Το στόμα της αλήθειας...

Δλδ; : ))

 

Δηλαδή πολλές φορές άνθρωποι κομματιάζουν (κομματιάζουμε, κι εγώ το είχα κάνει στο παρελθόν) τον εαυτό μας, κόβουμε κομμάτια και θέλω μας για να το ζήσουμε.
Επίσης πολλοί άνθρωποι, ειδικά νεότερης ηλικίας, έχουν την αγωνία ότι θα πρέπει να κόψουν κομμάτια τους, να υπερβούν αρχές τους να πουν ψέμματα για να το ζήσουν. Ή ότι θα πρέπει να συμβιβαστούν να μην το ζήσουν όπως θέλουν για να κάνουν άλλα πράγματα στη ζωή τους.
Όχι όλοι βέβαια. Αλλά υπάρχουν πολλοί από όσο ξέρω και ακούω και διαβάζω...
 

 

Δεν είναι όλα για όλους, δεν είναι κακό.

 

Όχι βέβαια! Καθόλου κακό  
Το κακό είναι να στενοχωριούνται και να βασανίζονται άνθρωποι. Ειδικά από δυο αντικρουόμενες θελήσεις...  

 

Δλδ, «είμαι απαισιόδοξος λόγω νόησης και αισιόδοξος λόγω θέλησης» ;

 

Στο τέλος πρέπει να δημιουργήσω "εκκλησία" της ασχετοφατσουλαγνείας...Κάτι μου λέει ότι είμαι ο πρώτος απόστολος νιεχ νιεχ ( σατανικό γέλιο χαχαχα )...
Η ευχαρίστηση είναι αμοιβαία, αν και δεν θα ήξερα τι υπάρχει μέσα στο κρανίο μου, για να βασανιστεί....       

Σίγουρα όμως το "ζορίζω"...Για μένα και την περιέργεια μου... Θέλω να πάω πάντα πιο "βαθιά" σε κάποια πράγματα...
Θα είναι εγωιστικό, αλλά το ταξίδι μου είναι εγώ...Οι όποιοι/ες άλλοι/ες είναι στάσεις, τοπία, καιρικά φαινόμενα, συγκυρίες...
Που με ωθούν ν' αλλάξω πορεία, να κρατήσω την δική μου, ίσως και να δοκιμάσω "νέα ρούχα"...

Ο "ακέραιος" εαυτός μου κάνει νεκρική ακαμψία...
Το ζήτημα είναι τα διάφορα κομμάτια μας να μπορούν να συμβιώνουν...
Σαν μια παρέα που πάει μαζί για καφέ...
Είναι όλοι/ες στο ίδιο τραπέζι, "συνδιαλέγονται", αλλά μπορούν να κοιτάζουν και αλλού...
Μα στο τέλος της βραδιάς ο οδηγός του αυτοκινήτου, γυρίζει τους πάντες στο ίδιο σπίτι...
Μαζί "ξεκινούν", μαζί "πορεύονται", κανείς δεν μένει μόνος/η του/της κάπου...

Υ.Γ. Ο "χώρος" αποτελείται από εμάς...
Εισχωρούμε με κάποια στοιχεία μας που ίσως και να εμπλουτίζονται, η στην πορεία να περιορίζονται μέχρι και να εκλείπουν...
Από μόνος του επάνω μας δεν έχει καμία επιρροή...  

 

Όχι, δεν θα το έλεγα  
Θα έλεγα ότι είμαι απαισιόδοξος λόγω θέλησης (όχι στιβαρής δηλαδή) και αισιόδοξος λόγω νόησης  

 

Με το ακέραιος ήθελα να πω τον "υγιή" ή καλύτερα τον ισορροπημένο  
Εξαιρετική η μεταφορά!!! Εξαιρετική!!!          

 

Το είχα αναρτήσει σε δικό μου νήμα (περί Διαστροφής) .

Διαστροφή και φετιχισμός

Οι διαστροφές αλλά και ο φετιχισμός είναι στοιχεία που υπάρχουν περισσότερα χρόνια από όσο μπορούμε να υπολογίσουμε αλλά πάντα έμοιαζαν να ανήκουν σε μία “σκοτεινή” σελίδα της σεξουαλικότητας του ανθρώπου. Ο λόγος για αυτό, είναι ο φόβος που συνοδεύει κάθε τι που δεν είναι, πλήρως, κατανοητό αλλά και η “απόχρωση” που επέλεξε να δώσει ο κινηματογράφος στην προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί την απήχησή τους. Και κάπου εδώ ξεκινά το παράξενο…

Φαίνεται, ότι αυτές οι δύο παρεκκλίσεις τις σεξουαλικότητας εξάπτουν το ενδιαφέρον με την ποικιλότητα αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται. Για αρχή, όμως, ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε αυτά τα δύο με ένα – περισσότερο – εναλλακτικό τρόπο. Σε απλά λόγια, λοιπόν, παραφιλία είναι να βρίσκει κάποιος διέγερση μέσα από τρόπους οι οποίοι δεν μοιάζουν συνηθισμένοι. Σαν να αλλάζει ο σκοπός της σεξουαλικής πράξης. Τι σημαίνει, όμως, αλλάζει ο σκοπός; Ας σκεφτούμε τη λιβιδινική ενέργεια – που είναι υπεύθυνη για τη σεξουαλικότητα στους ανθρώπους – σαν ένα τρένο! Ενώ, λοιπόν, το τρένο αυτό ξεκινά να ταξιδεύει το σώμα διανύοντας μία διαδρομή μέχρι να εκτονωθεί στον τελικό προορισμό αυτό – απεναντίας – σταματά σε κάποια μεσοστάση. Αυτή η μεσοστάση γίνεται και ο σταθμός στον οποίο επικάθεται και συνεπώς το αντικείμενο έκφρασής της.

