Τυχαίες σκέψεις

Φυσικά αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρω πόση ανιδιοτέλεια έχει,γιατί το κάνεις για να ησυχάσεις μέσα σου απ' τα αρνητικά συναισθήματα σου και να μπορέσεις να αποδεχτείς τα αρνητικά γεγονότα.
Η αγάπη όσο ανιδιοτελής και να είναι,δεν πιστεύω ότι φέρνει συνθήκες μείωσης πράξεων που οδηγούν σε ανάγκη συγχώρεσης.Το αντίθετο θα έλεγα...

 

Τότε δεν μιλάμε για αγάπη μπορείς να δώσεις πολλά ονόματα σε όλα αυτά ή σε κάθε ένα ξεχωριστά αλλά δεν είναι αγάπη.
Μην κοιτάς πως το βαφτίζουμε συχνά πυκνά.
Και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα, το συμφέρον, την εξάρτηση σε όποια συνθήκη κλπ κλπ

 

Ισχύει απλά δυσκολεύομαστε οι άνθρωποι να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από την πράξη όμως έτσι θα έπρεπε να είναι
Άλλωστε η συγχώρεση δίνει ένα θετικό πρόσημο και στους δυο.

 

Το αίσθημα πηγάζει απ' τον άνθρωπο άρα παίρνει την μορφή του ανθρώπου που την έχει. Ανιδιοτελώς ή μη,αλλιώς αγαπάω εγώ,αλλιώς εσύ,αλλιώς ο παραπέρα κι αλλιώς ο παραδώθε 
Επομένως έχει πολλά πρόσωπα και καθόλου συγκεκριμένη μορφή για να μπορεί να κριθεί αντικειμενικά και να πούμε ότι η αγάπη φέρνει αυτά τα αποτελέσματα ή αυτά εκεί...
Σίγουρα στον διάλογό μας μέχρι τώρα,δεν μπερδεύω έννοιες μεταξύ τους,δεν βάφτισα το συμφέρον αγάπη κι ούτω καθεξής...Δεν παίρνω κάτι άλλο υπόψιν πέρα αυτών που λέγονται...

 

Όμορφα μπορώ να σεβαστώ την οδό της σκέψης σου  
Αν και δεν συμφωνώ εν γένει αλλά επί μέρους, κι αυτό μόνο αναφορικά με τη μοναδικότητα της έκφρασης του εκάστοτε από μας.

 

Μικρός ο κόσμος, μεγάλα τα όνειρα, που να χωρέσουν

 

"Ονειρα και ονειρα πηγανε χαμενα..."
Μ. Χριστοδουλοπουλος 2002μ.χ.

 

Ακριβώς αυτό  

 

Πιάσαμε τους συνειρμούς? χμμμ... μισό να δω... μπας και το ξεσκυλιάσουμε λίγο!!!
"Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα"
Βιβλίο 1999 Χριστίνα Χονδογιάννη  

 

Δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να θυμώνεις ή να λυπάσαι με τις στάσεις αυτών που κυνηγούν τη δυστυχία τους.
Όχι ότι αλλάζει κάτι ειδικά όταν έχουν προαποφασίσει ότι ο εγκλωβισμός στα κουτάκια τους για να μη δουν out of the box γίνεται σκοπός ζωής και παλεύουν με νύχια κ με δόντια γι αυτό.

Σήμερα παρακολουθούσα μια σκηνή που εξελίχθηκε στο μανάβικο.
Μια κυράτσα τσακωνόταν με μια κοπελιά για ένα λεμόνι.
Είπε ένα σωρό ανούσιες αιτιολογίες για να το βάλει στη δική της σακούλα (smeagol-my precious) και αυτές τις κατινίστικες ψευτιές που λένε συνήθως για να πείσουν τον εαυτό τους για το δράμα. Η κοπελίτσα απλά την κοίταγε αποσβωλομένη με το λεμόνι στο χέρι περιμένοντας να περάσει η κρισάρα, ο μανάβης απορούσε γιατί χτυπιέται λες και δεν υπήρχαν άλλα λεμόνια. Εγώ απολάμβανα ήλιο, σοκολάτα κ τσιγάρο στο απέναντι πεζοδρόμιο (είναι κ τα θέατρα κλειστά, τηλεόραση δε βλέπω)
Στο τέλος η κοπέλα της λέει χάρισμα σας κυρία μου έχουμε κ δουλειές κ πήρε τα υπόλοιπα ψώνια κι έφυγε.
Ξαφνικά η κυράτσα βρέθηκε χωρίς λόγο για καυγά, με ποιόν να τσακωθεί τώρα και γυρνάει με ύφος στο μανάβη που της λέει απαθέστατος θα το πάρετε ή όχι τόσο κόπο κάνατε γι αυτό. Πάει της τον έκοψε το βήχα με το απωθημένο έμεινε (ποιός ξέρει τι ήθελε κι αυτή να ξεφορτώσει σε λάθος αποδέκτη).
Παίρνει σακούλες κ ρέστα και φεύγει τσαντισμένη. Κι όπως βγαίνει απ την πόρτα κουνώντας υστερικά τις τσάντες το επικό λεμονάκι κάνει ένα γκελ και κυλάει αμέριμνο στο δρόμο.
Άρχισε να στολίζει με κοσμητικά επίθετα λεμόνι και μανάβη και στο τέλος της έφταιγε η κοπέλα που ήταν στο μανάβικο.
Αν δεν ήταν αυτή τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Μια γουλιά σοκολάτας είχε μείνει κ κόντεψα να πνιγώ απ' τα γέλια.
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους σκέφτηκα αλλά δεν το πα μη με στολίσει κι εμένα με κανέναν εξάψαλμο κ δεν είχα όρεξη.
Καλημέρα κυρ Αντώνη κ χρόνια πολλά. Λέω να πάρω dragonfruit σήμερα, τα λεμόνια απ ότι βλέπω είναι επικίνδυνα του είπα και έσκασε στα γέλια.
Το είδες μου λέει έτσι?
Έχει γίνει επικίνδυνο το επάγγελμα κ γέλασε.
Τι να το κάνεις του απαντώ, έχει απωθημένα ο κόσμος κ τους φταίνει όλοι και όλα εκτός από τον εαυτό τους.
Ούτε το λεμόνι που της χαρίστηκε δε μπόρεσε να κρατήσει και πάλι με τους άλλους τα βαλε.
Παρακάλα να θυμώσει μου λέει κ να αλλάξει μανάβικο.
Στο εύχομαι του λέω και πήρα το γυρισμό για το σπίτι.
(Όχι καλέ μήλα πήρα απλά η συζήτηση διαδραματίστηκε όση ώρα τα ζύγιζε ο χριστιανός)

Κρίμα, πολύ κρίμα σκεφτόμουν δαγκώνοντας την πρώτη μπουκιά απ' το τραγανό μηλαράκι, κοιτάζοντας το, να είναι το λεμόνι το μήλο της Έριδος.
Δε μου απάντησε...

Πορτοκάλια γμτ δεν πήρα!!!!

 

Το δεύτερο πιο μελαγχολικό πράγμα στον κόσμο είναι να οργανώνεις φωτογραφίες.Το πρώτο πιο μελαχολικό είναι να ακούσεις τυχαία τραγούδι που συνήθιζες να ακούς παλιά

 

Ισχύει και βάζω και το να μυρίσεις ένα άρωμα ή μια μυρωδιά που έχεις ταυτίσει με κάτι και έχουν περάσει χρόνια.