Φαντασίωση: Παρακολουθώντας εικονική εκτέλεση.

Δωμάτιο μεγάλο, άδειο. Τσιμεντένιο πάτωμα, τσιμεντένιοι τοίχοι – κάνει κρύο. Στη μία γωνία, απέναντι από την πόρτα, έχει ένα κασόνι. Από το ταβάνι κρέμεται ένας γυμνός γλόμπος, αναμμένος, που διαχέει σε όλο το χώρο ένα πολύ ενοχλητικό φως. Δίπλα του, στη μέση ακριβώς του ταβανιού, έχει έναν μεγάλο σιδερένιο γάντζο από όπου ξεκινάει ένα χοντρό σκοινί που καταλήγει σε μία κρεμάλα. Ακριβώς από κάτω της υπάρχει ένα ακόμα κασόνι. Πηγαίνω και κάθομαι σε αυτό που είναι στη γωνία. Περιμένω. Είμαι ντυμένη με μαύρο πουκάμισο, κλειστό στο λαιμό, με μακριά μανίκια, σφιχτά κουμπωμένα στους καρπούς μου, και μαύρη φούστα. Τα μαλλιά μου είναι σφιχτά τραβηγμένα πίσω – είμαι τελείως άβαφη. Περιμένω τελείως ακίνητη αρκετή ώρα. Δεν θέλω να κάνω καμία κίνηση, νιώθω νευρικότητα και φαγούρα στα γόνατά μου αλλά δεν θέλω να ξυστώ. Έχω ακουμπήσει τα χέρια μου στα πόδια μου και έχω καρφώσει το βλέμμα μου στην πόρτα απέναντί μου. Λίγο πριν χάσω την υπομονή μου, ανοίγει. Μπαίνουν.

Εκείνος είναι ντυμένος επίσης στα μαύρα. Φοράει μια κουκούλα που σκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπό του και έχει τρύπες στη θέση των ματιών και του στόματος – το μόνο σημείο του σώματός του που είναι ακάλυπτο είναι τα χέρια του. Τα χέρια του είναι τα πιο όμορφα χέρια που έχω δει. Μακριά, δυνατά δάχτυλα, κοντά και πεντακάθαρα νύχια. Εκείνη είναι όπως μου αρέσει να είναι. Λεπτή, χλωμή, εύθραυστη, διάφανη. Τα μαλλιά της είναι λίγο κάτω από το ύψος των ώμων, ελάχιστα σπαστά, σε χρώμα «βρώμικου» ξανθού, με άτακτη χωρίστρα στη μέση. Φοράει ένα πουκάμισο σαν το δικό μου, αλλά μπεζ, με πολύ μικρό γιακά κουμπωμένο στο λαιμό, με μακριά στενά μανίκια πολύ σφιχτά στους καρπούς της, μακριά μπεζ φούστα και μπεζ ψηλά μποτάκια με σφιχτά, πολύ σφιχτά κορδόνια. Ξέρω ότι δεν φοράει καθόλου εσώρουχα. Είναι ολόκληρη μπεζ, τα ρούχα της, τα μαλλιά της, μόνο τα χέρια, το πρόσωπο και ο λαιμός της είναι πιο ανοιχτά, τελείως χλωμά. Είναι πανέμορφη. Στέκεται μακριά από μένα, αλλά με φαντάζομαι να την πλησιάζω και να μυρίζω το λαιμό της – μυρίζει βανίλια. Κρέμα. Φαντάζομαι να περνάω απαλά τα χείλη μου από τις μικροσκοπικές τριχίτσες του λαιμού της, να της σηκώνω λίγο τα μαλλιά και να χαρτογραφώ με τα χείλη μου το σβέρκο της. Απαλά, να μη με νιώθει σχεδόν καθόλου. Να την κάνω να ανατριχιάσει. Δεν με κοιτάζει. Εκείνος ναι, το καταλαβαίνω ότι με κοιτάζει μέσα από την κουκούλα. Νιώθω την παρανοϊκή επιθυμία να του χαμογελάσω, παρόλο που δεν βλέπω τα μάτια του και παρόλο που ξέρω ότι δεν ταιριάζει καθόλου στη στιγμή να του χαμογελάσω. Καρφώνω το βλέμμα μου στην πόρτα που έχει μείνει ανοιχτή και θέλω να σηκωθώ να την κλείσω, νιώθω απίστευτο άγχος ξαφνικά, ότι θα μπει κάποιος και θα μας δει, θα μας διακόψει. Η πόρτα μένει ανοιχτή και σχεδόν ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά στο στήθος μου – θέλω να κλείσει. Θέλω κάποιος να την κλείσει. Αλλά δεν σηκώνομαι, προσπαθώ να συγκεντρωθώ στους δυο τους και να μην βλέπω πίσω τους, στην ανοιχτή πόρτα. Νιώθω να ερεθίζομαι μόνο και μόνο από την προσπάθειά μου να μην κοιτάξω την ανοιχτή πόρτα, να την ξεχάσω. Προχωρούν προς στη μέση του δωματίου και στέκονται ακριβώς μπροστά από το κασόνι κάτω από την κρεμάλα, μπροστά μου.

