Το στόμα της αλήθειας...

 

Είναι ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Ρώμης...
Εν' ανάγλυφο προσωπείο που σύμφωνα με τον μύθο είχε δημιουργηθεί απ' τον Βιργίλιο...
Για ν' αποκαλύπτει τις άπιστες συζύγους...
Κάποια τοποθετούσε το χέρι της στο μαρμάρινο στόμα..
Και αν έλεγε ψέμματα σχετικά με την πίστη και την αφοσίωση της στον σύζυγο...
Το στόμα της αφαιρούσε το χέρι...

Στο δια ταύτα λοιπόν...Ενότητα φετιχισμός...

Κατ΄εμέ ( και σίγουρα όχι μόνο για μένα ) το BDSM και τα όποια status τ' απαρτίζουν...
Δεν θ' απέκλειαν και την ύπαρξη ενός η περισσότερου φετίχ του/της εκάστοτε "φορέα" τους...

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ένας/μια φετιχιστής/ρια...
Που δεν θα είχε το παραμικρό ενδιαφέρον/περιέργεια για την όποια "αλληλεπίδραση"...
Χρησιμοποιώντας το BDSMικό "καλειδοσκόπιο"...
Αποφασίζει, - θέλετε από απόγνωση, θέλετε επειδή θα ήταν η "εύκολη" λύση - ...
Να βάλει το χέρι του στο " στόμα της BDSMικής αλήθειας "...
Με μοναδικό του/της σκοπό την πλάγια ικανοποίηση του φετίχ του/της ?

Πόσο θ' άντεχε πριν το στόμα να τον/την "ακρωτηρίαζε" ?
Πόσο θ' άξιζε τελικά η συνειδητή υποβολή σε μια τόσο σωματικά και ψυχικά "επίπονη" διαδικασία...
Για κάποιον/α που θα έλκονταν από ελάχιστα...
Έως και καθόλου από τις διάφορες μορφές του BDSMικού σχετίζεσθαι...
Ίσως και για να μαζέψει "φετιχιστικά ψίχουλα", που θα έπεφταν απ' το D/s, M/s τραπέζι ?

Πιθανότατα το συγκεκριμένο θέμα έχει ξανατεθεί προς συζήτηση στο παρελθόν...
Όπως συνηθίζω, αφήνω το νήμα "ελεύθερο"...
Αν και ειλικρινά θα το προτιμούσα, αν αποφεύγαμε τουλάχιστον στην αρχή...
Τα "κλασικά εικονογραφημένα" περί αληθινών η όχι BDSMερς...

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας...

 

Xaxaxa, την Δευτέρα που μας έρχεται...
Δίκιο έχεις κι εσύ, θα βγάλω τα "ψυχολογικά" μου εκεί χαχαχα...
Αλλά μετά τα νήματα για σαδομαζοχισμό θα πάνε σύννεφο... 

 

Ίσως να μην είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να δώσει απάντηση, αφού δεν ανήκω στους έμπειρους του χώρου.
Αλλά νομίζω ότι για να ικανοποιηθεί ένα θέλω-φετιχ υπάρχουν πολλά άτομα, που θα "έβαζαν" τους εαυτούς τους σε ένα bdsm παιχνίδι ή μια d/s m/s σχέση.
Ίσως από ανάγκη, ίσως από περιέργεια...

Αν μάλιστα, δεν βρίσκουμε εύκολα ανταπόκριση, το ρίσκο ή αν θέλετε η εμπλοκή σε κάτι που δεν μας αντιπροσωπεύει ακριβώς, γίνεται και πιο εύκολα.
Γενικότερα έχουμε την τάση να ρισκάρουμε στην προσπάθεια ικανοποίησης μας. Και ουσιαστικά το οποίο φετίχ μας ορίζεται από ένα βαθύτερο θέλω μας
.
Τώρα αν μείνουμε ικανοποιημένοι από την "παραχώρηση" μας; Και αν ναι, από τι εξαρτάται; Ή για πόσο θα είμαστε ικανοποιημένοι;
Αυτό είναι μάλλον καθαρά θέμα συγκυρίας. Μπορεί να φύγουμε τρέχοντας από την πρώτη στιγμή ή μπορεί να ανακαλύψουμε στην πορεία τμήματα της αρεσκείας μας. Ή μπορεί απλά η ανάγκη ικανοποίησης του φετίχ μας, να είναι δυνατότερη από την οποία αρνητικότητα προς το χώρο. Και αυτό να το κάνει πολύπλοκο.
Εύκολα εμπλέκονται οι άνθρωποι σε μια κατάσταση που δεν τους είναι απόλυτα αρεστή και δεν είναι πάντα εύκολη η αποδέσμευση τους από αυτή.

