Τσούλες

Απάντηση: Τσούλες

Να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω καθέτως και οριζοντίως ως προς αυτό. Ο Παίκτης μπορεί να έχει όλα τα στοιχεία που παρέθεσες, μπορεί και όχι. Σε καμία περίπτωση ο Παίκτης όμως δεν είναι Καλλιτέχνης εξ ορισμού. Δεν τον διακατέχει ο πυρετός της δημιουργίας, ο βάσανος, ο πόνος και η δημιουργική ηδονή του Καλλιτέχνη. Τον Παίκτη τον ορίζουν άλλοι πυρετοί και άλλες πείνες. Σεβαστές μεν αλλά ουδεμία σχέση με του Καλλιτέχνη...
Θα μπορούσα και να στο αναλύσω...

Και μόνο αυτό που εγραψες δείχνει πόσο απέχει ο Παίκτης από τον Εμπνευσμένο Καλλιτέχνη...
Η αντίληψη του Παίκτη ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι το άψυχο υλικό της δημιουργίας του είναι και η εξ ορισμού επερχόμενη ανία του γι αυτούς. Για να το πω διαφορετικά, δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από τους ανθρώπους που είναι άνω των 18 και είναι πλαστελίνη και αναμένουν έναν μικρό θεό να τους διαμορφώσει. Είναι βαρετοί εκ προοιμίου ακόμη και αν αρχικά φαίνονται να αντιστέκονται σε αυτό. Δε χρειαζεται να είσαι Παίκτης για να το ξέρεις. Πιθανολογώ. έτσι όπως το διατύπωσες, ότι απλά ο Παίκτης το ανακαλύπτει εκ των υστέρων...
Ο Καλλιτέχνης έχει να παλέψει και να καεί από πιο ενδιαφέροντες δαίμονες...

Αναφορικά με το κείμενο που παράθεσες συμφωνώ σχεδόν σε όλα τα σημεια με το τρίτο μέρος, περί κυριαρχίας. Κατά τα λοιπά έχει ενδιαφέρουσες σκέψεις με τις οποίες αλλού συμφωνώ και αλλού διαφωνώ.  

 

Υπάρχουν ορισμένα ουσιαστικά που περιγράφουν ανθρώπινους τύπους, των οποίων η ανάλυση στα συστατικά μέρη, απλά δεν έχει νόημα, γιατί αφαιρεί από την ουσία τους, την υποσκάπτει.

Ένα τέτοιο ουσιαστικό είναι ο "τζέντλεμαν". Με το που θα οριστεί κάποιος ως τζέντλεμαν, αμέσως χάνει κάτι από τη διακριτική ευγένεια που τον περιβάλλει, σε κάθε του σκέψη, λόγο ή πράξη. Πολλώ δε αν αυτοπροσδιοριστεί ως τέτοιος, τότε γίνεται φαιδρός.

Το ίδιο και η τσούλα. Χάνεται κάτι από τους χυμούς της, την αμεσότητά της, τη χαρά της ζωής, το ένστικτο της επιλογής, την κάβλα, αν καθήσει κανείς να το αναλύσει, γιατί αυτή η γυναίκα πιο άμεσα από άλλες, είναι το αιδοίο της, γιατί η κίνησή ξεκινά από το αιδοίο της, χωρίς να το θέλει, χωρίς να το γνωρίζει απαραίτητα. Γιατί κατά βάθος ή πάνω απ όλα ή στην ουσία, είναι τσούλα.

Τσούλα μπορεί να είναι η οποιαδήποτε και το να την θεωρεί κανείς αέναη παίκτρια, εμένα μου φαίνεται ως καταδίκη... μετ' επαίνων.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τσούλες

  Χρήζει πάντως κάποιων διευκρινίσεων η έντονη φράση μου «μητρομανή μουνοπανα». Μιλώ θετικά για τις τσούλες εκ πεποιθήσεως και όχι για λούμπεν ή ψυχικά προβληματικά άτομα.

