Τρία κλικ αριστερά

Σήμερα ξύπνησα στις 10 το πρωί. Άνοιξα τα μάτια μου και τεντώθηκα με ανείπωτη ευχαρίστηση, νιώθοντας το δωμάτιο με όλες μου τις αισθήσεις να ξυπνούν σταδιακά και να βρίσκουν την αρμονία τους με το περιβάλλον. Το δωμάτιο μισοσκότεινο, δροσερό, εγώ καυτή κάτω από τα σκεπάσματα, έχωσα το χέρι μου ανάμεσα στα μπούτια μου, ήταν ζεστά και τόσο απαλά. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε, μια ακόμη ήρεμη Κυριακή. Η μέρα του Κυρίου. Χαμογέλασα. Ο γάτος μου ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου και με κοίταζε. Τον χάιδεψα και αυτός άρχισε να αμέσως να ρουθουνίζει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Απόλαυσα όσο περισσότερο μπορούσα την υπέροχη αίσθηση του να είμαι ζωντανή, χωρίς απολύτως καμία έγνοια, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, κάπως όπως ο γάτος. Αυτό κράτησε μερικά λεπτά.

Μετά σηκώθηκα. Άνοιξα τα παντζούρια, κοίταξα έξω. Είχε ήλιο αλλά έκανε κρύο. Πήγα στην τουαλέτα και κατούρησα και άλλαξα ταμπόν. Αυτή τη φορά έχω πολύ αίμα. Αυτό σημαίνει ότι τρώω καλά πλέον, τα κατάφερα στον τομέα της διατροφής, να θυμηθώ να το πω στον Κύριο, θα χαρεί.

Πλένομαι, αλλά θα μείνω με τις πυτζάμες μου και τα μάλλινα καλτσάκια μου για όσο με παίρνει. Δεν περιμένω κανέναν εξάλλου, είμαι ελεύθερη μέχρι τις 8 το βράδυ. Τον Θωμά τον είδα χθες, η Μαρία έχει πέσει ντάουν και κρύβεται, η Άννα είναι πολύ απασχολημένη να σπαταλάει τη ζωή της...Το μόνο που έχω να κάνω είναι τα tasks.

Τα καταγράφω φτιάχνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας (θα πιω τέσσερις) και μετά απλά ακολουθώ το πλάνο.

ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ
Μαζεύω τα στεγνά ρούχα, απλώνω τα βρεγμένα και βάζω την επόμενη μπουγάδα. Τακτοποιώ τα πλυμένα πιάτα, μεταγγίζω την φακή στο τάπερ και το βάζω στο ψυγείο, πλένω την κατσαρόλα. Πριν τρία χρόνια η Κυριακή ήταν αφιερωμένη σε ένα ανελέητο μεθύσι και γαμίσι με τον πρώτο τυχόντα, λεφτά στα παιδιά για πίτα γύρο, επιστροφή στο σπίτι και εμετό, ύπνος και λήθη.

Τελειώνω τις δουλειές μου, είμαι μεθοδική, efficient, κάνω καλή χρήση του χρόνου μου, δεν είναι μπάχαλο η ζωή μου πια, είναι ήρεμη και οργανωμένη όπως αρέσει στον Κύριο. Έβαλα και το κοτόπουλο να βράζει, για να είναι έτοιμο και το αυριανό φαγητό και να έχω ελεύθερο το μεσημέρι μου αύριο μετά τη δουλειά. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να φτιάξω και το φαϊ της Τρίτης αλλά δεν είναι απαραίτητο. Θα ξέφευγα από το μέτρο που αρέσει στον Κύριο κι έτσι δεν το κάνω.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Σκέφτομαι ανέκδοτα του τύπου, η «νοικοκυρά σκλάβα». Γελάω. Λίγο αργότερα θα σου δείξω εγώ παλιο-D, που γελάς με την οργανωμένη μου πλευρά, σκλαβοπουτανάκι, όταν θα αυνανίζεσαι θα τα πούμε καλύτερα, πόσες πτυχές έχει μια σκλάβα; Με πόσους σπασμούς χύνεις μικρό μου;