Πως, όμως, αλήθεια δημιουργείται ένα φετίχ ή μία σεξουαλική διαστροφή και σε ποια ηλικία πρωτοσχηματίζεται;

Για να γίνει κατανοητό, θα πρέπει να αναφερθούμε, αρκετά, σε μία πολύ σημαντική περίοδο της ζωής των παιδιών… Κάπου στην ηλικία των 3 έως 5 χρόνων, ένα μικρό αγόρι αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν ανατομικές διαφορές ανάμεσα σε ένα ανδρικό και ένα γυναικείο σώμα. Αυτή η αντίληψη είναι που αφυπνίζει συναισθήματα όπως η έλξη, η αντιπαλότητα, η ζήλεια αλλά και ο φόβος. Σε αυτό το στάδιο, λοιπόν, το παιδί ξεκινά να βιώνει το γνωστό Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα – σε ελεύθερη μετάφραση – είναι η διαδικασία αναγνώρισης και ταύτισης του παιδιού με το γονιό του αντίστοιχου φύλου. Συγκεκριμένα, το αγόρι, καταλαβαίνει ότι έχει ερωτική διάθεση και αυτή την ερωτική διάθεση την προβάλει στο γονιό του αντίθετου φύλου.

Από εκεί, η διαδικασία για να αποκτήσει την αντρική ταυτότητα είναι τόσο απλή όσο και πολύπλοκη… Εφόσον θέλει να κατακτήσει, ερωτικά, τη μητέρα καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να παραγκωνίσει τον πατέρα του που μοιάζει τόσο μεγάλος και ισχυρός. Για την ακρίβεια, θεωρεί ότι ο πατέρας του θα ανακαλύψει, αυτή του, την κρυφή επιθυμία και θα το τιμωρήσει αφαιρώντας του το αντικείμενο που θα έκανε την κατάκτησή, αυτή, δυνατή… Το φαλλό. Για να αποτάξει τον φόβο του ευνουχισμού, λοιπόν, μιμείται τα χαρακτηριστικά του πατέρα. Ταυτίζεται, δηλαδή, με εκείνον που δεν μπορεί να νικήσει και επιτυχώς αποβάλει το άγχος του.

Στα νεαρά κορίτσια η διαδικασία είναι κάπως διαφορετική. Ενώ και εκείνα, αρχικά, επιδεικνύουν διάθεση προς τον γονιό του αντίθετου φύλου στην πορεία αντιλαμβάνονται κάτι εντελώς διαφορετικό… Ότι δεν έχουν φαλλό! Εκείνη τη στιγμή, ξεκινά ο λεγόμενος φαλλικός φθόνος και η επιθυμία να αποκτήσουν και εκείνες ένα. Η διαδικασία συνεχίζει για το κορίτσι με το να προβάλει το άγχος αυτό στη μητέρα που θεωρεί υπεύθυνη για την ανατομική του “έλλειψη”. Το άγχος, αυτό, επιλύεται όταν το κορίτσι απωθήσει το συναίσθημα αυτό και ταυτιστεί με τη μητέρα που κατηγορεί. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό και πως βοηθάει; Μα με ένα τρόπο, φυσικά… Αν δεν ταυτιστεί με τη μητέρα δεν θα αποκτήσει τη γυναικεία ταυτότητα η οποία θα του δώσει τη δυνατότητα να αντικαταστήσει την επιθυμία για τον εκλιπόντα φαλλό με την επιθυμία της μητρότητας!

Αφού, αυτό, έγινε όσο κατανοητό μπορεί να γίνει ας συνδέσουμε τα παραπάνω με το θέμα μας και ας δούμε πως μπορεί να δημιουργηθεί ένα φετίχ σε ένα αγόρι ή μία διαστροφή σε ένα κορίτσι αντιστοίχως. Σε ορισμένες περιπτώσεις, λοιπόν, τα αγόρια βιώνουν ένα τρομερό άγχος όταν συνειδητοποιούν ότι η μητέρα τους δεν έχει ίδιο όργανο αναπαραγωγής με αυτά. Η απουσία φαλλού από τη μητέρα ενισχύει τον φόβο για τον επικείμενο ευνουχισμό από τον πατέρα καθώς αυτός θα πρέπει να ήταν υπεύθυνος για τον “ευνουχισμό” και εκείνης! Έτσι, επενδύουν σε ένα άψυχο αντικείμενο στο οποίο αναπαριστούν τον εκλιπόντα φαλλό της – πράγμα που τα ηρεμεί. Αυτό το αντικείμενο είναι, συνήθως, κάτι που έχει υποπέσει στην αντίληψή τους λίγο πριν ξεκινήσουν να προβληματίζονται για την “έλλειψη” στη γενετήσια περιοχή της μητέρας.

