Υπαναχώρηση...

Εμένα αυτό ΜάστερJP για το παρόν νήμα, μου φτάνει και μου περισσεύει.

Το δίλημμα «υποτάσεσαι και αγαπάς ή αγαπάς και υποτάσεσαι;» το θεωρώ λίγο «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» με την έννοια πως η υποταγή είναι μια συνεχής έμπνευση του κυριάρχου προς την υποτακτική. Η οποία έμπνευση μπορεί να έχει πολλές μορφές.
Δύστυχος πάνε πολλά χρόνια από τότε που ενέπνευσα υποταγή σε μια γυναίκα και δεν ενθυμούμαι αυτές τις μορφές.

Ψάχνοντας τα νήματα πάντως στην παρούσα κοινότητα θα βρούμε μορφές υποταγής οι οποίες κυμαίνονται από την απόλυτη άβουλη σκλάβα, μέχρι την σκλάβα που δεν χαρίζετε. Και από την ερωτευμένη και ζηλιάρα σκλάβα, μέχρι την σκλάβα που κάνει ανοησίες.

 

Αναρωτιέμαι «αν την διδαχή την συνιστούσε μόνο η μέθοδος τότε και οι προγραμματιστές θα γίνονταν οι καλύτεροι Μάστερς.»
Η διδαχή δεν νομίζω πως είναι μια προκάτ κατάσταση που την έχεις και την εφαρμόζεις με μια προκάτ μέθοδο.
Θυμάσαι το ανέκδοτο «πουτάνες δεν έχουμε μα από οργάνωση σκίζουμε»;

Στην ερώτησή σου πάντως, «Τι είναι λοιπόν αυτό που καθορίζει την δεκτικότητα;(...)» , θα έλεγα πως είναι και τα δύο. Και αν όχι εξίσου, ή αναλογία συμμετοχής είναι τέτοια που να αλλοιώνει δραματικά τις ιδιότητες των συνισταμένων συμμετοχών. ( κυρίαρχος - υποτακτική )

Κάτι σαν το χλωριούχο νάτριο. Και το χλώριο και το νάτριο είναι δραστικά δηλητήρια. Όταν ενωθούν μετατρέπονται στο αλάτι. (της ζωής)

 

Μόλις το άκουσα στο ραδιόφωνο...

Takes more than combat gear to make a man
Takes more than a license for a gun
Confront your enemies, avoid them when you can

A gentleman will walk but never run

Sting

 

Θα ήθελα να μπω στη συζήτηση της υπαναχώρησης με ένα θέμα που με απασχολεί πάντα. Αναφέρομαι στην πιθανότητα μια υποτακτική (για παράδειγμα) να επιθυμεί τόσο την υπακοή που κάποιες φορές, προκειμένου να ευχαριστήσει τον κυρίαρχο, να προσποιείται. Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα, να οδδηγήσει τα πράγματα στην έπέρβαση ή την απόπειρα υπέρβασης ενός γνωστού για εκείνη, σκληρού ορίου που να έχει σαν αποτέλεσμα να ανάψουν απαγορευτικές ενδείξεις στο μυαλό της για ολόκληρη την ενασχόληση με το bdsm. Κακά τα ψέματα, και ο κυρίαρχος είναι άνθρωπος και μπορεί να ξεγελαστεί, χωρίς να υπάρχει κακή πρόθεση από καμμιά πλευρά. Προφανώς μιλάω για σχέσεις μερικής υποταγής και όχι για περιπτώσεις master-slave.

 

και οι Masters ειναι ανθρωποι, με αδυναμιες και ελαττωματα, με προσωπικα διλημματα και δυσκολιες, με τις δουλειες τους, τις κακες και καλες περιοδους τους.
για μενα ειναι πιο ειλικρινες και ορθο αν ξυπνησει μια μερα και δεν νιωθει πως μπορει να αντεπεξελθει σωστα απεναντι στη σκλαβα του – για την οποια τρεφει τα καλυτερα συναισθηματα πιθανον- για τους οποιους λογους να το πει, αφηνοντας στη σκλαβα την επιλογη να περιμενει ή να προχωρησει.
δεν νομιζω κανεις να ειναι συνεχεια κατά τη διαρκεια ολης του της ζωης το ιδιο ικανος ή το ιδιο ευκαιρος ή παντα γεματος επιθυμια και δυναμη οτι κι αν συμβαινει στη ζωη του να διαχειριζεται μια σκλαβα με τον ιδιο τροπο.
υπαρχουν και οι στιγμες που δεν θα επιθυμει να ασκησει Ds για πολλους λογους, που μπορει να αφορουν συμπεριφορα και πραξεις τις σκλαβας αλλα μπορει και όχι.
καποιες σκλαβες θα επιλεξουν να βγαλουν το κολλαρο και να προχωρησουν, καποιες θα μεινουν εκει περιμενοντας, στηριζοντας οσο μπορουν παραμεριζοντας ακομη και τις βασικες τους αναγκες για οσο διαστημα χρειαζεται μεχρι να επανελθει στις ισορροπιες του.
ευκολο? σιγουρα όχι.
δυνατο να συμβει? σιγουρα ναι.