ΦΟΡΟΥΜ
Πίνω τον καφέ μου, βλέπω τα μηνύματά μου και διαβάζω στο φόρουμ. Έχει κάποιο ενδιαφέρον αυτές τις μέρες, μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για την καταβύθιση. Ο Κύριος είπε να αποφεύγω το διδακτικό ύφος, και φυσικά έχει δίκιο όπως πάντα. Θέλω μόνο να μιλήσω γι αυτά που με γεμίζουν και που είναι σημαντικά για μένα, γιατί ίσως να είναι σημαντικά και για άλλους και ίσως να τους κάνει καλό να ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλοι σαν αυτούς στον κόσμο. Αφού σιγουρεύομαι ότι η συμπεριφορά μου δεν έχει εγωιστικά κίνητρα και είμαι στα πλαίσια της συμπεριφοράς που επιθυμώ από μένα, απαντώ γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν και οι υπόλοιποι θα αρχίσουν τους αμανέδες για το πόσο είναι άχρηστο να συζητούμε αυτό που μας συμβαίνει, και ας το ζήσουμε μόνο, και άρα ας το κλείσουμε το ρημάδι το φόρουμ.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Υπάρχει ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί η απάντηση είναι αναγκαστικά βιωματική, κάτι όπως «πώς χορεύεται το ταγκό;» και για το οποίο επιλέγω το χιούμορ γιατί δεν θα μου φτάσει όλη η μέρα να γράψω την εισαγωγή στο ταγκό και έχουμε και δουλειές. Πρόσεχε τον εγωισμό σου. Χιούμορ είναι. Καλά, πρόσεχε. Ζουρλομονδύας ή ενδοσκόπηση; Δαφνί ή Slaves Hall of Fame; Στα παπάρια μας. Συνέχισε.

ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ
Πρέπει να διορθώσω τα κείμενα που μου είπε ο Κύριος, αν θέλω να εκδοθούν σύντομα. Αλλά είναι Κυριακή, θέλω να ασχοληθώ με τα του Κυρίου, σε πνευματικό επίπεδο. Are you spiritual? Υπολογίζω ότι αν δουλέψω τα κείμενα 8 ώρες κάθε μέρα, Δευτέρα έως Παρασκευή, είναι 40 ώρες. Θα μου φτάσουν. Την Παρασκευή θα το εκτυπώσω και θα το φέρω μαζί μου στην Αθήνα και θα το παραδώσω τελειωμένο, σε κόκκινο ντοσιέ, στα χέρια του Κυρίου. Ευτυχώς με αφήνει σε γενικές γραμμές να χειρίζομαι μόνη μου τον χρόνο μου για κάθε τασκ. Έτσι το κάνω με άνεση, μπορώ σήμερα να χαλαρώσω και μετά να δουλέψω χωρίς ανάσα, ακριβώς όπως μου αρέσει. Ελευθερία μέσα στη σκλαβιά.

Βρίσκω ένα κείμενο στο Ίντερνετ, το slavespace. Αααα, πέφτω από τα σύννεφα, είναι παρόμοιο με αυτό που έγραψα προχθές, όταν προσπάθησα να εξηγήσω την καταβύθιση. Κι εδώ κάνει τον διαχωρισμό, προφανώς και άλλες έπιασαν τη διαφορά (αλλά αποκλείεται να μας αφήσουν να το συζητήσουμε...)

Subspace is a pleasurable place in which I am focused on my own reactions and my own good feelings. In subspace I am not considering my Master at all, but am putting all my energy into the altered state of pleasure. It is undoubtedly a fabulous place to be.