Ταυτόχρονα, όμως, το αντικείμενο αυτό γίνεται και δέκτης της λιβιδινικής τους ενέργειας αφού μεταμορφώνει το άγχος τους σε σεξουαλικό ενθουσιασμό. Με τη σειρά του, αυτό αναπαριστά και μία νίκη επάνω στον προηγούμενο φόβο τους καθώς τα γεμίζει με ένα αίσθημα προστασίας. Πέραν, όμως, από την ηρεμία, το φετίχ που αναπτύσσουν έχει και ένα άλλο πολύ σημαντικό ρόλο… Λειτουργεί ως σύνδεσμος καθώς ενώνει τη σεξουαλικότητά τους με αυτή της γυναίκας. Για να γίνει κατανοητό, σκεφτείτε το αντικείμενο του φετίχ τους σαν μία γέφυρα η οποία ξεκινά από αυτούς και καταλήγει στη γυναίκα. Μέσω αυτού ταξιδεύει το “τρένο” της λιβιδινικής τους ενέργειας και φτάνει να εκπληρωθεί στο γυναικείο σώμα!

Τα κέρδη στο μυαλό τους δεν σταματούν εκεί καθώς – εφόσον το αντικείμενο του φετιχισμού τους είναι άψυχο – τότε είναι και, εντελώς, κάτω από τον έλεγχό τους… Αφού έχει συνειδητοποιηθεί αυτό, η γυναίκα θεάται ως, απολύτως, ασφαλής για να συνάψει σχέσεις μεταξύ τους!

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι το φετίχ είναι ένα εισιτήριο απόδρασης από μία αφόρητη πραγματικότητα σε μία πιο υποφερτή φαντασία. Ας δούμε, για παράδειγμα, τους άντρες που δυσφορούν από το βιολογικό τους φύλο και καταφεύγουν στην παρενδυσία. Η επιλογή τους, αυτή, τους ηρεμεί αλλά μέσα από ένα παράδοξο τρόπο… Ποιον, αναρωτιέστε; Ας δούμε, λοιπόν…

Ας φανταστούμε ένα αγόρι που από νεαρό έως και αργότερα πάλευε με το να καταλάβει που ανήκει. Έβλεπε το σώμα του αντρικό αλλά – συγχρόνως – δεν το αντιλαμβανόταν. Για αυτή του τη δυσκολία τιμωρήθηκε στην παιδική του ηλικία, γελοιοποιήθηκε ή ακόμα και παρενοχλήθηκε. Όλη, αυτή, η αδικία που βίωσε του δημιούργησε θυμό και η παρενδυσία ήταν μία πράξη ανταπάντησης. Καθώς μιμείται το ντύσιμο και τη συμπεριφορά του αντίθετου φύλου καταφέρνει να νιώσει τη διέγερση αλλά – την ίδια στιγμή – παρωδεί την γυναικεία φιγούρα. Εδώ είναι που ξεκινά να εντοπίζεται το παράδοξο… Η παρενδυσία ολοκληρώνεται είτε μέσω της αυτοικανοποίησης είτε μέσω της συνουσίας και με το να συμβαίνει αυτό, ο άνδρας παρένδυτος αναβιώνει την όποια κακουχία βίωσε μικρός αλλά μέσα από την οδό της σεξουαλικής απόλαυσης. Έτσι, αυτή τη φορά, βγαίνει ικανοποιημένος νικητής και αναθεσπίζει αυτό που έζησε μικρός αφού αυτό που, τότε, του προκαλούσε πόνο τώρα του προσφέρει απόλαυση!

Τι άλλο, όμως, μπορεί να οδηγήσει στην υιοθέτηση μίας διαστροφής; Ας αλλάξουμε πρίσμα – αλλά και πρωταγωνιστές – και ας κοιτάξουμε το θέμα μας διαφορετικά… Νωρίτερα από το Οιδιπόδειο στάδιο και ας κοιτάξουμε το πυρηνικό σύμπλεγμα.

Τι είναι αυτό; Ένας κυκεώνας συναισθημάτων, συμπεριφορών και ιδεών που εδρεύουν στην πολύ πρώιμη, βρεφική εμπειρία. Εκεί είναι και που εδρεύει και μία λαχτάρα για μία συγχώνευση με κάποιον άλλο, μία φαντασίωση να γίνει κάποιος ένα με κάποιον άλλο και να βιώσει την απόλυτη ασφάλεια και ηρεμία. Μία ασφάλεια που παραπέμπει στη μοναδική αίσθηση που προσέφερε το περιβάλλον της μήτρας. Θετικά ακούγονται όλα αυτά, σωστά; Ίσως… ίσως, όμως, και να αφυπνίσουν συναισθήματα τρόμου καθώς η απόλυτη ένωση, η ζεύξη εις ένα μπορεί να σημάνει και την απώλεια του ατομικού εαυτού, να προσδώσει την αίσθηση της λήθης. Εκεί, λοιπόν, εδρεύει ένα ακόμα παράδοξο… Γεννάται το δίλλημα του είτε συνδέομαι με κάποιον και ρισκάρω το ενδεχόμενο να πληγωθώ ή δεν συνδέομαι με κάποιον, παραμένω κύριος του εαυτού μου αλλά καταλήγω μόνος! Ένα ερώτημα που όλοι – λίγο πολύ – έχουμε απευθύνει στον εαυτό μας συνειδητά ή ασυνείδητα.

