Το πρωτόκολλο του πληθυντικού

Απάντηση: Re: Το πρωτόκολλο του πληθυντικού

μάλλον δεν έχεις γνωρίσει πραγματικούς-ες σκλάβους-ες

 

@ lara[E-P], meira, sapfw

Σεβαστά, αλλά γι`αυτό δήλωσα "στις περισσότερες περιπτώσεις" και όχι σε όλες.

Δεν αναθεωρώ, αλλά πιστεύω πως όπως λέγεται ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, έτσι και η συνήθεια και η καθημερινή συναναστροφή με κάποιον Κυρίαρχο ή υπο, για πολύ καιρό, λογικά σκοτώνει τις τυπικότητες και τα πρωτόκολλα.
Δεν είναι δικές μου εμπειρίες αλλά κάτι που έχει συζητηθεί αρκετά και με άλλους.

Σίγουρα θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αλλά νομίζω πως η πλειονότητα των σχέσεων BDSM, που κακά τα ψέματα δε διαρκούν αρκετά οι περισσότερες (εννοώ χρόνια - κι αυτό ορίζω ως μακροχρόνια σχέση), ξεκινούν με τον τυπικό – «ορθόδοξο» BDSM τρόπο (τηρώντας πρωτόκολλα, πληθυντικούς κλπ) αλλά καταλήγουν, όπως είναι λογικό εξάλλου, σε μια κατάσταση χαλάρωσης όπου δεν τηρούνται αυστηρά και με ευλάβεια οι ίδιοι κανονισμοί όπως ξεκίνησαν (πληθυντικοί κλπ).

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν μιλώ για όλες τις σχέσεις αλλά μάλλον για τις περισσότερες.

 

Αναφέρεσαι λοιπόν σε D/s σχέσεις στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν lover boy κι όχι για M/s... ίσως θα έπρεπε να διαχωρίζουμε εξ' αρχής σε τι αναφερόμαστε

 

Δεν νομίζω πως όσον αφορά την τήρηση των πρωτοκόλλων, παίζει ρόλο τι είδους σχέση (D/s ή M/s) υπάρχει, αλλά το ποια είναι η συμφωνία μεταξύ των μελών της σχέσης. To 24/7 και η καθημερινή επαφή είναι αυτή που θα συμβάλλει στην τελική διαμόρφωση της χρήσης του πληθυντικού, γιατί αυτή είναι που θα ορίσει, αν ο πληθυντικός συμβάλει σε κάτι μέσα σε αυτή τη σχέση ή όχι. Εξ άλλου τα πρωτόκολλα και όχι μόνο είναι τα μέσα της επίτευξης ενός σκοπού και όχι ο αυτοσκοπός. Προσωπικά προτιμώ τον πληθυντικό σε συγκεκριμένες στιγμές, τον θεωρώ ιδιαίτερα ερωτικό.

 

Απάντηση: Το πρωτόκολλο του πληθυντικού

Για μενα η χρηση του πληθυντικου εχει νοημα κ ειναι αδιαπραγματευτη,στην σχεση κ επικοινωνια του υποτακτικου προς τον Κυριαρχο.Δεν το βρισκω απαραιτητο μεταξυ Κυριαρχων παρα μονο σαν τροπο καλης συμπεριφορας

 

Δεν τίθεται καν υπο διαπραγμάτευση-πόσο μάλλον υπό αμφισβήτηση-η αναγκαιότητα της χρήσης πληθυντικού σε μια σχέση Κυριαρχίας.Ο πληθυντικός σηματοδοτεί και υπηρετεί τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ Κυρίαρχου/ης και υποτακτικής/ού.Αν και όταν παύσει να υπάρχει υποδηλώνει ενδεχομένως τη μη δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης της σχέσης και απαιτείται επανατοποθέτηση των Ε/εμπλεκομένων επ' αυτού.

Πολύ έξυπνη παρατήρηση magda37 η οποία και επιβεβαιώνει πόσο εγκεφαλική υπόθεση είναι μια σχέση Κυριαρχίας.