προσωρινη υπαναχωρηση του ή προσωρινη αγραναπαυση  (καπου το ειδα και μ αρεσε) δεν τον κανει ουτε αχρηστο, ουτε κακο Αφεντη, τον κανει απλα ανθρωπο.

οσο για την υπαναχωρηση μιας σκλαβας, ναι μπορει πιστευω να συμβει για αναλογους λογους, οταν νιωθει πως ολα οσα συμβαινουν γυρω της ξεπερνουν τα ορια της, μιλωντας για την εργασια για τα παιδια το σπιτι και τις επιπλεον αντοχες που χρειαζεται για να υπηρετει σωστα και νιωθει υπερκοπωση- οταν λεω ομως υπαναχωρηση σκλαβας δεν εννοω πως η σκλαβα θα το βαλει στα ποδια - μια υποτακτικη που εχει τετοια δικαιωματα μπορει και να το πραξει- μια σκλαβα θα εκφρασει στον Ιδιοκτητη της ακριβως πως νιωθει και θα παρει απ αυτον κατευθυνσεις.
η προσωπικη μου εμπειρια στο θεμα ειναι πως σε τετοιες περιπτωσεις μου χαριζει χρονο για ξεκουραση, βοηθωντας με ταυτοχρονα στην επιλυση ολων των προβληματων που με εχουν φερει σε μια τετοια κατασταση.

 

Ενδιαφέρουσα άποψη Αδελίνα. Μα δεν απαντά στην βασική διαπίστωση της Λίλης.
Ο μάστερ που για τους ανθρώπινους λόγους (που σωστά αναφέρεις ) υπαναχωρεί και αφήνει στο έλεος του θεού την ευθύνη που ανέλαβε έναντι της σκλάβας του, εξακολουθεί να είναι ένας εν δυνάμει κυρίαρχος ή μετατρέπεται σε τυχοδιώκτη ωφελιμιστή;

 

Αντελίνα όλα καλά και ωραία αυτά που λες αλλά η ουσία του νήματος είναι στο αναπάντεχο του γεγονότος (όπως τονίστηκε και από την Λίλλυ). Ξυπνάει ο κυρίαρχος ένα πρωί και χωρίς να έχει προετοιμάσει την σκλάβα, της κάνει νοητά ριλίζ; Ή μήπως η σκλάβα ξυπνάει και λέει "Πετάω και το κολλάρο και την κάνω";

Βασικά στοιχεία που ορίζουν μια κυριαρχική συμπεριφορά...αυτοκυριαρχία, υπευθυνότητα, ψυχραιμία και δεν συνάδουν με το "παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω". Αντιστοίχως και για υποτακτικές.

Όσο για την λεγόμενη αγρανάπαυση...κανένας δεν μπαίνει ή βάζει σε αγρανάπαυση αφού πρώτα δεν έχει θερίσει. Στη διάρκεια της καρποφορίας η υπαναχώρηση φαίνεται στα μάτια μου τουλάχιστον γελοία (σχετικό τραγουδάκι από τους γκόϊν' θρου...ας θυμηθούμε...πόσο μάλακας είσαι!)

Υ.Γ. Να σου πω αγάπη μου...επίτηδες το κάνεις για να λένε πως σιγοντάρω; Μαζί ξεκινάμε να γραφούμε πρώτος τελειώνεις πάντα! Λυπήσου μου...χαχαχαχα!

 

Νομίζω ότι σε αυτά τα ερωτήματα δόθηκαν ως ένα βαθμό κοινές απαντήσεις. Όλοι συμφωνούν ότι η λύση μίας M/s σχέσεις απαιτεί ευαίσθητους, ενίοτε χρονοβόρους, χειρισμούς.*

Πλην όμως θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη ότι μία σχέση δεν παρακμάζει απαραίτητα ως προς τον ένα τελεστή της. Το μειωμένο ενδιαφέρον ενός Master προς το σκλάβο του, και τούμπαλιν, γίνεται συνήθως αντιληπτό. Ειδικά στις δικές μας σχέσεις, όπου η αλληλεπίδραση των δύο δεν έχει περιθώρια να είναι ιδιαίτερα χλιαρή.

Επίσης, ακόμη και στην περίπτωση, όπου το ένα μέλος της σχέσης βρίσκεται όντως εξ απίνης στο άκουσμα της αίτησης του έτερου για χωρισμό, θα πρέπει να σκεπτόμαστε, ότι ποτέ κανείς δεν είναι απόλυτα έτοιμος να αντιπαρέλθει την πικρία ενός χωρισμού και να συνεχίσει τη ζωή του ξέγνοιαστος. Ούτε καν εκείνος που ζήτησε το χωρισμό αυτό, διότι και εκείνος κάτι θα νοσταλγήσει από τη σχέση που έληξε, η οποία μέχρι πρότινος τον έκανε ευτυχισμένο.

