Το ταξίδι της Μεταφοράς

Το αίμα από το πρόσωπό της είχε χαθεί. Μόνο η κόκκινη μύτη της πρόδιδε την ύπαρξή του. Και τα χείλη της.
Άνοιξα την πόρτα και την είδα να με κοιτάζει με μάτια γυάλινα. Τα μαλλιά της κτυπούσαν με δύναμη πάνω στο πρόσωπό της και για μια στιγμή η απουσία του...
Την είδα γυμνή και παγωμένη, να κρέμεται από το δέντρο του κήπου, δεμένη από τους καρπούς, ο δυνατός αέρας να παίζει με το κορμί της.
Λευκό και κόκκινο και μαύρο παντού.

Τσίριξε και άρχισε να χοροπηδά.
Της έριξα ένα χαστούκι και την τράβηξα μέσα χαμογελώντας.
Κωλόπαιδο!
 

Πήγα ως την κουζίνα, να μας βάλω λίγο νερό, και όταν γύρισα την βρήκα να κάθεται στο καλαθάκι της, κοιτάζοντάς με περήφανα, και να δαγκώνει το πλαστικό της παπάκι.
Έκατσα με την σειρά μου στον καναπέ και δυνάμωσα την ένταση.
Για πρώτη φορά μετά από μέρες ένιωσα ήρεμος. Έτσι έπρεπε να είναι.

...
...
...

Αναστενάζει βαθειά και ανάβει το τσιγάρο του.

...
...
...

Εκείνη, όσο περνά η ώρα, γίνεται όλο και πιο ανήσυχη. Στριφογυρίζει στο καλαθάκι και προσπαθεί να μου τραβήξει την προσοχή. Έχει απόλυτο δίκιο, αλλά μου αρέσει η ηρεμία.
Οι φωνές και τα κλάμματα και οι ικεσίες είναι υπέροχα, αλλά τώρα θέλω απλά να κάτσουμε έτσι, ο καθένας στην θέση του, με την ηρεμία μας, την μουσική της. Ίσως να κοιμόμασταν και λίγο.

Το θέλουμε και οι δύο, ναι.
Μα είμαστε γεμάτοι εγωισμό.
Εγώ... Δεν ξέρω, μοιάζει να το φοβάται.
Εγώ...

Σβήνει το τσιγάρο και σηκώνεται.

 

...Φαντάζομαι πως θα'χει και συνέχεια ε??????? 

 

Re: Το ταξίδι της Μεταφοράς (Αυτομαζοχιζομένως)

Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις.
Πας.
Η τέχνη δεν πρέπει να είναι χρήσιμη παρά μόνο όμορφη.
Η ομορφιά της τέχνης αποτελεί αναπόφευκτα έναν σκοπό.
Ο Nadar και ο ρεαλισμός του μάγεψε και τους ρομαντικούς.
Ο Baudelaire φοβόταν το συναίσθημα και όποτε το έβγαζε αμέσως απομακρυνόταν από αυτό χρησιμοποιώντας την ειρωνεία.
Ποίηση δεν είναι αυτό που χάνεται στην μετάφραση.
Η ποίηση είναι μετεφραστέα και προσκαλεί από μόνη της την μετάφραση.
Ο σκοπός της ποίησης είναι η μετάφρασή της.
Θέση του θέματος σύμφωνα με τον κανόνα των τριών τετάρτων.
Τις Πέμπτες από τις 9 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα.
Τώρα είναι που αρχίζεις να το υποψιάζεσαι.
Στην αρχή δεν παίζεις μαζί του, χώνεις στο κουτάκι του αργότερα ή του αυτό θα πονέσει κάθε σκέψη.
Αλλά όσο περισσότερο έχεις ανάγκη την αποκλειστικότητα του αδειάσματος, τόσο αναγκάζεσαι να παίξεις με αυτό.
Ξέρεις πότε έρχεται σαν τεράστιο παγωμένο κύμα και σε πνίγει μέσα του;
Όταν θα στο αρνηθεί.
Και όχι λόγω της άρνησης, αλλά λόγω της αντίδρασής σου σε αυτή.
Θα φοβηθείς και θα κάνεις το λάθος να γίνεις εγωιστής.
Πόσο εγωιστής είσαι όμως όταν πράττεις εναντίον σου;
Χμμ, ξέρεις τι λες;
Έτσι είσαι; Ορίστε τώρα τι θα μου κάνω για να μάθεις!!
Έξυπνο…
Θα πας μπροστά στον καθρέφτη της, αλλά δεν θα νιώσεις το πρόσωπό της πάνω του.
Μετά θα νιώθεις το κύμα κάθε στιγμή.
Αλλά μην ξεχνάς ότι εσύ είσαι αυτός που έφυγε.
Και εκείνη δεν είναι μέσα στο μυαλό σου.
Αυτή την φορά δεν θα μιλήσεις για μεταφορά, γιατί έγινε ερήμην σου.
Εξάλλου δεν έχεις σκαρώσει ακόμη τον ορισμό σου.
Είχαμε μείνει στο ότι σηκώθηκες και έφυγες.
Ξέρεις;
Υποτίθεται ότι στο αποτέλεσμα της μεταφοράς δεν χωρά εγωισμός.
Αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως δεν σου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό η τυχόν ύπαρξη και το στάδιο της δικής της μεταφοράς.
Θα μου πεις ότι έκρινες από αυτό που έβλεπες και από αυτό που άκουγες.
Αλλά τώρα, καθώς μου το λες, ανακαλείς.
Είδες ότι ήσουν εγωιστής;
Οι δυό σας ξέρετε πολύ καλά γιατί έφυγες.
Όχι όμως οι τρεις σας.
Σε εκείνη είπες ψέματα, δήθεν επειδή (ξέρω, ξέρω) φοβόσουν.
Αν σκεφτόσουν ήρεμα για μία μόνο στιγμή…
Και τα βουρκωμένα μάτια δεν αξίζουν μία, να το ξέρεις.

 

Re: Το ταξίδι της Μεταφοράς (Καθρεφτιζομένως)

Μου αρέσει η ηρεμία.
Να κάθεται ο καθένας στην θέση του και ας μην μιλάμε.
Εκείνη θα βλέπει τηλεόραση και θα καπνίζει.
Εγώ θα κλείνω τα μάτια και θα νιώθω.
Μην ξεχάσεις ποτέ όσο είμαι κοντά σου αυτό που ήθελα να σου πω.
Σχεδόν σε ικετεύω.
Γιατί - είσαι τόσο τυφλή;
Η πρώτη φορά που στο λέω.
Είναι αστείο.
Το προσπερνάς και νιώθω ελαφρύς την ίδια ώρα που βυθίζομαι σε αυτό που μόλις ονόμασα τηγμένο μέταλλο.
Δεν μπορώ να ξέρω, αλήθεια.
Αλλά το ξεχνώ χάρη ίσως σε κάποιο από τα ένστικτα.

...

