Υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: Υπέρ;... κατά;...

Δεν είναι παράδοξο. Το bdsm είναι μια υποκουλτούρα που βασίζεται στη διάκριση των ρόλων, την προβάλλει, την ενισχύει. Για καλό μας, κάποτε την αντιστρέφει κιόλας. Κάποιοι όμως από τους θιασώτες του την εννοούν ως συνέχιση της πατροπαράδοτης φαλλοκρατικής νοοτροπίας και την επεκτείνουν σε όλες τις διαπροσωπικές αλληλεπιδράσεις, είτε ιδιωτικές, είτε δημόσιες.

Η φαλλοκρατική νοοτροπία δεν έχει υποστηρικτές μόνο άντρες. Έχει και τις συμμορφωμένες με τα στερεότυπα γυναίκες που έμαθαν να εξυπηρετούνται από αυτά.

Οι ίδιοι, πάνω κάτω, είναι που θα δεχτούν την κυριαρχία μόνο από το αρσενικό προς το θηλυκό, θα υποτιμήσουν τον άντρα υποτακτικό και θα αμφισβητήσουν την γυναίκα κυρίαρχη. Ό,τι μανδύα προοδευτικότητας κι αν φορέσουν στις απόψεις τους.

 

Ύστερα από πολλές ημέρες σκέψης και συζήτησης με ανθρώπους που σέβομαι την γνώμη τους, αποφάσισα να αφήσω και τα δικά μου επιχειρήματα υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ως τροφή για περαιτέρω σκέψη και τίποτα περισσότερο.

1. Φρονώ πως οι ομοφυλόφιλοι, είναι άνθρωποι πολύ μαχητικοί που τα έβαλαν με τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό προκειμένου να δεχτούν και κατ'επέκταση να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους να είναι ρυθμιστές της δικής τους ζωής και σεξουαλικότητας. Άνθρωπος λοιπόν που τα βάζει με Θεούς και Δαίμονες προκειμένου να ζήσει όμως επιθυμεί, προσωπικά, μου φαίνεται κατάλληλος για να μεγαλώσει έναν μικρό άνθρωπο και να τον εξοπλίσει με όλα τα εφόδια για να σταθεί δυνατός μέσα και απέναντι στην κοινωνία. Τάσσομαι υπερ λοιπόν, γιατί είναι δυνατοί.

2. Μέσω της προσωπικής παρατήρησης - διατηρώντας το δικαίωμα του λάθους - γνώρισα ομοφυλόφιλους, που για να τα βάλουν με τα στερεότυπα και να εξοπλιστούν με επιχειρήματα ώστε να είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν την άποψη τους, διάβασαν πολύ. Δεν αναφέρομαι στην πνευματική τους καλλιέργεια ως θετικό, αλλά ως όπλο για να μπορέσουν να δεχτούν οι ίδιοι την διαφορετικότητα τους. Διαβάζουν λοιπόν και εκφράζονται (μέσω της τέχνης) με τρόπο επαναστατικό, διευρύνοντας έτσι τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Τάσσομαι υπέρ - γιατί όσοι έχω γνωρίσει - ήταν πραγματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι με γερές πνευματικές βάσεις, κάτι που τα παιδιά χρειάζονται και πάντοτε χαιρόμουν να μιλάω μαζί τους, γιατί έφευγα από τη συζήτηση πιο γεμάτη, αν και προβληματισμένη αρχικά.

3. Οι ομοφυλόφιλοι - διατηρώντας και πάλι το δικαίωμα του λάθους- είναι άνθρωποι που έχουν βιώσει τον ρατσισμό στο πετσί τους. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως έχουν λοιπόν την λογική, εφόσον αναλαμβάνουν την ευθύνη της ανατροφής ενός παιδιού να το προστατεύσουν από τις ίδιες του τις προσλαμβάνουσες και να το βοηθήσουν να αναπτύξει τις δικές του δεξιότητες, χωρίς να κρίνει την διαφορετικότητα των υπολοίπων. Τάσσομαι υπέρ, γιατί θα σταματήσουν -ενδεχομένως- να επαναλαμβάνονται τα λάθη ανατροφών, που εκκολάπτουν μικρούς ρατσιστές, αφήνοντας την κοινωνία μεσαιωνικά στάσιμη.