Εκείνος βγάζει κάτι από την τσέπη του. Είναι μια πλαστική σακούλα. Τη φοράει στο κεφάλι της, χαϊδεύοντας λίγο τα μαλλιά της. Τη σπρώχνει απαλά να ανέβει πάνω στο κασόνι. Είναι πολύ ψηλός και τώρα εκείνη είναι ακριβώς στο ύψος του. Οι κινήσεις του είναι πολύ απαλές, ασύλληπτα προσεκτικές, τόσο σίγουρες. Περνάει τη θηλιά γύρω στο λαιμό της, πάνω από τη σακούλα, έτσι ώστε να αγκαλιάζει τα μαλλιά της. Βλέπω τη σακούλα να θολώνει καθώς ανασαίνει, λίγο πιο νευρικά τώρα, και για πρώτη φορά με κοιτάζει. Σφίγγομαι. Σφίγγω τα χέρια μου, τα πόδια μου, την κοιλιά μου, το σαγόνι μου, τους μυς της πυέλου μου, όλο μου το σώμα σφίγγεται από την ένταση, καταπίνω αργά. Κοιτάζω το πάτωμα αστραπιαία για να αποφύγω το βλέμμα της και μόλις το ξανανεβάζω στα μάτια της έχει σταματήσει να εστιάζει στα δικά μου, κοιτάζει απλώς ίσια μπροστά της, εμένα, αλλά χωρίς να με βλέπει. Εκείνος της ψιθυρίζει κάτι που δεν ακούω και σφίγγει τη θηλιά γύρω από το λαιμό της. Όχι πολύ. Αλλά αρκετά.

Βάζει τα χέρια της πίσω από την πλάτη της. Βγάζει από την άλλη τσέπη του ένα μικρό κομμάτι σκοινί. Το βλέπω και νιώθω αμέσως να υγραίνομαι. Της δένει σφιχτά τους καρπούς της, ξαφνικά πιο άγρια από όσο θα ήθελα, αλλά νιώθω ικανοποίηση όταν φαντάζομαι τα σημάδια που θα μείνουν πάνω της μετά. Τη ζηλεύω. Αλλά δεν ξέρω αν θέλω να είμαι στη θέση της. Φοβάμαι λίγο. Και νιώθω ότι υγραίνομαι περισσότερο. Σφίγγομαι κι άλλο. Προσπαθώ να ξεχάσω την πόρτα που είναι ανοιχτή. Ξαφνικά τη βλέπω που ανοίγει το στόμα της και προσπαθεί να ανασάνει – ξέρω ότι μπορεί προς το παρόν, αλλά την παρατηρώ που αρχίζει να πανικοβάλλεται. Κόβεται και η δική μου ανάσα για λίγο. Ξέρω ότι έχει ερεθιστεί κι εκείνη – με κοιτάζει για δεύτερη φορά, πολύ έντονα, νιώθω το βλέμμα της να τρυπάει τη θολή από την ανάσα της σακούλα και να καρφώνεται στο δικό μου, ενώ διακρίνω ένα ανεπαίσθητο σαδιστικό χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη της, σαν να είναι εκείνη στη θέση μου κι εγώ στη δική της. Σαν να παρακολουθεί εκείνη εμένα με τη θηλιά γύρω από το λαιμό μου, στο έλεός του, κι εκείνη να κάθεται στην άκρη του δωματίου να παρακολουθεί. Εκείνος βάζει το ένα χέρι του στο κεφάλι της και γραπώνει τα μαλλιά της πάνω από τη σακούλα, ενώ με το άλλο αγκαλιάζει τη μέση της.

Και ξαφνικά, απροειδοποίητα, κλωτσάει το κασόνι.