 

Ας δοκιμάσω να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου.
Καταλαβαίνω από την μεριά ενός υποτακτικού την άποψη "νιώθω να μου βγαίνει". Εδώ βλέπω την άποψη κάποιον Κυρίαρχων και θα ήθελα να ρωτήσω:
1ον Για ποιο λόγο θεωρείτε αναγκαία την χρήση πληθυντικού;
2ον Πως θα αντιδρούσατε στην παρακάτω φράση της υποψήφιας υποτακτικής σας "Δεν νιώθω άνετα με τον πληθυντικό."
3ον Πως τον υποστηρίζετε σαν Κυρίαρχοι σε κάποιο μη ελεγχόμενο περιβάλλον; (εργασία, έξοδος με φίλους, συγγενείς κτλ)

 

Και αυτο το νημα, οπως και το νημα Πρωτοκολλο vs. τελετουργια τα εχω διαβασει και ξαναδιαβασει, και εχω ξεκινησει πολλες φορες να απαντησω, χωρις να το εχω τελικα καταφερει. Το θεμα με προβληματιζει. Θα ξαναπροσπαθησω να παραθεσω προβληματισμους, γνωριζοντας εξ αρχης πως δεν εχω φτασει σε συμπερασματα και με την ελπιδα να συνεχιστει ο διαλογος και να καταλαβω κι εγω τι μου γινεται δηλαδη.  

Εχω γενικοτερα μια αλλεργια με οτι ονομαζεται πρωτοκολλο, θεωρω πως συνηθως προκειται για ανειλικρινεις, με την εννοια του μη εσωτερικευμενου ή συνειδητου, συμβασεις που στερουνται ουσιας. Συμβασεις που εξυπηρετουν κυριως τον αυτοπροσδιορισμο και την περιχαρακωση μιας κοινωνιας ή ενα κοινωνικου υποσυνολου μεσω "κοινα αποδεκτων" κανονων, ασχετως ουσιαστικης αξιας τους ή οχι. Η επιβολη τετοιων κανονων ως νορμας μπορει να ξεκιναει απο καποια βαθυτερη αιτια, αλλα μπορει και οχι. Καποιες φορες διευκολυνει την επικοινωνια αλλα ουτε αυτο ειναι απαραιτητο. Για να το πω απλα... μιλαμε στον πληθυντικο σε ενα αγνωστο μας γηραιοτερο ατομο γιατι το σεβομαστε; Ισως, ενιοτε. Θα ελεγα ομως πως πολλοι το κανουν γιατι θεωρειται απλως αναμενομενο.

Υπο το ιδιο πρισμα, τολμω να υποθεσω πως ενα πολυ μεγαλο ποσοστο οσων χρησιμοποιουν ή επιθυμουν τον πληθυντικο σε μια BDSM σχεση (ποσο μαλλον σε μια κοινοτητα γενικα) δεν το κανουν συνειδητα αλλα επειδη... ειθισται. Δεχομαι την αισθητικη ή ερωτικη του αξια για οσους ισχυει. Δεχομαι επισης αυτο που συχνα αναφερεται απο υποτακτικους ως "ετσι το νιωθω, ετσι μου βγαινει". Αλλα τελικα, για να το γενικευσω, θεωρω πως υπαρχουν δυο κατηγοριες ανθρωπων, αυτοι που επιλεγουν να ακολουθησουν μια κοινωνικη νορμα χωρις να μπουν στη διαδικασια να την αμφισβητησουν (κατι που ειναι απλο και σε καμια περιπτωση μεμπτο, μακαριοι οι πτωχοι...). και αυτοι που την αμφισβητουν και την κρινουν πριν την δεχτουν ή απορριψουν. Η δευτερη κατηγορια ανθρωπων θα επιλεξει βασει της προσωπικης της αισθητικης αλλα και των αξιων που πρεσβευει αν στην προκειμενη περιπτωση θα επιλεξει να εσωτερικευσει η οχι αυτη την εξωθεν επιβαλλομενη νορμα, ποτε, με ποια κριτηρια και για ποιους λογους.

