Το συναισθηματικο δεσιμο σε σχεσεις d/s

Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να έχουν οπωσδήποτε μια αφήγηση για ό,τι πράττουν. Χωρίς μια αφήγηση, τα χάνουν...

 

Από μία ολόκληρη τοποθέτηση, στέκεσαι στην πρόταση που ξεκινά με το "για να μην", δηλαδή εκφράζει αρνητικό σκοπό, αγνοώντας εντελώς την ουσία αυτού που στην συνέχεια εξέφρασα. Τι να πω;
Μπορώ να το εξηγήσω μόνο, όσο πιο απλοϊκά μπορώ.
Το τι θα καταλάβει ο καθένας είναι δική του υπόθεση τελικά...

 

Για μένα το Α και το Ω και όλα τα ενδιάμεσα

 

Για πες, απλά μην φωνάζεις, ήρεμα..

Για τα υπόλοιπα, ξέρεις τι γνώμη μου, τι είδους συναισθηματικό δέσιμο βιώνει η κάθε υπό, δεν το γνωρίζω, ξέρω όμως το ''θολό τοπίο'' γιατί έχω περάσει από κει, όταν εθελοτυφλεί από έρωτα και πάνε όλα στράφι, εκεί φαίνεται πραγματικά, αν μπήκε σε μια σχέση D/s για να υποταχθεί ή να ερωτευθεί/ ή ό,τι άλλο, τα έχουμε ξαναπεί,.. για μένα εκεί είναι το στοίχημα μιας υπό, κατά πόσο μπορεί να διαχειριστεί και να διαχωρίσει το συναίσθημα/δέσιμο με την υποταγή.

:- )

 

Γιατί να τα διαχωρίσει;

 

Γιατί άλλο αγάπη και άλλο σεξ, άλλο θέλω και άλλο θες και πάει λέγοντας, εγώ μίλησα προσωπικά, ό,τι ''θολώνει'' την υποταγή, δεν βρίσκει ''χώρο'' να πάει παρακάτω.

 

Μου το μπέρδεψες χειρότερα τώρα.
H αγάπη αποκλείει το σεξ;
Αν άλλο θέλω κι άλλο θες τι κάνουμε μαζί;
Τι "θολώνει" την υποταγή; το συναίσθημα ; το δέσιμο; γιατί;

 

@underherfeet

Χαριτολογώντας το έγραψα,

Θολώνει το μυαλό/την κρίση και των 2, το βαθύ δέσιμο και η αφοσίωση μιας υπό, φαίνεται σε βάθος χρόνου, τι άλλο να πούμε;

 

Για να απολαύσει την υποταγή. Γιατί έτσι και αλλιώς αυτά που νιώθει ο οποιοσδήποτε για το ταίρι του δεν τα νιώθει όλα μαζί και ταυτοχρόνως.
__________

Γνώμη μου είναι ότι ένα πρώτο βήμα για να συζητηθεί το πλέον διλημματικό ερώτημα από καταβολής BDSM είναι να αποφασιστεί αν θα ενταχθεί σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο ή αν θα μείνει να υπερπλανάται χωρίς περαιτέρω χωροχρονικές διευκρινίσεις.

Η εποχή μας ορίζει την ευτυχία ως το μέγιστο αγαθό, με πολλές καταναλωτικές παραμέτρους αλλά και μη καταναλωτικές, γίνεται προσπάθεια η αγάπη να ανήκει στις τελευταίες, κάτι σαν σταθεροποιητικός παράγων ενώ, από όσο γνωρίζω, έχει εγκαταληφθεί κάθε προσπάθεια να οριστεί φιλοσοφικά η αγάπη.

Κατά συνέπεια, αν ο οποιοσδήποτε αποζητά την σκλαβιά, για τους λόγους του, δεν είναι σαφές γιατί θα παραιτηθεί οικειοθελώς από το μέγιστο αγαθό της δικής του ευτυχίας, το οποίο μάλιστα θα του ωραιοποιεί (και θα συσκοτίζει) την επιλογή στη σκλαβιά. Γιατί δεν θα ακολουθήσει την πλέον οικονομική από ψυχική άποψη οδό και την πλέον επιβραβευμένη ηθικά, αυτήν του έρωτα προς το πρόσωπο στο οποίο ομνύει την υποταγή του. Εφόσον ζει στην εποχή του. Λαμβάνοντας ακόμα υπόψη την αρχή της αδράνειας, ότι ο καθείς μένει σε αυτά που ξέρει και κρατά ισορροπίες εκεί ακόμα και αν δεν είναι πραγματικά ικανοποιημένος [ιδίως ο υποτακτικός άνθρωπος μπορεί να ζει έτσι εσαεί], μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον τραβήξει από το χέρι να τον πάει σε άλλα σημεία ισορροπίας, άγρια και μυτερά ίσως, αλλά με άλλους ορίζοντες και τελείως άλλη παλέτα αισθήσεων.

Η απόφαση, όπως και σε τόσα άλλα πράγματα σε μια σχέση D/s και ακόμα περισσότερο M/s, ανήκει στον Κυρίαρχο. Άλλωστε πρόκειται για μια από τις πιο βαριές μορφές ηθικού περιορισμού, η απαγόρευση ή "απαγόρευση" στο υποτακτικό στοιχείο να Τον ερωτευτεί, στην οποία, το μη ιδιαίτερα συνειδητό υποτακτικό στοιχείο θα υπακούσει για τους δικούς του λόγους, που είναι να κρατήσει τον ψυχικό του κόσμο αλώβητο και να μην αναγκαστεί στην επώδυνη κίνηση να βγάλει το χέρι από το βάζο με το μέλι που αποδείχτηκε ότι είχε πιο στενό στόμιο από το αναμενόμενο. Οι λόγοι του Κυρίαρχοι στο να μην αφήνει το υποτακτικό στοιχείο να ερωτευτεί μπορεί να διαφέρουν σημαντικά.

 

Γιατί δεν είναι ρομαντική...

 

Γιατι ετσι πιστευει πως μπορει να 'επιβιωσει'.Αραγε αντιλαμβανεσαι τι πας να σκαλισεις αγαπητε;

 

Χρειάζεται μία επανερμηνεία της λέξης "συναίσθημα".
Η πόλωση, η εξάρτηση και το κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο ανήκουν σε άλλες εποχές. Τα συνειρμικά παρακλάδια προς τα εκεί, τα βρίσκω άτοπα.