Τσακωμοί vs τσακωτοί.

Αγαπητέ αναγνώστη (ευχαριστώ Στέφανε), κλείσε τα μάτια και πάμε...
Χρόνια πριν, στο μακρινό μέλλον.
Αν περιμένεις τσόντα, λυπάμαι, θα σε απογοητεύσω. Το μόνο γυμνό είναι το μυαλό μου.


Το καλοκαίρι έφευγε, η ημέρα ήδη είχε αρχίσει να μικραίνει, αλλά δεν έφτανε ακόμη σ' αυτό το εξαιρετικά εκνευριστικό φαινόμενο του να κλείνεις τα μάτια μεσημέρι στις τέσσερις και να ξυπνάς νύχτα στις πέντε - λυπήσου μας δηλαδή, έχουμε να πάμε να δουλέψουμε ξανά. Αλλά ας το πάρουμε πάλι από την αρχή, για το φουκαριάρη το ρομαντισμό.

Τα χελιδόνια ήταν ακόμη εδώ, η ημέρα ήταν η πρώτη του φθινοπώρου (ημερολογιακά). Σημαδιακή ημέρα, ηλιόλουστη, μα σημειολογικά μπορούσε να σε καλύψει το "να σου θυμίσω είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, πώς θες εσύ για καλοκαίρι να μιλάμε", για να 'χουμε και τον κώλο μας καλυμμένο. Με την ίδια ντρίπλα στο μεταξύ απέφευγες και το "έπιασε βροχή, αγάπη καλοκαιρινή, δε φτιάχτηκε για μας ετούτη η εποχή". Αν αυτό δεν είναι συμπαντική συνωμοσία, τι είναι;

Αμέριμνοι επαγγελματίες, είχαν παρατήσει τις δουλειές τους και έπαιζαν με τα φόρα των ανωμάλων διερωτώμενοι, αν τελικά είναι μεγαλύτερη ανωμαλία να καυλώνεις με το κλύσμα, να δουλεύεις κλεισμένος στο δικό σου, το προσωπικό σου, κλουβί με τις τρελές ή να συζητάς περί πολιτικής σε ένα μέρος που φιλοξενεί ανοιχτόμυαλους (χοχοχο) ανθρώπους με γούστα εξεζητημένα.

Νταξ, αυτά δε λύνονταν, τραγουδούσε και ο Γιάννης ο Μετρητός στα ηχεία πως όσο κι αν τρέξεις, ο Θεός κάποια στιγμή θα σε κόψει με το κατάνα του, όλα έμοιαζαν σαν έτοιμα από καιρό να τρακάρεις με ντουβάρι. Το πατάς, το λοιπόν, το ρημάδι το "σταρτ ε κονβερσέισον" και το γράφεις το μηνυματάκι θαυμασμού, ακόμη κι αν στο μεταξύ ο Γιάννης έχει αλλάξει τροπάριο και στο λέει κατάμουτρα: "I hurt myself today". Χαμπάρι εσύ...

Οκτώ ημέρες και 13 σελίδες προσωπικών μηνυμάτων αργότερα, με τον Ιωάννη να άδει "Yippie yi Ohhhhh
Yippie yi yaaaaay" έρχονται και οι ερωτήσεις περί προσωπικών σκέψεων, βλέψεων, σχέσεων. Τίποτα συγκεκριμένο. Όλα άδολα, όλα γενικόλογα, όλα φίλοιείμαστεκαιταλέμε. Αυτός σκληρός, αυτή άτεγκτη. Κανείς δεν είναι κανενός και σίγουρα όχι εγώ δικός σου, μανίτσα. Σιώπα μπουνταλά εφέντ, θα σου πάρω σοκοφρέτα. Πώς να στο πω απλά, να το καταλάβεις; Όταν είσαι μέσα στο αυτοκίνητο και κοιτάζεις ένα λόφο δεν έχεις την αίσθηση ότι το να τον ανέβεις είναι δυο τσιγάρα (φωτιά θα πέσει να με κάψει για τη χρήση αυτής της φράσης εδώ, γαμώ το) δρόμος; Ε, να, κάτι τέτοιο. Φυσικά το πράγμα δεν μπορούσε να μείνει εκεί. Έπρεπε το λόφο να τον κοιτάζεις και την ώρα που δύει ο ήλιος απέναντι, αλλά αυτό είναι μία άλλη πονεμένη ιστορία.