Η γλωσσα η ιδια ειναι μια συμβαση. Φταινε ισως και οι καποιες γλωσσολογικες μου γνωσεις που ποτε δεν μπορω να δω τις διαφορες γλωσσικες εκφρασεις ως καθεστωτα αλλα τις αντιλαμβανομαι παντα ως μεταβαλλομενες συμβασεις που αλλοτε αφορουν ενα μεγαλο συνολο (κοινωνια, τοπος, επαγγελματικος χωρος κτλ) κι αλλοτε ενα μικροτερο (δυο ανθρωπους που σχετιζονται μεταξυ τους με οποιοδηποτε τροπο και αναζητουν -και αρα ως ενα βαθμο δημιουργουν- τον δικο τους κωδικα επικοικωνιας). Το "ετσι νιωθω" ειναι εκφραση εσωτερικευσης μιας δεδομενης συμβασης και αποδοχης της, συνειδητης ή οχι.

Αυτα τα ολιγον θεωρητικα. Στην πραξη τωρα, και σε προσωπικο επιπεδο. Θεωρω πως ως ενα βαθμο οι δυσκολιες μου πηγαζουν απο το γεγονος πως η βασικη γλωσσα της ερωτικης μου ζωης εδω και παρα πολλα χρονια ειναι η αγγλικη. Εχει αναφερθει και απο αλλους το θεμα. Αλλα αν τελειωνε εκει, τοτε θα ηταν απλως προβλημα "μη βολεματος", αρα ξεβολευομαι και το λυνω, οπως και εχω κανει. Δεν νομιζω ομως πως τελειωνει εκει. Για μενα προσωπικα συμπεριλαμβανει ολες τις "συμβασεις" του BDSM, απο τα στατους και τους τιτλους, ως τα κεφαλαια (*winks*) και τον πληθυντικο και τα λουρακια και το leather και τα κολλαρα. Νιωθω πως δεχομενη μια συμβαση, συμβιβαζω την αληθεια μου και περιοριζω την ελευθερη εκφραση των συναισθηματων μου. Δεν μπορω να κανω τον συσχετισμο πληθυντικος=σεβασμος. Μπορω ανετα να κανω το συσχετισμο "μου ζηταται να χρησιμοποιω τον πληθυντικο"="δεχομαι να τον χρησιμοποιω ως εκφραση της υποταγης μου στις επιθυμιες του Κυριαρχου". Επιπλεον, συμφωνα με την προσωπικη μου αισθητικη, ο πληθυντικος δεν υποδηλωνει σεβασμο απαραιτητα (εκτος αν χρησιμοποιειται γιατι ο ανθρωπος που σεβομαι νιωθει πως ετσι αντιλαμβανεται πιο ξεκαθαρα το σεβασμο μου), αλλα δηλωνει κυριως αποσταση. Το αν η αποσταση αυτη ειναι θεμιτη ή οχι σε μια D/s σχεση και το τι θεση εχει η οικειοτητα ειναι βεβαια ενα ακομη τεραστιο θεμα, απο αυτα που μοιαζουν αλλα δεν πιστευω πως ειναι, αυτονοητα. (Ενα τετοιο νημα θα ειχε ενδιαφερον). Προσωπικα για μενα υπαρχει διαφοροποιηση αναμεσα στην τεχνητη αποσταση (και την απωλεια αυθορμητισμου) που μπορει να δημιουργουν συμβασεις οπως ο πληθυντικος και στην αποδοχη της διαφορας θεσης και ισχυως μεσα σε μια D/s σχεση.