4. Με βάση τα παραπάνω, ομοφυλόφιλοι που έφτασαν στο σημείο να ασκούν το δικαίωμα της ελεύθερης συμβίωσης, έχουν την λογική να αφήσουν στα παιδιά την επιλογή να δεχτούν την σεξουαλικότητα τους ( όποια και αν είναι) χωρίς να έχουν λόγο σε αυτή, πέρα από ενημερωτικό. Όπως θα ήθελαν να τους σέβονται οι ετερόφυλοι, με τον ίδιο τρόπο τους σέβονται και εκείνοι. Τάσσομαι υπέρ, γιατί (θέλω και έχω βάσιμες υποψίες) πως τα παιδιά θα αποφασίσουν μόνα τους, για τον τρόπο που θα βιώνουν τον έρωτα και το σεξ, χωρίς πιέσεις εκατέρωθεν. Δεν θα τα βλάψουν.

5. Όσοι έχω γνωρίσει, είναι άνθρωποι ευαίσθητοι και φιλελεύθεροι που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο (μέσω της προβολής των δικών τους συμφορών) με τρόπο μοναδικό. Η κοινωνία έχει ανάγκη τέτοιου είδους ''αυγά''. Τάσσομαι υπέρ γιατί είναι αξιόλογοι, ίσως με ένα + παραπάνω λόγω των άσχημων εμπειριών τους.

Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη να συμφωνήσω στο ταρακούνημα που χρειαζόμαστε ως κοινωνικά όντα σε σχέση με την αποδοχή της διαφορετικότητας, έστω και αν δεν είναι επιχείρημα. Θα ήθελα να υπογραμμίσω το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου, που με λογική και σύνεση, θέλει να μεγαλώσει έναν άλλον άνθρωπο χωρίς ματαιοδοξία, από απλή αγάπη προς τα παιδιά, τον συνάνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα, παραδίδοντας κατά την ενηλικίωση ανθρώπους, που θα βοηθήσουν στην ανοδική πορεία της συλλογικότητας μέσω της αποδοχής της ατομικής ιδιαιτερότητας. Τα παιδιά μας, εκτός από δικά μας είναι και όλων των υπολοίπων, ως φορείς ιδεών.

 

Τι συμβαίνει με τα παιδιά των γκέι γονιών;
στις 17 Δεκεμβρίου 2015.

 του Λύο Καλοβυρνά

Πολύς ντόρος γίνεται αυτές τις μέρες με το θέμα αν τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να επιτρέπεται να κάνουν παιδιά ή να τεκνοθετούν. Πολύς κόσμος δέχεται ότι το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα δίκαιο αίτημα, αλλά διαφωνεί κάθετα με το να αποκτούν παιδιά τα ομόφυλα ζευγάρια, επειδή τάχα μου τα παιδιά θα πάθουν ζημιά. Πώς όμως το ξέρουμε αυτό; Παθαίνουν όντως κάποια βλάβη τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών ή αυτή η άποψη είναι μια σκέτη βλακεία που πηγάζει μόνο από άγνοια και ρατσισμό;

Ευτυχώς, έχουν ήδη γίνει πάρα πολλές επιστημονικές έρευνες σχετικά με το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σε ομόφυλες οικογένειες. Έχει μελετηθεί η αγωνία πολλών αν τα παιδιά γκέι γονιών έχουν περισσότερες πιθανότητες να βγουν κι αυτά γκέι ή αν θα μεγαλώσουν με συμπεριφορικά και ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιες μελέτες μάλιστα έχουν διαρκέσει αρκετές δεκαετίες, παρακολουθώντας τα παιδιά έως και μετά την εφηβεία, για να διερευνηθεί οποιαδήποτε τυχόν βλάβη.

