Τυχαίες σκέψεις

Καλέ, εσύ θα μας βγάλεις όνομα στο φόρουμ!   

Δηλώνω υπεύθυνα πως εγώ, τάδε του τάδε, εξέρχομαι της οικίας μου επί της οδού τάδε, προκειμένου να γευτώ τα αναγκαία καθημέρινα βρώσιμα (ψητά σουβλάκια) από τα χεράκια της μοναδικής ψήστριας @charlotte, καθώς επίσης και να πραγματοποιήσω τη σωματική μου άσκηση.
Ώρα εξόδου:
Ημερομηνία:
Υπογραφή

Αυτήν τη δήλωση ετοιμάζω όταν βγαίνω έξω τον τελευταίο καιρό 

 

Ετσιιιιι!!!!!!!
Κι εγώ σ αγαπώ!       

 

Σκέφτομαι ότι απόψε θα ακούσω τη Βίσση να τραγουδάει το «Εκατομμύρια» που το έλεγα και έλιωνα.
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ για ποιον!
Μαμά, γερνάω...

 

Με τόση γαστριμαργία δεν θα χρειαστούν ....

 

τόσες σελίδες bandwidth αντίδρασης, που δεν συγ-χωράνε άλλο.
κατεβατά κυλιόμενα, σαν την ρόδα των χάμστερ
ταξίδι ασύμπτωτων διαδρομών, που άρχιζε απ το τέλος.

 

Τυχαίες σκέψεις πρωινού Πέμπτης

Αυτά τα προφίλ που έχουν συνήθως κάποια παραλλαγή του Master στον τίτλο και στο στάτους, με φωτογραφίες προφίλ απαράλλαχτα ασπρόμαυρες με γυμνές γυναίκες στα γόνατα και κουστουμάτους άντρες.... πολύ με μπερδεύουν!

 

Τέχνες, επιστήμες, φιλοσοφίες κλπ
Κι όταν εναντιώνεται το ουράνιο τόξο της βαρύτητας στη μέρα.
Τα υπόλοιπα είναι απλά γούστα και παρενθέσεις.

 

1. Έλεγε κι ο Τολστόϊ περιδιαβαίνοντας στη Λουκέρνη << κάθε συλλογισμός είναι ταυτόχρονα κι εσφαλμένος και ορθός. Μονομερώς εσφαλμένος, λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να αγκαλιάσει όλη την αλήθεια, και ορθός ως προς την έκφραση της μιας πλευράς των επιδιώξεων του ανθρώπου ... Ποιος διαθέτει τέτοια διάνοια ώστε ακόμα και μέσα στο ακινητοποιημένο παρελθόν να αγκαλιάσει όλα τα γεγονότα και να τα κρίνει: Και ποιος συνάντησε ποτέ μια τέτοια κατάσταση στην οποία να μη συνυπάρχουν το καλό και το κακό >>

2. Πάντα με εντυπωσιάζει όχι πως καθένας βλέπει το ίδιο γεγονός με το δικό του τρόπο, αλλά τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα του, τρικυμίας ή ηρεμίας, μοναξιάς ή ένωσης. Μουσική όμως είναι όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα γιατί μου, τα πως μου και τα συναισθήματα του τα αρχικά έρχονται να συγκρουστούν με τις βεβαιότητες μου, με την έξαψη μου, με τη χαρά μου, με την αίσθηση μου από την οδήγηση, με τον ορισμό μου και γίνεται μέρος μου και δε μένουν μόνο δύο θέσεις το κρίσιμο και το τελικό, αλλά και όσα τα ενώνουν. Μουσική είναι να αποκαλύπτονται οι βαθμοί και η πορεία. Μουσική είναι πως γίνεται μέρος του.

3. Ποτέ δεν πίστεψα σε συμπτώσεις και άλλες μικροπρέπειες. Σκοτάδι και στενότητα.

4. << ''Αλήθεια! Αλήθεια'' αναφώνησε κι έπειτα η φωνή του έσβησε >>

 

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας
από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα» Φρειδερίκος Νίτσε.

 

Τι αγέρωχος που στέκεται κείθε πέρα ο Βασιλιάς...
Στο χρυσό του θρόνο πάνω
Βαρύ το σμαραγδένιο του το στέμμα
Γέρνει το σκήπτρο απ τα ρουμπίνια
Κι οι ώμοι απ τη βαριά τη φορεσιά
Πέτρινη καρδιά σκυθρωπό το πρόσωπο
Μόνο κάποιοι γελωτοποιοί κοντά για μερικά τάλαντα
Οι άνθρωποι μακρυά...

Κι εκεί έξω μέσα στα χρυσά τα στάχια πάνω σε μια πέτρα ένας γέροντας καθιστός...
Με μια λινάτσα για φορεσιά,
Ένα κλαδί για στήριγμα κι ένα στεφάνι από ελιά που του πλέξαν τα παιδιά.
Πλατύ χαμόγελο, ήλιος στην καρδιά,
Λάμπουν τα μάτια από χαρά που του ζητάνε να πει μια ιστορία απ' τα παλιά...
Γύρω του λαός, μικροί, μεγάλοι κρέμονται απ' τα χείλη του για λίγη γνώση, για λίγο γέλιο...

Ποιο είναι πλούτος τελικά?

 

Τυχαίες σκέψεις, ξημερώματα Τετάρτης

Το μαράζι είναι από τις ομορφότερες λέξεις.

 

«Τίποτα. Κοιμήσου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν».

Τάσος Λειβαδίτης