Το τέλος

@NewKatrin Ευχαριστώ για την απάντηση. Την διάβασα ήδη 3 φορές μόνο και μόνο για την ομορφιά που κρύβει.

 

για μένα ήταν ένα πολύ βαρύ πένθος, έκανα περίπου 2 χρόνια να συνέλθω

 

Πολύ δεν είναι 2 χρόνια ?

 

δεν έχω απάντηση στην ερώτησή σου

 

Αυτό που βιώνεις σήμερα μετά από λίγο καιρό θα έχει γίνει πιο ήπιο
Τίποτα δε σταματά τη ζωή και το αύριο

 

«Έχασαμε τα φρένα μας, γιατί ζητάμε το τραγούδι μας». Δεν τα έχεις όλα. Και φρένα και τραγούδι. Ε χωρίς φρένα πέφτεις και σε γκρεμό.

Φιλάκι! Αγκαλίτσα!  

 

Τέλος δίχως πόνο, θλίψη, στενοχώρια δεν υπάρχει. Εκτός κι αν έχουμε να κάνουμε με άτομο που ψευδόταν/ψεύδεται ή τυγχάνει να είναι ιδιαίτερα αποστασιοποιημένο (το θέτω κομψά, για να μην το χαρακτηρίσω ταυτίζοντάς το με άλλο...ζωντανό).

'Οατν είσαι με έναν άνθρωπο, δίνεις και παίρνεις, βάλτε εσείς τη σειρά και τις δοσολογίες, όμως η κατάσταση έτσι έχει, για μένα τουλάχιστον.

Από κει και πέρα η διαχείριση του τέλους είναι θέμα χαρακτήρα αλλά και συγκυριών. Ένα τέλος γίνεται πιο ανάλαφρο με μία νέα αρχή, πιο εύκολα αποδεκτό με έναν ορθολογιστικό και πιο 'ψυχρό" τρόπο σκέψης. Επειδή όμως η αγάπη (σχεδόν πάντα) προσγειώνεται μετά από ελεύθερη πτώση ή στο τέλος μίας μεγάλης κατηφόρας, προσωπικά λέω ότι κάθε τέλος μας βάζει σε μία μεγάλη δοκιμασία. Το να πάψει κανείς να νιώθει δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

Άλλωστε κάτι τέτοιο αποτυπώνεται πολύ εύστοχα και όμορφα παρακάτω.

 

Όχι, δεν παραμένει. Γιατί οι απώλειες είναι πολύ διαφορετικές.

By default δεν είναι τίποτα στις ανθρώπινες σχέσεις...

 

Το χειρότερο κομμάτι ήταν το αρχικό που κράτησε για αρκετούς μήνες και κατά το οποίο δεν μπορούσα να δεχτώ την πραγματικότητα. Είχα άρνηση, δεν το δεχόταν το μυαλό μου κυριολεκτικά με τίποτα.
Σκέψεις συνέχεια μέσα στη μέρα που δεν με άφηναν σε ησυχία, φανταστικές συζητήσεις ξανά και ξανά.
Ήταν σα να κουβαλούσα μόνιμα ένα βάρος που ήταν απίστευτα κουραστικό και ψυχοφθόρο. Μια θυμός, μια θλίψη συνέχεια άλλαζαν την διάθεση μου, ο θυμός με βοηθουσε. Ήθελα τόσο πολύ να ξυπνήσω μια μέρα και να είμαι ελεύθερη απο αυτό το βάσανο.
Έβαζα στόχο να περάσει η κάθε μέρα και από το απόγευμα ακόμα μετρούσα τις ώρες για να κοιμηθώ.

Κάποια στιγμή το αποδέχτηκε το μυαλό μου αφότου πέρασε καιρος, ηρέμησα κάπως και άρχισα να νιώθω ξανά δυνατή, οι σκέψεις είχαν μειωθεί κατά πολύ και ένιωθα ανακουφισμένη. Κράτησε λιγότερο από μήνα.

Λίγο πριν τις γιορτές ήρθε άλλο ένα κύμα, πιο ήπιο αλλά βασανιστικό και αυτό.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, θα δείξει. Ακόμα εύχομαι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Για ένα όμως ειμαι βέβαιη, όλα ξεπερνιουνται με τον καιρό και δεν πιστεύω στα απωθημένα, η εμπειρία μου μου έχει δειξει πως αν κάποτε κλείσει η πόρτα μέσα στο μυαλό μου οριστικά δεν υπάρχει γυρισμος.

Η ανθρώπινη σχέση μπορεί να παραμείνει, δεν έχει να κάνει με αυτό το κομμάτι όλη αυτή η διαδρομή.

 

Ότι τελειώνει, πεθαίνει.

 

Υπαρχουν καμια φορά και περιπτωσεις νεκροφανειας.

 

Το νήμα αναφέρεται σε D/s, το οποίο εξ᾽ ορισμού περιλαμβάνει δυναμικές.
Αν δεν υπάρχει δυναμική, τότε είναι κάτι άλλο, (χαρωπό και χαλαρό), αλλά δεν είναι D/s.
Και σε αυτές τις περιπτώσεις ναι, τίποτα δεν είναι by default.