Η απάντηση είναι ένα εκκωφαντικό «όχι»! τα παιδιά δεν παθαίνουν καμία μα καμία ζημιά και δεν έχουν καθόλου περισσότερες πιθανότητες να βγουν γκέι τα ίδια αν έχουν γκέι γονείς»!

Εμπειρικά δεδομένα από μελέτες σε ομόφυλες οικογένειες δείχνουν ότι τα παιδιά τους αναπτύσσουν ομαλή ταυτότητα φύλου και συμπεριφορά φύλου. (1)

Τα παιδιά ομόφυλων οικογενειών δεν έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν γκέι απ’ ό,τι τα παιδιά ετεροφυλόφιλων οικογενειών.(2) Ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών.(3) Τα παιδιά λεσβιακών οικογενειών δεν έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν ομόφυλες σχέσεις ή να νιώθουν έλξη προς το ίδιο φύλο. (4)

Σε άλλη μελέτη επιβεβαιώθηκε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των παιδιών με ομοφυλόφιλους ή αμφιφυλόφιλους πατέρες δεν διαφέρει από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών που έχουν ετεροφυλόφιλους μπαμπάδες. Σε δείγμα 85 γιων ηλικίας τουλάχιστον 17 ετών, πάνω από το 90% ήταν ετεροφυλόφιλοι, δηλαδή παρόμοιο ποσοστό που παρατηρείται και στις ετεροφυλόφιλες οικογένειες. (5)

Δεν υπάρχει καμία σημαντική διαφορά στο πόσο σεξουαλικά ενεργά είναι τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών σε σύγκριση με τα παιδιά ετεροφυλόφιλων οικογενειών. (6)

Οι έφηβοι ομόφυλων οικογενειών λειτουργούν εξίσου καλά και έχουν ποιοτικές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους όσο και οι έφηβοι ετεροφυλόφιλων οικογενειών.(7) Πολλές επιστημονικές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες δεν διαφέρουν καθόλου από τα παιδιά ετεροφυλόφιλων οικογενειών σε τομείς όπως οι κοινωνικές δεξιότητες, η ευεξία, οι ακαδημαϊκές επιδόσεις, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ευτυχία, οι σχέσεις με τους συνομηλίκους τους ή η κοινωνική προσαρμογή τους. (8,9,10)

Ποσοτικές και ποιοτικές μελέτες σταθερά επιβεβαιώνουν ότι η ψυχική υγεία και η καλή ψυχολογία των παιδιών εξαρτάται από την οικογενειακή σταθερότητα, την ποιότητα της σχέσης γονέα-παιδιού και την αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας και όχι από τη μορφή της οικογένειας. (11,12)

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες διαφορές στα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών. Για παράδειγμα, μια μελέτη έδειξε ότι οι κόρες λεσβιών μητέρων είναι πιθανότερο να επιλέξουν μη παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός ή αστροναύτης (53%) σε σύγκριση με τις κόρες ετεροφυλόφιλων μητέρων (μόνο το 21%). Τα παιδιά ομόφυλων οικογενειών έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι πιο ανεκτικά όσον αφορά τη διαφορετικότητα, ειδικά τη σεξουαλική (13) αλλά και να υιοθετήσουν λιγότερο παραδοσιακή έμφυλη συμπεριφορά όσον αφορά το ντύσιμο ή το παιχνίδι. (14)

Μια μεταανάλυση (15) 21 επιστημονικών μελετών όσον αφορά τις διαφορές, κατέληξε στα εξής:

 

Πολλοί λένε ότι η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Συμφωνώ. Επειδή ακριβώς είναι πάρα πολύ σοβαρό θέμα (η τεκνοθεσία γενικά, όχι μόνο από ομόφυλα ζευγάρια) είναι εξαιρετικά σημαντικό όταν επικαλούμαστε την ευημερία και την ψυχική υγεία των παιδιών, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί χρειάζεται να μιλάμε με επιστημονικά στοιχεία και όχι με ασαφείς γενικότητες. Τα δε στοιχεία τα τελευταία τριάντα τόσα χρόνια επιβεβαιώνουν ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών μεγαλώνουν μια χαρά.

