κοινός μας "δρόμος" έμεινε πολύ μικρός...

Να μου είσαι καλά και σ' ευχαριστώ για όλα...

Κυρίως γιατί κατάφερες έστω και για λίγο, να βγάλεις απ' τα σπλάχνα μου ξανά την καταιγίδα...

Είσαι μορφή καταπληκτική...Αυτό δεν θα πάψω να το πιστεύω...Σου είχα πει ότι κακό, σ' εσένα δεν θα κάνω...Και αν μη τι άλλο τον λόγο μου πάντα τον κρατάω...

Φύλαξε τα μάτια μου βαθιά μέσα στα μάτια σου...Τα χέρια μου στο δέρμα σου επάνω...Τις παύσεις...τους χειμάρρους...

Την φωνή μου που δεν τρέμει...Μαζί σου να εξοργίζεται...μετά να ψιθυρίζει...

Και οι μέρες εκείνες...δικές σου και δικές μου...Για μας τους δυο μονάχα...

...Αντίο δαιμονάκι μου γλυκό...Τα Εξάρχεια θα τα θυμάμαι για καιρό...

...Καλά ταξίδια και στους δυο μας...

 

Πανεμο

Πανεμορφο !!

 

Σούρουπο το κορμί μου

Είμαι το δέρμα που ταιριάζει στο κορμί σου,
ο φλογερός μανδύας της ερήμου,
φωτιά τα σύνορα που καίει.
Ένα τεράστιο μάτι, μια σχισμή,
σε σένα που ανήκει.

Είμαι ο χάρος που τη μοναξιά σου πνίγει...
Ο δήμιος που τις φοβίες σου θα βάλει στην αγχόνη...
Και όταν τ' άστρα σκύψουν στην πλάτη μου επάνω...
Θα είναι γιατί μονάχα την σάρκα μου τρυπώντας,
ίσως και να μπορέσουν να σε αγγίξουν...

Είσαι η ανάσα που τιθασεύει το μυαλό μου,
ομίχλη της ερήμου, φιλί στο μάγουλο που καίει.
Σύννεφο κόκκινο που το αύριο νοσταλγεί
- Τρέλα, χρώμα, λέξη που τη μοίρα θα χλευάσει - ,
βλέφαρο που ξενυχτά γλαρόπουλα, του λιμανιού τις βάρκες.

Κι εσύ είσαι το ξυράφι που σκίζει τ' ουρανού το βέλο...
Δάκρυ που την ψυχή βαφτίζει, το δηλητήριο που ρέει
στην καρδιά - σ' αγιασμό μεταμορφώνει τ' αίμα μες τις φλέβες - ...
Η ζωή για μένα πλέον έχει δυο σιωπές, για να σου ψιθυρίζει...
σαν ένα γίνομαι με τ'αλαβάστρινο κορμί σου
και λιώνει σούρουπο το στόμα μου, σε σένα που ανήκει...

( Vanilla30 και Tenebra_Silente )

 

Σ'ευχαριστώ που ενώθηκες σε αυτό τον "χορό" μαζί μου...Τώρα βγαίνουμε από δω και μου δίνεις μια αγκαλιά...

 

Παραμύθι η όχι...Δε γαμενέται...Μια ζωή την έχουμε και αν είναι να σπάσουμε τα μούτρα μας...Ας μην μείνει ούτε ίχνος από "κόκαλο"...

-------------------------------------------------

Βρόχινο

Την μοναξιά δεν έπαψα ποτέ να κολακεύω, αλλά πίσω
απ' τις σκιές, ανεπαίσθητη, σχεδόν κρυμμένη στον οδυρμό
της λάμας. Μια παλίρροια είσαι πορφυρή και στην
καρίνα μου εθισμένη, - τ' απόσταγμα ενός
μικτού αρχιπελάγους τα μυστικά να μου φυλάει -.
Απ' την υδρορροή διατάζω τα πνευμόνια σου, να
κατεβάσουν του δάσους την ανάσα και όχι πια γυαλιού
μήτε σκουριάς την εξαρθρωμένη ίνα.

