Το όχι

Είπα μήπως έχεις προσωπική εμπειρία  
Ναι η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχουν απαντήσει αρκετοί Κ.

 

 

Δεν υπήρξα ποτέ από τα άτομα που θεωρούν τον Κ αποθετήριο - αποχωρητήριο ευθυνών.  
Κι εγώ δεν θεωρώ ότι ο υ δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη.
Η ευθύνη του όμως οριοθετείται στο να επιλέγει τον Κ που επιλέγει και που ακόμη και μέσα στη σχέση, και μετά από καιρό, συνεχίζει να επιλέγει κάθε μέρα. Όπως έχει ξαναειπωθεί, η συναίνεση είναι κάτι που ανανεώνεται καθημερινά, όχι βεβαίως με διαπραγμάτευση αλλά με την επιλογή του υ να παραμένει στη σχέση με τον Κ.
Από εκεί κι έπειτα τελειώνει το μερίδιο ευθύνης του υ. Και εφαρμόζεται απόλυτα αυτό που ανέφερε ο @Marqui .
Ο λόγος που ο Κ έχει την ευθύνη, κατά τη γνώμη μου, είναι γιατί σε αυτό το είδος της σχέσης, το Κ/υ δεν μπορούν να αποφασίζουν και να χαράσσουν πορεία δυο, είναι αδύνατον. Έτσι ο Κ παίρνει την ευθύνη σημαίνει ότι αυτός χαράζει πορεία κι αποφασίζει, αυτός όμως και διορθώνει τα λάθη, αυτό θα πει ευθύνη.
Έτσι, ακόμη και αν ακουστεί "όχι" από τον υ, δεν είναι δουλειά του υ να διαχειριστεί το γιατί το είπε, ούτε να αυτοτιμωρηθεί, είναι δουλειά του Κ. Και αυτός θα αποφασίσει για το τι πρέπει να ακολουθήσει του "όχι".
Αυτή είναι η δική μου εμπειρία μέχρι τώρα, στην οποία βεβαίως κατέληξα μετά από πολλλαααα αυτομαστιγώματα και τσακωμούς μέσα μου  

 

Ευχαριστώ για το διάλογο.  
Θα θέλατε να εξηγήσετε λίγο πώς - κατά τη γνώμη σας- αυτό
"Άν επιθυμεί να χρησιμοποιησει το άνχος, την ενοχικότητα (δεν είμαι σιγουρος αν υπάρχει αυτή η λεξη), τους φόβους της υ ωστε να διατηρεί ενα στενο συναισθηματικό έλενχο τοτε η διαχείριση είναι... μη διαχειρηση"
Διαφοροποιείται από αυτό:
"Αν σαδιζει μπορεί να "επενδυσει" στην εκμετάλλευση αυτων των πλευρών του χαρακτήρα του υ του."
Ευχαριστώ εκ των προτέρων  

 

Οι πλείστες των απαντήσεων έχουν ως κοινή βάση την συναίνεση. Δεκτό και κατανοητό.
Είτε βιωματικά ή ως υπόθεση εργασίας, δείτε την περίπτωση της επιβολής της Κυριαρχίας. Και προφανώς δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις βιαίας, κάθ´ οιοδήποτε περιεχόμενο, επιβολής. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις ισχυρότατης προσωπικότητος Κ., εντός του βδσμ χώρου, που σκεπάζει επιβλητικά την υ/σ . Δεδομένα υπάρχει μια κατ´ αρχήν συναίνεση και ομοίως δεδομένα διακριτοί ρόλοι και θέσεις, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου εντείνονται. Στα πλαίσια της υπόθεσης εργασίας, το υ/σ μέρος έχει προσωπικότητα με ισχύ περί ή άνω του μέσου όρου κατα τα βανιλοδεδομενα.
Εδώ το όχι έχει πιο ουσιαστικές βάσεις και παράγει αποτελέσματα ιδιαιτέρως έντονα, είτε θετικά ή αρνητικά.

 

Η διαφορά βρίσκεται στο αν θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του υ ωστε να ικανοποιησει τον σαδισμό του, να επεκτείνει/ισχυροποιήσει τον ελενχο που ασκεί στο υ.
Αν δεν εχει αυτή την επιθυμία, ή την ικανότητα να ασκήσει τετοιο έλενχο μπορεί να το δεί σαν ένα παρελκόμενο στην σχέση. Μπορεί να μην θέλει, ή να μην μπορεί, να κάνει τιποτα με αυτό. Έτσι δεν νοιωθει οτι πρεπει να διαχειριστεί κατι εφόσον δεν επηρρεάζει αρνητικά την υποταγή του υ. Το πόσο αληθεύει αυτο φαίνεται κατα περίπτωση.

 

@Marqui ,
Η περίπτωση που περιγράφεις είναι το μοναδικό είδος "διαπραγμάτευσης" (τα εισαγωγικά διότι αποστρέφομαι το μπακάλικο νόημα της λέξης)που προσωπικά αποδέχομαι.
Ετσι όπως το βλέπω, πρόκειται για μια ασύμμετρη "διαπραγμάτευση" με χαρακτηριστικά την κοινή επιθυμία και το μπρα ντε φερ των ισχύων.
Ενα ερώτημα που τίθεται είναι το αν ο Κυρίαρχος εννοεί να έχει ως αποτέλεσμα της διαδικασίας το D/s που έχει ήδη κατά νου, ή εάν είναι διατεθειμένος να δεχτεί το σημείο που θα κάτσει τελικά η μπίλια.
Καθ'όλα ρεαλιστική αν και ρισκαδόρικη επιλογή διαδικασίας εισόδου σε D/s σχέση η οποία μπορεί να έχει κάποια αβεβαιότητα ως προς το τελικό αποτέλεσμα και να απαιτεί έξτρα ψυχικό σθένος και όρεξη, μπορεί να προσφέρει όμως ως διαδικασία μεγάλη απόλαυση, συν τη δυνατότητα να δοκιμάσει κανείς την τύχη του με 'δύσκολες" όσο και γοητευτικές περιπτώσεις υ(διαφόρων επιπέδων συνειδητότητας),όπου η κλασική(κατ'εμέ) προσέγγιση της παρουσίασης ενός take it or leave it D/s,έχει λίγες πιθανότητες επιτυχίας.
Προφανώς το όχι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κομμάτι του παιχνιδιού.

 

Kατανοητό! Ευχαριστώ  

 

Ναι ή όχι, με την κλασική έννοια, δεν υπάρχουν παρά μόνο ως "τύπος trial and error" με έναν ερωτώντα κι έναν αξιολογητή.
Αυτό "είναι"...
Πολύ, λίγο, καλό, στραβό, πάνω, κάτω κλπ, αδιάφορο...
Αν "βλέπουν" παίζει, αν δεν, δεν παίζει...

 

@Stalker : Bullseye αγαπητέ. Μια μικρή, πλην όμως σημαντική, διαφοροποίηση. Σε αυτό το επίπεδο, το παιχνίδι δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ρουλέτα . Πόκα επιπέδου Cincinnati kid ή σκακιστικός αγώνας Καρποβ - Φισερ είναι.

 

@Marqui ,συμφωνώ.
Αν πρόκειται περί παρτίδας σκακιού, μπορώ να φανταστώ τον Κυρίαρχο με τα λευκά να ανοίγει το παιχνίδι παίζοντας ε4, με τα μαύρα να απαντούν με γ5, επιλέγοντας έτσι τη Σικελική άμυνα.

 

Το όχι πρέπει να ζυγίζεται αρχικά και να γίνεται και σεβαστό, είναι και πρόκληση άλλωστε να γίνει ναι ...