(1)Patterson, C.J., & Redding, R. E. (1996). Lesbian and gay families with children: Implications of social science research for policy. Journal of Social Issues, 52(3), 29-50.
(2)Wainright, J. L., Russell, S. T., & Patterson, C. J. (2004). Psychosocial adjustment, school outcomes, and romantic relationships of adolescents with same-sex parents. Child Development, 75(6), 1886-1898; Patterson & Redding (1996).
(3)Hershberger, S. (1997). A twin registry study of male and female sexual orientation. Journal of Sex Research, 34(2), 212–222. doi: 10.1080/00224499709551886
(4)Tasker, F., & olombok, S. (1997). Growing up in a lesbian family. New York: Guilford Press.
(5)Bailey, J. M., Bobrow, D., Wolfe, M., & Mikach, S. (1995). Sexual orientation of adult sons of gay fathers. Developmental Psychology, 31(1), 124-129.
(6)Wainright et al. (2004).
(7)Wainright JL1, Patterson CJ. Peer relations among adolescents with female same-sex parents. Dev Psychol. 2008 Jan;44(1):117-26. doi: 10.1037/0012-1649.44.1.117.
(8)Avery, A., Chase, J., Johansson, L., Litvak, S., Montero, D., & Wydra, M. (2007). America’s changing attitudes toward homosexuality, civil unions, and same gendered marriage: 1977–2004. Social Work, 52(1), 71–79.
(9)Skattebol, J., & Ferfolja, T. (2007). Voices from an enclave: Lesbian mothers’ experiences of child care. Australian Journal of Early Childhood, 32(1), 10–18.http://www.earlychildhoodaustralia.org.au/
australian_journal_of_early_childhood/about_ajec.html
(10)Van Dam, M-A. A. (2004). Mothers in two types of lesbian families: Stigma experiences, supports, and burdens. Journal of Family Nursing, 10(4), 450–484. doi: 10.1177/1074840704270120
(11)Patterson, C. J., & Chan, R. W. (1998). Families headed by lesbian and gay parents. Στο M. E., Lamb (Ed.), Non-traditional families: Parenting and child development (2nd Edition). Hillsdale, NJ: Erlbaum Associates.
(12)Angharad Titlestad & Julie Ann Pooley (2014) Resilience in Same-Sex-Parented Families: The Lived Experience of Adults with Gay, Lesbian, or Bisexual Parents, Journal of GLBT Family Studies, 10:4, 329-353, DOI: 10.1080/1550428X.2013.833065
(13)Negy, C., & McKinny, C. (2006). Application of feminist therapy: Promoting resiliency among lesbian and gay families. Journal of Feminist Family Therapy, 18, 67–83. doi: 10.1300/J086v18n01_03
(14)Green, Richard, Jane Barclay Mandel, Mary E. Hotvedt, James Gray and Laurel Smith. 1986. "Lesbian Mothers and Their Children: A Comparison with Solo Parent Heterosexual Mothers and Their Children." Archives of Sexual Behavior 15:167-84.
(15)How Does the Sexual Orientation of Parents Matter?Author(s): Judith Stacey and Timothy J. American Sociological Review, Vol. 66, No. 2 (Apr., 2001), pp. 159-183

Πηγή: 10%

 

Για το επιχείρημα περί bullying:

