Υπό με παιδιά

Κι εγώ θα ήθελα να μάθω τι είναι η έντονη προσωπικότητα

 

Το έχω συναντήσει και ειδικά σε μονογονικές οικογένειες, όπου η παρέμβαση του Κ στην ζωή της υποτακτικής του, είναι εξαιρετική προς όφελος των παιδιών της.

 

Ένσταση !
1) Ποια λογική μάνα θα άφηνε να
διαχειριστεί η να τους επιβληθεί ένας ξένος προς αυτα ουσιαστικά ανθρώπος ;
Αν είναι η ίδια ανίκανη να τα διαχειριστεί υπάρχει πάντα ο φυσικός τους πατέρας ( αν είναι εν ζωή ) που μπορεί και θα πρέπει από κοινού να παίρνουν αποφάσεις για το καλό των παιδιών τους !

2) Η μάνα προς τα παιδιά είναι Ιερή λέξη!
Μπορεί στην προσωπική της ζωή να είναι υπό , pain slave η ότι γουστάρει αλλά στα μάτια των παιδιών της θα είναι παντα η μάνα τους η Ιερή και κατά την δική μου γνώμη δεν πρέπει να δώσει δικαιώματα να τους το χαλάσει αυτή την εικονα .
Και γι'αυτό οτιδήποτε και να κάνει θα πρέπει να το κάνει μακριά από την οικογενειακή εστία .
Δικαίωμα της να κάνει ότι θέλει όπως έχω ξαναπεί ,αλλά όχι προς βάρος των παιδιών της !

3) Αυτός ο Κ από την άλλη έχει δικά του παιδιά αναρωτιέμαι και ξέρει πως να επιβληθεί- διαχειριστεί τα ξένα παιδια ;
Έχει κάποιο μανουάλ για το πώς θα είναι σωστός γονιός ;!
Να μας δανείσει και μας που λειτουργούμε λίγο πολύ με βάση το ένστικτο μας για το καλύτερο !

Τίπ : Οταν τα παιδιά είναι στην εφηβεία δεν δέχονται τους φυσικούς τους γονείς να τους επιβληθούν και θα αφήσουν κάποιον ξένο Κ έχετε την εντύπωση ;

 

Σ' ένα μακρινό παρελθόν, σ' έναν εξίσου μακρινό γαλαξία, η τότε σύντροφος/γκόμενα/υ ( ότι σας αρέσει περισσότερο ) σε κάποια φάση είχε θελήσει ( πάνω κάτω στο τρίμηνο ) να με φέρει σε πιο στενή επαφή με τον ανήλικο τότε γιο της. Ευτυχώς ή δυστυχώς ( μάλλον ευτυχώς ), είχα αποφασίσει ότι ο καθένας μας θα έπρεπε να κρατήσει την δική του χωριστή στέγη ( και γιατί σε κείνη την φάση δεν γούσταρα συγκατοικήσεις και λόγω του προαναφερόμενου μπόμπιρα ). Αν και εκείνη η σχέση ήταν κάθε άλλο παρά χλιαρή, μπροστά στον μικρό δεν ειπώθηκε/έγινε ποτέ κάτι, που να ξέφευγε των "συνηθισμένων δεδομένων". Και όσο κι αν μαζί του να είχα δεθεί, δεν σκέφτηκα ποτέ μου, ούτε καν να προσπαθήσω ν' αντικαταστήσω τον πατέρα του ( Σημειωτέον, η τότε τύπισσα ήταν διαζευγμένη και ο μπαμπάκας του μικρού απλά άφαντος ).

Με λίγα λόγια, για όσο καιρό ήμασταν με κείνη την γυναίκα, με το παιδί της "περπατούσα σε ριζόχαρτο", γιατί για μένα εκείνο ήταν το σωστό. Μπορούσα να είμαι ένα γνώριμο και οικείο πρόσωπο, αλλά δεν είχα κανένα δικαίωμα να εκφέρω καμία γνώμη ( πόσο μάλλον να την επιβάλλω ) ως προς την διαπαιδαγώγηση του μικρού.

Ως προς το δικό μου παιδί, βανιλλιάρικο ή όχι, οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού με την σύντροφο μου. Αρκετά σημεία αναφορικά με την διαπαιδαγώγηση του συναποφασίζονται. Και σίγουρα δεν θέλω να έχει καμία σχέση με την ερωτική μας ζωή/συσχετισμό τουλάχιστον μέχρι την ύστερη εφηβεία του. Πρώτον, γιατί δεν το αφορά και δεύτερον γιατί, κάποια πράγματα έχουν τον καιρό τους. Αν βέβαια με πλησιάσει ποτέ του ( και είμαι ακόμη ζωντανός, για να του απαντήσω ), εκφράζοντας κάποιες απορίες σχετικά με το "θέμα" εναλλακτικός ερωτισμός ( ή και διαστροφές, γιατί όχι? ) και θα ήμουν σε θέση, να του τις λύσω ή να τις συζητήσω μαζί του. Δίχως να το φλομώσω στις παπαρομπουρδολογίες, θα το έκανα ευχαρίστως.