Αν δεν διαπραγματευτούμε το θέμα της λύσης μίας M/s σχέσης ανθρωποκεντρικά, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι M/s σχέσεις απαγορεύεται να διαλύονται λόγω της ιδιαιτερότητάς τους ως προς την διαχείριση εξουσίας, η οποία καθιστά δυσκολότερη την επαναφορά ενός ατόμου στις παλαιές του συνήθειες. Κάτι που είχα τονίσει και σε κάποιο νήμα, νομίζω της Phaedra, σχετικά με συμβόλαια, είναι πως τόσο το κυρίαρχο όσο και το υποτακτικό μέλος, οφείλουν να μεριμνήσουν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους το δικαίωμα της υπαναχώρησης. Όλοι δικαιούνται να μετανιώσουν για τις επιλογές τους, όπως επίσης όλοι υποχρεούνται πριν αποχωρήσουν να φέρουν σε πέρας τις όποιες ανηλειμμένες υποχρεώσεις τους, όπως έγραψα στο προηγούμενο Post μου.

* Δεν νομίζω ότι η adelina αντιτάθηκε σε αυτό. Απλώς υποστήριξε το δικαίωμα αμφότερων να αποχωρούν από μία σχέση, αν κατανόησα το γραπτό της.

 

Να και μια φορά που συμφωνούμε Σίραχ. ( Τον φούρναρη λυπούμαι, άραγε ποιος να είναι )
Φυσικά αμφότεροι έχουν κάθε δικαίωμα να αποχωρούν από μια σχέση. Στις d/s σχέσεις όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Η λεγόμενη παράδοση του ελέγχου.

 

προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι τον τίτλο του sub or Dom or Master ως τίτλο ευγενείας που κανείς δεν θα τον αποχωριζόταν για λόγους ας πουμε τιμής. Ο οποιοσδήποτε εχει δικαίωμα κατα την άποψή μου να υπαναχωρήσει ανα πάσα στιγμή το αισθανθεί έτσι (και αυτο είναι και πιο τίμιο ως προς τον ιδιον και ως προς τον εκαστοτε σύντροφό του).

Αλλωστε ποτέ δεν θα ξεχάσω την απιστευτη έκφραση του Dolmance (αν ενθυμούμαι καλά) που έλεγε ότι όταν ένας Μαστερ ερωτευθεί γινεται...κατι σαν χορτοφάγος κανίβαλλος   
Ενδεικτικό του πως αλλάζουν οι συμπεριφορές και οι ανάγκες των ανθρώπων!!
-Τα βασικά του συστατικά που έχουν δομήσει τον χαρακτήρα του καθε ανθρώπου δεν αλλάζουν (αυτο για την tender χαμογελαστά) και όχι οι ανάγκες του ή οι συμπεριφορές του.
Αν ειναι χαδιάρης λ.χ ή εκδηλωτικός, αν ειναι κλειστός και λιγομίλητος, αν εκφραζει συναισθημα και πως και πόσο, αν ειναι τακτικός ή ατσουμπαλος κλπ. -

Δεν είμαι σίγουρη γιατι δεν το εχω ζήσει ακόμα, το πως απο βανιλα γινεσαι bdsmας και μετά ξαναγυρνας σε βανιλλα. Προχθες συζυτουσαμε με στη συνάντηση αυτό το θέμα και η γενική άποψη ήταν ότι όταν έχεις παει ενα βημα πιο κάτω δεν γυρνάς πισω. Δεν ειμαι σιγουρη ομως να σας πω. Στη ζωη ολα αλλάζουν.. και κυρίως οι ανάγκες μας. Δεν ξέρω αν το bdsm είναι ένα βήμα μπροστά ή απλά ένα διαφορετικό βήμα. Ενας άλλος ρυθμος.

Οσο για τους Μαστερς που λεγατε και το αιφνιδιο του πράγματος , δεν καταλαβαίνω πως αιφνιδίως μπορει να συμβεί μια τέτοια αλλαγή. Σίγουρα δεν ειναι και πολύ συνηθισμένο να ξυπνάς ενα πρωι στο ξεκάρφωτο και να αλλάζεις ρότα γενικώς. Αλλα ακομα και έτσι αν ειναι... Ξεχνάμε τον ανθρώπινο παράγοντα και τον συναισθηματικό. Α/αυτός ή αυτή που έχεις μοιραστεί τόσα μαζί του, δεν είναι δυνατόν να εκδιωχθει κλοτσιδόν επειδή αλλαξες διαθεση έτσι.. Αλίμονο!! Τοσα και τοσα εχουμε πει για το μοναδικο δεσιμο που αναπτύσσεται σ΄αυτες τις σχέσεις ποια σκλάβα θα γυρίσει χωρις ιχνος συναισθηματικής αναστολής να πει : Μπαι μπάι Μαστερ, βαρέθηκα να ειμαι σκλάβα σου....
ή αντίστοιχα ενας Κυρίαρχος να πει : μαζεψε τα μπογαλάκια σου σημερα κουκλα για δε γουστάρω πλεον...

??? λιγο τραβηγμένα μου φαίνονται ολα τουτα και ολιγον κατινίστικα και ουχί βανιλιστικα. Ουτε καν σε μια βανιλα σχεση εγω προσωπικά δεν εχω βιωσει αναλογη συμπεριφορά και πρακτική.