Το εγώ μας, τότε, – ως φύλακας της ψυχικής μας ομοιόστασης – ανταποκρίνεται σε αυτό το δίλλημα και περνάει στην επίθεση επιλέγοντας μία καταστρεπτική στάση απέναντι στην απειλή του ερωτήματος. Μία στάση, η οποία σκοπεύει να εξοντώσει την πηγή της απειλής αλλά – αν συμβεί αυτό – τότε κινδυνεύει να περάσει μία ζωή ανερωτική! Η λύση είναι μία, λοιπόν… να σεξουαλιστεί όλη, αυτή, η επιθετικότητα και να μετατραπεί σε σαδισμό. Μία ορμή, δηλαδή, ελέγχου και πρόκλησης πόνου για αυτό που προηγούμενα κινδυνεύαμε να μας πληγώσει.

Κλείνοντας, ας σημειώνω ότι χωρίς να έχουμε αναφερθεί στις κατηγορίες των φετίχ ή σεξουαλικών αποκλίσεων ανακρίναμε τα αναλυτικά αίτια πίσω από αυτές. Αίτια, τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από αναπτυξιακά “σκαλιά” της προσωπικότητάς μας που επελέχθει να πατηθούν αλλιώς. Αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν είναι οι, ίδιες, οι τάσεις “σκοτεινές” ούτε και διαστροφικές. Διαστροφικά είναι τα σημάδια πίσω από αυτές που χαράχθηκαν σε μία ηλικία όπου δεν κατάφερε κάποιος να έχει τη δυνατότητα να τα διαχειριστεί αλλιώς.


http://www.psychorropia.gr/διαστροφή-και-φετιχισμός/

συνεχίζεται...

 

Εγώ απλά σας δίνω "πάτημα" αγαπητή...
Σας δίνω "πάτημα", για να στάξτε στο ποτήρι μου "χυμούς" σκέψεων...
Και απολαμβάνω την δροσιά τους...       

Σας ευχαριστώ ξανά...  

 

Το φετιχιστικό αντικείµενο

Η έννοια του φετιχιστικού αντικειµένου και του φετιχισµού γίνεται κατανοητή υπό το πρίσµα της διχοτόµησης του Εγώ. Περιλαµβάνεται στις σεξουαλικές διαστροφές. Οµιλούµε για διαστροφή στο µέτρο κατά το οποίο το φετιχιστικό αντικείµενο αποτελεί µια απόλυτη συνθήκη. Ακόµα και όταν µπορεί να έχει «φυσιολογικές» σεξουαλικές 22 σχέσεις, ο φετιχιστής δεν ευχαριστιέται παρά µόνον όταν η ερωµένη του συµφωνεί να εµφανίζεται πχ σε µια συγκεκριµένη περιβολή. Έτσι ο σεξουαλικός σκοπός δεν είναι η ολοκληρωµένη σεξουαλική πράξη αλλά σχετίζεται µε µια υπερεκτιµηµένη πλευρά του σώµατος ή µ’ένα αντικείµενο σε στενή σχέση µε κάποια πλευρά του σώµατος (π.χ. εσώρουχο). Ας σηµειωθεί ότι κάποιος βαθµός «φετιχισµού» απαντάται και στη φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Feitico : πορτογαλική λέξη η οποία σηµαίνει µαγεία, γοητεία, το άψυχο αντικείµενο στο οποίο αποδίδονται υπερφυσικές ιδιότητες. Πρόκειται για την παρορµητική προσφυγή σ’ένα αντικείµενο µη σεξουαλικό (π.χ γυναικεία γόβα) το οποίο γίνεται αναγκαία συνθήκη (απαραίτητο) ώστε κάποιος να φτάνει σε οργασµό µ’έναν ερωτικό σύντροφο. Άνευ του (φετιχιστικού) αντικειµένου ο φετιχιστής άνδρας καθίσταται ανίκανος.