Με βαση την προσωπικη μου αισθητικη και τον προσωπικο μου γλωσσικο κωδικα (που αναδιαμορφωνεται διαρκως, και ευχαριστω οσους με βοηθουν να την αναδιομορφωσω ετσι ωστε να την νιωθω πιο κοντα στην ουσια μου) νιωθω αυτη τη στιγμη πως το να μου ζητειται και να μου επιβαλλεται η ευγενεια (που ετσι κι αλλιως η υποτακτικοτητα μου μου επιβαλλει αυθορμητα μεχρι ενος σημειου), το να απανταω με μαλιστα και οχι με ναι, το να λεω καλη σου μερα και οχι καλημερα, με συγχωρεις και οχι συγγνωμη.... ναι ειναι μικρες απλες εκζητησεις της εκφρασης και μπορει να μη σημαινουν τιποτα για καποιον αλλο, αλλα εγω τις αισθανομαι περισσοτερο ως εκφραση του σεβασμου μου απ'οτι τον πληθυντικο. Δε θα γυρνουσα να πω σε καποιον που σεβομαι "ελα μωρε". Οι πιο εξιζητημενες γλωσσικες επιλογες εκφραζουν το γεγονος οτι νιωθω υποχρεωμενη (απο μια αισθηση τοσο σεβασμου οσο και υποτακτικοτητας) να ειμαι ευγενικη και να "προσεχω τι λεω". Περαν τουτου, απιστευτα μεγαλυτερης σημασιας θεωρω τους μη γλωσσικους κωδικες συμπεριφορας, καθως ειναι πιο αμεσοι και πιο ειλικρινεις (η γλωσσα του σωματος ως πρωταρχικη και πιο "πρωτογονη" μορφη επικοινωνιας προδιδει ευκολοτερα τοσο σκεψεις οσο και συναισθηματα). Απο εκει και περα, και εφοσον ενας κωδικας επικοινωνιας συμπεριλαμβανει τοσο πομπο οσο και δεκτη, διαφοροποειται για να εξυπηρετει την επικοινωνια και την αλληλοκατανοηση και των δυο (ή περισσοτερων) μελων που τον χρησιμοποιουν.

Καταδειξη λογικων σφαλματων στους παραπανω συλλογισμους θα γινει δεκτη με ευγνωμοσυνη. Γιατι τελικα δεν εχω καταληξει καπου. Το μονο για το οποιο νιωθω σιγουρη ειναι πως δεν υποσκαπτει την υποτακτικοτητα μου η μη χρηση του πληθυντικου, αν και εφοσον ο πληθυντικος για μενα (για οποιον) δεν υποδηλωνει εκφραση σεβασμου. Θεωρω με την ιδια συλλογιστικη, πως υποσκαπτει την υποτακτικοτητα μου η μη χρηση του, οταν μου ζητηται απο τον κυριαρχο. Για τους ιδιους λογους για τους οποιους θα υπεσκαπτε την υποτακτικοτητα μου μια οποιαδηποτε συμπεριφορα που δυναμαι να υιοθετησω, αλλα δεν το κανω γιατι δεν με "βολευει."

 