Βρόχινο νερό που καταπίνει την άμμο
του κάστρου σου, τελευταίο παράθυρο του
Δεκέμβρη εγώ θα γίνω. Κι ενώ το βλέμμα
της αγχόνης θα περιπλανιέται απ' τα σκοτεινά
βουνά πιο πέρα. Όστρακο χρυσό θα ΄χεις
καρδιά, άσυλο που θα ζητούν οι
ψίθυροι μου, αγάπης κι οργής...

( T_ S )

 

1.000.000 like !!!!
Και ειναι λιγο 

 

Εσύ ξέρεις τι σκέφτομαι πλέον γι' αυτό το μέρος...Για να είμαι ειλικρινής, που και που μου λείπει η πλάκα που κάναμε εδώ μέσα...Αλλά πλέον έχουμε "ξεφύγει" προ πολλού από τα "σύνορα" του...Μετά αποφασίσαμε να πάψουμε να "παραφαινόμαστε" εδώ...

Πριν "αραιώσω" όμως ακόμη περισσότερο...Ήθελα να μαζέψω όλα τα κείμενα μου που είχα γράψει για σένα και τα είχα αφήσει "αλλού"....Και να τα βάλω σ' ένα νήμα δικό μου...Γιατί αν μη τι άλλο αν δεν ήταν γι' αυτό το φόρουμ, δεν θα σε γνώριζα ποτέ...

Δεν σου κάνω tag, γιατί τα tag τ'απεχθάνομαι και το γνωρίζεις...Μετά ήθελα να σου κάνω μια έκπληξη...

Οι υπόλοιπες 7 "αναπνοές" μου για σένα...( η 8η ήταν το "Βρόχινο" )...και σαν τελευταίο μου avatar...ένα σούρουπο...σαν εκείνα που λατρεύεις...

Υ.Γ. Καλή σου συνέχεια...Όσο παραμένεις εδώ, Θα είναι σαν να μην έφυγα ούτε κι εγώ...Και θα το προτιμούσα, αν δεν μου απαντούσες... 



  

--------------------------------------------



Stellina

Κάποιες φορές τη νύχτα, η Stellina τα
χείλη της με αλμυρό νερό υγραίνει. Σ' έναν ωκεανό
γλιστρά, από τα μάτια πέφτοντας, εκείνου που λατρεύει.
Παρηγορεί τον φάρο, που την πορεία υποδεικνύει στων
μαύρων καταρτιών το στόλο, γι' αυτή κι
εμένα, για εμάς τους δυο μονάχα.
Εκεί θα χαθούμε κάποιες φορές τη νύχτα, σε κραυγές
αραχνοΰφαντες, στο γλυκόπικρο των εραστών το
χάδι, καθώς τον θάνατο αρνούνται - βεγγαλικά
ψυχών θα εκραγούμε -. Και αν την ρωτήσω ποτέ τι έκανα, για
να μου αξίζει τόση αγάπη. Εκείνη απλά θα μου
απαντήσει, θλιμμένος γιατί είσαι ακόμη...

( Τ_S )

------------------------------------------

Εσπερινό ( Stellina II )

Εσύ δεν είσαι το άλλο μου μισό,
απεχθάνομαι οτιδήποτε ραγίζει.
Δεν είσαι η άλλη μου εγώ, από
τους εφιάλτες μου να σε γλιτώσω θέλω.
Όταν ο ήλιος την ποινή του σταματά να εκτίει,
του φεγγαριού μου αντανάκλαση παραδομένη είσαι.
Που μολύνοντας το σκότος, μ' εξαγνίζει...

