Τυχαίες σκέψεις

Πωπω ναι...ειδικά με αυτό συμβαίνει κάτι περίεργο,σα να μεταφέρομαι κανονικά στην αίσθηση.Σα να βρίσκομαι στο παρελθόν αντί να πηγαίνω σ' αυτό σαν σκέψη.Δε μπορώ να το εξηγήσω καν

 

ή μια γευση...

 

Με γεύση δε το έχω πάθει αλλά τώρα αυτό με την μυρωδιά που είπα,είναι καταστάσεις στις οποίες υπάρχει μια άλλη αίσθηση τελείως.Χωρίς απαραίτητα να είναι κάποιο αισθητό άρωμα.Είναι σα να μυρίζει αλλιώς ο αέρας,όπως μυρίζεις τις εποχές...κάτι ανάλογο,αλλά μόνο για σένα.Η αίσθηση σε πάει σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο.Πχ ξυπνάς νωρίς το πρωί και ο αεράς που αναπνέεις σου θυμίζει τις εξετάσεις.Κάτι τέτοιο ας πούμε συμβαίνει αλλά με τελείως διαφορετική αίσθηση,και με πρόσωπο, νιώθεις ξαφνικά την αίσθηση που είχες τότε,χωρίς να υπάρχει σκέψη καν,είναι η αίσθηση...

 

Τρανς  

 

Λογικό.
Ο λιγότερο ικανός στις μυρωδιές υπολογίζεται ότι μπορεί να μυρίσει «μόνο» 80 εκατομμύρια ξεχωριστές μυρωδιές, ενώ ο πιο ικανός πολλά τρισεκατομμύρια.
Οι γεύσεις που αναγνωρίζουμε είναι όλες κι όλες 4+1. Γλυκό, πικρό, αλμυρό, ξινό και Umami.

 

Όταν έπιασα στα χέρια μου ένα βράδυ κάποτε το Όνομα του Ρόδου του Έκο θυμάμαι είπα έλα μωρέ μερικές σελίδες να κάνω την αρχή...
Με βρήκε το ξημέρωμα μέχρι να ρουφήξω κ την τελευταία σελίδα.
Αλλά αυτό που θυμάμαι είναι 2 πράγματα.
Η ικανοποίηση απ το παλούκωμα του χείριστου χαρακτήρα (ιεροεξεταστής Γκούι) κ ότι πρώτη φορά ένιωσα την ηθική ικανοποίηση του αναγνώστη.

Αλλά ακόμη κ σήμερα τελικά δύσκολα κατευνάζω το συναίσθημα απ τις άδικες στάσεις, πόσο κρίμα είναι να φέρνουμε κάποιον στην κατάσταση ή να έχει την ανάγκη να δικαιωθεί ή να λαμβάνει ηθική ικανοποίηση απ' το πλήρωμα του χρόνου επειδή απλά κάποιος κάπου κάποτε αδίκησε.
Θα μου πεις βέβαια υπάρχουν τόσοι που αδικούνται κ το δεδικαίωται δεν έρχεται ποτέ...
Ας πάω για μια επανάληψη του εκρεμμές του Φουκώ ταιριάζει κ στο σημερινό γίγνεσθαι

 

Αν το ονομάτιζα,θα του έβαζα την λέξη έρωτας.Η αίσθηση που είχα ήταν αυτή που είχα με συγκεκριμένο άτομο κάποιες στιγμές ειδικά,μια τεράστια αίσθηση ευφορίας,σα να ξυπνάνε για πρώτη φορά πραγματικά,όλες οι αισθήσεις,όλα διαφορετικά.Σκέψου τώρα ξαφνικά να συμβεί μόνο του σαν αυτόκλητη ανάμνηση που βιώνεται,όχι στον ίδιο βαθμο αλλά ίδια αίσθηση...σα να άλλαξε ο αέρας γύρω μου ξαφνικά.Τόσο ίδια αίσθηση που δε θα μπορούσε να αφορά κάποια άλλη χρονική στιγμή.Περίεργο πολύ.

!!!
Αυτό λοιπόν δίνει μια λογική εξήγηση.Εκεί το έβαζα και το βάζω,στο ότι υποσυνείδητα κάτι ίδιο θα μύρισα με τότε,και κάπως έτσι "μπερδεύτηκε" "οργανικά" το παρελθόν με το παρόν.

 

Σκέφτηκα αρκετά αν θα απαντήσω μιας και δεν θέλω να χαλάσω το μαγικό της περιγραφής και το μεσμερικό της αίσθησης.
Όμως, από προσωπική εμπειρία, όταν έμαθα και κατάλαβα τι είναι το τρανς, δεν βιώνω λιγότερα εντός του. Τουναντίον, εντοπίζω πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που, κάποιες φορές, με βοηθούν να μείνω εντός του  

Το τρανς είναι μια κατάσταση συνείδησης.
Στο να δημιουργηθεί συντελούν πολλοί παράγοντες. Από τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τις ουσίες που γυρνοβολάνε στο σώμα μας εκείνη την στιγμή (π.χ. νικοτίνη) και πολλά άλλα.
Αν κάποια στιγμή, που έχουμε απομακρυνθεί από αυτό το τρανς, κάποιος από τους παράγοντες κάνει την εμφάνιση του, ή κάποιος συνδυασμός παραγόντων, π.χ. μια μυρωδιά και ένα άκουσμα, η γεύση ενός ποτού και το τσιγάρο κ.ό.κ., τότε το τρανς μπορεί να επανέλθει. Κι ακριβώς επειδή δεν είναι απλή, "εικονογραφική" ας πούμε ανάμνηση, αλλά κατάσταση συνείδησης, άπαξ και μπούμε μέσα, ζούμε αυτό, είμαστε ακριβώς αυτό που ήμασταν όταν γεννήθηκε αυτό το τρανς. Και τα πάντα πέριξ και εντός, ανασυντίθενται στο ακέραιο. Είναι λίγο σαν freeze frame του εαυτού μας στο χρόνο.