Υ. Γ. Μάλλον τα σεντόνια είναι κολλητικά!

 

Να δωσω ενα παράδειγμα υποτακτικης φυσης: Αν ο/η υπο ως φετιχιστης /στρια αντλεί ηδονή αποκλειστικά και μόνο απ' το φετίχ του/της, τότε θεωρώ οτι υπαρχει ασυμβίβαστο με την υποτακτικη φυση που θα έπρεπε να έχει κανονικά... Έτσι, προσποιείται τον υποτακτικο/η ώστε να ικανοποιησει το φετίχ του και μονον, και τίποτε παραπέρα που έχει να κάνει με την υποταγή στον/στην Κ του/της.

Αν όμως το φετιχ του /της αποτελεί απλά μορφή εξέχουσας ηδονής για κάποιον, που δεν είναι όμως μονομανώς προσκολλημένος σ' αυτό, αυτό δεν αποκλείει το να συμβαδίζει η υποτακτικη του φυση με κατι που απλά απολαμβάνει περισσότερο, πχ το μαστιγωμα, που μπορεί να αποτελεί τροπο τιμωρίας, όμως ο υποτακτικος να λαμβανει ευχαριστηση απο αυτο, χωρίς να σημαίνει ότι παύει να δειχνει υποταγή στον Κ του.
Το σημαντικό εδώ είναι και η στάση που θα κρατήσει ο Κ απέναντι και στις δυο περιπτώσεις, ειδικά όσον αφορά τη διάρκεια της σχέσης.. Θα το καταλάβει ? Αν ναι, θα το αποδεχθεί ? Με τους ανάλογους διαχωρισμους πάντα..

 

Τι σημαίνει πλάγια ικανοποίηση του φετίχ;

 

Πολύ σωστά. Αν ως υ στοχεύουμε στο να ικανοποιήσουμε μονομερώς κάτι, ένα φετίχ μας (αποκλειστικά και στοχευμένα) ή τον εαυτό μας και μόνο, τότε σίγουρα έχουμε χάσει το "δάσος" και τη μαγεία, που υπό άλλες συνθήκες, με περισσότερο ή έστω στοιχειώδη αλτρουισμό, θα χαρίζαμε σ'εμάς και την/τον παρτενέρ μας.

Θα μου πείτε "μα καλά, ό,τι κάνουμε για τον εαυτό μας δεν το κάνουμε; Για να περάσουμε εμείς πρώτα καλά"; Ναι, για μας... όμως έχει πολύ-πολύ μεγάλη σημασία η διαδρομή και ο τρόπος, που θα επιλέξουμε, για να το πετύχουμε.

Αν δεν έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλο, να πούμε και να δούμε τι πραγματικά θέλουμε, και κυρίως να καταλάβουμε ότι η ευχαρίστησή μας μπορεί να είναι απείρως μεγαλύτερη, όταν προηγείται, έστω και ελάχιστα, η ευχαρίστηση του άλλου, φοβάμαι ότι έχουμε πια ελάχιστες πιθανότητες για οτιδήποτε βιώσιμο και απλά θα συμβιβαστούμε με τη μιζέρια και τη μονοτονία μας.

Αν δεν αφεθούμε ψυχικά, εγκεφαλικά και σωματικά, κανένα φετίχ και καμία καύλα μας δεν θα ικανοποιήσουμε πραγματικά. Είναι κρίμα να μη δώσουμε πρωτοβουλίες και να μην αφεθούμε στο απρόσμενο, το ξαφνικό, σε όμορφες εναλλαγές και καταστάσεις. Εφόσον υπάρχει εμπιστοσύνη, κάθε τι προσωπικά το θεωρώ μία εν δυνάμει πηγή ηδονής.

