Υπακοή vs TPE

Re: Απάντηση: Υπακοή vs TPE

Ευχαριστώ DeSade για το εξαιρετικό ποστ. Πράγματι, απαντήσεις ψάχνω. Δεν τις έχω έτοιμες. Μου προξενούν εντύπωση μερικά πράγματα που αλλιώς τα είχα φανταστεί και αλλιώς τα βρήκα μπροστά μου. Γι αυτό είπα να ζητήσω την συνδρομή των παλαιότερων, των νεότερων, των μεγαλύτερων, των εσεμτζίδων κλπ. Για μία πιο σφαιρική προσέγγιση στο θέμα, πριν αποκρυσταλλώσω άποψη.

Θα ήθελα να απομονώσω μερικά σημεία από το ποστ σου, όχι επειδή διαφωνώ, αλλά για να εξηγήσω πώς αυτά που λες, συνδράμουν στην οπτική μου γωνία.

Έτσι είναι. Γι αυτό δεν μίλησα για απόλυτη ταύτιση, αλλά μόνο στο επίπεδο των αξιών. Για παράδειγμα, είμαι βέβαιη ότι αυτά που με διεγείρουν, δεν διεγείρουν και τον Αφέντη, αυτά που με συγκινούν (μέχρι και με διαφημίσεις της Νουνού έχω κλάψει) δεν συγκινούν τον ίδιο. Είμαι βέβαιη ότι δεν του αρέσει η Έμιλυ Ντίκινσον, η Τζόαν Μπαέζ, και άλλα πολλά. Από την άλλη, εγώ ποτέ δεν θα αποκτήσω την δική του διαύγεια πνεύματος, διότι η δική μου σκέψη περνάει μέσα από την μαγεία του γυναικείου ψυχισμού. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.

Μιλησα μόνο για το θέμα της υπακοής. Το οποίο είδα ότι τελικά, σε κάποιο ιδεώδες σημείο, δεν θα υφίσταται πλέον, όπως ήδη δεν υφίσταται σε πολλά κομμάτια των επιλογών μου. Αυτό δεν είναι προνόμιο των BDSM σχέσεων, το έχω δει να γίνεται και σε βανίλλα σχέσεις, μετά από πολύχρονη τριβή, σε ζευγάρια που είχαν την εξαιρετική τύχη να έχουν βρει ταίρι με παρόμοια ιδιοσυγκρασία. Απλά εκεί υπάρχουν ανακατατάξεις εκατέρωθεν, ενώ εδώ είναι πιο μονόπλευρες. Επίσης εδώ γίνεται συνειδητά. Τέλος, εδώ ξεκινάει από τον μαζοχισμό της υπακοής, την υποταγή, και την ανάγκη διαμόρφωσης ενός ατελούς χαρακτήρα καθώς και από την αντίστοιχη τάση επέκτασης ενός χαρακτήρα με περίσσιο δυναμικό.

Είθε να μην φτάνουμε ποτέ. Μόνο οι νεκροί έχουν φτάσει. Ουδείς φόβος. Πρόκειται για μία συνεχή άσκηση των ικανοτήτων των ζωντανών, που αγωνίζονται για το βέλτιστο. Όποιος θεωρήσει ότι έφτασε, ψόφησε.

Ο Θεός σε στέλνει.  Μπράβο. Έτσι ακριβώς είναι. Όταν ο Μάστερ δεν είναι απαραίτητος πια, διότι η σκλάβα θα μπορούσε θεωρητικά να συνεχίσει τον δρόμο της και την ζωή της ακόμη και από μόνη της, όταν πλέον ο Μάστερ της είναι εντελώς αχρείαστος, όταν ξέρει ότι το πλαίσιο πειθαρχίας έχει επιτελέσει τον σκοπό του και η σκλάβα έχει φτάσει σε επίπεδα προσωπικής ελευθερίας που θα της επιτρέψουν να ζήσει όμορφα και απολαυστικά ακόμη και εκτός της σχέσης, τότε και μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι είναι ελεύθερη να επιλέξει την σχέση. Η επιλογή της τότε έχει αξία. Όχι πριν. Γιατί πριν, της ήταν απαραίτητη. Και άρα είχε χρηστικότητα.