Ελπίζω να μην σου χάλασα κάτι. Αλήθεια 

 

.............
Το είχα ακούσει το τρανς αλλά δεν είχα δώσει βάση,δεν είχα κάτσει να το ψάξω.Δεν ήξερα ότι είναι σαν freeze frame εαυτού....
Αυτά που περιγράφεις μοιάζουν τόσο πολύ...
Θα το ψάξω τώρα.
Πάντα να μου λες αυτό που σκέφτεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Σ' ευχαριστώ

 

Καποτε σε ενα καφενείο ενος χωριου ζητησα μια πορτοκαλα. Οταν μου την εφεραν το μπουκαλι και η μαρκα της αγνωστα, δεν τα ειχα ξαναδει. Μολις ηπια την πρωτη γουλια περασε ολη η παιδικη μου ηλικια μπροστα απο τα ματια μου. Αυτη την γευση της πορτοκαλαδας την επινα οταν ημουν παιδι, τοτε που πηγαιναμε στο μπακαλικο, παιρναμε πορτοκαλαδα και κουλουρι και περνουσε ο παππους το μεσημερι γυριζοντας απο την δουλεια να τα πληρωσει. Η εντολη του παππου προς το μπακαλη ηταν να παιρνουν τα παιδια οτι θελουν, να τα γραφει και θα περναει αυτος καθε μεσημερι να τα πληρωνει

 

@vussinada, @Kentavros

Είναι η "μαντλέν του Προυστ", γαλλιστί "la madeleine de Proust".

"Έστειλε να φέρουν έν' απ' αυτά τα κοντόχοντρα γλυκά που ονομάζονται μικρές μαντλέν και φαίνονται σα να 'χουν χυθεί στην αυλακωτή φόρμα μιας αχηβάδας. Και σε λίγο, μηχανικά, εξουθενωμένος απ' την πληχτική μέρα και την προοπτική ενός θλιβερού αύριο, έφερνα στα χείλια μου μια κουταλιά τσάι όπου είχα αφήσει να μαλακώσει ένα κομμάτι μαντλέν. Αλλά τη στιγμή που η γουλιά, ανακατεμένη με τα ψίχουλα του γλυκού, άγγιξε τον ουρανίσκο μου, σκίρτησα, προσέχοντας κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε μέσα μου. Μια γλυκιά απόλαυση με είχε κυριεύσει, απομονωμένη, χωρίς να ξέρω την αιτία της. Μου είχε ξαφνικά κάνει τις περιπέτειες της ζωής αδιάφορες, ακίνδυνες τις καταστροφές της, ανύπαρκτη τη συντομία της, με τον ίδιο τρόπο που επενεργεί ο έρωτας, πλημμυρίζοντας με μια πολύτιμη ουσία: ή μάλλον η ουσία αυτή δεν ήταν μέσα μου, ήμουν εγώ. Είχα πάψει να νιώθω τον εαυτό μου μέτριο, τυχαίο, θνητό. Από πού μπορούσε να μου έρχεται αυτή η έντονη χαρά; Αισθανόμουν πως ήταν συνυφασμένη με τη γεύση του τσαγιού και του γλυκού, αλλά και πως την ξεπερνούσε απεριόριστα, πως δεν μπορούσε να είναι της ίδιας φύσης. Από πού ερχόταν; Τι σήμαινε; Πού θα την συλλάβω; […] Και ξαφνικά παρουσιάστηκε η ανάμνηση. Αυτή η γεύση ήταν η γεύση του μικρού κομματιού της μαντλέν που την Κυριακή το πρωί στο Κομπραί (τη μέρα εκείνη δεν έβγαινα πριν απ' την ώρα της λειτουργίας) μου πρόσφερε η θεία μου η Λεονί, όταν πήγαινα να της πω καλημέρα στο δωμάτιό της, αφού πρώτα το βουτούσε στο τσάι ή στο φλαμούρι της. [...] Και μόλις αναγνώρισα τη γεύση του κομματιού της μαντλέν, βουτηγμένο στο φλαμούρι, που μου 'δινε η θεία μου (μ' όλο που δεν ήξερα ακόμα τότε και μπόρεσα πολύ αργότερα ν' ανακαλύψω γιατί η ανάμνηση αυτή μ' έκανε τόσο ευτυχισμένο), αμέσως, το παλιό γκρίζο σπίτι πάνω στο δρόμο, όπου βρισκόταν το δωμάτιό της, ήρθε σα σκηνικό θεάτρου να στηθεί μπροστά στο εξοχικό σπιτάκι που 'βλεπε στον κήπο και το 'χαν χτίσει για τους γονείς μου στο πίσω του μέρος (αυτή την ξεκομμένη επιφάνεια, τη μόνη που είχα ξαναδεί ως τότε)· και, μαζί με το σπίτι, την πόλη, απ' το πρωί ως το βράδυ και μ' οποιοδήποτε καιρό, την Πλατεία όπου μ' έστελναν πριν απ' το γεύμα, τους δρόμους όπου πήγαινα να κάνω θελήματα, τα εξοχικά δρομάκια που παίρναμε όταν ο καιρός ήταν καλός."

Μ. Προυστ, Αναζητώντας το χαμένο χρόνο, I. Από τη μεριά του Σουάν, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα - από εδώ.