* Δηλαδή αστερίσκος, ένσταση κι εγώ σχετικά με το "υπέρτερο" του όποιου Κ χαρακτήρα σχετικά με οποιονδήποτε άλλο ( βανίλλια included ). Είναι σαν να συγκρίνουμε δυο - θεωρητικά - ανόμοια πράγματα π.χ. ένα μανταρίνι μ' ένα ελικόπτερο και να καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι το δεύτερο είναι πιο γευστικό απ' το πρώτο.  

 

Δύο διευκρινήσεις για να κατανοήσω καλύτερα τα ερωτηματά σας.
Στο πρώτο ερώτημα, εννοείτε ότι δεν τον αποδέχονται ως πρόσωπο; (όπως θα μπορούσε να συμβεί σε μια vanilla σχέση; )

Στο δεύτερο ερώτημα σας, πώς τα παιδιά έχουν γίνει κοινωνοί της επιθυμίας της μητέρας να υποταχθεί ώστε να μην το αποδέχονται; Από συζητήσεις μαζί της,από συμπεριφορές;

 

Γενικά μιλώντας το να επιθυμεί και να μπορεί ένας Κυρίαρχος να επιβάλλει το οτιδήποτε και να επιλέγει να μην το κάνει υποδηλώνει ποιότητα μετάλλου σπάνια και δυσεύρετη.
Ενα άλλο κομμάτι της ενδεχόμενης ποιότητας του ως ανθρώπου είναι το μοναδικό πράγμα που τον καθιστά ικανό και άξιο (ανεξαρτήτως του αν θα επιλέξει να το πράξει ή όχι) να ασχοληθεί εποικοδομητικά με την ανατροφή ενός όχι δικού του παιδιού.
Ικανότητα και αξία που κρίνονται εκ του αποτελέσματος καθημερινά και κυρίως σε μεγάλο βάθος χρόνου κάτι που απαντάται μόνο σε σχέσεις ζωής.

 

@MindFeeder

Νομίζω ότι ως προς τις προθέσεις μας, συμπορευόμαστε. Και αυτό είναι που μετράει  

Πιστεύω, όμως, ότι μάλλον εγώ δεν έγινα κατανοητή. Το «ανοίγω» λίγο λοιπόν  

Δική μου διαπίστωση σε όλα αυτά τα νήματα για Κ/υ, s/m και παιδιά, έχουμε μάλλον στο πίσω μέρος του μυαλού μας μια εικόνα ενός ζεύγους σε ένα s/m session με αλυσίδες, μαστίγια και λοιπά (αγαπημένα   ) σύνεργα και κάπου σε κάποια γωνία τρομοκρατημένα ή θυμωμένα παιδάκια να βλέπουν τη σκηνή.

Ισχυρίζομαι ότι αυτή η εικόνα είναι που μας θολώνει και μας ωθεί στο να μη βλέπουμε πολλά πράγματα και κυρίως τις τεράστιες ομοιότητες ως προς το τι πρέπει να τι δεν χρειάζεται να ξέρουν και να βλέπουν τα παιδιά από την ερωτική ζωή των γονιών τους ή ενός εξ αυτών, ασχετά αν μιλάμε για βανιλα ή βδσμ.

Πχ κάνατε μια αναφορά σε μια κοπέλα που το παιδί της – προφανώς- δεν έβλεπε τι έγραφε στο κινητό προς τον Κ της.

Ισχυρίζομαι ότι ένα παιδί σε ένα μήνυμα «Η μέρα μου ξεκινά και τελειώνει με τη σκέψη Σας» και «μωράκι μου τσουπωτό σε σκεφτόμουν όλη μέρα» εκτίθενται ακριβώς στην ίδια άχρηστη γνώση. Ίσως και στη δεύτερη περίπτωση σε μια αισθητική που προσωπικά με απωθεί αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Το αυτό και αν δουν κάποιον να παίρνει τη μαμά τους σε ιεραποστολική στάση ή στα τέσσερα κρατώντας την από τα καπούλια.

Είναι κάτι το οποίο παραμένει σοκαριστικό και σε καμία περίπτωση χρήσιμο (τουναντίον) να δουν και να ξέρουν.

