Υπο - ερευνώ..

δεν είναι σκέτος συντηρητισμός, είναι «σεβασμός», είναι φόβος! βαρύς φόβος. δύσκολος.
δεν ανταπόκρινομαι σε ανάγκες, αλλά σε καθήκοντα. ευνουχισμός είναι.
μου είπαν από πριν τι πρέπει να κάνω για να μην θίξω, να μην μετακινήσω, μην τύχει κι αλλάξω τίποτε.
ίδια να μείνει. ίδια, συντηρημένη.
είναι ασφαλές να μείνουμε κάπως μακρυά, μη γεμίσουμε τίποτε αίματα. τίποτε χλαμύδια.

 

Με αφορμή το σχόλιο του @tithon ...

Φόβος...
Φόβος βαρύς κι ασήκωτος... Γεγονός... Με "ουρίτσες - δεκανίκια", ως ιδεολογικά στηρίγματα της "επιλογής" που μας φόρεσαν.
Δηλαδή, διανοητικό κοπροσκύλιασμα του κερατά (βλέπε σπουδαγμένα βούδια), βόλεμα κι ευκολία του κιαρατά (διάβαζε: αρχή της ελάχιστης κατανάλωσης ενέργειας, εξαιρείται το τζιμ, γιέα) και στανική υποχρέωση στο καθήκον (για προσχηματικούς λόγους καθαρά).
Μαζεύονται όλα δαύτα μέσα τους κι όταν "σκάνε", αναζητάνε ένα καινούργιο πρόσχημα: μια κωλοτρυπίδα αδειανή κάποιας Ελένης (παραφράζοντας τον ποιητή), ένα κωλοσκάμπιλο, μια αγορασμένη κινκιά απ' το ιντερνέτι, να φετιχογουστάρουνε. Και να κάνουνε και λίγο μπούγιο, ντόρος να γίνεται.
Το μόνο θετικό στην υπόθεση είναι αυτά τα ελάχιστα, δυο-τρία άτομα, που θα αρχίσουν να νογάνε πως δεν είναι ούτε το μπούγιο ούτε ο ντόρος...
Τα υπόλοιπα που θα κατακτήσουν το σημείο "κωλοτρυπίδα" (πείτε το όπως σας αρέσει), απλώς είναι το καθρέφτισμα του εαυτού τους σε λίγο πιο καλογαμημένο, κι αυτό παίζεται.
Νεροκουβαλητές του τίποτα, κυριολεκτικά για το τίποτε, ακόμα πιο φοβισμένα και υποταγμένα τύποις και κατ' ουσίαν...
Ντενεκέδια, ντουντούκες, καθρεφτάκια και χάντρες...

 

Είναι η επιφύλαξη να μην θίξει αυτό που αγαπά, να μην μαδήσει τα πέταλα του λουλουδιού γιατί δεν ξέρει πώς να το κάνει.
Όταν μάθει πως η τριανταφυλλιά αυτό αποζητά, ενδόμυχα, γι' αυτό ανθεί και λουλουδίζει, τότε μια χαρά θα το μαδήσει και θα το χαρούν μαζί το μάδημα, Λύκος και τριανταφυλλιά..

 

Κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη και διαβάζω αυτό.

Τι διαβάζω;

Νεαρός νεόνυμφος έγκαυλος έως τις άνω παρυφές του αφαλού επιθυμεί διακαώς να βατεύσει νεαρά νεόνυμφη από τον κώλο . Δεν το τολμά όμως, καθότι ντροπαλός. Την δυσκολία του αυτή και την ντροπαλότητα του την επικοινωνεί με φίλη του. Άρα υπάρχει άνθρωπος στην ζωή του τον οποίο εμπιστεύεται. Διότι εξομολογείται. Άρα εμπιστεύεται . Η φίλη έχει ανεπτυγμένη την εν-συν-αίσθηση και τον ακούει προσεκτικά. Το μόνο που έχει να του πει ως φίλη με εν-συν-αίσθηση είναι «μην είσαι συντηρητικός ρε μαλάκα φίλε, βάλε την κάτω και σκίστεις την κωλοτρυπίδα της μαλάκως, και σπρώξε τα σκατά της στον πάτο της.»

Και ενώ σε αυτή την ιστορία αναδυκνείεται και προβάλλεται η φιλία ως αγαθό και αξία, το πόπολο ως είθισται, εγκλωβίζεται σε μια λέξη… συντηρητισμός.

Και της χαριτωμενιάς το πανηγύρι ευθύς ξεκινά.