Ο τρόπος και κυρίως το timing, η στιγμή, που θα συμβεί, μπορεί να μας κάνει να θυμόμαστε κάτι για καιρό. Και να το αποζητάμε ξανά και ξανά, είτε ενδόμυχα είτε φανερά και φωναχτά... ίσως και ικετευτικά  

Η ουσία ίσως τελικά είναι στο να πούμε ανοιχτά τι θέλουμε. Και μετά η/ο υ να δώσει "γήπεδο" στον/στην Κ και απλά να απολαύσει όσα προκύψουν και συμβούν. Χωρίς φόβο και με πάθος.

Θα κλείσω το σχολιασμό με έναν παραλληλισμό. Είναι σα να πηγαίνουμε σε ένα πολύ καλό και ποιοτικό εστιατόριο για φαγητό. Όπου ξέρουμε το μάγειρα και μας ξέρει κι αυτός. Και τον εμπιστευόμαστε. Έχουμε λοιπόν 2 επιλογές. Ή να πάρουμε το "πιάτο", που έχουμε εμείς κατά νου, ή να τον αφήσουμε να ετοιμάσει εκείνος μία πανδαισία γεύσεων... αποκλειστικά για μας. Έστω κι αν τελικά δεν μας ξετρελάνουν όλες οι γεύσεις, είναι βέβαιο ότι θα δοκιμάσουμε κάτι πρωτόγνωρο και θα φύγουμε με ένα κρυφό ή φανερό χαμόγελο.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι και το να δίνουμε ελευθερία κινήσεων στην έχουσα/στον έχοντα το γενικό πρόσταγμα  

 

Οι συμφορουμμίτες που παρενέβησαν μέχρι στιγμής ο/η καθένας/καθεμία με την οπτική του/της "έπεσε μέσα"...
Με το πλάγια εννοώ χειριζόμενος/η ένα τέχνασμα για να φτάσει στον αληθινό σκοπό και ο οποίος δεν θα ήταν πρόδηλος...

Φέρνω ένα παράδειγμα από μεριάς "Κυρίαρχου/ης"...αφού ήδη οι "συγκάτοικοι" μίλησαν από πλευρά υ...
Ας πούμε ότι είμαι ουρολάγνος, η συγκεκριμένη πρακτική είναι η μόνη που μ' εξιτάρει και μου αρέσει μόνο από ενεργητικής πλευράς...
Δυσκολεύομαι η δεν βρίσκω κάποια/ον παρτενέρ για να την ικανοποιήσω...
Αποφασίζω να εισέλθω στο BDSM διαλέγοντας μάλιστα συγκεκριμένο status, για να "ξεδιψάσω" το φετίχ μου...
Σχετίζομαι σαν Κ με τον/την παρτενέρ μου, μπορεί και πολύ καλός/η, αλλά το μόνο που μ' ενδιαφέρει...
Είναι η στιγμή που θα "σερβίρω" το φετίχ μου στον/στην άλλο/η...
Οτιδήποτε άλλο κάνω πέρα από κείνο, όσο καλά και αν το κάνω, για μένα θα ήταν το "αναγκαίο κακό", για να φτάσω στον στόχο μου...
Κι εδώ είναι το ζουμί...
Θ' άξιζε τον κόπο? Για πόσο καιρό θ' άντεχα να υποδύομαι ένα ρόλο, που ίσως και να με βάραινε?

Εγώ τουλάχιστον δεν θέλω να κατηγορήσω όποιον/α θα το έκανε...
Θα ήθελα απλά να συζητήσουμε, αναφορικά με την αξία που θα είχε μια "περιπέτεια" του είδους...

Θα μπορούσε η σημασία του όποιου φετίχ, να ήταν τόσο μεγάλη που να μας εξωθούσε, να ρισκάραμε ακόμη και κομμάτι του μυαλού μας...
Γιατί, νομίζω ότι για κάποιον/α που για το D/s η το M/s δεν θα ένιωθε καμία η ελάχιστη έλξη...
Σαν "πιάτο" θα έπεφτε πάρα πολύ βαρύ...