Αυτό που μπορεί να καταλάβει ΚΑΘΕ παιδί, ΚΑΘΕ ηλικίας είναι αν και πότε είναι η μαμά του ήρεμη, χαμογελαστή, χαρούμενη, ισορροπημένη. Το αν αυτό προέρχεται επειδή έχει δίπλα της έναν εξαιρετικό vanilla σύντροφο ή έναν εξαιρετικό Κυρίαρχο δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σημασία.

Στο ερώτημα που οι περισσότεροι δεν θέτουν τόσο ευθέως (και είναι για μένα η μόνη ουσιαστική ερώτηση που μπορεί να κάνει κάποιος γύρω από το θέμα) «το πώς ένας Κυρίαρχος διαμορφώνει την υποτακτική του επηρεάζει το παιδί/α της υποτακτικής;» η απάντηση, όσο και αν σοκάρει ή φαίνεται πολιτικώς μη ορθό είναι «ΦΥΣΙΚΑ και το επηρεάζει». Και προσθέτω ότι θα ήταν αδύνατον να είναι αλλιώς.

Όμως, δεν είδα ποτέ να σοκάρεται κανείς με το ότι ένα παιδί το επηρεάζει η πολιτική ιδεολογία της μαμάς του, η θρησκευτική της πίστη ακόμη και η διατροφική της νοοτροπία και προσέγγιση. Και όμως, το επηρεάζουν. Καταλυτικά.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι για μένα οι επιλογές να είναι κατά το δυνατόν καλές και σωστές.

Και φυσικά στα σημεία που εγώ έχω διαμορφωθεί από τον Κύριο μου γιατί θεωρώ ότι Εκείνος έχει καλύτερη νοοτροπία, γνώμη, φιλοσοφία, στάση ζωής από μένα, προφανώς και θέλω να περάσει στο παιδί μου. Γιατί επέλεξα αυτές τις αρχές ως καλύτερες από τις δικές μου. Άρα και αυτές θέλω να του περάσω.

Επομένως, ένα παιδί δεν είναι καθόλου έξω από τη σφαίρα της ζωής της μητέρας του, συμπεριλαμβανομένης και της Κ/υ σχέσης της. Της δικής μου πάντως όχι. Από αυτό που είναι απ’ έξω είναι από λεπτομέρειες που δεν το αφορούν είτε πρόκειται για βδσμικη είτε για βανίλα ερωτική σχέση. Όπως είναι έξω από πολλές αντίστοιχες λεπτομέρειες όλων των εκφάνσεων της ζωής της.  

 

Εν κατακλείδι ένα μικρό flashback στο αρχικό post.

Αν το παιδί της τότε συντρόφου/υ/γκόμενας μου ( πείτε την όπως θέτε ), μου έδινε την εντύπωση, ότι δεν ενέκρινε την σχέση μου με την μητέρα του ( η μοναδική που είχα ποτέ μου με single mother ).
Σίγουρα θα το συζητούσα μαζί της ( θεωρώ, ότι κάποια πραγματάκια αν έχεις τα μάτια ανοιχτά, τα βλέπεις. Δεν χρειάζεται να σου το πει ο άλλος. Και τα παιδιά, συχνά πυκνά, την όποια αντιπάθεια τους στην δείχνουν δίχως προβλήματα ) και αν έκρινα ότι θα ήταν τ' ορθότερο, θ' απομακρυνόμουν από μόνος μου.

Πάντως αν ήμουν single dad ( που ευτυχώς δεν είμαι ), δύσκολα θα έφερνα σε στενή επαφή το παιδί μου με κάποια που δεν θα ήταν η μητέρα του ( υ μου ή ξε υ μου ).
Απλούστατα γιατί - και ίσως κάνω λάθος που το βλέπω έτσι -, έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά δένονται αρκετά εύκολα, ιδίως αν τους λείπει κάποια φιγούρα. Και κάποια που θα μπορούσε και να βγεί απ' την ζωή τους, όπως είχε μπει - δηλαδή εν μια νυκτί -, δεν θα την άφηνα να έχει μαζί του παρά τα άκρως απαραίτητα πάρε δώσε - ανεξαρτήτως πλαισίου που θα είχε εγκαθιδρυθεί ανάμεσα σε κείνη και σε μένα -.

Δεν πλατιάζω άλλο, γιατί αυτό κι αν είναι θέμα ωκεανού που δεν χωράει σε φλιτζανάκι του καφέ. Σίγουρα ο κάθε γονιός μεγαλώνει το παιδί του, όπως θα θεωρούσε καλύτερο και είναι δική του η όποια ευθύνη αναφορικά με την ευδαιμονία του ή όχι.
Οι όποιοι άλλοι, απλά βουή...καλώς ή κακώς ..

