Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

Κι εγώ φοβάμαι πως δεν θα το κάνει.

Οχι, δεν είναι. Αλλά και το να έχει μια γυναίκα στη shopping λίστα της πραγματικό, υπαρκτό δονητή, love balls και μανταλάκια για τις ρώγες, πάλι δεν είναι μικρό επίτευγμα.

Θέλω να πω: με το σχετίζεσθαι πώς σχετίζεται αυτό, όταν δεν είσαι 16;

Dream

 

Απάντηση: Re: Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

Προς τί ο φόβος; Πιάνει τη θέση; Αίθουσα θεάτρου είναι το φόρουμ να φουλάρει;

You know better than that, Master Dream... Σάμπως οι σχέσεις που θα μπορούσε να συνάψει με διάφορους περιωνύμους Μάστερς, και πιθανόν θα άρχιζαν, θα πήγαιναν και θα τελείωναν through msn και τηλεφωνικών γραμμών και μόνον, έχουν καμμία μεγαλύτερη συνάφεια με το σχετίζεσθαι; ... Δεν την αδικώ που αναρωτιέται, άν έχει στο μυαλό της την εικόνα κάποιου Μάστερ, που να 'ναι Μάστερ, αλλά να 'χει και σάρκα και οστά. Αν ψάχνει βεβαίως γιά κάποιον "ρυθμιστή απόλαυσης" μπορεί και να τον βρει, χωρίς μεγάλη δυσκολία (όπως βεβαίως θα μπορούσε ν' αγοράσει έναν πιό μεγάλο δονητή, να τη ρυθμίσει μόνη της)... Αν ψάχνει όμως εντός των πλαισίων του σχετίζεσθαι, ίσως δεν είναι τελικά και τόσο εύκολο...

ΜΜ.

 

Απάντηση: Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

οι περισοτεροι master των αγγελιων περιοριζονται σε ενα μαστηγιο και εναν δονιτη

τελος

 

Γλυκειά μου κυρά νυχτερινή, εντύπωση θα μου έκανε αν μπορούσες να το καταλάβεις...το λέω μόνο με την έννοια ότι εσύ όπως και οι άλλοι που αναφέρεις βρίσκεσαι μέσα σε αυτό τον "μύθο" και συνεπώς δεν μπορείς να τον δεις ως τέτοιο...ναι, είσαι όντως μικρή, και αυτό είναι θαυμάσιο, πίστεψέ με ζηλεύω...  
και δεν μιλάω για το βδσμ και μόνο ως "Τον Μύθο" αλλά οποιοδήποτε σύστημα αναγάγουμε σε νοηματοδότη της ύπαρξής μας...ασχέτως αν είναι σημαντικό ή ασήμαντο Master V, εξ΄άλλου αυτά είναι σχετικά...η τραγικότητα έγκειται στον εγκλωβισμό της σκέψης και την μονολιθικότητα αφ' ενός και αφ΄ ετέρου- και πιο σημαντικά- στην ταυτοποίηση των αιτίων της αναγκαιότητας των *μύθων* στην ύπαρξή μας...
Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω, θα το αδικούσε...  δεν είμαι και στην πιο ομιλητική μου φάση...
ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω...

 

καλέ Δρακοκυρία ..
όλοι μας ζούμε την "πραγματικότητα" μας .. την εσωτερική πραγματικότητα μας .. που είναι τμήμα του πραγματικού, επεξεργασμένη νοητικά και συναισθηματικά, ώστε να παντρεύεται με την ζωή μας γενικότερα, τροποποιημένη με απορρίψεις και αποδοχές, ώστε να αντιπαλέψει τα φαντάσματα που μας τρομάζουν, κατευθυνόμενη στην ευτυχία μας, είτε αμέσως είτε μέσα από τους πόνους .. πρόκειται για την πραγματικότητα ΜΑΣ .. αυτή που μας περιβάλει και αυτή που διαλέγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) να έχουμε.