Γιατί, άλλο υποδύομαι έναν ρόλο και έχω τη σιγουριά, ότι δεν θ' "αλλοιωθώ" κατά την διάρκεια των "παραστάσεων"...
Άλλο ότι η "αλλοίωση" δεν θα επέλθει ποτέ...
Και η αλλοίωση δεν είναι ποτέ κάτι το θετικό...  

 

Όλοι/ες είναι οι κατάλληλοι/ες άνθρωποι να πουν την γνώμη τους στο συγκεκριμένο νήμα...
Η τουλάχιστον όποιος/α θα ήθελε να το κάνει...
Δεν είναι ένα καθαρά "πρακτικό" θέμα και δεν χρειάζεται ποιος ξέρει πια εμπειρία, για ν' απαντήσει κάποιος/α...
Φτάνει λίγη σκέψη...
Κι εγώ αν κάτι δεν το γνωρίζω καθόλου η ελάχιστα, κάθομαι στην άκρη και "ακούω"...  

Σωστή σε βρίσκω...για μια φορά χαχαχα...Εντάξει πέρα απ' την πλάκα...Ο συλλογισμός σου με βρίσκει σύμφωνο...
Είναι θέμα προσωπικών ορίων και κυρίως "βάρους" που θα είχε για εμάς το όποιο φετίχ...
Τ' οποίο "βάρος" θα μας έκανε ν' αντέξουμε η όχι και για τ' όποιο χρονικό διάστημα, καταστάσεις που ίσως και να μην μας ταίριαζαν καθόλου...

Σταματώ στο τελευταίο μέρος εκείνων που έγραψες..."Δεν είναι πάντα εύκολη η αποδέσμευση"...
Και το "ανοίγω" λίγο παραπάνω...Δεν είναι εύκολη όχι μόνο η αποδέσμευση από άτομα η "πλαίσια"...
Στο τέλος, αν κάποιος/α θέλει ν' αποχωρήσει, μπορεί πάντα να το κάνει, με τις όποιες συνέπειες/κατηγορίες του/της "εξαπατημένου/ης"...
Και να "παίξει" με την όποια συνείδηση του/της...
Η δυσκολότερη είναι η ψυχολογική του/της "αποδέσμευση"...Τα κατάλοιπα που ίσως και ν' απέκτησε κατά την διάρκεια του "ταξιδιού" του/της...
Εκεί "κολλάω" εγώ...Γιατί αν σου έμεινε και μια γλυκιά γεύση από τα "υπόλοιπα", όσο και να μην ήταν το κύριο μέλημα σου...
Όλα καλά, εμπλουτίστηκες...
Σ' αντίθετη περίπτωση, μάλλον δεν άξιζε το "ζόρι"...
Θα ήταν σαν να πλήρωσες ένα ολόκληρο καρβέλι, για να πάρεις ψίχουλα...

Υ.Γ. Το σεντόνι είναι κολλητικό ε?
Έχε χάρη που γύρισα σπίτι μου...
Γιατί ο Γονίδης θα έπεφτε βροχή...
Μόνο για σένα...Χαχαχα...  

 

Ένας φετιχιστής δεν είναι υποτακτικός παρά μόνον στο φετίχ του.
Δεν υπάρχει υποτακτικός που αντλεί ηδονή αποκλειστικά και μόνον από το φετίχ του.
Και αντιλαμβάνομαι από το εισαγωγικό κείμενο ότι δεν μας ενδιαφέρει εδώ ένας υποτακτικός ή ένας Κυρίαρχος που έχει και κάποια φετιχάκια αλλά μπορεί να κάνει και χωρίς αυτά (ποιος από εμάς δεν έχει άλλωστε;   ).

Πολύ πολύ ωραίο αυτό που λέτε    
Ναι πάντα μα πάντα κέντρο και μέτρο είναι ο εαυτός μας. Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν το αποκαλώ εγωισμό αυτό. Δεν μπορώ να μετρήσω, να δω, να συναισθανθώ τον κόσμο παρά μόνον μέσα από μένα, έτσι δεν είναι;
Άρα τελικά όσα κάνω ξεκινούν και γυρνούν σε μένα.
Αν ο τρόπος μου όμως και ο δρόμος με οδηγεί στο να περιλαμβάνω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ κάθε φορά, τότε νομίζω ότι ε κάτι καλό ξεκινώ να κάνω...  