Απάντηση: Το πρωτόκολλο του πληθυντικού

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου
Ισως να βγω καπως απο το θεμα με την απαντηση μου, ομως θα παρω μια γενικη εικονα για την χρηση πρωτοκολλων για να μπορεσω ισως να εξηγησω τον γενικο τροπο σκεψης μου προς το θεμα. Συνηθως πραγματα ζητουνται απο τον εκαστοτε Κυριαρχο προς τον εκαστοτε υποτακτικο. Να ζηταει την αδεια πριν μιλησει, να χρησιμοποιει συγγεκριμενες λεξεις εναν καθαρο τροπο εκφρασης. Να μην κοιταει στα ματια τον Κυριαρχο χωρις αδεια, ισως να ειναι παντα γονατιστη, ενας συγγεκριμενος τροπος χαιρετισμου κλπ. Πολλα πραδειγματα και ακομα περισσοτερα οσοι ειναι οι Κυριαρχοι και οσοι ειναι οι υποτακτικοι. Ο τροπος που αντιλαμβανομαι αυτο το ειδος των καθημερινων πραξεων ειναι πως σε καθε καθημερινη στιγμη ενος ζευγαριου υπαρχει το τελετουργικο, η ιεροτελεστια της φυσης της σχεσης των δυο. Ενα τελετουργικο που κανει παντα τον υποτακτικο να μην ξεχναει την θεση του και τον Κυριαρχο να γευεται τους καρπους της δικιας Του θεσης. Επισης ειναι μια καθημερινη αποδειξη οχι τοσο μονο του σεβασμου του υποτακτικου προς τον Κυριαρχο αλλα και η συνενεση της υποταγης του καθημερινα. Οταν οι αντιστασεις πεφτουν και ο αυθορμιτισμος των απλων καθημερινων πρωτοκολων αποκτα απιστευτη μαγεια. Ετσι ακριβως οπως ολα τα "αξεσουαρ" που στην παροδο του χρονου εχουν γινει σηματα κατατεθεν για το εκαστοτε στατους. Αρκετες φορες εχω ακουσει καποιους υποτακτικους συνηθως να λενε πως μεσα απο τα πρωτοκολα νιωθουν ασφαλεια. Μια συγγεκριμενη γραμμη πορειας θα ελεγα, κατι που ξερουν και νιωθουν καλα ακολουθωντας το φτιαχτοντας το μικρο τους συμπαν στο οποιο μπορουν να κινουνται. Το δυσκολο ειναι νομιζω καθε φορα να φευγει η θεατρικοτητα των καθημερινων πραξεων για να μενει η ειλικρηνης υπακοη. Θεατρικος ειναι και ο πλυθηντικος αν δεν βγενει απο την καρδια και δεν πιστευει πρωτα ο υποτακτικος σε αυτο, οταν μονο επιβαλεται. Το ιδιο θεατρικο θα μπορουσε να ειναι και καθε πρωτοκολο η πραξη η αξεσουαρ που επιβαλεται και δεν εμπνεεται. Υπαρχουν ατομα υποτακτικης ψυχολογιας (οπως εγω) που ακομα δεν εχουν καταλαβει την χρησιμοτητα του πλυθηντικου σαν μεσο σεβασμου (και εκτος BDSM). Κατι που σιγουρα δεν μου ηρθε απο μονο του σημερα αλλα ανηκω στους ανθρωπους ,οπως στο παραδειγμα της Dolce πιο πανω, που θα μιλησουν στον ενικο σε εναν γηραιο Κυριο ομως με τον καταλληλο σεβασμο της ηλικιας του και των πραξεων του. Δεν μου εχει ζητηθει το πρωτοκολο του πλυθηντικου μεχρι σημερα (και ευγνομωνω για αυτο Τον Κυριο μου), ομως ειναι σιγουρα κατι που θα με εκανε να νιωθω αβολα και καπως θεατρινιστικα ισως και θα χρειαζομουν σιγουρα παρα πολυ χρονο για να το αποδεχτω και να ερχεται απο καρδιας. Ομως μου εχουν ζητηθει αλλα πρωτοκολα ως ενδειξη υπακοης μεσα απο τα οποια αισθανομαι ανετα και τονιζουν το ιδιο την θεση μου. Το θεμα παντα ειναι να καταλαβαινει καποιος την διαφορα αναμεσα στα αληθινα ορια και στις απλες αντιστασεις εγωισμου. Τιποτα απο την ζωη ενος υποτακτικου δεν ειναι κατι που "βολευει", ολα ξεβολευουν(ας δοκιμασετε να φορεσετε λεπτες καλτσες και γοβες στους 10 υπο το μηδεν της Γερμανιας ), ομως να αποριπτει καποιος κατι μονο και μονο γιατι καπως δεν του καθεται καλα δε νομιζω πως ειναι η ουσια του θεματος, η ουσια ειναι ακριβως να κοιτας μεσα σου και να μπορεις να ξεχωρισεις τις αληθινες αναγγες, τα ορια, τις αντιστασεις και να καταλαβαινεις και συνηδειτα να προσφερεις αυτο που ηδη εχεις αποδεχτει να προσφερεις. Την υπακοη σου.