Είναι, δεν είναι, τι είναι, γιατί είναι, πως είναι, ποια τα βαθύτερα αίτια του είναι, που δεν είναι αλλά θα μπορούσε να μην είναι….. συντηρητισμός.

Και μετά τις αναζητήσεις τις σπουδαίες, περιδιαβαίνουν και οι κουλτουρέ… εκείνοι οι σοφιστικέ αλά Ράμφος….

Και το κείμενο πάει περίπατο, και η ιστορία ξεχνιέται, και η φιλία πουθενά δεν αναφέρεται.

Διάβασα ένα υπέροχο κείμενο.

Πώς ένας άνθρωπος εμπιστεύεται έναν άνθρωπο. Και πώς ένας άνθρωπος ξεκλειδώνει έναν άλλον άνθρωπο.

Και στο τέλος υπάρχει χαρά… μόνο χαρά και ικανοποίηση... πως βοήθησες έναν άνθρωπο... πως είσαι φίλος και είναι φίλος.

Φυσικά και το να το κλώθεις το κωλογαμήσι, και να το γυρίζεις γύρω, γύρω επί τριετίας, όπως αναφέρεται στην ιστορία είναι δείγμα αντίληψης συντηρητικής και εκπαίδευσης πουριτανικής. Ποιοι βδελύσσονται τον κώλο; Κλείστε τα μάτια και θα τους δείτε... Υστερικές ρασόφορες και γενειοφόρες πάντως είδους να παρελαύνουν εμπρός σας συνοδευόμενοι από κουστωδία βλαμμένων από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Αυτός ο συρφετός της ηθικολογίας είναι εγκατεστημένος εντός μας. Είναι η παιδεία μας. Είναι ο πολιτισμός μας.

Αρκεί ένα φίλος με εν-συν-αίσθηση για να γκρεμίσει όλο αυτό το τσίρκο των ηθικολόγων του κώλου ως να είναι τραπουλόχαρτα.

Ένας άνθρωπος βοήθησε έναν άλλον άνθρωπο εδώ… και αυτό είναι το φεγγάρι… ο "συντηρητισμός" είναι το δάχτυλο που εμποδίζει για να δει κανείς το φεγγάρι.

Αγαπημένη @rea.. έχεις έναν μοναδικό τρόπο να ξεδιπλώνεις εικόνες.

Αναμένω την επόμενη υπο-ερευνητική ιστορία σου.

Κάθε μια από αυτές είναι ένα μάθημα για την ασυμμετρία σε ένα φόρουμ που ουδόλως ασχολείται με αυτή αλλά προτιμά τα ασήμαντα….

Όαση…

Iagos

 

Η κάθε είδους ιστορία, διαβάζεται απο την οπτική πλευρά του κάθε αναγνώστη. Το συγκεριμένο κείμενο, δεν προβαλλεί την φιλία, ή αν αυτό ήθελε να προβάλλει, δεν έγινε απο όλους κατανοητό. Προβάλλει αυτό που ονομάζει "συντηρητισμό". Αυτό όμως που εγω θα ονόμαζα "καθωσπρεπισμό". Και δεν βλέπω ως πρόβλημα την ανάπτυξη συζήτησης για ένα τέτοιο θέμα.

Όχι μόνο οι παπάδες και οι ακόλουθοι τους, αγαπητέ @Iagos . Δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο κώλος. Είναι και το μουνί, είναι και το βυζί, είναι και η περίοδος, είναι και πολλά άλλα.
Και αυτά, τα βδελύσσεται ή προσπαθεί έστω, ενα μεγάλο μέρος του κόσμου. Όχι γτ είναι θρησκόληπτοι, αλλά γιατί έτσι τους μάθανε. Γιατί "τι θα πει ο κόσμος αν της πιάσω το μουνί στη μέση του δρόμου?"
"Εμένα μου μάθανε οτι πρέπει να είμαι τρυφερός, να μην την πονάω, να μην την "χαλάσω". Και εγω θέλω οσο δεν πάει, να την πονέσω. Αλλά οχι οχι, δεν κάνει"

Η φιλία, στην οποία λες οτι αναφέρεται το κείμενο, στα δικά μου τα μάτια φαίνεται η ανάγκη του τύπου να βρεί συμμάχους. Να βρεί στηρίγματα. Να του πεί κάποιος που εμπιστεύεται, οτι δεν είναι λάθος αυτό που θέλει. Οτι δεν είναι προβληματικός. Οτι και άλλοι το κάνουν φιλαράκι, σκίστης τον κώλο.

