Το όχι

Να' σαι καλά μικρή μου.
Μετά το άνοιγμα και το όμορφο ταξίδι του νήματος, την περίμενα ... σχεδόν αδημονούσα για την ερώτηση αυτή.

Ασσύμετρη σχέση εξουσίας, σημαίνει και ευθέως ανάλογη της εξουσίας , ασσύμετρη σχέση ευθύνης.
Εάν η εντολή επί της οποίας εσπράττεται το "όχι", είναι μαλακία .... ευθύνεται ο Κ. που την έδωσε.
Εάν η εντολή επί της οποίας εισπράττεται το "όχι", είναι σημαίνουσα .... ευθύνεται ο Κ. που δεν έχει την ισχύ να επιβάλλει την αποδοχή της.
Εάν η εντολή επί της οποίας εισπράττεται το "όχι", είναι σημαίνουσα και επιβληθεί, αλλά και πάλι είναι ανέφικτο να εκτελεσθεί .... ευθύνεται ο Κ. που είτε δεν δίδαξε, καθοδήγησε (βάλτε όποιο ρήμα σας ταιριάζει) ορθά ή επέλεξε λάθος σ. (υ).

Συνεπώς δύνασθαι να απενοχοποιηθείται πλήρως.

 

τα παραπάνω δε μπορούν να αμφισβητηθούν γιατί είναι θεμελιώδη,
ωστόσο η αίσθησή μου είναι πως το νήμα (η νηματοθέτρια) αναζητά, όχι την απόδοση ευθύνης (το εξαντλήσατε αυτό), αλλά την ανακάλυψη ή αποκάλυψη της δυσλειτουργίας.
υπό τη έννοια αυτή ορθά προσπαθεί να προσδιορίσει το δικό της ρόλο, τη δική της προσπάθεια, έστω στον παραπάνω κατάλογο.

 

ανάλογη, αν κατανοώ σωστά, έγραψε εύστοχα ο @Marqui , δεν μηδένισε καμμία πλευρά.
συμμερίζομαι τη γνώμη σας οτι έχει περιεχόμενο να το επεξεργαστείτε και από την πλευρά σας.


edit: υπό την έννοια οτι αυτή η επεξεργασία (μπορεί να) είναι παραγωγική, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, τονίζω πάλι.

 

Είναι σίγουρα φίλοι σου αυτοί στο ίδρυμα;

 

Η απάντηση έχει να κάνει με τα θέλω του Κ ως προς την υ και με την αντίληψή του περι υποταγής.
Άν επιθυμεί να χρησιμοποιησει το άνχος, την ενοχικότητα (δεν είμαι σιγουρος αν υπάρχει αυτή η λεξη), τους φόβους της υ ωστε να διατηρεί ενα στενο συναισθηματικό έλενχο τοτε η διαχείριση είναι... μη διαχειρηση. Αν σαδιζει μπορεί να "επενδυσει" στην εκμετάλλευση αυτων των πλευρών του χαρακτήρα του υ του.

Αν απο την άλλη αντιλαμβάνεται οτι στρεσάρει τα ορια του υ και δεν το θελει, για δικους του λογους και για το συγκεκριμένο θεμα, οπως αν νοιωσει οτι επιβαρυνεται ο ελενχος που ασκεί, τοτε θα το αντιμετωπισει προς εκτόνωση.

 

Το όχι εκτός από συνέπειες που έγραψα αρχικά, είναι και κάτι άλλο για εμένα.
Υπάρχουν φορές που θα πω όχι, ακόμη και σε πράγματα που δεν είναι εντολές ρητές, όμως κάθε φορά πιάνεται η ψυχή μου. Ναί, εγώ ντρέπομαι γιατί λέγοντας όχι αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλει η Κυρία μου. Με τον καιρό που βρίσκεσαι σε μία d/s σχέση, μπορείς να παρατηρήσεις ότι τα όχι λιγοστεύουν. Αυτό για μένα γίνεται γιατί το υ εκπαιδεύεται, εκπαιδεύεται στο να εκτελεί αυτό που θα του ζητηθεί. Επομένως γυρνάμε στο αρχικό το όχι, έχει συνέπειες, αλλά έχει συνέπειες και για τους δύο. Από την μία το υ, που θα τιμωρηθεί και από την άλλη το Κ που θα πρέπει να βελτιώσει τις μεθόδους εκπαίδευσης του υ του.