In slavespace, on the other hand, none of the focus is on me. It is all on my Master. It is a place in which I can obey and serve with a sense of contentment as pleasurable mentally as subspace is physically. However, none of the ”selfishness” of subspace is evident in slavespace.slavespace

Αρχίζω να χάνομαι στους συνήθεις εσωτερικούς μου δαιδάλους. Θυμάμαι πώς ήταν παλιά, τότε που τα έκανα όλα για μένα. Το subspace ήταν τόσο υπέροχο, ήταν σαν πρέζα. Μετά πέρασα στο slavespace, σ’ αυτή τη μόνιμη, άχρονη κατάσταση που ζω εδώ και μήνες, που είναι τόσο ικανοποιητική πνευματικά, ένα «γέμισμα», νιώθω τόσο πλήρης, ποτέ πριν δεν είχα νιώσει έτσι.

Αλλά και το slavespace δεν είναι αρκετό, σκέφτομαι. Κοιτάζω έξω την λιακάδα και ακούω μέσα μου ξεκάθαρα το κλικ του διακόπτη, ήθελε και τρίτο κλικ τελικά, I’ll be damned, τρία κλίκ αριστερά που έλεγε και η Γώγου, και περνάω το κατώφλι μιας σημαντικής αναγνώρισης: το slavespace είναι εξίσου εγωιστικό, είναι ο τρόπος να επιβιώνεις, να νιώθεις γεμάτη, να είσαι ήρεμη. Για σένα το κάνεις. Δεν αρκεί, δεν αρκεί. Ο χώρος στον οποίο εισέρχομαι μέσα στη λιακάδα είναι φτιαγμένος από αυτά που θέλει ο Κύριος. Μόνο; ΜΟΝΟ. Αχ, πώς είναι δυνατόν; Τρομάζω. Πού είμαι εγώ; Χάθηκα; Όχι, είναι απλά ένα άλλο είδος ύπαρξης. Υπάρχει κάτι που να θέλεις εσύ για τον εαυτό σου; Όχι. Όχι πια. Σαν τί να θέλω; Ο Κύριος ξέρει τί θέλω. Του τα είπα όταν τα ήθελα. Δεν θυμάμαι καν τί θέλω. Δεν θέλεις τίποτα Δώρα; Θέλω τη μουσική μου και τα βιβλία μου. Τίποτε άλλο; Δεν ξέρω. Μάλλον τίποτε. Και νάμαι, μέσα σε έναν κόσμο, τόσο εύκολο, τόσο ειρηνικό, έναν κόσμο φτιαγμένο από αυτά που θέλει ο Κύριος, για Εκείνον και για μένα και για τις άλλες σαν εμένα που έχει αναλάβει, γεμίζω από τις επιθυμίες του, γεμίζω από έναν ξεκάθαρο ρόλο για μένα, η ύπαρξή μου γίνεται τόσο ξεκάθαρη που νιώθω ότι είμαι ένα αντικείμενο, ένα res, που ο Κύριος μπορεί να το τοποθετήσει όπως θέλει και όπου θέλει και να το αφήσει εκεί, επ’ αόριστον, κι αυτό θα παραμείνει εκεί, έχοντας χάσει την δυνατότητα – την θέληση - για κάθε αυτόβουλη κίνηση. Σαν τα λουλούδια, που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να στρέφονται προς τον ήλιο...

Ξέρω ότι έχω δίκιο, ότι το τρίτο κλικ ήταν απαραίτητο, το Εγώ χάνεται, όλα γίνονται το Εσύ, μέσα εκεί κάνω το τελευταίο βήμα, κι εκεί τελειώνει η αυτόβουλη κίνηση, ήταν η τελευταία μου, και είναι τόσο ενάντια στη φύση όλο αυτό, πού πήγε η επιβίωση, η έγνοια του ζώου για τον εαυτό του, για την απόλαυσή του, έχω γίνει κάτι αλλιώτικο, κάτι αφύσικο, κανένας δεν ζει έτσι, αλλά ξέρω ότι έχω δίκιο, και το ξέρω απλούστατα γιατί...καυλώνω.

