Το ταξίδι της D.

Ο Α. ήταν ο πρώτος που επικοινώνησε μαζί μου όταν έβαλα το προφίλ μου στο site των εναλλακτικών σχέσεων. Ήμουν αρκετά σαφής σχετικά με αυτό που αναζητούσα: «Είμαι μία υποτακτική γυναίκα, με περισσότερη εμπειρία στο σαδομαζοχισμό παρά στις σχέσεις κυριαρχίας / υποταγής. Αναζητώ έντονες και ακραίες εμπειρίες στη ζωή μου. Φιλοδοξώ να γίνω η Όμικρον.»

Μετά τα πρώτα e-mails που ανταλλάξαμε μου έδωσε το τηλέφωνό του και τον πήρα. Τον ενδιέφερε πολύ η κατάσταση των νυχιών μου. Με ρώτησε αν ήταν μακριά, βαμμένα κόκκινα και αν τα νύχια των ποδιών μου ήταν στο ίδιο χρώμα. Απάντησα καταφατικά. Το ότι είμαι από την επαρχία δεν σημαίνει ότι δεν έχω στυλ.

Συναντηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα μετά από δύο μέρες. Άργησα είκοσι λεπτά στο ραντεβού. Επίτηδες φυσικά. Φόρεσα μαύρες διχτυωτές κάλτσες με καλτσοδέτες σιλικόνης, μαύρες γόβες όπως μου είχε ζητήσει και ένα μαύρο φουστάνι με βαθύ ντεκολτέ. Παλτό χρυσαφί με γούνινο γιακά και διαμαντένια κουμπιά. Μαλλί ξανθό, κομμένο ασύμμετρα, πιο κοντό πίσω για να φαίνεται το τατουάζ στο σβέρκο, ένα Κινέζικο ιδεόγραμμα που σημαίνει «σκλάβα».

Αυτός ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Δεν το περίμενα. Ψηλός, με μαύρο μαλλί, όμορφα χαρακτηριστικά, μεγάλα λευκά δόντια, γενικά μεγαλόσωμος. Ο κακός ο λύκος. Εγώ αντίθετα είμαι μάλλον μικρόσωμη αν και αφρατούλα. Δεν πειράζει, έτσι τις θέλουν οι κακοί λύκοι.

Μετά τις πρώτες συστάσεις μιλήσαμε λίγο ο καθένας για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, για την φάση όπου είμαστε στη ζωή μας και μετά μου ζήτησε να βγάλω τη μία γόβα. Επιθεώρησε τα νύχια των ποδιών μου που ήταν εκτυφλωτικά κόκκινα μέσα από τις διχτυωτές κάλτσες και έδειξε να ικανοποιείται.

«Θα ήθελες να ανεβούμε λίγο επάνω στο δωμάτιό μου;» με ρώτησε. «Μόνο για πέντε λεπτά. Θέλω να δω κάτι.»

«Καλύτερα όχι.» Δεν ήθελα να φανώ πολύ εύκολη. Που είμαι.

«Μόνο για πέντε λεπτά. Τι φοβάσαι;»

Είχε δίκιο. Τι φοβόμουν; Γι αυτό δεν είχα πάει; Ήμουν σε αναζήτηση Αφέντη. Και πόνου. Και εξευτελισμού. Πώς το είχα πει; Ακραίες εμπειρίες. Πάντως δεν φαινόταν επικίνδυνος. Αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτο μου. Δεν θα με σκότωνε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Δυστυχώς κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν εκεί. Ούτε ήξερα το αληθινό του όνομα.

Αλλά η ζωή η ίδια είναι ένα ρίσκο. Έτσι ακολούθησα τον ψηλό μου άγνωστο με κάπως διστακτικά βήματα. Μπήκαμε στο ασανσέρ. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Με έπιασε από τα μαλλιά και μου τα τράβηξε.

«Σου αρέσει να σου τραβούν τα μαλλιά;»

«Ναι» είπα ξεψυχισμένα.

«Μάλιστα Κύριε θα λες,» με διέταξε.

«Μάλιστα Κύριε.»

Άρχιζε. Ήδη ήμουν σε κατάσταση διέγερσης. Μου άνοιξε την πόρτα και μπήκα στο δωμάτιο σαν να πήγαινα στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με δύο κρεβάτια, ένα διπλό και ένα μονό. Οι κουρτίνες ανοιγμένες διάπλατα άφηναν τον ήλιο να λούζει τον χώρο με ένα σκληρό φως. Έξω η Αθήνα φάνταζε ψυχρή, με γκρίζες πολυκατοικίες και κεραίες παντού. Μία τεράστια διαφημιστική αφίσα, ακριβώς απέναντι από το παράθυρο, διαλαλούσε: «Δεν είσαι μόνος.»