 

Δε καταλαβαινω αφου ενας Κ επιλεξει σχεση με καποια υπο με παιδια γιατι πρεπει να αποποιηθει αυτο το κομματι της ζωης της που ειναι κ το σημαντικοτερο.
Αλλο η διαπαιδαγωγηση η εκπαιδευση ή οτι αλλο της υπο κ τελειως αλλο των παιδιων.Αν το επιθυμει μπορει να συμετεχει ενεργα απο κει κ περα αν το κανει με λαθος τροπο κ τους κανει κακο το προβλημα ειναι οτι η σχεση των δυο εχει αρχισει απο την αρχη σε λαθος βαση με ευθηνη του Κ.
Αν οι βασεις απο την αρχη εχουν μπει σωστα δε βλεπω το λογο τα παιδια να μην τον αποδεχτουν εκτος κ ειναι κακομαθημενα οποτε το προβλημα ειναι γενικο για οποιο ειδος σχεση κανει η μητερα τους.
Στο D/s το Κυριαρχο μελλος θελει ευτυχισμενη την υπο του πρωτιστως για να περνα αυτος καλα στη περιπτωση μας κατα συνεπεια θα πρεπει να ειναι κ τα παιδια το ιδιο αλλιως η σχεση δε τραβαει κ ουτε θα γινει κ ποτε.
Επιλογη του Κ ειναι αν θελει κ μπορει να αναλαβει την ευθηνη...δεν ειναι η κακια πεθερα η ο τρελαμενος αδερφος που τους σουταρουμε η συνδεση μανας παιδιων δεν μπορει να κοπει ουτε καν να χαλαρωσει θετοντας στην υπο αλλες προτεραιοτητες που αν δεν ειχε παιδια θα ηταν ιδανικες.
Οσο για τη συμβιωση αυτη καθε αυτη ακομα κ αν υπαρχει πολυ s/m ακουω κατι επιχειρηματα που μου προκαλουν πολυ γελιο.
Οι διαστροφες μας τα γουστα μας οι καυλες μας ειναι δικες μας ουτε τις κληρονομουμε ουτε τις βαζουμε το πρωι στη τσαντα του παιδιου μαζι με το σαντουιτς.

 

ναι... να του δώσουμε και κάνα βραβείο...

 

Πώς νιώθουν τα παιδιά όταν νιώσουν ότι ο γονιός τους παραδίδει μέρος ελέγχου σε κάποιον; Είναι δυνατόν να σκεφθούν ότι θέλουν για κηδεμόνα κάποιον που δεν είναι υποτακτικός απέναντι σε κάποιον άλλον; Είναι δυνατόν να θέλουν για σύντροφο του γονιού τους κάποιον που δείχνει ισχυρός, για να νιώσουν μήπως περισσότερη ασφάλεια; Είναι ανόητα αυτά τα σενάρια και να τα αφήσω για φανταστικές ιστορίες;


Το πρόσωπο του Κ που θα επιλέξει ο υπό. Η προσωπικότητα του Κ σε ότι αφορά την κυριαρχική του φύση. Όλοι οι Κ εδώ μέσα δεν είναι ίδιοι σε αυτό που ορίζουν ως υποταγή ή στον τρόπο ή στο μέγεθος που την θέλουν. Παίζει ρόλο, όταν υπάρχουν παιδιά;


Άκουσα κάποια μαμά υπό να λέει, εγώ τον Αφέντη μου, τον θέλω Καπετάνιο των παιδιών μου. Αν δεν το έχει, δεν τον θέλω. Αναρωτιόμουν αν βρισκόμουν στο Bdsm. Καπετάνιος σε τι; Ή μήπως εγώ τα έβλεπα λάθος;


Ας το πιάσω από μία άκρη λέω, ας μιλήσω για D/s σχέσεις.


Μιλάω για D/s σχέσεις που μπορεί να μην δείχνουν στα παιδιά τι γίνεται στο κρεβάτι, αλλά που πάντα φαίνονται στις λεπτομέρειες και αυτά δεν περνούν απαρατήρητα από τα παιδικά μάτια. Και μιλάω για D/s σχέσεις που τα παιδιά βλέπουν και ζούνε τον Κ σύντροφο.


Αυτό ήταν το αρχικό μου ερώτημα, μετά άρχισαν να γεννιούνται κι άλλα.

 

@goodevil και @margarita_nikolayevna από τις πιο ώριμες και συγκροτημένες τοποθετήσεις.
Διαβάζοντάς κάτι τέτοια σχόλια, χαίρομαι που βρίσκομαι "ανάμεσα" σας