Ξαπλωμένος στον καναπέ και εσύ στο πάτωμα μπροστά μου.
Γονατιστή, όπως τόσο σου πηγαίνει.
Έχεις γείρει το κεφάλι σου και τʼ ακουμπάς στα γόνατά μου.
Τόσο γλυκά αυτή η στιγμή με συνεπαίρνει.
Δεν σε κοιτώ, σαν να μην θέλω να το ξέρεις.
Σε έχω μάθει και με την άκρη του ματιού μου ολοκληρώνω κάθε όψη σου.
Έχεις το συνήθειο να γουργουρίζεις, σχεδόν αθόρυβα.
Είσαι το μικρό μου τρυφερό γατάκι.
Ω, περίμενε όμως.
Ξέρω τόσα άλλα!
Συνηθίζεις να κλείνεις τα μάτια σου όταν νιώθεις.
Κουνάς την αόρατη ουρά σου όταν ενθουσιάζεσαι.
Έτσι μόνο κάποιες στιγμές παύεις να είσαι γατάκι.
Ξέρω πολλά άλλα, λίγο χρόνο δώσε μου μόνο.
Ξέρω για εκείνες τις δύο φορές που παρακάλεσες και ξέρω για την λέξη ασφαλείας.
Ξέρω πως δεν αφήνεις να σε αγγίξει.
Ξέρω για τον κανόνα των τριών τετάρτων, αλλά νομίζω πως το έχω πια ξεχάσει.
Ξέρω και για εκείνον…
Όχι, περίμενε!
Ξέρω…
…
Ναι! Ξέρω και για τα κείμενα.
Αυτό που δεν ξέρω είναι οτι γνωρίζεις το μυστικό μου.
Όχι, αυτό πραγματικά δεν το ξέρω.

Κάποια στιγμή κλείνω τον υπολογιστή. Έτσι, χωρίς λόγο.
Σε χαϊδεύω.
Το κεφάλι σου, τον σβέρκο σου, την πλάτη.
Σου ανακατεύω τα μαλλιά.
Τρίβεις το κεφάλι σου στο χέρι μου.
Το μάγουλό σου.
Αναστενάζεις και είναι σαν να ίπτασαι.

Σηκώνομαι.
Σου ζητώ να σηκωθείς και είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω αυτό το βλέμμα.
Θεέ μου..

Καταλαβαίνεις και δακρύζεις.
Με παρακαλείς να μην το κάνω, να συνεχίσουμε να καθόμαστε έτσι.
Μου υπόσχεσαι να μην μου ξαναμιλήσεις, να με αφήσεις ήσυχο, να μην με ζαλίζεις.
Ποτέ του δεν με ζάλισε το τιτίβισμά σου μάτια μου.

Σηκώνεσαι, δεν γίνεται εσύ μικρό μου να μην υπακούσεις.
Σηκώνεσαι και νιώθω την καρδιά σου να βουλιάζει και την απορία να κατακλύζει το μυαλουδάκι σου.
Έτσι με κοιτάς.
Καρδούλα μου…

Κλαις και με παρακαλείς.
Νιώθω πως είναι η πρώτη φορά που κλαις πραγματικά.
Λίγα βήματα είναι μόνο, αλλά μέσα σε αυτές τις στιγμές έχεις γίνει μια κουλουριασμένη μπαλίτσα που στέκεται όρθια με σηκωμένα τα χέρια.

Σε δένω γλυκό μου, και είναι η πρώτη μας αληθινή φορά.
Το σώμα σου τραντάζεται από τα αναφιλητά και οι ανάσες σου βγαίνουν δύσκολα.
Με μαγεύεις.
Παίρνω στα χέρια μου το μαστίγιο και μέσα από το κλάμα σου με παρακαλείς καρδιά μου.
Να σταματήσω.
Μου λες ότι δεν είσαι έτοιμη, μου λες να περιμένουμε λίγο, να σε αφήσω να φύγεις.
Δεν μπορεί να γίνει όμως διαφορετικά ψυχή μου.

Τα μάτια σου κλείνουν σφικτά την ώρα που σηκώνω το μαστίγιο.
Τρέμεις καθώς σε κοιτώ περιμένοντας.
Τρέμεις και δειλά ξεκινάς να ανοίγεις τα μουσκεμένα σου μάτια.
Λίγο ακόμη μόνο μικρό μου.

Σε κτυπώ μια φορά με όλη μου την δύναμη.
Φωνάζεις και ενώ παίρνεις ανάσα σε ξανακτυπώ.
Πάλι. Γρήγορα.
Δεν προσπαθείς να ξεφύγεις, γιʼ αυτό είναι αληθινό.