Αυτή η πραγματικότητα πρέπει ανά πάσα στιγμή να συγκριθεί με την άλλη πραγματικότητα - αυτή που σχηματίζεται ως συνιστώσα των πραγματικοτήτων των άλλων! Και όχι όλων, αλλά των τμημάτων τους που είναι φανερά στους τρίτους. Αυτή είναι η λυδία λίθος της, αυτή που της επιτρέπει να υφίσταται και εμάς να είμαστε ήσυχοι ή που της επιβάλει να τροποποιηθεί και να προσαρμοστεί στην .. άλλη πραγματικότητα των πολλών.

Παράδειγμα: η πραγματικότητα ενός σχιζοφρενούς εν ώρα κρίσης είναι αδιαμφισβήτητη, για τον ίδιο. Οι παραισθήσεις του έχουν μια τόσο μεγάλη ενάργεια και αληθοφάνεια που όσα λέει είναι πραγματικα. Εμείς όμως την αναγνωρίζουμε σαν παραισθησιακή, ακριβώς γιατί δεν παντρεύεται με τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, με την δική μας πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες ψυχικά αποκλίνουσες συμπεριφορές (καταθλιπτικούς, παρανοϊκούς κλπ) αλλά και σε μικρότερο βαθμό και με τους νευρωτικούς (όσους δηλαδή μηχανεύονται διάφορα για να κατασιγάσουν το άγχος τους - για αυτούς η ανησυχία είναι πραγματική επίσης) και με όσους συλλήβδην θα ονομάζαμε στόκους .. δηλαδή με μερική, αποκομμένη, διαστρεβλωμένη άποψη της (κοινής) πραγματικότητας και για αυτό επίμονους στις λάθος απόψεις τους.

Για αυτό λοιπόν, το ότι κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως μαστεράς ή ντομινού /σουμπίτσα η σουμπίτσος/ σκλάβος ή και σκλάβα δεν λέει τίποτα από μόνο του. Είναι η περίπτωση Κούγια πχ και οι δηλώσεις του ότι είναι πρώτο μπόι. Θα πρέπει αυτά που λέει οτι είναι , συγκρινόμενα με την πραγματικότητα του κόσμου, να συμφωνούν. Άρα - για να σταθεί κάποιος στο επίπεδο που θέλει πρέπει να υπάρχει μια ελάχιστη αποδοχή του από τον κόσμο γύρω του, ταυτόχρονα κριτήριο και τροχοπέδη του.
Φυσικά τα θέματα της αντικειμενικότητας της κρίσης των άλλων, της δυνατότητας κρίσης, της αξίας που αυτή έχει κλπ κλπ παραμένουν εκκρεμή και ορίζουν τα όρια λειτουργίας της.

Ο ΜΥΘΟΣ είναι αυτή η δημιουργία και διατήρηση της ιδιωτικής πραγματικότητας μας. Οι σχέσεις δηλαδή που κάνουμε με τον κόσμο και οι εξηγήσεις / αιτιολογήσεις αυτών των σχέσεων, τα όνειρα και οι φοβίες μας και οι ανακλάσεις τους στους φίλους και γνωστούς και στους ανθρώπους που μας περιβάλουν ή που διαλέγουμε να μην μας περιβάλουν, η στάση που κρατάμε απέναντι στους ανθρώπους, η ανικανότητα μας (πιο σύνηθες) αλλά και η ικανότητα μας να αντιδρούμε με μέτρο και λογική στα εξωτερικά ερεθίσματα, οι ιδέες που έχουμε σχηματίσει για τον κόσμο. Αυτή η αντανάκλαση του κόσμου, γίνεται στον καθρέπτη του Νάρκισου, ο οποίος, θαυμάζοντας τον μύθο του, τον κόσμο του, την πραγματικότητα του, πέφτει μέσα του και πνίγεται. Από την άλλη, το να αρνείσαι τον ΜΥΘΟ σε βάζει σε άλλο ΜΥΘΟ, εξ ίσου δυνατό, εξ ίσου θανατερό, εξ ίσου αποκομμένο από την πραγματικότητα - και από εκεί μπορείς να στηλιτεύεις όλους και όλα ως υποκείμενα στον μύθο που μάχεσαι. Θα έλεγα ότι η μόνη δυνατότητα απεγκλωβισμού που έχει κανείς είναι η νηφάλια θέαση της πραγματικότητας του - και η αποστασιοποίηση.