Το σώμα ξέρει. Να το ακούς. Καυλώνω τόσο πολύ που τρέμουν τα χέρια μου. Βγάζω το βρακάκι μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι με τα πόδια ανοιχτά. Παίρνω την μεταλλική σφήνα και την αλείφω με βαζελίνη. Την χώνω στον πρωκτό μου. Είναι παγωμένη, άκαμπτη. Δυσκολεύομαι λίγο, σε ένα σημείο με πονάει, ξέρω το σημείο, είναι στην είσοδο του σφιγκτήρα, μόλις το περνάω γλιστράει μέσα με ευκολία. Αυνανίζομαι. Είμαι ένα πράγμα, το πράγμα Του, το σώμα μου είναι στη διάθεσή Του, είναι δικό Του, Θεέ μου, είμαι κρέας, είπε ότι θέλει να μου ράψει το μουνί κάποτε, ίσως το κάνει μπροστά στους φίλους του, ελπίζω να μην το αποφασίσει ποτέ, γιατί αν το αποφασίσει πάει, δεν αλλάζει γνώμη μετά, πάντα κάνει αυτό που θέλει, και την τελευταία φορά ήθελε οπωσδήποτε να μου κάνει εκείνο με το breath control και δεν μπορούσα καθόλου και φοβήθηκα πολύ αλλά το έκανα κι εκείνη τη φορά που έπαιζε με την ουρήθρα μου, Θεέ μου, είμαι απλά κρέας, έχω ουρήθρα και ουροδόχο κύστη, και δεν είναι καν δικά μου αυτά, θα μπορούσε να κάνει ότι θέλει με μένα, ή και τίποτα, κλαίω χύνοντας και χύνω κλαίγοντας και τελειώνει. Κλαψουρίζω σαν μωρό. Σε πέντε μέρες θα είμαι μαζί Του. Ο διακόπτης μένει γυρισμένος τρία κλικ αριστερά. Δεν έχω τίποτε δικό μου πια. Είναι πολύ ωραία.

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ντύνομαι με ένα μαύρο κοντό φουστανάκι, βάζω τα ίσια μποτάκια της κόρης μου, είμαι σαν κοριτσάκι, νιώθω πολύ αδύνατη σήμερα, εμ βέβαια, αφού ξέχασα να φάω. Πηγαίνω στο περίπτερο για εφημερίδα, θέλει να ψάξει η κόρη μου για δουλειά, κι εγώ να διαβάσω τί γίνεται στον κόσμο, με την ευκαιρία πετάω την εφημερίδα της προηγούμενης εβδομάδας, η οποία παραμένει αδιάβαστη όπως συνήθως, τί να μου πουν τα νέα, εξάλλου διαβάζω τη «Λώρα Τζάκσον» του Χρυσόπουλου τώρα, δεν έχω χρόνο για τίποτε άλλο, είναι και το Φεστιβάλ. Κι έτσι κι αλλιώς, τί να τα κάνω τα νέα; Άλλος σχεδιάζει, όχι εγώ.

Μαγειρεύω στα γρήγορα, σε λίγο έρχονται οι μικρές από το γυμναστήριο και τρώμε γλώσσες τηγανητές και σαλάτα. Σε λίγο θα ανέβω στο πατάρι να κατεβάσω τα ανοιξιάτικα. Θέλω να πάρω μερικά στην Αθήνα την επόμενη εβδομάδα. Θα αρέσει άραγε στον Κύριο το μαύρο παντελόνι με τα άσπρα κουμπάκια; Να αποφύγω τα ροζ και τα ρομαντικά. Πρέπει να κάνω και πεντικιούρ, αχ σε λίγο...Έχω τόσα πολλά να κάνω.