Κανένα παιδί δεν ρωτήθηκε πριν υποστεί το bullying. Ούτε για το χρώμα του το ρώτησαν οι πρόσφυγες γονείς του που το γέννησαν στην Ελλάδα. Όμως ο Σαμπέρ (όνομα επιλεγμένο από το βιβλίο γλώσσας της 1ης δημοτικού, πρόσωπα και καταστάσεις πραγματικές) έμαθε να χρησιμοποιεί τα ρατσιστικά στερεότυπα υπέρ του. Μη έγχρωμος του έμαθε να το κάνει. «Αφού για σένα εγώ δεν είμαι παρά ένας μαύρος και μιας που για σένα όλοι οι μαύροι είναι ένα πράγμα, τότε για σένα είμαι ένα πράγμα και με τον πλανητάρχη, ξέρεις αυτόν που αποφασίζει για τις τύχες όλου του κόσμου. Άμα με ξανααποκαλέσεις μαύρο αντί με το όνομα μου αυτόματα δέχεσαι την κυριαρχία μου πάνω σου.» Εξαιρετικής ευφυΐας ο Σαμπέρ στην πρώτη δημοτικού κατάλαβε το σκεπτικό του επιχειρήματος. Δεν χρειαζόταν καν να το καταλάβουν οι νταήδες, δεν έχουν δα και τόση ευφυΐα. Αρκεί που ένιωθε ο ίδιος καλά έως και περήφανος για αυτό που είναι. Σε πιο άγριες καταστάσεις, ακόμη πιο χαζούς νταήδες δλδ, και επειδή του μοιάζει κιόλας, έλεγε πως ο Ομπάμα είναι θείος του. Απλά πράγματα. Στα παιδιά επιτρέπονται αυτά τα ψεματάκια. Είχαν άλλωστε κοινή χώρα καταγωγής. Θα μπορούσε να είναι πράγματι ένας μακρινός θείος.

Ας μην επιτρέπουμε στους έγχρωμους να γεννούν στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, αφού δεν ρωτούν τα παιδιά τους αν είχαν θελήσει να είναι μέρος της εκπαίδευσης της δικής μας και των παιδιών μας στο να βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο ως αυτό που είναι ο ίδιος, ως πρόσωπο ξεχωριστό και όχι στη θέση του το στερεότυπο-καρικατούρα με βάση το χρώμα του, την εθνικότητα του, το βάρος του, μια αναπηρία, την πολύ συχνή δυσλεξία, τον ερωτικό του προσανατολισμό, ή τον ερωτικό προσανατολισμό των γονιών του.

Το bullying είναι μια ταλαιπωρία που μπορεί να καταστεί ευκαιρία για να βγει το παιδί πιο δυνατό. Αρκεί να μπορούμε να το στηρίξουμε όσοι είμαστε γύρω του.

Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά, ο Σαμπέρ είναι ένα πανέμορφο, ισορροπημένο παιδί, με σπάνια ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση, δραστήριο και με πολλά ενδιαφέροντα, ένα πολύ δυνατό μυαλό, ένας άριστος μαθητής και εξαιρετικό ταλέντο σε πολλούς τομείς, αθλητισμό, θέατρο κι άλλα. Όχι μόνο αποδεκτός πια, αλλά δημοφιλής. Μπορεί να είναι περήφανος για τον εαυτό του γι αυτό που πραγματικά είναι και έχει καταφέρει και όχι για τον “θείο” του τον Ομπάμα.

...
Και συνεχίζοντας το επιχείρημα ίδρυμα vs οικογένεια ομοφύλων να σας πω, αν δεν έχει πέσει ήδη στην αντίληψη σας, πως τα παιδιά από τα ιδρύματα δέχονται bullying στα σχολεία επειδή είναι από ίδρυμα. Ούτε αυτά τα ρώτησε κανείς.