Καταρχάς να σας πω αγαπητέ ότι πρόκειται για ακόμη ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ νήμα και πόσο χαίρομαι που έχετε διάθεση και μοιράζεστε μαζί μας τέτοιες σκέψεις και μας χαρίζετε αφορμές για τόσο ενδιαφέροντες διαλόγους!!!     Ευχαριστούμε ειλικρινά, εγώ τουλάχιστον  

Το φαινόμενο που περιγράφετε σε αυτό το νήμα δεν είναι καθόλου σπάνιο θαρρώ. Μάλιστα θα πω πως είναι ο "κανόνας".

Δική μου άποψη και θέση είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να προσποιηθεί υποταγή. Και ακόμη περισσότερο: δεν μπορεί ΚΑΝΕΝΑΣ να προσποιηθεί Κυριαρχία. Ούτε για λίγα δευτερόλεπτα αυτό το δεύτερο, το πρώτο μπορεί να πάρει και κάποιο καιρό παραπάνω  

Έτσι ένας άνθρωπος που προσέρχεται με ένα φετίχ, δεν θα κάνει σχέση Κυριαρχίας και υποταγής. Αυτό που πιθανόν θα βρει είναι κάποιο άτομο που έχει συμπληρωματικό φετίχ προς το δικό του και θα υπάρξει μια λειτουργική ισορροπία. Π.χ. ένας που του αρέσει να κατουράει κάποια (ως φετίχ), θα βρει κάποια που της αρέσει να την κατουράνε (ως φετίχ). Και αυτό θα λειτουργήσει. Και μπορεί να λειτουργήσει και μια χαρά. Δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι Κυριαρχία και υποταγή.
Το "ενεργητικόν" ενός φετίχ δεν το κάνει Κυριαρχία. Αν και είναι ένα στερεότυπο με το οποίο την πατάνε και άνθρωποι που ασχολούνται πολλά χρόνια με το BDSM ή τα πέριξ αυτού.

Θεωρώ ότι το τίμημα που καλείται να πληρώσει ένας pure φετιχιστής εμπλεκόμενος με το Κ/υ είναι πάρα πολύ μεγάλο και δεν αντέχεται. Για αυτό - μεταξύ άλλων- οι βδσμικές σχέσεις σπανιότατα μακροημερεύουν. Αλλά και για αυτό βλέπουμε πάρα μα πάρα πολλά κουλά και κατ΄εμέ ακατανόητα του στυλ "θα είμαι υποτακτικός σου μέχρις εδώ, από εδώ και πέρα δεν θέλω ΜΗ, δεν θέλω όχι" ή κυριαρχικούς του σέσσιον και του υπολογιστή.

Ένα μεγάλο ζήτημα είναι ότι ένα ισχυρό και έντονο φετίχ (εννοώ ένα που ζητά πολύ επιτακτικά την πλήρωση του) γίνεται τελικά κυρίαρχος μας, μας επιβάλλεται. Και τότε κάνουμε τους άλλους αντικείμενα (αυτή είναι και η ουσία και η βάση της φετιχοποίησης εξάλλου). Και αυτό μας επιστρέφεται και μας κομματιάζει (ένα νήμα που ήθελα να ανοίξω είναι για τον κομματιασμένο εαυτό, οψόμεθα   ). Και κάπου εκεί το φετίχ γίνεται έως και νεύρωση.