Η σκλάβα που επιλέγει ελεύθερα την σχέση σκλαβιάς θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να είναι ο στόχος ενός Μάστερ. Εγώ έτσι θα το έκανα αν ήμουν Μάστερ. Λόγω ματαιοδοξίας, εν μέρει. Δεν θα ήθελα να με χρησιμοποιούν αλλά να με....δεν βρίσκω την αντίστοιχη έκφραση στα ελληνικά, θα το πω στα αγγλικά: to bask in my presence. Είναι όπως όταν ξαπλώνεις στην αμμουδιά και αφήνεις τον ήλιο να σε λούζει με το φως του. Ο Μάστερ είναι κάπως σαν την πηγή της ζωής, του φωτός. Δεν είναι εργαλείο μπας και μπορέσω και στρώσω τη ρημάδα τη ζωή μου. Αν και, αναγκαστικά, έτσι αρχίζει. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται για μένα η υπακοή, στην αρχή του μονοπατιού, και μόνο.

Δεν υπάρχει τέλος. Ο Μάστερ εξελίσσεται και ο ίδιος. Επομένως θα συνεχίσει να εξελίσσεται και η σκλάβα. (Αναρωτιέμαι αν ο Μάστερ μπορεί να εξελιχθεί το ίδιο καλά, άνευ σκλάβας. Είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα...) 

Δυο τρία είναι τα βασικά θέματα, ο κύριος πυρήνας αξιών, το μέτρο όλων των υπολοίπων. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες, ανάξιες λόγου, δεν νομίζω κανένας να ασχολείται με αυτά. Το αγαπημένο μου χρώμα θα συνεχίσει να είναι το μωβ και του Κυρίου μου το μαύρο. Νομίζω πως η εσωτερική πυξίδα είναι ένας γενικός γνώμονας που μας οδηγεί στο να κάνουμε την κάθε επιλογή μας κατά περίσταση. Πρόκειται για ένα φίλτρο, απλά και μόνο. Δεν υιοθετούμε συνολικά τον τρόπο ζωής του Μάστερ, απλά πράττουμε όπως θα έπραττε ο ίδιος αν ήταν στη θέση μας.

Ελπίζω να εξήγησα επαρκώς πλέον, ότι δεν το βλέπω ως απόλυτη ταύτιση. Η ενσωμάτωση του "φίλτρου επιλογών" δεν οδηγεί στην απόλυτη ταύτιση. Κάνει όμως την υπακοή περιττή και την Κυριαρχία μία πιο ξεκούραστη υπόθεση.

Έχεις δίκιο. Το BDSM δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Το αν το κάνουν μέσω του BDSM, μέσω της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της φιλανθρωπίας κλπ, είναι θέμα του καθενός. Εγώ διάλεξα τον δικό μου δρόμο.

Αν ήθελα ψυχικό παυσίπονο θα έπαιρνα ναρκωτικά ή άλλες ουσίες. Το παυσίπονο είναι αντίδοτο στο σύμπτωμα του πόνου, δεν θεραπεύει την ασθένεια. Κατά την άποψή μου, η ασθένεια είναι μία ζωή που δεν βιώνεται με απόλαυση. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να βρει κανείς πώς θα βιώνει την ζωή με απόλαυση. Εγώ διάλεξα τον δικό μου.

Ελπίζω η υψηλή ευφυία που εμφανώς σε διακρίνει να σου επιτρέπει να δεις ότι το άτομο με το οποίο συνομιλείς δεν είναι πνευματικά απελπισμένο. Θα ήθελα επίσης να σου επισημάνω ότι ποτέ δεν αρνήθηκα το πρακτικό και πραγματιστικό S/m. Συνεχίζω να το θεωρώ ένα πολύ λειτουργικό και απολαυστικό εργαλείο. Όλο και περισσότερο εκτιμώ την χρήση του, μία χρήση που από τα χρόνια της εφηβείας μου μέχρι πρόσφατα την έκανα σπασμωδικά και δίχως συνειδητότητα, και κυρίως, δίχως έλεγχο.

Ευχαριστώ και πάλι DeSade.

 

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Ο Κ ζητάει κάποια συγκεκριμένα πράγματα από τη σκλάβα, πέρα από τις ερωτικο-σεξουαλικές σαδομαζοχιστικές πτυχές των συνευρέσεών τους (εάν υφίσταται και αυτό το κομμάτι ως τμήμα της σχέσης – από ότι γνωρίζω δεν υφίσταται σε όλες τις σχέσεις, όχι με την συνήθη μορφή τουλάχιστον, ενός ερωτικού ζεύγους).