Προσπαθείς να μην λυγίσουν τα πόδια σου που τρέμουν και παραδίνεσαι.
Δεν κλαίς και δεν παρακαλείς πια.

5 λεπτά, για τόσο μόνο.

Σε λύνω και τώρα που τελείωσε βλέπω ένα μουτράκι πεισμωμένο.

Μου κρατάς μούτρα μικρή μου μπουκίτσα!!!

Σε αγκαλιάζω, πρώτη και τελευταία φορά τόσο σφικτά.
Είμαι ευτυχισμένος καρδιά μου.

Κάθομαι πάλι στον καναπέ και σε τραβώ κοντά μου.
Είσαι ακόμη πεισμωμένο όταν σε κλείνω στην αγκαλιά μου.
Για λίγο δεν μιλάς και κοιτάς αλλού.
Μετά ηρεμείς και κουρνιάζεις πάνω μου.
Με χαϊδεύεις με το μάγουλό σου.

Δεν είσαι κακό μικρό μου.
Είσαι άμαθο.
Δεν ξέρεις, αυτό είναι το φταίξιμο που σου καταλογίζεται.
Αλλά ακόμη και έτσι, δεν θα σου μάθω εγώ.

Σε νιώθω να ανοίγεις τα παρθένα σου χείλη και χαμογελώ γιατί θυμάμαι πολύ καλά αυτό που ήθελες να μου πεις.
Σε ξέρω.

Ξεφυσάς, και...
- Γιατί στο καλό δεν μπορούσατε να περιμένετε λίγο;

 