Μία ημέρα και 9 σελίδες π.μ. (γίνεται, γίνεται) ακόμη μετότερα, με τον Ιωάννη να βραχνιάζει τραγουδώντας:
"When I hear that trumpet sound
I'm gonna rise right out of the ground
Ain't no grave
Can hold my body down"
Προέκυψε ένας πληθυντικός, μία προσφώνηση, κάτι χαζομαρίτσες με κεφαλαία και πεζά γράμματα και άλλα κόλπα ζόρικα που κάνουν τα πληκτρολόγια, όταν χαλάει το shift. Τι εννοείς ότι δεν έφταιγε το shift του πληκτρολογίου, αλλά αυτό του εγκεφάλου μου; Σε τα μας, μωρέ;
Παρεμπιπτόντως, το 'ξερες εσύ ότι shift σημαίνει και "to change in a systematic way"; Δεν το 'ξερες; Χα! Ούτε κι εγώ. Μην κοιτάς τώρα που το 'μαθα. Πρώτα το 'παθα.

Ακόμη ένα εικοσιτετράωρο αργότερα και τέσσερις σελίδες ήρθαν και τα πρώτα χιόνια. Ο άλλος ξεβράχνιασε και τραγουδούσε:
"Hear the trumpets, hear the pipers
One hundred million angels singing
Multitudes are marching to the big kettledrum
Voices calling, voices crying
Some are born and some are dying
It's Alpha and Omega's kingdom come",
έτσι, για να μας την σπάσει που την προηγούμενη ημέρα τραγουδούσαμε ότι, αν δεν ακούσουμε τρομπέτα, από τον τάφο δε σηκωνόμαστε. Πάρ' την και σήκω. Πρώτη φορά στην πανανθρώπινη ιστορία ειπώθηκαν τόσο πολλά χωρίς να ειπωθεί τίποτα (θεμιτή η υπερβολή, ναι; ). Φατσούλες με βγαλμένες γλώσσες πάσχιζαν να πείσουν ότι το σαλάκι τρέχει, επειδή βγαίνει η γλώσσα και όχι η γλύκα.

Τι διάολο συνέβη εκείνη την ημέρα, την επόμενη, τη δωδέκατη ντε, δε θα μάθουμε μάλλον ποτέ, αλλά, αν σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο πράγμα που άκουσα ανάβοντας τη μηχανή του αυτοκινήτου ήταν:
"As sure as night is dark and day is light
I keep you on my mind both day and night
And happiness I've known proves that it's right
Because you're mine, I walk the line",
και αφού ξεπεράσει τη σκέψη ότι αυτό με τον Ιωάννη δείχνει μία κάποια εμμονικότητα που ίσως ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού, θα καταλάβει πως το σύμπαν μου έλεγε ότι ήρθε η ώρα μου να μάθω πώς το πεταλώνουν το τζιτζίκι, αλλά εγώ είχα κλειστά τα αυτιά μου.

Περίπου 7.000 γραπτά μηνύματα, πέντε εξωπραγματικές από κάθε άποψη ημέρες και δυο νέες πτέρυγες στην κοσμοτέ μετά, πλησίαζε το τέλος του έτους και είπα να ακολουθήσω τις συμβουλές μίας φίλης και να κάνω τον ετήσιο λογαριασμό μου γραπτώς, για να τον έχω να τον χαίρομαι. Τα συμπεράσματα που ίσως σας ενδιαφέρουν είναι τα εξής:

1) Η φίλη μου έλεγε μαλακίες. Δε χρειαζόταν να τον γράψω. Αφού έτσι κι αλλιώς εγώ τα σκέφτομαι, εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω.

2) Nα, πώς να στο πω απλά, μη με παρεξηγήσεις; Ας πούμε κάτι τέτοιο:
"I fell into a burnin' ring of fire
I went down, down, down,
And the flames went higher,
And it burns, burns, burns,
The ring of fire, the ring of fire.