Αυτή η διαστροφή αφορά τους άνδρες. Η γυναίκα φετιχίστρια δε µπορεί να δεχθεί δεν έχει πέος, οπότε διαψεύδει την έλλειψη αυτή µε το φετιχιστικό αντικείµενο: στη θέση της απώλειας (έλλειψη) βάζει κάτι άλλο για να πει ότι δε λείπει. Ιδού η διάψευση του ευνουχισµού της. Το σκεπτικό της είναι «κάποτε είχα κι εγώ, αλλά το έχασα». ∆εν µπορεί να συµβιβαστεί µε τη σεξουαλικότητα που προϋποθέτει την απουσία του πέους, οπότε διαψεύδει το τετελεσµένο (διάψευση της πραγµατικότητας). Το άγχος της είναι ότι έχει χάσει (άγχος της έλλειψης) και δε µπορεί να το δεχθε.ί. ∆ιαψεύδει ότι έχει γίνει. Κλινικό παράδειγµα: Νεαρός ασθενής σε ψυχωσική παλινδρόµηση. Κολλώδης σχέση µε τη µητέρα. Η µητέρα είναι υπερπροστατευτική (υπερπαρούσα, υπερδιεγείρουσα). Ο ασθενής προσπαθεί να διαδεχθεί τον πατέρα του στην επιχείρηση («να πάρει τα ινία») που αφορά σε εισαγωγές τροφίµων. Η ψυχωσική κάµψη έλαβε χώρα µετά από επαγγελµατικό του ταξίδι, µε τον πατέρα του, στο εξωτερικό. Κατά την αεροπορική πτήση προς τον προορισµό τους, η µητέρα είχε δώσει ένα τάπερ µε κεφτεδάκια . Ασθενής: «µύριζε σκόρδο όλο το αεροπλάνο». Ο γιός είναι ο ναρκισσιστικός φαλλός της µητέρας του, η προέκταση της. Αν ο γιός είχε πάρει τα ινία της επιχείρησης, η µητέρα δεν θα είχε ποιόν να ταΐζει (στοµατική σχέση). Θα τον αφήσει ποτέ να συνέλθει δηλαδή ν’ αποκτήσει τη δική του σχέση µε το φαί που συµβολίζεται από τη σχέση του µε τα εισαγόµενα τρόφιµα του πατέρα;. Από τις συνεδρίες του ασθενούς (κλινικό υλικό) φαίνεται ότι η µητέρα του δε µπορεί να δεχθεί την έλλειψη του πέους. Πρέπει να έχει στον εξωτερικό χώρο ένα αντικείµενο (γιός) που δε θα συµβολίζει αλλά θα ισοδυναµεί µε το πέος που γίνεται τότε φετίχ: δεν αφήνει το γιό να πάρει απόσταση. Αν είχε µπει στη συµβολική τάξη των πραγµάτων (στη νεύρωση), τότε θα υποκαθιστούµε µέσα της την έλλειψη του πέους µε το παιδί το οποίο τότε θα συµβόλιζε το πέος που δεν έχει (το παιδί ως αναπαράσταση του πέους, το παιδί σαν το πέος). Θα υπήρχε τότε απόσταση ανάµεσα στο σύµβολο και το πράγµα (αυτό διαφέρει από το παιδί ως ισοδύναµο του πέους) και θα επέτρεπε στο γιό της να αποστασιοποιηθεί αντί να συντηρεί την κολλώδη σχέση µαζί του (πρώτη σχέση µάνας παιδιού) µέσω της ψυχωτικής του παλινδρόµησης. 23 Στην περίπτωση των γυναικών ο φετιχισµός των ρούχων (τα ρούχα γίνονται φετίχ) είναι φυσιολογικές στο µέτρο κατά το οποίο «φετιχοποιείται» το σύνολο του σώµατος, ολόκληρο το σώµα και όχι ένα (µερικό) αντικείµενο. Θα λέγαµε ότι, στην περίπτωση των γυναικών, η λατρεία των ρούχων αφορά σε µια «ναρκισσοποίηση» του σώµατος . Κατά την Robert Stoller (εξειδικευµένη στις διαταραχές της σεξουαλικής ταυτότητας) οι γυναικείος φετιχισµός αφορά σε µια «φετιχοποίηση» της σχέσης αυτής καθ αυτής ενώ ο ανδρικός φετιχισµός (οµοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος) αφορά σε φετιχοποίηση του (µερικού) αντικειµένου (του οργάνου). Έτσι µια νεκρόφιλη γυναίκα ερωτεύεται το πτώµα που επιθυµεί και γίνεται ο ερωτικός της σύντροφος ενώ ένας νεκρόφιλος άντρας ιδοποιείται το πτώµα ως ένα (µερικό) κοµµάτι του σώµατος. Γενικά ο γυναικείος φετιχισµός και γυναικεία διαστροφή αµφισβητείται από πολλούς ψυχαναλυτές τουλάχιστον µε την έννοια της κατασκευής ενός φετιχιστικού αντικειµένου όπως στους άνδρες.

Έχει υποστηριχτεί ότι η γυναίκα µέσα από την ερωτοµανιακή σχέση µε το παιδί της δοµείται αυτή η ίδια ως ένα παντοδύναµο είδωλο δηλαδή ως ένα φετίχ : γίνεται αυτή η ίδια το δικό της φετίχ. Στις ασυνείδητες φαντασίες του φετιχιστή το φετιχιστικό αντικείµενο αποτελεί µέρος του γυναικείου σώµατος συµπληρώνοντας το πέος που λείπει στη γυναίκα : συµπληρώνει τη γυναίκα (στη φαντασία του άνδρα) καθιστώντας την φαλλική. Στα µάτια του φετιχιστή µέσω του φετίχ τα σεξουαλικά όργανα της γυναίκας χάνουν τη σεξουαλικότητα τους η οποία τότε συγκεντρώνεται όλη στο φετιχιστικό αντικείµενο. Μόνο αυτό αποτελεί για εκείνον πηγή (σεξουαλικής) διέγερσης. Ο φετιχιστής εξιδανικεύει το φετιχιστικό αντικείµενο όπως εξιδανικευµένο είναι και το πέος του. Κατά τον Freud η ψυχοπαθολογική λειτουργία του φετιχιστή αποτελεί παροξυσµική έκφραση µιας οικουµενικής αγωνίας. Πηγάζει (στον άνδρα) από ένα παροξυσµικό άγχος ευνουχισµού Πρόκειται για τη δυσκολία που δοκιµάζουν όλοι οι άνδρες στο να δεχθούν την διαφορά των φύλων ( άνδρας-γυναίκα) στο µέτρο κατά το οποίο η θέα των γυναικείων γεννητικών οργάνων τους προξενεί άγχος ευνουχισµού ( κινδυνεύω και εγώ να χάσω το πέος µου αφού εκείνη δεν έχει, δηλαδή το ‘χασε). Αν η γυναίκα δεν έχει πέος αυτό σηµαίνει ότι ο ευνουχισµός είναι κάτι δυνατό να του συµβεί (άγχος ευνουχισµού) οπότε είναι επιτακτικό να επανορθώσει αυτήν την αναφοµοίωτη πραγµατικότητα αποδίδοντας (µέσω του φετιχιστικού αντικειµένου) ένα πέος στη γυναίκα. Το αγόρι όταν βλέπει ότι το κοριτσάκι δεν έχει πέος (αντιληπτική εντύπωση) διαψεύδει αυτά που βλέπει και στη θέση του (αντικατάσταση της πραγµατικότητας) βάζει ένα φανταστικό πέος (φετιχιστικό αντικείµενο π.χ. γοβάκι) που είναι το υποκατάστατο του πέους.