ΑΡΑ .. οι μαστεράδες δεν υπάρχουν πια γιατί ποτέ δεν υπήρχαν .. οι μαστεράδες εξακολουθούν να υπάρχουν, όσο υπάρχουν σουμπίτσες που βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Και αυτό σε ένα σύμπαν που δεν εκτείνεται πέρα από την κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού-δίπολου ή ζευγαριού-ομάδας.


Όλα τα άλλα φιλολογίες και (για μερικούς) αιτιολογήσεις ανεπαρκειών.

 

Για να γράψω αυτές τις τρείς λέξεις ("Οχι. Θα ξεγραφτείς;") μου πήρε τρεις μέρες σκέψης πάνω στο νήμα. Απάντηση δεν πήρα από την ίδια, αλλά δεν πειράζει - life sucks.

Για να υποβάλει κάποια μια τέτοιαν ερώτηση, σκέφτηκα, όταν στο προφίλ της η ηλικία είναι 16+, τότε πιθανόν:

α) Είναι προβοκάτορας που ψάχνει flame, πιθανότατα με άλλο νικ από το "κανονικό" του (άει ξεγράψου, έχουμε κάμποσους ήδη!)

β) Είναι βαριεστημένη, πάλι μαλακίες έχει να κάνει στο γραφείο ή στο σπίτι, και λέει ας πετάξω μιαν ατάκα στο φόρουμ να γίνει τζέρτζελο (κάτσε αν θες, όλοι το κάνουμε πού και πού, αλλά μην το κάνεις και συνήθεια)

γ) Είναι εγωπαθής και πιστεύει ότι κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να φτάσει τη δική της αξία, πόσο μάλλον να την ξεπεράσει, ώστε να του "παραδοθεί" και να αξίζει (sic) τον κόπο! (κάτσε στο φόρουμ, θα βρεις άπειρη παρέα να συμφωνείτε)

δ) Είναι απελπισμένη, και αναζητά κάποιον να ντυθεί Μάστερ έστω γι απόψε, αλλά δεν έχει το θάρρος να ανεβάσει μιαν αγγελία ή να στείλει ένα ΡΜ σε αυτόν που την καβλώνει - γιατί παράλληλα θέλει να διεκδικηθεί, όχι να διεκδικήσει (κάτσε στο φόρουμ, κυρίως Μαστεράδες μιας νύχτας, ή έστω μερικών νυχτών, έχει, όλο και κάποιος θα σου στείλει ΡΜ - δε θα ανοίξουνε φερμουάρ, αλλά τουλάχιστον θα κολακευτείς)

ε) Εχει απίστευτο θυμό, από τις δικές της προσωπικές αποτυχίες που, σε συνδυασμό με την - παράλογα και συχνά ανέδραστα υψηλή - εικόνα που έχει για τον εαυτό της, βρίσκει μόνη διέξοδο την ενεργητική ακύρωση της πραγματικότητας (αφού έχω αποτύχει κοτζάμ εγώ, θα 'ναι που δεν υπάρχουν Μάστερς) με την "επιβεβαίωση" ότι να, σάμπως υπάρχουν και Μάστερς; (μην το κουνάς ρούπι, σ' αυτό κι αν θα βρεις παρέα εδώ μέσα...)