Τη βλέπω να σφίγγεται καθώς όλο της το βάρος πέφτει πάνω του, τεντώνει τα πόδια της προς τα κάτω, οι μύτες τους αιωρούνται δέκα εκατοστά πάνω από το πάτωμα. Εκείνος την κρατάει για να μην πέσει, παρόλ’ αυτά το πηγούνι της έχει λυγίσει και βλέπω τη θηλιά να τεντώνεται από το ταβάνι και να σφίγγεται με δύναμη γύρω από το λαιμό της. Είμαι μούσκεμα. Δεν είναι χλωμή πια, έχει γίνει κατακόκκινη μέσα από τη σακούλα και τη βλέπω να ανοιγοκλείνει το στόμα της με αγωνία. Ξέρουμε και οι δύο ότι δεν θα την αφήσει να πέσει εντελώς, αλλά την πιέζει. Νιώθω έναν μικρό σπασμό. Όλα τα μόρια του σώματός μου, του είναι μου, είναι συγκεντρωμένα στο πρόσωπό της. Στο λαιμό της. Φαντάζομαι το σημάδι από τη θηλιά να ξεκινάει κάτω από τα αυτιά της και να διαγράφει το περίγραμμα του πηγουνιού της, να πιέζει με δύναμη την καρωτίδα της πάνω από τη σακούλα. Εκείνος αφήνει τα μαλλιά της. Με το ένα χέρι κρατάει όλο της το βάρος από τη μέση της και με το άλλο ανασηκώνει αργά τη φούστα της. Τη μαζεύει αργά αργά προς τα πάνω μέχρι που τη σηκώνει τελείως. Είναι ολόκληρη τόσο χλωμή, μόνο το πρόσωπό της είναι κατακόκκινο, όλο της το αίμα έχει συγκεντρωθεί στο πρόσωπό της. Βλέπω υγρό ανάμεσα στα πόδια της. Θέλω να βάλω το χέρι μου ανάμεσα στα δικά μου αλλά δεν τα κουνάω καθόλου, πιέζω τα νύχια μου με όση δύναμη έχω στα γόνατά μου. Νιώθω να τρέμω. Τρέμει και εκείνη. Σταματάει ο χρόνος. Δεν ξέρω πόση ώρα τη νιώθω να σφαδάζει ελαφρά, μου φαίνεται σαν αιωνιότητα. Και ξαφνικά, με έναν απότομο σπασμό, τη νιώθω να τελειώνει. Η ανάσα μου κόβεται τελείως για λίγο.

Τελειώνω κι εγώ αμέσως μετά, σαν να μου έδωσαν επιτέλους την άδεια, σαν να μπορώ επιτέλους να το κάνω, αλλά το κάνω τελείως ακίνητη. Δεν θέλω να το καταλάβουν. Νιώθω το εσώρουχό μου τελείως υγρό. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω, αλλά προσπαθώ να μην το δείξω.

Εκείνος τη σηκώνει λίγο περισσότερο, αφήνει τη φούστα της να πέσει και με αργές κινήσεις της βγάζει τη θηλιά. Την αφήνει απαλά στο πάτωμα. Εκείνη παραπατάει λίγο, αλλά βρίσκει την ισορροπία της αμέσως. Κοιτάζει το πάτωμα καθώς παίρνει βαθιές ανάσες, βλέπω τη σακούλα να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει γύρω από το στόμα της, είναι τελείως θολή πια, είναι αδύνατο να διακρίνω το βλέμμα της. Της τη βγάζει. Δεν της λύνει τα χέρια. Τη φυλάει στο λαιμό και μένουν και οι δύο για λίγο ακίνητοι εκεί, μπροστά μου. Kλείνω τα μάτια μου. Τους ακούω που την οδηγεί απαλά έξω από το δωμάτιο.

Με αφήνουν τελείως μόνη. Η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η μίξη προσμονής και φόβου. Φαίνεται σαν κάτι που ταυτόχρονα σε εξιτάρει και σε τρομοκρατεί! Well Done!

 

Απάντηση: Φαντασίωση: Παρακολουθώντας εικονική εκτέλεση.

Χμ...

 

Απάντηση: Φαντασίωση: Παρακολουθώντας εικονική εκτέλεση.

Εύγε. Απλά.


Ανδρ(ε)ας

 

Απάντηση: Φαντασίωση: Παρακολουθώντας εικονική εκτέλεση.

πως την παλεψες και εγραφες τοση ωρα?  πολυ ωραιο παντως..ευχαριστουμε