 

Έχει πολύ ενδιαφέρον, τα σημεία που εστιάζει ο καθένας μας και πως το ερμηνεύει, σε μια ιστορία. Κάθε τοποθέτηση, μου προσφέρει, νέο υλικό για σκέψη και εμβάθυνση στο υπο- ερευνώ και σας ευχαριστώ για ολόψυχα για την συνεισφορά σας στο νήμα μου. Η όμορφη συζήτηση και η ανάπτυξη του κάθε θέματος, με τιμά. Ευχαριστώ για την υπο-στήριξη  !!

 

Ακόμα και αν μείνει κανείς σε μια κωλοτρυπίδα, ακόμα και αν το βήμα φτάσει ως εκεί, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό βήμα, "μικρό για τον άνθρωπο αλλά μεγάλο για την ανθρωπότητα".. Η ρωγμή που αφήνει αυτό το βήμα που θα δώσει έναυσμα σε κάποιον άλλον για να το σπάσει.. Δεν είναι τίποτε!.. Είναι ολόκληρο σκαλοπάτι. Κάτι θα δώσει αυτό αλυσιδωτά κάπου αλλού, κάποιος θα το πάει αυτό λίγο παραπέρα. Έτσι προχωράμε. Στράτα- στρατούλα. 

 

Το είπα χρ'σό μ' κι αυτό..!
Ξαναδιάβασέ το...

 

Για δαύτο μίλησα, αλλά αμα ειπώθηκε..κουλ!!  

 

Kαλή η αξία της φιλίας, καλός πιθανόν και ο συντηρητισμός που 'σπάει', λέμε τώρα, δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω το θλιβερό σημείο της ιστορίας ότι ένας νέος άντρας και μια νέα γυναίκα ετοιμάζονται να μοιραστούν ζωή και ωστόσο δεν είναι ικανοί να μιλήσουν και να κοινωνήσουν ο ένας στον άλλον θέματα για την σεξουαλική τους διάδραση και καταφεύγουν σε τρίτους. Τί να πω. Καλά στέφανα!

 

Συμφωνώ!

 

Υπο- ερευνώ
Ιστορία 5.
Το υπο - σακάτεμα και η προπαγάνδα της Κοκκινοσκουφίτσας.

Το παραμύθι είναι γνωστό. Η ηθική με τον συμβολισμό της μανούλας, επιβάλει στην Κοκκινοσκουφίτσα να πάει στην γιαγιά της από τον δρόμο και όχι από το δάσος, διότι στο δάσος υπάρχουν λύκοι.
Και τι πάει και κάνει το παλιοκόριτσο? Σαν τρελό μαζοχάκι γράφει ηθικές και μανούλες και πάει να βρει τον λύκο της.
Και τον βρίσκει! Πεινασμένο να την περιμένει μέσα στο σκοτεινό δάσος. Ο οποίος αντί να την κατασπαράξει επιτόπου, να φτύσει τα κοκαλάκια της και να φύγει.. ένεκα Αφένταρος, προτιμάει να το μαγειρέψει λίγο το πράγμα.
Παίζει με το μυαλό της ο αχρείος, την στέλνει να μαζέψει λουλουδάκια για τη γιαγιά της, κερδίζοντας χρόνο για να καταστρώσει το σχέδιό του και να απολαύσει την κατασπάραξη της μικράς όπως Εκείνος ορίζει. Το θέλει με Ιεροτελεστία! Θέλει να κερδίζει την εμπιστοσύνη της, να πάει εκείνη κοντά του από μόνη της, να συναινέσει.