Ο ακρωτηριασμός έρχεται πολύ γρήγορα λοιπόν. Το κακό είναι ότι το ακρωτηριασμένο σημείο μουδιάζει και το καταλαβαίνουμε πολύ πολύ αργά ότι λείπει.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια φιλτάτη...
Το "ενεργητικός" του παραδείγματος μου, ήταν για χάρη της συζητήσεως...
Δεν ήταν συνυφασμένο με την Κυριαρχία...
Κατ' εμέ η Κυριαρχία δεν έχει να κάνει με "ενεργητικούς" η "παθητικούς" ρόλους...
Αυτοί οι δυο αλληλοσυμπληρώνονται...
Αλλά έχει να κάνει με την λήψη και την επιβολή αποφάσεων, με το ποιος έχει τον έλεγχο, και ας βρίσκεται φαινομενικά στην θέση του/της "από κάτω"...
Ως προς τ' ότι έχουμε όλοι/ες τα φετιχάκια μας, δίχως να σας "τραβώ τ' αυτί", εγώ τουλάχιστον δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα είχαμε όλοι/ες...
Εγώ τα δικά μου τα έχω πάντως χαχαχα...
Ως προς την ερμηνεία του/της Κυρίαρχου/ης η του/της υποτακτικού/ης σας δίνω δίκιο...
Αλλά δεν αποκλείω και κάποιος/α να κατάφερνε τον ρόλο να τον έφερνε εις πέρας...
Ίσως αν το έβαζε στο μυαλό του/της και να τα κατάφερνε...
Τώρα αν έβγαινε μηχανικό η όχι, η όποια κρίση είναι στα μάτια εκείνου/ης που θα τον/την παρατηρούσε...
Πάντως και κατ' εμέ το κόστος τόσο από μεριάς ενέργειας, όσο και ψυχικής φθοράς νομίζω ότι θα ήταν αρκετά υψηλό αν όχι δυσβάσταχτο...
Εγώ δεν προσπάθησα να φορέσω ποτέ μια μάσκα...Επειδή γνωρίζω ότι και δεν θα ήμουν πειστικός και θα σπαταλούσα άσκοπα δυνάμεις...
Που θα προτιμούσα να χρησιμοποιήσω αλλού...

Anyway η πιθανή ύπαρξη φετίχ και πάντα κατ' εμε...
Δεν αλλοιώνει, ούτε περιορίζει μια Κυριαρχική φύση...
Ούτε διατρανώνει sic et simpliciter μια υποτακτική...

Ως προς τους/τις pure φετιχιστές/ριες με ξαναβρίσκετε σύμφωνο...

Στο τέλος, ίσως και να είμαστε υποτακτικοί του εαυτού μας και των αναγκών μας...
Υποτασσόμαστε στις ανάγκες μας και κυριαρχούμε στα θέλω μας...
Τα όποια φετίχ ίσως και να είναι ανάγκες...όχι απλά θέλω...

Πολύ όμορφη η παρέμβαση σας, ιδιαιτέρως το σημείο που αναφέρεται στον ακρωτηριασμό και στην φετιχοποίηση του/της Ετέρου/ης...
Food for thought για μένα και σας ευχαριστώ...

Υ.Γ. Αυτή η "κουλτούρα", να εναλλάσσουμε τον ενικό με τον πληθυντικό όταν γράφουμε...
Μου αρέσει πολύ χαχαχα...  

 

Ενας φετιχιστής μπορεί να είναι σκλάβος του φετίχ του. Αλλο τόσο ένας κυρίαρχος μπορεί να είναι σκλάβος της επιθυμίας του για κυριαρχία. Γνώμη μου είναι πως και οι δύο θα αποτύχουν εξίσου να δημιουργήσουν μιά καλή κ/υ σχέση.

Οτιδήποτε προσποιητό δε μακροημερεύει. Βγαίνει ψεύτικο, γκροτέσκο και ταλαιπωρεί όλους τους συμμετέχοντες. Οποιος δεν το 'χει η κούτρα του, δεν θα αντέξει να υποδυθεί, είτε τον κυρίαρχο είτε τον υποτακτικό. Γιατί θα μιμείται το ρόλο, δεν θα είναι ο ρόλος. Το κυριότερο όμως είναι πως δε θα αντλεί ευχαρίστηση. Τι κι αν μου αρέσει το προφιτερόλ, αλλά πρέπει να κολυμπήσω στα σκατά για να το απολαύσω. Μετά από λίγο η γεύση του προφιτερόλ θα φύγει, η σκατίλα όμως όχι.

Οποιος εμπλακεί με το bdsm "με σκοπό να...", θα ταλαιπωρηθεί και θα ταλαιπωρήσει και άλλους. Το βδσμ είναι ή αυτοσκοπός, ή τίποτα.