And it burns, burns, burns,
The ring of fire, the ring of fire.
The ring of fire, the ring of fire
The ring of fire"
Όποιος δε φαντάζεται φωτιές, καλό είναι να μην παίζει με κάρβουνα (μιλάμε ότι τα τρία τέταρτα του κειμένου αποτελούν λογοκλοπή, αλλά τα συγκεντρώνω όμορφα ο κερατάς - το οποίο με οδηγεί στην εξής άσχετη σκέψη: αν έγραφα "τα συγκεντρώνω όμορφα ο πούστης", θα θεωρούμουν κολλημένος ομοφοβικός, τώρα που γράφω "ο κερατάς", γιατί δεν έρχεται κανείς να μου τα χώσει στα ίσα που υποτιμώ το cuckold; ). Το δαχτυλίδι της φωτιάς καίει, καίει, καίει, αλλά καίει πιο όμορφα και από κερί που στάζει πάνω σε φραουλένιες ρώγες, γαμώ το στανιό μου. Για να γίνω και λίγο κλισέ, αν μπορούσα να το πάρω όλο από την πρώτη Σεπτέμβρη, από την αρχή, μάλλον δε θα έκανα τα ίδια, γιατί τέτοια πετριά δεν την διαχειρίζεσαι και εύκολα.
Μισό,
κάποιος φωνάζεις από μέσα.
.
.
.
Καλά, συγκάλεσαν, λέει, έκτακτη Γ.Σ. στο κεφάλι μου και αποφάσισαν ότι θα έκαναν ακριβώς τα ίδια με μία αλλαγή: θα άλλαζαν εμένα με κάτι ευλογότερα διαχειρίσιμο. Μαλακίες τώρα, μην τα πολυπιστεύετε αυτά. Με τα "αν" ιστορία δε γράφεται. Βλάκας ήταν ο Τολστόι που αφιέρωσε τόσες σελίδες στο "Πόλεμος και Ειρήνη", για να μας πείσει ότι η έκβαση μίας ολόκληρης μάχης είναι τόσο αβέβαιη, ώστε να εξαρτάται από την απόφαση που θα πάρει ένας μόνο στρατιώτης μία μόνο στιγμή; Όλα είναι τύχη και η τύχη μου εκείνη την ημέρα ήθελε να πατήσω το "σταρτ ε κονβερσέισον". Τα υπόλοιπα ήταν προφανώς μοιραίο να συμβούν. Μοιραίο, όπως της μοίρας του τέντζερη γραφτό είναι να βρει το καπάκι κυλώντας.

3) Υπάρχουν καταστάσεις ελεγχόμενες και άλλες που όσο κι αν το παλεύεις, παίρνεις δύο μπάλες στρογγυλές με δυνατότητα γονιμοποίησης. Να σου το κάνω δίφραγκα (μόνο απ' αυτά μου έμειναν έτσι κι αλλιώς), είσαι ψάρι, βλέπεις ένα σκουλήκι αιωρούμενο μέσα στο νερό μπροστά σου. Είσαι τόσο ηλίθιο που δεν καταλαβαίνεις ότι τα σκουλήκια δεν αιωρούνται παραμένοντας στο ίδιο σημείο. Τ' αρπάζεις και εκεί, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, αισθάνεσαι το αγκίστρι να σου σκίζει την άνω σιαγόνα (έχουν άραγε σιαγόνες τα ψάρια; ). Μόλις κατάλαβες ότι έκανες παπαριά. Αναλύεις σε κλάσματα δευτερολέπτου τις επιλογές σου. Η πρώτη είναι να παλέψεις, για να απαγκιστρωθείς. Είναι αυτόματη αυτή, συνδεδεμένη με το αίσθημα αυτοσυντήρησης -επιβίωση, μωρό μου-. Όσο πιο δυνατά χτυπιέσαι όμως, τόσο πιο βαθιά μπαίνει το ρημάδι. Η δεύτερη είναι αυτή της ψυχραιμίας. Προφανώς έρχεται σε δεύτερο χρόνο. Ηρεμείς και αφήνεις την πετονιά να σε ανεβάσει προς το φως, το οποίο κοιτάζεις κατάματα. Όποια από τις δύο κι αν είναι η αντίδραση, το σίγουρο είναι πως θα καταλήξεις εκτός νερού. Το νερό θα πάψει να σε τυλίγει με την ασφάλειά του. Ο αέρας θα γεμίσει τα βράγχια σου και θα κάψει την ύπαρξή σου μέχρι το βαθύτερο σημείο της ύπαρξής σου. Είναι τότε που ξεχωρίζουν οι τρελοί από τους λογικούς (κολιούς). Ο λογικός (κολιός) συνεχίζει να χοροπηδάει στην ξύλινη επιφάνεια της βάρκας προσπαθώντας να επανέλθει στη φυσική του κατάσταση, το νερό. Ο τρελός ξαπλώνει απολαμβάνοντας για πρώτη φορά στη ζωή του τον ήλιο να χαϊδεύει χωρίς υδάτινο φιλτράρισμα τα λέπια του και αναφωνεί: "Δε γαμιέται! Ελπίζω τουλάχιστον να με φάει κάποιος που ξέρει να εκτιμά τη γεύση μου".