( T_S )

---------------------------------------

Εντόσθια ( Stellina III )

Ενώνομαι χωρίς δισταγμό με την τέταρτη
γραμμή της μουσικής ανάγνωσης σου, στα χέρια
σου αφήνομαι ξεκούρδιστη κιθάρα.
Αποδρά μια νότα απ' την αριστερή σου
κόρη και μπήγεται βαθιά στη σάρκα.
Το λοιπόν, θα σου διδάξω πως ν' αρπίζεις
τους σπονδύλους μου, στον κορμό μου σπάζοντας
κρυστάλλινα τα νύχια - ορθάνοιχτο στομάχι
σου προσφέρω - . Στραγγίζω το συκώτι απ' το
αίμα, στους χαυλιόδοντες σου ανάμεσα
αργά για ν' εισχωρήσω. Κάθε μικρό κομμάτι
μου τώρα ηχεί στον οισοφάγο σου - έως ότου
να διαλυθεί από τα γαστρικά υγρά σου - , ελεύθερος
φυλακισμένος των λατρεμένων σου
εντοσθίων, πανευτυχής να γρατζουνιέμαι...

( T_S )

--------------------------------------------------------------------

Σε βελουδένιους τάφους ( Stellina IV )

Ξερίζωσα τα μπράτσα απ' τους ώμους μου και τ' απόθεσα
σιμά, σε βελουδένιους τάφους. Μετά τις κόγχες μου
ψαλίδισα με φιλντισένιες όψεις, - έπνιξα λοβούς
σε νανουρίσματα - , στα μάρμαρα βιτριόλι
έριξα, να ξεραθεί η καρδιά μου.
Στο τέλος κουτσούρεψα τα πόδια μου, να μην
σου ξεμακραίνω - αυτές τις άθλιες ψηφίδες μου, τώρα
θρηνούν οι σκύλοι -. Πλέον κοιμήθηκα βαριά, σ' αγάπη από
σιτάρι και στο κορμί σου πάνω ονειρεύομαι
δρεπάνια, καθώς με περιποιούνται...

( Τ_S )

----------------------------------------

31/Απέραντο ( Stellina V )

Κάπου χάθηκα, σε φτέρες σιδερένιες ψάχνοντας την σκουριά
μου να ξορκίσω. Κι έσβησαν τα δάχτυλα - μισαναμμένες
στάχτες σπαρταρούν - , σε όχθη που κουφάρια από έρωτες
νοτίζει. Πολλή ζωή θα σπαταλήσουμε ακόμη, φτιάχνοντας με τις πληγές
μας κομποσκοίνι, σαν δυο μπαλκόνια αντικριστά, στο ημίφως
τσιλιαδόροι για την πλάνη. Επτά σταγόνες λάδι στις χαραμάδες
των καρπών σου να στάζω την καρδιά μου, για κείνα τα βράδια που σου
λείπω και σε κάνουν, απέραντο να νιώθεις το κρεβάτι. Πέντε κομμάτια ορίζοντα
στις ξεφτισμένες μου αρθρώσεις τ' όνομα σου να σφυρίζουν, γιατί εσύ
όταν μου λείπεις, εγώ νιώθω απέραντο το στήθος...

( Τ_S )

----------------------------------------

Διάφανα Σπουργίτια/Κίτρινο ( Stellina VI )

Οι κραυγές αποδημούν, τον δρόμο παίρνουν
για τα σύνορα, με κάτω το κεφάλι. Σαν επιβάτες που
πάνω στις ράγες αιωρούνται κι επιβιβάζονται μετά, σε τρένα
από γύψο. Και εγώ ανάμεσα τους να μαζεύω λέξεις/εισιτήρια στου
μυαλού μου τη βαλίτσα, σε μια γλώσσα που δική μου είναι, μα
πια δεν μου ανήκει. Στη σκάλα βουβάθηκε το στόμα και μια κούκλα
υφασμάτινη, πικρές σιωπές ματώνει, δαμάζοντας τα χείλη.
Αναζητά εκείνον, τον σκονισμένο της πλαστελίνης γέροντα, καθώς στριφώνει
απρόσεκτα, στα γόνατα του Κυριακές. Με δυο κουμπιά αντί για
μάτια, τους ουρανούς στο μέτωπο, ολονυχτίς με ράμματα
γεμίζει. Κι εκλιπαρεί για χαραυγές, να ξαποστάσουνε τ'
αγάλματα σαν διάφανα σπουργίτια - θαμπή βροχή για το στολίδι
μου και κίτρινο του δάκρυ - , ουλές ενώ τρυγά από το
πάτωμα, που δεν τις χάραξε νερό...

