Τσούλες

Ας το πούμε με παραδείγματα.
Ο Καίσαρ Βοργίας, διοργάνωσε το όργιο με τα κάστανα, ως Παίκτης. Στόχος ήταν η δια της ακολάστου ηδονής εδραίωση της αισθήσεως της Παπικής υπερεξουσίας
Η Λουκρητια Βοργία είναι Τσουλα, η οποία σε πρώτη ιστορική ανάγνωση, χρησιμοποιήθηκε ως τέτοια από τον Παίκτη, ενώ σε δεύτερη συνέπλευσε μαζί του προς ικανοποίηση των εκατερωθεν στόχων .
Η δεύτερη ανάγνωση παρατίθεται σε μια απόπειρα αποδοχής του «ορθολογιστικού» της στρατηγικής σκέψης χαρακτηριστικού, με το οποίο ο Dolmance καταριέται την Τσουλα, άποψη με την οποία δυσκολεύομαι να συνταχθώ .

Βιωματικώς, θα το σχηματοποιούσα ως εξής
Η Τσουλα θα ηδονισθει ακόμη κι αν σε πόκα χαρακίρι, παίξει ρέστα με καρέ του Ρήγα και χάσει από royal flush.
Ο Παίκτης θα ηδονισθει εάν σε μόνο κούκο στείλει πάσο κέντα , κρατώντας διπλοζευγαρο.
Η πουτανα θα αδειάζει τα σταχτοδοχεία των παικτών, αλλά θα εισπράξει την γκανιοτα.

 

Θα με συγχωρησετε αλλα δεν ειμαι βεβαιη για αυτο. Μπορω καλλιστα να φανταστω μια τσουλα να ερεθιζεται με το να παει με καποιον απειρο για να νιωθει τον θαυμασμο του και να ικανοποιησει την φιλαρεσκεια της ή με καποιον γέρο και ασχημο ο οποιος δεν θα πιστευει στην τυχη του και να φτιαχνεται η τσουλα που ειναι τοσο ξεφτιλισμενη που την πηδανε ασχημοι γέροι.

Και αλλα ποσα τετοια σεναρια που μοναδικο σκοπο εχουν την ηδονιστικη ικανοποιηση της τσουλας.

 

Έχω να μάθω πολλά ακόμα για τις τσούλες όμως πιστέψτε με μόνο ένας τσουλόγερος που θα πίστευε στην τύχη του θα μπορούσε να πηδήξει μια φτιαγμένη τσούλα που θέλει να νιώσει ξεφτιλισμένη.
κατι οσμιστηκαν αυτοι μεταξυ τους αυτοί

 

Χωρίς να το αποκλείω δε νομίζω ότι η τσούλα όπως περιγράφηκε διακατέχεται από τέτοια σύνδρομα. Σκοπός της είναι να καλογαμηθεί, με όποιον, όποτε.

 

Δεν ειδα πουθενα να περιγραφω καποιο συνδρομο. Συνδρομο η φαντασιωση και ο εξεφτελισμος? Υπαρχει πιο ερωτικο πραγμα απο τον εξευτελισμο?

 

Ενταξει ισως παρασυρθηκα απο τις δικες μου προτιμησεις στο θεμα εξεφτελισμος αλλα οπως και να εχει συνδρομο δεν το λεω με τιποτα.

 

Σύνδρομο ως σχήμα λόγου, το ανέφερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η προτεραιότητά της είναι να γαμηθεί με άτομα που πιστεύει ότι θα της προσφέρουν την απόλυτη σεξουαλική ηδονή. Δε μπορώ φυσικά να είμαι στο μυαλό του καθένα ξεχωριστά. Μιλάω πολύ γενικά και χωρίς να θεωρώ ότι έχω τη γνώση. Απλά θεωρώ ότι αν ο εξευτελισμός είναι στα ενδιαφέροντά της και πάλι δεν θα παρεκλίνει της ανάγκης της να γαμηθεί καλά. Εκτός και αν ο γέρος ή ο άσχημος που αναφέρεις πίστευε ότι ανήκουν στην κατηγορία των καλογαμητών .

*ούτε εγώ το λέω σύνδρομο με την κυριολεκτική του έννοια. Ίσως να έκανα και χρήση λάθος όρου.  

 

Αν αναφερεσαι στο καθαρα πρακτικο κομματι ενος καλου γαμησιου νομιζω οτι καποιες φορες μπορει και να ωχρια μπροστα στην εκπληρωση μιας φαντασιωσης που ακουμπαει πολυ βαθυτερα κομματια μας. Μπορει το κακο γαμησι μαλιστα, οπως το θετεις εσυ, να συμπληρωνει την φαντασιωση στις συγκεκριμενες περιπτωσεις.

 

Προσπαθώ να το δω με βάση την περιγραφή που δόθηκε περι τσούλας. Μην το προσωποποιείς . Το τι είναι βαθύτερο για την καθεμία και τι την αγγίζει, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

 

Το μόνο σίγουρο εντέλει..

 

Μόνον ο Αντρέας ο Σπερχής τα "λέει" καταπώς είναι τα πράματα...
Το τι "λέγεται" εν γένει περί του θέματου, αδγιάφορον...
Ένεκα που τέτοια θέματα χρειάζονται ωμά βιώματα...
Αυτά...

 

Αγαπητέ @KYRIOS-OLA, άπαντα όσα πράττουμε, ιδιαίτερα στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, δύνανται να χαρακτηριστούν με τον ένα τρόπο ή τον άλλο "παίγνιο".
Σε αντίθεση με τον Παίκτη, ως αυτός σκιαγραφήθηκε τότε, η τσούλα μολονότι μπορεί να είναι χειριστική, δεν οφείλει και συχνά δεν είναι κυριαρχική. Το passive aggressive, που ενίοτε θα διακρίνετε σε μία τσούλα δεν αποτελεί συνειδητή κυριαρχική έκφανση, αλλά εργαλείο που απλά στην πράξη έχει αποδειχτεί πως δουλεύει. Το πανηδονιστικό κίνητρο της τσούλας είναι κατά κανόνα αισθητηριακό και σπανιότατα προϊόν στοχασμού. Ο Παίκτης πάλι, είναι φιλοσοφικά τοποθετημένος στον πανηδονισμό και κατά τον Σιχαμερότατο, υποχρεωτικά συνειδητός Λιμπερτίνος. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως η γνησιότερη βδσμική (και μη) έκφανση ενός Σαδικού είναι ο Παίκτης, και ουχί όστις εγκαθιστά Κυριαρχία, αλλά αυτό αποτελεί μία άλλη μακρά συζήτηση. Για να χρησιμοποιήσω μία αναλογία, αν ο πανηδονισμός ήταν η πρόκλιση γέλιου, η τσούλα θα το επιχειρούσε με γαργάλημα κι ο Παίκτης με καλό χιούμορ.
Στη σπάνια περίπτωση που θα συναντούσατε μία συνειδητή Λιμπερτίνα- Παίκτρια, μόνο από δική σας αδυναμία αναγνώρισης της πραγματικής της ταυτότητας, θα την θεωρούσατε τσούλα.