«Βγάλε τις γόβες σου,» με διέταξε.

«Μάλιστα Κύριε.»

Στάθηκα μπροστά του και χάθηκα δίπλα στον όγκο του σώματός του. Χωρίς τα τακούνια μου ήμουν ιδιαίτερα μικροσκοπική. Έβαλε το δάχτυλό του μέσα στο στόμα μου και άρχισε να ψάχνει τα δόντια μου, τα ούλα μου, τη γλώσσα μου. Το έχωνε βαθιά χωρίς να πολυνοιάζεται. Αισθανόμουν σαν άλογο. Με κρατούσε από το στόμα με το δάχτυλο καθώς με το άλλο χέρι ελευθέρωσε το στήθος μου από το φόρεμα και το σουτιέν. Χωρίς να με ξεντύσει εντελώς. Έχω μεγάλα άσπρα στήθη, λίγο μαλακά. Άρχισε να τα χαστουκίζει με τις μεγάλες παλάμες του. Από πάνω προς τα κάτω.

«Γιατί άργησες τσουλάκι; Θα αργήσεις ξανά πουτανίτσα;»

«Όχι Κύριε. Συγγνώμη Κύριε,» ψέλλισα. Ήδη έβλεπα κοκκινίλες να σχηματίζονται στο στήθος μου. Τα αποτυπώματα των δακτύλων του εμφανίστηκαν ξεκάθαρα στο λευκό μου δέρμα. Ω Θεέ μου, πώς είχα μπλέξει πάλι!

«Γονάτισε,» με διέταξε και έβγαλε τη ζώνη του.

Το έκανα. Κρατούσε τη ζώνη στα χέρια αλλά ακόμη δεν με είχε χτυπήσει. Το κεφάλι μου ήρθε στο ύψος του καβάλου του. Το έβλεπα να φουσκώνει μπροστά στα μάτια μου. Άνοιξε το φερμουάρ του και έβγαλε έξω ένα καλοσχηματισμένο πέος. Ήταν ήδη σε στύση.

«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις σκλάβα, έτσι δεν είναι;»

«Όχι Κύριε,» είπα με κάποια αμυδρή ελπίδα, αν και ήξερα.

Μου άνοιξε το στόμα και με τα δυό του χέρια και έφτυσε μέσα. Δεν αηδίασα καθόλου. Έχωσε το πέος του μέσα. Άρχισα να τον γλείφω αν και αισθανόμουν απελπιστικά ανεπαρκής. Δεν φάνηκε να ικανοποιείται με τον τρόπο που το έκανα. Με σήκωσε και με έβαλε γονατιστή στο κρεβάτι, με το κεφάλι κάτω και τον κώλο ψηλά, απέναντι στο ανελέητο φως του παραθύρου. Μου έβγαλε το στρινγκάκι για να έχει καλύτερη πρόσβαση. Μετά αισθάνθηκα το χέρι του να με ψαχουλεύει έντονα. Πήγα να ανασηκωθώ γιατί με πόνεσε αλλά μου έσπρωξε πάλι το κεφάλι κάτω.

«Γιατί σηκώνεσαι πουτανάκι; Σου είπα εγώ να σηκωθείς;»

«Συγγνώμη Κύριε.»

Δύο, τρία δάχτυλα μπήκαν μέσα μου. Τα κούνησε έντονα δεξιά και αριστερά. Σαν να ήθελε να με ανοίξει. Αισθανόμουν απόλυτα εξευτελισμένη και άβουλη στα χέρια του. Είχα χάσει την αίσθηση του εαυτού μου. «Δεν είσαι μόνος.» Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Μετά το χέρι του μπήκε πίσω μου. Φώναξα και ανασηκώθηκα πάλι. Τότε με χτύπησε με τη ζώνη του. Δέχτηκα το πρώτο χτύπημα στα πισινά και ήταν αρκετά δυνατό. Το δεύτερο ήταν πιο δυνατό και με βρήκε στην πατούσα του αριστερού μου ποδιού. Βόγκηξα. Μετά από πέντε έξι λουριές μπήκε μέσα μου χωρίς πολλές προετοιμασίες και χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία να διαμαρτυρηθώ. Ευτυχώς κατάλαβε ότι είμαι πολύ στενή από πίσω και το απέφυγε από εκεί. Μου πατούσε το κεφάλι κάτω και με πήδαγε σαν να ήμουν ένα κομμάτι κρέας. Άρχισα να κλαψουρίζω. Ίσως με λυπήθηκε. Ίσως δεν ήθελε να με σπρώξει στα άκρα. Πάντως σταμάτησε σύντομα. Με έβαλε πάλι γονατιστή στο πάτωμα και με διέταξε να ανοίξω το στόμα και να κρεμάσω τη γλώσσα έξω. Το έκανα. Ένα ζεστό κύμα σπέρματος με χτύπησε στον ουρανίσκο. Ακόμη καναδυό ριπές και το στόμα μου γέμισε.