Το σκεπτικό του είναι «αφού το κοριτσάκι δεν έχει, θα µπορούσα και εγώ κάποτε να το χάσω». 24 Εν κατακλείδι, στον φετιχισµό έχουµε καθήλωση της (µερικής) σεξουαλικής ενόρµησης σ’ένα µερικό αντικείµενο (το φετιχιστικό αντικείµενο) π.χ., ένα σύµβολο του πέους (το γοβάκι είναι ένα µερικό αντικείµενο ένα συµβολικό ισοδύναµο του πέους). Ο φετιχισµός είναι µια (ασυνείδητη) αµυντική λειτουργία ώστε το υποκείµενο να διαψεύσει τον ευνουχισµό (της γυναίκας) και έτσι να τον εξαλείψει ως ένα εν δυνάµει απειλητικό συµβάν στη ζωή του. Έτσι ο ευαίσθητος ψυχισµός του προστατεύεται από την κατακλυσµική επιστροφή των διαταρακτικών σεξουαλικών ιδεών (περί έλλειψης πέους στη γυναίκα). Γι αυτό διαλέγει µονίµως κάποιο διαθέσιµο αντικείµενο (π.χ παπούτσι µε ψηλό τακούνι). Ιδού η µαρτυρία ενός φετιχιστή : «Κάθε φορά που βρίσκοµαι µε µια γυναίκα γυµνή, φαντάζοµαι ένα ψηλό τακούνι. ∆εν ξέρω, δεν έχω ιδέα πως είναι φτιαγµένο ένα αιδοίο». Το fetich καθιστά τη γυναίκα αποδεκτή (ανεκτή) ως αντικείµενο επιθυµίας. Φετιχιστικά αντικείµενα µπορεί να είναι και µέρη του σώµατος του ερωτικού συντρόφου (πόδι, στόµα, στήθος, µαλλιά). Γενικά επίσης αντικείµενα τα οποία σχετίζονται µε το σώµα του ερωτικού συντρόφου (παπούτσια, σκουφάκι κλπ) . Προκύπτει έτσι ο φετιχισµός του πέλµατος του ποδιού, του ρούχου, της µυρωδιάς, της θέασης κλπ. Έτσι το φετιχιστικό αντικείµενο αφορά σε µετάθεση µιας ερωτογενούς ζώνης στο φετιχιστικό (µερικό) αντικείµενο. Μέσω του φετιχιστικού αντικειµένου και τα δυο φύλα-άνδρας και γυναίκα- διαθέτουν πέος γεγονός που αποκλείει την έννοια του ευνουχισµού και την πιθανότητα να συµβεί.

Συµπερασµατικά: Ο φετιχιστής αντικαθιστά την πραγµατικότητα µε το φετιχιστικό αντικείµενο και αυτό είναι κοντά στην ψύχωση. Ο άνδρας φετιχιστής: διαψεύδει για να µην χάσει. ∆ιαψεύδει για να µην γίνει. Πρόκειται για την διάψευση της πραγµατικότητας (ότι το κοριτσάκι δεν έχει πέος). Είναι καταρχάς µια άµυνα στο άγχος ευνουχισµού. ∆ιαψεύδει την έλλειψη του πέους στο κορίτσι: Σα να λέει «να το πέος» ( φετιχιστικό αντικείµενο). Όταν ο φετιχιστής κάνει έρωτα, θέλει να έχει , π.χ. το γοβάκι γιατί έτσι απαλλάσσεται από το άγχος ευνουχισµού οπότε µπορεί να λειτουργήσει σεξουαλικά. Το Εγώ του φετιχιστή διχάζεται (διχοτόµηση του Εγώ) : µέσα του είναι (διατηρούνται) συγχρόνως δυο τάσεις . Η µια τάση µένει στη θέση «δεν υπάρχει πέος» ( τρόµος του ευνουχισµού). Η δεύτερη τάση έρχεται να καλύψει το κενό µε το φετιχιστικό αντικείµενο (υπάρχει πέος).

Κατά τον Freud ο φετιχισµός ως παθολογική δοµή επιτρέπει την προσέγγιση και κατανόηση των δυο σηµαντικών αµυντικών µηχανισµών του Εγώ που περιγράψαµε πρωτύτερα: της σχάσης και της διάψευσης και του Εγώ (διάψευση του ευνουχισµού, της απώλειας του πέους, της διαφοράς των φύλων). Στο µέτρο 25 κατά το οποίο η σχάση του Εγώ και η διάψευση είναι προεξάρχοντες αµυντικοί µηχανισµοί στην ψύχωση, ο φετιχισµός µπορεί να ειδωθεί και σαν προστασία του Εγώ κατά της ψύχωσης. Γενικά ο φετιχισµός αποτελεί το κατ εξοχήν παράδειγµα της διαστροφής. Ιδού η βασική διαφορά ανάµεσα στην ψύχωση και το φετιχισµό (διαστροφή): Ο φετιχιστής (διαστροφικός) αντικαθιστά την πραγµατικότητα ( η γυναίκα δεν έχει πέος) µε το φετιχιστικό αντικείµενο στη θέση αυτού που λείπει (πέος) από την πραγµατικότητα. Βάζει στη θέση της πραγµατικότητας το αντικείµενο.

