Το τέρας

Το τέρας χτύπησε την πόρτα τρις
Μέσα σε 10 χρόνια τρεις φορές: την πρώτη ύπουλα, τη δεύτερη έδειξε τα δόντια του, την τρίτη το χαμόγελό του

Καφέ πλισέ φούστα μέχρι το γόνατο... την εποχή που άφοβα έστελναν τα 7χρονα στο μπακάλη απέναντι... την εποχή που οι πολυκατοικίες ήταν οικογένειες και οι γειτονιές χωριά... τι μπορεί να πάθει η μπουμπού; θα κατέβει με το ασανσέρ, θα περάσει το δρόμο, ο κυρ Κώστας θα της δώσει την παραγγελία και θα επιστρέψει... θα μπει στο ασανσέρ, μόνη; όχι μωρέ, δεν πειράζει, μια οικογένεια είμαστε... αλλά αυτός δεν ήταν οικογένεια... ακόμα θυμάμαι πώς μαρμάρωσα όταν τα παγωμένα χέρια του άγγιξαν το δέρμα κάτω από την καφέ πλισέ φούστα... το σώμα μου είχε μαγαριστεί σε βαθμό να παραμορφωθεί όπου άσεμνα αγγίχθηκε...

Δεν το έμαθε ποτέ κανείς... η φούστα δε φορέθηκε ξανά... κι εγώ φούσκωνα για να διώξω το τέρας... η πίστη μου στους μεγάλους κλονίστηκε... αλλά στα παιδιά;

Έψαχνε ένα όνομα... είχε ένα δέμα από τη μαμά του να δώσει... μεγάλος αδελφός συμμαθητή μου, πήγαινε ήδη γυμνάσιο... όταν πια τα είχαμε ψάξει όλα με έριξε κάτω και έπεσε πάνω μου... η μυρωδιά του έχει ποτίσει τα ρουθούνια μου, έγδαρα το πρόσωπό μου να καθαρίσω τα σάλια του... χτυπιόμουν σαν το ψάρι για να ξεφύγω, χέρια και πόδια σε έναν άρρυθμο βουβό χορό... στο άκουσμα του φερμουάρ που ανοίγει πάγωσα για μερικά δευτερόλεπτα... και τότε ήρθε η χαριστική βολή, εκεί που τα αγοράκια πονάνε... μπήκα στο σπίτι και ούρλιαξα "με φίλησε" πριν ξεσπάσω σε λυγμούς...

Ο καιρός πέρασε, το θέμα ξεχάστηκε, το τραύμα κοιμήθηκε...

Μπορούν τα λόγια να σε σκοτώσουν; όχι, αλλά μπορούν να θρυμματίσουν το είναι σου... και άφηνα ώρα πολλή τον ξάδελφο να θρυμματίζει το είναι μου, να με βιάζουν οι λέξεις του, να μου κλέβει με χαμόγελο το χαμόγελο από τα μάτια μου... θυμάμαι μέρα και ώρα, θυμάμαι που καθόταν, τι έπινε... αλλά δε θυμάμαι τι έλεγε... το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ένιωθα να καταβαραθρώνομαι... και λίγο πριν χαθώ σα στιγμούλα στο άπειρο, βρήκα τη δύναμη να τον σταματήσω, να τον διώξω και να μην τον ξαναδώ ποτέ... ούτε στην κηδεία του πήγα...


Απ' τα 7 μέχρι τα 17 με επισκέφτηκε τρεις φορές... έκτοτε ποτέ... πλέον -νομίζω- δεν μπορεί



ΥΓ. είμαστε θαύματα φτιαγμένοι από τραύματα...