 

Τα επιχειρήματα που αναπτὐσσονται από κάθε μεριά για το θέμα εδράζονται σε διάφορους τομείς:
α. Στα πολιτισμικά δεδομένα κάθε κοινωνίας και στην ευρύτερη αντίληψη που διαμορφώνεται από αυτά.
β. Στα κοινωνικά στερεότυπα και γενικότερα τα στερεότυπα σε κάθε ανθρώπινο τομέα τομέα και δραστηριότητα.
γ. Στο όποιο νομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί στις όποιες από τις παραπάνω κοινωνίες.
δ. Στην όποια παραγωγική αντίληψη της κάθε κοινωνίας και
ε. Στην αποτύπωση των παραπάνω στην ευρύτερη και στενότερη αντίληψη περί της οικονομίας της κοινωνίας αυτής.

Τα περισσότερα επιχειρήματα που αναπτὐχθηκαν μέχρι τώρα, εδράζονται σε κάποιες από τις παραπάνω συνιστώσες, λιγότερο ή περισσότερο επιλεκτικά.
Τα επιχειρήματα αυτά -υπέρ ή κατά, τα περισσότερά τους επαναλαμβάνω, διατρέχονται από την κοινή συνισταμένη που λέγεται "νευρώσεις",
πείτε τις και κοινωνικές, πείτε τις όπως θέλετε (στο δεύτερο πληθυντικό δεν εξαιρούμαι άλλωστε).
Αυτό που λέμε "νευρώσεις" [Βικιπαίδεια: Νεύρωση εννοείται εκείνη η διαταραχή συμπεριφοράς σύμφωνα με την οποία το άτομο αδυνατεί ενίοτε να αντιμετωπίσει
άγχος και τις ενδοψυχικές συγκρούσεις του. Κεντρική θέση στην ψυχοπαθολογία των νευρώσεων κατέχουν οι ενοχές και το Υπερεγώ του ατόμου.
Τον ασθενή βασανίζουν νοητικές συγκρούσεις μεταξύ του εγώ (περιλαμβάνεται ο ηθικός κώδικας τους ασθενούς) και ασυνείδητων ιδεών]
δεν είναι υποχρεωτικά μια κλινική περίπτωση, αλλά ένα πακέτο λανθανόντων χαρακτηριστικών (το στρογγυλεύω όσο μπορώ) στην αντίληψή μας,
που με την κατάλληλλη αφορμή εκδηλώνονται και όποιον πάρει ο Χάρος.
(Ιστορικά παραδείγματα άπειρα: από παρεξήγηση για το τίναγμα των χαλιών στην φρεσκοπλωμένη μπουγάδα μέχρι παγκόσμια αιματοκυλίσματα)...

Ο μηχανισμός του πώς μια κοινωνία αποδέχεται και υιοθετεί νέα δεδομένα είναι απελπιστικά αργός, ακόμα και στα πλέον προφανή οφέλη που προκύπτουν για τα μέλη της.
Ακόμα κι εάν ένα νέο δεδομένο γίνει αποδεκτό, η πλήρης αποδοχή του, στην καλύτερη περίπτωση συνήθως τραβάει δυο - τρείς αιώνες μέχρι να "πατήσει", ακόμα και μέσα στο πιο αυστηρό πλαίσιο που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει στο πλαίσιο του νέου αυτού δεδομένου (πχ ρατσισμός, έτσι για νάχουμε να λέμε).
Οι λόγοι που η όποια κοινωνία λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο είναι πολλοί και διάφοροι και δεν μας ενδιαφέρουν εδώ.

Εν προκειμένω η γκλάβα-νιονιό-μυαλό του καθενού που παραθέτει τα όποια επιχειρήματα, ακόμα και των πλέον καλοπροαίρετων, εφόσον εδράζονται επιλεκτικά, δεν μπορούν παρά να συνεισφέρουν οριακά ως προβληματισμοί μόνο σε κάποιο τεχνικό/εφαρμοστικό πλαίσιο και πιθανόν να είναι και καλοδεχούμενα, υπό συγκεκριμένους όρους.