Το φετίχ είναι υποκατάστατο του ελλείποντος αντικειµένου . Ο ψυχωτικός αντικαθιστά την πραγµατικότητα µέσα από το παραλήρηµα. Βάζει στη θέση της πραγµατικότητας το παραλήρηµα . ∆ιαψεύδει την πραγµατικότητα µέσω του παραληρήµατος Ο φετιχισµός (διαστροφή) είναι πολύ κοντά στην ψύχωση. Ο φετιχιστής αµύνεται κατά της ψύχωσης βάζοντας στο «παιχνίδι» το φετιχιστικό αντικείµενο αντί για το παραλήρηµα Πρόκειται για ένα ήµι-παραλήρηµα το οποίο σώζει το Εγώ από το παραλήρηµα (ψύχωση). Υποστηρίχθηκε επίσης ότι ο φετιχισµός είναι µια άµυνα κατά της οµοφυλοφιλίας στο µέτρο κατά το οποίο δίχως το φετιχιστικό αντικείµενο που καθιστά φαντασιακά τη γυναίκα «φαλλοφόρο» ο φετιχιστής δε µπορεί να λειτουργεί σεξουαλικά. Άλλως ειπείν ο φετιχιστής επιθυµεί γυναίκα µε πέος. Αυτό δε σηµαίνει ότι είναι οµοφυλόφιλος. Από πλευράς σεξουαλικής ταυτότητας αντιλαµβάνεται τον εαυτό του ως άντρα σε σχέση µε µια γυναίκα αν εξαιρέσουµε το ότι αυτή η γυναίκα «οφείλει» να έχει πέος (το φετιχιστικό αντικείµενο). Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις ο φετιχιστής µπορεί να εναλλάσσεται µε φάσεις οµοφυλοφιλίας Μολονότι διάφορες εξαιρέσεις δείχνουν το αντίθετο οι travesties είναι πιο κοντά στην οµοφυλοφιλία από τους φετιχιστές. Ο φετιχισµός ανήκει στην παθολογία του ναρκισσισµού. Εδώ οι αµυντικές διαδικασίες είναι αρχαϊκές.

«Προικίζοντας» ο φετιχιστής τη γυναίκα (τη µητέρα στο ασυνείδητο του) µε πέος είναι το δικό του πέος το οποίο περιφρουρεί ταυτιζόµενος µε τη µητέρα (πρωτογενής ταύτιση- ναρκισσιστική ταύτιση). Κατέχει έτσι τη φαλλοφόρο-και άρα εξιδανικευµένη- γυναίκα. Μπορούµε να δούµε τη λειτουργία και τη δοµή του φετιχισµού ως µια µαζική παλινδρόµηση από τη φάση του οιδιπόδειου συµπλέγµατος. Το Εγώ ζει τραυµατικά την οιδιπόδεια πραγµατικότητα οπότε παλινδροµεί σε όλα τα προοιδιπόδεια επίπεδα πρωτίστως στο πρωκτικό και στοµατικό. 26 Στην διάρκεια της ψυχανάλυσης η παλινδρόµηση στο στοµατικό στάδιο εκφράζεται σε άγχος αποσύνθεσης και αποδιοργάνωσης, Ο φετιχισµός του ποδιού έχει συχνά να κάνει και µε µια οσφρητική διάσταση (πόδι δύσοσµο) και αυτό σχετίζεται µε την ικανοποίηση µιας µερικής (πρωκτικής) σεξουαλικής ενόρµησης. Υπό το πρίσµα της παλινδροµήσεως ο φετιχισµός προστατεύει το Εγώ από το τραύµα και την προσήκουσα κατάθλιψη. Επίσης µέσω του φετιχισµού το άτοµο µπορεί να αποφεύγει την έκφραση µιας ανοιχτής περιφρόνησης προς τη γυναίκα (επειδή εκείνη δεν έχει πέος). Αποφεύγει επίσης τυχόν ψυχοσωµατικά συµπτώµατα: αν δεν έβαζε στο «παιχνίδι» το φετιχιστικό αντικείµενο µπορεί να έβαζε το σώµα (ψυχοσωµατική οργάνωση). Εδώ θα ήταν το σώµα στη θέση του αντικειµένου( ασθένεια) .