Και επειδή ο λύκος είναι διπρόσωπος και απατεώνας και αδίστακτος, τρώει την αβοήθητη γιαγιούλα και μασκαρεύεται σε κάτι οικείο που να μπορεί να εμπιστευθεί η ανόητη μικρή. Η οποία νιώθει ασφαλής τώρα δίπλα στο κρεβάτι της γιαγιάς..
Όσο περνάει η ώρα όμως, κάποια πράγματα αρχίζουν να την προβληματίζουν.. Η μαρτυριάρα η μάσκα! Υποψιάζεται το τεράστιο ψέμα.. τα δοκάρια της ασφάλειας της αρχίζουν να τρέμουν.. αλλά όχι δεν φεύγει, μένει.. ρισκάρει η παλαβή!
-Γιαγιάκα, γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια?
- Για να σε βλέπω καλύτερα!
Κολακεύεται η μικρή, σου λέει, τόσο με αγαπάει που μεγάλωσαν τα μάτια της για να με βλέπει καλύτερα!
Άλλα και πάλι κάτι δεν της πάει καλά..
- Ρε γιαγιά γιατί έχεις και τόσο μεγάλο στόμα όμως..?
ΧΡΑΠ!! μια χαψιά η κοκκινοσκουφίτσα, ούτε τα κόκαλα δεν άφησε, αμάσητη την κατάπιε ο λύκος ο μπαγάσας!!
Ένας καλός αφηγητής απολαμβάνει σε αυτό το σημείο την αγωνία των ακροατών.. κάνει παύση.. Τι? αυτό ήταν? Την έφαγε τελικά? End of story?
Και βέβαια όχι..
Σαν απομηχανής θεός, ο μεγάλος σωτήρας εμφανίζεται! Ο γενναίος κυνηγός από το πουθενά, με το θάρρος του και μια καραμπίνα ΝΑ ( με το συπάθειο) !
Σκοτώνει τον λύκο και βγάζει τα αμάσητα θύματα από τα σωθικά του, γιαγιά και εγγονή! Γλέντι και χαρές μετά .. τσιμπούσια και τραπέζια..και στην πορνό εκδοχή η μικρά τσιμπουκώνει τον γενναίο κυνηγό πίσω από κάτι δέντρα.

-...Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, λέει ο αφηγητής.

- Όπα! Αυτό ήταν? πετάγεται μια μικρή ακροάτρια.. Ο αφηγητής την κοιτάζει βαριεστημένα
(Ω ρε γαμώτο! πάλι τα ίδια! Πάντα υπάρχει ένα!!)

- Κάθε ιστορία κρύβει μέσα της ένα συμπέρασμα. Τα καλά και υπάκουα παιδάκια, που ακούνε την μαμά τους και πάνε από τον δρόμο που τους λέει, δεν κινδυνεύουν. Της λέει με συγκρατημένη ηρεμία

-Και επίσης δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ξένους! Πετάγεται ένα άλλο παιδάκι από δίπλα.

- Πολύ σωστά! Λέει ενθουσιασμένα ο αφηγητής.

Η μικρή σταυρώνει τα χέρια και κοιτάζει με καχυποψία.
- Αφού η κοκκινοσκουφίτσα ήθελε να δει λύκους! Γιατί να πάει από τον δρόμο?

- Γιατί οι λύκοι είναι επικίνδυνοι ( Το κέρατο μου με το μαλακισμένο που μπλέξαμε σήμερα!). Όποιος θέλει να δει λύκους ρισκάρει να γίνει το θήραμά τους. Θες να σε φάει ο λύκος και να μην ξαναδείς ποτέ την μαμά σου?

-.....

- Ωραία! .. τελειώσαμε για σήμερα, την άλλη βδομάδα θα σας πω την χιον..

- ..Αλλά θα ήθελα να δω έναν λύκο από κοντά! Και είναι όμορφα να περπατάς στο δάσος ..

- Είπαμε Αννούλα μου, είναι επικίνδυνα στο δάσος! Πετάχτηκε η μαμά της Αννούλας που είχε χάσει την ψυχραιμία της με την κόρη της (φτυστή η πεθερά μου με μια γλωσσάρα να!)

Αρπάζει την Αννούλα από το χέρι, την μπουφανιάζει τίγκα μέχρι το σαγόνι και κασκόλ και γάντια και σκούφο και όλα στο χρώμα λιλά,την χώνει στο αμάξι και φεύγουν για το σπίτι.

Ο Αφηγητής αποχαιρετά τους γονείς και τα παιδιά .. Και αφού σιγουρευτεί ότι έφυγαν όλοι. Φοράει τις μπότες και το χακί μπουφάν του, παίρνει την καραμπίνα ΝΑ ( με το συμπάθειο) και κατευθύνεται προς το δάσος.

Στο αμάξι η Αννούλα κοιτούσε από το παράθυρο το πυκνό σκοτεινό δάσος...Νιώθει το κάλεσμά Του.. είναι εκεί... την περιμένει...να την κατασπαράξει! .. Νιώθει την ζεστασιά της γλυκιάς φυλακής Του μέσα στα σωθικά του!

Τα μάτια της άστραψαν.. περίεργα!

-Μανουλίτσα μου..? Λέει με νάζι που λιώνει και σίδερα!
-Ναι αγγελούδι μου?
-Θέλω να μου πάρεις έναν κόκκινο σκούφο!