ΚΥΡΙΟΣ
Έρχεται μήνυμα από τον Κύριο. Βρήκε ένα απόσπασμα από ένα ποίημα που έψαχνε για να ταιριάξει με ένα κείμενό του. Είναι εξαιρετικό. Ξέρει και από ποίηση λοιπόν...Γεμίζω θαυμασμό και περηφάνια. Κι αυτός έτσι νοιώθει για μένα, όταν κάνω μια καλοσύνη ή όταν είμαι effective ή όταν έχω αναλαμπές δημιουργικότητας ή όταν κάνω τα μαγικά κλικ και αλλάζω. Πόσους ξέρεις που άλλαξαν πραγματικά τη ζωή τους; Όχι πολλούς, αχ όχι πολλούς, σχεδόν κανέναν. Δύσκαμπτο το εδραιωμένο.

Απαντώ: Υπέροχο. Τώρα μένει να μάθετε και μουσική. Λολ.

Του κάνω πλακίτσα φυσικά γιατί υποτίθεται ότι εγώ ξέρω από ποίηση κι αυτός φιλοσοφία αλλά ξέρει ότι εκτιμώ το ότι ρωτάει την γνώμη μου, και όχι μόνο για την ποίηση, και ξέρω ότι του αρέσει να χαϊδεύομαι έτσι σαν κουνάβι στα πόδια του, και δεν θυμώνει καθόλου, ο ίδιος μου είπε κάποτε ότι δεν πρόλαβε ποτέ να ασχοληθεί και με τη μουσική, ενώ εγώ ξέρω κάπως περισσότερα, και μου λέει, ποτέ δεν είναι αργά, δεν αρπάζεται, κι εγώ αισθάνομαι πάλι περήφανη που δεν αρπάζεται και που δεν είναι κολλημένος και του στέλνω αυτό:

Δεν σας χρειάζεται τίποτε άλλο πέρα από τον Glenn Gould…

Κάθομαι και το ακούω και φαντάζομαι ότι και ο ίδιος κάθεται και το ακούει, 500 χλμ μακριά, κοιτάζοντας τον Λυκαβηττό από τη βεράντα του. Ή μπορεί και να μην έχει χρόνο να το ακούσει σήμερα αλλά μου αρέσει να σκέφτομαι ότι το ακούμε μαζί. Το παίζω τέσσερις φορές μέχρι να γράψω το παρόν.

Έτσι πέρασε η μισή μέρα μου. Τώρα θα ανέβω στο πατάρι, θα βρω ρούχα που να του αρέσουν, και στις 8 θα πάω στο Φεστιβάλ για να κατεβάσω καινούργιες ιδέες για κείμενα και projects που θα τα μοιραστώ μαζί του και για να κρατάω το μυαλό μου καλά ακονισμένο, για να είμαι αντάξιά Του, και μετά θα γυρίσω, θα γράψω την αναφορά μου, θα διαβάσω το βιβλίο μου και θα κοιμηθώ. Μέχρι αύριο που θα αρχίσει το σαραντάωρο τασκ, σε ένα οργανωμένο πλάνο, δουλειά, γυμναστήριο, διορθώσεις, φροντίδα του σπιτιού, μέχρι την Παρασκευή που θα είμαι μαζί Του.

(Ναι, λες και τώρα δεν είμαι...)

 

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...
Στο λαιμό σας, Στα χέρια σας,
Εμένα οι φίλοι μου...

δεν ξέρω δεν μπόρεσα να διαβάσω αυτό που έγραψες... Μια χαρά τα; γράφεις δεν φταις εσύ. Απλά σε κάθε λέξη έβλεπα τη Γώγου, άκουγα τη Γώγου. Όψιμος αγαπητικός της και όμως την ήξερα χωρίς να την ξέρω. Την τραγούδαγα στο πιο πάνω τραγούδι χωρίς να ξέρω ότι είναι δικό της. "Παραγγελιά".....

"Το νου σου... Εκεί στοχεύουν... "