Το ζητούμενο είναι το εάν και πως μια κοινωνία θέλει, μπορεί και ξέρει να αναθρέψει άτομα που να έχουν τον κατάλληλλο εξοπλισμό να γίνουν πολίτες και όχι υπήκοοι, αλλά και βούλεται να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις αυτές.
Δηλαδή η κοινωνία να βλέπει το ενδιαφέρον δάσος μπροστά της και να μην κυττάει το δάκτυλο που της δείχνει ένα δέντρο από το δάσος...

 

Το αντίθετο θα ήταν περίεργο.
Όσο πιο περιορισμένο είναι ένα σύστημα, τόσο πιο τραλαλά είναι και γίνεται σε εξωτερικά ερεθίσματα που εποφθαλμιούν την ισορροπία του...

 

Περί αναδοχής...

Υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδιών που δεν μπορούν να υιοθετηθούν. Είτε γιατί οι φυσικοί γονείς δεν συγκατατίθενται, είτε λόγω γραφειοκρατίας είτε γιατί εγκαταλείφθηκαν σε μεγάλη ηλικία (τα ετερόφυλα ζεύγη που θέλουν να υιοθετήσουν έχουν μια ισχυρή προτίμηση στα βρέφη) είτε επειδή είναι παιδιά με ζητήματα υγείας ή αναπηρίας.
Οι προοπτικές αυτών των παιδιών είναι δυο: Είτε να περάσουν σε ίδρυμα μακρόχρονης φιλοξενίας είτε να φιλοξενηθούν σε ανάδοχες οικογένειες.

Υπάρχει σημαντική έλλειψη οικογενειών που επιθυμούν αναδοχή. Η αναδοχή είναι πράμα ζόρικο πολύ. Απαιτεί συνειδητότητα του ρόλου, δεδομένου ότι το παιδί μπορεί κάποια στιγμή είτε να επιστρέψει στην φυσική του οικογένεια, είτε να ελευθερωθεί νομικά και να υιοθετηθεί. Η αναδοχή είναι θεσμός με κατ' εξοχήν παιδοκεντρικά κίνητρα. Σε κάποιες περιπτώσεις μακρόχρονης αναδοχής γίνονται και υιοθεσίες.
Όμως τίποτα δεν εξασφαλίζει στον ανάδοχο ότι δεν θα αποχωριστεί το παιδί που φροντίζει και έχει δεθεί μαζί του, είτε από ένα φυσικό, είτε από ένα θετό γονιό.

Ο ανάδοχος, ανεξαρτήτως φύλου και ερωτικού προσανατολισμού, είναι αυτό το πρόσωπο - “λύση τελευταίας καταφυγής” προκειμένου το παιδί να μην συνεχίσει να μεγαλώνει σε ίδρυμα. Οι ίδιοι οι ανάδοχοι όμως (ανεξαρτήτως φύλου και ερωτικού προσανατολισμού) εξ αντικειμένου δεν προσβάλλονται. Συνειδητά επιλέγουν και έχουν γνώση του τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον όπως προαναφέρθηκε.
Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν σαφή προσανατολισμό κοινωνικής προσφοράς στις αξίες τους. Νιώθουν πολύ καλά με τον εαυτό τους ώστε να παρέχουν την αγάπη, την φροντίδα, το σταθερό περιβάλλον, τα ερεθίσματα και την αποκλειστικότητα που έχει ανάγκη ένα παιδί όταν τους δοθεί η δυνατότητα να τα προσφέρουν.
Και σαφώς καλύτερα και πληρέστερα από το όποιο ίδρυμα.
Και βεβαίως οι ίδιοι μπορούν να πάρουν πολλές χαρές από ένα παιδί και από το μεγάλωμα του.

Υπάρχει σημαντική έλλειψη από ανθρώπους που προσφέρονται για αναδοχή (ας αφήσουμε την υιοθεσία κατά μέρος προς ώρας). Εδώ υπεισέρχεται και η έννοια της κοινωνικής οικονομίας, δηλ. της ικανότητας της κοινωνίας να διαχειρίζεται τους πόρους της (όχι χρήματα παιδί μου , εσύ), τα δυνάμενα μέλη της εν προκειμένω, για το δικό της όφελος*.