Με θυμίζει μία κίνηση και ένας ήχος.
Ακόμη.
Όπως με τον Αλέξανδρο, που ένα σου «όχι» ήταν αρκετό για να χαθεί.
Που σου έμαθε τον Στόκα, τον Ξυδούς και τον Πλιάτσικα.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που είχες κατέβει στον κήπο και μιλούσατε για ώρες μέχρι να ξημερώσει;
Και έκανε κρύο και φορούσες ένα λεπτό φανελάκι και ένα σορτσάκι, αλλά δεν σε φαντάστηκες ποτέ στην αγκαλιά του.
Ήταν διαφορετικά τότε.
Εκείνος δεν ήταν διαφορετικός, εσύ τον ένιωθες έτσι, γιατί σκεφτόσουν διαφορετικά.
Γιατί ήσουν διάφανη.
Ήταν όμορφα τότε.
Μιλούσατε σαν ίσοι αλλά σου μάθαινε τόσα πράγματα.
Και εσύ μάθαινες τον εαυτό σου να κρύβεται.
Σημεία αδιαφορίας.
Και οι πρώτες σου λέξεις.
Πέρασαν χωρίς να τις νιώσεις.
Ούτε εκείνος ένιωθε.
Αλλά κοίτα τώρα, τόσα χρόνια μετά, μιλάμε γι’ αυτόν.
Ο Αλέξανδρος.
Η βάση σου.
Κάθε φορά που σου λέει κάποιος ότι του έλειψες, θυμάσαι την απάντησή σου εκείνη την πρώτη φορά.
Τώρα μόνο ξέρεις τι σημαίνει.
Και πως, ακόμη και αν το είπες για να παίξεις λίγο μαζί του, ήταν η αλήθεια και έπρεπε να το πεις και να το πιστεύεις.
Θυμάσαι λίγα χρόνια μετά, αφού είχε φύγει, τον είδες αναπάντεχα στον δρόμο.
Πέρασε με το αμάξι του ενώ εσύ πήγαινες στο μάθημα των γαλλικών.
Θα ήθελες να του πεις πόσο σου έλειψε.
Στιγμές αργότερα μάθαινες να κλίνεις στον p-q-p.
Αυτά σκέφτεσαι τώρα.
Λίγες μόνο φορές όταν με σκέφτεσαι, λυπάσαι.
Δεν υπήρξε μεταφορά.
Σε ενοχλεί όμως.
Όχι η αδιαφορία, όχι όταν προέρχεται από εμένα.
Σε ενοχλεί ο ψεύτικος λόγος.
Δεν ξέρω αν προσπάθησα να το φορτώσω επάνω σου, μπορεί.
Αν και δεν νομίζω να υπήρχε λόγος να κάνω κάτι τέτοιο.
Αυτά που υποπτεύεσαι τα ξέρω, μου τα έχεις πει και παλιότερα.
Αλλά τα αρνήθηκα.
Δεν ξέρω γιατί.
Μπορώ να σε φανταστώ όταν σκέφτεσαι τους λόγους να δαγκώνεις τα χείλη σου.
Και να εκνευρίζεσαι μετά που δεν μπορείς να ξέρεις.
«Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις», έλεγες, και είχες δίκιο.
Θα ήθελα να είμαι ένας Αλέξανδρος για εσένα.
Στην αρχή, μου είχες μιλήσει για την μεταφορά, και υποπτευόσουν τον λόγο για τον οποίο δεν είχε γίνει ποτέ.
Αν και μπήκα στον πειρασμό, το είχα υποσχεθεί.
Όταν βρέθηκες κάποια στιγμή να παρασύρεσαι από το κύμα, μου είπες ότι σκόπευες να εξαναγκάσεις την δημιουργία της πάνω σε συγκεκριμένο στόχο, ώστε να ξενοιάσεις και να μπορείς να συνεχίσεις στεγνή.
Το βρήκα πολύ καλή ιδέα.
Και η επιλογή του στόχου ήταν ασφαλής.
Αυτό που δεν ήξερες, ήταν πως ήσουν απλά ένα βήμα πίσω της.
Και πως ο στόχος δεν ήταν δική σου επιλογή.
Μπλεγμένο σφικτά μέσα στο στήθος σου, βρίσκεται ένα μικρό κουβάρι από λεπτή κόκκινη κλωστή, που βγαίνει έξω από αυτό, διασχίζει τον χώρο και τον χρόνο και καταλήγει στο στήθος των ανθρώπων που έχουν περάσει από την ζωή σου.
Με ό,τι τρόπο.
Μικρές κόκκινες κλωστές.
Κάποιες θέλεις να τις αφήσεις να ξεφτίσουν, να λιώσουν, να κοπούν και να ξεχάσεις.
Άλλες τις έχεις λησμονήσει προ πολλού.
Λίγες, ελάχιστες, θέλεις να τις διαφυλάξεις μέχρι το τέλος σου.
Κάποιες από τις καρδιές στις οποίες καταλήγουν, θυμούνται, νοιάζονται.
Άλλες έχουν ξεχάσει την ύπαρξή τους.
Δεν μπορείς να κόψεις τις κλωστές καρδιά μου.
Όσο και να προσπαθείς τραβώντας τες μακριά σου, είναι εσύ.
Έτσι και η μεταφορά.
Ανακάλυψες την ύπαρξη της κλωστούλας και δεν μπορείς να την εξηγήσεις.
Έτσι δημιούργησες ακόμη μια θεωρία.
Δεν είναι λάθος αυτό.
Αλλά αυτό που έχει τώρα σημασία, είναι αυτή η τελευταία μεταφορά που ήθελες να κάνεις.
Θέλεις να μου μιλήσεις γι’ αυτή;

 

Το νήμα μου φάνηκε ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Κάτι όμως μου λέει πως, ουσιαστικά, τώρα αρχίζει. Αναμένω, λοιπόν, τη συνέχεια  

 

Εγκαθιστά τις ενημερώσεις και, στην συνέχεια, τερματίζει τον υπολογιστή σας.