Οι επιθυμίες της σκλάβας δεν συμπίπτουν με αυτές του Κ.

Εφόσον δεν υπάρχει σύμπνοια επιθυμιών, η σκλάβα μπορεί είτε να ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες, είτε αυτές του Κ. Εάν ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες, οι επιπτώσεις θα είναι οι εξής:

1. Ο Κ θα την τιμωρήσει αρχικά και μετά θα την παρατήσει.
2. Η σκλάβα θα αντλεί απόλαυση από την εκπλήρωση των θέλω της αλλά όχι από την κατάσταση σκλαβιάς.
3. Η ίδια δεν θα είναι συνεπής με την κοσμοθεωρία που έχει ασπαστεί και με την εικόνα που έχει για τον εαυτό της.
4. Θα βλάψει τον εαυτό της, καθώς τα θέλω της είναι συνήθως «βουλιμικά» ή/και αυτοκαταστροφικά, ή απλά αποτελούν μία "βιοχλαπάτσα" επιθυμιών.
5. Θα δυσαρεστήσει τον Κ.

Εάν ακολουθήσει τις επιθυμίες του Κ, θα το κάνει έχοντας κατά νου τους εξής σκοπούς:

1. Να μην χάσει το Κελεπούρι, στην οποία περίπτωση μιλούμε για υστερόβουλη ιδιοτέλεια.
2. Να βολοδέρνει μέσα στον ηθικό / ψυχικό μαζοχισμό της και να τον απολαμβάνει.
3. Να αποφύγει τις τύψεις που γεννιούνται όταν προδίδουμε τις πεποιθήσεις μας.
4. Να επιτύχει τους στόχους του Κ για τους οποίους έχει πειστεί ότι, σε σύγκριση με τους δικούς της (αν υποθέσουμε ότι έχει και στόχους, πέραν των κάπως άμορφων και παρορμητικών επιθυμιών της) είναι πιο λογικοί και λειτουργικοί για την ίδια, για τον Κ και για την σχέση τους, μακροπρόθεσμα.
5. Να ικανοποιήσει τον Κ και να γίνει άξια της επιδοκιμασίας του, ώστε να αντλήσει προσωπική απόλαυση από αυτό.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε κενή υπακοή. Το κίνητρο είναι ποταπό και η βραχύχρονη διάρκεια της κατάστασης εγγυημένη. “A cat cannot resist its catness.” (Γιάλομ) Εκτός εάν ισχύει ταυτόχρονα η δεύτερη περίπτωση.

Στην δεύτερη περίπτωση, η σκλάβα έχει αναγάγει τον μαζοχισμό της σε προτεραιότητα και ο Κ έχει χάσει την υπόστασή του ως άτομο και έχει γίνει ρόλος. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε ή και κανένας (ο ηθικός μαζοχιστής ικανοποιείται και μέσα από τον ψοφοδεϊσμό, μπορεί δε να συνεχίσει να μαζοχίζεται επ’ άπειρον, ολομόναχος, αφού ο ηθικός μαζοχισμός έχει την τάση να αυτοτροφοδοτείται).

Στην τρίτη περίπτωση θα πρέπει ή να αλλάξει πεποιθήσεις (να φύγει από τον χώρο και να επιστρέψει στις βανίλλα σχέσεις) ή να υπακούσει κενά (οπότε θα πάει στην πρώτη περίπτωση, η οποία καταλήγει σύντομα στην τρίτη, εκτός εάν ισχύει η δεύτερη).

Στην τέταρτη περίπτωση η σκλάβα χαλαρώνει τα δικά της θέλω προσωρινά, και υπακούει μέχρι να κατανοήσει την λειτουργικότητα και λογική των θέλω του Κ της και να αποποιηθεί τα δικά της. Αν δεν είναι λειτουργικά και λογικά, θα αποδειχθεί σύντομα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και την βλακεία του Κ (οπότε θα πρέπει να αναζητήσει άλλον Κ). Μόλις κατανοήσει την λειτουργικότητα και λογική των θέλω του Κ της και τα ασπαστεί εκ των έσω, φεύγει από την κατάσταση υπακοής και μεταπηδά στην σύμπνοια των θέλω της με αυτά του Κ, και επομένως σε μία κατάσταση αυτοπειθαρχίας.