Νομιζω πως συγγεκριμενα πρωτοκολα και οι τελετουργιες (αναλογα οπως ειπα και πιο πανω τον Κυριαρχο και υποτακτικο) ειναι σημαντικα. Σημαντικα οχι για να παιξουν κατι η να κανουν μονο πιο ερωτικη την ατμοσφαιρα αλλα απλα και μονο σαν ενδειξη και αποδειξη υπακοης και τονισμου της φυσης της σχεσης. Ναι οι Δ/δυο τους εχουν διαφορετικη θεση στην σχεση και οι Δ/δυο τους εχουν την θεση που εκ των προτερων επελεξαν, ισως να ειναι ισοι σε πολλα αλλα σιγουρα δεν ειναι ομιοι μεσα στην σχεση. Ομοιογενεια δεν υπαρχει αναμεσα τους και ειναι ακριβως αυτο που αποζητουν και οι καθημερινες τελετουργιες τους κανουν να αισθανονται υπεροχα στον τροπο που διαλεξαν να ζουν. ΚΑΙ μεσα σε αυτες τις "συμβασεις" του BDSM βρισκουν τον εαυτο τους και φυσικα για αυτο διαλεξαν και αυτο τον χωρο.

Πολλα απο τα πρωτοκολα, τα πιο απλα (οπως αυτο του πλυθηντικου η των πεζοκεφαλαιων) φευγουν απο τον κλειστο κυκλο της σχεσης και μπενουν γενικα στον χωρο μας σαν κατεστημενα. Μεταφραζονται πως ατομα υποτακτικης ψυχολογιας πρεπει να δηλωνουν τον σεβασμο τους σε ατομα Κυριαρχικης ψυχολογιας. Το προβλημα ειναι πως σε ενα χωρο οπως ενα φορουμ που επικρατει ανωνυμια και γενικα οτι δηλωσεις εισαι και επειδη μονο και μονο δηλωσες κατι περιμενεις και τον αναλογο σεβασμο λογο στατους το βλεπω λιγο ατοπο.

 

Το μόνο που θα ήθελα να πω, είναι πως ο πληθυντικός, δεν νομίζω να δημιουργεί αποστάσεις ή να μειώνει τον αυθορμητισμό, όταν γίνει βίωμα σου.

Δεν τον θεωρώ ντε και καλά απαραίτητο συστατικό. όπως δεν θεωρώ π.χ. το να μην κοιτάς στα μάτια Τον Κυρίαρχο, κάποιοι το απαιτούν και κάποιοι επιθυμούν να το προσφέρουν και κάποιοι όχι.

 

Με βρίσκεις σύμφωνο.Έχω αρχίσει ήδη να φταρνίζομαι..

 

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον όλα όσα ειπώθηκαν, για να καταλήξω στο συμπέρασμα πως δεν είναι λίγοι αυτοί που δίνουν υπερβολική σημασία στα πρωτόκολλα και στους τύπους. Φυσικά, δεν κατακρίνω όσους χρησιμοποιούν τον πληθυντικό και δέχομαι πως κάποιοι το κάνουν από σεβασμό, εκτίμηση, υποταγή στον Κυρίαρχό τους. Από την άλλη, όμως, δε μπορώ να δεχτώ την εμμονή κάποιων σ' ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό μιας σχέσης, όπως είναι ο πληθυντικός, μόνο και μόνο γιατί... έτσι πρέπει να είναι. Κάθε D/s σχέση είναι διαφορετική και τα μέλη που την απαρτίζουν και μόνο είναι αυτά που θ' αποφασίσουν ποια πρωτόκολλα, τύπους κλπ. θα χρησιμοποιούν και πώς θα τα τροποποιήσουν, αν θέλουν, στις δικές τους επιθυμίες. Κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να το κρίνει, πόσο μάλλον να τους μέμφεται. Όσο για το αν κάποιος υποτακτικός πρέπει να απευθύνεται στον πληθυντικό σε οποιονδήποτε Κυρίαρχο πέρα από αυτόν στον οποίο ανήκει, δε μου φαίνεται μόνο παράλογο, αλλά παράλληλα και προσβλητικό για τον ίδιο τον Κυρίαρχό του.