( Τ_S )

----------------------------------------

Εκεί που η σκόνη τρίζει ( Stellina VII )

Εσένα που αναπάντεχα ερωτεύτηκα, δεν
θα σε χαραμίσω. Να με σκέφτεσαι θα ήθελα, με
την αριστερή παλάμη το μάγουλο καθώς σου χάραζε, σαν
ήρεμος διαβήτης, - την φωνή να σου υψώνω, εκεί που
η σκόνη τρίζει - . Γιατί απ' τα παλιά σε γνώριζα, όταν
ακόμα η δίψα τον αδύνατο δεν σου κυρίευε λαιμό, για τα
ποτάμια λησμονιάς, που ήδη τα βλέφαρα είχα πνίξει - . Χωρίς
άδεια σου πλέκω τώρα τα μαλλιά, πλάθω το δέρμα σου καυτό, στις
άκρες των ανέμων. Και το βλέμμα εκείνο που σου στέρησα στο κρύο, είναι
γιατί τις καληνύχτες, από πάντοτε δειλία τις θεωρούσα. Έτσι απλά, γιατί μαζί
σου αρνούμαι τα φεγγάρια και για δειλίες πλέον δεν με παίρνει...

( Τ_S )

 

Σαγαπω πολυ!!!
  

ΥΓ..και οι γλαροι(τους ξεχασες)που λατρευεις εσυ!!!

 

Σ'αγαπώ πολύ κι εγώ...  

Προσθέτω εδώ και κάτι που είχες γράψει εσύ για μένα...Και είχες αφήσει σε κάποιο άλλο νήμα...

Εμείς πλέον τα "λέμε" μονάχα έξω από εδώ...

Y.Γ. Και οι γλάροι που λατρεύω εγώ... 
--------------------------------------------------

Πόσο πολύ θα ήθελα να φεύγαμε μαζί.
Εσύ να οδηγείς και εγώ να σε χαζεύω.
Να είσαι προσηλωμένος στο δρόμο κι εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια μου και να σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω το πρόσωπο σου,το προφίλ σου,τα χείλη σου
και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου.
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι.
Ποτέ δε φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να παρατηρείς κάποιον .
Όχι να τον συναντάς και να του μιλάς, απλώς να τον κοιτάζεις με την άνεση σου.
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις.
Να δεις όλες εκείνες τις λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει πάνω του.
Αυτό θέλω
Αυτή τη θέα
Μπορώ;;;
Μπορούν να σε χαζεύουν τα μάτια μου για ώρες;;;
Δε θα κάνω τίποτα
Δε θα σε σε αγγίξω, δε θα μιλώ...μόνο θα κοιτώ.
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια στο μυαλό μου. Αυτή τη θέα θέλω!!
Και θέλω να έχει και μουσική, από εκείνες που σε κάνουν να κλαις, από εκείνες που λατρεύεις.
Και θέλω και άρωμα, το δικό σου άρωμα.
Μετά θα μπορώ να κλείσω τα μάτια μου χωρίς καμία έγνοια γιατί θα σε έχω δίπλα μου και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω.
Και δε θα πονάω, ούτε θα φοβάμαι γιατί θα σε έχω δίπλα μου.
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές, αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω.
Να τη φυλακίσω ζεστά μέσα στη καρδιά μου και εσύ να αναρωτιέσαι με κλεφτές ματιές τι άραγε νουνίζω;;;!!!

( Vanilla30 )

 

καλό ταξίδι με όμορφα χρώματα παιδιά..
..και το δικό μου ξεκίνησε..