-Όχι ευχαριστώ. Λίγο νεράκι θα πάω να βάλω. Θέλετε εσείς τίποτε;
-Μπα.
-Οκ.

Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα.
Πόσο διαφορετικά μοιάζουν όλα όταν είμαι ντυμένη..
Ανοίγω την βρύση και αφήνω το νερό να τρέξει.
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής.
Δεν παίρνω ακόμη ποτήρι.
Μου αρέσει να στέκομαι στην κουζίνα, μπροστά από την ανοικτή βρύση.
Νιώθω ήρεμη.
Φαντάζομαι ένα παράθυρο στον τοίχο μπροστά μου.
Ορθογώνιο.
Έχει ξημερώσει εδώ και μια ώρα, και το φως είναι καθαρό.
Έξω είναι πράσινα
Η διάθεσή μου είναι πράσινη και ηλιόλουστη.
Γεμίζω και παίρνω ένα ποτήρι.
Το δωμάτιο σκοτεινιάζει όσο το γεμίζω με νερό.
Πίνω όσο θέλω και το ξαναγεμίζω.
Επιστρέφω στο σαλόνι και κάθομαι στον καναπέ.

-Για πες μου τα νέα σου μικρή.
-Δεν έχω νέα. Με την Σχολή ασχολούμαι μόνο.

Δεν μου αρέσει η απάντησή του και την ξεχνώ.
Προσπαθώ να θυμηθώ τι μου είχε πει ο Κ. όταν του είπα για το τέχνασμά μου. Κάτι με την ψυχολογία.
Όχι ψυχαναγκαστικό..
Κάτι άλλο..
Χαμογελώ.
Τον κοιτάζω.
Νομίζω πως τον βλέπω αληθινά, ίσως για πρώτη φορά μετά την πρώτη φορά που τον είδα.
Δεν πρόκειται και για κάτι ιδιαίτερο.
Δεν με νοιάζει.
Είναι τουλάχιστον αστείο όλο αυτό.

Σκέφτομαι εκείνη την πρώτη φορά που ήμουν γονατιστή μπροστά του. Το πώς ένοιωθα.
Μέθυσα από το συναίσθημα αυτό και πήγα και ξαναπήγα.
Σταμάτησα για ακόμη μια φορά να με νοιώθω μέσα μου και ακολουθούσα.
Δεν ήταν κι άσχημα.
Μα δεν ήμουν εγώ.

Τώρα νομίζω πως είμαι εγώ.
Κάθομαι δίπλα του και τον μπερδεύω.
Κάτι άλλαξε.
Σίγουρα νομίζει πως είναι κάποιο από τα καπρίτσια μου («Μα που τους βρίσκετε», είχε πει όταν του είπα για εκείνο που μου άρεσε).
Ας νομίζει ότι θέλει.
Και ας κάτσει να μπερδεύεται.

Μόνο μια διαφορά υπάρχει.
Ότι βλέπω μια πράσινη και ηλιόλουστη ημέρα.
Ότι θα φύγω από εκεί σε λίγο και θα συνεχίσω να είμαι ευτυχισμένη.
Ότι το μυαλό μου δεν θα γυρίσει πίσω όταν θα φεύγω, όχι γιατί δεν θα το αφήσω εγώ, αλλά γιατί θα ανυπομονεί για το υπέροχο που θα γνωρίσει μπροστά.

Δεν είναι η διαφορά το ότι δεν με νοιάζει πια εκείνος.
Το ότι κατάλαβα πως η μεταφορά είναι μια βλακεία και μισή και πως δεν μου αξίζει.
Ούτε το ότι δεν έχω την ανάγκη.

Η διαφορά είναι πως και θα το πω και θα το εννοώ.

Η διαφορά είναι πως με νοιώθω μέσα μου, με ακούω, με καταλαβαίνω.

Η διαφορά είναι πως είμαι εγώ.

Σε έναν όμορφο κήπο κάπου στο Pontoise του Pissarro...