Η πέμπτη περίπτωση είναι η συναισθηματική βάση της σκλαβιάς. Εάν η σκλάβα είναι όντως σκλάβα και αντλεί απόλαυση από την απόλαυση του Άλλου και νιώθει σαν γδαρμένο τομάρι με την δυσαρέσκεια του Άλλου, και αν πιστέψουμε τον Νταμάσιο ότι οι αποφάσεις των όντων που έχουν συνείδηση λαμβάνονται βάσει σωματικών ενδείξεων (somatic markers) περί πόνου και απόλαυσης, οι αποφάσεις μιας σκλάβας παίρνονται επειδή νιώθει καλά όταν ο Κ νιώθει καλά και άσχημα όταν ο Κ νιώθει άσχημα. Αυτό ίσως θα αρκούσε σε σχέσεις M/s όπου ο Κ δεν επιθυμεί την μετάβαση της σκλάβας από την αδυναμία χαρακτήρα στην αυτόνομη δύναμή της, για διάφορους δικούς του λόγους, που δεν είναι του παρόντος (και επειδή δεν έχω την διάθεση να ξεκινήσω τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο στο φόρουμ). Όπως θα αρκούσε και σε αυτές τις σχέσεις όπου το πρωταρχικό αγαθό δεν είναι η ελευθερία αλλά του μουνιού μας ο χαβάς.

Αν τα ανωτέρω ισχύουν, η υπακοή είναι μία μεταβατική κατάσταση μέχρι να κατακτηθεί η κατάσταση της σύμπνοιας των επιθυμιών και να επιτευχθεί η αυτοπειθαρχία, η μόνη μέθοδος πραγμάτωσης κάθε επιθυμίας (πέραν του να κερδίσει κανείς το Λόττο).

Ίσως σε κάποιο σημείο της σχέσης η σκλάβα αρχίζει πλέον και ψυχανεμίζεται τα θέλω του Κ, όπως αυτά διαμορφώνονται, πριν καν εκφραστούν. Κάτι σαν να είναι in tune. Ίσως και ο Κ να ψυχανεμίζεται τα θέλω της σκλάβας (πιστεύω ότι πρέπει ιδανικά η σκλάβα να τα εκφράζει, έτσι ώστε να τον διευκολύνει). Τα θέλω της συνεχίζουν φυσικά να υφίστανται και να διαμορφώνονται, με βάση αυτά που ήδη ασπάστηκε (του Κ, αν θυμάστε) και νέα να γεννιούνται (αν δεν είναι ψοφίμι). Αυτά βέβαια θα αντιτίθενται όλο και λιγότερο σε αυτά του Κ (με βάση την ήδη υπάρχουσα σύμπνοια, η οποία όλο και θα αυξάνεται).

Η Κυριαρχία που αποσκοπεί στην υπακοή, παράγει σκλάβες με ανικανότητες, αδυναμίες, χωρίς εσωτερική αυτοπειθαρχία σε εσωτερικό πλέγμα αξιών, κουραστικές, εξαρτημένες και σαφώς δίχως αυτοπραγμάτωση πέραν της μετατροπής της υποτακτικότητάς τους σε μία «ανάγκη» η οποία ανακουφίζεται, με κάπως νοσηρό τρόπο, μέσα από την χρήση τους από τον Κ. (Ποιος χρησιμοποιεί ποιον...)

Η Κυριαρχία που αποσκοπεί στην μετατροπή των θέλω της σκλάβας, στην δημιουργία ενός νέου λογικού και λειτουργικού πλέγματος αξιών και στην αυτοπειθαρχία της σκλάβας, παράγει σκλάβες με ικανότητες, ανεξάρτητες και ενδεχομένως και πιο απολαυστικές προς χρήση.

Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη μικρή πραγματεία περί υπακοής, αποδεχόμενη (επιτέλους, το σκασμένο)  την μερική χρήση της υπακοής ως εφαλτήριο προς την μετατροπή των θέλω της σκλάβας, και την (ευχετική) απεμπλοκή μου από αυτή σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, που μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι, με τις δύο ακόλουθες φράσεις του συμπαθέστατου Αμερικανού coach, Bum Phillips:

“Two kinds of ballplayers aren’t worth a darn: One that never does what he’s told, and one who does nothing except what he’s told.”

“The only discipline that lasts is self-discipline.”