«Κατάπιε τώρα,» με διέταξε.

Το έκανα αμέσως. Δεν ήταν καθόλου δυσάρεστο τελικά.

«Μπορώ να σηκωθώ τώρα Κύριε;»

«Ναι, μπορείς.»

Τον ακολούθησα έξω από το δωμάτιο και κάτω στο lobby του ξενοδοχείου. Μου έκλεισε το μάτι κι έφυγε. Απίστευτα ψυχρός. Κάθισα εκεί στην καφετέρια σε ένα τραπεζάκι. Έτρεμα ολόκληρη. Είχαν περάσει 20 λεπτά περίπου σ’ εκείνο το δωμάτιο. Ήταν η πρώτη μου τέτοια εμπειρία και ήμουν συγκλονισμένη. Μα αυτό δεν ήθελα; Μήπως ήξερα κι εγώ τι ήθελα; Παρήγγειλα ένα κόκκινο κρασί. Κάπνισα ένα τσιγάρο. Σκέφτηκα πως το ταξίδι μου είχε ξεκινήσει. Το ταξίδι της D. Δεν ήμουν η Όμικρον. Ένα μπερδεμένο κορίτσι ήμουν. Αλλά θα την έβρισκα την άκρη κάποτε. Ίσως σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου. Ίσως αλλού.

Μετά από λίγο χτύπησε το κινητό μου. Τελικά δεν ήταν εντελώς άκαρδος. Ήδη αισθανόμουν δεμένη μαζί του. Δεν ξέρω γιατί. Ποτέ κανείς δεν μου είχε φερθεί τόσο οικτρά. Με ρώτησε πώς μου φάνηκε η εμπειρία. Του είπα ότι ήμουν ακόμη ζαλισμένη από όλα αυτά που είχαν γίνει. Κι εγώ; Πώς του είχα φανεί εγώ; Μου είπε ότι του άρεσε το χαμόγελό μου (πού το είχε δει έτσι όπως ήμουν σκυμμένη  και ότι φαινόταν πως είχα καλό χαρακτήρα αν και ήμουν ακόμη άπειρη σε αυτά τα πράγματα. Με λίγα λόγια είχα δυνατότητες. Αυτό μας έλειπε! Βρήκε μία υποτακτική, ομορφούλα γυναίκα, με ανατροφή, όχι καμία τσούλα του δρόμου, και μιλάει κι από πάνω. Τι κι αν ήμουν σαραντάρα; Τι κι αν η κοιλιά μου ήταν λίγο χαλαρή από τις γέννες; Ήμουν η καλύτερή του.

 

............  Σ' ευχαριστουμε dora που το μοιραστικες μαζι μας.  

 

καλως την εκκολαπτόμενη συγγραφέα..

καλό το νούμερο Α.

μονο που ετσι χανεται η δυνατότητα copyright...

πολλές οι d. αλλωστε ακόμη και με κεφαλαίο...

(οι μη γνωρίζοντες ας μην σπεύσουν να ερμηνεύσουν τη λέξη κοπυραιτ και τα σχετικά συμπαρομαρτούντα με το φορουμ)

 

Απάντηση: To taxidi tis D.

Ωραία ιστορία dora_salonica!!

 

Πολύ καλό και ευχαριστούμε  
Αν δεν είμαι φρικτά αδιάκριτη, συνεχίστηκε η σχέση αυτή που ξεκίνησε με τόση αμεσότητα;

 

Απάντηση: To taxidi tis D.

μπραβο και στους δυο σας, χαιρομαι ιδαιτερα οταν συμβαινουν τοσο ομορφα πραγματα γυρω μας "και εις'ανωτερα"

 

Πράγματι, πολύ ωραία η ιστορία σου.. υπάρχει και συνέχεια?

 

Αλλη μια αποδειξη οτι η Ηδονη δεν μπορει να ειναι ποτε αμελητεα ποσοτητα.
Καλως ορισες

 

Δεν παραθέτω το κειμενάκι εδώ επειδή είμαι εκκολαπτόμενη συγγραφέας αλλά από διάθεση επιδειξιομανίας. Ξέρετε εσείς...
Οι d. είναι όντως πολλές, αλλά είναι άραγε όλες ίδιες; Μοιάζουν; Αν ναι, τότε και οι Masters είναι "όντα" προς χρήση και τέρψη. Τίποτε παραπάνω.
Αν όχι...
D.

 

.........οοοοο!!!!!!!!!!!!!
Περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια!!!! 
     

 

..πολυ ωραιο..περιμενουμε τη συνέχεια..

 

Απάντηση: To taxidi tis D.

Και γρήγορα ελπίζουμε