Εν κατακλείδι, το φετιχιστικό (µερικό) αντικείµενο έρχεται να καλύψει ένα τρόµο µπρος την έλλειψη (τον ευνουχισµό). Εγκαθίσταται µετά από 6 χρόνια (µετά το µεταβατικό αντικείµενο) και αφορά στην υπερεκτίµηση του µη πραγµατικού. Είναι υπερεκτιµηµένο ως «µαγικό». Είναι σαν το φετίχ των πρωτόγονων στο οποίο αυτοί βλέπουν ενσαρκωµένο το θεό τους. Γίνεται η απόλυτη (αναγκαία) συνθήκη της επιθυµίας, ο τόπος του οργασµού. Η κατασκευή του φετιχιστικού αντικειµένου ερείδεται στην παιδική σεξουαλική θεωρία (παιδική σεξουαλικότητα) σύµφωνα µε την οποία όλοι οι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) είναι προικισµένοι µ΄έναν φαλλό(αυτό πιστεύουν τα µικρά παιδιά). Και πως γίνεται επιλογή ενός συγκεκριµένου αντικειµένου ως «φετιχιστικού» ; Ο Freud υποστηρίζει ότι το φετιχιστικό αντικείµενο µπορεί να εµπεριέχει αντιληπτικά στοιχεία από το τελευταίο πραγµατικό αντικείµενο που είχε το υποκείµενο στην αντίληψη του, πριν δει την έλλειψη, το κενό, π.χ. αν το τελευταίο πραγµατικό αντικείµενο που είδε ήταν ένα ρούχο αυτό µπορεί να γίνεται αντιληπτικό ως φετίχ. Πρόκειται για την τελευταία οπτική αντίληψη που είχε (π.χ. ένα ζευγάρι µποτάκια, η άκρη µιας φούστας) κατά την πρώιµη παιδική ηλικία πριν την τραυµατική «θέαση» η οποία αφορά στη µαµά χωρίς πέος. Καθώς η µαµά του πχ γδυνόταν, πριν δει ότι της έλειπε το πέος ποιο ήταν το τελευταίο αντικείµενο που αντίκρισε; Ποίο ήταν το τελευταίο αντικείµενο που αντίκρισε σε µια στιγµή (την τελευταία) κατά την οποία ακόµα πίστευε ότι η γυναίκα είναι φαλλική;

Η γούνα ως φετίχ, επί παραδείγµατι, θα µπορούσε ν’αποτελεί, να παραπέµπει στο γυναικείο τρίχωµα («πέτασµα») πίσω από το οποίο θα µπορούσε ακόµα να σκέπτεται ότι η γυναίκα είναι φαλλική (ότι έχει πέος). 27 Η παιδική σεξουαλικότητα έχει να κάνει µε το αντικείµενο της ενόρµησης. Το µικρό παιδί ψάχνει να σβήσει τις ανάγκες του. Το αντικείµενο της ενόρµησης προσφέρει ικανοποίηση (ανακούφιση) της ενόρµησης ( της έντασης) µε την έννοια της εκφόρτισης (εκτόνωσης). Μπορεί να είναι ένα πρόσωπο αλλά εδώ η ικανοποίηση δίδεται πρωτίστως από ένα µέρος του σώµατος. Αυτό δε σηµαίνει ότι οποιοδήποτε αντικείµενο µπορεί να ικανοποιεί την ενόρµηση. Το πιο την ικανοποιεί εξαρτάται από την παιδική ιστορία του καθενός (καθηλώσεις).

Επί παραδείγµατι όταν κάποιος είναι καθηλωµένος στην ηδονοβλεπτική µερική ενόρµηση το ικανοποιούν αντικείµενο είναι η θέαση ερωτικών συνευρέσεων Η ενόρµηση µετακινείται από το ένα αντικείµενο στο άλλο. Αυτό είναι το «πεπρωµένο» της. Η ενόρµηση έχει ως πεπρωµένο την περιπλάνηση της από αντικείµενο σε αντικείµενο. Μπορεί επίσης να καθηλώνεται πρωτίστως σε ένα αντικείµενο. Ακόµα µπορεί τελικά να επιστρέφει στο ίδιο το πρόσωπο : περίπτωση της επιδειξιοµανίας. Αρχικά η ενόρµηση (βλέµµα) στρέφεται σ’ένα έτερο αντικείµενο (ηδονοβλεπτική ενόρµηση ). Στη συνέχεια το έτερο αντικείµενο εγκαταλείπεται και η ενόρµηση επιστρέφει σε ένα µέρος του ιδίου του σώµατος (η ευχαρίστηση «να βλέπω» µετατρέπεται σε ευχαρίστηση να µε «βλέπουν»).

 

Για μενα δεν υπάρχει πιο σύντομος δρόμος απο την αλήθεια...φανερωνει ατοφιες σκεψεις, ανοίγει ή κλεινει πόρτες. Προτιμω χίλιες φορές να έρθω σε δυσκολη θεση με την αποδοχη της αληθειας και ενδεχομένως να τερματισω μια σχεση απο το να φαντάζομαι αγάπες και να παιζω σε θέατρα σκιων...

Για το συγκεκριμενο παραδειγμα που εθεσες...ενας άνθρωπος που φτιάχνεται με ενα συγκεκριμενο φετιχ , ειτε ειναι Κ ειτε υ , αν μη τι αλλο η συσχέτισή του με το χώρο του bdsm ειναι πιστευω λυτρωτική, καθως σε ενα τετοιο χωρο ειναι πολυ πιο ευκολο και πιο ( φαινομενικά ή ουσιαστικά ) αποδεκτή η σεξουαλικη αποκλιση. Το ξεκαθαρισμα των σεξουαλικών ιδιαιτεροτητων ειναι κάτι που θεωρω αναγκαίο απο τις πρωτες στιγμες της γνωριμίας...ποσο παραπανω δε οταν μιλαμε για Κ/υ σχεση.
Το να εισαι ειλικρινης με τον εαυτό σου και να υποστηριζεις τα ''θελω'' σου, δινει στον άλλον την δυνατοτητα να αποφασισει, με βαση τα δεδομενα που υπάρχουν, τι θελει να κάνει.