στ) Είναι έτοιμη να εγκαταλείψει την παραμυθία (θα 'ρθει ο άσπρος καβαλλάρης να με πάρει από την αγαμία / την απαξία / το μη βλέμμα / τη μη αποδοχή / το μαλάκα δημόσιο υπάλληλο που παντρεύτηκα / τα τσογλάνια που φωνάζουν "Μαμά, έκανα, έλα να με σκουπίσεις" την ώρα που 'ζώ' στο msn, κλπ. κλπ.). Είναι έτοιμη δλδ. να σχετιστεί με δούναι και λαβείν, κι έχει μια τελική παλινδρόμηση, μιαν ύστατη προσπάθεια να αρπαχτεί απ' το όνειρο (ουδείς λόγος να κάτσεις, προς τέτοια αναζήτηση: μόνο στον έξω κόσμο θα βρεις μαστεράδες στο βαθμό και τον τρόπο που σε αφορά, εδώ -κατ' ανάγκη- θα βρίσκεις μόνο δηλώσεις και συνδηλώσεις που εσύ θα χρησιμοποιείς για να ταΐσεις το όνειρο)

Αυτές τις διαδρομές σκέψης προσπάθησα να καλύψω με τρεις λέξεις μου. Ισως καλύπτω κι άλλες ανεπίγνωστα. Και σίγουρα αφήνω κάποιες απέξω.

Θέλω να είμαι σαφής, όσο και ειλικρινής: κανείς δεν παραιτείται οριστικά από το όνειρο, αυτή είναι η ανθρώπινη συνθήκη και με αυτή θα ζήσουμε, όσο ζήσουμε. Αλλά υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στο να ονειροπολείς κάποιες στιγμές της ημέρας και στο να ντύνεσαι Σούπερ Γκούφη ή Κατ Γούμαν όλα τα βράδια. Με αυτήν την έννοια, όσα έγραψα παραπάνω μπορούν να προσαρμοστούν και σε όσους διαλαλούν πως δεν υπάρχουν slaves.

Φαντάζομαι εξηγήθηκε πλέον γιατί έγραψα "φοβάμαι" πως δεν θα το κάνει. Σίγουρα, δεν ενδιαφέρομαι να γίνω τροχονόμος του φόρουμ (φύγε εσύ, έλα εσύ). Και σίγουρα δεν θεωρώ ότι ότι η e-επικοινωνία αποτελεί σχετίζεσθαι. Το σχετίζεσθαι υπάρχει εκεί έξω. Εδώ μέσα είναι η πρόβα. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται πολλές πρόβες. Είτε επειδή είναι πολύ κακοί στο σχετίζεσθαι και ανεπίδεκτοι, είτε επειδή είναι πολύ καλοί και τελειοθήρες. Αλλά ο Μαλαρμέ, που θα 'γραφε κατά πως έλεγε (και τον πιστεύω) το τέλειο βιβλίο δεν το 'γραψε ποτέ. Επειδή όλη του τη ζωή το προετοίμαζε.

Dream

ΥΓ. Μια 35χρονη γυναίκα που δηλώνει sub μου εξήγησε κάποτε το πώς κυνηγά την προσωπική της ηρεμία και την ισορροπία της ερωτικής της ζωής απέναντι στα "θέλω", τις "ανάγκες" και τις προσδοκίες της, με έναν στίχο των Rolling Stones: "You can't always get what you want, but if you try, sometimes you may find, you get what you need...". Ας είναι καλά.

 

Εμένα μ απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχουν τελικά άντρες?
Μα που πήγαν όλοι οι άντρες? Σας παρακαλώ, όταν τελειώσουμε
με το ερώτημα αν υπάρχουν μαστερς, να εξετάσουμε και να
απαντήσουμε και στο δικό μου ερώτημα. Έχω αγωνία.

 

Απάντηση: Re: Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

γιατί το πιστεύεις αυτό?
Ποια "αντρικά χαρακτηριστικά πιστεύεις ότι έχουν εκλείψει?βάση αυτής της ενδεχόμενης έλλειψης νομίζω στηρίζεται η υπόθεση ότι δεν υπάρχουν άντρες.

Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν άντρες όπως υπάρχουν και γυναίκες απλά το ανθρώπινο είδος εκφυλίζεται στο σύνολό του:nod:

 

Αναρωτιέμαι, συμφωνώντας μαζί σου, αν η ζωή βγαίνει χωρίς τον ΜΥΘΟ. Χωρίς το παραμύθιασμα βγαίνει και παραβγαίνει και μάλιστα απογειώνεται, αλλά χωρίς τον προσωπικό ΜΥΘΟ αναρωτιέμαι. Προσωπικά, η ξύπνια ζωή μου διέπεται και καθορίζεται κυριολεκτικά από τον Μύθο μου και από τα Όνειρα που βλέπω τα βράδυα στον ύπνο μου. Νιώθω σαν η εσωτερική πραγματικότητά μου φορές - φορές να καθορίζει και να διαμορφώνει την εξωτερική πραγματικότητά μου και όχι μόνο το αντίστροφο.

 

Σου απαντώ νομίζω ... " Θα έλεγα ότι η μόνη δυνατότητα απεγκλωβισμού που έχει κανείς είναι η νηφάλια θέαση της πραγματικότητας του - και η αποστασιοποίηση."
Αυτό δεν καταργεί τον ΜΥΘΟ .. σε βγάζει από την παραμύθα .. και είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Λίγο απομυθοποίηση παραπάνω και πηδάς από το μπαλκόνι - λίγο λιγότερη και καβαλάς το καλάμι μιας ανούσιας ύπαρξης. Άλλωστε ο Μυθος είναι αυτό που σε κρατάει όρθιο στα σκούρα .. σου δίνει την ψευδαίσθηση οτι οι αξίες σου αξίζουν κάτι παραπάνω από τις άλλες, ότι οι προσπάθειες σου δεν παν χαμένες, ότι η ζωή σου έχει νόημα ..

γιατί νομίζεις στις αντιπαραθέσεις για την λογοκρισία, τον Αλέξη και τον φόνο του και γενικά σε όλα τα επίκαιρα και σημαντικά θέματα οι απόψεις δεν συγκλίνουν; είναι οι μύθοι του καθενός μας που το εμποδίζουν

 

Θετικά και γόνιμα στοιχεία έχουν, λίγο-πολύ όλοι οι άνθρωποι, κι ίσως η μαγεία να είναι στο κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού... (σημ: Εδώ κυλιούνται στα πατώματα από τα γέλια...)


Μιλώντας από την απ' έξω και διαισθαντικά κυρίως, αναρωτιέμαι αν υπάρχει η γνώση, η δυνατότητα αλλά και η διάθεση του, απλώς, καταπιεστή να είναι Αφέντης. Υποθέτω πως αυτό πρέπει να έχει να κάνει με τη διάθεση και δυνατότητα να σχετίζεται κανείς κι όχι να ανταλλάσσει μερικώς και για κάποιο (όποιο) χρονικό διάστημα. Fast fucks και "σχέσεις" με τροχαδάκι επί τόπου και ημερομηνία λήξης-"πάμε-γι'-άλλα".


Αυτό το τελευταίο αφορά φυσικά και το βανίλλα κόσμο εξ' ίσου.



​

 

Απάντηση: Re: Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

καλε μου φιλε,
θεωρω οτι τοσο τον αντρα οσο και τη γυναικα τους "πλαθουμε" στο μυαλο μας δημιουργωντας πρωτυπα,
κι οταν η φυσικη προσωπικοτητα που συναντησουμε πλησιαζει την φανταστικη τοτε λεμε "αυτος ειναι αντρας" ή "αυτη ειναι γυναικα".
ειλικρινα σε συζητησεις με φιλες μου εχουμε διαφωνησει πολλακις για το "ποσο αντρας" ειναι καποιος και βασει ποιων κριτηριων.
καταληγω ερωτωντας σε "τι εννοεις" οταν λες "αντρες"?