Υπομονή...

Αντιλαμβάνομαι την υπομονή σαν το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να συμβεί αυτό για το οποίο κάνουμε υπομονή. Βάσει αυτού, η υπομονή μπορεί να γίνει ευχάριστη και διεγερτική όταν εκμεταλλευόμαστε αυτό το μεσοδιάστημα για να προετοιμάσουμε το έδαφος ώστε αυτό που θα συμβεί να πάρει τις διαστάσεις που επιθυμούμε (εσωτερικά και εξωτερικά).
Αντίθετα (αντίθετα?), νομίζω ότι η υπομονή μπορεί να γίνει βασανιστική (και διεγερτική πάλι για κάποιους) όταν δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι αυτό που θα συμβεί, είτε γιατί δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες είτε γιατί δεν έχουμε βιώσει ξανά κάτι ανάλογο ώστε να μπορούμε να το κατανοήσουμε (όπως είπε η tender lilly, όταν κάποιος δεν έχει παραδώσει ποτέ τον έλεγχο και συνεπώς δεν ξέρει πώς είναι).
Όσο για τη βλακεία, νομίζω ότι αυτή κολλάει παντού όταν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

 

λολ.. ναι θα συμφωνήσω πως η βλακεία κολλάει παντού , και από κατάλληλες προϋποθέσεις ..χμ έχει γεμίσει ο τόπος.  
Με διακατέχει απεριόριστη υπομονή και σύμφωνα με τo παραπάνω πόστ σου alnair προσωπικά δεν θα διαχώριζα τις περιπτώσεις που ανέφερες γιατί πολύ απλά διεγείρομαι από οποιαδήποτε έκφανση της ένοιας "υπομονή" όπως πολύ σωστά είπες κι εσύ  

 

Για μένα η υπομονή είναι μία από τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου καταρχήν και κατά δεύτερον σίγουρα αποτελεί βασικό συστατικό σε μία D/s σχέση. Η υπομονή είναι ένα στοιχείο που πρέπει να διαθέτει τόσο ο κυρίαρχος όσο και ο υποτακτικός εφόσον μιλάμε για μία συνεχή δοκιμασία των ορίων ενός ανθρώπου, άρα υπομονή από την μεριά αυτού που δοκιμάζει και ίσως ξεπερνάει τα όριά του αλλά υπομονή και από την άλλη πλευρά που οδηγεί και ελέγχει την κατάσταση και την πρόδο του/της υποτακτικού/ής του. Πιστεύω πως σαφέστατα η υπομονή είναι μέσα στη φύση μας και νομίζω πως το γεγονός ότι ο άνθρωπος αντέχει και υπομένει αρκετά δύσκολα γεγονότα ή καταστάσεις π.χ. αρώστιες κλπ στη ζωή του, το αποδεικνύει. Αν κάποιος άνθρωπος δεν κατέχει τώρα την αρετή της υπομονής, υπάρχουν τρόποι να την αποκτήσει σιγά σιγά αν και δύσκολο βέβαια και εννοείται εφόσον το θέλει πραγματικά. Το πλαίσιο της υπομονής το οριοθετεί ο καθένας μας προσωπικά σε μία σχέση είτε αυτή είναι επαγγελματική, οικογενειακή, φιλική, ερωτική κλπ Επομένως ο καθένας ορίζει από την πλευρά του τα όρια ανοχής ή υπομονής του. Αυτό που θεωρώ ενδιαφέρον σε μία D/s σχέση είναι ακριβώς το πόσο μπορεί να δοκιμαστεί ή να αυξηθεί ενδεχομένως το όριο της υπομονής που διαθέτει ένα άτομο ως χαρακτήρας είτε είναι κυρίαρχος είτε υποτακτικός.

 

daffodil2 έχεις δίκιο σε όσα λες για την υπομονή των υποτακτικών αλλά όσων αφορά στους Κυρίαρχους θα δανειστώ μία φράση που είπε ο Ηλίας στο παρών νήμα...
" ένας Κυρίαρχος Επιμένει και Αναμένει....Δεν υπομένει!"  