______________________
Υ.Σ. Στον ανάδοχο δίνεται επίδομα για την ανατροφή του παιδιού που έχει αναλάβει, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί κίνητρο κι ούτε είναι επί της ουσίας. Η αναδοχή δεν είναι επάγγελμα. Είναι προσφορά. (*Το βούλομαι της κοινωνίας να διασφαλίζει τις επιλογές της, ας πούμε)...

 

Ψιτ, ψιτ....
Όσα παιδάκια γράψατε το μακρύ σας και το κοντό σας για ομόφυλα ζευγάρια αρνητικά ή και θετικά, έχετε γνωρίσει ποτέ κάποιο ομόφυλο ζεύγος..?
Στα άτομα που θα απαντήσουν αρνητικά, παρέχεται επίδομα βαζελίνης δια την πρέπουσα τοποθέτησιν των επιχειρημάτων τους...

 

Πολυ πολυ πολυ σωστο...Συμφωνω και επαυξανω @dina28 !!!

 

Σας αρέζουν αι παραβολαί..?

Μια κυρία από αυτές που λέγονται κονωνιολόγοι - ψυχολόγοι - προσωπικοί σύμβουλοι και άλλα τέτοια όμορφα, που διαλαλεί την πραμάτεια της στα φατσιμπούκια και στα τιτιβάδικα καθημερινώς και αδιαλείπτως με διάφορα τσιτάτα για την κατάκτηση της ευτυχίας των ανθρώπων, ανάρτησε πρόσφατα μια φωτογραφία.
Η φωτογραφία έδειχνε έναν μεταλλικό κάδο σκουπιδιών, που από το χερούλι του κρεμόταν μια νάϊλον μπλε πλαστική σακούλα (από αυτές που σας βάζει τα ζαρζαβατικά ο μανάβης σας), στο εσωτερικό της οποίας υπήρχε ενα χαρτί Α4, που με μεγάλα κεφαλαία γράμματα έγραφε "ΦΡΕΣΚΟ ΜΑΓΕΙΡΕΜΕΝΟ ΦΑΓΗΤΟ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ" και μέσα της η σακούλα είχε ένα διαφανές τάπερ με φαγητό.
Λεζάντα στην φωτογραφία είχε το εξής: Μην πετάτε το φαγητό στα σκουπίδια, να το δίνετε στους συνανθρώπους μας που πεινούν, να μια όμορφη ιδέα του τι να κάνετε το φαγητό που περισσεύει".
Στην παρατήρησή μου "η προσφορά χρειάζεται να δίνεται ή αυτοπροσώπως ή μέσω μιας ομάδας που έχει αναλάβει τέτοια δράση και όχι κρεμασμένη στα σκουπίδια, δεν ταϊζεις τα αδέσποτα της γειτονιάς σου, οι άνθρωποι δεν είναι αδέσποτα χρυσή μου", η εν λόγω "κυρία" κατέβασε την ανάρτησή της σε χρόνο dt.
Μού φαίνεται πως την κατέβασε πιο πολύ για να μη ρεζιλευτεί στην δυνάμει πελατεία της, παρά γαι το περιεχόμενο που ανάρτησε.
Οφείλω όμως να δώσω τα εύσημα για την ανιδιοτελή της ειλικρίνεια που αποκάλυψε την απύθμενη ανεπάρκειά της και το φόρα -παρτίδα κενό της...
Όπως οφείλω να σας πω πως στις δυο ώρες που ήταν αναρτημένο το θέμα, είχε προλάβει να μαζέψει 5 ή 6 likes...

 

καλα μη μασας... ολες τωρα εχουν 5-6 αυλικους που πατανε λαικ σε οτι ανεβασουν...  

 

Ναι ε;; Για πες μου λοιπον εγω σε ποιον ειμαι αυλικος;