Το όργιο των Θεών

Message in the Bottle 9th/“Το Κάστρο”/Day 96

“Το Όργιο των Θεών”

Στην επιφάνεια της θάλασσας του π Ειρηνικού, τα μα και μουθ, μανιτάρια σπέρνουν. Σπόρια πλάνα. Αεροπλάνα που συγκρούονται και στον ουρανό, τη νύχτα γυμνή αποκαλύπτουν. Αυτός σε χώμα μπλε τη θάβει, δίχως μάτια, μιλιά κι ανάσα…

Με του πλοκαμιού το Ένα, η Αθηνά, χαϊδεύει την Άφρο δύτη, στην επιφάνεια του Κόλπου. Του ημικυκλίου οι κηλίδες, κόκκινες και μαύρες. Τον Κύκλο φτιάχνουν…

Λίγες οι λέξεις. Συλλαβές τα βο κ γη κ τα, της λαγνείας η θεά. Γράμματα καινούρια, θαμμένα κτήματα στα σπό βομ και ρος Βος.

Θησαυρός ανεκτίμητος, μοναχά για έναν.

-Τι θυμάσαι από το όργιο Αφροδίτη;

-Σαν όνειρο θυμίζει.

-Μετά την επιλογή σου…

Η Αφροδίτη τις λέξεις της ξυράφι κάνει και το κορμί στη χαραυγή ανοίγει. Μια καρδιά που από έρωτα χτυπά, το αίμα του Ιού απλώνει, σε κώματα τροφή, την τρύπα κλείνει.

-Για το ποια από τις δεκάδες που πως η Αφροδίτη ισχυρίστηκαν πως είναι και εσύ εμένα διάλεξες. Ακολούθησε η κίνηση του Δία, στον Ήφαιστο σκλάβα να με δώσει. Γιατί Αγάπη, το επέτρεψες;

Η Αθηνά, με τα οχτώ της χείλια την πληγή της Αφροδίτης φιλά. Με γλώσσες λουλούδια και φτερά τις πληγές της καθαρίζει.

-Έπρεπε. Πόλεμος θα ξεσπούσε στους θεούς ανάμεσα, για το ποιος δική του θα σε κάνει. Η Αφροδίτη τινάζεται, βράχος μικρός στον Ωκεανό της Αφροδίτης, στα αθώα και ριβά βουτά.

-Γιατί όχι εσύ; Τα μάτια της Αφροδίτης θυμό, της Αθηνάς λατρεία.

-Ο Ήφαιστος ο πιο άσχημος, ακίνδυνος για όλους. Εγώ όχι. Μετά τι θυμάσαι της αυγής μου νοσταλγία;

Η Αφροδίτη, τα δάκρυα της στεγνώνει. Σώματα νεκρά στο σκοινί του πριν.

Η Ήρα και ο Δίας, γιορτή είχαν του Μεγάλου. Κλειστή γιορτή για δέκα τρεις του Μοναχού θεούς. Δώδεκα και γω.

Τα καλά μου φόρεσα και το γυμνό κορμί μου. Της νύχτας τον Μανδύα στη μέση μου ετύλιξα, αυτόν που επιτρέπει τα μάτια να βλέπουν αυτό που επιθυμούν και το μυαλό να φαντάζεται, τα θεμέλια του να γκρεμίζει και φωτιά να βάζει. Ουρλιαχτά από τις μνήμες τις τρελές που φλεγόμενες πηδούν από το μπαλκόνι.

Με χαρά και πόθο συνάντησα τα πάντα. Γέλασα και χόρεψα και δίψασα πολύ.

Η Ήρα και ο Δίας, πότο μου φτιάξαν ιδιαίτερο. Στο μωβ να φέγγει, με παγάκια της φωτιάς. Να ντυσταθώ δεν μπόρεσα το ρούφηξα στο μόνο, μια γουλιά και πάτο μαύρο. Μία κόρη της ράσης η γλυκιά του Θάλπω, τα μάτια κλείσαν, οι αράχνες την προίκα τους δηλώσαν και στη λίμνη του Μορφέα βυθίστηκα βαθιά.