 

Eιμαι Κυριαρχος ...Αυτο ειναι δεδομενο.
Αρα πρεπει, να με διακρινουν χαρακτηριστικα που διακρινουν υπερανθρωπα οντα?
Να μην υποφερω....Να μη λυπαμαι...Να εχω τα παντα υπο τον ελεγχο Μου...Να μη λυγιζω σε στιγμες αδυναμιας Μου...Να μην εχω κανενα ελαττωμα?
Ωραια θα ηταν ολ΄αυτα....και Εμενα θα Μου αρεσαν. Θα με εκαναν να αισθανομαι οχι απλα Κυριαρχη αλλα και Βιονικη.
Όμως αυτα ισχυουν, μεχρι που η πραγματικοτητα Σου κτυπα την πορτα.

Θελω να πω, με αυτα που εγραψα, οτι ακομα και οι Κυριαρχοι ειναι ανθρωποι που τους χαρακτηριζουν, οσα χαρακτηριζουν ολους τους ανθρωπους. (Παραξενο?)
Είναι γεματοι ελαττωματα, αδυναμιες και ιδιοτροπιες. (Απαραδεκτο?)
Το θεμα δεν ειναι αν διακατεχονται απο ολ΄αυτά. Θεωρω δεδομενο οτι αυτο συμβαινει. (Ανηκουστο μηπως?)

Το θεμα ειναι, το κατα ποσο ένας Κυριαρχος/η επιβαλλεται ο ιδιος πανω σε αυτα, που κατά κανονα θεωρουνται αρνητικα.
Το σημαντικοτερο όμως για Μενα εναι, αν Εμεις οι ιδιοι οι Κυριαρχοι εχουμε αποδεχτει αυτες τις αδυναμιες και ιδιοτροπιες Μας σαν επεκταση του Εγω Μας.

Κατα συνεπεια, Κυριαρχος είναι Αυτος/η που επιβαλλεται στις αδυναμιες Του, αλλα είναι και Αυτος/η ο οποιος εχει τον τροπο να επιβαλλει στον εκαστοτε υποτακτικο/η Του, να τον "ανεχεται", να τον δικαιολογει, η να τον αποδεχεται αδιαμαρτυρητα, και να τον εκπαιδευει ετσι ώστε να λατρευει τα οποια αρνητικα του, η τις οποιες ιδιοτροπιες Του.

Συγκεκριμενα για Μενα θα πω οτι δεν Ειμαι ατομο της υπομονης.
Ποτε δεν ημουν οσο και να Με θυμαμαι.
Αναγκαζομαι εκ των πραγματων να περιμενω, με αποτελεμα να υπομενω και φυσικα η καρτερια του διατηματος μεχρι το αποτελεσμα για Μενα να γινεται ανηποφορη.
Οτι ζητω και θελω αν ειναι δυνατον να εχει γινει "χθες". Ετσι γινομαι παρορμητικη με αποτελεσμα να δημιουργω ακομα και εντασεις.
Ομως Ειμαι Αυτή, που απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο Μου, δεν επαψα να Κυριαρχω στην ζωη Μου αλλα και σε αλλους.
Το ότι δεν εχω υπομονη. μπορει να ειναι στις αδυναμιες Μου...αλλα αυτό δεν με κανει λιγοτερο Κυριαρχη.
Αντιθετα, πολλες φορες αυτο μου δινει το ερεθισμα να γινομαι ισως και καταπιεστικη.
Δεν θα ανεχομουν απο τους υποτακτικους Μου σε σχεση D/s (η και εξω απο αυτην) να προσπαθησουν να με αλλαξουν για να με κανουν πιο προσαρμοσιμη στα δικα τους Θελω.
Και να ξερετε οτι "Ουδεν καλο αμυγες κακου".

 

Πολύ σωστή σε βρίσκω Εύα!

Ποιος την έχασε Εύα μου για να την βρεις εσύ?
Εμένα προσωπικά μου αρέσει ο τρόπος που αντιδράς όταν χάνεις την υπομονή σου.
Με διασκεδάζει αφάνταστα.