 

Όπου υπάρχει ασυμμετρία, οφείλει να συνυπάρχει και η διαχείρισή της.
Η διαχείριση της ωστόσο, προσκρούει πάνω στον ανθρώπινο παράγοντα, που λέει, ότι όταν στριμωχνόμαστε πραγματικά ενίοτε κωλώνουμε, ενώ όταν στριμώχνουμε πραγματικά τον άλλον, βλέπουμε τα όριά του, μαζί με άλλα αθέατα κομμάτια της αλήθειας του.
Το ιδανικό, φαντάζομαι ότι όλοι το γνωρίζουμε, σου δίνω μία εντολή ως Κ, την δέχεσαι με χαρά, κουνώντας την ουρά και την εκτελείς και όλα είναι μέλι γάλα μεταξύ μας.
Ωστόσο, η πραγματικότητα και το βαθύτερο νόημα της ασυμμετρίας έγκειται στο ζόρι.
Το ζόρι που θα επιβάλλει το Κυρίαρχο μέλος για την καύλα του, για να βοηθήσει το υ, ή για να επικυρώσει την Κυριαρχία του, που είναι το αγαπημένο υποτίθεται παιχνίδι και των δύο.
Το υ, θα βιώσει μία γκάμα συναισθημάτων ανάλογα με τις δοθείσες εντολές, από χαρά και αγαλλίαση, καύλα και ηδονή, μέχρι πόνο και θυμό, πανικό ή φρίκη.
Δεν είναι φλατ η απάντηση κατ΄εμέ αν θα πρέπει να πει το υ όχι, αν του επιτρέπεται και αν είναι σωστό ή λάθος, κάποιες συνθήκες που προαναφέρθηκαν είναι αυτές που καθορίζουν την απάντηση.
Κατά βάση η ίδια η ασυμμετρία προϋποθέτει την υπακοή. Θεωρητικά λοιπόν δεν χωράει κανένα όχι, για κανέναν άλλον λόγο, πέραν της καταστρατήγησης των προσυμφωνημένων ορίων.
Αλλιώς δεν είναι Κ-υ, είναι ένα προσχηματικό role-play, φαινόμενο που συναντάται συχνότατα όταν συμμετέχουν μη συνειδητοποιημένοι, ή ρευστοί ως προς την προσήλωσή τους άνθρωποι.
'Αρα, μιλάμε για την διαχείριση των εξαιρέσεων, αν συμφωνήσουμε ότι ο κανόνας επιβάλει υπακοή και διαγραφή του ''όχι'' από το λεξιλόγιο του εκάστοτε υ.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα, είναι η μη συνειδητοποίηση από κάποιους, ότι στο T/b παίζει μια χαρά το έργο του ''όχι'', ενώ στο D/s θα έλεγα ότι κατέχει μία απειροελάχιστη θέση εξαίρεσης και υπό όρους.

Είτε μιλάμε για σχέσεις Top/bottom που φοράνε το κουστούμι του D/s και οι συμμετέχοντες ομού, όπου εις έκαστος ή διαζευκτικά μασάνε το παραμύθι, λόγω των ευσεβών τους πόθων, άρα έχουν και οι δύο, ή ένας από τους δύο μία θολή εικόνα σχετικά με το πλαίσιο της σχέσης τους, είτε πρόκειται για αδυναμία διαχείρισης από την πλευρά τόσο του Κ όσο και του υ, καθώς υπάρχουν σίγουρα και προβλήματα που λύνονται, μετά ή μέσα από την μεμονωμένη άρνηση, καθώς οι άνθρωποι εξελίσσονται.

Για μένα, ή μένεις εκεί, στο εκπτωτικό D/s, ή εμβαθύνεις στην ουσία τής άρνησης που είναι η αντίσταση στην Κυριαρχία.
Ποιος είπε ότι το παιχνίδι παίζεται χαλαρά και είναι ευκολάκι?
Εναλλακτικά, πιο δύσκολα και πιο σπάνια, αν η άρνηση δεν οδηγήσει σε λύση τής σχέσης, ή δεν ξεπεραστεί ως μεμονωμένο περιστατικό, η σχέση μπορεί να συνεχιστεί μετασχηματιζόμενη σε κάτι άλλο, εφόσον υπάρχουν στοιχεία που συνδέουν τα άτομα και πέρα ή πάνω από το D/s.
Ωστόσο κι εκεί ελλοχεύουν άλλοι κίνδυνοι, αφού καλώς ή κακώς, όποιος το θέλει, συνήθως το αποζητά όταν δεν το έχει, τόσο το Κυρίαρχο μέλος, όσο και το υ, αν δεν το έχουν μεταξύ τους, κατά πάσα πιθανότητα θα ψάξουν να το βρουν αλλού.
Μία άρνηση λοιπόν, ενδεχομένως να μην κοστίσει ολόκληρη την σχέση, αλλά να τής αποστερήσει το D/s, μεγάλη απώλεια κατ΄εμέ.
C'est la vie, φυσικά...είμαστε υπόλογοι των επιλογών μας και μάλιστα πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μας!