4) Όλα αυτά δουλεύουν αντίστροφα από το σύνηθες. Είθισται οι άνθρωποι να προσλαμβάνουμε το ίδιο ερέθισμα ο καθένας με το δικό του τρόπο. Εν προκειμένω το λαμβάνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά το βαφτίζουμε ο καθείς με άλλη λέξη, αυτήν που αντέχει το στομάχι του.

5) Το θέμα του κειμένου έχει τόση σχέση με το βδσμ, όση και το ψάρεμα μπαρακούντα σε φόρουμ ψαράδων. (Αυτό δε θα σου το αναλύσω, γιατί δεν ήταν γραμμένο στον αρχικό απολογισμό. Το κόλλησα τώρα προσπαθώντας να εξηγήσω γιατί επιλέγω να το δημοσιεύσω εδώ).

Σε γενικές γραμμές αυτά, αν και ίσως επανέλθω, καθώς συνεχίζω να ψυχαναλύομαι, τώρα που σας βρήκα εύκαιρους να κάνετε τη δουλειά που άλλοι κάνουν παίρνοντας ένα πενηντάρικο την ώρα.

Παρακαλούνται κυνικοί καλοθελητές να μη μου υπενθυμίσουν πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Το γνωρίζουμε, κυρίες και κύριοι. Αυτό που εσείς δεν (θέλετε να) ξέρετε είναι πως οι στιγμές μένουν χαραγμένες και οι χαρακιές μένουν για πάντα. Γιατί τι είναι η ευτυχία, αν όχι μερικές στιγμές με σταματημένο το χρόνο;

Πριν κλείσω όμως, καθώς διαπιστώνω ότι το παράκανα με τα ψάρια και μπορεί να σας μπερδέψω πάνω στο με τι τελικά είμαι εμμονικός, κοτσάρω κι αυτό, να μην έχετε αμφιβολίες:

Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you now
If youve got someone to blame

You said one love
One life
When its oone need
In the night
One love we get to share it
It leaves you baby if you dont care for it

Did i disappoint you
Or leave a bad taste in your mouth
You act like you never had love
And you want me to go without

Well its too late
Tonight
To drag the past out
Into the light
We're one but we're not the same
We get to carry each other
Carry each other
One

Have you come here for forgivness
Have you come to raise the dead
Have you come here to play jesus
To the lepors in your head

Did i ask too much
More than a lot
You gave me nothing now
Its all i got
We're one but we're not the same
Well we hurt each other and we're doin it again

You said love is a temple
Love the higher law
Love is a temple
Love the higher law

You ask me to enter
But then you make me crawl
I cant be holdin on
To what youve got
When all youve got is hurt

One love
One blood
One life
Youve got to do what you should
One life with each other
Sister
Brothers
One life but we're not the same
We get to carry each other
Carry each other
One​

 

Αϊ σιχτίρ, με συγκίνησες και με αποσυντόνισες, τόσο, ώστε να ψάχνω τεσσεράμισι το πρωί να δω πως ψαρεύεται το παλιο-μπαρακούντα... 
Μωρέ Τζόνυ Κας που σου χρειάζεται... 
you only live once bro... 
η ζωή δεν έχει οδηγίες χρήσης... 

 

@no_Taboo, σ' ευχαριστώ. Μας χάρισες ένα υπέροχο ανάγνωσμα.
Ο καφές μου κρυώνει στο φλυτζάνι για να σε διαβάσω μια δεύτερη φορά. Εξαιρετικό.

Gonna stand your ground, don't be turned around
And keep this world from draggin' you down
Gotta stand your ground and don't back down

Almost Johnny.  

 

Εσύ ξέρεις μια χαρά πώς ψαρεύεται το μπαρακούντα. Είμαι βεβαιότατος ότι δε χρειάζεσαι οδηγίες χρήσης.

Εγώ σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια. Χρωστάω έναν καφέ γι' αυτά κι έναν για αναπλήρωση.

Για τα υπόλοιπα blame the μπαρακούντα, δεν ευθύνομαι.  

 

Εντυπωσιακό!!!

 

Ευχαριστώ!!!
(... μάλλον, γιατί μου μοιάζει λίγο "Δε σου το 'χα, μπαγασάκο".   ).

 

αιρετικο, αιρετικο!
μα ουτε ενα πυγοραπισμα, λιγο αιματακι, ενα δακρυ, βρε αδελφε;! τιποτις;
το μονο συστημικο, το shift του πληκτρολογιου...
τς, τς, τς....
 

 

Μπαρακούντα έφαγες, μπαρακούντα μαρτυράς...

 

<3
μεγαλειώδες

 

Ερυθριώ

 

Εξαιρετικό !!!!

 

Ευχαριστώ.