Η Άφρο να κλαίει άρχισε, από πόνο και ραΧά. Η Αθηνά την αγκάλιασε με της Τροίας τα πλοκάμια και την έφερε κοντά της. Την τύλιξε προσεκτικά και σβόλο του μικρού την έκανε. Στον υγρό της κόλπο έφερε και μέσα την απίθωσε.

-Αφέσου Αφροδίτη μου και τη ψυχή σου, άσε να ξε χειλίσει. Η Άφρο, την θέρμη ένιωσε και την υγρασία της ασφάλειας. Στον κόλπο οι σταγόνες κρέμονταν από δεξιά, ριστερά, νω και κάτω. Τους χαμογέλασε και αυτές σε χορό μπήκαν μυστικό.

Η Αφροδίτη συνέχισε.

-Ξύπνησα και το σώμα μου, τεράστιο. Γυμνό, σε σφαίρα 1000 φορές του Ηλιόσπορου πλανήτη, δεμένο ήταν. Του μαέστρου τα δεσμά, το σώμα μου την επιφάνεια ολάκερη κάλυπτε.

Τα μάτια μου ανοιγόκλεισα. Θέλησα να δω στο καθαρά. Εμπρός μου το Δία, θηριώδη και γυμνό. Στις σκιές του κενού, οι υπόλοιποι θεοί. Με λαγνεία, πόθο σκοτεινό, εμμονή, λαχτάρα όλοι να κοιτούν. Το Δία βράχο, έπιασε μεγάλο, κοφτερό. Σε μέγεθος, βουνό. Στο χέρι του, το ζύγισε, σημάδεψε και το πέταξε προς Ε και μένα.

Το βουνό και βράχος, με ορμή συγκρούστηκε και το κορμί μου έσκισε. Οι του οξύ αιχμές, βυθίστηκαν στην σάρκα μου και κομμάτια μου εκσφενδονίστηκαν στο σύμπαν. Δεν ούρλιαξα, δεν φώναξα, ο πόνος μεγάλος ήταν και την πνοή μου πάγωσε.

Ο πόνος κισσός, απλώθηκε στα βάθη της ψυχής μου. Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε πλευρό άλλαξε.

Το Δια, δεύτερο βράχο στα χέρια του έπιασε, του κομήτη, του μεγέθους. Το έφτυσε και αυτό τσουτσού και ρίκσε. Το σφίξε, αυτό χλόμιασε, δύο βόλτες έκανε το Δία γύρω από το κορμί του και με δύναμη στα πάνω πυρό και βόλησε. Το κομήτη στο στήθος μου ανάμεσα έσκασε, με ορμή άνοιξε τη σάρκα και στο πλανήτη που πάνω του δεμένη μουν, χώθηκε βαθιά. Μέχρι το πυρήνα του. Τα στήθη μου Μεγάλα, ταράχθηκαν, φούσκωσαν, άνοιξαν και το γάλα χύθηκε στο κενό δίχως ύλη σύμπαν. Ο πυρήνας του πλανήτη φωτιά πήρε, κάρβουνο που φουντώνει, δίχως οξυγόνο, με πίεση του μόνο.

Το Δία, τρίτο βράχο στα χέρια του. Τη Σελήνη. Την γύρισε, την έπαιξε και στα δάχτυλα του έπλασε. Του ανωμάλου τώρα οι σφαίρα, με χαράδρες και σειρές του Όρους. Σπαθιά διάστικτα, οι κορυφές τους. Δέκα βόλτες έκανε, γύρω από τον εαυτό του.

Σε κάθε βόλτα και του υπόλοιπου θεοί, φωνάζαν ουρλιάζοντας το νομα του.

-Δία και πατέρα, μπορείς τη κόρη, ερωμένη και πουτάνα να ξεσκίσεις. Μπορείς…

Σημάδεψε και το σβούριξε με οργή πάνω στο κορμί μου.

(-Τι βλέπεις; Νόμος.

-Κάτι παράξενο, κάτι απρόσμενο. Άστρο.

-Να τοιμάσω τα Ραβδιά; Λόγος.)