 

Απάντηση: Τσούλες

Ποία η σχέσις της λούμπεν τσούλας με το λούμπεν προλεταριάτο;

 

Η παρομοίωση της τσούλας με τον παίκτη μου φαίνεται τόσο ατυχής λόγω του οτι εξισώνει τα κίνητρα ωσάν μπουλντόζα σε οικοδομή. Είναι σαν να λέει : "Τσούλα ίσον παίκτης αλλά με μουνί". Πρόκειται για μια ευκταία κατασκευή που οι άντρες καλλιέργησαν για το συμφέρον τους και αι υπέρμαχοι της ...ισότητας γυναίκες ενστερνίστηκαν ηλιθίως ("Μία σου και μία μου"). Η ειδοποιός διαφορά αντρών και γυναικών εκτός από τη βιολογία, έγκειται στο Πώς και στα Κίνητρα. Όπως και να το κάνουμε, μια γυναίκα δεν θα γίνει ποτέ άντρας με μουνί. Μπορεί απλώς να προσπαθεί να το κάνει, όπως και το αντίστροφο, ασφαλώς. Μια γυναίκα που κάνει πολύ σεξ και με διάφορους εραστές δεν είναι το ίδιο με έναν άντρα που κάνει το ίδιο.



​

 

Ποια ειναι τα κινητρα που αναδεικνυουν αυτη την ειδοποιο διαφορα κατα τη γνωμη σου;

 

+ πολλά  

Κατ εμέ, θεμελιώνεται σε τούτη τη δήλωση:

"η θέση της γυναίκας στην ιστορία ήταν πάντα αυτή που της έδωσαν οι άντρες"

Σιμόν ντε Μπωβουάρ, το Δεύτερο Φύλο, κεφάλαιο "Η Ιστορία"​

στην αρχαία αγγλική:
man = άνθρωπος
woman = άνθρωπος με μήτρα

 

 

Απάντηση: Re: Τσούλες

Μια άλλη διάσταση του "τσούλα = παίκτης με μουνί' ίσως είναι και ψυχολογική. υπό την έννοια ότι ο δηλών παίκτης θέλει το όμοιο του (εαυτό) σε θηλυκό, ώστε να πληρούται. Ένα θηλυκό που θα έχει όλα τα δικά του χαρακτηριστικά, και μάλιστα αυτά που αυτός θεωρεί αρετές, έτσι ώστε το θηλυκό όμοιο να αναγνωρίζεται ως αντάξιο. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν με αυτό ούτε στιγμή διότι δύο Μπριζίτ Μπαρντό σε μια ταινία δεν γίνεται... 

 

Απάντηση: Re: Τσούλες

Δηλαδή, αν είχες τον Πελέ και τον Μαραντόνα, θα άφηνες έναν στον πάγκο. Αυτά έκαναν οι Ιταλοί με τον Ριβέρα και τον Ματσόλα και φάγανε τεσσάρα από τους Βραζιλιάνους, στον τελικό του 1970.
Παρομοίως, ο Ντε Νίρο δεν μπορεί να παίξει δίπλα στον Πατσίνο ή τον Ντάστιν Χόφμαν, η Ρεντγκρέηβ αποκλείεται να συμπρωταγωνιστεί με την Τζούλι Κρίστι κοκ.
Αυτές οι απόλυτες 'αλήθειες', μάλλον είναι λιποβαρείς.

 

Απάντηση: Re: Τσούλες

Δεν μπορούν να εμφιλοχωρήσουν απόλυτες αλήθειες εδώ, οι οποίες έτσι και αλλιώς δε μου λένε και τίποτε. Υποθέτω ότι σου είναι απολύτως ευδιάκριτη η παιγχνιώδη και "αναιδής" διάθεσή μου σε αυτό το νήμα...  Από ποδόσφαιρο δηλώνω την πλήρη και απόλυτη άγνοια μου, όχι ότι στον κινηματογράφο διαπρέπω αλλά τώρα που το ανέφερες, νομίζω, ότι ο Ντε Νίρο έπαιξε δύο φορές με τον Πατσίνο, την πρώτη κάτι βγήκε, (Heat) όχι όμως αριστούργημα, τη δεύτερη πάτωσαν μεγαλειωδώς (προσφάτως μάλιστα)αν ενθυμούμαι καλώς. Συνήθως ο λαμπερός πρωταγωνιστής είναι ένας και μοναδικός. Πουλάει καλύτερα...

 

Αγαπητέ underherfeet αυτό είναι μια πραγματικά πολύ μεγάλη συζήτηση που, θα μου επιτρέψεις να μην κάνω εδώ αυτή τη στιγμή. Αν τύχει κάποια άλλη στιγμή...

​

 

Αμοραλιστές και πονηροί ινστρούχτορες.