Τυχαίες σκέψεις

Είσαι Σοφός.  

 

Γέρος άνθρωπος, τι να κάνω

 

Συμφωνούμε...Σ ευχαριστώ πολύ...

 

Οι αισθήσεις δεν έχουν σχέση με τα συναισθήματα. Δημιουργούν συναισθήματα αλλά δεν είναι συναισθήματα.

 

Χμμμ σωστό...από αυτήν την άποψη....

 

το παραμύθι πως τάχα έφευγε το "τρένο", επειδή άργησαμε στο timing και λοιπά
και βολευτήκαμε στα γρήγορα, σφιχτά δεμένοι απ το παράθυρο που "ανοιγόκλεινε" καιρό

διαδρομές με ανισομοιρασμένα σνακ μπανάνας, να ξεγελούν την "πείνα"
με την αγαπημένη "θέση" πιασμένη εδώ και μήνες
κι ένα αίσθημα που έπαψε πια να χαϊδεύεται τυφλό.

 

Τυχαίες σκέψεις πρωινού Παρασκευής.

Ρε γαμημένο μυαλό, γιατί δεν ξεχνάς τίποτα γαμώ την πανακόλαση;

 

Όμορφο να μοιράζεσαι ένα πρωινό που ανατέλλει, την κούπα του καφέ, το τοστ, ή ένα φιλί, όμως υπάρχουν κι ένας θυμός ή μια απογοήτευση. Όταν μοιράζεσαι αυτά κι άλλα τόσα, γίνεται δυνατό, γίνεται ανθρώπινο και πιθανό. Αυτό εννοώ εγώ μοίρασμα. Εκεί που το ωραίο γίνεται εξελίξιμο κι όχι ουτοπικό.

 

Αν ο σκοπός σου είναι η αγάπη, το δείχνεις, το φωνάζεις, ο άλλος τρομάζει, μαζεύεται, εσύ πληγώνεσαι, μαζεύεις τα κομμάτια σου. Αυτός ξαναγυρνά, σε αποζητά με τον τρόπο του, δένεται σιγά σιγά, εσύ με τι καρδιά θα αφεθείς, αφού την πρώτη φορά έφαγες τα μούτρα σου;

 

Οι άνθρωποι που στις προσωπικές κουβέντες τους βρίσκουν ένα τρόπο να αναφέρουν τα φράγκα ή να τα υπονοήσουν, σαν ένα γνώμονα του τι είναι καλό, ή σαν αντίδοτο, ή σαν μέτρο έκφρασης της λογικής, είναι εντελώς έξω από ‘μενα και με ξενερώνουν κατ’ απόλυτο τρόπο. Δε μ’ ενδιαφέρουν οι λόγοι που τα θέλουν, μου αρκεί που τα εμφανίζουν σε κουβέντες προσωπικές μαζί μου. Κι όταν συμβαίνει αυτό φροντίζω να αποσυρθώ για να με αφήσουν στην ησυχία μου, διαφορετικά θα τους πάρει ο διάολος. Το αποβάλλω τελικά, σημειώνεται όμως και κάποια στιγμή συσσωρεύεται μαζί με τα υπόλοιπα φάουλ.

 

Να εισαι στο λεωφορειο κι ο οδηγος τοσο αμπαλος που χτυπαει το κεφαλι σου κι αναρωτιεσαι τι ειδους υποταγη ειναι αυτη που σε οδηγησε εδω;